Συνέντευξη με το Λουδοβίκο των Ανωγείων
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 03 Μαρτίου 2013 10:49
Όπως σας είχα πει, πέρα από τη συνέντευξη με τον Τάκη Χρυσικάκο, με αφορμή την παράσταση «Άνθος του γιαλού», φιλοξενούμε στο Noizy και τον έτερο συντελεστή, το Λουδοβίκο των Ανωγείων. Ο δημιουργός (δεν κατατάσσεται ένας άνθρωπος που γράφει τραγούδια, παίζει μουσική, γράφει βιβλία, κάνει εκθέσεις ζωγραφικής – απλά δεν κατατάσσεται) μας έκανε παρέα για μερικά λεπτά και μας μίλησε για την παράσταση, για το λόγο του Παπαδιαμάντη (φυσικά!), για την παιδεία μας, για το σύγχρονο άνθρωπο, για τα πρέπει και τη φυσική μας θέληση. Μελωδία ο λόγος του Λουδοβίκου και σε συνδυασμό με τη χροιά της φωνής και τον γρήγορο τρόπο ομιλίας, σε κάνει να μην θέλεις να σταματήσει! Και ο επίλογος; Τι να πω, εμπνευσμένος τουλάχιστον… Το «Άσε με να κάνω λάθος» σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια.
Η ιδέα να δουλέψετε μαζί… πώς ξεκίνησε όλο αυτό;
Μου ζήτησε να κάνω στην παράσταση αυτή το βασικό τραγούδι. «Το μοιρολόι της φώκιας». Το έκανα και πέτυχε. Πραγματικά πέτυχε δηλαδή, γιατί θα μπορούσε και να μη… Και το χρησιμοποίησε μετά στις παραστάσεις αυτές. Μετά, κάποια στιγμή που βρεθήκαμε, μου λέει «Δεν το κάνουμε μαζί, να παίζεις μαζί απάνω»; Ε, ξέρεις, οι κουβέντες αυτές γίνονται πολύ εύκολα. Και το αποφασίσαμε. Γιατί πραγματικά, όπως τον άκουγα που το έλεγε, μας συνδέει, πέρα από τη φιλία, και το αισθητικό του πράγματος… Έχουμε μια πιο ψύχραιμη ματιά απέναντι στα γεγονότα. Δεν είμαστε άνθρωποι του πανικού. Ξέρεις, «Να το δω», «Κρίση»… Τέλος! Ο άνθρωπος της τέχνης οφείλει, είτε έτσι είτε αλλιώς, να κάνει τη δουλειά του. Τώρα αυτό που λένε, γιατί δεν βγαίνουν οι καλλιτέχνες μπροστά, να κάμουν συνθήματα… Ο άνθρωπος της τέχνης το κάνει από πάντα αυτό. Όταν εδώ και χρόνια κάνω αυτό το είδος τραγουδιού, όταν χρόνια τώρα ο Τάκης λέει τις λέξεις του Παπαδιαμάντη, αυτό κάνει! Διδάσκει πολιτισμό, διδάσκει τη νεότερη αρχαία Ελλάδα μας. Και το παρουσιάζουμε με έναν τρόπο καλό. Αξιοπρεπή. Για να είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας. Από κει και πέρα, το θεωρώ φυσικό ότι αυτή την εποχή πρέπει να κάνουμε περισσότερα πράγματα. Για τον κόσμο, γιατί ο κόσμος θέλει κάπου να ακουμπήσει, κάποιον να εμπιστευτεί. Όταν κάνεις σοβαρά τη δουλειά σου, στο χώρο της τέχνης, που είναι και το μόνο παράθυρο, ο άλλος ακουμπάει. «Να, υπάρχει ένα μέρος!» λέει…
Ο κάφρος τι θα κάνει; Γιατί έχουμε κι αυτούς.
Εμείς κάνουμε κάτι και όποιος το καταλαβαίνει πλησιάζει. Όταν είσαι ευάλωτος από το «κάθε μέρα», ε, τότε δεν σώνεσαι εύκολα. Είναι θέμα παιδείας. Δυστυχώς, ο πολύς ο κόσμος δεν έχει την ευκαιρία να έχει πρόσβαση σε αυτά τα πράγματα που λέμε τώρα. Όταν στέκουν καθημερινά πέντε χιλιάδες ταμπέλες στα μάτια σου μπροστά… Διαφημίσεις να σου λένε «Εγώ είμαι ο καλύτερος»! Είδες ποτέ σου καμία διαφήμιση να λέει «Είμαστε κι εμείς καλοί»; Οι καλύτερες τιμές, τα καλύτερα πράγματα. Όλοι επαγγέλλονται με μια ψεύτικη εικόνα… Ανοίγεις την τηλεόραση, σε πλακώνουν οι διαφημίσεις. Πώς να αντέξει ένας άνθρωπος χωρίς παιδεία; Χωρίς ανησυχία; Από το σπίτι του, όχι απ’ το σχολειό. Αν το σπίτι σου σε έχει οδηγήσει σωστά, να ακούς και να εστιάζεις, θα τα βρεις αυτά μπροστά σου. Αλλιώς είσαι ένα θύμα! Εδώ που φτάσαμε, απ’ τον πολύ κόσμο φτάσαμε, όχι απ’ το λίγο… Ο πολύ κόσμος έχει την ανοχή απέναντι στα θέματα αυτά. Κι από κει πληρώνεις…
Ο Παπαδιαμαντικός λόγος πόσο δύσκολος ή πόσο εύκολος είναι στην κατανόηση;
Εγώ έχω μια εμπειρία με τα αρχαία ελληνικά, από το σχολείο… Δεν βλέπω καθόλου δύσκολο το λόγο αυτό του Παπαδιαμάντη. Ίσα-ίσα. Για τα σημερινά παιδιά είναι δύσκολα αυτά βέβαια… Τον Παπαδιαμάντη τον κατανοείς. Μπορεί να μην τον καταλάβεις αλλά το νιώθεις. Από κάποιες λέξεις, τρεις λέξεις, θα το βγάλεις το νόημα. Ο Παπαδιαμάντης επαγγέλλεται ένα ήθος. Φέρει ένα ήθος και μια αισθητική, η οποία είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Δεν λέει ψευτό-λέξεις. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί δώδεκα χιλιάδες λέξεις! Ο Παπαδιαμάντης κάνει «γλυπτές» τις έννοιες, γιατί είναι συνθέτης. Συνθέτει το λόγο, συνθέτει τις λέξεις, κάνει δικές του λέξεις. Είναι κατευθείαν από την αρχαία Ελλάδα ερχόμενος αυτός ο άνθρωπος! Γι αυτό μας κάνει χαρά να ξέρουμε ότι πριν λίγα σχετικά χρόνια είχαμε στην Ελλάδα έναν άνθρωπο, ο οποίος μας είπε τόσα πράγματα τόσο ωραία! Ο λόγος του Παπαδιαμάντη έχει πολλές αναγνώσεις. Το πρώτο επίπεδο είναι αισθητικό και ηχητικά ωραίο. Αλλά το βαθύ, αυτό που θα σε πάει να ονειρευτείς, είναι η «πίσω ανάγνωση». Τα συναισθήματα που δεν έζησε ή δεν μπόρεσε να ζήσει τον έκαναν να πει τα πράγματα από την πλευρά του ανικανοποίητου. Από τη μεριά του ανολοκλήρωτου. Και κατάφερε να πει τον ερωτικό λόγο μέσα από πατερικό λόγο. Είναι τόσο αθώος, είναι τόσο έντιμο αυτό που κάνει, που δεν μπορεί κανείς να του προσάψει κάτι. Η εκκλησία τον άρπαξε αγκαλιά και είπε ότι είναι δικός της και τα λοιπά… (γελάει) Ο Παπαδιαμάντης δεν είναι κανενός. Ο Παπαδιαμάντης είναι ένας μεγάλος Έλληνας, ο οποίος τα έχει πει όλα.
Αν τον ήξερε ο Tolkien τον Παπαδιαμάντη θα είχε πάθει σοκ…
Και μόνο αυτός; (γέλια)
Το περασμένο καλοκαίρι παρουσιάσατε το έργο και στην Πάτρα. Πώς το εισπράξατε όλο αυτό; Η αντίδραση του κόσμου…
Κοίταξε, αυτή η παράσταση θέλει ειδικό χώρο. Όπως εξασφαλίζει «ειδικό κοινό», θέλει και τον ειδικό χώρο. Δεν μπορεί να παίζεις παντού… Στην Πάτρα που παίξαμε, στο Κάστρο απάνω… Αυτό ήταν μοναδικό. Ήμαστε στα τείχη, ήμαστε μέσα στο απόλυτο κλίμα. Εκεί αποδίδεις, δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Και κατέβηκε μετά ο κόσμος, ο οποίος ήταν σπουδαίος, ένας κόσμος υψηλής αισθητικής, μας άκουσε, μας ανέβασε, μας έδωσε τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε κάτι κι εμείς. Να ξέρεις, μια παράσταση είναι πάντα μοιρασμένη με τον κόσμο. Εγώ ξέρω τα τραγούδια μου. Τα στέλνω «προς τα εκεί» όσο πιο τίμια μπορώ. Αν δεν μου γυρίσουν πίσω συγκίνηση οι άνθρωποι που τα ακούνε, τότε έχω χαθεί. Κι αυτός είναι ο φόβος μας στο ζωντανό. Ανεβαίνεις στη σκηνή και τρέμουν τα πόδια σου και λες «Θεέ μου, βοήθησέ με να φανώ αντάξιος της προσμονής των θεατών»! Τα τραγούδια μου τα ξέρω. Δεν τα παίζω ποτέ σπίτι μου, αφού τα ξέρω! Εδώ όμως που τα παρουσιάζω, πρέπει να είμαι «με όλα»! Μάτια, αυτιά, ψυχή, σώμα… Για να προκύψει αυτό το «μαγικό», αν προκύψει… Για να είναι η έκφραση του κόσμου γαληνεμένη, για να πάρει την αξία του.
Μέχρι τις 31 Μαρτίου θα είστε εδώ. Παρέα. Μετά τι γίνεται;
Θα δούμε πως θα πάει… Αν θα πετύχει, αν δεν πετύχει… Μπορεί να πάμε και σε άλλους χώρους να παίξουμε… Αλλά ο καθένας θα έχει τη δική του πορεία. Θα κάνω κάποιες εμφανίσεις. Θα πάω στις Βρυξέλες, έχω δυο εμφανίσεις τον Απρίλιο… Θα πάω και στην Κύπρο. Αυτό όμως έχει να κάνει με τη μουσική μου ιστορία, έτσι; Με το σχήμα το δικό μου.
Έχετε να κάνετε δίσκο από το 2009. Ξέρω επίσης ότι κάνετε παράλληλα παρά πολλά πράγματα. Είμαι σίγουρος όμως ότι, μέσα σε όλα αυτά που κάνετε, έχετε και καινούργιο υλικό να παρουσιάσετε. Είμαι σωστός;
Σωστός, βέβαια! Κάθε δύο με δυόμισι χρόνια είμαι έτοιμος για δίσκο. Και εδώ που είμαστε καινούργια τραγούδια θα παρουσιάσω. Μπήκαμε στο στούντιο και ηχογραφήσαμε τα περισσότερα, πριν από σχεδόν δέκα μήνες. Και μετά προέκυψε το θέμα με τη δισκογραφική και έμεινε ο δίσκος στάσιμος. Πάντως εγώ τα τραγούδια τα έχω. Τα δουλεύω και στις ζωντανές παραστάσεις… Και αυτό τα κάνει πιο ώριμα. Γιατί, όπως είχε μας έλεγε κι ο Χατζηδάκις, «Πριν ηχογραφήσετε ένα τραγούδι θα πρέπει να το παίξετε ζωντανά στον κόσμο, πάνω από είκοσι φορές»! Εγώ μπορεί να τα έχω παίξει και σαράντα. Και ετοιμάζω κι ένα βιβλίο. Έχω κάνει με το Λιβάνη ένα βιβλίο, το «Η εξομολόγηση μιας τελείας». Τώρα έχω αυτό, είναι σχεδόν τελειωμένο, «Το ημερολόγιο ενός αγγέλου». Και μου αρέσει πολύ. Μιλάει για ένα ταπεινό άνθρωπο, ο οποίος έχασε τη ζωή του και έγραψε πάνω στον τάφο του, μοναχός του, τη φράση «Συγγνώμη, ρε Μπάμπη, που δεν σε άφησα να ζήσεις τη ζωή όπως τη γούσταρες! Μπάμπης»… Και κατεβαίνει ένας άγγελος, το διαβάζει, συγκινείται και βλέπει ότι το «πρέπει» το ανθρώπινο καταστρέφει τη «φυσική» θέληση. Και παρεμβαίνει ο άγγελος σε ανθρώπους που εκτιμά και τους οδηγεί στη θέληση. Και ξεκινάει ως εξής. «Τι να τα κάνω τα φτερά όταν δεν δικαιούμαι μια πτήση στο λάθος»!
Κώστας Κούλης
Ταυτότητα της παράστασης
Θεατρική Προσαρμογή: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Εικαστική Παρέμβαση: Νίκος Πετρόπουλος
Φωτισμοί: Δήμος Αβδελιώτης
Φωτογραφίες: Δημοσθένης Γαλλής
Παραγωγή: Playroom
Θεατρική Προσαρμογή: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Εικαστική Παρέμβαση: Νίκος Πετρόπουλος
Φωτισμοί: Δήμος Αβδελιώτης
Φωτογραφίες: Δημοσθένης Γαλλής
Παραγωγή: Playroom
Παίζει ο Τάκης Χρυσικάκος και ερμηνεύει ζωντανά τραγούδια ο Λουδοβίκος των Ανωγείων
Τραγούδι: Ανδριάνα Λυκούρεση
Φυσαρμόνικα: Μανώλης Μπαρδάνης
Δημόσιες σχέσεις: Μαρκέλλα Καζαμία
Πληροφορίες:
Πρεμιέρα: 8 Φεβρουαρίου
κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
Χώρος: Λύχνος τέχνης & πολιτισμού
Ώρα έναρξης: 9.15 μμ (Παρασκευή και Σάββατο) – 6.30μμ (Κυριακή)
Διάρκεια: 120’
Τιμές εισιτηρίων: 15€ (κανονικό), 12€ (φοιτητικό), 10€ (με επίδειξη κάρτας ανεργίας)
Τηλ. Επικοινωνίας – κρατήσεις: 6981 982591
Πρεμιέρα: 8 Φεβρουαρίου
κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
Χώρος: Λύχνος τέχνης & πολιτισμού
Ώρα έναρξης: 9.15 μμ (Παρασκευή και Σάββατο) – 6.30μμ (Κυριακή)
Διάρκεια: 120’
Τιμές εισιτηρίων: 15€ (κανονικό), 12€ (φοιτητικό), 10€ (με επίδειξη κάρτας ανεργίας)
Τηλ. Επικοινωνίας – κρατήσεις: 6981 982591
Joomla Social by OrdaSoft!
