Συνέντευξη με τον Παναγιώτη Παπαγεωργίου - Μέρος πρώτο
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 11 Αυγούστου 2019 02:18
The Voice Of Lambrini Under The Quarry
Είπα να μην ξεκινήσω με τσιτάτα. Να διαφέρω. Να βρω καινούργια μονοπάτια για τις συνεντεύξεις. Γράψτε λάθος, φίλοι μου. Η αυτοκριτική είναι ένα από τα χίλια προτερήματά μου (το άλλο είναι η μετριοφροσύνη). Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για εισαγωγή σε μια συνέντευξη, ιδιαίτερα όταν αυτή διαρκεί πάνω από μία ώρα και μάλιστα σε παιδική χαρά! Άρα λοιπόν τσιτάτα, για να καταλάβετε περί ου ο λόγος. Οι περισσότεροι τον γνωρίσατε μέσα από τη συμμετοχή του στο the Voice of Greece. Άλλοι τoν ξέρετε ως frontman των Parthian Shot. Λιγότεροι ως δάσκαλο ελληνικών χορών. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, θα μιλήσουμε σήμερα μαζί του. Κυρίες και κύριοι, ο πλήρως ακομπλεξάριστος, απόλυτα προσιτός και πρόσχαρος, εκ Λαμπρινής ορμώμενος (ερωτικός μετανάστης στο Γαλάτσι πλέον) Παναγιώτης Παπαγεωργίου.
Έχουν περάσει λίγοι μήνες από τη συμμετοχή σου στο The Voice. Πες μας τι έχεις αποκομίσει από αυτή την εμπειρία, τι θεωρείς ότι κέρδισες, τι θεωρείς ότι έχασες. Τι σου άφησε όλο αυτή η ιστορία;
Λοιπόν… από το The Voice η εμπειρία.. ναι… Καταρχήν δεν νομίζω ότι έχασα κάτι από αυτό. Πέρα από το χρόνο, που είχαμε πολύ μη ωφέλιμο χρόνο καμένο, γιατί όταν - ας πούμε - την ημέρα του γυρίσματος έπρεπε να είσαι εκεί από τις εννιά-εννιάμισι το πρωί και τέλειωνες στις δωδεκάμισι-μία το βράδυ ή την ημέρα των προβών ή την ημέρα του fitting ή δεν ξέρω γω τι, σίγουρα υπήρχαν ημέρες που ήταν waste of time που λένε, με την έννοια ότι δεν ήταν ωφέλιμος ο χρόνος. Επίσης το κακό ήταν ότι όσο περνάγανε οι φάσεις, μάθαινες πολύ κοντά στη μέρα που θα συνέβαινε το πότε πρέπει να χάσεις μια μέρα απ’ τη ζωή σου γι’ αυτό το πράγμα. Ωστόσο θεωρώ ότι άξιζε και από προσωπικής πλευράς, γιατί μπόρεσα να τεστάρω κάποια πράγματα πάνω σε μένα και σε σχέση μάλιστα με ανθρώπους από άλλα είδη, άλλες δυναμικές, με μεγαλύτερη ίσως εμπειρία σε ένα πιο Mainstream χώρο από μένα, γνώρισα κόσμο ο οποίος έχει ένα κύρος και ένα επίπεδο στο συγκεκριμένο αντικείμενο και τουλάχιστον μπορώ να πω κιόλας ότι ήμουν και τυχερός, διότι δεν με ανάγκασε κανείς να πω κάτι το οποίο ήταν εκτός των δυνατοτήτων και των δυνάμεών μου, δηλαδή δεν με έβαλαν να πω Τερλέγκα, ούτε Οικονομόπουλο. Οπότε θεωρώ ότι το αποτέλεσμα ήταν θετικό… Εγώ το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ γενικά σαν διαδικασία και είδα και άτομα τα οποία ήταν του συναφιού μας, τα οποία την έκαναν και κείνα την κίνησή τους και βρέθηκαν εκεί.
Οπότε έχεις πλέον και μια άποψη για όλα αυτά τα τηλεοπτικά show.
Προφανώς. Να σου πω κιόλας ότι ήταν πολύ θετικό στην απόφασή μου να πάω το γεγονός ότι δεν υπήρχε αυτό που λέμε «εγκλεισμός». Δηλαδή δεν ήσουν το αντικείμενο της κλειδαρότρυπας, ήταν καθαρά σαν να πηγαίνεις σε ένα παιχνίδι να διαγωνιστείς. Πήγαινες, διαγωνιζόσουν. Είχες περάσει; Τέλεια! Δεν είχες περάσει; Πάλι τέλεια. Έφευγες, πήγαινες σπιτάκι σου. Ούτε κλειδαρότρυπα, ούτε ιστορίες, ούτε τριβή με κόσμο. Οι σχέσεις με τα περισσότερα παιδιά από εκεί πέρα παραμένουν εξαιρετικές και το θετικό βέβαια είναι ότι κατάφερα μετά από αυτό την όποια αναγνωρισιμότητα μπόρεσε να μου επιφέρει και το γεγονός, ότι μέσα από αυτήν την αναγνωρισιμότητα μπόρεσα κι έκλεισα και πέντε δουλειές παραπάνω με καλύτερους ίσως όρους και προϋποθέσεις σε σχέση με αυτό το οποίο έκανα μέχρι πρότινος.
Ωραία. Άρα λοιπόν πας και στην επόμενή μου ερώτηση δίχως να το ξέρεις δηλαδή, γιατί θα σε ρωτούσα ποια η γνώμη σου για την ελληνική τηλεόραση γενικότερα, μια και βίωσες από μέσα κάποια πράγματα το star system και αν εσύ ένιωσες καθόλου Star στην όλη φάση.
Κοίταξε να δεις. Για να νιώσεις star πρέπει να είσαι ο Ρουβάς. Μπορώ να πω βέβαια ότι τον είδαμε το Ρουβά. Φαντάσου ότι είναι τόσο star ο τύπος, που στο τελευταίο μου live η ομάδα του Σάκη αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε ειδική ακρόαση τετάρτου για να βρει λίγο χρόνο να μας υποδεχθεί στο καμαρίνι και να μπορέσουμε να ρωτήσουμε πέντε πράγματα και να μας πει κι αυτός άλλα τόσα. Star δεν ένιωσα με την καμία. Είναι βέβαια πολύ ευχάριστη αίσθηση να σε αναγνωρίζει ο κόσμος και μάλιστα με θετικό πρόσημο, να σου λέει «Μεγάλε, σε είδα μου άρεσες, τα είπες φοβερά, ήταν πολύ καλό αυτό, πολύ καλό εκείνο»… Πριν από δυο μέρες για παράδειγμα, με κάποιον μίλαγα και μου είπε «Είδα εκείνο το επεισόδιο που ήσουν με τον Στέλιο και έπαθα την πλάκα μου. Δεν περίμενα ότι θα άκουγα τέτοιες φωνές στο the Voice σε τέτοιο τραγούδι». Αυτό από μόνο του είναι νομίζω τιμητικό σε βαθμό αηδίας, κολακεύεσαι αφάνταστα. Η γνώμη μου για την τηλεόραση δεν αλλάζει, η τηλεόραση δυστυχώς έχει πέσει φοβερά σαν επίπεδο, πρώτα απ’ όλα γιατί η γενική αμορφωσιά που πλέον έχει και ο μέσος δημοσιογράφος, ο μέσος παρουσιαστής, ο μέσος anchorman των ειδήσεων και ακούς λάθη γλωσσικά, fake news σε ειδήσεις, χρωματισμένες ειδήσεις είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά ή βλέπεις τα πράγματα να αλλάζουν και να κατευθύνονται ανάλογα με το ποιος είναι στην εξουσία… Δεν έχω την καλύτερη εικόνα για την τηλεόραση. Επίσης, παρόλο που το the Voice ήταν μια τούρκικη παραγωγή, σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ με τον κατακλυσμό από τούρκικα σήριαλ στην ελληνική τηλεόραση, ελλείψει ελληνικών παραγωγών…
Οι οποίες λογικά όμως είναι λόγω της κρίσης, που δεν υπάρχει σάλιο στην αγορά…
Ακριβώς, ακριβώς. Βρέθηκε φτηνό αντικείμενο που δεν θέλει παραγωγή, αλλά απλά τα δικαιώματα και βρήκαν να το χτυπήσουν εκεί. Αλλά σαν παραγωγή το συγκεκριμένο ήταν πάρα πολύ εντάξει, ήταν πολύ οργανωμένο, με πολύ προσωπικό, που σε κατεύθυνε σε όλες σου τις κινήσεις και το κυριότερο; Eγώ προσωπικά δεν είδα πουθενά αυτό που λέμε «Αα, εδώ ήταν μιλημένο, εδώ ήταν στημένο, εδώ ήταν έτσι ή αλλιώς». Χαρακτηριστικά θα σου πω ότι με το Σάκη Ρουβά, οτιδήποτε είχα μες στο μυαλό μου την ώρα που άκουγα κάποιον να τραγουδάει, στο 95% είχαμε απόλυτη ταύτιση. Δηλαδή, όσους πέταξε έξω, όσους έκρινε, με όσους ήταν αυστηρός, ακόμα και με μένα στο τελευταίο Live, που μου έκανε μια παρατήρηση, όταν κάθισα και σκέφτηκα τι ακριβώς μου είπε, κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε. Φάνηκε ότι δεν παραμυθιάζει, δεν λέει κάτι μόνο και μόνο για να το πει.
Οπότε και ήταν πολύ επαγγελματικό το όλο concept, άσχετα αν πολλοί μπορεί να έλεγαν διάφορα..
Πολύ, πάρα πολύ. Σίγουρα σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να υπήρχε και το υποκειμενικό κριτήριo. Η Παπαρίζου για παράδειγμα, λόγω του ότι είναι μια κοπέλα μεγαλωμένη στο εξωτερικό, έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία όταν ακούει παραδοσιακή μουσική. Είτε τραγουδάς χάλια σαν τη Γωγώ Τσαμπά, ας πούμε, είτε τραγουδάς σαν τον Κιτσάκη, για εκείνη είναι το ίδιο. Της χτυπάει μια χορδή πολύ ευαίσθητη.
Ωραία… αφού μιλάμε για μουσική, ας πιάσουμε και την ελληνική μουσική γενικά. Έχει μέλλον;
Η ελληνική μουσική πρέπει να αυτοπροσδιορίζεται διαρκώς. Αν έχουν παιχτεί όλα; Έχουν παιχτεί όλα αυτή τη στιγμή, αν με ρωτάς αυτό το πράγμα. Ωστόσο η έμπνευση δεν είναι μόνο στο να παίξεις κάτι το οποίο είναι διαφορετικό, αλλά στο να παίξεις κάτι που θα σου μείνει, κάτι που θα καταφέρει να γίνει διαχρονικό, κάτι που θα είναι αισθητικά όμορφο κι ας θυμίζει και κάτι άλλο. Παρθενογενέσεις εξάλλου στη μουσική τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια δεν νομίζω ότι έχουμε…
Πολύ δύσκολα…
Πολύ δύσκολα. Όλοι νομίζω ότι αυτή τη στιγμή από κάπου παίρνουνε το ερέθισμα, από κάπου την επιρροή, από κάπου αντιγράφουμε ενδεχομένως…
Εξελίσσουμε ίσως.
Μπράβο! Kαι αυτό το εξελίσσουμε, το αλλάζουμε, το μεταφέρουμε στα δικά μας κριτήρια. Ή μπλέκουμε με τέτοιο τρόπο τις επιρροές μας, ώστε να βγαίνει κάτι άλλο από αυτό που θα περίμενε κανείς με τη συγκεκριμένη επιρροή. Ή, πολύ απλά, με μια συγκεκριμένη επιρροή, θυμίζοντας κάτι πάρα πολύ έντονα, αλλά έχουμε τόσο καλό song writing, που μπορούμε να πούμε ότι «Ξέρεις κάτι, δεν μας ενδιαφέρει αν κάποιος ακούγεται σαν τον Πανούση ή σαν τον Πουλικάκο», απ’ την ελληνική μουσική τουλάχιστον ή από εμάς τα Αγγλόφωνα σχήματα αν ακουγόμαστε σαν τους Metallica, τους Tool, τους Dream Theater ή δεν ξέρω ‘γω τι, μπορεί όντως να γίνεται αυτό.
Έχει να κάνει βέβαια και με την αισθητική.
Ναι. Πρέπει βασικά αυτό το πράγμα όταν το δίνεις, να έχει ταυτόχρονα κι ένα συστατικό, το οποίο το διαχωρίζει μεν, αλλά το κυριότερο είναι ότι αυτό που παρουσιάζεις, είναι όντως ωραίο; Είναι όντως κάτι το οποίο θα το ακούσει ο άλλος και θα πει «Πωπω, φίλε, είναι πάρα πολύ καλό αυτό το οποίο ακούω» κι ας θυμίζει κι ας είναι καρμπόν Dream Theater, έτσι; Μακάρι για παράδειγμα κάποιος να πει ότι είναι τόσο Dream Theater, που θα μπορούσε να είναι μέσα στον τάδε δίσκο. Αυτό, αν στο πει με τέτοιον τρόπο ώστε να θεωρείται καλό σαν διαδικασία, έχει καλώς.
Η αντιγραφή από την επιρροή νομίζω ότι ξεχωρίζουν.
Έτσι μπράβο! Βέβαια, να προσθέσω κάτι όσον αφορά το μέλλον της ελληνικής μουσικής, πρέπει λιγάκι να ξεκολλήσουμε από την βουρκίλα του «εντέχνου». Το έντεχνο είναι μια μουσική η οποία αλλιώς ξεκίνησε… Για παράδειγμα, όταν γράφανε «έντεχνο» οι Ρασούλης, Ξυδάκης, Νικολόπουλος…
Χατζιδάκις…
Χατζιδάκις πρώτα απ` όλα, Θεοδωράκης μετά. Όλοι αυτοί είχαν έμπνευση και τα τραγούδια τους είχαν οντότητα και λόγο που γράφονταν. Τώρα γράφεις απλά μια πολύ καλά ενορχηστρωμένη μελωδία, πετάς μέσα και μερικά ethnic στοιχεία, γιατί πρέπει να έχουμε και λίγο ethnic μέσα, να προσδιορίζουμε και λίγο την καταγωγή μας της Ανατολικής Μεσογείου, πετάμε και βαθυστόχαστους στίχους, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι λένε κάτι ιδιαίτερο μέσα και φτιάξαμε ένα πολύ ωραίο έντεχνο τραγούδι. Αυτό μπορεί να πουλήσει και να σου δώσει μια πολύ ωραία σεζόν, για παράδειγμα, σε ένα πολύ μεγάλο μαγαζί, δίπλα σε ένα πολύ μεγάλο όνομα. Θεωρώ λοιπόν ότι η εξέλιξη της μουσικής έχει να κάνει και αυτή με το τι ζητάει ο Έλληνας ακροατής από τη μουσική την ίδια.
Και με το λαϊκό νομίζω τα ίδια συμβαίνουν, η ίδια επανάληψη γίνεται.
Το λαϊκό είναι μια μουσική η οποία είναι κονσέρβα. Έχει ημερομηνία κατασκευής και λήξης
Ήπια, αγαπάω, ταξίμι, τελειώσαμε…
Βέβαια, πρόσεξε να δεις… Αν κάτσεις να μεταφράσεις τους στίχους, για παράδειγμα του Coverdale στα ελληνικά, είναι ίδιοι και χειρότεροι, έτσι;
(σ.σ.: Πιπέρι ρε, πιπέρι…) Εννοείται! Αλλά αυτό θα στο ρώταγα πιο κάτω…
Το θέμα λοιπόν όμως είναι ότι από μια μουσική όπως είναι το ελαφρολαϊκό, το σκυλάδικο ή το ελαφροπόπ ή δεν ξέρω ‘γω τι, που είναι μουσική που το κονσερβάκι του απέξω λέει «κατασκευή τάδε του μήνα, λήξη τάδε του μήνα», μόλις παιχτεί, μόλις ακουστεί… Μετά τελείωσες! Δεν το ξανακούς, δεν σε ξαναενδιαφέρει.
Μια και μιλάμε για όλα αυτά, πριν φτάσουμε σε σένα, πες μας τη γνώμη σου για την ελληνική σκηνή. Πώς την βλέπεις. Γιατί μιλήσαμε για λαϊκό, μιλήσαμε για έντεχνο. Εδώ ξεκινάμε από ξενόγλωσσα σχήματα, έχουμε Ελληνόγλωσσα, από λαϊκό μέχρι Thrash. Τι πιστεύεις για αυτή τη σκηνή, που την ξέρεις καλά;
Εγώ θα θέσω μερικά ερωτήματα στο όλο θεματάκι (σ.σ. κύριε Διευθυντά, πάει να μου φάει τη δουλειά, ακόμα δεν άρχισα). Φτιάχνεις ένα τραγούδι, ένα δίσκο. Αυτό ισχύει και για την δική μου δημιουργική, ας την πούμε, φάση. Όταν θα το βγάλω αυτόν τον δίσκο, σε ένα μαγαζί που πουλάει δίσκους, όταν το βάλουν στην κύριά μου επιρροή κι εσύ πας στο δισκάδικο και πεις «Έχω 15 Ευρουλάκια στην τσέπη για να πάρω ΕΝΑ CD», ποιο απ’ τα δύο θα πάρεις; Θα πάρεις το δικό μου, που ακούγομαι, για παράδειγμα, σαν τους Tool ή θα πάρεις το CD των Tool; Πρώτα λοιπόν Θεωρώ ότι η σκηνή έχει από δύο πλευρές παθογένειες. Η μία πλευρά είναι πως οτιδήποτε είναι εγχώριο, για κάποιο λόγο ακόμα το υποτιμάμε. Θεωρούμε ότι είναι υποδεέστερο, ότι είναι ο ξάδερφος απ’ το χωριό. Δεύτερον, στο ίδιο επίπεδο, αν τυχόν κάποια μπάντα δεν βγει έξω, ώστε να μας έρθει πίσω σαν εισαγόμενη πλέον…
Οι Rotting Christ.
Οι Rotting Christ. Εγώ δεν θα σε πάω καν εκεί, θα σε πάω σε λίγο ας πούμε πιο «underground και do it yourself” μπάντες. Οι Need. Οι Poem, που είναι και στον ευρύτερο ας το πούμε progressive χώρο. Ειδικά οι Poem, ενώ είχανε βγάλει δισκάρα σαν πρώτο τους δίσκο, εμένα προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ, μέχρι το σημείο που αποφάσισαν να πάνε σε ξένη δισκογραφική, να κάνουν κάποια Live έξω και να ακολουθήσουν τις περιοδείες των Amorphis, αν θυμάμαι καλά, ή οι Need, μέχρι να πάνε στην Αμερική και να κάνουν την περιοδεία με τους Evergray και την παρουσία τους στο prog power το αμερικάνικο στην Ατλάντα, εδώ πέρα αφορούσαν τους εκατό νοματαίους, που ήταν ούτως ή άλλως fan της μουσικής τους. Αυτή είναι η μία λοιπόν πλευρά λοιπόν, ότι τις εγχώριες μπάντες δεν μπορούμε να τις αναγνωρίσουμε. Ίσως να `χουμε και δίκιο. Γιατί ξέρουμε ίσως ενδόμυχα ότι η μουσική μας είναι λίγο Imitation. Δηλαδή δεν είναι το βίωμά μας αυτό, δεν είμαστε Αγγλοσάξονες.
Είπα να μην ξεκινήσω με τσιτάτα. Να διαφέρω. Να βρω καινούργια μονοπάτια για τις συνεντεύξεις. Γράψτε λάθος, φίλοι μου. Η αυτοκριτική είναι ένα από τα χίλια προτερήματά μου (το άλλο είναι η μετριοφροσύνη). Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για εισαγωγή σε μια συνέντευξη, ιδιαίτερα όταν αυτή διαρκεί πάνω από μία ώρα και μάλιστα σε παιδική χαρά! Άρα λοιπόν τσιτάτα, για να καταλάβετε περί ου ο λόγος. Οι περισσότεροι τον γνωρίσατε μέσα από τη συμμετοχή του στο the Voice of Greece. Άλλοι τoν ξέρετε ως frontman των Parthian Shot. Λιγότεροι ως δάσκαλο ελληνικών χορών. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, θα μιλήσουμε σήμερα μαζί του. Κυρίες και κύριοι, ο πλήρως ακομπλεξάριστος, απόλυτα προσιτός και πρόσχαρος, εκ Λαμπρινής ορμώμενος (ερωτικός μετανάστης στο Γαλάτσι πλέον) Παναγιώτης Παπαγεωργίου.
Έχουν περάσει λίγοι μήνες από τη συμμετοχή σου στο The Voice. Πες μας τι έχεις αποκομίσει από αυτή την εμπειρία, τι θεωρείς ότι κέρδισες, τι θεωρείς ότι έχασες. Τι σου άφησε όλο αυτή η ιστορία;
Λοιπόν… από το The Voice η εμπειρία.. ναι… Καταρχήν δεν νομίζω ότι έχασα κάτι από αυτό. Πέρα από το χρόνο, που είχαμε πολύ μη ωφέλιμο χρόνο καμένο, γιατί όταν - ας πούμε - την ημέρα του γυρίσματος έπρεπε να είσαι εκεί από τις εννιά-εννιάμισι το πρωί και τέλειωνες στις δωδεκάμισι-μία το βράδυ ή την ημέρα των προβών ή την ημέρα του fitting ή δεν ξέρω γω τι, σίγουρα υπήρχαν ημέρες που ήταν waste of time που λένε, με την έννοια ότι δεν ήταν ωφέλιμος ο χρόνος. Επίσης το κακό ήταν ότι όσο περνάγανε οι φάσεις, μάθαινες πολύ κοντά στη μέρα που θα συνέβαινε το πότε πρέπει να χάσεις μια μέρα απ’ τη ζωή σου γι’ αυτό το πράγμα. Ωστόσο θεωρώ ότι άξιζε και από προσωπικής πλευράς, γιατί μπόρεσα να τεστάρω κάποια πράγματα πάνω σε μένα και σε σχέση μάλιστα με ανθρώπους από άλλα είδη, άλλες δυναμικές, με μεγαλύτερη ίσως εμπειρία σε ένα πιο Mainstream χώρο από μένα, γνώρισα κόσμο ο οποίος έχει ένα κύρος και ένα επίπεδο στο συγκεκριμένο αντικείμενο και τουλάχιστον μπορώ να πω κιόλας ότι ήμουν και τυχερός, διότι δεν με ανάγκασε κανείς να πω κάτι το οποίο ήταν εκτός των δυνατοτήτων και των δυνάμεών μου, δηλαδή δεν με έβαλαν να πω Τερλέγκα, ούτε Οικονομόπουλο. Οπότε θεωρώ ότι το αποτέλεσμα ήταν θετικό… Εγώ το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ γενικά σαν διαδικασία και είδα και άτομα τα οποία ήταν του συναφιού μας, τα οποία την έκαναν και κείνα την κίνησή τους και βρέθηκαν εκεί.
Οπότε έχεις πλέον και μια άποψη για όλα αυτά τα τηλεοπτικά show.
Προφανώς. Να σου πω κιόλας ότι ήταν πολύ θετικό στην απόφασή μου να πάω το γεγονός ότι δεν υπήρχε αυτό που λέμε «εγκλεισμός». Δηλαδή δεν ήσουν το αντικείμενο της κλειδαρότρυπας, ήταν καθαρά σαν να πηγαίνεις σε ένα παιχνίδι να διαγωνιστείς. Πήγαινες, διαγωνιζόσουν. Είχες περάσει; Τέλεια! Δεν είχες περάσει; Πάλι τέλεια. Έφευγες, πήγαινες σπιτάκι σου. Ούτε κλειδαρότρυπα, ούτε ιστορίες, ούτε τριβή με κόσμο. Οι σχέσεις με τα περισσότερα παιδιά από εκεί πέρα παραμένουν εξαιρετικές και το θετικό βέβαια είναι ότι κατάφερα μετά από αυτό την όποια αναγνωρισιμότητα μπόρεσε να μου επιφέρει και το γεγονός, ότι μέσα από αυτήν την αναγνωρισιμότητα μπόρεσα κι έκλεισα και πέντε δουλειές παραπάνω με καλύτερους ίσως όρους και προϋποθέσεις σε σχέση με αυτό το οποίο έκανα μέχρι πρότινος.
Ωραία. Άρα λοιπόν πας και στην επόμενή μου ερώτηση δίχως να το ξέρεις δηλαδή, γιατί θα σε ρωτούσα ποια η γνώμη σου για την ελληνική τηλεόραση γενικότερα, μια και βίωσες από μέσα κάποια πράγματα το star system και αν εσύ ένιωσες καθόλου Star στην όλη φάση.
Κοίταξε να δεις. Για να νιώσεις star πρέπει να είσαι ο Ρουβάς. Μπορώ να πω βέβαια ότι τον είδαμε το Ρουβά. Φαντάσου ότι είναι τόσο star ο τύπος, που στο τελευταίο μου live η ομάδα του Σάκη αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε ειδική ακρόαση τετάρτου για να βρει λίγο χρόνο να μας υποδεχθεί στο καμαρίνι και να μπορέσουμε να ρωτήσουμε πέντε πράγματα και να μας πει κι αυτός άλλα τόσα. Star δεν ένιωσα με την καμία. Είναι βέβαια πολύ ευχάριστη αίσθηση να σε αναγνωρίζει ο κόσμος και μάλιστα με θετικό πρόσημο, να σου λέει «Μεγάλε, σε είδα μου άρεσες, τα είπες φοβερά, ήταν πολύ καλό αυτό, πολύ καλό εκείνο»… Πριν από δυο μέρες για παράδειγμα, με κάποιον μίλαγα και μου είπε «Είδα εκείνο το επεισόδιο που ήσουν με τον Στέλιο και έπαθα την πλάκα μου. Δεν περίμενα ότι θα άκουγα τέτοιες φωνές στο the Voice σε τέτοιο τραγούδι». Αυτό από μόνο του είναι νομίζω τιμητικό σε βαθμό αηδίας, κολακεύεσαι αφάνταστα. Η γνώμη μου για την τηλεόραση δεν αλλάζει, η τηλεόραση δυστυχώς έχει πέσει φοβερά σαν επίπεδο, πρώτα απ’ όλα γιατί η γενική αμορφωσιά που πλέον έχει και ο μέσος δημοσιογράφος, ο μέσος παρουσιαστής, ο μέσος anchorman των ειδήσεων και ακούς λάθη γλωσσικά, fake news σε ειδήσεις, χρωματισμένες ειδήσεις είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά ή βλέπεις τα πράγματα να αλλάζουν και να κατευθύνονται ανάλογα με το ποιος είναι στην εξουσία… Δεν έχω την καλύτερη εικόνα για την τηλεόραση. Επίσης, παρόλο που το the Voice ήταν μια τούρκικη παραγωγή, σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ με τον κατακλυσμό από τούρκικα σήριαλ στην ελληνική τηλεόραση, ελλείψει ελληνικών παραγωγών…
Οι οποίες λογικά όμως είναι λόγω της κρίσης, που δεν υπάρχει σάλιο στην αγορά…
Ακριβώς, ακριβώς. Βρέθηκε φτηνό αντικείμενο που δεν θέλει παραγωγή, αλλά απλά τα δικαιώματα και βρήκαν να το χτυπήσουν εκεί. Αλλά σαν παραγωγή το συγκεκριμένο ήταν πάρα πολύ εντάξει, ήταν πολύ οργανωμένο, με πολύ προσωπικό, που σε κατεύθυνε σε όλες σου τις κινήσεις και το κυριότερο; Eγώ προσωπικά δεν είδα πουθενά αυτό που λέμε «Αα, εδώ ήταν μιλημένο, εδώ ήταν στημένο, εδώ ήταν έτσι ή αλλιώς». Χαρακτηριστικά θα σου πω ότι με το Σάκη Ρουβά, οτιδήποτε είχα μες στο μυαλό μου την ώρα που άκουγα κάποιον να τραγουδάει, στο 95% είχαμε απόλυτη ταύτιση. Δηλαδή, όσους πέταξε έξω, όσους έκρινε, με όσους ήταν αυστηρός, ακόμα και με μένα στο τελευταίο Live, που μου έκανε μια παρατήρηση, όταν κάθισα και σκέφτηκα τι ακριβώς μου είπε, κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε. Φάνηκε ότι δεν παραμυθιάζει, δεν λέει κάτι μόνο και μόνο για να το πει.
Οπότε και ήταν πολύ επαγγελματικό το όλο concept, άσχετα αν πολλοί μπορεί να έλεγαν διάφορα..
Πολύ, πάρα πολύ. Σίγουρα σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να υπήρχε και το υποκειμενικό κριτήριo. Η Παπαρίζου για παράδειγμα, λόγω του ότι είναι μια κοπέλα μεγαλωμένη στο εξωτερικό, έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία όταν ακούει παραδοσιακή μουσική. Είτε τραγουδάς χάλια σαν τη Γωγώ Τσαμπά, ας πούμε, είτε τραγουδάς σαν τον Κιτσάκη, για εκείνη είναι το ίδιο. Της χτυπάει μια χορδή πολύ ευαίσθητη.
Ωραία… αφού μιλάμε για μουσική, ας πιάσουμε και την ελληνική μουσική γενικά. Έχει μέλλον;
Η ελληνική μουσική πρέπει να αυτοπροσδιορίζεται διαρκώς. Αν έχουν παιχτεί όλα; Έχουν παιχτεί όλα αυτή τη στιγμή, αν με ρωτάς αυτό το πράγμα. Ωστόσο η έμπνευση δεν είναι μόνο στο να παίξεις κάτι το οποίο είναι διαφορετικό, αλλά στο να παίξεις κάτι που θα σου μείνει, κάτι που θα καταφέρει να γίνει διαχρονικό, κάτι που θα είναι αισθητικά όμορφο κι ας θυμίζει και κάτι άλλο. Παρθενογενέσεις εξάλλου στη μουσική τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια δεν νομίζω ότι έχουμε…
Πολύ δύσκολα…
Πολύ δύσκολα. Όλοι νομίζω ότι αυτή τη στιγμή από κάπου παίρνουνε το ερέθισμα, από κάπου την επιρροή, από κάπου αντιγράφουμε ενδεχομένως…
Εξελίσσουμε ίσως.
Μπράβο! Kαι αυτό το εξελίσσουμε, το αλλάζουμε, το μεταφέρουμε στα δικά μας κριτήρια. Ή μπλέκουμε με τέτοιο τρόπο τις επιρροές μας, ώστε να βγαίνει κάτι άλλο από αυτό που θα περίμενε κανείς με τη συγκεκριμένη επιρροή. Ή, πολύ απλά, με μια συγκεκριμένη επιρροή, θυμίζοντας κάτι πάρα πολύ έντονα, αλλά έχουμε τόσο καλό song writing, που μπορούμε να πούμε ότι «Ξέρεις κάτι, δεν μας ενδιαφέρει αν κάποιος ακούγεται σαν τον Πανούση ή σαν τον Πουλικάκο», απ’ την ελληνική μουσική τουλάχιστον ή από εμάς τα Αγγλόφωνα σχήματα αν ακουγόμαστε σαν τους Metallica, τους Tool, τους Dream Theater ή δεν ξέρω ‘γω τι, μπορεί όντως να γίνεται αυτό.
Έχει να κάνει βέβαια και με την αισθητική.
Ναι. Πρέπει βασικά αυτό το πράγμα όταν το δίνεις, να έχει ταυτόχρονα κι ένα συστατικό, το οποίο το διαχωρίζει μεν, αλλά το κυριότερο είναι ότι αυτό που παρουσιάζεις, είναι όντως ωραίο; Είναι όντως κάτι το οποίο θα το ακούσει ο άλλος και θα πει «Πωπω, φίλε, είναι πάρα πολύ καλό αυτό το οποίο ακούω» κι ας θυμίζει κι ας είναι καρμπόν Dream Theater, έτσι; Μακάρι για παράδειγμα κάποιος να πει ότι είναι τόσο Dream Theater, που θα μπορούσε να είναι μέσα στον τάδε δίσκο. Αυτό, αν στο πει με τέτοιον τρόπο ώστε να θεωρείται καλό σαν διαδικασία, έχει καλώς.
Η αντιγραφή από την επιρροή νομίζω ότι ξεχωρίζουν.
Έτσι μπράβο! Βέβαια, να προσθέσω κάτι όσον αφορά το μέλλον της ελληνικής μουσικής, πρέπει λιγάκι να ξεκολλήσουμε από την βουρκίλα του «εντέχνου». Το έντεχνο είναι μια μουσική η οποία αλλιώς ξεκίνησε… Για παράδειγμα, όταν γράφανε «έντεχνο» οι Ρασούλης, Ξυδάκης, Νικολόπουλος…
Χατζιδάκις…
Χατζιδάκις πρώτα απ` όλα, Θεοδωράκης μετά. Όλοι αυτοί είχαν έμπνευση και τα τραγούδια τους είχαν οντότητα και λόγο που γράφονταν. Τώρα γράφεις απλά μια πολύ καλά ενορχηστρωμένη μελωδία, πετάς μέσα και μερικά ethnic στοιχεία, γιατί πρέπει να έχουμε και λίγο ethnic μέσα, να προσδιορίζουμε και λίγο την καταγωγή μας της Ανατολικής Μεσογείου, πετάμε και βαθυστόχαστους στίχους, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι λένε κάτι ιδιαίτερο μέσα και φτιάξαμε ένα πολύ ωραίο έντεχνο τραγούδι. Αυτό μπορεί να πουλήσει και να σου δώσει μια πολύ ωραία σεζόν, για παράδειγμα, σε ένα πολύ μεγάλο μαγαζί, δίπλα σε ένα πολύ μεγάλο όνομα. Θεωρώ λοιπόν ότι η εξέλιξη της μουσικής έχει να κάνει και αυτή με το τι ζητάει ο Έλληνας ακροατής από τη μουσική την ίδια.
Και με το λαϊκό νομίζω τα ίδια συμβαίνουν, η ίδια επανάληψη γίνεται.
Το λαϊκό είναι μια μουσική η οποία είναι κονσέρβα. Έχει ημερομηνία κατασκευής και λήξης
Ήπια, αγαπάω, ταξίμι, τελειώσαμε…
Βέβαια, πρόσεξε να δεις… Αν κάτσεις να μεταφράσεις τους στίχους, για παράδειγμα του Coverdale στα ελληνικά, είναι ίδιοι και χειρότεροι, έτσι;
(σ.σ.: Πιπέρι ρε, πιπέρι…) Εννοείται! Αλλά αυτό θα στο ρώταγα πιο κάτω…
Το θέμα λοιπόν όμως είναι ότι από μια μουσική όπως είναι το ελαφρολαϊκό, το σκυλάδικο ή το ελαφροπόπ ή δεν ξέρω ‘γω τι, που είναι μουσική που το κονσερβάκι του απέξω λέει «κατασκευή τάδε του μήνα, λήξη τάδε του μήνα», μόλις παιχτεί, μόλις ακουστεί… Μετά τελείωσες! Δεν το ξανακούς, δεν σε ξαναενδιαφέρει.
Μια και μιλάμε για όλα αυτά, πριν φτάσουμε σε σένα, πες μας τη γνώμη σου για την ελληνική σκηνή. Πώς την βλέπεις. Γιατί μιλήσαμε για λαϊκό, μιλήσαμε για έντεχνο. Εδώ ξεκινάμε από ξενόγλωσσα σχήματα, έχουμε Ελληνόγλωσσα, από λαϊκό μέχρι Thrash. Τι πιστεύεις για αυτή τη σκηνή, που την ξέρεις καλά;
Εγώ θα θέσω μερικά ερωτήματα στο όλο θεματάκι (σ.σ. κύριε Διευθυντά, πάει να μου φάει τη δουλειά, ακόμα δεν άρχισα). Φτιάχνεις ένα τραγούδι, ένα δίσκο. Αυτό ισχύει και για την δική μου δημιουργική, ας την πούμε, φάση. Όταν θα το βγάλω αυτόν τον δίσκο, σε ένα μαγαζί που πουλάει δίσκους, όταν το βάλουν στην κύριά μου επιρροή κι εσύ πας στο δισκάδικο και πεις «Έχω 15 Ευρουλάκια στην τσέπη για να πάρω ΕΝΑ CD», ποιο απ’ τα δύο θα πάρεις; Θα πάρεις το δικό μου, που ακούγομαι, για παράδειγμα, σαν τους Tool ή θα πάρεις το CD των Tool; Πρώτα λοιπόν Θεωρώ ότι η σκηνή έχει από δύο πλευρές παθογένειες. Η μία πλευρά είναι πως οτιδήποτε είναι εγχώριο, για κάποιο λόγο ακόμα το υποτιμάμε. Θεωρούμε ότι είναι υποδεέστερο, ότι είναι ο ξάδερφος απ’ το χωριό. Δεύτερον, στο ίδιο επίπεδο, αν τυχόν κάποια μπάντα δεν βγει έξω, ώστε να μας έρθει πίσω σαν εισαγόμενη πλέον…
Οι Rotting Christ.
Οι Rotting Christ. Εγώ δεν θα σε πάω καν εκεί, θα σε πάω σε λίγο ας πούμε πιο «underground και do it yourself” μπάντες. Οι Need. Οι Poem, που είναι και στον ευρύτερο ας το πούμε progressive χώρο. Ειδικά οι Poem, ενώ είχανε βγάλει δισκάρα σαν πρώτο τους δίσκο, εμένα προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ, μέχρι το σημείο που αποφάσισαν να πάνε σε ξένη δισκογραφική, να κάνουν κάποια Live έξω και να ακολουθήσουν τις περιοδείες των Amorphis, αν θυμάμαι καλά, ή οι Need, μέχρι να πάνε στην Αμερική και να κάνουν την περιοδεία με τους Evergray και την παρουσία τους στο prog power το αμερικάνικο στην Ατλάντα, εδώ πέρα αφορούσαν τους εκατό νοματαίους, που ήταν ούτως ή άλλως fan της μουσικής τους. Αυτή είναι η μία λοιπόν πλευρά λοιπόν, ότι τις εγχώριες μπάντες δεν μπορούμε να τις αναγνωρίσουμε. Ίσως να `χουμε και δίκιο. Γιατί ξέρουμε ίσως ενδόμυχα ότι η μουσική μας είναι λίγο Imitation. Δηλαδή δεν είναι το βίωμά μας αυτό, δεν είμαστε Αγγλοσάξονες.
Καλά, ούτε Αμερικάνοι…
Ούτε Αμερικάνοι, αλλά εγώ γελάω γενικότερα με αυτή την κατάσταση…
Μιλάς για το glam να υποθέσω…
Όχι το glam, άσε το glam! To glam στην Ελλάδα έχει εκατό φίλους και εκεί πέρα περιορίζεται…
Εκατόν ένα. Είμαι κι εγώ.
Μπράβο! Εκατό συν ένας λοιπόν…
Ούτε Αμερικάνοι, αλλά εγώ γελάω γενικότερα με αυτή την κατάσταση…
Μιλάς για το glam να υποθέσω…
Όχι το glam, άσε το glam! To glam στην Ελλάδα έχει εκατό φίλους και εκεί πέρα περιορίζεται…
Εκατόν ένα. Είμαι κι εγώ.
Μπράβο! Εκατό συν ένας λοιπόν…
Συνεχίζεται...
Νάσος Κονίτσας
Joomla Social by OrdaSoft!
