Συνέντευξη με τους Acid Death
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 03 Ιουνίου 2019 01:08
Η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί. Με τα κλισέ ποτέ δεν τα πήγαινα καλά, αλλά κι αυτό που γράφω κλισέ είναι. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με απτή πραγματικότητα. Στην προ-ακρόαση του άλμπουμ “Primal Energies” των Acid Death, έκανα από μέσα μου πολλές γκριμάτσες έκπληξης. Εννοείται πως ξέρω ότι αυτή η μπάντα είναι τόσο άψογη τεχνικά που δεν θα με εξέπληττε η οποιαδήποτε ηχητική ακροβασία, εδώ όμως μιλάμε για κάτι άλλο! Το συγκρότημα βγήκε από το στούντιο με το πιο μελωδικό άλμπουμ που θα μπορούσε να βγάλει, ανακάτεψε την τράπουλα μέχρι που ψάχναμε για ώρες για ίδιο φύλλο και πιστοποίησε πως δεν υπάρχουν όρια στη δημιουργία. Βρεθήκαμε με το Σάββα Μπετίνη, μιλήσαμε για το δίσκο και τα πλάνα των παιδιών και εστιάσαμε στο ότι είναι πραγματικά άθλος να έχεις να αντιμετωπίσεις την καθημερινότητα και να μπορείς να βρίσκεις χρόνο για να κάνεις πράγματα στη μουσική και μάλιστα σε τέτοιο επίπεδο.
Προσωπική μου άποψη. Αυτό το άλμπουμ είναι το καλύτερο που έχετε βγάλει, μέχρι το επόμενο.
To πιστεύουμε κι εμείς αυτό. Θα σου πω… εγώ το συνειδητοποίησα μετά. Ξέρεις, μέχρι την ώρα που θα πατήσεις το stop στην τελευταία ηχογράφηση, μέχρι εκεί που θα κάνεις το τελευταίο «ψαλίδι» στο editing, δεν το καταλαβαίνεις. Το έχεις ακούσει τόσες φορές, το έχεις φτάσει πλέον σε ένα σημείο που λες «Το κάνω μηχανικά τώρα»! Το συνειδητοποιήσαμε το βράδυ της 3ης Αυγούστου, που κάναμε τον τελικό έλεγχο και είχαν έλθει τα παιδιά στο σπίτι. Ντάλα ζέστη, να στάζει ο ιδρώτας… δύο ανεμιστήρες να βαράνε… Είχαμε πει ότι ερχόμαστε, το ακούμε όλο σημείο-σημείο και ό,τι δεν μας αρέσει ΤΩΡΑ θα το φτιάξουμε. Επιτόπου! Έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα κουμπώσω μικρόφωνα, θα ξαναστήσω και θα ξαναγράψω! Αν και εφόσον κρίνεται ότι κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει. Και όσες ώρες μας πάρει! Αφήνουμε τα ρολόγια μας κάπου, μαζί με τα κινητά μας, ενημερώνουμε ότι «Αν αργήσω, φάε!» (γέλια) και πάμε! Αφού κάναμε ό,τι αλλαγές κάναμε και αρχίσαμε να ακούμε τα τραγούδια, παρά το ότι ήταν όλα αμιξάριστα, χωρίς κανένα σχεδόν εφέ, χωρίς τίποτα επιπρόσθετο, εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε στα χέρια μας κάτι πραγματικά καλό. Ήταν τόσο μελωδικό και πολύπλευρο, όχι με την έννοια του ότι πήγαμε να εντυπωσιάσουμε τεχνικά, αλλά από την άποψη πως αν άκουγε κάποιος το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος, θα έβρισκε παρά πολλά πράγματα. Θα χρειαζόταν να το ακούσει και δυο και τρεις φορές… Και θα βρει κι άλλα πράγματα… Θα βρει τη λεπτομέρεια. Και αυτό ήταν που μας γέμισε με αισιοδοξία εκείνη την ώρα. «Κάναμε τελικά καλή δουλειά, ε»;
Μόνο καλή δουλειά;
Όπως είχα πει και στην προ-ακρόαση, δεν ήταν ευκολάκι. Να στο πω αλλιώς… Το “Eidolon” ήταν ευκολάκι!
Υπό ποία έννοια;
Το πώς βγήκε… Το πώς γράφτηκε. Ασχέτως αν ο Αλεξάκης (σ.σ. Κώστας Αλεξάκης – τύμπανα) βγήκε από το στούντιο, μετά το πρώτο κομμάτι, με δάκρυα στα μάτια και μία ερώτηση. «Δηλαδή, έτσι θα πάει όλο»; (γέλια) Αυτό το άλμπουμ μας δυσκόλεψε, μας ζόρισε για να βγει. Κι αυτό είναι επίσης σημαντικό, γιατί έδωσε ο καθένας ψυχή και σώμα, για να δουλευτεί και να βγει έτσι όπως βγήκε. Από την εποχή ακόμα που έρχονταν τα κομμάτια ένα-ένα… Άλλα στημένα από την αρχή μέχρι το τέλος, άλλα πάλι μισοστημένα… Άλλα πάλι… «Παιδιά, έχω αυτό το θέμα, δείτε τι μπορούμε να κάνουμε». «Ναι, βέβαια… Φέρτο δω, να το βάλουμε κάτω, να του αλλάξουμε τα πετρέλαια»! Ήταν δύσκολο. Ήταν από την αρχή δύσκολο.
Όσο δουλεύατε το άλμπουμ, τόσο στο στήσιμο όσο και στην ηχογράφηση… Καμιά φορά σταματάγατε να πείτε «Ρε παιδιά… τόσο μελωδικά εμείς δεν έχουμε ξαναπαίξει»!
Δεν σταματάγαμε τόσο γι’ αυτό, όσο για να «πειράξουμε» πράγματα… Πειραματισμός, πράγματα που δεν είχαμε δοκιμάσει ως τώρα… Άλλες φορές αντιδρούσαμε κιόλας. Σαφέστατα υπήρχαν διαξιφισμοί, υπήρχαν εντάσεις… Είναι αναπόφευκτο αυτό. Κακά τα ψέματα… Όταν δουλεύεις, αναγκαστικά βραδινές ώρες, αναγκαστικά μετά από πρωινή εργασία, αναγκαστικά μετά από χίλιες δυο υποχρεώσεις… Θεωρείς ότι στη ζωή σου αυτό πρέπει να έχει και οφείλει να έχει σημαντικό κομμάτι. Κάποια στιγμή θα σπάσουν τα νεύρα σου, κάποια στιγμή θα σηκώσεις τη φωνή. Κάποια στιγμή θα πεις και τη μπαρούφα σου! Αυτός δεν είναι λόγος να πάψει να δημιουργεί η ομάδα. Δεν υπάρχει λόγος να ανατραπεί κάτι που έχει ήδη χαράξει πορεία. Είχαμε φτάσει παρά πολλές φορές στο σημείο να πούμε «Αυτό εδώ βγαίνει κάτι άλλο. Κύριοι, αυτό το πράγμα εδώ θα μας βγει κάτι άλλο. Τώρα το τι θα είναι… θα δείξει αργότερα»… Και πολλές φορές είπαμε «Μήπως παρατολμάμε πράγματα»; Ξέρεις, μήπως όλο αυτό το πράγμα παραείναι «αιρετικό» σε σχέση με το τι θα περίμενε ένας «μέσος» Μέταλ οπαδός, από την Ελλάδα, από τη Γερμανία, από τη Σουηδία, από οπουδήποτε. Αλλά, αυτομάτως, ερχόταν η απάντηση «Δεν μας απασχολεί. Ας είναι όσο αιρετικό θέλει να είναι». Έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε και έχουμε την όρεξη να το κάνουμε. Συνεπώς προχωράμε!
Η κίνηση να βάλετε στο άλμπουμ σαντούρι και να ηχογραφήσει και ο Ντένης (σ.σ. Κωστόπουλος – κιθάρα)… Πώς προέκυψε;
Στο συγκεκριμένο κομμάτι (σ.σ. “Regret/Repend”) την είχε φέρει εκείνος την ιδέα. Και για τα δύο. Το αρχικό θέμα ήταν με καθαρή κιθάρα. Ο Δημοσθένης, επειδή έχει αυτές τις εξτρεμιστικές αναλαμπές, οι οποίες του έρχονται ανά πάσα στιγμή, έρχεται και μας λέει «Αυτό το θέμα το θέλω με σαντούρι». Τον κοιτάζαμε καλά καλά… Είπαμε να βρούμε έναν άνθρωπο να το παίξει αυτό στο σαντούρι – η κιθάρα δεν θα το έπαιζε ποτέ αυτό το θέμα – και άμα δεν μας κάνει, το πετάμε. Δεν ήταν εύκολο να βρούμε παίχτη σαντουριού. Κάποια στιγμή, δεν σου κρύβω, έψαχνα μήπως υπάρχει κάποιο εν δυνάμει πρόγραμμα, το οποίο να αποδίδει πειστικά το σαντούρι. Ήταν όμως αστεία αυτά που βρήκα. Όταν μας προέκυψε η Ιωάννα Ρήγα και ήλθε, το δοκίμασε και το γράψαμε προ-παραγωγή, για να δούμε πώς θα ακουστεί, είπαμε «Αυτό θα μείνει»! Όπως και το σόλο σαξόφωνο.
Επίσης ανατρεπτικό.
Υπήρχε εκεί σόλο κιθάρα. Εδώ έβαλα και εγώ το δαχτυλάκι μου, γιατί το σαξόφωνο μου αρέσει παρά πολύ σαν μουσικό όργανο. Και ένα από τα πιο τρελά όνειρά μου είναι να μάθω να παίζω κάποια στιγμή. Πάμε να βάλουμε σαξόφωνο λοιπόν… Λένε κι άλλοι «Γιατί όχι»… Επίσης δύσκολο όργανο για να βρεις στο δικό μας χώρο, έτσι; Εκεί σταθήκαμε λίγο πιο τυχεροί. Βρέθηκε ένα Γερμανάκι… Του έστειλα το υλικό, το άκουσε και μας είπε «Παιδιά, θα σας κάνω τέσσερις βερσιόν και διαλέξτε όποια θέλετε»…
Και η φωνή;
Η φωνή ήλθε ουσιαστικά έτοιμη, γιατί το κομμάτι ήταν του Δημοσθένη. Είχε την ιδέα να μπει αυτή η φωνή στο ρεφρέν, φοβόταν όμως να το κάνει. Εγώ και τα άλλα παιδιά, όταν το ακούσαμε, του είπαμε «Κάντο! Βγαίνει ωραίο»! Και το έκανε! Να ‘μαστε καλά, στο μέλλον θα έχουμε τέτοιου είδους ψήγματα, από τη στιγμή που μπορούμε. Καλώς ή κακώς, αυτός ο δίσκος, στα δικά μας μυαλά, άνοιξε κάποιες πόρτες. Μας άνοιξε κάποιες άλλες διόδους. Και μουσικά και στιχουργικά. Είδαμε ότι αυτό που κάναμε μέχρι τώρα, μπορούμε να το κάνουμε να πάρει και ένα διαφορετικό δρόμο, κρατώντας ΚΑΙ τον ήδη υπάρχοντα δρόμο. Σκοπεύουμε να τα αξιοποιήσουμε αυτά τα στοιχεία.
Παρουσιάζετε το δίσκο ζωντανά στο Crow Live Stage. Τι περιμένουμε εκεί από τους Acid Death;
Όπως αντιλαμβάνεσαι, για μας είναι περισσότερο γιορτή παρά Live. Έχουμε φτιάξει ένα setlist προσαρμοσμένο στο παρόν της μπάντας, πατώντας σίγουρα και σε παλιά κομμάτια. Θα υπάρξουν φυσικά και εκπλήξεις. Θα υπάρξει και οπτικοακουστικό υλικό και θα έχουμε και τους Voidnaut σαν καλεσμένους, οι οποίοι επίσης θα παρουσιάσουν το δικό τους υλικό. Το κοινό στοιχείο μας με τους Voidnaut είναι ο Κώστας Αλεξάκης, ο οποίος παίζει τύμπανα και σε εκείνους. Γι’ αυτό και δύο μπάντες στο συγκεκριμένο Live. To είπα και πριν ότι είναι γιορτή και θέλουμε να έλθουν όλοι στη δική μας χαρά. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε εκεί.
Το βίντεο;
Είναι καθοδόν. Θα είναι το δεύτερο. Το πρώτο βίντεο – lyric video – για το “Godless Shrines” είναι ήδη στον αέρα. Το δεύτερο ενδεχομένως να παίξει στο Crow, στο Live μας εκεί… Παρεμπιπτόντως, είναι ένα βίντεο που ή θα λατρευτεί ή θα μισηθεί. Για παρά πολλούς λόγους. Θα είναι για το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ, το “Primal Energies”. Και στη συνέχεια θα βγει ακόμα ένα βίντεο, που θα είναι για το “H.U.M.A.N.”, το τελευταίο κομμάτι στο άλμπουμ. Είμαστε μάλλον οι πρώτοι που θα κάνουμε lyric video για instrumental κομμάτι. (γέλια)
Ποια είναι η κινητήρια δύναμη που κάνει έναν άνθρωπο να δημιουργεί στη μουσική, να κάνει συνέχεια καινούργια πράγματα και να αφήνει στην άκρη όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στη ζωή του, όλες τις πιέσεις που δέχεται από το περιβάλλον του;
Δυστυχώς, δεν ζούμε σε μία χώρα – που αυτό που κάνουμε, αντικειμενικά είναι η ζωή μας και δεν μιλάω μόνο για τους Acid Death, μιλάω για όλα τα παιδιά που παίζουν μουσική – ούτε ζούμε σε εποχή που θα μπορούσε αυτό να αποτελέσει δύναμη, ώστε να σε κρατήσει στην καθημερινότητά σου. Αναγκαστικά θα έχεις και τη δουλειά σου, αναγκαστικά θα πρέπει να κάνεις κάτι για να ζεις. Θα έχεις τα προβλήματά σου, μικρά ή μεγάλα ή και παρά πολύ μεγάλα. Θα έχεις τις υποχρεώσεις σου, ενδεχομένως οικογένεια, παιδιά… Και μάλιστα, εγώ προσωπικά, βγάζω το καπέλο σε αυτά τα παιδιά που έχοντας οικογένεια, ασχολούνται και δίνουν απίστευτο χρόνο και ενέργεια σε αυτό το πράγμα. Δεν είναι δυνατόν να σε απασχολήσει αυτό το πράγμα μόνο, μέσα στην ημέρα σου. Θα σε απασχολήσουν κι άλλα. Ο κάθε ένας από εμάς βρίσκει την ισορροπία του, στο μέτρο που μπορεί. Ευτυχές θα ήταν να ήταν η μουσική η ζωή μας όλη. Ευτυχές θα ήταν να σηκωνόμαστε το πρωί, να δημιουργούσαμε μουσική, να τρώγαμε το μεσημέρι και ξανά το απόγευμα μουσική και τα λοιπά. Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, πιστεύω πως δύσκολα θα υπάρχει και όσοι το έχουν, καλά θα κάνουν να το εκτιμούν! Βασικό είναι επίσης ότι δεν είναι εύκολα τα πράγματα εκεί έξω για όλους αυτούς που ασχολούνται με τη μουσική ως δημιουργική ενασχόληση. Ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος, η όλη κατάσταση – από τη στιγμή που ξεκινάς μέχρι τη στιγμή που θα παραδοθεί η δουλειά προς ακρόαση – είναι σαν διαδικασία ιδιαίτερα επίπονη. Ο κόσμος δεν δίνει τον απαιτούμενο χρόνο σε μία δημιουργία να βγάλει τα «αρώματά» της. Έτσι, οι δημιουργοί πρέπει συνεχώς να σκαρφίζονται τρόπους προκειμένου να κάνουν τον κόσμο να τους παρακολουθήσει. Συνεπώς, τα νέα παιδιά που ξεκινούν σήμερα με όνειρο να βγάλουν παραέξω την όποια δουλειά ετοιμάζουν, καλά θα κάνουν να οπλιστούν με υπομονή, με επιμονή, με θάρρος, αλλά και τιμιότητα. Και προς τους εαυτούς τους και προς τους «έξω». Σίγουρα δεν είμαστε λίγοι. Είμαστε και πολλοί και καλοί. Αυτό είναι και ευλογία και κατάρα. Η ευκαιρία για να ακουστεί η δουλειά σου παραπέρα, είναι κάτι για το οποίο πρέπει να πασχίσεις.
Κώστας Κούλης
Joomla Social by OrdaSoft!
