Συνέντευξη με τον Παναγιώτη Παπαγεωργίου - Μέρος τρίτο
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Παρασκευή, 06 Σεπτεμβρίου 2019 09:43
Είπα να μην ξεκινήσω με τσιτάτα. Να διαφέρω. Να βρω καινούργια μονοπάτια για τις συνεντεύξεις. Γράψτε λάθος, φίλοι μου. Η αυτοκριτική είναι ένα από τα χίλια προτερήματά μου (το άλλο είναι η μετριοφροσύνη). Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για εισαγωγή σε μια συνέντευξη, ιδιαίτερα όταν αυτή διαρκεί πάνω από μία ώρα και μάλιστα σε παιδική χαρά! Άρα λοιπόν τσιτάτα, για να καταλάβετε περί ου ο λόγος. Οι περισσότεροι τον γνωρίσατε μέσα από τη συμμετοχή του στο the Voice of Greece. Άλλοι τoν ξέρετε ως frontman των Parthian Shot. Λιγότεροι ως δάσκαλο ελληνικών χορών. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, θα μιλήσουμε σήμερα μαζί του. Κυρίες και κύριοι, ο πλήρως ακομπλεξάριστος, απόλυτα προσιτός και πρόσχαρος, εκ Λαμπρινής ορμώμενος (ερωτικός μετανάστης στο Γαλάτσι πλέον) Παναγιώτης Παπαγεωργίου, μέρος τρίτο... ΚΤΛΤΜ!
Το σίγουρο είναι ότι εκεί καταλάβαμε ότι έχεις φωνάρα και στο λέω έτσι ψυχρά αυτό κι ας σε ξέρω και σχετικά λίγο… Αλλά πώς την κρατάς αυτή τη φωνή, πώς την διατηρείς; Ξέρω από προσωπική πείρα ότι χρειάζεται προετοιμασία και δουλειά. Εσύ τη δουλεύεις καθόλου; Ή είσαι αυτό που λέμε «πηγαίο ταλέντο»;
Καταρχήν, αν εξαιρέσεις κάποιους μήνες εκεί στα δεκαεπτά μου, που έκανα κάποια μαθήματα φωνητικής, κυρίως ανάσες, όχι σολφέζ ή να μπω σε βαθύτερες τεχνικές, πιο πολύ να μπορώ να διαχειρίζομαι την αναπνοή μου, δεν έχω κάνει τίποτα! Από το 1998 μέχρι σήμερα, λειτουργώ αυτοδίδακτα και όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ το τραγούδι.
Sex drugs and Rock ‘n Roll δηλαδή, ψυχρά…
Κάπως έτσι. Βέβαια, ούτε drugs υπάρχουν, ούτε λεφτά για αυτά υπάρχουν ούτως ή άλλως.
Drugs είναι τα χάπια που παίρνουμε για να κοιμηθούμε το βράδυ…
Ναι και για την πίεση το πρωί. (πολλά γέλια) Αυτό το οποίο σίγουρα μετράει είναι το γεγονός ότι δεν καπνίζω. Δεν κάπνισα ποτέ μου, δεν ξέρω καν πως είναι η γεύση του τσιγάρου. Επίσης, με το αλκοόλ την ώρα του τραγουδιού ειδικά, δεν διατηρώ καλές σχέσεις, γιατί θεωρώ ότι μου ξεραίνει το λαιμό. Ένα ποτό το έχω πάντα μπροστά μου την ώρα που τραγουδάω για τη γεύση και να χαλαρώσω και λίγο, αλλά έχω και μια μπουκαλάρα, η οποία «αναγομώνεται» κάθε λίγο και λιγάκι με νερό. Θα πιω μια γουλιά ουίσκι, θα πιω και δυο γουλιές νερό. Ότι το ζορίζω το λαιμό μου, το ζορίζω. Αλλά έχει βοηθήσει πολύ κι ο χορός. Το γεγονός ότι την ώρα που διδάσκω χορεύω ταυτόχρονα και μετράω την ώρα που παίζει από πάνω μια μουσική, με έχει βοηθήσει να έχω πάρα πολύ δυνατό ηχείο και λαιμό ώστε να μπορέσω να ανταπεξέλθω. Οπότε δύσκολα κουράζομαι. Πρέπει να έχω τραγουδήσει σερί τρεις ώρες για να κουραστώ.
Πώς προέκυψε όμως το «δάσκαλος χορού»; Ήταν κάτι που π.χ. ονειρευόσουν από μικρός;
Γεννήθηκα κυριολεκτικά μέσα στο θέατρο της Δώρας Στράτου, διότι η μητέρα μου ήταν χορεύτρια εκεί. Μεγαλώνοντας λοιπόν σε ένα τέτοιο περιβάλλον, μην σου πω ότι τα ερεθίσματά μου αυτά είναι. Από τότε που γεννήθηκα έως και τα έξι μου, το μισό μου χρόνο τον πέρναγα μέσα σε ένα χώρο που έπαιζαν παραδοσιακή μουσική. Ο πατέρας μου από την άλλη ήταν βαμμένος ροκάς, αλλά με πολύ ανοιχτό μυαλό, λάτρης της παραδοσιακής μουσικής, του ρεμπέτικου και του καλού λαϊκού και έντεχνου τραγουδιού, με αποτέλεσμα όλο αυτό να γίνει ένας ωραίος συγκερασμός κι επειδή ήταν κυρίως ροκάς… κακά τα ψέματα, αυτός μου έμαθε τα πρώτα πράγματα σχετικά με τη ροκ. Ήρθαν όλα και κούμπωσαν λοιπόν. Απλά εγώ τα διαχώρισα επαγγελματικά. Εγώ στην παραδοσιακή μουσική, μετά από τα τόσα χρόνια ενασχόλησής μου (παίζω και κρουστά σε ένα παραδοσιακό συγκρότημα), έχω καταλάβει ότι πολλά πράγματα τα οποία θαυμάζουμε στο metal, υπάρχουν στην ατόφια τους μορφή στην παραδοσιακή μουσική. Μελωδίες, δρόμοι, ρυθμοί, ακόμα και στιχομυθίες, που αν τις μεταφράσεις γίνονται εξαιρετικές ροκ δημιουργίες και λειτούργησε κάπως έτσι. Μου αρέσει σαν επάγγελμα, έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και πλούτο κι έτσι το έκανα.
Θα κλείσουμε πηγαίνοντας σε εποχή Μπλεκ και Αγόρι. Τα πρόλαβες φαντάζομαι τα ερωτηματολόγια που είχαν. «Ποιο είναι ο αγαπημένο σου συγκρότημα» κτλ. Κάτι τέτοιο θέλω από σένα τώρα, αλλά σε πιο ευρεία φάση. Θυμάσαι π.χ. ποιο ήταν το πρώτο συγκρότημα ή άτομο που έλεγες «εγώ ακούω αυτό» και σε ποια ηλικία; Όλοι ακούγαμε απ’ το κασετόφωνο του πατέρα μας, αλλά δεν λέγαμε «εγώ ακούω Καζαντζίδη»!
Όχι, αυτό δεν το είπα ποτέ. Γενικότερα έχω αγαπημένες μπάντες, χωρίς όμως να γίνομαι οπαδός και να ακολουθώ τυφλά ακόμα και τις «πατάτες» τους. Για παράδειγμα, οι Dream Theater αυτή τη στιγμή δεν είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες. Για την ακρίβεια δεν τους ακούω καν! Για μένα σταμάτησαν το 2003 που έβγαλαν το «Train of thought». Από κει και πέρα δεν ξανασχολήθηκα μαζί τους, θεωρώντας ότι πια δεν είχαν τίποτα να μου πουν. Έχω λοιπόν αγαπημένες μπάντες, οι οποίες μου αρέσουν ανά περιόδους. Αν εξαιρέσεις μπάντες – μεγαθήρια, όπως είναι οι Queen για παράδειγμα, η top μπάντα για μένα… Και πάλι, δεν είμαι απ’ αυτούς οι οποίοι ασπάζονται όλα τους τα τραγούδια και όλες τους τις προσπάθειες αμαχητί. Για παράδειγμα, το «Hot Space» εγώ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να το ακούσω! Το θεωρώ έναν δίσκο ο οποίος ήταν ένα project του Mercury, το οποίο το έκανε με τους Queen. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις διαφοροποιούμαι από τους άλλους. Εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να δω σαν κάτι κακό τον ήχο του and «…And justice for all” των Metallica. Για μένα είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των Metallica και το λατρεύω αυτόν τον ήχο. Θεωρώ ότι είναι ο καταλληλότερος ήχος που θα μπορούσε να έχει αυτός ο δίσκος. Ή μου αρέσει το «St. Anger» και ας λένε ότι ο Ulrich κοπανάει τα τεντζερέδια απ’ την κουζίνα! Έχει να κάνει με το τι μου κινεί το ενδιαφέρον λοιπόν. Αυτό το διάστημα για παράδειγμα, αγαπημένες μου μπάντες είναι οι Fates Warning, ίσως η μόνη μπάντα σταθερή στην πάροδο των ετών που κρατά ένα prestige μέσα στην τριάδα μου. Εγώ αλλάζω τριάδα ανά περίοδο, ανά ψυχική μου κατάσταση. Δεν είμαι της φάσης «μόνο Maiden» που λένε, «μόνο Manowar» κτλ. Είμαι της άποψης ότι η μουσική εκφράζει συναισθήματα. Κι από τη στιγμή που εκφράζει συναισθήματα, επιλέγεις τι σου ταιριάζει, ανάλογα με τη συναισθηματική σου κατάσταση και τη φάση που περνάς. Δεν μπορώ να είμαι τόσο ούγκανος, όσο ήμουν στα 18 μου, δεν μπορώ να είμαι το ίδιο ανέμελος όσο ήμουν στα 25 μου, έχω ευθύνες, οικογένεια, παιδιά, άρα θέλω μουσικές οι οποίες να μου είναι πιο «εσωτερικές», να μου εκφράζουν άλλα πράγματα, να με βγάζουν λίγο από την καθημερινότητά μου και όχι απλά να ξεδώσω, με την έννοια του «ΟΚ, πάμε Thrash και ξύλο”. Η άλλη μπάντα που μου αρέσει, απελπιστικά όμως, είναι οι Alice In Chains. Πάντοτε μου άρεσαν τα τραγούδια τους, κυρίως διότι είχαν το στοιχείο της διφωνίας στη μουσική τους και την ίδια στιγμή τους λάτρεψα, άλλο ένα στοιχείο το οποίο δεν συνάδει με τους περισσότερους λάτρεις τους. Εμένα μου αρέσουν στην εποχή που δεν τραγούδαγε ο μακαρίτης ο Staley. Μου αρέσουν στους τρεις τελευταίους δίσκους τους πάρα πολύ! Με το νέο τραγουδιστή και με που πήρε τα ηνία ο Jerry Cantrell, ο κιθαρίστας τους και έφτιαξε τρεις δισκάρες, οι οποίες για μένα είναι μνημεία του σύγχρονου Rock. Τους λατρεύω!
Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης ή μουσικός που να σε έχει καθορίσει;
Ε, εντάξει, Freddie Mercury! Μουσικά δεν το συζητάω. Brian May επίσης. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο May τη μουσική. Ο Hetfield επίσης θεωρώ ότι είναι ένας ιδιαίτερος δημιουργός. Ακόμα κι από την ελληνική μουσική, έχω πελώρια λατρεία για το Νίκο Παπάζογλου. Ιδιαίτερος, μοναδικός, πολύ μπροστά από την εποχή του, αυτά τα οποία θέλησε να μπλέξει ήταν μοναδικά. Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, ανυπέρβλητοι! Οι Socrates είναι επίσης μια μπάντα την οποία θαυμάζω, ειδικά το Γιάννη Σπάθα. Ο Σπάθας, για παράδειγμα, ξεχώρισε για το λόγο που λέγαμε πριν. Δεν έκανε φασόν κάτι από έξω, δεν έγινε ακόμα ένας κλώνος ενός κιθαρίστα, αλλά αποφάσισε και έβγαλε ένα εντελώς δικό του ηχόχρωμα, μια δική του επιρροή και ένα δικό του κιθαριστικό ιδίωμα. Τον Τζίμη Πανούση το θεωρώ επίσης μοναδικό, γιατί μπέρδεψε την πρόζα, το χιούμορ και το ροκ με μοναδικό τρόπο. Δεν τους ασπάζομαι κοινωνικά και γενικά αποφεύγω να το κάνω αυτό, εκτός αν ο άλλος είναι πολύ μεγάλος μαλάκας (σ.υ.υ.: έχω πει εκατό φορές ότι δεν γράφουμε «μαλάκας» στο διαδίκτυο. Φυλακή θα με στείλετε!). Για παράδειγμα, αν μου πεις για τον Ted Nugent, τον Αμερικάνο, ο οποίος είναι υπέρ της οπλοχρησίας, της οπλοκατοχής και μου βγαίνει με τα τουφέκια στα live, εκεί θα δυσκολευτώ να μπω στη διαδικασία να ασχοληθώ μαζί του. Όχι τη μουσική του! Με αυτόν.
Για τον Ozzy ας πούμε; (tricky question)
Ο Οzzy είναι άξιος θαυμασμού. Όχι απαραίτητα για τη μουσική του, αλλά γιατί είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει κάνει τα πάντα και εξακολουθεί και ζει! Ίσως είναι η κατσαρίδα του metal, χαριτολογώντας. Το θαυμάζω γι’ αυτό.
Ταυτόχρονα θεωρείται και Αρχιερέας του. Εγώ νομίζω ότι ήταν ένας άνθρωπος που έτυχε στις κατάλληλες φάσεις με τους κατάλληλους ανθρώπους.
Αυτό. Είχε όμως και σωστή καθοδήγηση ενδεχομένως. Γιατί όταν τον πήρε ο Iommi εκεί που ήταν μικροκλεφτάκος και τον έκανε τραγουδιστή, τον κράτησε εκεί. Όταν έφυγε από τους Sabbath και τον βούτηξε η Sharon, υπήρξε η δική της καθοδήγηση. Δεν μπορώ να κρίνω αν είναι καλή ή κακή η καθοδήγηση, μπορώ όμως να σου πω ότι φαίνεται από χιλιόμετρα ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος από μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα, εκτός από το να πέσει σε μια μπανιέρα με πάγο.
Από μόνος του σίγουρα όχι. Όταν διαβάζεις ότι το ‘70 ήδη είχε πρόβλημα με τα ναρκωτικά κι εγώ ήμουν αγέννητος, καταλαβαίνεις για τι πράγμα συζητάμε…
Η αλήθεια είναι ότι εγώ σαν άνθρωπος δεν είμαι υπέρ αυτού του sex, drugs and Rock ‘n Roll μοτίβου της Rock. Εμένα μου άρεσαν πάντοτε οι καθαροί άνθρωποι, αυτοί οι οποίοι έχουν αυτοέλεγχο και γνώση αυτού που κάνουν, γι’ αυτό και είπα πριν για τους Queen. Οι άνθρωποι ήταν rock star χωρίς να είναι rock star ταυτόχρονα.
Τώρα βέβαια με την ταινία, βγήκαν κάποια άλλα πράγματα
Ο Mercury. Κάποιες φάσεις τις πέρασε όντως μέσα στο όλο hype της φήμης του.
Και εν τέλει αυτό τον έφαγε, όπως αποδείχθηκε.
Μπράβο! Κι άμα δεις κιόλας του δίσκους που εγώ, σαν Παναγιώτης, δεν ασπάστηκα ποτέ από τους Queen, είναι αυτής της περιόδου. Εμένα με ενδιέφερε πάντοτε να ξέρω ότι αυτός με τον οποίο έχω να κάνω καταλαβαίνει τι είναι η μουσική του. Για παράδειγμα ο Anselmo, τον οποίο ανακάλυψε ξαφνικά όλη η ελληνική σκηνή ότι είναι ακροδεξιός, επειδή σήκωσε το χέρι του ψηλά κι έκανε το ναζιστικό χαιρετισμό, ξαφνικά τον πήραμε στα σοβαρά… Ποιον; Τον εξαρτημένο, που εδώ πατούσε κι εκεί βρισκόταν τα τελευταία 25 χρόνια, από τα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις και όλοι έλεγαν «Γουάου, οι Pantera κι ο Anselmo» κι όταν έκανε τη χαιρετούρα τον κόψαμε και ξεχάσαμε τα πάντα. Σε ένα μέρος λοιπόν συμφωνώ κι επειδή πάντα ήξερα ποιος είναι, γι’ αυτό το λόγο και ποτέ μου δεν τον προτυποποίησα, δεν είπα «Εγώ θέλω να γίνω σαν τον Anselmo”. Όχι! Μου αρέσει ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τη μουσική και ο τρόπος με τον οποίο ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ, γιατί τώρα δεν μπορεί, μου αρέσει αυτό που έκανε με κάποιες μπάντες, ωστόσο δεν θα τον προτυποποιήσω ποτέ σαν καλλιτέχνη. Γι’ αυτό το λόγο σου είπα πριν για το Brian May. Γιατί είναι rock star, αλλά αξίζει να είναι και πρότυπο. Ήταν αστροφυσικός, ασχολήθηκε με τη μουσική και με το που τελείωσε με τη μουσική ασχολήθηκε ακόμα περισσότερο με την αστροφυσική, σε σημείο να βγάζει βιβλία, να κάνει ανακαλύψεις κτλ. Άρα λοιπόν, γιατί πρέπει το πρότυπο για μένα και το παιδί μου να είναι ο Ozzy, όσο και να μου αρέσει; Που προσωπικά δεν μου αρέσει σαν φωνή (σ.σ. το ψιθύρισε αυτό). Έχει πει τραγουδάρες, αλλά δεν μου αρέσει σαν φωνή.
Για το θέμα με τα πρότυπα να ξέρεις πιάστηκα με αφορμή την υπόθεση με τον κιθαρίστα των Manowar, που βγήκαν κάποια πράγματα κι εγώ χαριτολογώντας περισσότερο, είπα «Παιδιά, συγνώμη, τόσα χρόνια αυτά έλεγαν στα τραγούδια τους, ήσασταν σίγουροι ότι ήταν role play»;
Μπράβο! Καταρχήν δεν υπάρχουν δημιουργοί που κάποια στιγμή το προσωπικό τους βίωμα να μην το εκφράζουν στα τραγούδια τους. Όταν π.χ. ο Halford τραγουδάει “Grinder, looking for meat”, προφανώς δεν μιλάει για τη μηχανή του κιμά! Κι όταν έβγαινε πάνω στη σκήνη το 1982, στο “Screaming for Vengeance” και τα χέρια πήγαιναν δεξιά κι αριστερά και κουνιόταν λες και χόρευε τραγούδι της Samantha Fox, δεν μπορεί να μην ξέρεις και μετά να λες ότι έπεσες απ΄ τα σύννεφα…
Εγώ προσωπικά το έπαθα.
Εγώ δεν το έπαθα. Εμένα ίσα ίσα δεν μου έκανε και καμία εντύπωση. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι κάτι τέτοιο παίζει.
Δεν έχω ιδέα και πότε βγήκε στη φόρα αυτό.
Στη φόρα βγήκε το ‘86, ‘87, κάπου εκεί. Την ίδια στιγμή που γενικότερα όλοι όσοι ήταν ομοφυλόφιλοι στη μουσική και δεν το είχαν εκδηλώσει, άρχισαν να το εκδηλώνουν. Mercury και λοιποί. Γενικά, για μένα το θέμα «αγαπημένος μουσικός» έχει δύο σκέλη. Το ανθρώπινο, δηλαδή αν αξίζει να τον κάνω πρότυπό μου και το αν μου αρέσει σαν καλλιτέχνης. Δυστυχώς, επειδή δεν συνδυάζονται εύκολα αυτά τα δύο, δεν έχω και κάποιον για θεό μου. Ποτέ δεν είχα αφίσες ενός καλλιτέχνη στο δωμάτιό μου, ποτέ δεν ασχολήθηκα με έναν καλλιτέχνη με την τυφλή λατρεία του οπαδού.
Κλείνοντας, πες ότι είσαι υποψήφιος Star Hellas (!). Είμαι λοιπόν στην κριτική επιτροπή και σε ρωτάω. Μετά από όλη αυτή την συζήτηση που κάναμε και βλέποντας όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, τι κόσμο αφήνουμε στα παιδιά μας τελικά;
Εγώ γενικότερα το Politically correct δεν το γουστάρω. Θες γιατί αγαπάω τις ελληνικές παλιές ταινίες, όπου τα πράγματα τα λέγανε με το όνομά τους και έκαναν και χιούμορ με την πραγματικότητα, χωρίς να την κρύβουν κάτω από το χαλί, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Χωρίς να θέλω να γίνω επιθετικός, χωρίς να θέλω να ενοχλήσω κανέναν, κάποια πράγματα ισχύουν. Δεν μπορώ να κάνω το μαύρο άσπρο ή το στραβό να το βγάλω ίσιο. Έχουμε τρείς μάστιγες αυτή τη στιγμή. Το Politically correct, τον «ισαποστασηκισμό» και το «δικαιωματισμό». Τα παιδιά μας έρχονται σε έναν κόσμο, ο οποίος προσπαθεί να γίνει Politically correct για να μην θίξει οτιδήποτε, το οτιδήποτε όμως. Έχουμε αρχίσει να φοβόμαστε να μιλήσουμε ή να πούμε καμία κουβέντα, έστω και χαριτολογώντας, για να μην θιχτεί κάποιος (ομάδα, κοινότητα κτλ). Της ίσης απόστασης για τον ίδιο λόγο. «Εγώ δεν κάνω, εγώ δεν ψηφίζω, για να μην ενοχλήσω ή να μην χαρακτηριστώ» και ότι ζούμε σε έναν κόσμο όπου όλοι έχουν δικαιώματα, αλλά κανείς δεν τηρεί τίποτα από υποχρεώσεις.
Μα αφού υποχρεώσεις έχουν μόνο οι άλλοι.
Ακριβώς. Έχουν υποχρέωση να δέχονται το δικαίωμά σου χωρίς να έχεις εσύ υποχρέωση να κάνεις κάτι για να το κερδίσεις. Δεν ξέρω. Φταίει ίσως ο καιρός της άκρατης Πασοκαρίας που έζησε η γενιά μας, τουλάχιστον για την Ελλάδα, που δόθηκαν πολλά πράγματα ελεύθερα και μας βγήκαν πολλά απωθημένα ειδικά μέσα σε μια φρεσκοαστικοποιημένη κοινωνία όπως η ελληνική, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να υπάρχουν αυτά τα φαινόμενα, τα οποία και τα θεωρώ μάστιγα της ελληνικής κοινωνίας.
Νομίζω ότι ο Τζίμης Πανούσης το έχει περιγράψει σωστά. Δίχως κατοχή και πείνα, χωρίς ρετσίνα…
Αυτό ακριβώς! Μεταφέρουμε μνήμες και γνώμες και απόψεις δίχως να τις έχουμε ζήσει, χαρακτηρίζουμε πολύ εύκολα όποιον δεν συμφωνεί μαζί μας με πολύ άσχημους και βαρείς χαρακτηρισμούς, οι οποίοι δεν γνωρίζουμε καν τι σημαίνουν.
Υπάρχει και η ελαφρότητα των Μέσων.
Πολύ μεγάλη. Και γενικότερα είναι ένας κόσμος πολύ ρηχός και θεωρώ και αμόρφωτος. Τα παίρνει όλα πολύ στο «κουτουρού», πολύ στα πάνω πάνω και μας αρκεί να διαβάσουμε απλά κάτι που είπε κάποιος με τον οποίο συμφωνούμε, για να βγάλουμε και άποψη σχετικά με το αντικείμενο. Και ως Star Hellas… “And world peace”!
Περιέγραψέ μου τον Παναγιώτη σε μια πρόταση.
Γκρινιάρης είμαι λίγο, πολυπράγμων θεωρώ ότι είμαι, δεν ξέρω αν τα καταφέρνω αλλά ασχολούμαι με πάρα πολλά πράγματα και αυτό με γεμίζει, ελπίζω και ο δέκτης της συνέντευξης αυτής να νιώθει το ίδιο… Ιδιόρρυθμος, τα τελευταία χρόνια που έχουν μεγαλώσει κι οι ευθύνες μου, κάποια πράγματα που τα έπαιρνα αψήφιστα και ελαφριά, πλέον δεν τα παίρνω, γενικά εξωστρεφής, αν και τα τελευταία χρόνια κι αυτό έχει ψιλοαλλάξει και γενικά είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να ζω. Δεν ήμουν ποτέ μίζερος. Δεν είμαι άνθρωπος που δεν δίνομαι, δεν χαρίζομαι, ούτε μιζεριάζω με αυτό που θέλω να κάνω. Τώρα αν καταλήξω σαν ένας από τους δύο γέρους στο εξώστη του Muppet Show, μαζί με κανέναν άλλον παρόμοιας δυναμικής, δεν το ξέρω.
Εγώ έχω κλείσει ήδη θέση, να ξέρεις.
Ωραία, θα τα πούμε στον εξώστη λοιπόν!
Νάσος Κονίτσας
Καταρχήν, αν εξαιρέσεις κάποιους μήνες εκεί στα δεκαεπτά μου, που έκανα κάποια μαθήματα φωνητικής, κυρίως ανάσες, όχι σολφέζ ή να μπω σε βαθύτερες τεχνικές, πιο πολύ να μπορώ να διαχειρίζομαι την αναπνοή μου, δεν έχω κάνει τίποτα! Από το 1998 μέχρι σήμερα, λειτουργώ αυτοδίδακτα και όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ το τραγούδι.
Sex drugs and Rock ‘n Roll δηλαδή, ψυχρά…
Κάπως έτσι. Βέβαια, ούτε drugs υπάρχουν, ούτε λεφτά για αυτά υπάρχουν ούτως ή άλλως.
Drugs είναι τα χάπια που παίρνουμε για να κοιμηθούμε το βράδυ…
Ναι και για την πίεση το πρωί. (πολλά γέλια) Αυτό το οποίο σίγουρα μετράει είναι το γεγονός ότι δεν καπνίζω. Δεν κάπνισα ποτέ μου, δεν ξέρω καν πως είναι η γεύση του τσιγάρου. Επίσης, με το αλκοόλ την ώρα του τραγουδιού ειδικά, δεν διατηρώ καλές σχέσεις, γιατί θεωρώ ότι μου ξεραίνει το λαιμό. Ένα ποτό το έχω πάντα μπροστά μου την ώρα που τραγουδάω για τη γεύση και να χαλαρώσω και λίγο, αλλά έχω και μια μπουκαλάρα, η οποία «αναγομώνεται» κάθε λίγο και λιγάκι με νερό. Θα πιω μια γουλιά ουίσκι, θα πιω και δυο γουλιές νερό. Ότι το ζορίζω το λαιμό μου, το ζορίζω. Αλλά έχει βοηθήσει πολύ κι ο χορός. Το γεγονός ότι την ώρα που διδάσκω χορεύω ταυτόχρονα και μετράω την ώρα που παίζει από πάνω μια μουσική, με έχει βοηθήσει να έχω πάρα πολύ δυνατό ηχείο και λαιμό ώστε να μπορέσω να ανταπεξέλθω. Οπότε δύσκολα κουράζομαι. Πρέπει να έχω τραγουδήσει σερί τρεις ώρες για να κουραστώ.
Πώς προέκυψε όμως το «δάσκαλος χορού»; Ήταν κάτι που π.χ. ονειρευόσουν από μικρός;
Γεννήθηκα κυριολεκτικά μέσα στο θέατρο της Δώρας Στράτου, διότι η μητέρα μου ήταν χορεύτρια εκεί. Μεγαλώνοντας λοιπόν σε ένα τέτοιο περιβάλλον, μην σου πω ότι τα ερεθίσματά μου αυτά είναι. Από τότε που γεννήθηκα έως και τα έξι μου, το μισό μου χρόνο τον πέρναγα μέσα σε ένα χώρο που έπαιζαν παραδοσιακή μουσική. Ο πατέρας μου από την άλλη ήταν βαμμένος ροκάς, αλλά με πολύ ανοιχτό μυαλό, λάτρης της παραδοσιακής μουσικής, του ρεμπέτικου και του καλού λαϊκού και έντεχνου τραγουδιού, με αποτέλεσμα όλο αυτό να γίνει ένας ωραίος συγκερασμός κι επειδή ήταν κυρίως ροκάς… κακά τα ψέματα, αυτός μου έμαθε τα πρώτα πράγματα σχετικά με τη ροκ. Ήρθαν όλα και κούμπωσαν λοιπόν. Απλά εγώ τα διαχώρισα επαγγελματικά. Εγώ στην παραδοσιακή μουσική, μετά από τα τόσα χρόνια ενασχόλησής μου (παίζω και κρουστά σε ένα παραδοσιακό συγκρότημα), έχω καταλάβει ότι πολλά πράγματα τα οποία θαυμάζουμε στο metal, υπάρχουν στην ατόφια τους μορφή στην παραδοσιακή μουσική. Μελωδίες, δρόμοι, ρυθμοί, ακόμα και στιχομυθίες, που αν τις μεταφράσεις γίνονται εξαιρετικές ροκ δημιουργίες και λειτούργησε κάπως έτσι. Μου αρέσει σαν επάγγελμα, έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και πλούτο κι έτσι το έκανα.
Θα κλείσουμε πηγαίνοντας σε εποχή Μπλεκ και Αγόρι. Τα πρόλαβες φαντάζομαι τα ερωτηματολόγια που είχαν. «Ποιο είναι ο αγαπημένο σου συγκρότημα» κτλ. Κάτι τέτοιο θέλω από σένα τώρα, αλλά σε πιο ευρεία φάση. Θυμάσαι π.χ. ποιο ήταν το πρώτο συγκρότημα ή άτομο που έλεγες «εγώ ακούω αυτό» και σε ποια ηλικία; Όλοι ακούγαμε απ’ το κασετόφωνο του πατέρα μας, αλλά δεν λέγαμε «εγώ ακούω Καζαντζίδη»!
Όχι, αυτό δεν το είπα ποτέ. Γενικότερα έχω αγαπημένες μπάντες, χωρίς όμως να γίνομαι οπαδός και να ακολουθώ τυφλά ακόμα και τις «πατάτες» τους. Για παράδειγμα, οι Dream Theater αυτή τη στιγμή δεν είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες. Για την ακρίβεια δεν τους ακούω καν! Για μένα σταμάτησαν το 2003 που έβγαλαν το «Train of thought». Από κει και πέρα δεν ξανασχολήθηκα μαζί τους, θεωρώντας ότι πια δεν είχαν τίποτα να μου πουν. Έχω λοιπόν αγαπημένες μπάντες, οι οποίες μου αρέσουν ανά περιόδους. Αν εξαιρέσεις μπάντες – μεγαθήρια, όπως είναι οι Queen για παράδειγμα, η top μπάντα για μένα… Και πάλι, δεν είμαι απ’ αυτούς οι οποίοι ασπάζονται όλα τους τα τραγούδια και όλες τους τις προσπάθειες αμαχητί. Για παράδειγμα, το «Hot Space» εγώ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να το ακούσω! Το θεωρώ έναν δίσκο ο οποίος ήταν ένα project του Mercury, το οποίο το έκανε με τους Queen. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις διαφοροποιούμαι από τους άλλους. Εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να δω σαν κάτι κακό τον ήχο του and «…And justice for all” των Metallica. Για μένα είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των Metallica και το λατρεύω αυτόν τον ήχο. Θεωρώ ότι είναι ο καταλληλότερος ήχος που θα μπορούσε να έχει αυτός ο δίσκος. Ή μου αρέσει το «St. Anger» και ας λένε ότι ο Ulrich κοπανάει τα τεντζερέδια απ’ την κουζίνα! Έχει να κάνει με το τι μου κινεί το ενδιαφέρον λοιπόν. Αυτό το διάστημα για παράδειγμα, αγαπημένες μου μπάντες είναι οι Fates Warning, ίσως η μόνη μπάντα σταθερή στην πάροδο των ετών που κρατά ένα prestige μέσα στην τριάδα μου. Εγώ αλλάζω τριάδα ανά περίοδο, ανά ψυχική μου κατάσταση. Δεν είμαι της φάσης «μόνο Maiden» που λένε, «μόνο Manowar» κτλ. Είμαι της άποψης ότι η μουσική εκφράζει συναισθήματα. Κι από τη στιγμή που εκφράζει συναισθήματα, επιλέγεις τι σου ταιριάζει, ανάλογα με τη συναισθηματική σου κατάσταση και τη φάση που περνάς. Δεν μπορώ να είμαι τόσο ούγκανος, όσο ήμουν στα 18 μου, δεν μπορώ να είμαι το ίδιο ανέμελος όσο ήμουν στα 25 μου, έχω ευθύνες, οικογένεια, παιδιά, άρα θέλω μουσικές οι οποίες να μου είναι πιο «εσωτερικές», να μου εκφράζουν άλλα πράγματα, να με βγάζουν λίγο από την καθημερινότητά μου και όχι απλά να ξεδώσω, με την έννοια του «ΟΚ, πάμε Thrash και ξύλο”. Η άλλη μπάντα που μου αρέσει, απελπιστικά όμως, είναι οι Alice In Chains. Πάντοτε μου άρεσαν τα τραγούδια τους, κυρίως διότι είχαν το στοιχείο της διφωνίας στη μουσική τους και την ίδια στιγμή τους λάτρεψα, άλλο ένα στοιχείο το οποίο δεν συνάδει με τους περισσότερους λάτρεις τους. Εμένα μου αρέσουν στην εποχή που δεν τραγούδαγε ο μακαρίτης ο Staley. Μου αρέσουν στους τρεις τελευταίους δίσκους τους πάρα πολύ! Με το νέο τραγουδιστή και με που πήρε τα ηνία ο Jerry Cantrell, ο κιθαρίστας τους και έφτιαξε τρεις δισκάρες, οι οποίες για μένα είναι μνημεία του σύγχρονου Rock. Τους λατρεύω!
Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης ή μουσικός που να σε έχει καθορίσει;
Ε, εντάξει, Freddie Mercury! Μουσικά δεν το συζητάω. Brian May επίσης. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο May τη μουσική. Ο Hetfield επίσης θεωρώ ότι είναι ένας ιδιαίτερος δημιουργός. Ακόμα κι από την ελληνική μουσική, έχω πελώρια λατρεία για το Νίκο Παπάζογλου. Ιδιαίτερος, μοναδικός, πολύ μπροστά από την εποχή του, αυτά τα οποία θέλησε να μπλέξει ήταν μοναδικά. Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, ανυπέρβλητοι! Οι Socrates είναι επίσης μια μπάντα την οποία θαυμάζω, ειδικά το Γιάννη Σπάθα. Ο Σπάθας, για παράδειγμα, ξεχώρισε για το λόγο που λέγαμε πριν. Δεν έκανε φασόν κάτι από έξω, δεν έγινε ακόμα ένας κλώνος ενός κιθαρίστα, αλλά αποφάσισε και έβγαλε ένα εντελώς δικό του ηχόχρωμα, μια δική του επιρροή και ένα δικό του κιθαριστικό ιδίωμα. Τον Τζίμη Πανούση το θεωρώ επίσης μοναδικό, γιατί μπέρδεψε την πρόζα, το χιούμορ και το ροκ με μοναδικό τρόπο. Δεν τους ασπάζομαι κοινωνικά και γενικά αποφεύγω να το κάνω αυτό, εκτός αν ο άλλος είναι πολύ μεγάλος μαλάκας (σ.υ.υ.: έχω πει εκατό φορές ότι δεν γράφουμε «μαλάκας» στο διαδίκτυο. Φυλακή θα με στείλετε!). Για παράδειγμα, αν μου πεις για τον Ted Nugent, τον Αμερικάνο, ο οποίος είναι υπέρ της οπλοχρησίας, της οπλοκατοχής και μου βγαίνει με τα τουφέκια στα live, εκεί θα δυσκολευτώ να μπω στη διαδικασία να ασχοληθώ μαζί του. Όχι τη μουσική του! Με αυτόν.
Για τον Ozzy ας πούμε; (tricky question)
Ο Οzzy είναι άξιος θαυμασμού. Όχι απαραίτητα για τη μουσική του, αλλά γιατί είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει κάνει τα πάντα και εξακολουθεί και ζει! Ίσως είναι η κατσαρίδα του metal, χαριτολογώντας. Το θαυμάζω γι’ αυτό.
Ταυτόχρονα θεωρείται και Αρχιερέας του. Εγώ νομίζω ότι ήταν ένας άνθρωπος που έτυχε στις κατάλληλες φάσεις με τους κατάλληλους ανθρώπους.
Αυτό. Είχε όμως και σωστή καθοδήγηση ενδεχομένως. Γιατί όταν τον πήρε ο Iommi εκεί που ήταν μικροκλεφτάκος και τον έκανε τραγουδιστή, τον κράτησε εκεί. Όταν έφυγε από τους Sabbath και τον βούτηξε η Sharon, υπήρξε η δική της καθοδήγηση. Δεν μπορώ να κρίνω αν είναι καλή ή κακή η καθοδήγηση, μπορώ όμως να σου πω ότι φαίνεται από χιλιόμετρα ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος από μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα, εκτός από το να πέσει σε μια μπανιέρα με πάγο.
Από μόνος του σίγουρα όχι. Όταν διαβάζεις ότι το ‘70 ήδη είχε πρόβλημα με τα ναρκωτικά κι εγώ ήμουν αγέννητος, καταλαβαίνεις για τι πράγμα συζητάμε…
Η αλήθεια είναι ότι εγώ σαν άνθρωπος δεν είμαι υπέρ αυτού του sex, drugs and Rock ‘n Roll μοτίβου της Rock. Εμένα μου άρεσαν πάντοτε οι καθαροί άνθρωποι, αυτοί οι οποίοι έχουν αυτοέλεγχο και γνώση αυτού που κάνουν, γι’ αυτό και είπα πριν για τους Queen. Οι άνθρωποι ήταν rock star χωρίς να είναι rock star ταυτόχρονα.
Τώρα βέβαια με την ταινία, βγήκαν κάποια άλλα πράγματα
Ο Mercury. Κάποιες φάσεις τις πέρασε όντως μέσα στο όλο hype της φήμης του.
Και εν τέλει αυτό τον έφαγε, όπως αποδείχθηκε.
Μπράβο! Κι άμα δεις κιόλας του δίσκους που εγώ, σαν Παναγιώτης, δεν ασπάστηκα ποτέ από τους Queen, είναι αυτής της περιόδου. Εμένα με ενδιέφερε πάντοτε να ξέρω ότι αυτός με τον οποίο έχω να κάνω καταλαβαίνει τι είναι η μουσική του. Για παράδειγμα ο Anselmo, τον οποίο ανακάλυψε ξαφνικά όλη η ελληνική σκηνή ότι είναι ακροδεξιός, επειδή σήκωσε το χέρι του ψηλά κι έκανε το ναζιστικό χαιρετισμό, ξαφνικά τον πήραμε στα σοβαρά… Ποιον; Τον εξαρτημένο, που εδώ πατούσε κι εκεί βρισκόταν τα τελευταία 25 χρόνια, από τα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις και όλοι έλεγαν «Γουάου, οι Pantera κι ο Anselmo» κι όταν έκανε τη χαιρετούρα τον κόψαμε και ξεχάσαμε τα πάντα. Σε ένα μέρος λοιπόν συμφωνώ κι επειδή πάντα ήξερα ποιος είναι, γι’ αυτό το λόγο και ποτέ μου δεν τον προτυποποίησα, δεν είπα «Εγώ θέλω να γίνω σαν τον Anselmo”. Όχι! Μου αρέσει ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τη μουσική και ο τρόπος με τον οποίο ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ, γιατί τώρα δεν μπορεί, μου αρέσει αυτό που έκανε με κάποιες μπάντες, ωστόσο δεν θα τον προτυποποιήσω ποτέ σαν καλλιτέχνη. Γι’ αυτό το λόγο σου είπα πριν για το Brian May. Γιατί είναι rock star, αλλά αξίζει να είναι και πρότυπο. Ήταν αστροφυσικός, ασχολήθηκε με τη μουσική και με το που τελείωσε με τη μουσική ασχολήθηκε ακόμα περισσότερο με την αστροφυσική, σε σημείο να βγάζει βιβλία, να κάνει ανακαλύψεις κτλ. Άρα λοιπόν, γιατί πρέπει το πρότυπο για μένα και το παιδί μου να είναι ο Ozzy, όσο και να μου αρέσει; Που προσωπικά δεν μου αρέσει σαν φωνή (σ.σ. το ψιθύρισε αυτό). Έχει πει τραγουδάρες, αλλά δεν μου αρέσει σαν φωνή.
Για το θέμα με τα πρότυπα να ξέρεις πιάστηκα με αφορμή την υπόθεση με τον κιθαρίστα των Manowar, που βγήκαν κάποια πράγματα κι εγώ χαριτολογώντας περισσότερο, είπα «Παιδιά, συγνώμη, τόσα χρόνια αυτά έλεγαν στα τραγούδια τους, ήσασταν σίγουροι ότι ήταν role play»;
Μπράβο! Καταρχήν δεν υπάρχουν δημιουργοί που κάποια στιγμή το προσωπικό τους βίωμα να μην το εκφράζουν στα τραγούδια τους. Όταν π.χ. ο Halford τραγουδάει “Grinder, looking for meat”, προφανώς δεν μιλάει για τη μηχανή του κιμά! Κι όταν έβγαινε πάνω στη σκήνη το 1982, στο “Screaming for Vengeance” και τα χέρια πήγαιναν δεξιά κι αριστερά και κουνιόταν λες και χόρευε τραγούδι της Samantha Fox, δεν μπορεί να μην ξέρεις και μετά να λες ότι έπεσες απ΄ τα σύννεφα…
Εγώ προσωπικά το έπαθα.
Εγώ δεν το έπαθα. Εμένα ίσα ίσα δεν μου έκανε και καμία εντύπωση. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι κάτι τέτοιο παίζει.
Δεν έχω ιδέα και πότε βγήκε στη φόρα αυτό.
Στη φόρα βγήκε το ‘86, ‘87, κάπου εκεί. Την ίδια στιγμή που γενικότερα όλοι όσοι ήταν ομοφυλόφιλοι στη μουσική και δεν το είχαν εκδηλώσει, άρχισαν να το εκδηλώνουν. Mercury και λοιποί. Γενικά, για μένα το θέμα «αγαπημένος μουσικός» έχει δύο σκέλη. Το ανθρώπινο, δηλαδή αν αξίζει να τον κάνω πρότυπό μου και το αν μου αρέσει σαν καλλιτέχνης. Δυστυχώς, επειδή δεν συνδυάζονται εύκολα αυτά τα δύο, δεν έχω και κάποιον για θεό μου. Ποτέ δεν είχα αφίσες ενός καλλιτέχνη στο δωμάτιό μου, ποτέ δεν ασχολήθηκα με έναν καλλιτέχνη με την τυφλή λατρεία του οπαδού.
Κλείνοντας, πες ότι είσαι υποψήφιος Star Hellas (!). Είμαι λοιπόν στην κριτική επιτροπή και σε ρωτάω. Μετά από όλη αυτή την συζήτηση που κάναμε και βλέποντας όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, τι κόσμο αφήνουμε στα παιδιά μας τελικά;
Εγώ γενικότερα το Politically correct δεν το γουστάρω. Θες γιατί αγαπάω τις ελληνικές παλιές ταινίες, όπου τα πράγματα τα λέγανε με το όνομά τους και έκαναν και χιούμορ με την πραγματικότητα, χωρίς να την κρύβουν κάτω από το χαλί, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Χωρίς να θέλω να γίνω επιθετικός, χωρίς να θέλω να ενοχλήσω κανέναν, κάποια πράγματα ισχύουν. Δεν μπορώ να κάνω το μαύρο άσπρο ή το στραβό να το βγάλω ίσιο. Έχουμε τρείς μάστιγες αυτή τη στιγμή. Το Politically correct, τον «ισαποστασηκισμό» και το «δικαιωματισμό». Τα παιδιά μας έρχονται σε έναν κόσμο, ο οποίος προσπαθεί να γίνει Politically correct για να μην θίξει οτιδήποτε, το οτιδήποτε όμως. Έχουμε αρχίσει να φοβόμαστε να μιλήσουμε ή να πούμε καμία κουβέντα, έστω και χαριτολογώντας, για να μην θιχτεί κάποιος (ομάδα, κοινότητα κτλ). Της ίσης απόστασης για τον ίδιο λόγο. «Εγώ δεν κάνω, εγώ δεν ψηφίζω, για να μην ενοχλήσω ή να μην χαρακτηριστώ» και ότι ζούμε σε έναν κόσμο όπου όλοι έχουν δικαιώματα, αλλά κανείς δεν τηρεί τίποτα από υποχρεώσεις.
Μα αφού υποχρεώσεις έχουν μόνο οι άλλοι.
Ακριβώς. Έχουν υποχρέωση να δέχονται το δικαίωμά σου χωρίς να έχεις εσύ υποχρέωση να κάνεις κάτι για να το κερδίσεις. Δεν ξέρω. Φταίει ίσως ο καιρός της άκρατης Πασοκαρίας που έζησε η γενιά μας, τουλάχιστον για την Ελλάδα, που δόθηκαν πολλά πράγματα ελεύθερα και μας βγήκαν πολλά απωθημένα ειδικά μέσα σε μια φρεσκοαστικοποιημένη κοινωνία όπως η ελληνική, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να υπάρχουν αυτά τα φαινόμενα, τα οποία και τα θεωρώ μάστιγα της ελληνικής κοινωνίας.
Νομίζω ότι ο Τζίμης Πανούσης το έχει περιγράψει σωστά. Δίχως κατοχή και πείνα, χωρίς ρετσίνα…
Αυτό ακριβώς! Μεταφέρουμε μνήμες και γνώμες και απόψεις δίχως να τις έχουμε ζήσει, χαρακτηρίζουμε πολύ εύκολα όποιον δεν συμφωνεί μαζί μας με πολύ άσχημους και βαρείς χαρακτηρισμούς, οι οποίοι δεν γνωρίζουμε καν τι σημαίνουν.
Υπάρχει και η ελαφρότητα των Μέσων.
Πολύ μεγάλη. Και γενικότερα είναι ένας κόσμος πολύ ρηχός και θεωρώ και αμόρφωτος. Τα παίρνει όλα πολύ στο «κουτουρού», πολύ στα πάνω πάνω και μας αρκεί να διαβάσουμε απλά κάτι που είπε κάποιος με τον οποίο συμφωνούμε, για να βγάλουμε και άποψη σχετικά με το αντικείμενο. Και ως Star Hellas… “And world peace”!
Περιέγραψέ μου τον Παναγιώτη σε μια πρόταση.
Γκρινιάρης είμαι λίγο, πολυπράγμων θεωρώ ότι είμαι, δεν ξέρω αν τα καταφέρνω αλλά ασχολούμαι με πάρα πολλά πράγματα και αυτό με γεμίζει, ελπίζω και ο δέκτης της συνέντευξης αυτής να νιώθει το ίδιο… Ιδιόρρυθμος, τα τελευταία χρόνια που έχουν μεγαλώσει κι οι ευθύνες μου, κάποια πράγματα που τα έπαιρνα αψήφιστα και ελαφριά, πλέον δεν τα παίρνω, γενικά εξωστρεφής, αν και τα τελευταία χρόνια κι αυτό έχει ψιλοαλλάξει και γενικά είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να ζω. Δεν ήμουν ποτέ μίζερος. Δεν είμαι άνθρωπος που δεν δίνομαι, δεν χαρίζομαι, ούτε μιζεριάζω με αυτό που θέλω να κάνω. Τώρα αν καταλήξω σαν ένας από τους δύο γέρους στο εξώστη του Muppet Show, μαζί με κανέναν άλλον παρόμοιας δυναμικής, δεν το ξέρω.
Εγώ έχω κλείσει ήδη θέση, να ξέρεις.
Ωραία, θα τα πούμε στον εξώστη λοιπόν!
Νάσος Κονίτσας
Joomla Social by OrdaSoft!
