Phase Reverse - H συνέντευξη
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 28 Μαρτίου 2021 18:39
Αλέξης, Τάκης και Τάσος έφτασαν στο Remedy και ήταν έτοιμοι για ανάκριση, για το ολοκαίνουργιο, τέταρτο, άλμπουμ τους “Phase IV Genocide”. Ως φανατική οπαδός, μετά το «συκαλάκι» - τη γνωριμία, καλέ – και τις συστάσεις, άρχισα το βομβαρδισμό, ενώ ο φίλτατος διευθύνων έλεγε «Άσε τα παιδιά να πάρουν μια ανάσα»! Ε… δεν τα άφησα! «Μετά τη συνέντευξη» είπα. Κι επειδή η φίλτατη αρχισυντάκτρια μάλλον ακόμα κάνει ερωτήσεις, να… A, πάλι θέλει να αγορεύσει. Ευχαριστούμε τον Λάμπρο Κόκκινο από τη Rock Of Angels για το «προξενιό» και τον Παναγιώτη Λάσκαρη και το Remedy για τη φιλοξενία. Όσο για τα μέλη της μπάντας… να ‘ναι καλά τα παιδιά που μας ανέχθηκαν, που μας πρόσφεραν μια από τις πιο αληθινά ανθρώπινες και όμορφες συνεντεύξεις.
Καλησπέρα και καλώς βρεθήκαμε! Αγόρια, πού χαθήκατε τόσα χρόνια;
Τάσος Ιωαννίδης: Έχω τα Orfeas Music Studios στο Περιστέρι, ασχολούμαι με ηχογραφήσεις, αλλά κάνω και ζωντανές εμφανίσεις με Έλληνες καλλιτέχνες, μαζί με τον Αλέξη, εδώ και είκοσι χρόνια περίπου. Συν διάφορα προσωπικά γεγονότα. Όλα αυτά «εμπόδισαν», αν θέλεις, κάποια πράγματα να συμβούν.
Αλέξης Αλεξίου: Οι Phase Reverse έκαναν μια μεγάλη παύση λόγω οικογενειακών και επαγγελματικών συνθηκών. Στο μεσοδιάστημα αυτό ο Γιάννης (σ.σ.: Στεργίου – κιθάρα) αναγκάστηκε να φύγει μετανάστης. Ζει πλέον μόνιμα στο Βερολίνο. Αυτό δημιούργησε ένα πρόβλημα στη λειτουργία της μπάντας. Πάντα ήμασταν μια παρέα και εν μέσω ρακής και μεζέ ένα βράδυ, αποφασίσαμε να ξαναενωθούμε, αφού περνάγαμε τόσο καλά. Μετά από αυτό και πολύ γρήγορα θα έλεγα, έγινε ένας δίσκος που πιστεύω πως είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουμε κάνει μέχρι τώρα.
Τάκης Mark: Συμφωνώ με τα παιδιά… είχαμε μια περίεργη περίοδο όλοι, αλλά τελικά όταν τα βάλεις κάτω και σκεφτείς τι είναι αυτό που σου λείπει μετά από όλα τα στραβά… Συναντήσαμε και μας έλειπαν οι Phase Reverse. Έτσι αποφασίσαμε να βρεθούμε ξανά όλοι και να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και μας γεμίζει χαρά.
Αλέξης: Η ζωή είναι πολύ απλή. Δεν χρειάζεσαι Ferrari, χρειάζεσαι απλά πράγματα που να σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά. Αληθινούς ανθρώπους δίπλα σου, να έχουν την ίδια αγάπη και τρέλα. Να φανταστείς ότι αυτός ο δίσκος φτιάχτηκε με τον Γιάννη στο Βερολίνο. Να είμαστε σε πλήρη καραντίνα, να μην μπορούμε να κινηθούμε και να κάνουμε αυτό που θέλουμε.
Το υλικό το είχατε ή δουλέψατε πάνω σε μια ιδέα; Πώς έγινε;
Αλέξης: Η αλήθεια είναι πως έχουμε στη μπάντα τον Γιάννη Στεργίου, που είναι ένας χείμαρρος ιδεών. Τα χρόνια της παύσης μας έστελνε κάποια πράγματα και τον τελευταίο χρόνο, που συνέβησαν διάφορα στις ζωές μας, ο Γιάννης εισέπραξε τον ψυχισμό μας και πολλά από τα τραγούδια αντικατοπτρίζουν εκείνες τις καταστάσεις. Ξαφνικά παρουσιάστηκε ένα υλικό από τον Γιάννη που μας αντιπροσώπευε πλήρως. Όλοι κάναμε κάποιες παρεμβάσεις αλλά πάντα πάνω στις ιδέες του Γιάννη.
Πώς προέκυψε ο τίτλος “Phase IV Genocide”;
Τάσος: Αυτό ζούμε.
Αλέξης: Παντού γύρω μας υπάρχουν γενοκτονίες. Είμαστε βαθύτατα κοινωνικοποιημένοι. Μας επηρεάζουν όλα τα κακώς κείμενα. Όταν βλέπεις παιδάκια να πεθαίνουν, φυλές ολόκληρες να χάνονται, σε αγγίζει αυτό το πράγμα…
Τάκης: Να βλέπεις να πεθαίνουν χωρίς λόγο. Επηρεάζεσαι, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Από μικρά παιδιά μας συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει. Δεν αλλάζει τίποτα. Προσπαθείς σαν άτομο να μην μείνεις με τη μάζα, αλλά να πεις προς τα έξω αυτά που βλέπεις, αυτά που αισθάνεσαι.
Αλέξης: Εμείς είμαστε ευλογημένοι σε αυτό το κομμάτι. Μπορούμε να εκφράσουμε αυτά που μας ενοχλούν ή που μας λυπούν μέσα από τα τραγούδια μας. Όλα αυτά τα χρόνια κάθε μορφή αντίδρασης καταστέλλεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ο δικός μας τρόπος είναι μέσω της μουσικής. Έχει τελειώσει η διαδήλωση, η απεργία…
Πόσο καιρό σας πήρε συνολικά για να τελειώσετε το άλμπουμ;
Τάκης: Ήμασταν ταχύτατοι! (γέλια)
Τάσος: Μια βδομάδα ο καθένας για τις ηχογραφήσεις. Δεν ήταν ολοήμερα τα session, ήταν περιορισμένος ο χρόνος μας λόγω άλλων υποχρεώσεων. Μίξη και mastering τα έκανε ο Γιάννης και του πήρε περίπου άλλες δύο εβδομάδες.
Αλέξης: Όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που λειτουργεί μια μπάντα. Εμείς έχουμε την τύχη να διαθέτουμε ένα πολύ καλό στούντιο, του Τάσου, έναν ηχολήπτη, τον Τάσο πάλι, (γέλια) που ήξερε ακριβώς τι θέλαμε να βγάλουμε. Ο Στεργίου, έχοντας πολύ καλή «μαγιά» στα χέρια του και όντας πολύ έμπειρος σε αυτό που κάνει, ετοιμάστηκε πολύ γρήγορα.
Ακούγοντας το δίσκο, ποια η δική σας άποψη για αυτόν σε σχέση με τους προηγούμενους;
Τάσος: Δεν κάνω αναφορά στους προηγούμενους. Αυτός ο δίσκος είναι ό,τι είμαστε εμείς τώρα. Δεν θα έλεγα ότι κάτι είναι πιο μελωδικό σε σχέση με κάποιο άλλο. Δεν μπαίνω στη διαδικασία της σύγκρισης.
Αλέξης: Εγώ το μόνο που ακούω είναι την διαφορετικότητά μας σαν μονάδες και πώς κινούμασταν πριν κάποια χρόνια και πώς κινούμαστε παιχτικά, πάντα σήμερα. Βλέπω την εξέλιξη. Αυτό με εξιτάρει εμένα και με κάνει να αισθάνομαι όμορφα.
Θεωρείτε ότι έχετε βρει τη μουσική σας σφραγίδα;
Τάκης: Κάπου εδώ είναι… (γέλια) Αν όχι σφραγίδα, έχει υπογραφή.
Αλέξης: Νομίζω ότι υπάρχει σε όλους τους δίσκους μας.
Τάσος: Και εγώ το ίδιο πιστεύω. Προκύπτει από τη μίξη που έχουμε και οι πέντε σαν προσωπικότητες.
Τι είναι για εσάς η μουσική; Τι αντιπροσωπεύει για τον καθένα ξεχωριστά;
Τάκης: Η μουσική και η κάθε τέχνη είναι διέξοδος έκφρασης. Να βγάλεις τα εσώψυχά σου ή ό,τι τρέλα κουβαλάς προς τα έξω.
Τάσος: Είναι τρόπος ζωής… Όταν ασχολείσαι με τη μουσική, εκείνη παίρνει χρόνο από τη ζωή σου και την επηρεάζει.
Τάκης: Είναι στο soundtrack της ζωής σου. Ακούω συνεχώς μουσική. Σου δημιουργεί συναισθήματα, εικόνες.
Τάσος: Πετυχημένο τραγούδι είναι αυτό που οπτικοποιείται στο μυαλό σου.
Αλέξης: Η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα. Ανέκαθεν ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί και η μουσική ήταν για μένα ένας τρόπος να επικοινωνήσω. Αυτό το πράγμα έγινε ανάγκη και δεν μπορώ να το αποχωριστώ πια. Όταν είσαι σε συναυλία και έχεις από κάτω όσα άτομα κι αν έχεις, είναι ευλογία. Θα σας πω ένα περιστατικό… Ήμαστε στη Θεσσαλονίκη για μια συναυλία και εκεί που κάναμε soundcheck, μπαίνει ένας σερβιτόρος και λέει «Παιδιά, γίνονται επεισόδια, δεν κινείται τίποτα». Κανείς δεν μπορούσε να έρθει στο χώρο να μας δει. Ήμασταν εμείς, ο μαγαζάτορας και ένας σερβιτόρος. Ανεβήκαμε και παίξαμε όλο το set σαν να υπήρχαν χίλιοι άνθρωποι. Δεν μασήσαμε. Αισθανόμαστε περήφανοι που καταφέραμε και βρήκαμε την ενέργεια και τη δύναμη να παίξουμε.
Να ρωτήσω τις απόψεις σας για τη μουσική βιομηχανία;
Αλέξης: Εγώ είμαι ρομαντικός. Ονειρεύομαι σε κάποια συναυλία να έρθει κάποιος και να μας προτείνει συμβόλαιο ενός εκατομμυρίου δολαρίων, (οι άλλοι δύο γελούν) δεν συνέβη αυτό ακόμα, δυστυχώς.
Τάσος: Γεννηθήκαμε σε λάθος εποχή, γι’ αυτό Αλέξη… (γέλια)
Αλέξης: Τα πράγματα είναι πολύ άσχημα πια. Η μουσική δεν είναι όπως ήταν κάποτε. Αναγκάζεσαι να πληρώσεις για να παίξεις. Εμείς το αποφεύγουμε αυτό δια ροπάλου. Όλες οι νέες μπάντες είναι αναγκασμένες να χρηματοδοτήσουν τη δουλειά τους. Είναι μεγάλο κρίμα.
Τάσος: Αυτό το σύστημα πάντα έτσι λειτουργούσε, αλλά αυτό δεν το κάνει σωστό. Τα slots πάντα αγοραζόντουσαν. Τότε τα πλήρωνε η εταιρεία.
Αλέξης: Υπάρχουν ευτυχώς ακόμα ρομαντικοί άνθρωποι σαν και εμάς… Ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο Άκης Κοσμίδης της ROAR. Δεν θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή ο Άκης βγάζει από αυτή την ιστορία. Αγαπά τη μουσική και είναι ρομαντικός σαν και εμάς. Κάνει αυτό που γουστάρει. Όταν τους ενημερώσαμε ότι βγάζουμε δίσκο, χάρηκαν ίσως περισσότερο από εμάς. (γέλια)
Τάσος: Η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν αλλάξει το τοπίο. Δεν ξέρω κατά πόσο έχουμε προσαρμοστεί. Εγώ, ακόμα και τώρα αδυνατώ, να ακολουθήσω τους ρυθμούς της. Είναι μια νέα πραγματικότητα που χρειάζεται, αφού έτσι λειτουργεί το σύστημα. Θεωρώ πως έχει γίνει πιο δύσκολο πια για ένα νέο καλλιτέχνη ή μπάντα να κάνει κάτι, γιατί είναι πλέον τρομερά μεγάλη η πληροφορία που δέχεται ο ακροατής. Όταν για παράδειγμα ανεβαίνουν 40-45 χιλιάδες τραγούδια την ημέρα στο YouTube, είναι ασύλληπτη η πληροφορία που δέχεται ο ακροατής και είναι πολύ δύσκολο για τον καλλιτέχνη να βρει το δρόμο να ακουστεί. Δεν ακούμε πια μουσική με τον τρόπο που ακούγαμε μουσική. Η αμεσότητα και η πολλή πληροφορία ίσως να το έχει ευτελίσει όλο αυτό.
Τάκης: Έχει να κάνει και με τον άνθρωπο… Αν θέλεις να αφιερώσεις χρόνο, θα βρεις πράγματα. Όχι όλα, αλλά θα μπορείς να ακούσεις μουσική. Και δίσκο να του έδινες δεν θα τον άκουγε ποτέ ολόκληρο. Το καλό είναι ότι μπορείς να βρεις τα πάντα στο youtube.
Τάσος: Σε αυτό είναι υπεύθυνη η μουσική βιομηχανία. Εκεί πήγε εκείνη τα πράγματα. Παλιά κυκλοφορούσαν δίσκους και είχαν πωλήσεις. Τώρα πρέπει να γίνεις όνομα και να κλείσεις μεγάλες συναυλίες για να πάρεις χρήματα από τη δουλειά σου. Όταν καταργήθηκε το βινύλιο και βγήκε το cd, υπήρξε μεγάλη πτώση στις πωλήσεις. Οι ίδιες οι εταιρείες που έβγαζαν τα cd, έβγαλαν και τα αντιγραφικά. Εκεί τελείωσε το πράγμα. Μετά ήρθε και η πειρατεία του διαδικτύου και το αποτελείωσε.
Τι είναι αυτό που κρατά ενωμένους τους Phase Reverse;
Τάσος: Είναι η χαρά να βρισκόμαστε να δημιουργούμε μαζί.
Αλέξης: Αυτό που μένει από τη ζωή που λέγαμε πριν, είναι πέντε έξι άνθρωποι που σε καταλαβαίνουν, που σε αγαπούν για αυτό που είσαι. Αυτό είναι οι Phase Reverse… μια παρέα με τις διαφωνίες μας, με την αγάπη που νοιώθουμε ο ένας για τον άλλο. Μια οικογένεια.
Μαίρη Ζαρακοβίτη, Κώστας Κούλης
Καλησπέρα και καλώς βρεθήκαμε! Αγόρια, πού χαθήκατε τόσα χρόνια;
Τάσος Ιωαννίδης: Έχω τα Orfeas Music Studios στο Περιστέρι, ασχολούμαι με ηχογραφήσεις, αλλά κάνω και ζωντανές εμφανίσεις με Έλληνες καλλιτέχνες, μαζί με τον Αλέξη, εδώ και είκοσι χρόνια περίπου. Συν διάφορα προσωπικά γεγονότα. Όλα αυτά «εμπόδισαν», αν θέλεις, κάποια πράγματα να συμβούν.
Αλέξης Αλεξίου: Οι Phase Reverse έκαναν μια μεγάλη παύση λόγω οικογενειακών και επαγγελματικών συνθηκών. Στο μεσοδιάστημα αυτό ο Γιάννης (σ.σ.: Στεργίου – κιθάρα) αναγκάστηκε να φύγει μετανάστης. Ζει πλέον μόνιμα στο Βερολίνο. Αυτό δημιούργησε ένα πρόβλημα στη λειτουργία της μπάντας. Πάντα ήμασταν μια παρέα και εν μέσω ρακής και μεζέ ένα βράδυ, αποφασίσαμε να ξαναενωθούμε, αφού περνάγαμε τόσο καλά. Μετά από αυτό και πολύ γρήγορα θα έλεγα, έγινε ένας δίσκος που πιστεύω πως είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουμε κάνει μέχρι τώρα.
Τάκης Mark: Συμφωνώ με τα παιδιά… είχαμε μια περίεργη περίοδο όλοι, αλλά τελικά όταν τα βάλεις κάτω και σκεφτείς τι είναι αυτό που σου λείπει μετά από όλα τα στραβά… Συναντήσαμε και μας έλειπαν οι Phase Reverse. Έτσι αποφασίσαμε να βρεθούμε ξανά όλοι και να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και μας γεμίζει χαρά.
Αλέξης: Η ζωή είναι πολύ απλή. Δεν χρειάζεσαι Ferrari, χρειάζεσαι απλά πράγματα που να σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά. Αληθινούς ανθρώπους δίπλα σου, να έχουν την ίδια αγάπη και τρέλα. Να φανταστείς ότι αυτός ο δίσκος φτιάχτηκε με τον Γιάννη στο Βερολίνο. Να είμαστε σε πλήρη καραντίνα, να μην μπορούμε να κινηθούμε και να κάνουμε αυτό που θέλουμε.
Το υλικό το είχατε ή δουλέψατε πάνω σε μια ιδέα; Πώς έγινε;
Αλέξης: Η αλήθεια είναι πως έχουμε στη μπάντα τον Γιάννη Στεργίου, που είναι ένας χείμαρρος ιδεών. Τα χρόνια της παύσης μας έστελνε κάποια πράγματα και τον τελευταίο χρόνο, που συνέβησαν διάφορα στις ζωές μας, ο Γιάννης εισέπραξε τον ψυχισμό μας και πολλά από τα τραγούδια αντικατοπτρίζουν εκείνες τις καταστάσεις. Ξαφνικά παρουσιάστηκε ένα υλικό από τον Γιάννη που μας αντιπροσώπευε πλήρως. Όλοι κάναμε κάποιες παρεμβάσεις αλλά πάντα πάνω στις ιδέες του Γιάννη.
Πώς προέκυψε ο τίτλος “Phase IV Genocide”;
Τάσος: Αυτό ζούμε.
Αλέξης: Παντού γύρω μας υπάρχουν γενοκτονίες. Είμαστε βαθύτατα κοινωνικοποιημένοι. Μας επηρεάζουν όλα τα κακώς κείμενα. Όταν βλέπεις παιδάκια να πεθαίνουν, φυλές ολόκληρες να χάνονται, σε αγγίζει αυτό το πράγμα…
Τάκης: Να βλέπεις να πεθαίνουν χωρίς λόγο. Επηρεάζεσαι, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Από μικρά παιδιά μας συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει. Δεν αλλάζει τίποτα. Προσπαθείς σαν άτομο να μην μείνεις με τη μάζα, αλλά να πεις προς τα έξω αυτά που βλέπεις, αυτά που αισθάνεσαι.
Αλέξης: Εμείς είμαστε ευλογημένοι σε αυτό το κομμάτι. Μπορούμε να εκφράσουμε αυτά που μας ενοχλούν ή που μας λυπούν μέσα από τα τραγούδια μας. Όλα αυτά τα χρόνια κάθε μορφή αντίδρασης καταστέλλεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ο δικός μας τρόπος είναι μέσω της μουσικής. Έχει τελειώσει η διαδήλωση, η απεργία…
Πόσο καιρό σας πήρε συνολικά για να τελειώσετε το άλμπουμ;
Τάκης: Ήμασταν ταχύτατοι! (γέλια)
Τάσος: Μια βδομάδα ο καθένας για τις ηχογραφήσεις. Δεν ήταν ολοήμερα τα session, ήταν περιορισμένος ο χρόνος μας λόγω άλλων υποχρεώσεων. Μίξη και mastering τα έκανε ο Γιάννης και του πήρε περίπου άλλες δύο εβδομάδες.
Αλέξης: Όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που λειτουργεί μια μπάντα. Εμείς έχουμε την τύχη να διαθέτουμε ένα πολύ καλό στούντιο, του Τάσου, έναν ηχολήπτη, τον Τάσο πάλι, (γέλια) που ήξερε ακριβώς τι θέλαμε να βγάλουμε. Ο Στεργίου, έχοντας πολύ καλή «μαγιά» στα χέρια του και όντας πολύ έμπειρος σε αυτό που κάνει, ετοιμάστηκε πολύ γρήγορα.
Ακούγοντας το δίσκο, ποια η δική σας άποψη για αυτόν σε σχέση με τους προηγούμενους;
Τάσος: Δεν κάνω αναφορά στους προηγούμενους. Αυτός ο δίσκος είναι ό,τι είμαστε εμείς τώρα. Δεν θα έλεγα ότι κάτι είναι πιο μελωδικό σε σχέση με κάποιο άλλο. Δεν μπαίνω στη διαδικασία της σύγκρισης.
Αλέξης: Εγώ το μόνο που ακούω είναι την διαφορετικότητά μας σαν μονάδες και πώς κινούμασταν πριν κάποια χρόνια και πώς κινούμαστε παιχτικά, πάντα σήμερα. Βλέπω την εξέλιξη. Αυτό με εξιτάρει εμένα και με κάνει να αισθάνομαι όμορφα.
Θεωρείτε ότι έχετε βρει τη μουσική σας σφραγίδα;
Τάκης: Κάπου εδώ είναι… (γέλια) Αν όχι σφραγίδα, έχει υπογραφή.
Αλέξης: Νομίζω ότι υπάρχει σε όλους τους δίσκους μας.
Τάσος: Και εγώ το ίδιο πιστεύω. Προκύπτει από τη μίξη που έχουμε και οι πέντε σαν προσωπικότητες.
Τι είναι για εσάς η μουσική; Τι αντιπροσωπεύει για τον καθένα ξεχωριστά;
Τάκης: Η μουσική και η κάθε τέχνη είναι διέξοδος έκφρασης. Να βγάλεις τα εσώψυχά σου ή ό,τι τρέλα κουβαλάς προς τα έξω.
Τάσος: Είναι τρόπος ζωής… Όταν ασχολείσαι με τη μουσική, εκείνη παίρνει χρόνο από τη ζωή σου και την επηρεάζει.
Τάκης: Είναι στο soundtrack της ζωής σου. Ακούω συνεχώς μουσική. Σου δημιουργεί συναισθήματα, εικόνες.
Τάσος: Πετυχημένο τραγούδι είναι αυτό που οπτικοποιείται στο μυαλό σου.
Αλέξης: Η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα. Ανέκαθεν ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί και η μουσική ήταν για μένα ένας τρόπος να επικοινωνήσω. Αυτό το πράγμα έγινε ανάγκη και δεν μπορώ να το αποχωριστώ πια. Όταν είσαι σε συναυλία και έχεις από κάτω όσα άτομα κι αν έχεις, είναι ευλογία. Θα σας πω ένα περιστατικό… Ήμαστε στη Θεσσαλονίκη για μια συναυλία και εκεί που κάναμε soundcheck, μπαίνει ένας σερβιτόρος και λέει «Παιδιά, γίνονται επεισόδια, δεν κινείται τίποτα». Κανείς δεν μπορούσε να έρθει στο χώρο να μας δει. Ήμασταν εμείς, ο μαγαζάτορας και ένας σερβιτόρος. Ανεβήκαμε και παίξαμε όλο το set σαν να υπήρχαν χίλιοι άνθρωποι. Δεν μασήσαμε. Αισθανόμαστε περήφανοι που καταφέραμε και βρήκαμε την ενέργεια και τη δύναμη να παίξουμε.
Να ρωτήσω τις απόψεις σας για τη μουσική βιομηχανία;
Αλέξης: Εγώ είμαι ρομαντικός. Ονειρεύομαι σε κάποια συναυλία να έρθει κάποιος και να μας προτείνει συμβόλαιο ενός εκατομμυρίου δολαρίων, (οι άλλοι δύο γελούν) δεν συνέβη αυτό ακόμα, δυστυχώς.
Τάσος: Γεννηθήκαμε σε λάθος εποχή, γι’ αυτό Αλέξη… (γέλια)
Αλέξης: Τα πράγματα είναι πολύ άσχημα πια. Η μουσική δεν είναι όπως ήταν κάποτε. Αναγκάζεσαι να πληρώσεις για να παίξεις. Εμείς το αποφεύγουμε αυτό δια ροπάλου. Όλες οι νέες μπάντες είναι αναγκασμένες να χρηματοδοτήσουν τη δουλειά τους. Είναι μεγάλο κρίμα.
Τάσος: Αυτό το σύστημα πάντα έτσι λειτουργούσε, αλλά αυτό δεν το κάνει σωστό. Τα slots πάντα αγοραζόντουσαν. Τότε τα πλήρωνε η εταιρεία.
Αλέξης: Υπάρχουν ευτυχώς ακόμα ρομαντικοί άνθρωποι σαν και εμάς… Ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο Άκης Κοσμίδης της ROAR. Δεν θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή ο Άκης βγάζει από αυτή την ιστορία. Αγαπά τη μουσική και είναι ρομαντικός σαν και εμάς. Κάνει αυτό που γουστάρει. Όταν τους ενημερώσαμε ότι βγάζουμε δίσκο, χάρηκαν ίσως περισσότερο από εμάς. (γέλια)
Τάσος: Η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν αλλάξει το τοπίο. Δεν ξέρω κατά πόσο έχουμε προσαρμοστεί. Εγώ, ακόμα και τώρα αδυνατώ, να ακολουθήσω τους ρυθμούς της. Είναι μια νέα πραγματικότητα που χρειάζεται, αφού έτσι λειτουργεί το σύστημα. Θεωρώ πως έχει γίνει πιο δύσκολο πια για ένα νέο καλλιτέχνη ή μπάντα να κάνει κάτι, γιατί είναι πλέον τρομερά μεγάλη η πληροφορία που δέχεται ο ακροατής. Όταν για παράδειγμα ανεβαίνουν 40-45 χιλιάδες τραγούδια την ημέρα στο YouTube, είναι ασύλληπτη η πληροφορία που δέχεται ο ακροατής και είναι πολύ δύσκολο για τον καλλιτέχνη να βρει το δρόμο να ακουστεί. Δεν ακούμε πια μουσική με τον τρόπο που ακούγαμε μουσική. Η αμεσότητα και η πολλή πληροφορία ίσως να το έχει ευτελίσει όλο αυτό.
Τάκης: Έχει να κάνει και με τον άνθρωπο… Αν θέλεις να αφιερώσεις χρόνο, θα βρεις πράγματα. Όχι όλα, αλλά θα μπορείς να ακούσεις μουσική. Και δίσκο να του έδινες δεν θα τον άκουγε ποτέ ολόκληρο. Το καλό είναι ότι μπορείς να βρεις τα πάντα στο youtube.
Τάσος: Σε αυτό είναι υπεύθυνη η μουσική βιομηχανία. Εκεί πήγε εκείνη τα πράγματα. Παλιά κυκλοφορούσαν δίσκους και είχαν πωλήσεις. Τώρα πρέπει να γίνεις όνομα και να κλείσεις μεγάλες συναυλίες για να πάρεις χρήματα από τη δουλειά σου. Όταν καταργήθηκε το βινύλιο και βγήκε το cd, υπήρξε μεγάλη πτώση στις πωλήσεις. Οι ίδιες οι εταιρείες που έβγαζαν τα cd, έβγαλαν και τα αντιγραφικά. Εκεί τελείωσε το πράγμα. Μετά ήρθε και η πειρατεία του διαδικτύου και το αποτελείωσε.
Τι είναι αυτό που κρατά ενωμένους τους Phase Reverse;
Τάσος: Είναι η χαρά να βρισκόμαστε να δημιουργούμε μαζί.
Αλέξης: Αυτό που μένει από τη ζωή που λέγαμε πριν, είναι πέντε έξι άνθρωποι που σε καταλαβαίνουν, που σε αγαπούν για αυτό που είσαι. Αυτό είναι οι Phase Reverse… μια παρέα με τις διαφωνίες μας, με την αγάπη που νοιώθουμε ο ένας για τον άλλο. Μια οικογένεια.
Μαίρη Ζαρακοβίτη, Κώστας Κούλης
Joomla Social by OrdaSoft!
