Lia Hide - Η συνέντευξη
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 17 Μαϊος 2022 23:54
Κυκλοφόρησε ο τέταρτος δίσκος της. “The Missing Fourth Guest”. Μαζί με τον εν λόγω επισκέπτη έσκασαν όλα εκείνα τα πλάσματα που εξιτάρουν τη φαντασία και που γεννούν μουσική. Και η Lia Hide φαίνεται πως διαφεντεύει αυτά τα πλάσματα. Μιλήσαμε μαζί της για τον δίσκο της, τον τρόπο που σμιλεύτηκε, την τεχνοτροπία της στη μουσική, τους συνεργάτες της, τις επόμενες LiVE κινήσεις της. Είναι μοναδική καλλιτέχνιδα η Lia. Ξέρει να κάνει τη μουσική να δείχνει έτσι κι αλλιώς και κάτι στο ενδιάμεσο. Είναι ένα ξωτικό γεννημένο να πλάθει νότες και μελωδίες. Πολλές και θερμές ευχαριστίες στη Ρία Καλαμπαλή και την One:Woman:Company, που φρόντισαν να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Τι ανταπόκριση έχει το “The Missing Fourth Guest” μέχρι σήμερα; Τι μαθαίνεις από κοινό και Τύπο;
Είναι πάντα λίγο περίεργο να ακούς τι λένε για την μουσική σου, αυτοί εκεί οι περίεργοι τύποι του εξωτερικού. Εσύ γράφεις εδώ στην Ελλάδα, τη μουσική όμως την έχεις εμπνευστεί από τα ιερά τέρατα αυτού εκεί του εξωτερικού. Είναι λοιπόν πολύ περίεργο! Είναι σχεδόν σοκαριστικό το να διαβάζεις ή να ακούς σε συνεντεύξεις πόσο απίστευτα καλή τους φαίνεται η παραγωγή (που κάναμε εντελώς μόνοι μας) και πόσο φρέσκο, νέο και διαφορετικό τους φαίνεται. Οι περισσότερες γνώμες τελευταία, μας κατατάσσουν σε έναν γενικότερο τζαζ, avant garde και alternative ήχο, όπως λένε, ενώ επιμένουν πως κάνουμε κάτι υψηλού επιπέδου και φανερά ιδιόμορφου και καινούριου. Δεν μπορώ να αποκαλύψω ακόμα πράγματα, αφενός γιατί είμαι πλέον προληπτική, αφετέρου γιατί μέχρι να γίνουν, τίποτα δεν είναι γεγονός, αλλά οι άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με τον δίσκο, μέχρι στιγμής και το τι λένε, τι προτείνουν και τι σχεδιάζουμε, ειλικρινά, ξεπερνούν την στρατόσφαιρα των πιο τρελών μου ονείρων!
Το άλμπουμ αυτό είναι παιδί της καραντίνας; Πότε ξεκινήσατε με τις συνθέσεις και πότε ηχογραφήσατε;
Το άλμπουμ, σαν ιδέα ενός καινούριου ηχογραφήματος, ξεκίνησε πριν τελειώσει καν το προηγούμενο. Ήμουν πολύ κουρασμένη με κάποιες τεχνικές αναποδιές σε εκείνο τον δίσκο, που άρχισα να γράφω νέα πράγματα, έφτιαξα το “Proposal”, το ερωτεύτηκα κυριολεκτικά κι είπα “OK, ας τελειώσει τώρα αυτός ο τρίτος δίσκος», αλλά εγώ ήδη στο κεφάλι μου έφτιαχνα τον τέταρτο. Υπάρχει ένα κομμάτι στον δίσκο αυτό, η Νιόβη (“Niobe”), το οποίο το δουλεύω έξι-επτά χρόνια; Από όταν ήμουν φοιτήτρια Songwriting στο Μπαθ. Η Νιόβη προσπάθησε να μπει και στον δεύτερο και στον τρίτο δίσκο, αλλά πάντα έβρισκε την πόρτα κλειστή. Και ήρθε η ώρα της τελικά. Όλο το υπόλοιπο άλμπουμ, ναι, είναι παιδί της καραντίνας. Έχει τραγούδι για τις γιορτές και τα γενέθλια που χάθηκαν, έχει τραγούδι για τον γονιό μας που χάσαμε, για την άνοια των γηρατειών, για τα παιδιά που δεν κατάφερα να γεννήσω, για τις ψυχολογικές κληρονομικές ασθένειες (που τρέεεεμω), για τη βία στην οικογένεια, την υπέρ-κατανάλωση των φυσικών πόρων της γης και τον πόλεμο, που ούτε που μπορούσα να φανταστώ πως θα έρθει. Αλλά έχει και κομμάτια όπως το “Dinner”, που μιλάει για μας τους τρεις, που τρώγαμε τα βράδια και συζητούσαμε και τσακωνόμαστε και διαφωνούσαμε. Έχει το “Cloud”, παιδί κυρίως του Aki'Base, μία dark-wave μουσική, που εγώ μόνη μου ποτέ δεν θα είχα αποτολμήσει. Έχει ιδέες που από έφηβοι ζηλεύαμε, από κινηματογραφικά που αγαπάμε, με τον George Rados, που τελικά βρήκαν και κούρνιασαν. Το ολοκληρώσαμε σπίτι μας κατά 90% και συμπληρώσαμε κάποια τύμπανα και φωνές, στουντιακά, με τον αγαπημένο μας Γιώτη Παρασκευαΐδη, στο στούντιο AUX, στα Εξάρχεια.
Θα έλεγες πως είναι η πιο πολυεπίπεδη δουλειά σου; Μέχρι την επόμενη ίσως;
Εγώ δεν το βλέπω έτσι, γιατί για μένα είναι απλά το επόμενο έργο. Για μένα το πιο πολυεπίπεδο άλμπουμ μου παραμένει το πρώτο, απλά ήμουν πολύ άπειρη ως παραγωγός, αυτό ναι… κι έτσι μάλλον δεν κατάφερα να το εκφράσω όπως ήθελα τότε. Σίγουρα αυτή είναι η πιο απελευθερωμένη μου δουλειά, δεν με ένοιαξε απολύτως τίποτα, ποιος θα πει τι, ποιος θα το παίξει και ποιος όχι, τι κριτικές θα λάβουμε, απολύτως τίποτα. Και έτσι είναι και η πιο ώριμη, η πιο δική μου - να, θα σας πω και κάτι προσωπικό, είναι ο πρώτος δίσκος μου που τον βάζω και τον ακούω και περνάω καλά, χορεύω και στροβιλίζομαι, μου φτιάχνει τη μέρα (και ναι, η επόμενη είναι ήδη στα σκαριά).
Η φράση «Αυτό ήτανε» πώς σου προέκυψε;
Ααααααααααααα… το ακούσατε ως εκεί; (γέλια) Τι καλά! Ήταν στο κανάλι της φωνής που έστειλα στον ηχολήπτη μου, Ian Shaw (καθώς η μίξη έγινε με ανταλλαγή αρχείων on line – καταραμένη καραντίνα) και είναι κάτι που προφανώς είπα όταν τελείωσα το recording της τελευταίας φράσης του “Wynnona” και το άκουσε, δεν το κατάλαβε, νόμιζε πως είναι μέρος του έργου και με ρώτησε αν θα το κρατήσουμε κι αν θέλω να βάλουμε κάποιο εφέ και τότε σκέφτηκα «Μα ναι, θα το κρατήσουμε, γιατί ‘Αυτό ήτανε’! Το άλμπουμ τελείωσε»!
Όλο αυτό το υβρίδιο που αναπαράγεις, είναι στην ουσία η μουσική ταυτότητά σου; Πώς εμπνέεστε για να συνθέσετε; Προτιμάτε την ηρεμία ή τζαμάρετε και κρατάτε ό,τι σας προκαλεί το ενδιαφέρον;
Και τα δύο! Εγώ γράφω μέσα και από τα πάντα, από ένα φρενάρισμα, από έναν σκύλο που γαυγίζει, από τον παλιατζή που θα περάσει οκτακόσιες φορές την μέρα κάτω από το παράθυρό μου… Εγώ θα βγάλω ένα κομμάτι, έτσι ξαφνικά. Αλλά! Παράλληλα είμαι και ο... υπέρ-κατάσκοπος! Όταν τα αγόρια (Aki'Base, George Rados) τζαμάρουν, εγώ πατάω κρυφά το rec και μετά κάθομαι και φτιάχνω ένα παζλ με όλα αυτά, μετά στέλνω στον Denni Morfi, στέλνει κι αυτός τα δικά του κομμάτια του παζλ, ο Στέλιος Χατζίκαλέας το ίδιο κι εγώ χτίζω, γκρεμίζω, σχεδιάζω και μετά τους το παρουσιάζω και πάλι από την αρχή. Υπάρχουν και κομμάτια όμως που έχουν γεννηθεί από “τζαμ” των τριών μας, έτσι πηγαία (όπου ο υπέρ-κατάσκοπος έχει φροντίσει να κρατήσει το rec αναμμένο... ευτυχώς!).
Για ζωντανές εμφανίσεις, μας έχεις κάτι ανακοινώσιμο;
Ω, μα φυσικά! Είμαστε τόσο μα τόσο περήφανοι, που είμαστε το Jazz+ σχήμα, στο επερχόμενο και φανταστικό Athens Jazz Festival, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Στις 23 Μαΐου λοιπόν, ραντεβού εκεί! Κάποια ταξίδια στο εξωτερικό έπονται, κάποιες συζητήσεις για κάποια φεστιβάλ της επαρχίας τρέχουν, αλλά θα τα ανακοινώσουμε εν καιρώ. Ξαναλέω, έχουμε φάει τόσες κατραπακιές και τόσες ακυρώσεις, τόση κακοτυχία, που ειλικρινά, είμαι πλέον προληπτική!
Η τριλογία για τον Τίμαιο ήταν κάτι πάνω στο οποίο δουλεύατε καιρό; Πώς οδηγηθήκατε σε αυτή την ιστορία;
Μια από τις πιο κομβικές για μας γνωριμίες στη διάρκεια της δημιουργίας αυτού του δίσκου, ήταν η γνωριμία μας με τους Kiss The Frog των Θάνου Λυμπερόπουλου και Γιάννη Μαργετουσάκη και της απίστευτης ομάδας τους. Τα κομμάτια του δίσκου είχαν ήδη γραφτεί όταν γνωρίσαμε τα παιδιά και αρχίσαμε να συζητάμε μαζί τους για τα βίντεό μας. Είχαμε ήδη στη διάθεσή μας τους χώρους που θα γυρίζαμε, κι ο Γιάννης παρατήρησε πως επιμέναμε να επιλέγουμε ξενοδοχεία και μάλιστα έρημα και μας ρώτησε γιατί. Έτσι, ένα βράδυ καθίσαμε όντως να σκεφτούμε… Γιατί; Και κάπου εκεί ξύπνησε η ιδέα του Τέταρτου Επισκέπτη, θυμηθήκαμε το κείμενο και την έναρξη του Τίμαιου του Πλάτωνα, θυμηθήκαμε πόσο πολύ μας έχουν λείψει τα ταξίδια, οι περιοδείες, τα ξενοδοχεία και οι ξενώνες, τα πατώματα που έχουμε κοιμηθεί κι οι καναπέδες, οι φιλοσοφικές συζητήσεις μετά τα λάιβ με τους οικοδεσπότες μας, η αναζήτηση της όποιας Ατλαντίδας, η θέση μας στον κόσμο. Κι έτσι κάπως, επιστρατεύτηκε το κείμενο του Πλάτωνα. Η παρουσία κάθε φορά ενός απολύτως αναγκαίου και σημαντικού, έως και καταλυτικού τέταρτου παράγοντα στο τρίο μας, είναι αυτή που ολοκληρώνει τελικά το έργο κι έτσι αρχίσαμε να αναδομούμε μουσικές, κείμενα και δομές. Και ο Τίμαιος έγινε Σονάτα, τα λεγόμενα του Σωκράτη γίναν ο τίτλος και the rest is… history!
Οι συνεργασίες με τους τεράστιους Ιan Shaw και Denis Blackham μας εξέπληξαν πολύ ευχάριστα. Πώς βγήκαν; Ήταν γνωριμίες από παλιά ή κάτι καινούργιο;
Με τον Dennis Blackham δουλέψαμε μαζί και στον προηγούμενο (τρίτο) δίσκο. Είναι πραγματικά σοκαριστικό να αλλάζεις απόψεις και να λες «Αυτό θα ήθελα, αλλιώς όμως» σε έναν άνθρωπο σαν τον Denis, που το discogs του σε κάνει να παραλύεις από δέος. Στον δεύτερο δίσκο το mastering μας είχε κάνει ο επίσης υπέρ-φανταστικός Adam Ayan (δεκάδες Grammy, Lana del Rey, NIN, τι να λέμε τώρα), με τον οποίο επίσης δουλέψαμε μαζί και σε αυτό τον δίσκο, αυτή την φορά με τον Adam στον πολύτιμο ρόλο του audio consultant. Ο Denis είναι τόσο καταπληκτικός τεχνίτης του mastering, που ειλικρινά τα λόγια είναι φτηνά. Ο Ian μας προτάθηκε από τον Denis, καθώς λόγω καραντίνας τα σχέδιά μας να ολοκληρώσουμε τον δίσκο στην Αγγλία ναυάγησαν και ο Ian δέχτηκε, να πάρει το ρίσκο. Ρίσκο, γιατί όπως μας είπε, δεν είχε ξαναδουλέψει με τέτοιο ήχο, αλλά τελικά το αποτέλεσμα μας έχει αφήσει όλους με μια καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη και ευχαρίστηση! Ο Ian είναι πλέον φίλος, καρδιακός. Την περίοδο της μίξης των κομματιών, που αντί για δύο μήνες, όπως υπολογίζαμε αρχικά, κράτησε έξι, ο Ian έγινε αδελφός, κολλητός και ψυχολόγος. Είμαι τρομερά τυχερή που βρέθηκε στον δρόμο μας. Ο Ian με την σειρά του επέμενε πως ο δίσκος πρέπει να κυκλοφορήσει στην Αμερική και με δική του πρωτοβουλία συναντήσαμε την εταιρεία μας, οπότε ενός καλού μύρια έπονται!
Τι είναι αυτό που σε κάνει να συνεχίζεις να δημιουργείς;
Δεν νομίζω ειλικρινά ότι μπορώ να σταματήσω, όσο συχνά κι αν το διατυμπανίζω και απειλώ με αυτό τα αγόρια μου, με την ασανσέρ-διάθεσή μου. Τι σόι dark pop θα γράφαμε, άλλωστε; Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, αυτό κάνω από μικρό παιδί, δεν ξέρω να μεταφράσω τον κόσμο αλλιώς, ούτε να κινηθώ μέσα του. Τα κοινωνικά μας «πρέπει» και τις πρέπουσες συμπεριφορές. Τι έχω μάθει; Να τις φέρνω εις πέρας και με κόστος την σκηνική μου παρουσία. Έχω γίνει πολύ πιο μαζεμένη απ' όσο πραγματικά νιώθω ή απ' όσο ήμουν όταν ξεκινούσα. Αλλά η δημιουργία, τουλάχιστον αυτή, είναι η μόνη αλήθεια μου, νιώθω πραγματικά ο εαυτός μου, χρήσιμη και λειτουργική, μόνο όταν γράφω μουσική (κι όταν διδάσκω μουσική, που κατά κάποιον τρόπο είναι ένα και το αυτό). Δεν ξέρω να ζήσω τον κόσμο αλλιώς, θα πάψω να αναπνέω αν μια μέρα το χάσω αυτό. Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι μην πεθάνω σαν τον Ravel, μην χάσω την επίγνωση της αντίληψής μου και δεν μπορώ να γράφω πια μουσική. Αν χάσω τη φωνή μου θα έχω τα χέρια μου, αν τα χάσω κι αυτά, θα βρω τόπο να χτυπάω κάπως, κάτι, αλλά αν χάσω τη μουσική μου συνείδηση… Τότε, τι;
Κώστας Κούλης
Joomla Social by OrdaSoft!
