Συνέντευξη: John Luna Tsimas
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 24 Σεπτεμβρίου 2019 23:18
Είναι από τις πιο ήπιες μορφές της ελληνικής Metal σκηνής. Δύσκολα θα ακούσεις κακό λόγο για αυτόν, αλλά και από αυτόν. Είναι στο σκληρό μουσικό γίγνεσθαι της χώρας τα τελευταία 20+ χρόνια και μοιάζει ακόμα 17χρονος. Ο κάποτε γνωστός (;;;) και με το προσωνύμιο Def Trooper (nick που δεν προδιαθέτει και καθόλου δεν φωτογραφίζει αδυναμίες σε μπάντες) αρνείται να κατονομάσει τις Μοναχικές Σκιές ως το πρώτο του σοβαρό γκρουπ και να θυμηθεί ως σημαντική στιγμή τη συναυλία που έκανε στο Πολυτεχνείο για την Κούβα. Μάλλον προσπαθεί να διαγράψει από τη μνήμη του τη συνεργασία μας (!). Ή απλά έχει κάνει τόσα πολλά πράγματα μουσικά, έχοντας παίξει σε Ελλάδα και εξωτερικό, που μάλλον του διέφυγε. Εγώ πάντως το συγχωρώ. Όλοι τον ξέρετε σαν φιγούρα, σαν βάση (μπασίστας γαρ, αν και δηλώνει το αντίθετο) των Rock n Roll Children (μεταξύ άλλων), σαν μια αγαπητή φυσιογνωμία. Καιρός να τον μάθετε λίγο καλύτερα. Κυρίες και κύριοι, ο Κεφαλλονίτης από το Πουέρτο Ρίκο, Γιάννης Luna Τσιμάς!
Πότε ήταν η πρώτη φορά που έπιασες μπάσο στα χέρια σου; Τι σε οδήγησε σε αυτό το όργανο και όχι σε κάποιο άλλο;
Ήταν αρχές του 1990… Έχουμε πάει σε κάποιο στούντιο τρεις συμμαθητές, να παίξουμε κάτι και σε μένα έλαχε ο κλήρο του μπάσου. Απλά και ωραία! Γιατί ο ένας είχε τα ντραμς, ο άλλος είχε φέρει κιθάρα και κάποιος έπρεπε να παίξει μπάσο. Δεν με χάλασε καθόλου, λόγω και της αγάπης μου για τους Sabbath και Maiden και από τότε το παντρεύτηκα το όργανο.
Από τότε δηλαδή παίζεις σε συγκροτήματα;
Από το ‘90, από εκείνο το μπουλούκι της γειτονιάς, τη σχολική μπάντα που είμασταν τρεις νοματαίοι, μέχρι που εμφανίστηκε κάποιος και μας κούρδισε (!!!) (σ.σ. ονόματα δεν λέμε)
Με ποιο είδος ξεκίνησες; Τι έχεις παίξει στη μέχρι τώρα πορεία σου;
Εμείς στο ξεκίνημα νομίζαμε ότι παίζαμε heavy metal. Και πλάκα πλάκα αυτό παίζαμε, απλά πιο ακατέργαστο, λίγο πιο ξεκούρδιστο. Είχαμε ανακαλύψει διάφορα drop πριν ακόμα γίνουν γνωστά στο ευρύ κοινό. (γέλια) Γενικά έχω παίξει από metal, Rock, ελληνικό έντεχνο, AOR, μέχρι και thrash. Από Ελληνόφωνο AOR που έχουμε παίξει μαζί, pop- rock, μετά στη συνεργασία μου με τον Κώστα Καλδάρα, όπου έπαιξα από Latin μέχρι λαϊκό, αναλόγως το μουσικό ταξίδι που έκανε η παράσταση που κάναμε γύρω στο 2006 (Σε μια νύχτα τον κόσμο γύρισα), μπορώ να πω ότι έχω παίξει αρκετά είδη. Το αγαπημένο μου παραμένει το hard rock & heavy metal κι εκεί έχω κατασταλάξει απ’ ότι φαίνεται τα τελευταία είκοσι χρόνια…
Οι Endomain δηλαδή είναι heavy metal θα μας πεις;
Εσύ πως θα το αποκαλούσες;
Δεν ξέρω. Το παλεύω. Σκέτο heavy πάντως δύσκολα. Progressive, αλλά όχι ακριβώς…
Έχει δυο κιθάρες, μπάσο, τύμπανα που οργώνουν, μια φωνή, τέρμα γκάζια… Ούτε καθαρό progressive είναι, ούτε καθαρό power είναι, είναι heavy metal! Και απλά έχει πολλά παρακλάδια του heavy metal μέσα. Η ουσία είναι ότι είναι heavy metal. Π.χ. με τους Dexter Ward παίζω το αγαπημένο, το κλασσικό ατόφιο 80`s metal…
Επειδή η επόμενη ερώτηση αφορά το να Θυμηθείς όλες τις μπάντες που έχεις συμμετάσχει, καλά το πας, προχώρα. Έχουμε και λέμε λοιπόν Endomain, Dexter Ward….
Αυτές που είμαι τα τελευταία χρόνια και συνεχίζω ακόμα, είναι οι δυο tribute στους Kiss και το Ronnie James Dio (SSIK – Rock n Roll Children), οι δυο μου βασικές μπάντες Endomain και Dexter Ward. Έχω κάνει δύο δίσκους με τους Airged L `Amh, όπου ουσιαστικά είναι οι πρώιμοι Endomain, μια και είναι τα τέσσερα πέμπτα αυτής της μπάντας. Πιο πριν έχω περάσει από Black Sun, ένα φεγγάρι από Wisdom, πολύ πιο μικρό διάστημα βέβαια και δεν κάναμε κάτι με τα παιδιά τότε, ήταν λίγο πριν πάω στους Airged L Amh το 2003. Οι μπάντες που είχαμε πιτσιρίκια, οι σχολικές οι παρεΐστικες. Ουσιαστικά μετά το στρατό ό,τι έκανα. Έχω περάσει και από τον Καλδάρα , συν ό,τι είχαμε κάνει μαζί. Δυο τρεις μπάντες από Punk μέχρι ελληνικό AOR, tribute στο Ρακιντζή… (κλάματα) Ρακιντζής και Τρύπες… (σ.σ.: στο Punk έπαιζε κιθάρα και ήταν άριστος!)
Θυμάσαι χαρακτηριστικές φάσεις - καταστάσεις από αυτές τις μπάντες; Κάτι που θα σου μείνει αξέχαστο;
Το κυριότερο είναι κάθε φορά που βγάζω κάποια καινούργια δουλειά με τις προσωπικές μου μπάντες. Είναι σαν να αποκτώ ένα νέο παιδί. Και φυσικά τα live που έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια. Μετράω πάνω από πενήντα live στο εξωτερικό και σίγουρα τριψήφιο αριθμό εντός των συνόρων. Αυτό που επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ σίγουρα, είναι το ετήσιο φιλανθρωπικό με τους Rock n Roll Children, που κάθε χρόνο κάνουμε κάτι καλό για τα παιδιά. Μακάρι αυτό να κρατήσει για πολύ, αλλά όσο και να κρατήσει είναι φανταστικό. Μπορεί να είναι το τελευταίο το φετινό, μπορεί να κρατήσει άλλα 10-20 χρόνια, να ‘μαστε καλά να το κάνουμε. Αυτό πιστεύω ότι μουσικά είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει. Όχι ως μουσικό αποτέλεσμα, αλλά ως γενική κίνηση αγάπης, που μπορούμε και προσφέρουμε μια φορά το χρόνο σε αυτούς που έχουν ανάγκη, συν το γεγονός ότι μέσω αυτού του event έχω γνωρίσει σχεδόν όλη την ελληνική σκηνή και έχω τζαμάρει μαζί με όλα αυτά τα παιδά.
Γνωρίζοντας το στυλ που παίζεις εδώ και χρόνια, πες μου πώς κολλάει το γεγονός ότι το αγαπημένο σου γκρουπ ήταν οι Def Leppard; Παραμένουν ή άλλαξε κάτι από τότε;
Οι Def Leppard είναι ο αγαπημένος μου παιδικός έρωτας. Αγαπημένη μου μπάντα ήταν, είναι και θα είναι οι Iron Maiden! Οι Def Leppard ως κόλλημα και αγάπη… Ήταν ένα δυο σκαλιά κάτω από αυτούς, αλλά ναι, είχα και έχω μεγάλο κόλλημα. Αλλά μέχρι που έφυγε ο Steve Clark. Μετά, κατ’ εμέ, χάθηκε αρκετά η μαγεία τους…
Μετά έγιναν εμπορικοί… (γέλια)
Εμπορικοί ήταν πάντα. Απλά μετά ήταν διαφορετικό το όλο θέμα.
Ποια άλλα συγκροτήματα σε έχουν καθορίσει ως καλλιτέχνη;
Τα κλασσικά ακούσματα που είχαμε όλοι σαν πιτσιρίκια. Maiden, Priest, Metallica, Black Sabbath από metal, λίγο πιο ακραία να πεις τους Sepultura, τους Death, τους Sacred Reich. Σε παίξιμο μπορεί να έχω στοιχεία από Maiden, μέχρι Τρύπες και Μωρά στη Φωτιά, από Dead Kennedys, Def Leppard, Kηλαηδόνη… Μέχρι τους Βauhaus… δεν μπορώ να πω κάτι συγκεκριμένο. Δεν βγάζεις άκρη… Στους Dexter Ward, για παράδειγμα, βρωμάει ο ήχος μου 80`s Steve Harris. Και το θέλουμε αυτό. Στα τραγούδια των Endomain θα ακούσεις πολλά διαφορετικά ηχητικά και τεχνικά πράγματα. Μπορεί να ακούσεις από βαλσάκια και οπερετικά περάσματα στο μπάσο, μέχρι ακραία μεταλλικά στοιχεία.
Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις, ότι δεν αξίζει τον κόπο; Να κάνεις κάτι πιο «επαγγελματικό», μουσικά μιλώντας πάντα;
Ουσιαστικά το έκανα αυτό, αλλά δεν με έπαιρνε. Ήμουν ως επαγγελματίας γύρω στα δύο χρόνια, όταν ήμουν στο σχήμα του Κώστα Καλδάρα, αλλά τότε είχα πρωινή δουλειά. Πλέον έχω και οικογένεια, έχω και τις μπάντες τις οποίες και δεν θέλω να τις αφήσω για κανένα λόγο… Όχι, ποτέ δεν το σκέφτηκα να τα παρατήσω. Είναι η ψυχοθεραπεία μου, είναι τα πάντα μου, μετά την οικογένειά μου. Νομίζω ότι θα αφήσω μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου εάν σταματήσω να παίζω.
Σε ποιο «παικτικό» επίπεδο κατατάσσεις τον εαυτό σου; Κάποιοι σε θεωρούν από τους «ιστορικότερους» μπασίστες στο χώρο, μετά από τόσα χρόνια στην ελληνική σκηνή. Τι έχεις να πεις γι’ αυτό;
Χαίρομαι πραγματικά όταν ακούω ότι καποιος αναγνωρίζει τα κοντά τριάντα χρόνια ενασχόλησής μου με τη μουσική. Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου ότι είμαι περισσότερο οπαδός, παρά μουσικός. Δεν με θεωρώ καν μπασίστα. Εμπειρικά πιστεύω ότι είμαι σε κάποιο καλό επίπεδο, αλλά μέχρι εκεί. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου κάποιον αξιομνημόνευτο μπασίστα. Με τιμά αυτό που λένε, αλλά εγώ ξέρω ότι όταν βλέπω ένα πεντάγραμμο μπροστά μου, ρωτάω ποιες είναι οι νότες, τα άσπρα ή τα μαύρα! Ποιος μπασίστας λοιπόν; Από την άλλη, θα μου πεις, οι περισσότεροι στο χώρο μας, τα ινδάλματα που έχουμε, έτσι ήταν σαν κι εμένα, αυτοδίδακτοι. Μάλλον κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να είμαι τόσο αυστηρός με τον εαυτό μου. (γέλια)
Θα πήγαινες ποτέ με μπάντα σε talent show ή διαγωνισμό; Ποια η γνώμη σου για τους συμμετέχοντες;
Είναι μια πόρτα για κάποιον που θέλει να γίνει πιο γνωστός. Επειδή είναι κι η δουλειά μου στην τηλεόραση, δεν μπορώ να τους κατακρίνω, διότι είμαι κι εγώ μέρος αυτού του συστήματος. Δεν υπάρχει καλή ή κακή διαφήμιση, από τη στιγμή που βγαίνεις στο γυαλί, κάτι γίνεται. Κάποιοι μιλάνε για σένα. Οπότε αυτό αυτομάτως σου δίνει μια ώθηση. Μετά είναι θέμα τύχης, ταλέντου και πόσο είσαι αυτό που θέλουν οι «κριτές». Μπορεί να είσαι φοβερός στο να τραγουδάς Mercury και να έρθει ο άλλος να σου ζητήσει να πεις Αλεξίου και να μην μπορείς να σταυρώσεις νότα. Υπάρχουν βέβαια πολύ λίγοι που μπορούν να πάνε σε αυτά τα show του χώρου μας και να πούνε τα πάντα. Εγώ μάλλον δεν θα το έκανα. Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις… (γέλια)
Σε ποια project συμμετέχεις τώρα; Θα έκανες και κάτι ακόμα αν είχες το χρόνο;
Αν είχα το χρόνο εννοείται! Έχω τα δύο tribute Kiss και Dio, έχω τους Endomain, τους Dexter Ward… Και η αλήθεια είναι ότι κάτι ετοιμάζεται, πολύ διαφορετικό από αυτά που κάνω τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Δουλεύετε με τους SSIK;
Τα τελευταία χρόνια όχι ιδιαίτερα. Κάνουμε ένα live το χρόνο κι αν το κάνουμε πλέον. Είναι μια μπάντα πιο πολύ για να περνάμε καλά, να κάνουμε το χαβαλέ μας και μια φορά το χρόνο και αν… Να βγάζουμε το άχτι μας. Μετά τα πρώτα δύο χρόνια βαφόμαστε κιόλας, κάνουμε τρελό show, πέφτει πολύ γέλιο. Τώρα υπάρχει κάτι στα σκαριά με ένα άλλο σχήμα, αλλά δεν είναι σίγουρο ακόμα τίποτα.
Tribute bands ή παραγωγικά σχήματα; Αν έπρεπε να διαλέξεις τι θα ήταν;
Θα ήθελα να αδράξω την ευκαιρία για να πω κάτι. Τον τελευταίο καιρό βγαίνει ένα κόμπλεξ προς τις tribute μπάντες. Εγώ έχω μια αγάπη και θέλω να παίξω τα κομμάτια τους. Ακόμα και τεράστιες μπάντες (βλ. Maiden, Metallica) κάνουν διασκευές. Υπάρχει ένα παραμύθι κατά τη γνώμη μου, ότι αυτές οι μπάντες «καβαλάνε» τις κανονικές και δεν τις αφήνουν να παράξουν έργο, πάνε πίσω την ελληνική σκηνή, καπαρώνουν θέσεις σε πολλά φεστιβάλ κτλ. Εγώ παίζω σε δυο προσωπικές και δύο tribute μπάντες και ιδιαίτερα με τους Rock N Roll Children, αφού με τους άλλους είπαμε ότι παίζουμε πιο χαλαρά… Είμαστε πέντε μέλη και είμαστε όχι απλά ενεργοί με τις μπάντες μας, αλλά full ενεργοί! Και με δυο και με τρεις μπάντες ο καθένας μας. Και στο κάτω κάτω, πώς αλλιώς θα άκουγες μπάντες σας τους Maidenance, Remember Lizzy, Walls of Jericho, Saints And Sinners ή όποιες άλλες tribute μπάντες, που είναι η μία καλύτερη απ’ την άλλη... Δεν το καταλαβαίνω αυτό το διαχωρισμό. Ειδικά όταν έχει ο καθένας στην πλάτη του με τις προσωπικές του μπάντες 10-20 χρόνια κι έχουμε φτύσει αίμα κι ιδρώτα για αυτές. Φυσικά (για να μην παρεξηγηθώ) καμία tribute μπάντα δεν μπορεί να σε κάνει να νοιώσεις τα συναισθήματα που έχεις για τις προσωπικές σου μπάντες και τις προσωπικές σου δουλειές.
Και τέλος πάντων. αν γράψεις κάτι και αξίζει να ακουστεί, θα ακουστεί, αν κι εφόσον υπάρχει και το κοινό. Δεν μπορεί να σε καπελώσει κανείς παίζοντας Maiden.
Αν ήμασταν στους Rock N Roll Children δέκα χρόνια τώρα που παίζουμε και δεν είχε κάνει κανείς μας τίποτα δικό του, θα έλεγα «Ώπα ρε σεις, τι κάνουμε εδώ»; Αλλά από τους συμμετέχοντες σε αυτό το Project έχουν βγει κοντά δέκα δίσκοι τον τελευταίο καιρό.
Και από ένα τέτοιο νομίζω ότι δημιουργήθηκαν και οι Noely Rayn.
Ναι. Οι Νοely Rayn ουσιαστικά γεννήθηκαν από μια tribute μπάντα που λεγόταν Remember Lizzy και έπαιζε Lizzy και Gary Moore. Και κάποια στιγμή το αποφάσισαν να κάνουν κάτι δικό τους (σ.σ. και τα αποτελέσματα τα απολαμβάνουμε). Θεωρώ λάθος λοιπόν τον όλο διαχωρισμό. Εκτός κι αν έχεις μια μπάντα ταλαντούχα, η οποία ξοδεύει όλο της το ταλέντο εκεί. Αυτό είναι ένα θέμα. Εννοείται όμως ότι οι προσωπικές μπάντες του καθενός είναι πάνω απ’ όλα. Άσχετα αν εμείς κάναμε μια μέρα του Μαΐου κοντά στο θάνατο του Ronnie, να είναι πάνω απ’ όλα. Αλλά εκεί είναι μια μόνο μέρα και τεράστιο το διακύβευμα. Το αίμα το δάκρυ, ο ιδρώτας και το μεράκι που έχουμε ρίξει ο καθένας για τις «κανονικές» μας μπάντες, δεν μπορεί να συγκριθεί με κάτι έτοιμο που βρίσκεις και απλά το αποδίδεις.
To middle name σου αφήνει μεγάλη τροφή για σκέψη και οδηγεί σε πολλών ειδών συμπεράσματα. Θέλεις να μας πεις την ιστορία του;
Πρώτα απ’ όλα, δεν είναι κανένα nick name. Είναι το επίθετο της μητέρας μου, η οποία συγχωρέθηκε το 2011, σχεδόν δυο εβδομάδες πριν το πρώτο φιλανθρωπικό που θα κάναμε. Από εκείνη την ημέρα αποφάσισα να το βάλω κανονικά στο όνομά μου. Διότι θέλω να με ακολουθεί αυτό το όνομα για πάντα. Γιατί το αξίζει.
Έχει και την «τύχη» αυτό το όνομα να σημαίνει φεγγάρι, οπότε και η δημιουργία συνειρμών είναι πανεύκολη και βοηθά και ένα μουσικό, ότι και καλά υποβόσκει κάτι άλλο.
Όντως, οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι nickname. Δεν μπορεί ο άλλος να ξέρει ποιος είμαι και τι κάνω, ότι η μάνα μου ήταν Πορτορικάνα και πως το Luna ήταν το βασικό της επίθετο. Το έκανα λοιπόν για έναν άνθρωπο που θέλω να τον τιμήσω με αυτόν τον τρόπο.
Επόμενες προγραμματισμένες μουσικές κινήσεις υπάρχουν;
Με Dexter Ward είμαστε ήδη στα μέσα των ηχογραφήσεων του νέου μας άλμπουμ και είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος με το μέχρι τώρα αποτέλεσμα. Νομίζω ότι θα είναι ό,τι καλύτερο έχουμε κάνει. Έχουμε ήδη κανονίσει επίσης live εμφανίσεις σε Τρίκαλα Αθήνα και νομίζω ένα-δυο live στο εξωτερικό προς το παρόν. Με Endomain είμαστε σχεδόν έτοιμοι να ξεκινήσουμε την προ-παραγωγή του νέου δίσκου, που και γι’ αυτό είμαι απίστευτα υπερήφανος. Έχουμε δουλέψει πάνω στη μουσική πάνω από δύο χρόνια και πιστεύω ότι θα βγει κάτι το πραγματικά ιδιαίτερο! Με RNR Children θα παίξουμε για να γιορτάσουμε τα 40 χρόνια του Κυττάρου, μαζί με την αδερφική μπάντα των Saints and Sinners στις 19 Οκτωβρίου και με πολλά live τον Δεκέμβρη. Τα καθιερωμένα, πλέον, στη Θεσσαλονίκη και το Αγρίνιο. Οπότε είμαστε στην αρχή μιας νέας σεζόν που θα με βρει full με όλες μου τις μπάντες!
Νάσος Κονίτσας
Πότε ήταν η πρώτη φορά που έπιασες μπάσο στα χέρια σου; Τι σε οδήγησε σε αυτό το όργανο και όχι σε κάποιο άλλο;
Ήταν αρχές του 1990… Έχουμε πάει σε κάποιο στούντιο τρεις συμμαθητές, να παίξουμε κάτι και σε μένα έλαχε ο κλήρο του μπάσου. Απλά και ωραία! Γιατί ο ένας είχε τα ντραμς, ο άλλος είχε φέρει κιθάρα και κάποιος έπρεπε να παίξει μπάσο. Δεν με χάλασε καθόλου, λόγω και της αγάπης μου για τους Sabbath και Maiden και από τότε το παντρεύτηκα το όργανο.
Από τότε δηλαδή παίζεις σε συγκροτήματα;
Από το ‘90, από εκείνο το μπουλούκι της γειτονιάς, τη σχολική μπάντα που είμασταν τρεις νοματαίοι, μέχρι που εμφανίστηκε κάποιος και μας κούρδισε (!!!) (σ.σ. ονόματα δεν λέμε)
Με ποιο είδος ξεκίνησες; Τι έχεις παίξει στη μέχρι τώρα πορεία σου;
Εμείς στο ξεκίνημα νομίζαμε ότι παίζαμε heavy metal. Και πλάκα πλάκα αυτό παίζαμε, απλά πιο ακατέργαστο, λίγο πιο ξεκούρδιστο. Είχαμε ανακαλύψει διάφορα drop πριν ακόμα γίνουν γνωστά στο ευρύ κοινό. (γέλια) Γενικά έχω παίξει από metal, Rock, ελληνικό έντεχνο, AOR, μέχρι και thrash. Από Ελληνόφωνο AOR που έχουμε παίξει μαζί, pop- rock, μετά στη συνεργασία μου με τον Κώστα Καλδάρα, όπου έπαιξα από Latin μέχρι λαϊκό, αναλόγως το μουσικό ταξίδι που έκανε η παράσταση που κάναμε γύρω στο 2006 (Σε μια νύχτα τον κόσμο γύρισα), μπορώ να πω ότι έχω παίξει αρκετά είδη. Το αγαπημένο μου παραμένει το hard rock & heavy metal κι εκεί έχω κατασταλάξει απ’ ότι φαίνεται τα τελευταία είκοσι χρόνια…
Οι Endomain δηλαδή είναι heavy metal θα μας πεις;
Εσύ πως θα το αποκαλούσες;
Δεν ξέρω. Το παλεύω. Σκέτο heavy πάντως δύσκολα. Progressive, αλλά όχι ακριβώς…
Έχει δυο κιθάρες, μπάσο, τύμπανα που οργώνουν, μια φωνή, τέρμα γκάζια… Ούτε καθαρό progressive είναι, ούτε καθαρό power είναι, είναι heavy metal! Και απλά έχει πολλά παρακλάδια του heavy metal μέσα. Η ουσία είναι ότι είναι heavy metal. Π.χ. με τους Dexter Ward παίζω το αγαπημένο, το κλασσικό ατόφιο 80`s metal…
Επειδή η επόμενη ερώτηση αφορά το να Θυμηθείς όλες τις μπάντες που έχεις συμμετάσχει, καλά το πας, προχώρα. Έχουμε και λέμε λοιπόν Endomain, Dexter Ward….
Αυτές που είμαι τα τελευταία χρόνια και συνεχίζω ακόμα, είναι οι δυο tribute στους Kiss και το Ronnie James Dio (SSIK – Rock n Roll Children), οι δυο μου βασικές μπάντες Endomain και Dexter Ward. Έχω κάνει δύο δίσκους με τους Airged L `Amh, όπου ουσιαστικά είναι οι πρώιμοι Endomain, μια και είναι τα τέσσερα πέμπτα αυτής της μπάντας. Πιο πριν έχω περάσει από Black Sun, ένα φεγγάρι από Wisdom, πολύ πιο μικρό διάστημα βέβαια και δεν κάναμε κάτι με τα παιδιά τότε, ήταν λίγο πριν πάω στους Airged L Amh το 2003. Οι μπάντες που είχαμε πιτσιρίκια, οι σχολικές οι παρεΐστικες. Ουσιαστικά μετά το στρατό ό,τι έκανα. Έχω περάσει και από τον Καλδάρα , συν ό,τι είχαμε κάνει μαζί. Δυο τρεις μπάντες από Punk μέχρι ελληνικό AOR, tribute στο Ρακιντζή… (κλάματα) Ρακιντζής και Τρύπες… (σ.σ.: στο Punk έπαιζε κιθάρα και ήταν άριστος!)
Θυμάσαι χαρακτηριστικές φάσεις - καταστάσεις από αυτές τις μπάντες; Κάτι που θα σου μείνει αξέχαστο;
Το κυριότερο είναι κάθε φορά που βγάζω κάποια καινούργια δουλειά με τις προσωπικές μου μπάντες. Είναι σαν να αποκτώ ένα νέο παιδί. Και φυσικά τα live που έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια. Μετράω πάνω από πενήντα live στο εξωτερικό και σίγουρα τριψήφιο αριθμό εντός των συνόρων. Αυτό που επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ σίγουρα, είναι το ετήσιο φιλανθρωπικό με τους Rock n Roll Children, που κάθε χρόνο κάνουμε κάτι καλό για τα παιδιά. Μακάρι αυτό να κρατήσει για πολύ, αλλά όσο και να κρατήσει είναι φανταστικό. Μπορεί να είναι το τελευταίο το φετινό, μπορεί να κρατήσει άλλα 10-20 χρόνια, να ‘μαστε καλά να το κάνουμε. Αυτό πιστεύω ότι μουσικά είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει. Όχι ως μουσικό αποτέλεσμα, αλλά ως γενική κίνηση αγάπης, που μπορούμε και προσφέρουμε μια φορά το χρόνο σε αυτούς που έχουν ανάγκη, συν το γεγονός ότι μέσω αυτού του event έχω γνωρίσει σχεδόν όλη την ελληνική σκηνή και έχω τζαμάρει μαζί με όλα αυτά τα παιδά.
Γνωρίζοντας το στυλ που παίζεις εδώ και χρόνια, πες μου πώς κολλάει το γεγονός ότι το αγαπημένο σου γκρουπ ήταν οι Def Leppard; Παραμένουν ή άλλαξε κάτι από τότε;
Οι Def Leppard είναι ο αγαπημένος μου παιδικός έρωτας. Αγαπημένη μου μπάντα ήταν, είναι και θα είναι οι Iron Maiden! Οι Def Leppard ως κόλλημα και αγάπη… Ήταν ένα δυο σκαλιά κάτω από αυτούς, αλλά ναι, είχα και έχω μεγάλο κόλλημα. Αλλά μέχρι που έφυγε ο Steve Clark. Μετά, κατ’ εμέ, χάθηκε αρκετά η μαγεία τους…
Μετά έγιναν εμπορικοί… (γέλια)
Εμπορικοί ήταν πάντα. Απλά μετά ήταν διαφορετικό το όλο θέμα.
Ποια άλλα συγκροτήματα σε έχουν καθορίσει ως καλλιτέχνη;
Τα κλασσικά ακούσματα που είχαμε όλοι σαν πιτσιρίκια. Maiden, Priest, Metallica, Black Sabbath από metal, λίγο πιο ακραία να πεις τους Sepultura, τους Death, τους Sacred Reich. Σε παίξιμο μπορεί να έχω στοιχεία από Maiden, μέχρι Τρύπες και Μωρά στη Φωτιά, από Dead Kennedys, Def Leppard, Kηλαηδόνη… Μέχρι τους Βauhaus… δεν μπορώ να πω κάτι συγκεκριμένο. Δεν βγάζεις άκρη… Στους Dexter Ward, για παράδειγμα, βρωμάει ο ήχος μου 80`s Steve Harris. Και το θέλουμε αυτό. Στα τραγούδια των Endomain θα ακούσεις πολλά διαφορετικά ηχητικά και τεχνικά πράγματα. Μπορεί να ακούσεις από βαλσάκια και οπερετικά περάσματα στο μπάσο, μέχρι ακραία μεταλλικά στοιχεία.
Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις, ότι δεν αξίζει τον κόπο; Να κάνεις κάτι πιο «επαγγελματικό», μουσικά μιλώντας πάντα;
Ουσιαστικά το έκανα αυτό, αλλά δεν με έπαιρνε. Ήμουν ως επαγγελματίας γύρω στα δύο χρόνια, όταν ήμουν στο σχήμα του Κώστα Καλδάρα, αλλά τότε είχα πρωινή δουλειά. Πλέον έχω και οικογένεια, έχω και τις μπάντες τις οποίες και δεν θέλω να τις αφήσω για κανένα λόγο… Όχι, ποτέ δεν το σκέφτηκα να τα παρατήσω. Είναι η ψυχοθεραπεία μου, είναι τα πάντα μου, μετά την οικογένειά μου. Νομίζω ότι θα αφήσω μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου εάν σταματήσω να παίζω.
Σε ποιο «παικτικό» επίπεδο κατατάσσεις τον εαυτό σου; Κάποιοι σε θεωρούν από τους «ιστορικότερους» μπασίστες στο χώρο, μετά από τόσα χρόνια στην ελληνική σκηνή. Τι έχεις να πεις γι’ αυτό;
Χαίρομαι πραγματικά όταν ακούω ότι καποιος αναγνωρίζει τα κοντά τριάντα χρόνια ενασχόλησής μου με τη μουσική. Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου ότι είμαι περισσότερο οπαδός, παρά μουσικός. Δεν με θεωρώ καν μπασίστα. Εμπειρικά πιστεύω ότι είμαι σε κάποιο καλό επίπεδο, αλλά μέχρι εκεί. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου κάποιον αξιομνημόνευτο μπασίστα. Με τιμά αυτό που λένε, αλλά εγώ ξέρω ότι όταν βλέπω ένα πεντάγραμμο μπροστά μου, ρωτάω ποιες είναι οι νότες, τα άσπρα ή τα μαύρα! Ποιος μπασίστας λοιπόν; Από την άλλη, θα μου πεις, οι περισσότεροι στο χώρο μας, τα ινδάλματα που έχουμε, έτσι ήταν σαν κι εμένα, αυτοδίδακτοι. Μάλλον κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να είμαι τόσο αυστηρός με τον εαυτό μου. (γέλια)
Θα πήγαινες ποτέ με μπάντα σε talent show ή διαγωνισμό; Ποια η γνώμη σου για τους συμμετέχοντες;
Είναι μια πόρτα για κάποιον που θέλει να γίνει πιο γνωστός. Επειδή είναι κι η δουλειά μου στην τηλεόραση, δεν μπορώ να τους κατακρίνω, διότι είμαι κι εγώ μέρος αυτού του συστήματος. Δεν υπάρχει καλή ή κακή διαφήμιση, από τη στιγμή που βγαίνεις στο γυαλί, κάτι γίνεται. Κάποιοι μιλάνε για σένα. Οπότε αυτό αυτομάτως σου δίνει μια ώθηση. Μετά είναι θέμα τύχης, ταλέντου και πόσο είσαι αυτό που θέλουν οι «κριτές». Μπορεί να είσαι φοβερός στο να τραγουδάς Mercury και να έρθει ο άλλος να σου ζητήσει να πεις Αλεξίου και να μην μπορείς να σταυρώσεις νότα. Υπάρχουν βέβαια πολύ λίγοι που μπορούν να πάνε σε αυτά τα show του χώρου μας και να πούνε τα πάντα. Εγώ μάλλον δεν θα το έκανα. Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις… (γέλια)
Σε ποια project συμμετέχεις τώρα; Θα έκανες και κάτι ακόμα αν είχες το χρόνο;
Αν είχα το χρόνο εννοείται! Έχω τα δύο tribute Kiss και Dio, έχω τους Endomain, τους Dexter Ward… Και η αλήθεια είναι ότι κάτι ετοιμάζεται, πολύ διαφορετικό από αυτά που κάνω τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Δουλεύετε με τους SSIK;
Τα τελευταία χρόνια όχι ιδιαίτερα. Κάνουμε ένα live το χρόνο κι αν το κάνουμε πλέον. Είναι μια μπάντα πιο πολύ για να περνάμε καλά, να κάνουμε το χαβαλέ μας και μια φορά το χρόνο και αν… Να βγάζουμε το άχτι μας. Μετά τα πρώτα δύο χρόνια βαφόμαστε κιόλας, κάνουμε τρελό show, πέφτει πολύ γέλιο. Τώρα υπάρχει κάτι στα σκαριά με ένα άλλο σχήμα, αλλά δεν είναι σίγουρο ακόμα τίποτα.
Tribute bands ή παραγωγικά σχήματα; Αν έπρεπε να διαλέξεις τι θα ήταν;
Θα ήθελα να αδράξω την ευκαιρία για να πω κάτι. Τον τελευταίο καιρό βγαίνει ένα κόμπλεξ προς τις tribute μπάντες. Εγώ έχω μια αγάπη και θέλω να παίξω τα κομμάτια τους. Ακόμα και τεράστιες μπάντες (βλ. Maiden, Metallica) κάνουν διασκευές. Υπάρχει ένα παραμύθι κατά τη γνώμη μου, ότι αυτές οι μπάντες «καβαλάνε» τις κανονικές και δεν τις αφήνουν να παράξουν έργο, πάνε πίσω την ελληνική σκηνή, καπαρώνουν θέσεις σε πολλά φεστιβάλ κτλ. Εγώ παίζω σε δυο προσωπικές και δύο tribute μπάντες και ιδιαίτερα με τους Rock N Roll Children, αφού με τους άλλους είπαμε ότι παίζουμε πιο χαλαρά… Είμαστε πέντε μέλη και είμαστε όχι απλά ενεργοί με τις μπάντες μας, αλλά full ενεργοί! Και με δυο και με τρεις μπάντες ο καθένας μας. Και στο κάτω κάτω, πώς αλλιώς θα άκουγες μπάντες σας τους Maidenance, Remember Lizzy, Walls of Jericho, Saints And Sinners ή όποιες άλλες tribute μπάντες, που είναι η μία καλύτερη απ’ την άλλη... Δεν το καταλαβαίνω αυτό το διαχωρισμό. Ειδικά όταν έχει ο καθένας στην πλάτη του με τις προσωπικές του μπάντες 10-20 χρόνια κι έχουμε φτύσει αίμα κι ιδρώτα για αυτές. Φυσικά (για να μην παρεξηγηθώ) καμία tribute μπάντα δεν μπορεί να σε κάνει να νοιώσεις τα συναισθήματα που έχεις για τις προσωπικές σου μπάντες και τις προσωπικές σου δουλειές.
Και τέλος πάντων. αν γράψεις κάτι και αξίζει να ακουστεί, θα ακουστεί, αν κι εφόσον υπάρχει και το κοινό. Δεν μπορεί να σε καπελώσει κανείς παίζοντας Maiden.
Αν ήμασταν στους Rock N Roll Children δέκα χρόνια τώρα που παίζουμε και δεν είχε κάνει κανείς μας τίποτα δικό του, θα έλεγα «Ώπα ρε σεις, τι κάνουμε εδώ»; Αλλά από τους συμμετέχοντες σε αυτό το Project έχουν βγει κοντά δέκα δίσκοι τον τελευταίο καιρό.
Και από ένα τέτοιο νομίζω ότι δημιουργήθηκαν και οι Noely Rayn.
Ναι. Οι Νοely Rayn ουσιαστικά γεννήθηκαν από μια tribute μπάντα που λεγόταν Remember Lizzy και έπαιζε Lizzy και Gary Moore. Και κάποια στιγμή το αποφάσισαν να κάνουν κάτι δικό τους (σ.σ. και τα αποτελέσματα τα απολαμβάνουμε). Θεωρώ λάθος λοιπόν τον όλο διαχωρισμό. Εκτός κι αν έχεις μια μπάντα ταλαντούχα, η οποία ξοδεύει όλο της το ταλέντο εκεί. Αυτό είναι ένα θέμα. Εννοείται όμως ότι οι προσωπικές μπάντες του καθενός είναι πάνω απ’ όλα. Άσχετα αν εμείς κάναμε μια μέρα του Μαΐου κοντά στο θάνατο του Ronnie, να είναι πάνω απ’ όλα. Αλλά εκεί είναι μια μόνο μέρα και τεράστιο το διακύβευμα. Το αίμα το δάκρυ, ο ιδρώτας και το μεράκι που έχουμε ρίξει ο καθένας για τις «κανονικές» μας μπάντες, δεν μπορεί να συγκριθεί με κάτι έτοιμο που βρίσκεις και απλά το αποδίδεις.
To middle name σου αφήνει μεγάλη τροφή για σκέψη και οδηγεί σε πολλών ειδών συμπεράσματα. Θέλεις να μας πεις την ιστορία του;
Πρώτα απ’ όλα, δεν είναι κανένα nick name. Είναι το επίθετο της μητέρας μου, η οποία συγχωρέθηκε το 2011, σχεδόν δυο εβδομάδες πριν το πρώτο φιλανθρωπικό που θα κάναμε. Από εκείνη την ημέρα αποφάσισα να το βάλω κανονικά στο όνομά μου. Διότι θέλω να με ακολουθεί αυτό το όνομα για πάντα. Γιατί το αξίζει.
Έχει και την «τύχη» αυτό το όνομα να σημαίνει φεγγάρι, οπότε και η δημιουργία συνειρμών είναι πανεύκολη και βοηθά και ένα μουσικό, ότι και καλά υποβόσκει κάτι άλλο.
Όντως, οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι nickname. Δεν μπορεί ο άλλος να ξέρει ποιος είμαι και τι κάνω, ότι η μάνα μου ήταν Πορτορικάνα και πως το Luna ήταν το βασικό της επίθετο. Το έκανα λοιπόν για έναν άνθρωπο που θέλω να τον τιμήσω με αυτόν τον τρόπο.
Επόμενες προγραμματισμένες μουσικές κινήσεις υπάρχουν;
Με Dexter Ward είμαστε ήδη στα μέσα των ηχογραφήσεων του νέου μας άλμπουμ και είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος με το μέχρι τώρα αποτέλεσμα. Νομίζω ότι θα είναι ό,τι καλύτερο έχουμε κάνει. Έχουμε ήδη κανονίσει επίσης live εμφανίσεις σε Τρίκαλα Αθήνα και νομίζω ένα-δυο live στο εξωτερικό προς το παρόν. Με Endomain είμαστε σχεδόν έτοιμοι να ξεκινήσουμε την προ-παραγωγή του νέου δίσκου, που και γι’ αυτό είμαι απίστευτα υπερήφανος. Έχουμε δουλέψει πάνω στη μουσική πάνω από δύο χρόνια και πιστεύω ότι θα βγει κάτι το πραγματικά ιδιαίτερο! Με RNR Children θα παίξουμε για να γιορτάσουμε τα 40 χρόνια του Κυττάρου, μαζί με την αδερφική μπάντα των Saints and Sinners στις 19 Οκτωβρίου και με πολλά live τον Δεκέμβρη. Τα καθιερωμένα, πλέον, στη Θεσσαλονίκη και το Αγρίνιο. Οπότε είμαστε στην αρχή μιας νέας σεζόν που θα με βρει full με όλες μου τις μπάντες!
Νάσος Κονίτσας
Joomla Social by OrdaSoft!
