Συνέντευξη με το Davy O'list
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Παρασκευή, 25 Μαρτίου 2016 14:26
Ακόμα μια τρομερή συνέντευξη από τα παιδιά του Progressive Room! Αυτή τη φορά, στο μικροσκόπιό τους τίθεται ο πανμέγιστος Davy O’list. Διαβάστε και απολαύστε, μιλάμε για ένα μουσικό που έχει παίξει «μόλις» με τους Pink Floyd, Jethro Tull, Roxy Music… Χάσαμε τη μιλιά μας; Και πού να δείτε παρακάτω… Γιάννη και Νίκο… Ευχαριστώ πολύ, ΡΜ or bust!
Κώστας Κούλης
To read the ENGLISH version of the interview, please click HERE!
Τι Κοινό έχουν οι Pink Floyd με τον Jimi Hendrix, τους
The Nice και το Lemmy;
“Η μηχανή του χρόνου ταξιδεύει διαρκώς αλλά μπορώ την βάλω στην άκρη γράφοντας ένα τραγούδι ΤΩΡΑ που θα μείνει στην αιωνιότητα”
Davy O’list
Part 1 – Flashback
Καλως ήρθες, Davy στο Progressive Room! Είναι τιμή μας να μιλάμε με έναν άνθρωπο “ιστορία” της Βρετανικής Ροκ σκηνής. Υποθέτουμε πως είναι η πρώτη φορά που μιλάς στο Ελληνικό κοινό, γι αυτό ας αρχίσουμε με μια αναδρομή της καριέρας σου με σκοπό να σε γνωρίσουν καλύτερα. Ποιος σε ενέπνευσε να ασχοληθείς με τη μουσική;
Καλώς σας βρήκα! Αρχικά θα ήθελα να στείλω τα χαιρετίσματα μου στους φίλους μου στην Αθήνα και στη Νάξο. Η έμπνευση να ασχοληθώ με τη μουσική εμφανίστηκε όταν σε ηλικία 4 ετών ήρθα σε επαφή με την Martin ακουστική κιθάρα του πατέρα μου ο οποίος ήταν επαγγελματίας τραγουδιστής, κιθαρίστας και κωμικός ηθοποιός. Συνήθιζα λοιπόν να παίζω τα Σαββατόβραδα και της Κυριακές τα απογεύματα κατά τις επισκέψεις των φίλων του στο σπίτι μας οι οποίοι πολλοί απο αυτούς ήταν κιθαρίστες και θυμάμαι χαρακτηριστικά πως αρχικά με είχαν μάθει τις απλές συγχορδίες Ε, D, Α Major και εν συνεχεία τα πιο σύνθετα μπαρέ. Από μικρή ηλικία άκουγα Rock, RnB και Blues, τόσο από τους δίσκους όσο και από έναν ραδιοφωνικό σταθμό της εποχής το Radio Luxemburg. Ξέχασα να αναφέρω πως στο σπίτι υπήρχαν πολλά όργανα όπως πιάνο, τρομπέτα κρουστά τα οποία και έπαιζα αλλά με κέρδισε η κιθάρα καθώς έπαιζα στον ελεύθερο μου χρόνο. Η μουσική μου έμοιαζε ως κάτι εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο.
Καλως ήρθες, Davy στο Progressive Room! Είναι τιμή μας να μιλάμε με έναν άνθρωπο “ιστορία” της Βρετανικής Ροκ σκηνής. Υποθέτουμε πως είναι η πρώτη φορά που μιλάς στο Ελληνικό κοινό, γι αυτό ας αρχίσουμε με μια αναδρομή της καριέρας σου με σκοπό να σε γνωρίσουν καλύτερα. Ποιος σε ενέπνευσε να ασχοληθείς με τη μουσική;
Καλώς σας βρήκα! Αρχικά θα ήθελα να στείλω τα χαιρετίσματα μου στους φίλους μου στην Αθήνα και στη Νάξο. Η έμπνευση να ασχοληθώ με τη μουσική εμφανίστηκε όταν σε ηλικία 4 ετών ήρθα σε επαφή με την Martin ακουστική κιθάρα του πατέρα μου ο οποίος ήταν επαγγελματίας τραγουδιστής, κιθαρίστας και κωμικός ηθοποιός. Συνήθιζα λοιπόν να παίζω τα Σαββατόβραδα και της Κυριακές τα απογεύματα κατά τις επισκέψεις των φίλων του στο σπίτι μας οι οποίοι πολλοί απο αυτούς ήταν κιθαρίστες και θυμάμαι χαρακτηριστικά πως αρχικά με είχαν μάθει τις απλές συγχορδίες Ε, D, Α Major και εν συνεχεία τα πιο σύνθετα μπαρέ. Από μικρή ηλικία άκουγα Rock, RnB και Blues, τόσο από τους δίσκους όσο και από έναν ραδιοφωνικό σταθμό της εποχής το Radio Luxemburg. Ξέχασα να αναφέρω πως στο σπίτι υπήρχαν πολλά όργανα όπως πιάνο, τρομπέτα κρουστά τα οποία και έπαιζα αλλά με κέρδισε η κιθάρα καθώς έπαιζα στον ελεύθερο μου χρόνο. Η μουσική μου έμοιαζε ως κάτι εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο.
Θυμάσαι πότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσες ένα τραγούδι και είπες “ Ναι, αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου”;
Θυμάμαι πως εκείνη την εποχή είχα κατακλυστεί από κομμάτια του Elvis, των Shadows, των Beatles, των Rolling Stones, και των John Mayall’s Bluesbrakers κάτι που με έκανε να θέλω να παίζω όλο και περισσότερο κιθάρα. Μου άρεσε το σκληρό παίξιμο όπως του Elvis Presley στο Jail House Rock, θεωρώντας πως ήταν η απαρχή ενός εντελώς διαφορετικού ήχου. Αρχικά μάθαινα να παίζω σε αυτό το στυλ έως ότου το τελειοποίησα. Εν συνεχεία ξεκίνησα να συνθέτω και να προσθέτω τις δικές μου ιδέες στα solo, ώσπου συνέθεσα δικά μου τραγούδια Αποφάσισα πως ήθελα να ηχογραφήσω τη δουλειά μου και αφού το έκανα και κυκλοφόρησε, πήγε περίφημα.
Τελειώνοντας αυτή την ερώτηση, θα θέλαμε να μα πεις, πως αισθάνεσαι που αποτέλεσες κομμάτι της πιο δημιουργικής περιόδου της σύγχρονης μουσικής;
Νιώθω πραγματικά ευλογημένος που βρέθηκα στη καρδιά εκείνης της μουσικής έκρηξης. Η αλήθεια είναι πως ήταν αναμενόμενο να συμβεί κάτι τόσο όμορφο μετά από 2 Παγκόσμιους Πολέμους, με τα κράτη να ζούνε ειρηνικά πλέον. Έννοιες όπως η Αγάπη, η Τέχνη, η Μουσική και η Ισότητα ήταν της μόδας. Ο κόσμος χρειαζόταν κάτι καινούριο, το οποίο και ήρθε μέσα από τη μουσική. Και η σημερινή περίοδος όμως είναι δημιουργική.
Davy, έχεις γράψει μουσική για τόσα τραγούδια και άλμπουμ. Ποιο θα χαρακτήριζες ως αγαπημένο; Υπάρχει κάτι ενδιαφέρον, όπως μια περίεργη ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό;
Μου αρέσει το Rondo από τους Nice. Ήταν η πρώτη μου intsrumental επιτυχία. Πολλές φορές το παίζω ακόμη και σήμερα με την μπάντα μου. Ήταν απίστευτο να βλέπεις την αρχή του πιάνο και της κιθάρας που είχα γράψει να εξελίσσονται τόσο όμορφα. Έγραψα μια συμπαγή σύνθεση στο πιάνο και τη κιθάρα το οποίο συμπεριλάμβανε αναφορές στη κλασσική μουσική, ο Bach ήταν ο εμπνευστής μου. Η ιδέα περιείχε κομμάτια τα οποία είχα προσχεδιάσει. Η επιλογή των οργάνων γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε ο συνδυασμός τους να είναι τέλειος διευθετώντας όλο το κομμάτι και χτίζοντας το με πολλαπλές κλίμακες με τη κιθάρα και το Organ αυξάνοντας την ένταση του σταδιακά. Εξήγησα στον Keith Emerson το πλάνο κάνοντας το Jazz και Rock διατηρώντας Jazz στοιχεία, προσθέτοντας κλασσικά στοιχεία και παρουσιάζοντας το ζωντανά με εφφε δίνοντας του Rock χαρακτήρα. Άκουγα τους Jazz δίσκους της μητέρας μου ξεχωρίζοντας το Blue Rondo A La Turk του Dave Brubeck, μου άρεσε η πιασάρικη του μελωδία και η αίσθηση ρυθμού που σου μένει. Σκέφτηκα πως ίσως θα είχε καλό αποτέλεσμα, μια παρέμβαση μου στο κομμάτι μετατρέποντας σε Rock, έτσι άλλαξα τον ρυθμό σε 4/4 γράφοντας μια απλή μπασογραμμή αποτελούμενη από 2 νότες με σκοπό να δέσει καθώς η κιθάρα και το Organ εκτινασσόταν. Αυτές οι εκρήξεις των οργάνων τις εμπνεύστηκα από τους ήχους των ειδικών εφέ των ταινιών δράσης, Μετέτρεψα λοιπόν αυτούς τους ήχους σε Rock μουσική και με τη βοήθεια της κλασσικής μου παιδείας ενορχήστρωσα τα μέρη.
Αγαπημένο τραγούδι επίσης είναι το ομώνυμο κομμάτι του “Second Thoughts” Συγκεκριμένα σκέφτηκα αυτό τον τίτλο για να μην είναι παρωδία ή συνέχεια του The Thoughts Of Emerlist Davjak’ single, έτσι ήρθε το “Second Thoughts” Ήθελα να ακούγεται σύγχρονο αλλά παράλληλα και φουτουριστικό έτσι ώστε να είναι διαχρονικό όπως το ‘Thoughts Of Emerlist Davjak’, γι αυτό τον λόγο ανέτρεξα στους στίχους και τα ποιήματα του παρελθόντος που είχα γράψει, ιδίως της δεκαετίας ‘80 και τους διαμόρφωσα με πιο σύγχρονο στυλ, προσθέτοντας νέες μελωδίες. Συνέθεσα τα πλήκτρα και τα κιθαριστικά solos δένοντας το κομμάτι με άρωμα σονάτας δομώντας τις μελωδίες πάνω στους στίχους. Καθώς μελετούσα τη φόρμα της σονάτας αποφάσισα να κάνω ορισμένες αλλαγές με μοντέρνο ύφος. Το γεγονός πως η Κλασσική μουσική παραμένει δημοφιλής είναι ακριβώς λόγω της ύπαρξης της φόρμας της σονάτας.
Έχεις δουλέψει και συνεργαστεί με μεγάλες προσωπικότητες και μουσικούς. Ποιον/ους θα ξεχώριζες αισθανόμενος τυχερός που τους γνώρισες;
Αισθάνομαι τυχερός που γνώρισα το Jimi Hendrix προς το τέλος της καριέρας του συμμετέχοντας στη περιοδεία του στη Μ. Βρετανία με τους Nice. Θεέ μου, ήταν τόσο “inspiring” ανοίγοντάς μου νέους ορίζοντες. Γνώρισα το John Cale στη Νέα Υόρκη όταν είχε τελειώσει από την Αγγλία και ετοιμαζόταν για περιοδεία στην Ευρώπη (Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο). Την PP Arnold, με την οποία έχω επαφές ακόμη και σήμερα υποστηρίζοντας με σε ό,τι καινούριο κάνω και η οποία εδώ και 10 χρόνια συμμετέχει στις περιοδείες του Roger Waters παρουσιάζοντας το The Wall. Το Roger Waters, του οποίου τα τραγούδια μου αρέσουν και με εμπνέουν. Αισθάνομαι τυχερός που έχω γνωρίσει τους Andy Tillison, Robbie Knight, Dan Bowles, Jordan Brown, and Dave Wagstaffe, το group μου.
Έχεις δουλέψει και συνεργαστεί με μεγάλες προσωπικότητες και μουσικούς. Ποιον/ους θα ξεχώριζες αισθανόμενος τυχερός που τους γνώρισες;
Αισθάνομαι τυχερός που γνώρισα το Jimi Hendrix προς το τέλος της καριέρας του συμμετέχοντας στη περιοδεία του στη Μ. Βρετανία με τους Nice. Θεέ μου, ήταν τόσο “inspiring” ανοίγοντάς μου νέους ορίζοντες. Γνώρισα το John Cale στη Νέα Υόρκη όταν είχε τελειώσει από την Αγγλία και ετοιμαζόταν για περιοδεία στην Ευρώπη (Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο). Την PP Arnold, με την οποία έχω επαφές ακόμη και σήμερα υποστηρίζοντας με σε ό,τι καινούριο κάνω και η οποία εδώ και 10 χρόνια συμμετέχει στις περιοδείες του Roger Waters παρουσιάζοντας το The Wall. Το Roger Waters, του οποίου τα τραγούδια μου αρέσουν και με εμπνέουν. Αισθάνομαι τυχερός που έχω γνωρίσει τους Andy Tillison, Robbie Knight, Dan Bowles, Jordan Brown, and Dave Wagstaffe, το group μου.
"Ξοδεύοντας" την καριέρα σου με μεγάλες συνεργασίες με πολλές συμμετοχές και projects, κατά τη διάρκεια ποιας περιόδου αισθάνθηκες πιο δημιουργικός; Αν είχες την ευκαιρία να ολοκληρώσεις κάτι ατελές, ποια χρονική περίοδο θα ηθελες να σταματήσεις με τη μηχανή του χρόνου;
Θεωρώ πως η πιο δημιουργική μου περίοδος είναι τώρα. Σχετικά με την ολοκλήρωση όπως λέτε, είχα την ευκαιρία να έχω τον χρόνο που χρειαζόμουν για να ολοκληρώσω ένα album. Εχω ανατρέξει στο παρελθόν σε ορισμένα πράγματα που είχα γράψει και τους έδωσα ζωή με το “Second Thoughts” Αυτή τη περίοδο ολοκληρώνω το επόμενο album, καθώς παράλληλα γράφω μουσική για μια νέα τηλεοπτική σειρά και το οποίο ίσως μου πάρει αρκετό χρόνο. Γράφω σε συνεργασία με τον Malcom Stone. Μου αρέσει να εναλλάσσω τον ρυθμού της ζωής, πηγαίνοντας διακοπές δίνοντας στον χρόνο νόημα, έτσι οι δύο μέρες μου φαίνονται μία βδομάδα. Η μηχανή του χρόνου ταξιδεύει διαρκώς αλλά μπορώ την βάλω στην άκρη γράφοντας ένα τραγούδι ΤΩΡΑ που θα μείνει στην αιωνιότητα. Πριν τελειώσω κάτι, το δουλεύω ηχογραφώντας το βασικό του μέρος για να δω πως ακούγεται πριν προχωρήσω στις αλλαγές και τις βελτιώσεις, αλλάζοντας ορισμένες φορές τις μελωδίες έως ότου ταιριάξει απόλυτα ως σύνολο.
Davy, μίλησε μας για την περίφημη σου συνεργασία με τους Pink Floyd το 1967. Γιατί αυτή η συνεργασία δε προχώρησε παραπέρα;
Ήταν η ημέρα που αντικατέστησα τον Syd Barret, μετά την «εξαφάνισή» του στο Liverpool. Ηγήθηκα της εμφάνισης των Pink Floyd κατά το ‘Interstella Over Drive’ κατά τη διάρκεια του Jimi Hendrix Tour, όπου ήμουν ο βασικός τους κιθαρίστας και τραγουδιστής. Αργότερα ήρθαν να με δουν στο ICA Exhibition Centre στο Λονδίνο όπου και έπαιζα με τους Nice, γνώριζα γιατί είχαν έρθει, ήθελαν αντικαταστάτη του Syd. Δε μου ήταν δύσκολο να συμμετάσχω στους Pink Floyd αλλά εκείνη τη περίοδο είχα στο μυαλό μου μόνο τους Nice οι οποίοι ήταν εξαιρετικά δημοφιλείς. Παρόλα αυτά σήμερα εύχομαι να είχα γίνει μέλος τους, Θεωρώ το “Second Thoughts” είναι άξιος διάδοχος, γνωρίζω πως να γράφω και να παίζω μουσική για τους Pink Floyd, κάτι το οποίο φαίνεται στο “Second Thoughts”.
Ήταν η ημέρα που αντικατέστησα τον Syd Barret, μετά την «εξαφάνισή» του στο Liverpool. Ηγήθηκα της εμφάνισης των Pink Floyd κατά το ‘Interstella Over Drive’ κατά τη διάρκεια του Jimi Hendrix Tour, όπου ήμουν ο βασικός τους κιθαρίστας και τραγουδιστής. Αργότερα ήρθαν να με δουν στο ICA Exhibition Centre στο Λονδίνο όπου και έπαιζα με τους Nice, γνώριζα γιατί είχαν έρθει, ήθελαν αντικαταστάτη του Syd. Δε μου ήταν δύσκολο να συμμετάσχω στους Pink Floyd αλλά εκείνη τη περίοδο είχα στο μυαλό μου μόνο τους Nice οι οποίοι ήταν εξαιρετικά δημοφιλείς. Παρόλα αυτά σήμερα εύχομαι να είχα γίνει μέλος τους, Θεωρώ το “Second Thoughts” είναι άξιος διάδοχος, γνωρίζω πως να γράφω και να παίζω μουσική για τους Pink Floyd, κάτι το οποίο φαίνεται στο “Second Thoughts”.
Part 2 – Davy’s ‘’Second Thoughts’’
Ακούγοντας το νέο σου Album “Second Thoughts”, εντοπίσαμε 60’s στοιχεία όπως είναι το echo, συνδυάζοντας το πρώιμο ψυχεδελικό rock με το crossover progressive στυλ. Επίσης, ποιες μπάντες σε επηρέασαν κατά τη σύνθεση και τι είχες στο μυαλό σου όταν τα έγραφες;
Εκτός των Pink Floyd δεν μπορώ να πω πως με έχουν επηρεάσει άλλες συγκεκριμένες μπάντες. Κυρίως είμαι επηρεασμένος από την κλασσική μουσική. Χρησιμοποίησα παλιότερες φόρμουλες επιτυχίας ενώ παράλληλα οι εμπειρίες μου με βοήθησαν να δημιουργήσω μια ατμόσφαιρα δείχνοντας την εξέλιξη μου αυτά τα χρόνια. Είναι σίγουρα ένα δημιούργημα της τέχνης.
Ακούγοντας το νέο σου Album “Second Thoughts”, εντοπίσαμε 60’s στοιχεία όπως είναι το echo, συνδυάζοντας το πρώιμο ψυχεδελικό rock με το crossover progressive στυλ. Επίσης, ποιες μπάντες σε επηρέασαν κατά τη σύνθεση και τι είχες στο μυαλό σου όταν τα έγραφες;
Εκτός των Pink Floyd δεν μπορώ να πω πως με έχουν επηρεάσει άλλες συγκεκριμένες μπάντες. Κυρίως είμαι επηρεασμένος από την κλασσική μουσική. Χρησιμοποίησα παλιότερες φόρμουλες επιτυχίας ενώ παράλληλα οι εμπειρίες μου με βοήθησαν να δημιουργήσω μια ατμόσφαιρα δείχνοντας την εξέλιξη μου αυτά τα χρόνια. Είναι σίγουρα ένα δημιούργημα της τέχνης.
Έχουμε την εντύπωση πως αρκετές ιδέες τις φύλαγες στο συρτάρι για χρόνια ώσπου έφτασε η στιγμή να της βγάλεις και να τις ανανεώσεις. Είναι αλήθεια αυτό;
Ναι, είναι αλήθεια, είναι καλό να ανανεώνεις παλιές ιδέες και να βασίζεσαι στην ιστορία και το παρελθόν. Ποτέ μου δεν ολοκλήρωσα κομμάτια που είχα γράψει και είχα παίξει με live μπάντες, με αποτέλεσμα να έχω αρκετό υλικό φυλαγμένο από το οποίο διαλέγω μέρη που ταιριάζουν με τα κομμάτια του album που συνθέτω. Αυτή την περίοδο είμαι συγκεντρωμένος στο καινούριο άλμπουμ, δυο κομμάτια μάλιστα θα τα παίξουμε live σε ένα set... Μάλλον θα επισκεφτώ τη μηχανή του χρόνου (γέλια).
Ευχάριστη έκπληξη στο άλμπουμ αποτέλεσε η επανακτέλεση του “Bonnie K”, του παλιού σου group, των The Nice. Σημαίνει κάτι για σένα αυτό το τραγούδι;
Ναι, σημαίνει. Όμορφες αναμνήσεις, με τους The Nice. Θυμάμαι το είχαμε παίξει στο περίφημο Marquee Club μπροστά στο Jimi Hendrix, αυτό σημαίνει πολλά για μένα... Για την ακρίβεια μου είπε πως του άρεσε (συγκίνηση). Είχα μια κοπέλα με το όνομα Bonnie, στην οποία μάλιστα το είχα αφιερώσει στο Filmore West στο San Francisco παίζοντας το κομμάτι μπροστά της.
Γιατί όμως το διάλεξες για το νέο σου άλμπουμ;
Μου άρεσε η Rock αίσθηση. Ήθελα να έχω rock μέρος και το Bonnie K ταίριαξε απόλυτα μαζί με το Touch Wood. Το Bonnie K άλλωστε είναι από μόνο του ιστορία. Επίσης θα ήταν ενδιαφέρον για τους φίλους των The Nice. Στη νέα live version κατά το τέλος με τον Robbie Knight να παίζει organ προσθέσαμε rock-soul στοιχεία.
Κλείνοντας την ερώτηση, αν είχες την επιλογή να προσθέσεις ένα έβδομο τραγούδι στο δίσκο, ποιο θα ήταν αυτό;
Μάλλον θα επέλεγα μια νέα έκδοση του Touch Wood, ή το Anymore Than I Do και το οποίο μάλλον θα αποτελέσει τον επίλογο του νέου μου άλμπουμ. Έχει έρθει πραγματικά ως προπέτασμα και έχει περάσει σε υψηλότερο επίπεδο. Θα το σκεφτώ...
Συμπεράναμε πως θέλησες να χρησιμοποιήσεις σκληρότερα riff και παράλληλα σκληρά ηχητικά. Μήπως το τελικό αποτέλεσμα είναι επηρεασμένο από κάποιες νέες παραγωγές ή καινούρια συγκροτηματα;
Μου αρέσουν μερικά Death Metal groups, όπως επίσης οι Motorhead και ο Lemmy. Η ενέργεια αυτού του ήχου είναι τόσο “αντρική”, σε διαπερνά και σε διαλύει σπάζοντας τα όρια Γνώριζα το Lemmy πολύ καλά, έμενε ακριβώς δίπλα μου στο Λονδίνο. Μια μέρα με κάλεσε να επισκεφτούμε έναν καλλιτέχνη φίλο του ο οποίος είχε στα σκαριά μια ένα νέο έργο. Περπατήσαμε και ανεβήκαμε σε έναν λόφο σε ένα μεγάλο σπίτι, αφού φτάσαμε, ο Lemmy μου ζήτησε να περιμένω έξω. Σε λίγα λεπτά βγήκε κρατώντας έναν μεσαίου μεγέθους καμβά. Ήταν το Logo των νέων τότε Motorhead. Τον ρώτησα αν ήταν για τη νέα του μπάντα, και είπε ναι και αυτή η πρώτη αρμόζουσα δουλειά για μένα. Σχετικά με τις σκληρές κιθάρες, χρησιμοποιώ εκμοντερνισμένο ήχο του ‘70. Ανέπτυσσα τον σκληρό ήχο σχεδόν την ίδια εποχή με τους Motorhead. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το σόλο The In The Crowd το 1974, το οποίο έφτασε στο Νo1 το 1988. Με το Second Thoughts ανέπτυξα την ιδέα μου για τους The Nice σε άλλα επίπεδα, δεν ήθελα να βάλω όρια με σκοπό να αγγίξει και διαφορετικό κοινό ( Metal, pop, funk-jazz-soul).
Μου αρέσουν μερικά Death Metal groups, όπως επίσης οι Motorhead και ο Lemmy. Η ενέργεια αυτού του ήχου είναι τόσο “αντρική”, σε διαπερνά και σε διαλύει σπάζοντας τα όρια Γνώριζα το Lemmy πολύ καλά, έμενε ακριβώς δίπλα μου στο Λονδίνο. Μια μέρα με κάλεσε να επισκεφτούμε έναν καλλιτέχνη φίλο του ο οποίος είχε στα σκαριά μια ένα νέο έργο. Περπατήσαμε και ανεβήκαμε σε έναν λόφο σε ένα μεγάλο σπίτι, αφού φτάσαμε, ο Lemmy μου ζήτησε να περιμένω έξω. Σε λίγα λεπτά βγήκε κρατώντας έναν μεσαίου μεγέθους καμβά. Ήταν το Logo των νέων τότε Motorhead. Τον ρώτησα αν ήταν για τη νέα του μπάντα, και είπε ναι και αυτή η πρώτη αρμόζουσα δουλειά για μένα. Σχετικά με τις σκληρές κιθάρες, χρησιμοποιώ εκμοντερνισμένο ήχο του ‘70. Ανέπτυσσα τον σκληρό ήχο σχεδόν την ίδια εποχή με τους Motorhead. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το σόλο The In The Crowd το 1974, το οποίο έφτασε στο Νo1 το 1988. Με το Second Thoughts ανέπτυξα την ιδέα μου για τους The Nice σε άλλα επίπεδα, δεν ήθελα να βάλω όρια με σκοπό να αγγίξει και διαφορετικό κοινό ( Metal, pop, funk-jazz-soul).
Καθώς φτάνουμε στο τέλος της συνέντευξης ευχαριστώντας σε που μοιράστηκες μαζί μας τόσες ενδιαφέρουσες ιστορίες καθώς και τα σχέδια σου, θα θέλαμε να κλείσουμε, λέγοντας μας ποιες χώρες έχετε επισκεφθεί ως στιγμής και ποιες συμπεριλαμβάνετε στο πρόγραμμα σας.
Κάνουμε περιοδεία στη Μ. Βρετανία. Παίξαμε 2 φορές στο Borderline (Λονδίνο) με τον Eric Bell (Thin Lizzy). Ανυπομονώ να παίξουμε ξανά στο Βέλγιο την Ιταλία την Γερμανία την Ολλανδία τη Ρουμανία, αλλά και σε νέες χώρες όπως η Ελλάδα αλλά και η Αμερική. Συζητάμε για το The Spirit Of 66 στο Veriers, (Βέλγιο). Είμαι ανοιχτός σε προτάσεις για την Ελλάδα. Όποιος ενδιαφέρεται ας επικοινωνήσει μαζί μας.
Joomla Social by OrdaSoft!
