Στο σταυροδρόμι του ροκ και της παράδοσης, επτά νέοι μουσικοί δημιουργούν εικόνες, αφηγούνται ιστορίες με κοινωνικό πρόσημο και επιστρέφουν στον Σταυρό του Νότου αυτήν την Πέμπτη 21/12, με υλικό από το ομώνυμο ΕΡ τους, καθώς και νέο. Τη συναυλία ανοίγουν οι Dorόs.
Κάνεις αναζήτηση εντός φου μπου… «Λάργκο». Βρίσκεις αυτό. «Αυτή ακριβώς η θλίψη. Γκάζι και φρένο την ίδια στιγμή» (Απ΄ την αρχή του κόσμου). «Ορίστε το φάρμακό μου. Το ακούω τρεις φορές τη μέρα» (Λόλα, να ένα μήλο).
Βάζεις το «Απ’ την Αρχή του Κόσμου». Πάνω από την κιθάρα και το ακορντεόν, μπαίνει το κλαρίνο. Εκείνη τη στιγμή, η αριστερή πλευρά, με άξονα την καρδιά, το φ, η χρυσή τομή, έτσι το έχω εικονοποιήσει, σαν να συντονίστηκε η βελόνα του ραδιοφώνου, από εκείνα τα παλιά, τις αντίκες. Βούρκωσα. Οι ρίζες; Μπορεί. Η διάχυτη μελαγχολία που υπάρχει στη μουσική των Λάργκο; Μπορεί. Η θλίψη «που έρχεται απ’ την αρχή του κόσμου»; Που «μπήκε στο πρώτο κύτταρο, σαν μια μικρή ακίδα»; Άστα να πάνε. Έπιασα σήμα.
Ο ήχος και ο στίχος της μπάντας από τη Θεσσαλονίκη που «χτίζει» βήμα – βήμα το momentum της, είναι τέτοιος, που μερικές φορές αγγίζει ευαίσθητες χορδές. Όπως στο παραπάνω κομμάτι. Έντονος λυρισμός, ένας συνδυασμός από ηλεκτρικές κιθάρες, πνευστά, ακορντεόν, «νότες» από Calexico, και επιρροές ων ουκ έστιν αριθμός. Το ομώνυμο ΕΡ των Λάργκο, με το ενδιαφέρον artwork του Παναγιώτη Ανδριανού στο εξώφυλλο, κυκλοφόρησε το 2016 με πέντε συνθέσεις τους, σε παραγωγή Θανάση Παπακωνσταντίνου και στίχους του ίδιου και του Δαβίδ Σαμιάν.
Τους Λάργκο απαρτίζουν ο Κωσταντής Παπακωνσταντίνου (φωνή, ηλεκτρική κιθάρα), ο Τάσος Κοφοδήμος (φωνή, ακουστική κιθάρα, ηλεκτρική κιθάρα), ο Παύλος Μέτσιος (τρομπέτα), ο Φίλιππος Φασούλας (κλαρίνο), ο Μανόλης Σταματιάδης (ακορντεόν, πλήκτρα), ο Ηλίας Ρότσιας (ηλεκτρικό μπάσο) και ο Κώστας Αναγνώστου (τύμπανα).
«Ο Κωσταντής είναι γιος του Θανάση, μού είπαν. Αλλά το μουσικό DNA της μπάντας αναλύεται στο μεγάλο χάρτη των ήχων της και των επιρροών της. Κυρίως αυτό», γράφει η Μαρία Μαρκουλή στο προσωπικό της website για live τους στον Βόλο, «λύνοντας» τον κόμπο που δημιουργείται όταν το μήλο πέφτει κάτω απ’ τη μηλιά.
Στον έναν χρόνο που μεσολάβησε από την προηγούμενη εμφάνισή τους στο Σταυρό του Νότου, οι Λάργκο αφενός συμμετείχαν σε περισσότερα live και σε φεστιβάλ σε ολόκληρη την Ελλάδα: από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, τη Θεσσαλονίκη, την Καβάλα και την Ξάνθη, μέχρι τον Βόλο, τα Ιωάννινα, την Ιθάκη, τη Σύρο και την Κρήτη. Αφετέρου, «γέμισαν μπαταρίες», και το φθινόπωρο επανήλθαν με ακονισμένη τη δημιουργική διάθεση για νέο υλικό, που θα παρουσιάσουν την Πέμπτη 21/12 στον ΣτΝ, μαζί με την ύλη του ΕΡ, που τούς «χτίζει» ένα σταθερά αυξανόμενο κοινό.
Και τι σημαίνει «largo», ρωτώ τον Κωσταντή. «Στη μουσική αργκό, σημαίνει αργά και με μεγαλοπρέπεια», μου λέει. «Καθένας, όμως, μπορεί να το εννοήσει με τον δικό του τρόπο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς. Είναι εικόνες, αλλά και η αίσθηση που σου δίνουν κάποιες λέξεις».
Τα μέλη του νεοεμφανιζόμενου σχήματος προέρχονται από διαφορετικά μουσικά μονοπάτια. Αν ξεφυλλίσει κανείς το οικογενειακό άλμπουμ της μπάντας, θα βρει από τους «The Speakeasies Swing Band», τους «Γκιντίκι» και τους «Βουκολική Διαταραχή», μέχρι τους «Gonzo Grooves», τους «Rom Royale» και τους «Souled Out», μπάντες και σχήματα επίσης εκ Θεσσαλονίκης, διαφόρων μεγεθών και ειδών: από αυτό που δηλώνει το όνομά τους, μέχρι παραδοσιακό με αναφορές στο ρεμπέτικο και στη σύγχρονη δημιουργία, ή από μπάντα με νοοτροπία ορχήστρας δρόμου, πνευστά, έγχορδα και ήχο βαλκανικό, μέχρι άλλη με επιρροές από Rory Gallagher και New York Dolls.
Οι Λάργκο αξιοποιούν τις ζωντανές εμφανίσεις τους ώστε να εντοπίσουν τί ενδεχομένως απομένει να «δέσουν» ακόμη περισσότερο μεταξύ τους. «Το live είναι από μόνο του ένα διαφορετικό κομμάτι στις δραστηριότητες ενός σχήματος. Χρειάζεται και σε αυτό εξάσκηση. Και μόνο το ότι παίζουμε μπροστά σε κόσμο, βοηθά κι εμάς να ακούσουμε τη μουσική μας με πιο “φρέσκο” αυτί», προσθέτει ο Κωσταντής. «Εντοπίζουμε πιο εύκολα τί ενδεχομένως πρέπει να αλλάξουμε, ενώ ιδιαίτερα βοηθητικά είναι και τα σχόλια που δεχόμαστε μετά. Έχουμε πάρει αρκετά θετικό feedback, ιδίως για το “Απ’ την αρχή του κόσμου”, που έχει ακουστεί περισσότερο και έχει αγγίξει βαθιά αρκετό κόσμο, ίσως λόγω των στίχων». Μια ματιά στα σχόλια κάτω από το βίντεο στο YouTube το επιβεβαιώνει.
Από τα πέντε κομμάτια του ΕΡ, βίντεο κλιπ έχουν γυρίσει για το «Victims of the System». Το σκηνοθέτησε ο Αριστοτέλης Παπακωνσταντίνου, αδελφός του Κωσταντή. Στη γκάιντα συμμετέχει ο Κωνσταντίνος Λάζος από τους Villagers of Ioannina City. Το αποτέλεσμα εντυπώνεται στη μνήμη. Γυρίστηκε στο Τεχνολογικό Πάρκο Λαυρίου και στο Block 33 και αφηγείται εύγλωττα μια σύγχρονη ιστορία, συγκεντρώνοντας ένθερμα σχόλια στα social media. «Νιώθω ότι τον αντιπροσωπεύει πολύ, οπότε τού δόθηκε η ευκαιρία να δημιουργήσει έναν κόσμο με βάση τη δική του αισθητική», λέει ο Κωσταντής. «Η ιδέα τού κλιπ βασίστηκε στο ίδιο το τραγούδι ''Victims of the System'', το οποίο είναι εμπνευσμένο από τον συγκλονιστικό λόγο του Τσάρλι Τσάπλιν στην ταινία ''Ο Μεγάλος Δικτάτωρ”. Με βάση το τραγούδι και τον λόγο του Τσάπλιν, ο Αριστοτέλης το αποτύπωσε με αυτό τον τρόπο». Ερμηνευτές είναι φίλοι και ηθοποιοί από τη σχολή Θεάτρου, εκτός από δύο φιγούρες, τις οποίες υποδύονται μέλη της μπάντας. Στο thumbnail, αυτή τη σμίκρυνση - απεικόνιση που «τραβάει» το μάτι για να κάνει κλικ το ποντίκο-δαχτυλο, μια ανθρώπινη, γυναικεία όψη, κάτι μεταξύ αρλεκίνου και ανέκφραστης μάσκας, δίχως συναισθήματα. Η δουλειά του Αριστοτέλη έχει διακριθεί, καθώς το 2015, μοιράστηκε με την Εύχαρι Λεοντοπούλου το βραβείο της 3ης θέσης στον Διεθνή Διαγωνισμό «International Songwriting Competition» για το βίντεο τού «Black Swamp Village», εμβληματικής σύνθεσης των Speakeasies.
Ευρισκόμενοι σε φάση παραγωγική, οι Λάργκο δουλεύουν καινούριες ιδέες και στίχους, «με στροφή προς τις δύο ηλεκτρικές κιθάρες, και την ακουστική να παραμένει σε ένα άλλο επίπεδο», προσθέτει ο Κωσταντής. Φύσει εξωστρεφείς, «είμαστε ανοιχτοί σε συνεργασίες, καθώς μάς αρέσει να συνδημιουργούμε».
Το καλοκαίρι, οι Λάργκο υπέγραψαν το κείμενο στήριξης για την Ηριάννα, ενώ αρκετά live τους στηρίζουν αγώνες της Κοινωνίας των Πολιτών, όπως τη Βιο.Με, το κίνημα εναντίον της ιδιωτικοποίησης του νερού και εκείνο κατά των μεταλλείων: «Για εμάς η μουσική είναι το μέσο για τη δική μας μικρή προσπάθεια να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο», τονίζει ο Κωσταντής. «Προσωπικά, νιώθω ότι με τιμούν άνθρωποι που κάνουν πραγματικό αγώνα, όταν μας δίνουν την δυνατότητα να τους βοηθήσουμε έστω και λίγο σε αυτόν».
Η μουσική συνάντηση μαζί τους ήταν απροσδόκητη, καθώς στάθηκε η αφορμή να ανοίξει διάπλατα μια πόρτα σε ένα κομμάτι μου που είχα ξεχάσει ότι υπήρχε. Πως κάποτε, ήμουν κι εγώ εκεί. Πως άκουγα κι εγώ αυτή τη μουσική. Περισσότερο. Πως πίστευα ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, πριν ισοπεδώσει τα πάντα μέσα μου ο κυνισμός, η κρίση, ή το πέρασμα των χρόνων. Δεν έχουν πεθάνει όλα μέσα μου, τελικά. Το καρδιογράφημα «ζωντάνεψε».