Συνέντευξη με τον Παναγιώτη Παπαγεωργίου - Μέρος δεύτερο
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 26 Αυγούστου 2019 01:12
Είπα να μην ξεκινήσω με τσιτάτα. Να διαφέρω. Να βρω καινούργια μονοπάτια για τις συνεντεύξεις. Γράψτε λάθος, φίλοι μου. Η αυτοκριτική είναι ένα από τα χίλια προτερήματά μου (το άλλο είναι η μετριοφροσύνη). Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για εισαγωγή σε μια συνέντευξη, ιδιαίτερα όταν αυτή διαρκεί πάνω από μία ώρα και μάλιστα σε παιδική χαρά! Άρα λοιπόν τσιτάτα, για να καταλάβετε περί ου ο λόγος. Οι περισσότεροι τον γνωρίσατε μέσα από τη συμμετοχή του στο the Voice of Greece. Άλλοι τoν ξέρετε ως frontman των Parthian Shot. Λιγότεροι ως δάσκαλο ελληνικών χορών. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, θα μιλήσουμε σήμερα μαζί του. Κυρίες και κύριοι, ο πλήρως ακομπλεξάριστος, απόλυτα προσιτός και πρόσχαρος, εκ Λαμπρινής ορμώμενος (ερωτικός μετανάστης στο Γαλάτσι πλέον) Παναγιώτης Παπαγεωργίου, μέρος δεύτερον.
Ο Χάρρυ Κλυνν έχει πει ότι είμαστε πενήντα χρόνια πίσω…
Ναι, είμαστε πενήντα χρόνια πίσω. Όταν για παράδειγμα οι Kyuss έκαναν καριέρα ως απ’ τις πρώτες μπάντες που έπαιξαν stoner στον κόσμο, αρχές δεκαετίας του `90 ή οι Corrosion Of Conformity ή λίγο μετά οι Monster Magnet… Mπάντες οι οποίες είχαν αυτό το ηχόχρωμα... Μουσική η οποία παίχτηκε και ξαναπαίχτηκε και ολοκληρώθηκε και κορέστηκε 15 και 20 χρόνια πριν. Εμείς εδώ τη θεωρούμε νέα. Κάτι αντίστοιχο είχε γίνει με το Ευρωπαϊκό Power, που ενώ αυτό είχε αρχίσει να πεθαίνει στα τέλη της δεκαετίας του `90, εδώ πέρα όλες οι μπάντες, από το 2000 και μετά, αποφάσισαν να παίξουν Ευρωπαϊκό Power.
Αυτό το θεωρείς παθογένεια; Γιατί είναι και ένα κομμάτι της ερώτησης για το ποιες παθογένειες υπάρχουν στην ελληνική σκηνή.
Το θεωρώ παθογένεια και θα σου πω το γιατί. Να αρχίσω απ’ το εξής: η καλή δουλειά, η σωστή δουλειά, η σκληρή δουλεία σε μια μπάντα, φαίνεται! Είτε αυτό το πράγμα που θα παίξει είναι ετεροχρονισμένο και ρετρό, ας το πούμε γενικά… Για να δώσω ένα παράδειγμα, οι Reflection ας πούμε. Παίζουν ένα epic metal, το οποίο είναι εναρμονισμένο στη δεκαετία του `80, όπου το συγκεκριμένο είδος ήκμασε, αλλά παίζουν καλά. Παίζουν πολύ καλά. Πάρα πολύ καλά! Υπάρχουν τέτοιες μπάντες σε όλο το ιδίωμα, όμως οι μπάντες που παίζουν πραγματικά κάτι καλό και δεν σε ενδιαφέρει αν τυχόν το είδος που παίζουν είναι πεπερασμένο ή φρέσκο, είναι όντως καλές; Είναι όντως άξιες περισσότερης προσοχής από αυτή που έχουν; Γι’ αυτό κιόλας και βλέπεις ότι είμαστε άμεσα συγκρίσιμοι με τους ξένους.
Τεχνικά είμαστε ισάξιοι;
Κοίταξε, η τεχνική είναι κάτι που πλέον είναι global. Δηλαδή ο Έλληνας μαθητής κιθάρας θα διαβάσει το ίδιο βιβλίο που θα διαβάσει κι ο Αμερικάνος μαθητής κιθάρας, θα δει το ίδιο βιντεάκι του Petrucci για να βγάλει ένα riff στην κιθάρα ή να παίξει με συγκεκριμένη τεχνική. Δεν είναι όπως κάποτε, τη δεκαετία του `60, που αν είχες δέκα δισκάκια τα έβαζες κάτω και με πέντε γνώσεις, ίσως από κλασσική κιθάρα, έβγαζες τη δική σου τεχνική και έπαιζες με το δικό σου τρόπο. Τώρα τα πράγματα είναι fix. Global. Γι’ αυτό κιόλας και βλέπεις ότι υπάρχουν και παιχτούρες στην ελληνική σκηνή. Να ξεκινήσεις από τον Καραμητρούδη, τον Gus G, να πας μετά στον Gus Drax των Suicidal Angels… Οι δικοί μου Chris Mike με τον Κώστα Σμόνο, δυο άνθρωποι που θεωρώ ως εξέχοντες κιθαρίστες. Σε όλα τα όργανα, όχι μόνο στην κιθάρα. Του πληκτρά μας, του Διαμαντή Καλαφατιάδη, για παράδειγμα, πριν μια πενταετία του είχε ζητηθεί να είναι ο πληκτράς στο Ευρωπαϊκό σκέλος της περιοδείας των While Heaven Wept από την Αμερική. Ή ο Άγγελος Βαφειάδης, που έπαιζε πλήκτρα στους Warlord. Δεν περίμενε ο Τσάμης να βρει από ολόκληρη Αμερική τον πληκτρά γιατί θα ήταν σώνει και καλά καλύτερος. Την τεχνική λοιπόν την έχουμε, το υλικό, το έμψυχο δυναμικό, τα έχουμε. Αυτό που δεν μπορούμε να αποβάλλουμε ή το κάνουμε με πολύ αργούς ρυθμούς, είναι το κόμπλεξ να το πω, έλλειψη αυτοπεποίθησης να το πω, ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι περισσότερο από αυτό το οποίο ήδη κάνουμε. Δηλαδή, είτε μας βολεύει το γεγονός ότι είμαστε η μπάντα της γειτονιάς και δεν κάνουμε κάτι παραπάνω, είτε έχουμε τα προσωπικά μας κολλήματα στο μυαλό μας, τα μουσικά, τα οποία δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε κάτι παραπάνω.
Θεωρείς ότι έχει επηρεάσει και η οικονομική κρίση σε αυτό; Ότι έχουμε ένα ταβάνι ας πούμε.
Δεν νομίζω. Αν το πάρουμε μουσικά, τα τελευταία δέκα χρόνια τα πράγματα έχουν ανέβει πάρα πολύ στη σκηνή μας. Δηλαδή όλα αυτά που σου είπα πριν με τους Poem, τους Need και άλλες μπάντες, οι οποίες βγαίνουν έξω, π,χ, τους Innerwish. Oι 1000 Mods κάνουν περιοδεία. Προ κρίσης, δεν νομίζω ότι υπήρχαν αυτά τα πράγματα. Βέβαια, κάτι πολύ σημαντικό το οποίο ισχύει για την ελληνική σκηνή είναι ότι στον υπόλοιπο κόσμο, για παράδειγμα στη Σουηδία απ’ όσο ξέρω, ο μουσικός είναι επιδοτούμενος. Σου λέει η σουηδική κυβέρνηση «Ωραία, μεγάλε, θέλεις να βγάλεις δίσκο, πρωτοεμφανιζόμενος καλλιτέχνης». Πρώτα απ’ όλα, αν τυχόν ζεις από τη μουσική, είσαι δηλαδή δηλωμένος ως μουσικός, παίρνεις επίδομα το οποίο σου δίνει τη δυνατότητα να μπορείς ζήσεις κατά τις περιόδους που δεν έχεις δουλειά, που δεν κλείνεις live κτλ, σου λέει λοιπόν πως σου δίνει κάποιο ποσό που σε βοηθάει να κάνεις την πρώτη σου δισκογραφική απόπειρα και μάλιστα μόνο εάν τυχόν πετύχει το εγχείρημα και καταφέρεις και το βγάλεις αυτό το ποσό πάλι πίσω, στο ζητάει να το επιστρέψεις. Γιατί το θεωρούν ως επένδυση στον πολιτισμό τους, το θεωρούν επένδυση στην εξωστρέφειά τους. Kκαι μιλάμε για πιο σοβαρές κοινωνίες. Ακριβώς. Αυτό λοιπόν ισχύει πάρα πολύ έξω. Εμείς δυστυχώς τη μουσική μας την αντιλαμβανόμαστε ως αυτό που λέμε κάτι ανάμεσα στο μεροδούλι – μεροφάι της καθημερινότητάς μας, έτσι;
Ο Χάρρυ Κλυνν έχει πει ότι είμαστε πενήντα χρόνια πίσω…
Ναι, είμαστε πενήντα χρόνια πίσω. Όταν για παράδειγμα οι Kyuss έκαναν καριέρα ως απ’ τις πρώτες μπάντες που έπαιξαν stoner στον κόσμο, αρχές δεκαετίας του `90 ή οι Corrosion Of Conformity ή λίγο μετά οι Monster Magnet… Mπάντες οι οποίες είχαν αυτό το ηχόχρωμα... Μουσική η οποία παίχτηκε και ξαναπαίχτηκε και ολοκληρώθηκε και κορέστηκε 15 και 20 χρόνια πριν. Εμείς εδώ τη θεωρούμε νέα. Κάτι αντίστοιχο είχε γίνει με το Ευρωπαϊκό Power, που ενώ αυτό είχε αρχίσει να πεθαίνει στα τέλη της δεκαετίας του `90, εδώ πέρα όλες οι μπάντες, από το 2000 και μετά, αποφάσισαν να παίξουν Ευρωπαϊκό Power.
Αυτό το θεωρείς παθογένεια; Γιατί είναι και ένα κομμάτι της ερώτησης για το ποιες παθογένειες υπάρχουν στην ελληνική σκηνή.
Το θεωρώ παθογένεια και θα σου πω το γιατί. Να αρχίσω απ’ το εξής: η καλή δουλειά, η σωστή δουλειά, η σκληρή δουλεία σε μια μπάντα, φαίνεται! Είτε αυτό το πράγμα που θα παίξει είναι ετεροχρονισμένο και ρετρό, ας το πούμε γενικά… Για να δώσω ένα παράδειγμα, οι Reflection ας πούμε. Παίζουν ένα epic metal, το οποίο είναι εναρμονισμένο στη δεκαετία του `80, όπου το συγκεκριμένο είδος ήκμασε, αλλά παίζουν καλά. Παίζουν πολύ καλά. Πάρα πολύ καλά! Υπάρχουν τέτοιες μπάντες σε όλο το ιδίωμα, όμως οι μπάντες που παίζουν πραγματικά κάτι καλό και δεν σε ενδιαφέρει αν τυχόν το είδος που παίζουν είναι πεπερασμένο ή φρέσκο, είναι όντως καλές; Είναι όντως άξιες περισσότερης προσοχής από αυτή που έχουν; Γι’ αυτό κιόλας και βλέπεις ότι είμαστε άμεσα συγκρίσιμοι με τους ξένους.
Τεχνικά είμαστε ισάξιοι;
Κοίταξε, η τεχνική είναι κάτι που πλέον είναι global. Δηλαδή ο Έλληνας μαθητής κιθάρας θα διαβάσει το ίδιο βιβλίο που θα διαβάσει κι ο Αμερικάνος μαθητής κιθάρας, θα δει το ίδιο βιντεάκι του Petrucci για να βγάλει ένα riff στην κιθάρα ή να παίξει με συγκεκριμένη τεχνική. Δεν είναι όπως κάποτε, τη δεκαετία του `60, που αν είχες δέκα δισκάκια τα έβαζες κάτω και με πέντε γνώσεις, ίσως από κλασσική κιθάρα, έβγαζες τη δική σου τεχνική και έπαιζες με το δικό σου τρόπο. Τώρα τα πράγματα είναι fix. Global. Γι’ αυτό κιόλας και βλέπεις ότι υπάρχουν και παιχτούρες στην ελληνική σκηνή. Να ξεκινήσεις από τον Καραμητρούδη, τον Gus G, να πας μετά στον Gus Drax των Suicidal Angels… Οι δικοί μου Chris Mike με τον Κώστα Σμόνο, δυο άνθρωποι που θεωρώ ως εξέχοντες κιθαρίστες. Σε όλα τα όργανα, όχι μόνο στην κιθάρα. Του πληκτρά μας, του Διαμαντή Καλαφατιάδη, για παράδειγμα, πριν μια πενταετία του είχε ζητηθεί να είναι ο πληκτράς στο Ευρωπαϊκό σκέλος της περιοδείας των While Heaven Wept από την Αμερική. Ή ο Άγγελος Βαφειάδης, που έπαιζε πλήκτρα στους Warlord. Δεν περίμενε ο Τσάμης να βρει από ολόκληρη Αμερική τον πληκτρά γιατί θα ήταν σώνει και καλά καλύτερος. Την τεχνική λοιπόν την έχουμε, το υλικό, το έμψυχο δυναμικό, τα έχουμε. Αυτό που δεν μπορούμε να αποβάλλουμε ή το κάνουμε με πολύ αργούς ρυθμούς, είναι το κόμπλεξ να το πω, έλλειψη αυτοπεποίθησης να το πω, ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι περισσότερο από αυτό το οποίο ήδη κάνουμε. Δηλαδή, είτε μας βολεύει το γεγονός ότι είμαστε η μπάντα της γειτονιάς και δεν κάνουμε κάτι παραπάνω, είτε έχουμε τα προσωπικά μας κολλήματα στο μυαλό μας, τα μουσικά, τα οποία δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε κάτι παραπάνω.
Θεωρείς ότι έχει επηρεάσει και η οικονομική κρίση σε αυτό; Ότι έχουμε ένα ταβάνι ας πούμε.
Δεν νομίζω. Αν το πάρουμε μουσικά, τα τελευταία δέκα χρόνια τα πράγματα έχουν ανέβει πάρα πολύ στη σκηνή μας. Δηλαδή όλα αυτά που σου είπα πριν με τους Poem, τους Need και άλλες μπάντες, οι οποίες βγαίνουν έξω, π,χ, τους Innerwish. Oι 1000 Mods κάνουν περιοδεία. Προ κρίσης, δεν νομίζω ότι υπήρχαν αυτά τα πράγματα. Βέβαια, κάτι πολύ σημαντικό το οποίο ισχύει για την ελληνική σκηνή είναι ότι στον υπόλοιπο κόσμο, για παράδειγμα στη Σουηδία απ’ όσο ξέρω, ο μουσικός είναι επιδοτούμενος. Σου λέει η σουηδική κυβέρνηση «Ωραία, μεγάλε, θέλεις να βγάλεις δίσκο, πρωτοεμφανιζόμενος καλλιτέχνης». Πρώτα απ’ όλα, αν τυχόν ζεις από τη μουσική, είσαι δηλαδή δηλωμένος ως μουσικός, παίρνεις επίδομα το οποίο σου δίνει τη δυνατότητα να μπορείς ζήσεις κατά τις περιόδους που δεν έχεις δουλειά, που δεν κλείνεις live κτλ, σου λέει λοιπόν πως σου δίνει κάποιο ποσό που σε βοηθάει να κάνεις την πρώτη σου δισκογραφική απόπειρα και μάλιστα μόνο εάν τυχόν πετύχει το εγχείρημα και καταφέρεις και το βγάλεις αυτό το ποσό πάλι πίσω, στο ζητάει να το επιστρέψεις. Γιατί το θεωρούν ως επένδυση στον πολιτισμό τους, το θεωρούν επένδυση στην εξωστρέφειά τους. Kκαι μιλάμε για πιο σοβαρές κοινωνίες. Ακριβώς. Αυτό λοιπόν ισχύει πάρα πολύ έξω. Εμείς δυστυχώς τη μουσική μας την αντιλαμβανόμαστε ως αυτό που λέμε κάτι ανάμεσα στο μεροδούλι – μεροφάι της καθημερινότητάς μας, έτσι;
Ναι, αλλά παράγουμε «ποιοτική μουσική», πάντα σε εισαγωγικά, όπως το «έντεχνο», ή είναι κόπια όπως λέγαμε προηγουμένως;
Εξαρτάται. Έχει να κάνει με τις καταβολές μας, με τη διάθεσή μας και με το χρόνο ή τη σοβαρότητα που θέλουμε να δώσουμε πάνω στη μουσική. Γιατί, για παράδειγμα, Maiden ή Metallica ακούνε πολλές μπάντες και τους έχουν σαν κύρια επιρροή τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλες αυτές οι μπάντες βγαίνουν και είναι εφάμιλλες ενός επιπέδου και έχουν ένα ταβάνι το οποίο είναι κοινό! Άλλες είναι πάνω, άλλες είναι κάτω, άλλες το ευχαριστιούνται να έχουν πενήντα νοματαίους και σταματούν εκεί, άλλοι τη βρίσκουν με το να κάνουν δέκα βήματα παραπάνω και να πάνε προς τα έξω.
Όλη αυτή την ιστορία την έχουν επηρεάσει κατά πολύ σίγουρα και τα social media. Η ελεύθερη διακίνηση της μουσικής επίσης το ίδιο. Έχουν κάνει καλό ή κακό στις μπάντες; Πώς το κρίνεις εσύ;
Τα social media αν ξέρεις να τα μεταχειρίζεσαι σωστά, καταφέρνουν και μικραίνουν τις αποστάσεις. Ένα βίντεο μιας ελληνικής μπάντας αν το στείλεις για παράδειγμα σε έναν Αμερικάνο, μέσω των social media, έρχεται σε επαφή με τη μουσική σου. Θεωρώ ότι και αυτό έχει παίξει μεγάλο ρόλο που κάποιες μπάντες έχουν καταφέρει και έχουν γίνει Global Αξίζανε σαν μπάντες και μπόρεσαν μέσω αυτών να πάνε παραπάνω από τα εκατό άτομα του χωριού που λέγεται ελληνική σκηνή.
Όμως ελεύθερη διακίνηση και downloading δεν είναι κακό για τις εταιρείες παραγωγής, τους δημιουργούς και το όλο σύστημα;
Κοίταξε… Το γεγονός ότι η μουσική βιομηχανία «πέθανε» εξαιτίας της ελεύθερης διακίνησης της μουσικής, που είναι ο τομέας μας…
Όπως και οι εφημερίδες λόγω των site…
Μπράβο! Απλά θεωρώ ότι έχει να αναδείξει μια νέα πραγματικότητα. Εμένα περισσότερο με χαλάει το γεγονός ότι με την πληθώρα που έχουμε μέσω του youtube κτλ., δεν σου μένει εύκολα ένα τραγούδι, το προσπερνάς με ένα skip και πας παρακάτω, γιατί δεν έχεις την επαφή με το hard cory… Πάει ο άλλος και κατεβάζει στο Spotify δέκα τραγούδια, συγχρόνως όμως έχει κατεβάσει και άλλους δέκα δίσκους. Οπότε οι πιθανότητες να έχει πάρει το cd σου γιατί το κατάλαβε ή το άκουσε καλά, είναι σαφώς λιγότερες. Από την άλλη, έχει ευνοηθεί πολύ η «do it yourself» φάση. Ένας ο οποίος δεν ενδιαφέρεται να μπει σε εταιρεία, αφού αυτές ζητούν λαγούς με πετραχήλια, σε δεσμεύουν για χίλια δυο πράγματα που δεν ξέρω κατά πόσο ο Έλληνας στη δική του πραγματικότητα μπορεί να τα ακολουθήσει, γιατί ο Σουηδός π.χ., που έχει αποφασίσει ότι θα ζήσει από τη μουσική, γιατί η pop μουσική του είναι αυτή. Για το Σουηδό το metal είναι η pop μουσική του. Είναι κάτι από το οποίο μπορείς να ζήσεις.
Όπως εμάς τα μπουζούκια…
Ναι. Εμάς είναι τα μπουζούκια. Ο μεταλλάς ο αμετανόητος, ο hardcore, σίγουρα δεν μπορεί να ζήσει από τη μουσική του στην Ελλάδα. Άρα λοιπόν μέσω των social media του δίνεται η ευκαιρία να κυνηγήσει κάποιες ευκαιρίες έξω. Το ρεζουμέ είναι λοιπόν ότι αν μια μπάντα πραγματικά αξίζει σαν δουλειά και σαν μουσική, εν τέλει δεν χάνεται. Θα βρεθεί κάποιος τρόπος να πάει μπροστά.
Πάμε και λίγο σε σένα. Τραγουδάς progressive στους Parthian Shot και κλασσικό rock με τους Jukebox Heroes, που ουσιαστικά είστε οι ίδιοι, απλά αλλάζει το concept. Ποιο είναι το αγαπημένο σου παιδί και πότε ξεκίνησες το διπλό ταμπλό;
Κοίταξε... Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι από τη στιγμή που οι Jukebox Heroes είναι παιδί των Parthian Shot, του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου που λένε! (γέλια) Όχι, δεν ισχύει αυτό. Η αγάπη μου παραμένουν οι Parthian Shot και για αυτό το λόγο δεν έχω αποφασίσει όλα αυτά τα χρόνια να κάνω και κάτι άλλο, εις βάρος μου ίσως, γιατί μου αρέσει αυτό που έχουμε. Και γι’ αυτό ίσως να προέκυψαν οι Jukebox Heroes, αφού σαν Parthian είμαστε λίγο σε μια ύφεση, αλλά θέλουμε να παίζουμε όλοι μαζί, κάναμε λοιπόν κι ένα side project.
Είναι και οι σκηνές λιγότερες για τους Parthian Shot παρά για τους Jukebox Heroes.
Είναι γεγονός ότι δεν έχεις πολύ μεγάλα περιθώρια παιξίματος στην Ελλάδα, με μια μπάντα η οποία παρουσιάζει πρωτότυπο υλικό, σε τέτοιο είδος ειδικά. Ενώ το άλλο είναι κάτι το οποίο αν το κυνηγάς μπορείς να έχεις και ένα και δύο Live την εβδομάδα. Αγαπημένο μου παιδί παραμένει από χίλιες δυο σκοπιές το σχήμα των Parthian Shot, γιατί είναι το δημιούργημά μου αν θέλεις. Το 2003, όταν τους ξεκίνησα, είχα ένα συγκεκριμένο όραμα, γιατί μου αρέσει η δημιουργική φάση που έχουμε όταν αποφασίσουμε να κάτσουμε και να γράψουμε, τα αποτελέσματα θεωρώ ότι είναι ασύλληπτης φάσης, για τα δικά μου τα δεδομένα τουλάχιστον. Το άλλο απλά δεν έχει το άγχος της δικής σου δημιουργίας. Είναι κάτι στο οποίο πας, παίζεις έτοιμα τραγούδια, τα οποία τα γουστάρεις, δεν περιμένεις να περάσουν από την έγκριση του κόσμου, είναι δεδομένο ότι είναι τραγουδάρες. Γουστάρεις κι εσύ, ανανεώνεις τη σχέση σου με κάποια τραγούδια, με τη μουσική την ίδια, βελτιώνεις τις επιδόσεις σου γιατί, κακά τα ψέματα, αυτά τα τραγούδια τα έχουνε πει άνθρωποι που θαυμάζεις, οπότε εκ των πραγμάτων προσπαθείς να προσεγγίσεις τη δική τους απόδοση. Αυτό λοιπόν είναι σίγουρα το πιο ξεκούραστο από τα δύο.
Εγώ τώρα θέλω να σου κάνω μια ερώτηση για το άλλο παιδί και θα πω τρεις λέξεις. Sons Of Apollo! Θέλω να μου πεις πως προέκυψε αυτή η παρουσία σας εκεί, τις εμπειρίες που απέκτησες από αυτό τον «συγχρωτισμό», αλλά κατά κύριο λόγο, επειδή είμαι και λίγο σατανάς… Ποια ήταν η αντιμετώπισή σας από τα ελληνικά ΜΜΕ και πώς την κρίνεις στο σύνολό της;
Θα σου πω ένα πράγμα το οποία θεωρώ ότι με μας είναι λίγο παράδοξο. Εμείς σαν μπάντα γενικά, αν κάποιος μας παρακολουθεί κατά την πάροδο του χρόνου, δηλαδή από το 2003 μέχρι σήμερα, που είναι 16 χρόνια, μάλλον κρινόμαστε γενικά ως αντιπαραγωγικοί και ελαφρώς cult! Και το λέω με την εξής έννοια. Βγάλαμε το 2004 ένα demo με τέσσερα τραγούδια, εκ των οποίων το ένα ήταν και διασκευή και βγάλαμε και το 2011-12 άλλο ένα ΕΡ, με άλλα τέσσερα τραγούδια δικά μας. Έχουμε ένα δίσκο έτοιμο, ο οποίος είναι από στιγμή σε στιγμή να βγει, ωστόσο…
Ο δίσκος δηλαδή είναι έτοιμος να βγει;
Ο δίσκος είναι έτοιμος, είμαστε κυριολεκτικά στη φάση που ψάχνουμε τις λέξεις των στίχων και των γραπτών που θα έχει το booklet του cd για να φύγει και να πάει για να κοπεί.
Άντε, να βγάλω και καμιά είδηση. Πότε το περιμένουμε δηλαδή;
Δεν ξέρω. Μπορεί και το Σεπτέμβριο. Θεωρώ με πλήρη επιφύλαξη, γιατί παρότι είμαστε αντιπαραγωγικοί, έχουμε διαμορφώσει ένα status κάποιου σεβασμού από την ελληνική κοινότητα, που μας αναγνωρίζουν πέντε πράγματα. Ότι έχουμε καλούς μουσικούς, ό,τι έχουμε γράψει και παρουσιάσει μέχρι στιγμής είναι καλό, οπότε έχουμε στην πιάτσα ένα όνομα το οποίο χαίρει μιας εκτίμησης. Έτσι λοιπόν προέκυψε αυτό το πράγμα, γιατί όταν ήταν να έρθουν οι Sons Of Apollo, έκανα μια κίνηση να ρωτήσω ποιος τους φέρνει και μίλησα με τους υπευθύνους. Μαθαίνω λοιπόν ότι ταυτόχρονα έχουμε προταθεί από άλλους ανθρώπους, ως υποψήφιοι για το εγχείρημα αυτό.
Χωρίς να το ξέρετε δηλαδή.
Χωρίς να το ξέρουμε. Όταν ρώτησαν κάποιον, το όνομα του οποίου δεν θα αναφέρω, είπε ότι είναι κι αυτή η μπάντα σε αυτό το είδος, πολύ κοντά σε αυτό το ηχόχρωμα. Όταν λοιπόν στείλαμε δείγμα από το δίσκο στον Portnoy, γιατί όλα περνάνε από αυτόν, έγινε αυτό που λέμε «M.P. approves». Έτσι έγινε αυτό, δίχως κάποιο «μέσον». Δεν είμαστε του μέσου, ούτε του buy-in. Θεωρούμε ότι αν αξίζουμε να καλύψουμε μια θέση, ευχαριστούμε πάρα πολύ, ορίστε, το υλικό μας είναι αυτό, αν σας κάνει, οκ, αν όχι, δεν τρέχει τίποτα, ούτε εις βάρος άλλων συγκροτημάτων, ούτε άλλες ιστορίες. Όπως είχε προκύψει και με τους Mayfair το 2012, έτσι όπως είχε προκύψει και το 2013 με τους Fates Warning, που τους είχαμε ανοίξει στο Fuzz πάλι. Θεωρώ ότι έχουμε ένα prestige, το οποίο είναι αν μη τι άλλο, σεβαστό. Μας βλέπουν και όπως σου προανέφερα, λίγο cult.
Με τον Portnoy και τους υπολοίπους μιλήσατε καθόλου; Εξιδεικευμένα εννοώ, προφανώς και μιλήσατε. Σας είπαν για σας;
Επειδή ήταν λίγο περίεργα τα πράγματα… Με το Sherinian κυρίως μιλήσαμε. Και άκου και μια ωραία ιστορία. Την αρχή του καλοκαιριού εκείνης της χρονιάς, έχει βγάλει ένα διαγωνισμό ο Sherinian που λέει “Θα κάνω διαγωνισμό για δύο φάσεις, ένα για solo artist κι ένα για μπάντα. Στείλτε μου ένα track της αρεσκείας σας και από αυτά που θα μου αρέσουν θα βγάλω ένα νικητή και θα του γράφω ένα solo”. Στέλνουμε λοιπόν σαν Parthian Shot, αφού συνεννοηθήκαμε με τα παιδιά και ήμασταν και στους υποψήφιους, απλά το κέρδισε τελικά μια άλλη μπάντα. Το ίδιο πράγμα όμως το έστειλα και στον κιθαρίστα μας τον Chris Mike, ο οποίος και έστειλε ένα δικό του και κέρδισε! Οπότε λοιπόν ο Chris Mike στον επερχόμενό του δίσκο θα έχει κι ένα solo του Sherinian, αλλά ήταν και μια αφορμή να πιάσουμε την κουβέντα γενικά. Εννοείται ότι στα backstage είχαμε φωτογραφίες κτλ. Είχαμε τη δυσκολία ότι ο Soto ήταν με ίωση και του Portnoy πήγαν και του βρήκαν οδοντίατρο εκείνη τη μέρα, διότι είχε ένα δόντι χάλια. Με τον Portnoy ωστόσο τα είπαμε λίγο, διότι θυμήθηκε που είχαμε παίξει μαζί, διότι τον ήξερα από το 2001, που ήμουν στο ελληνικό fun club των Dream Theater, ως υπεύθυνος αλληλογραφίας, είχαμε παίξει με την τότε μπάντα μου σε ένα party που είχαμε κάνει σαν fun club και τον είχαμε ως επίτιμο καλεσμένο. Είχε ανέβει λοιπόν, είχε πάρει το μπάσο και παίξαμε το “The Trooper” των Maiden με τον Portnoy! (γέλια) Έχω φωτογραφίες λοιπόν και το θυμόταν κι εκείνος αυτό το σκηνικό. Εκεί λοιπόν είπαμε δυο-τρεις κουβέντες. Για τη μουσική μας μεγαλύτερο παράσημο ήταν το «MP approves» που μας έστειλε ο διοργανωτής, όταν του στείλαμε τα κομμάτια, αυτό νομίζω τα λέει όλα.
Εσύ γι’ αυτούς τι έχεις να μας πεις, τώρα που τους είδες κι από κοντά;
Θεωρώ ότι σαν μπάντα θέλουν ακόμα ψήσιμο, είναι πολύ φρέσκο και μιλάμε για μεγάλους καλλιτέχνες. Θέλουν λίγο ψήσιμο μέχρι να αρχίσουν να κολλάνε.
Τεράστιες προσωπικότητες…
Ε, ναι! Τι να λέμε τώρα, να πούμε για το Sheehan, τον Portnoy, όλοι όπου και να έπαιζαν θα ήταν μπροστάρηδες. Το καλό που έχουν είναι ότι δείχνουν να μην τους καθοδηγεί το Εγώ τους, δείχνουν ότι είναι οργανωμένη σαν μπάντα, ετοιμάζουν και καινούργια δουλειά απ’ όσο ξέρω. Η μουσική τους σε γενικές γραμμές μου αρέσει. Αν δηλαδή με βάλεις να διαλέξω μεταξύ Sons of Apollo και τωρινούς Dream Theater, δεν το συζητώ καν. Σαν μπάντα είναι παιχτούρες, το να τους βλέπεις μπροστά σου και μάλιστα να ξέρεις ότι τους έχεις «ανοίξει» κιόλας, έχοντας πάρει και λίγο από αυτό το hype της συγκεκριμένης μπάντας, είναι κάτι όμορφο.
Πάμε τώρα στο κομμάτι του «διοργανωτή», καθώς φέτος το καλοκαίρι θα έχουμε το Under the Quarry Vol 4, υπό τη δική σου ας πούμε «ευθύνη» και γενική εποπτεία. Πες μας καταρχάς πως ξεκίνησε η όλη ιστορία, τι είναι αυτό και σε ποιους απευθύνεται, πώς μπορεί να συμμετάσχει κάποιος, ποιοι το στηρίζουν, τι συνέβη στα προηγούμενα ώστε πλέον να καθιερωθεί ως event και τι περιμένεις από το φετινό;
To 2012 με προσέγγισε ο Δευκαλίων Κόμης, ο οποίος τότε ήταν υπεύθυνος του φεστιβάλ Γαλατσίου και μου πρότεινε, καθότι δούλευα όλο το χειμώνα κι εμφανιζόμουν στο μαγαζί του, στον Κόμη, να κάνω μια βραδιά metal. Εγώ τότε, φρεσκοεγχειρισμένος στο πόδι… Με τη συμβολή των Need και των Threefold Pain στήσαμε το πρώτο πιλοτικό, χωρίς όνομα τότε, Under The Quarry. Πέρασαν τα χρόνια και στη θέση πολιτιστικών του Δήμου βρέθηκε ο Μάνος Ελευθερίου, ο οποίος σε συνεργασία με το δήμαρχο Γιώργο Μαρκόπουλο, μου παραχώρησε μια μέρα, καθώς πείστηκε για το εγχείρημα να δημιουργήσω ένα metal festival. Στην πρώτη φάση λοιπόν οι Need ήταν πάλι παρόντες, είχαμε παίξει εμείς, οι False Coda, οι Null `Ο Zero, οι Lightfold, οι Deathcrop Valley και δημιουργήθηκε ένα πολύ ωραίο hype τελείως “do it yourself”, με πολύ μικρό προϋπολογισμό. Ο ήχος ήταν από το Δήμο, ό,τι χρειάστηκαν οι μπάντες προσπαθήσαμε και το βρήκαμε μέσω χορηγιών από διάφορους, οι οποίοι είχαν είτε studio, είτε μουσικά όργανα και έτσι στήθηκε. Την πρώτη χρονιά λοιπόν παραβρέθηκαν πάνω από χίλια άτομα, κάτι το οποίο ήταν πάρα πολύ ενθαρρυντικό ώστε να το συνεχίσουμε. Τη δεύτερη χρονιά, με Diviner, Illusory, Maplerun, Mother of Milions, PulseR, GIVEN FREE RAIN και SIRIUS, είχαμε πάνω από 2,000 άτομα. Ο Δήμος με «επίσημη» καταμέτρηση μίλησε για πάνω από 2500 άτομα στο θέατρο επάνω. Μπορεί όχι την ίδια στιγμή, αλλά κατά τη διάρκεια της βραδιάς να πέρασαν πάνω από 2,500 άτομα και παρέμεινε σε αυτό το νούμερο και την τρίτη χρονιά που είχα headliners τους Poem και τους The Silent Wedding, Power Crue, Reflection, Mask Of Prospero και System Decay. Ο Δήμος πεπεισμένος πλέον ότι το συγκεκριμένο event έχει πολύ hype, μου παραχώρησε και για τέταρτη χρονιά να κάνω στο θέατρο του Άλσους Βεϊκου το Under the Quarry metal fest.
Μη με κρατάς σε αγωνία λοιπόν! Ποιοι θα έρθουν φέτος;
Φέτος θεωρώ ότι είναι ίσως από τα πιο «τουμπανιασμένα» line up που είχαμε ποτέ, καθώς θα παίξουν οι Solid Faith, Art of Simplicity, Forbidden Seed, Desert Near The End, Nochnoy Dozor, και θα μας έρθουν κι από τη Βόρεια Ελλάδα δύο ονόματα που μας κάνουν εθνικά υπερήφανους εμάς τους μεταλλάδες, δυο κορυφές του ελληνικού Progressive, οι Until Rain και οι Sunburst ως Headliners. Οι Sunburst μάλιστα είναι μια εκ των δύο ελληνικών μπαντών που έχουν εμφανιστεί στο Prog Power, μαζί με τους Need. Είναι μια all star μπάντα από παιχτάρες διεθνούς βεληνεκούς, ο ένας απ’ αυτούς είναι ο Κώστας Μυλωνάς στα τύμπανα, ο άλλος ο Gus Drax στις κιθάρες, που είναι και στους Suicidal Angels.
Προβλέπω να γίνεται χαμός!
Το ελπίζω. Μιλάμε άλλωστε για ένα φεστιβάλ που είναι και είναι δωρεάν, καθώς δεν υπάρχει εισιτήριο, όλα αυτά γίνονται με την πλήρη υποστήριξη του Δήμου Γαλατσίου, το τονίζω αυτό γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο εκεί πέρα και από την εθελοντική εργασία ανθρώπων που πιστεύουμε σε αυτό το εγχείρημα και που αγαπάμε αυτή τη μουσική. Εννοείται ότι ζητάμε την υποστήριξη των πάντων, γιατί όπως είπα είναι ένα «do it yourself» εγχείρημα, το οποίο το μόνο το οποίο κάνει είναι να τονώνει μια σκηνή η οποία, καθόλου καλώς, είναι παραγκωνισμένη. Ενώ υπάρχει κοινό στην Ελλάδα που ακούει σκληρή μουσική, δυστυχώς το hype έχει επικεντρωθεί σε μια stoner alternative σκηνή… Τον κόσμο το μαζεύουν στα φεστιβάλ τέσσερις-πέντε μπάντες, δεν χρειάζεται να πούμε ποιες, ούτε κρίνουμε αν είναι καλές ή όχι. Απλά είναι ένα γεγονός. Οπουδήποτε υπάρχει ένα φεστιβάλ, υπάρχει και μια μπάντα από αυτές. Εγώ από τη δική μου την πλευρά, όχι τιμωρητικά, αλλά σαν αντίποδα, αποφάσισα να κάνω ένα φεστιβάλ, το οποίο θέλω να δώσει κίνητρο και λόγο σε μπάντες, οι οποίες κινούνται σε ένα πιο underground πλαίσιο, οι οποίες έχουν να πουν πάρα πολλά αλλά δεν τους γνωρίζει πολύς κόσμος. Μπάντες που έξω έχουν όνομα και δεν έχουν μέσα! Που δεν τους χαρακτηρίζει το mainstream, η μόδα, η φάση, αλλά σε μπάντες οι οποίες είναι ταγμένες σε ένα είδος μουσικής, με κορμό το metal, με έμφαση στα φωνητικά τα καθαρά και όχι στα brutal. Δεν έχει περάσει ακόμα τέτοια μπάντα, με κεντρικό άξονα αυτό που λέμε την progressive κατεύθυνση. Προσπαθούμε να κρατήσουμε το επίπεδο σε πραγματικά progressive πλαίσια και όχι απλά να παίρνουμε μπάντες οι οποίες αυτοαποκαλούνται progressive ή για το metal ή για το heavy. Κάποιος άνθρωπος της σκηνής ονομαστός, μας αποκάλεσε «το Ελληνικό Prog Power Fest». Δεν ξέρω αν ισχύει ή όχι, πάντως είναι μια βραδιά αφιερωμένη στο metal, στη μελωδία, στη δύναμη, στα γκάζια, σε ένα χώρο ειδυλλιακό, μοναδικό, μέσα στο κέντρο επί της ουσίας της Αθήνας, γιατί το Άλσος Βεϊκου δεν μπορεί κανένας να πει ότι είναι εκτός κέντρου, με πρόσβαση καλή, μέσα στο πράσινο, ιδανικό για καλοκαιρινές βραδιές. Θέλω να πω επ` ευκαιρίας και ένα μεγάλο ευχαριστώ στους μεταλλάδες που έχουν έρθει αυτά τα τρία χρόνια στο festival και έχουν δείξει υποδειγματική συμπεριφορά, τόσο που μνημονεύονται από το Δήμο.
Εξαρτάται. Έχει να κάνει με τις καταβολές μας, με τη διάθεσή μας και με το χρόνο ή τη σοβαρότητα που θέλουμε να δώσουμε πάνω στη μουσική. Γιατί, για παράδειγμα, Maiden ή Metallica ακούνε πολλές μπάντες και τους έχουν σαν κύρια επιρροή τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλες αυτές οι μπάντες βγαίνουν και είναι εφάμιλλες ενός επιπέδου και έχουν ένα ταβάνι το οποίο είναι κοινό! Άλλες είναι πάνω, άλλες είναι κάτω, άλλες το ευχαριστιούνται να έχουν πενήντα νοματαίους και σταματούν εκεί, άλλοι τη βρίσκουν με το να κάνουν δέκα βήματα παραπάνω και να πάνε προς τα έξω.
Όλη αυτή την ιστορία την έχουν επηρεάσει κατά πολύ σίγουρα και τα social media. Η ελεύθερη διακίνηση της μουσικής επίσης το ίδιο. Έχουν κάνει καλό ή κακό στις μπάντες; Πώς το κρίνεις εσύ;
Τα social media αν ξέρεις να τα μεταχειρίζεσαι σωστά, καταφέρνουν και μικραίνουν τις αποστάσεις. Ένα βίντεο μιας ελληνικής μπάντας αν το στείλεις για παράδειγμα σε έναν Αμερικάνο, μέσω των social media, έρχεται σε επαφή με τη μουσική σου. Θεωρώ ότι και αυτό έχει παίξει μεγάλο ρόλο που κάποιες μπάντες έχουν καταφέρει και έχουν γίνει Global Αξίζανε σαν μπάντες και μπόρεσαν μέσω αυτών να πάνε παραπάνω από τα εκατό άτομα του χωριού που λέγεται ελληνική σκηνή.
Όμως ελεύθερη διακίνηση και downloading δεν είναι κακό για τις εταιρείες παραγωγής, τους δημιουργούς και το όλο σύστημα;
Κοίταξε… Το γεγονός ότι η μουσική βιομηχανία «πέθανε» εξαιτίας της ελεύθερης διακίνησης της μουσικής, που είναι ο τομέας μας…
Όπως και οι εφημερίδες λόγω των site…
Μπράβο! Απλά θεωρώ ότι έχει να αναδείξει μια νέα πραγματικότητα. Εμένα περισσότερο με χαλάει το γεγονός ότι με την πληθώρα που έχουμε μέσω του youtube κτλ., δεν σου μένει εύκολα ένα τραγούδι, το προσπερνάς με ένα skip και πας παρακάτω, γιατί δεν έχεις την επαφή με το hard cory… Πάει ο άλλος και κατεβάζει στο Spotify δέκα τραγούδια, συγχρόνως όμως έχει κατεβάσει και άλλους δέκα δίσκους. Οπότε οι πιθανότητες να έχει πάρει το cd σου γιατί το κατάλαβε ή το άκουσε καλά, είναι σαφώς λιγότερες. Από την άλλη, έχει ευνοηθεί πολύ η «do it yourself» φάση. Ένας ο οποίος δεν ενδιαφέρεται να μπει σε εταιρεία, αφού αυτές ζητούν λαγούς με πετραχήλια, σε δεσμεύουν για χίλια δυο πράγματα που δεν ξέρω κατά πόσο ο Έλληνας στη δική του πραγματικότητα μπορεί να τα ακολουθήσει, γιατί ο Σουηδός π.χ., που έχει αποφασίσει ότι θα ζήσει από τη μουσική, γιατί η pop μουσική του είναι αυτή. Για το Σουηδό το metal είναι η pop μουσική του. Είναι κάτι από το οποίο μπορείς να ζήσεις.
Όπως εμάς τα μπουζούκια…
Ναι. Εμάς είναι τα μπουζούκια. Ο μεταλλάς ο αμετανόητος, ο hardcore, σίγουρα δεν μπορεί να ζήσει από τη μουσική του στην Ελλάδα. Άρα λοιπόν μέσω των social media του δίνεται η ευκαιρία να κυνηγήσει κάποιες ευκαιρίες έξω. Το ρεζουμέ είναι λοιπόν ότι αν μια μπάντα πραγματικά αξίζει σαν δουλειά και σαν μουσική, εν τέλει δεν χάνεται. Θα βρεθεί κάποιος τρόπος να πάει μπροστά.
Πάμε και λίγο σε σένα. Τραγουδάς progressive στους Parthian Shot και κλασσικό rock με τους Jukebox Heroes, που ουσιαστικά είστε οι ίδιοι, απλά αλλάζει το concept. Ποιο είναι το αγαπημένο σου παιδί και πότε ξεκίνησες το διπλό ταμπλό;Κοίταξε... Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι από τη στιγμή που οι Jukebox Heroes είναι παιδί των Parthian Shot, του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου που λένε! (γέλια) Όχι, δεν ισχύει αυτό. Η αγάπη μου παραμένουν οι Parthian Shot και για αυτό το λόγο δεν έχω αποφασίσει όλα αυτά τα χρόνια να κάνω και κάτι άλλο, εις βάρος μου ίσως, γιατί μου αρέσει αυτό που έχουμε. Και γι’ αυτό ίσως να προέκυψαν οι Jukebox Heroes, αφού σαν Parthian είμαστε λίγο σε μια ύφεση, αλλά θέλουμε να παίζουμε όλοι μαζί, κάναμε λοιπόν κι ένα side project.
Είναι και οι σκηνές λιγότερες για τους Parthian Shot παρά για τους Jukebox Heroes.
Είναι γεγονός ότι δεν έχεις πολύ μεγάλα περιθώρια παιξίματος στην Ελλάδα, με μια μπάντα η οποία παρουσιάζει πρωτότυπο υλικό, σε τέτοιο είδος ειδικά. Ενώ το άλλο είναι κάτι το οποίο αν το κυνηγάς μπορείς να έχεις και ένα και δύο Live την εβδομάδα. Αγαπημένο μου παιδί παραμένει από χίλιες δυο σκοπιές το σχήμα των Parthian Shot, γιατί είναι το δημιούργημά μου αν θέλεις. Το 2003, όταν τους ξεκίνησα, είχα ένα συγκεκριμένο όραμα, γιατί μου αρέσει η δημιουργική φάση που έχουμε όταν αποφασίσουμε να κάτσουμε και να γράψουμε, τα αποτελέσματα θεωρώ ότι είναι ασύλληπτης φάσης, για τα δικά μου τα δεδομένα τουλάχιστον. Το άλλο απλά δεν έχει το άγχος της δικής σου δημιουργίας. Είναι κάτι στο οποίο πας, παίζεις έτοιμα τραγούδια, τα οποία τα γουστάρεις, δεν περιμένεις να περάσουν από την έγκριση του κόσμου, είναι δεδομένο ότι είναι τραγουδάρες. Γουστάρεις κι εσύ, ανανεώνεις τη σχέση σου με κάποια τραγούδια, με τη μουσική την ίδια, βελτιώνεις τις επιδόσεις σου γιατί, κακά τα ψέματα, αυτά τα τραγούδια τα έχουνε πει άνθρωποι που θαυμάζεις, οπότε εκ των πραγμάτων προσπαθείς να προσεγγίσεις τη δική τους απόδοση. Αυτό λοιπόν είναι σίγουρα το πιο ξεκούραστο από τα δύο.
Εγώ τώρα θέλω να σου κάνω μια ερώτηση για το άλλο παιδί και θα πω τρεις λέξεις. Sons Of Apollo! Θέλω να μου πεις πως προέκυψε αυτή η παρουσία σας εκεί, τις εμπειρίες που απέκτησες από αυτό τον «συγχρωτισμό», αλλά κατά κύριο λόγο, επειδή είμαι και λίγο σατανάς… Ποια ήταν η αντιμετώπισή σας από τα ελληνικά ΜΜΕ και πώς την κρίνεις στο σύνολό της;
Θα σου πω ένα πράγμα το οποία θεωρώ ότι με μας είναι λίγο παράδοξο. Εμείς σαν μπάντα γενικά, αν κάποιος μας παρακολουθεί κατά την πάροδο του χρόνου, δηλαδή από το 2003 μέχρι σήμερα, που είναι 16 χρόνια, μάλλον κρινόμαστε γενικά ως αντιπαραγωγικοί και ελαφρώς cult! Και το λέω με την εξής έννοια. Βγάλαμε το 2004 ένα demo με τέσσερα τραγούδια, εκ των οποίων το ένα ήταν και διασκευή και βγάλαμε και το 2011-12 άλλο ένα ΕΡ, με άλλα τέσσερα τραγούδια δικά μας. Έχουμε ένα δίσκο έτοιμο, ο οποίος είναι από στιγμή σε στιγμή να βγει, ωστόσο…
Ο δίσκος δηλαδή είναι έτοιμος να βγει;
Ο δίσκος είναι έτοιμος, είμαστε κυριολεκτικά στη φάση που ψάχνουμε τις λέξεις των στίχων και των γραπτών που θα έχει το booklet του cd για να φύγει και να πάει για να κοπεί.
Άντε, να βγάλω και καμιά είδηση. Πότε το περιμένουμε δηλαδή;
Δεν ξέρω. Μπορεί και το Σεπτέμβριο. Θεωρώ με πλήρη επιφύλαξη, γιατί παρότι είμαστε αντιπαραγωγικοί, έχουμε διαμορφώσει ένα status κάποιου σεβασμού από την ελληνική κοινότητα, που μας αναγνωρίζουν πέντε πράγματα. Ότι έχουμε καλούς μουσικούς, ό,τι έχουμε γράψει και παρουσιάσει μέχρι στιγμής είναι καλό, οπότε έχουμε στην πιάτσα ένα όνομα το οποίο χαίρει μιας εκτίμησης. Έτσι λοιπόν προέκυψε αυτό το πράγμα, γιατί όταν ήταν να έρθουν οι Sons Of Apollo, έκανα μια κίνηση να ρωτήσω ποιος τους φέρνει και μίλησα με τους υπευθύνους. Μαθαίνω λοιπόν ότι ταυτόχρονα έχουμε προταθεί από άλλους ανθρώπους, ως υποψήφιοι για το εγχείρημα αυτό.
Χωρίς να το ξέρετε δηλαδή.
Χωρίς να το ξέρουμε. Όταν ρώτησαν κάποιον, το όνομα του οποίου δεν θα αναφέρω, είπε ότι είναι κι αυτή η μπάντα σε αυτό το είδος, πολύ κοντά σε αυτό το ηχόχρωμα. Όταν λοιπόν στείλαμε δείγμα από το δίσκο στον Portnoy, γιατί όλα περνάνε από αυτόν, έγινε αυτό που λέμε «M.P. approves». Έτσι έγινε αυτό, δίχως κάποιο «μέσον». Δεν είμαστε του μέσου, ούτε του buy-in. Θεωρούμε ότι αν αξίζουμε να καλύψουμε μια θέση, ευχαριστούμε πάρα πολύ, ορίστε, το υλικό μας είναι αυτό, αν σας κάνει, οκ, αν όχι, δεν τρέχει τίποτα, ούτε εις βάρος άλλων συγκροτημάτων, ούτε άλλες ιστορίες. Όπως είχε προκύψει και με τους Mayfair το 2012, έτσι όπως είχε προκύψει και το 2013 με τους Fates Warning, που τους είχαμε ανοίξει στο Fuzz πάλι. Θεωρώ ότι έχουμε ένα prestige, το οποίο είναι αν μη τι άλλο, σεβαστό. Μας βλέπουν και όπως σου προανέφερα, λίγο cult.
Με τον Portnoy και τους υπολοίπους μιλήσατε καθόλου; Εξιδεικευμένα εννοώ, προφανώς και μιλήσατε. Σας είπαν για σας;
Επειδή ήταν λίγο περίεργα τα πράγματα… Με το Sherinian κυρίως μιλήσαμε. Και άκου και μια ωραία ιστορία. Την αρχή του καλοκαιριού εκείνης της χρονιάς, έχει βγάλει ένα διαγωνισμό ο Sherinian που λέει “Θα κάνω διαγωνισμό για δύο φάσεις, ένα για solo artist κι ένα για μπάντα. Στείλτε μου ένα track της αρεσκείας σας και από αυτά που θα μου αρέσουν θα βγάλω ένα νικητή και θα του γράφω ένα solo”. Στέλνουμε λοιπόν σαν Parthian Shot, αφού συνεννοηθήκαμε με τα παιδιά και ήμασταν και στους υποψήφιους, απλά το κέρδισε τελικά μια άλλη μπάντα. Το ίδιο πράγμα όμως το έστειλα και στον κιθαρίστα μας τον Chris Mike, ο οποίος και έστειλε ένα δικό του και κέρδισε! Οπότε λοιπόν ο Chris Mike στον επερχόμενό του δίσκο θα έχει κι ένα solo του Sherinian, αλλά ήταν και μια αφορμή να πιάσουμε την κουβέντα γενικά. Εννοείται ότι στα backstage είχαμε φωτογραφίες κτλ. Είχαμε τη δυσκολία ότι ο Soto ήταν με ίωση και του Portnoy πήγαν και του βρήκαν οδοντίατρο εκείνη τη μέρα, διότι είχε ένα δόντι χάλια. Με τον Portnoy ωστόσο τα είπαμε λίγο, διότι θυμήθηκε που είχαμε παίξει μαζί, διότι τον ήξερα από το 2001, που ήμουν στο ελληνικό fun club των Dream Theater, ως υπεύθυνος αλληλογραφίας, είχαμε παίξει με την τότε μπάντα μου σε ένα party που είχαμε κάνει σαν fun club και τον είχαμε ως επίτιμο καλεσμένο. Είχε ανέβει λοιπόν, είχε πάρει το μπάσο και παίξαμε το “The Trooper” των Maiden με τον Portnoy! (γέλια) Έχω φωτογραφίες λοιπόν και το θυμόταν κι εκείνος αυτό το σκηνικό. Εκεί λοιπόν είπαμε δυο-τρεις κουβέντες. Για τη μουσική μας μεγαλύτερο παράσημο ήταν το «MP approves» που μας έστειλε ο διοργανωτής, όταν του στείλαμε τα κομμάτια, αυτό νομίζω τα λέει όλα.
Εσύ γι’ αυτούς τι έχεις να μας πεις, τώρα που τους είδες κι από κοντά;
Θεωρώ ότι σαν μπάντα θέλουν ακόμα ψήσιμο, είναι πολύ φρέσκο και μιλάμε για μεγάλους καλλιτέχνες. Θέλουν λίγο ψήσιμο μέχρι να αρχίσουν να κολλάνε.
Τεράστιες προσωπικότητες…
Ε, ναι! Τι να λέμε τώρα, να πούμε για το Sheehan, τον Portnoy, όλοι όπου και να έπαιζαν θα ήταν μπροστάρηδες. Το καλό που έχουν είναι ότι δείχνουν να μην τους καθοδηγεί το Εγώ τους, δείχνουν ότι είναι οργανωμένη σαν μπάντα, ετοιμάζουν και καινούργια δουλειά απ’ όσο ξέρω. Η μουσική τους σε γενικές γραμμές μου αρέσει. Αν δηλαδή με βάλεις να διαλέξω μεταξύ Sons of Apollo και τωρινούς Dream Theater, δεν το συζητώ καν. Σαν μπάντα είναι παιχτούρες, το να τους βλέπεις μπροστά σου και μάλιστα να ξέρεις ότι τους έχεις «ανοίξει» κιόλας, έχοντας πάρει και λίγο από αυτό το hype της συγκεκριμένης μπάντας, είναι κάτι όμορφο.
Πάμε τώρα στο κομμάτι του «διοργανωτή», καθώς φέτος το καλοκαίρι θα έχουμε το Under the Quarry Vol 4, υπό τη δική σου ας πούμε «ευθύνη» και γενική εποπτεία. Πες μας καταρχάς πως ξεκίνησε η όλη ιστορία, τι είναι αυτό και σε ποιους απευθύνεται, πώς μπορεί να συμμετάσχει κάποιος, ποιοι το στηρίζουν, τι συνέβη στα προηγούμενα ώστε πλέον να καθιερωθεί ως event και τι περιμένεις από το φετινό;
To 2012 με προσέγγισε ο Δευκαλίων Κόμης, ο οποίος τότε ήταν υπεύθυνος του φεστιβάλ Γαλατσίου και μου πρότεινε, καθότι δούλευα όλο το χειμώνα κι εμφανιζόμουν στο μαγαζί του, στον Κόμη, να κάνω μια βραδιά metal. Εγώ τότε, φρεσκοεγχειρισμένος στο πόδι… Με τη συμβολή των Need και των Threefold Pain στήσαμε το πρώτο πιλοτικό, χωρίς όνομα τότε, Under The Quarry. Πέρασαν τα χρόνια και στη θέση πολιτιστικών του Δήμου βρέθηκε ο Μάνος Ελευθερίου, ο οποίος σε συνεργασία με το δήμαρχο Γιώργο Μαρκόπουλο, μου παραχώρησε μια μέρα, καθώς πείστηκε για το εγχείρημα να δημιουργήσω ένα metal festival. Στην πρώτη φάση λοιπόν οι Need ήταν πάλι παρόντες, είχαμε παίξει εμείς, οι False Coda, οι Null `Ο Zero, οι Lightfold, οι Deathcrop Valley και δημιουργήθηκε ένα πολύ ωραίο hype τελείως “do it yourself”, με πολύ μικρό προϋπολογισμό. Ο ήχος ήταν από το Δήμο, ό,τι χρειάστηκαν οι μπάντες προσπαθήσαμε και το βρήκαμε μέσω χορηγιών από διάφορους, οι οποίοι είχαν είτε studio, είτε μουσικά όργανα και έτσι στήθηκε. Την πρώτη χρονιά λοιπόν παραβρέθηκαν πάνω από χίλια άτομα, κάτι το οποίο ήταν πάρα πολύ ενθαρρυντικό ώστε να το συνεχίσουμε. Τη δεύτερη χρονιά, με Diviner, Illusory, Maplerun, Mother of Milions, PulseR, GIVEN FREE RAIN και SIRIUS, είχαμε πάνω από 2,000 άτομα. Ο Δήμος με «επίσημη» καταμέτρηση μίλησε για πάνω από 2500 άτομα στο θέατρο επάνω. Μπορεί όχι την ίδια στιγμή, αλλά κατά τη διάρκεια της βραδιάς να πέρασαν πάνω από 2,500 άτομα και παρέμεινε σε αυτό το νούμερο και την τρίτη χρονιά που είχα headliners τους Poem και τους The Silent Wedding, Power Crue, Reflection, Mask Of Prospero και System Decay. Ο Δήμος πεπεισμένος πλέον ότι το συγκεκριμένο event έχει πολύ hype, μου παραχώρησε και για τέταρτη χρονιά να κάνω στο θέατρο του Άλσους Βεϊκου το Under the Quarry metal fest.
Μη με κρατάς σε αγωνία λοιπόν! Ποιοι θα έρθουν φέτος;
Φέτος θεωρώ ότι είναι ίσως από τα πιο «τουμπανιασμένα» line up που είχαμε ποτέ, καθώς θα παίξουν οι Solid Faith, Art of Simplicity, Forbidden Seed, Desert Near The End, Nochnoy Dozor, και θα μας έρθουν κι από τη Βόρεια Ελλάδα δύο ονόματα που μας κάνουν εθνικά υπερήφανους εμάς τους μεταλλάδες, δυο κορυφές του ελληνικού Progressive, οι Until Rain και οι Sunburst ως Headliners. Οι Sunburst μάλιστα είναι μια εκ των δύο ελληνικών μπαντών που έχουν εμφανιστεί στο Prog Power, μαζί με τους Need. Είναι μια all star μπάντα από παιχτάρες διεθνούς βεληνεκούς, ο ένας απ’ αυτούς είναι ο Κώστας Μυλωνάς στα τύμπανα, ο άλλος ο Gus Drax στις κιθάρες, που είναι και στους Suicidal Angels.
Προβλέπω να γίνεται χαμός!
Το ελπίζω. Μιλάμε άλλωστε για ένα φεστιβάλ που είναι και είναι δωρεάν, καθώς δεν υπάρχει εισιτήριο, όλα αυτά γίνονται με την πλήρη υποστήριξη του Δήμου Γαλατσίου, το τονίζω αυτό γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο εκεί πέρα και από την εθελοντική εργασία ανθρώπων που πιστεύουμε σε αυτό το εγχείρημα και που αγαπάμε αυτή τη μουσική. Εννοείται ότι ζητάμε την υποστήριξη των πάντων, γιατί όπως είπα είναι ένα «do it yourself» εγχείρημα, το οποίο το μόνο το οποίο κάνει είναι να τονώνει μια σκηνή η οποία, καθόλου καλώς, είναι παραγκωνισμένη. Ενώ υπάρχει κοινό στην Ελλάδα που ακούει σκληρή μουσική, δυστυχώς το hype έχει επικεντρωθεί σε μια stoner alternative σκηνή… Τον κόσμο το μαζεύουν στα φεστιβάλ τέσσερις-πέντε μπάντες, δεν χρειάζεται να πούμε ποιες, ούτε κρίνουμε αν είναι καλές ή όχι. Απλά είναι ένα γεγονός. Οπουδήποτε υπάρχει ένα φεστιβάλ, υπάρχει και μια μπάντα από αυτές. Εγώ από τη δική μου την πλευρά, όχι τιμωρητικά, αλλά σαν αντίποδα, αποφάσισα να κάνω ένα φεστιβάλ, το οποίο θέλω να δώσει κίνητρο και λόγο σε μπάντες, οι οποίες κινούνται σε ένα πιο underground πλαίσιο, οι οποίες έχουν να πουν πάρα πολλά αλλά δεν τους γνωρίζει πολύς κόσμος. Μπάντες που έξω έχουν όνομα και δεν έχουν μέσα! Που δεν τους χαρακτηρίζει το mainstream, η μόδα, η φάση, αλλά σε μπάντες οι οποίες είναι ταγμένες σε ένα είδος μουσικής, με κορμό το metal, με έμφαση στα φωνητικά τα καθαρά και όχι στα brutal. Δεν έχει περάσει ακόμα τέτοια μπάντα, με κεντρικό άξονα αυτό που λέμε την progressive κατεύθυνση. Προσπαθούμε να κρατήσουμε το επίπεδο σε πραγματικά progressive πλαίσια και όχι απλά να παίρνουμε μπάντες οι οποίες αυτοαποκαλούνται progressive ή για το metal ή για το heavy. Κάποιος άνθρωπος της σκηνής ονομαστός, μας αποκάλεσε «το Ελληνικό Prog Power Fest». Δεν ξέρω αν ισχύει ή όχι, πάντως είναι μια βραδιά αφιερωμένη στο metal, στη μελωδία, στη δύναμη, στα γκάζια, σε ένα χώρο ειδυλλιακό, μοναδικό, μέσα στο κέντρο επί της ουσίας της Αθήνας, γιατί το Άλσος Βεϊκου δεν μπορεί κανένας να πει ότι είναι εκτός κέντρου, με πρόσβαση καλή, μέσα στο πράσινο, ιδανικό για καλοκαιρινές βραδιές. Θέλω να πω επ` ευκαιρίας και ένα μεγάλο ευχαριστώ στους μεταλλάδες που έχουν έρθει αυτά τα τρία χρόνια στο festival και έχουν δείξει υποδειγματική συμπεριφορά, τόσο που μνημονεύονται από το Δήμο.
Υπήρχαν δυσκολίες ή εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσεις; Πόσο εύκολο ήταν αυτό;
Πάντοτε υπάρχουν δυσκολίες σε εγχειρήματα που δεν υπάρχει από πίσω σπόνσορας ή απόλυτη γνώση όσων θα εμπλακούν με το αντικείμενο. Για παράδειγμα, τις δύο από τις τρεις χρονιές είχαμε θέματα ηχητικά και θέματα στησίματος, πράγματα που υποβίβαζαν τη γενική προσπάθεια. Φέτος ευτυχώς, ο Δήμος μας παραχώρησε όλη την πρωτοβουλία του ηχητικού πακέτου, με αποτέλεσμα να έχουμε τον ήχο που θέλουμε, το stage που θέλουμε, τα πράγματα έτσι όπως πρέπει να είναι και προβλέπεται μια μεγαλειώδης metal βραδιά, ίσως απ’ τις λίγες που έχουν συμβεί στην Ελλάδα.
Τι περιμένεις να βγει από το όλο εγχείρημα; Γιατί το κάνεις;
Προσωπικά δεν έχω να περιμένω κάτι, δεν έχω κάποια ιδιαίτερη σκοπιμότητα κάνοντάς το. Θα μπορούσε να πει κανείς, το κάνεις για να παίζει η μπάντα σου κάθε χρόνο. Δεν παίζει. Έπαιξε την πρώτη χρονιά, φέτος είμασταν στο να παίξουμε, να μην παίξουμε, είπαμε αφού δεν υπάρχει στα χέρια μας ακόμα ο δίσκος, να μην το κάψουμε αυτό το live. Αλλά δεν έχω κάτι να περιμένω, το κάνω καθαρά επειδή με έχει πιάσει μια προσωπική βαρεμάρα σε σχέση με το τι συναντάω στα festival μέσα στην Αθήνα.
Όσον αφορά τους συμμετέχοντες; Πώς μπορείς να «μπεις» σε αυτό;
Υπάρχει το γεγονός ότι είμαι τόσα χρόνια στην πιάτσα και γνωρίζω μουσικούς, κυρίως είμαι φίλος τους ή είμαι αυτό που λέμε ακροατής τους. Στο φεστιβάλ δεν βάζω εύκολα μπάντα την οποία να μην ξέρω ότι θα συμπεριφερθεί σωστά και επαγγελματικά και δεν θα μου αρέσει η μουσική που παίζει. Πολύ δύσκολο αυτό. Όπως επίσης δεν λειτουργώ εύκολα με managers. Δεν θέλω μπάντες οι οποίες έχουν από πίσω ένα τύπο, ο οποίος τις τρέχει, με την έννοια να μανατζάρει τις εμφανίσεις τους στα φεστιβάλ, έχει τα κονέ να παίξει σε πέντε φεστιβάλ και θα γίνει όλη αυτή η φάση. Θέλω να γίνεται μέσω διαπροσωπικής σχέσης. Όχι ρουσφέτι! Αυτό δεν υπάρχει. Έχω αφήσει μπάντες φίλων απ` έξω, οι οποίοι ζητάνε χρόνια να παίξουν και δεν παίζουν γιατί είτε άλλες μπάντες ζήτησαν πιο νωρίς να παίξουν και είναι σε μια σειρά προτεραιότητας, είτε γιατί θεωρώ βάσει του line up που θα έχω στην τάδε χρονιά ότι δεν είναι κατάλληλο για τη δική τους μουσική και μπορεί να «κλωτσάνε» σαν ιδίωμα. Άρα λοιπόν αυτό το περί ρουσφετιού δεν παίζει, δεν χρηματιζόμαστε ποτέ, δεν υπάρχει από πουθενά buy-in για τις μπάντες που παίζουν, το μόνο το οποίο εμείς θέλουμε είναι να έρθει ο κόσμος, να το στηρίξει, να κάτσει εκεί να πιει τις μπύρες του και ακριβώς επειδή δεν έχουμε εισιτήριο, ό,τι θέλει να δώσει, να το επενδύσει απευθείας στις μπάντες. Να αγοράσει merchandise, cd, μπλουζάκια…
Εκτός από όλα αυτά, είσαι και δάσκαλος χορού. Έχεις οικογένεια. Και δυο συγκροτήματα. Για πες μας και τη μαγική συνταγή που σε βοηθάει να τα προλαβαίνεις όλα!
Δεν υπάρχει μαγική συνταγή. Βοηθάει ότι δεν έχω πρωινή δουλειά. Ότι το χρόνο που θα δαπανούσα στην οικογένειά μου, στο σπίτι ή τις δουλειές του σπιτιού, αντί να τις κάνω το απόγευμα, τις κάνω το πρωί. Συν το γεγονός ότι η δουλειά μου είναι «περιορισμένων ωρών», δηλαδή τα μαθήματα την ημέρα μπορεί να είναι τρεις – τέσσερις ώρες, το τραγούδι είναι από τις οκτώ μέχρι κάποια ώρα το βράδυ. Μαγική συνταγή λοιπόν δεν υπάρχει, θέληση υπάρχει. Θεωρώ κιόλας ότι μου λείπουν κάποια πράγματα απ’ τη ζωή μου, π.χ. περισσότεροι Parthian… ήταν κάτι το οποίο με γέμιζε πάρα πολύ ψυχικά.
Άρα μέσα στα επόμενα σχέδιά σου, μουσικά και επαγγελματικά, είναι να κάνεις και κάτι παραπάνω με τους Parthian προφανώς.
Για μας αυτό που αποτελεί σημείο ίσως και πλήρους reset, όσον αφορά το πως θα δούμε τα πράγματα σαν μπάντα, είναι η έκδοση του δίσκου. Όταν βγει ο δίσκος αυτός, τότε θα πρέπει κάποια πράγματα να τα επαναπροσδιορίσουμε και μεταξύ μας και με τη μουσική, και σε σχέση με το έξω και με χίλια δυο άλλα πράγματα.
Να βρείτε άλλον τραγουδιστή ας πούμε…
Να βρούμε άλλον τραγουδιστή για παράδειγμα (γέλια)… Είναι όμως κάτι το οποίο μου λείπει πάρα πολύ αυτή τη στιγμή, να κάνω πράγματα με τους Parthian και φαντάζομαι ότι αυτή τη στιγμή, μεγαλώνοντας και τα δυο μου παιδιά, που όσο θα περνάει ο καιρός θα έχουν και λιγότερο ανάγκη της άμεσης παρουσίας μου, δηλαδή η αυτονομία τους θα μεγαλώνει όλο και περισσότερο, θα μπορώ να δαπανήσω λίγο χρόνο παραπάνω και για δυο τρία πραγματάκια σχετικά με αυτό. Όσον αφορά τώρα τη δουλειά μου, αν με ρωτάς για τις επαγγελματικές μου βλέψεις ποιες είναι, είμαι σε μια φάση πλέον, ως σαραντάρης, που θέλω κάποια πράγματα να τα ξαναβάλω πάλι σε μια ροή. Γιατί κάποια πράγματα μέχρι τώρα ίσως να τα τέσταρα και λίγο, να έβλεπα τα όριά τους, πού με παίρνει, πού δεν με παίρνει, τι μου βγαίνει, τι δεν μου βγαίνει, να πήγαινα και με το σταυρό στο χέρι σε κάποια πράγματα. Να, μια τέτοια κίνηση ας πούμε ήταν και στο The Voice. Σίγουρα δεν περίμενα να γίνω ποτέ Pop star μέσα από το the Voice αλλά το ‘κανα, αφενός για να δω τις δικές μου ικανότητες μέχρι που μπορούνε να πάνε και αφετέρου, αν μπορεί να μου ανοίξει και λίγο τη δουλειά μου αυτό το πράγμα, να το εκμεταλλευτώ όσο μπορώ.
Πάντοτε υπάρχουν δυσκολίες σε εγχειρήματα που δεν υπάρχει από πίσω σπόνσορας ή απόλυτη γνώση όσων θα εμπλακούν με το αντικείμενο. Για παράδειγμα, τις δύο από τις τρεις χρονιές είχαμε θέματα ηχητικά και θέματα στησίματος, πράγματα που υποβίβαζαν τη γενική προσπάθεια. Φέτος ευτυχώς, ο Δήμος μας παραχώρησε όλη την πρωτοβουλία του ηχητικού πακέτου, με αποτέλεσμα να έχουμε τον ήχο που θέλουμε, το stage που θέλουμε, τα πράγματα έτσι όπως πρέπει να είναι και προβλέπεται μια μεγαλειώδης metal βραδιά, ίσως απ’ τις λίγες που έχουν συμβεί στην Ελλάδα.
Τι περιμένεις να βγει από το όλο εγχείρημα; Γιατί το κάνεις;
Προσωπικά δεν έχω να περιμένω κάτι, δεν έχω κάποια ιδιαίτερη σκοπιμότητα κάνοντάς το. Θα μπορούσε να πει κανείς, το κάνεις για να παίζει η μπάντα σου κάθε χρόνο. Δεν παίζει. Έπαιξε την πρώτη χρονιά, φέτος είμασταν στο να παίξουμε, να μην παίξουμε, είπαμε αφού δεν υπάρχει στα χέρια μας ακόμα ο δίσκος, να μην το κάψουμε αυτό το live. Αλλά δεν έχω κάτι να περιμένω, το κάνω καθαρά επειδή με έχει πιάσει μια προσωπική βαρεμάρα σε σχέση με το τι συναντάω στα festival μέσα στην Αθήνα.
Όσον αφορά τους συμμετέχοντες; Πώς μπορείς να «μπεις» σε αυτό;
Υπάρχει το γεγονός ότι είμαι τόσα χρόνια στην πιάτσα και γνωρίζω μουσικούς, κυρίως είμαι φίλος τους ή είμαι αυτό που λέμε ακροατής τους. Στο φεστιβάλ δεν βάζω εύκολα μπάντα την οποία να μην ξέρω ότι θα συμπεριφερθεί σωστά και επαγγελματικά και δεν θα μου αρέσει η μουσική που παίζει. Πολύ δύσκολο αυτό. Όπως επίσης δεν λειτουργώ εύκολα με managers. Δεν θέλω μπάντες οι οποίες έχουν από πίσω ένα τύπο, ο οποίος τις τρέχει, με την έννοια να μανατζάρει τις εμφανίσεις τους στα φεστιβάλ, έχει τα κονέ να παίξει σε πέντε φεστιβάλ και θα γίνει όλη αυτή η φάση. Θέλω να γίνεται μέσω διαπροσωπικής σχέσης. Όχι ρουσφέτι! Αυτό δεν υπάρχει. Έχω αφήσει μπάντες φίλων απ` έξω, οι οποίοι ζητάνε χρόνια να παίξουν και δεν παίζουν γιατί είτε άλλες μπάντες ζήτησαν πιο νωρίς να παίξουν και είναι σε μια σειρά προτεραιότητας, είτε γιατί θεωρώ βάσει του line up που θα έχω στην τάδε χρονιά ότι δεν είναι κατάλληλο για τη δική τους μουσική και μπορεί να «κλωτσάνε» σαν ιδίωμα. Άρα λοιπόν αυτό το περί ρουσφετιού δεν παίζει, δεν χρηματιζόμαστε ποτέ, δεν υπάρχει από πουθενά buy-in για τις μπάντες που παίζουν, το μόνο το οποίο εμείς θέλουμε είναι να έρθει ο κόσμος, να το στηρίξει, να κάτσει εκεί να πιει τις μπύρες του και ακριβώς επειδή δεν έχουμε εισιτήριο, ό,τι θέλει να δώσει, να το επενδύσει απευθείας στις μπάντες. Να αγοράσει merchandise, cd, μπλουζάκια…
Εκτός από όλα αυτά, είσαι και δάσκαλος χορού. Έχεις οικογένεια. Και δυο συγκροτήματα. Για πες μας και τη μαγική συνταγή που σε βοηθάει να τα προλαβαίνεις όλα!
Δεν υπάρχει μαγική συνταγή. Βοηθάει ότι δεν έχω πρωινή δουλειά. Ότι το χρόνο που θα δαπανούσα στην οικογένειά μου, στο σπίτι ή τις δουλειές του σπιτιού, αντί να τις κάνω το απόγευμα, τις κάνω το πρωί. Συν το γεγονός ότι η δουλειά μου είναι «περιορισμένων ωρών», δηλαδή τα μαθήματα την ημέρα μπορεί να είναι τρεις – τέσσερις ώρες, το τραγούδι είναι από τις οκτώ μέχρι κάποια ώρα το βράδυ. Μαγική συνταγή λοιπόν δεν υπάρχει, θέληση υπάρχει. Θεωρώ κιόλας ότι μου λείπουν κάποια πράγματα απ’ τη ζωή μου, π.χ. περισσότεροι Parthian… ήταν κάτι το οποίο με γέμιζε πάρα πολύ ψυχικά.
Άρα μέσα στα επόμενα σχέδιά σου, μουσικά και επαγγελματικά, είναι να κάνεις και κάτι παραπάνω με τους Parthian προφανώς.
Για μας αυτό που αποτελεί σημείο ίσως και πλήρους reset, όσον αφορά το πως θα δούμε τα πράγματα σαν μπάντα, είναι η έκδοση του δίσκου. Όταν βγει ο δίσκος αυτός, τότε θα πρέπει κάποια πράγματα να τα επαναπροσδιορίσουμε και μεταξύ μας και με τη μουσική, και σε σχέση με το έξω και με χίλια δυο άλλα πράγματα.
Να βρείτε άλλον τραγουδιστή ας πούμε…
Να βρούμε άλλον τραγουδιστή για παράδειγμα (γέλια)… Είναι όμως κάτι το οποίο μου λείπει πάρα πολύ αυτή τη στιγμή, να κάνω πράγματα με τους Parthian και φαντάζομαι ότι αυτή τη στιγμή, μεγαλώνοντας και τα δυο μου παιδιά, που όσο θα περνάει ο καιρός θα έχουν και λιγότερο ανάγκη της άμεσης παρουσίας μου, δηλαδή η αυτονομία τους θα μεγαλώνει όλο και περισσότερο, θα μπορώ να δαπανήσω λίγο χρόνο παραπάνω και για δυο τρία πραγματάκια σχετικά με αυτό. Όσον αφορά τώρα τη δουλειά μου, αν με ρωτάς για τις επαγγελματικές μου βλέψεις ποιες είναι, είμαι σε μια φάση πλέον, ως σαραντάρης, που θέλω κάποια πράγματα να τα ξαναβάλω πάλι σε μια ροή. Γιατί κάποια πράγματα μέχρι τώρα ίσως να τα τέσταρα και λίγο, να έβλεπα τα όριά τους, πού με παίρνει, πού δεν με παίρνει, τι μου βγαίνει, τι δεν μου βγαίνει, να πήγαινα και με το σταυρό στο χέρι σε κάποια πράγματα. Να, μια τέτοια κίνηση ας πούμε ήταν και στο The Voice. Σίγουρα δεν περίμενα να γίνω ποτέ Pop star μέσα από το the Voice αλλά το ‘κανα, αφενός για να δω τις δικές μου ικανότητες μέχρι που μπορούνε να πάνε και αφετέρου, αν μπορεί να μου ανοίξει και λίγο τη δουλειά μου αυτό το πράγμα, να το εκμεταλλευτώ όσο μπορώ.
