Firewind - Η συνέντευξη
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 10 Αυγούστου 2020 17:52
Το έχω γράψει κατά καιρούς, το γράφω και τώρα. Ο Gus G είναι ο μεγαλύτερος μουσικός πρεσβευτής μας στο εξωτερικό. Ευτυχώς έχουμε μερικούς καλλιτέχνες και σχήματα Μέταλ, που έχουν κάνει την Ελλάδα μας γνωστή στους «έξω» και θα έλθουν κι άλλοι. Ο άνθρωπος αυτός όμως, με όλα όσα έχει κάνει, συμπεριλαμβανομένης της συνεργασίας με τον Ozzy, μας έβαλε στο χάρτη σε περίοπτο σημείο. Οι Firewind, το αγαπημένο του παιδί, το συγκρότημα των εννέα δίσκων και των αναρίθμητων συναυλιών, έβαλαν μπροστά και κυκλοφόρησαν μάλλον την καλύτερη δουλειά τους μέχρι σήμερα, το ομώνυμο άλμπουμ τους. Με νέα δεδομένα, νέο τραγουδιστή και τη φιλοσοφία του mastermind, ο οποίος κόβει και ράβει τη μουσική, δημιουργεί συνέχεια και φροντίζει τα πάντα, ώστε να ακούσουμε κάτι που θα αγαπάμε να ξανακούσουμε. Μιλήσαμε με τον Κώστα Καραμητρούδη την τελευταία μέρα του περασμένου Μαρτίου. Μας είπε για το άλμπουμ, για τη μπάντα, για τα πώς και τα γιατί, για το παρόν της πανδημίας και το μέλλον. Ελεύθεροι πολιορκημένοι κι οι δυο μας, με μένα να καταγράφω και τον Κώστα να περιγράφει ένα μέρος του οράματός του. Ο πιλότος είναι στη θέση του. Η επόμενη απογείωση είναι απλά θέμα χρόνου. Προς το παρόν απολαμβάνουμε ένα σπουδαίο δίσκο. Πολλές ευχαριστίες στον Timo Hoffmann της AFM Records και το Λάμπρο Κόκκινο για τη βοήθειά τους στην πραγματοποίηση αυτής της συνέντευξης.
Πότε συνειδητοποίησες, σαν καλλιτέχνης και δημιουργός, ότι ήλθε η ώρα να βγάλεις ένα δίσκο που να έχει σαν τίτλο το όνομά σας;
Να σου πω… Μέχρι τελευταία στιγμή ο δίσκος είχε άλλο όνομα… (γελάει) Το master το παραδώσαμε με άλλο όνομα. Είχα στο μυαλό μου να έχει το άλμπουμ σαν τίτλο μόνο το όνομα της μπάντας… Το άλμπουμ λεγόταν “Welcome To The Empire”. Τελευταία στιγμή άλλαξα γνώμη… Είχαμε παραδώσει τα εξώφυλλα, τα πάντα. Και λέω «Παιδιά, θα το αλλάξουμε. Θα το κάνουμε ομότιτλο». Πιστεύω πως ήταν η καλύτερη επιλογή, γιατί έτσι όπως ήλθαν τα πράγματα, με τις αλλαγές εντός και εκτός και έτσι όπως είναι η φιλοσοφία μου… Είναι η καλύτερη επιλογή. Στην ουσία είναι σαν να κάνουμε ένα restart.
Νέο ξεκίνημα λοιπόν και να υποθέσω ότι μέρος αυτού του ξεκινήματος είναι και ο Herbie Langhans, έτσι;
Ε, ναι. Βέβαια!
Πώς έγινε ο «αρραβώνας» με τούτον εδώ;
Έγινε μέσω της εταιρείας. Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές στο γκρουπ. Τα πράγματα ήταν κάπως περίεργα και οι σχέσεις κάπως τεταμένες. Φαντάσου ότι το άλμπουμ το είχαμε ηχογραφημένο από τον Αύγουστο. Πάμε στην περιοδεία και επιστρέφοντας συνειδητοποιώ ότι όντως πρέπει να γίνουν κάποιες αλλαγές, αλλιώς δεν πήγαινε άλλο. Πέσανε κάποια ονόματα στο τραπέζι, έγιναν κάποιες σκέψεις, αλλά… Το είπα και στην AFM… «Ξέρετε, παιδιά; Θα γίνει αυτή η αλλαγή. Ξέρετε κάποιον, έχετε να προτείνετε κάτι»; Και εκείνοι μου είπαν για το Herb. Να σου πω την αλήθεια, σαν όνομα δεν τον ήξερα. Σαν φωνή τον ήξερα, γιατί τον είχα ακούσει πριν επτά-οκτώ χρόνια με τους Sinbreed, χωρίς να ξέρω πώς το λένε. Και θυμάμαι ότι μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση η φωνή του τότε, γιατί μου είχε θυμίσει πολύ τον Stephen Fredrick, τον παλιό μας τραγουδιστή. Και τότε είχα πει κιόλας «Κοίτα να δεις… Αυτός θα ήταν τέλειος για μας»! Είχαμε παίξει σε ένα φεστιβάλ με τους Sinbreed, αλλά δεν έτυχε να γνωριστούμε ποτέ. Δεν τον ξαναπαρακολούθησα. Μου τον προτείνει η AFM, κοιτάω, τσεκάρω… Και λέω «Αυτός είναι»! Έχω ένα καλό. Μπορώ να καταλάβω αν κάποιος κάνει για να είναι στη μπάντα, αν μπορεί να παίξει σε αυτό που θέλω να κάνω. Μας έφεραν σε επαφή, μιλήσαμε… Κάναμε μια κουβέντα, του είπα να κάνει ένα demo με κάποιο από τα παλιά μας κομμάτια, να δω πώς λέει και τα παλιά. Ήμουν σίγουρος ότι θα τα πήγαινε πολύ καλά και όντως έτσι έγινε. Συζητήσαμε για το πώς θα προχωρήσουμε, του είπα τι ακριβώς ήθελα, του είπα σε τι φάση βρισκόμαστε. Δεν ήταν ότι πηγαίναμε από την αρχή να γράψουμε. Υπήρχε ένα άλμπουμ ήδη γραμμένο. Και έπρεπε να έλθει εκείνος και στην ουσία να σώσει την κατάσταση, καθώς υπήρχαν συγκεκριμένες προθεσμίες. Είχε έξι με επτά εβδομάδες να γράψουμε στίχους, να δούμε φωνητικές μελωδίες, να τα δουλέψουμε και να τα ηχογραφήσουμε. Και του ανακοίνωσα και το πρόγραμμα της μπάντας. Ήταν δύσκολο το όλο εγχείρημα… Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε να το κάνει ο καθένας. Αλλά έγινε και το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό.
Εσύ πώς το ακούς; Ένα βήμα μπροστά από το “ImmΩrtals”; Φυσική συνέχεια; Κάτι τελείως από την αρχή;
Όχι, καμία σχέση… Είναι ένα άλλο άλμπουμ. Η όλη φάση του “ImmΩrtals” ήταν και λίγο παγίδα. Αν και το “ImmΩrtals” ακούγεται διαφορετικό σε σχέση με τα προηγούμενα. Και έγινε εσκεμμένα αυτή η προσπάθεια. Θέλαμε να κάνουμε έναν Power Metal δίσκο, με ένα συγκεκριμένο concept, οπότε το συζητήσαμε στη μπάντα τα τελευταία δύο χρόνια. Το συνεχίζουμε αυτό με τα concept άλμπουμ, το πάμε ένα βήμα παραπέρα… Εμένα όμως δεν μου έβγαινε φυσιολογικά. Το “ImmΩrtals” μου βγήκε… Έγινε… Μία φορά στα δεκαπέντε χρόνια. (πολλά γέλια) Το να ξανακάνω ένα concept… Δεν ξέρω, μου φαινόταν και λίγο ψεύτικο το να κάνω κάτι τέτοιο ξανά… Τα τραγούδια που ακούς τώρα θεωρώ ότι ηχητικά είναι σαν μία συλλογή όλων των στοιχείων που έχουν οι Firewind όλα αυτά τα είκοσι χρόνια που ηχογραφούν. Έχουν στοιχεία που σου θυμίζουν και την πρώτη περίοδο της μπάντας. Έχουν την ποικιλία που θα βρεις σε άλμπουμ όπως το “Allegiance” και το “The Premonition”, που εκείνη την περίοδο είχαν από Μέταλ και πιο Thrashy στοιχεία μέχρι και AOR.
Ναι, ναι. Σαν το “Falling To Pieces”…
Ναι. Είχαν λίγο απ’ όλα. Και θεωρώ ότι και το καινούργιο πάει προς τα εκεί. Σίγουρα με μια άλλη προσέγγιση, πιο σημερινή.
Φαντάζομαι ότι είναι πολύ ευχάριστος ο πονοκέφαλος για το ποιο τραγούδι θα κάνεις βίντεο…
Έχουμε ήδη κάνει τα δύο βίντεο και σκεφτόμασταν για το lyric… Θα πρέπει να σου πω ότι με έχει προβληματίσει παρά πολύ… (γελάει) Κι εγώ είμαι μεταξύ τραγουδιών… Για δεύτερο βίντεο κάναμε το “Welcome To The Empire”. Είναι, κατά την άποψή μου, το σήμα κατατεθέν του δίσκου. Συνδυάζει λίγο απ’ όλα. Θεωρώ ότι είναι το πιο catchy κομμάτι για Firewind. Έχει τα επικά στοιχεία, έχει εισαγωγές… Ξέρεις τι; Αυτό το άλμπουμ έχει κι άλλα κομμάτια για βίντεο… Θα φάμε όλα μας τα λεφτά στα videoclip! (γέλια)
Ίσως είναι και μια καλή ευκαιρία, όταν με το καλό επιστρέψεις στο δρόμο, να παίξεις από αυτό το άλμπουμ όσο πιο πολύ μπορείς…
Το σκεφτόμουν ήδη. Είχα διαλέξει πέντε κομμάτια. Δεν ξέρω αν θα διαλέξω κι άλλα ή αν είναι ήδη πολλά. Ξέρεις, είμαστε και μια μπάντα έχει μια μικρή ιστορία…
Ναι. Μόνο εννιά δίσκους…
(Γελάει) Ναι, ακριβώς! Δεν μπορείς να παίξεις οκτώ κομμάτια από το καινούργιο άλμπουμ… Εκτός κι αν μπορέσουμε να κάνουμε ένα δίωρο show, ώστε να παίξουμε όλο το άλμπουμ συν best-of. Φαντάζομαι ότι αυτό μπορεί να γίνει εδώ στην Ελλάδα, που είναι τα πράγματα και λίγο αλλιώς. Στο εξωτερικό δύσκολα.
Νομίζω και σένα θα σου αρέσει. Την πρώτη ώρα παίζετε διάφορα κομμάτια και τη δεύτερη όλο το “Firewind” και τα σπάτε.
Δεν είναι άσχημη ιδέα. Το έχουμε κάνει μόνο μια φορά αυτό, τότε με το “The Premonition”. Και το είχαμε παρουσιάσει Live. Το όλο concept τότε ήταν να παρουσιάσουμε όλο τον καινούργιο δίσκο Live. Και το φιλμάραμε κιόλας και παίξαμε από δίπλα ένα best-of. Είχε αρέσει αυτή η ιδέα και από κει βγήκε το “Live Premonition”. Αλλά γιατί όχι; Θα μπορούσαμε να το επαναλάβουμε.
Υπάρχει όντως η τριλογία σε αυτό το δίσκο, με τα τρία κομμάτια (“Orbitual Sunrise”, “Longing To Know You”, “Space Cowboy”) να συνδέονται στιχουργικά μεταξύ τους;
Ναι. Να ξεκαθαρίσω όμως ότι δεν είναι ότι το ένα ξεκινά από κει που σταματά το άλλο. Είναι απλά μέρη μιας ιστορίας. Μιλάνε για έναν αστροναύτη, ο οποίος είναι εκεί πάνω και κάνει κύκλους γύρω από τη Γη, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα μας είναι οι σκέψεις του αστροναύτη, τα συναισθήματά του. Πώς βλέπει ένας αστροναύτης, μόνος του στην κάψουλα, τη Γη και τους ανθρώπους από κει πάνω. Την οικογένειά του, το παιδί του, το πότε θα επιστρέψει με το καλό στη Γη… Τους προβληματισμούς του. Ήταν ένα βήμα παραπέρα να γράψουμε γι’ αυτό.
Όταν με το καλό βγείτε στο δρόμο… Τι έχεις σκεφτεί; Να είστε οι τέσσερίς σας και να έχετε κάποιες «πλάτες»…
Η μπάντα θα είναι τετράδα πλέον. Τα πλήκτρα του Μπάμπη θα υπάρχουν εκεί. Θέλουμε να το στήσουμε όλο ξανά από την αρχή.
Όλη αυτό το χρονικό διάστημα ήταν για σένα και περίοδος εσωτερικής αναζήτησης;
Κοίτα… Το τελευταίο οκτάμηνο υπήρχε αυτή η εξέλιξη. Ο καθένας ήταν λίγο αλλού. Με έβαλε και μένα σε σκέψεις… Όταν έγραφα τα κομμάτια του άλμπουμ, δεν είχα αυτά τα πράγματα στο μυαλό μου. Θεώρησα ότι είχαμε καλό υλικό. Η προσωπική αναζήτηση και αυτά τα ερωτήματα μπήκαν στο τραπέζι το τελευταίο τρίμηνο-τετράμηνο. Κι εγώ δεν ήξερα τι θα γίνει, πώς θα γίνει και γιατί έγιναν τα πράγματα έτσι. Έπρεπε να πάρω κάποιες σημαντικές αποφάσεις. Και βέβαια, η πιο σημαντική απόφαση ήταν αν θα το έκανα ξανά από την αρχή, σαν να ξεκινούσα σήμερα ή αν θα το διαλύσω. Δεν ήμουν έτοιμος να το διαλύσω. Έτσι απλά…
Σου έχει περάσει καθόλου από το μυαλό η μέρα που θα σηκωθείς, θα κοιτάξεις στον καθρέφτη και θα πεις «Εντάξει, Gus… Καλά ήταν… Τέλος»; Γιατί φαντάζομαι ότι θα πρέπει να το σκεφτείς, σε εξήντα-εβδομήντα χρόνια από τώρα…
(Γελάει) Όλα έχουν ένα τέλος κάποια στιγμή. Και η ζωή έχει ένα τέλος. Αυτό που αφήνουμε παρακαταθήκη είναι η μουσική. Ελπίζεις ότι θα σε θυμούνται για τη μουσική που αφήνεις πίσω σου. Αυτό είναι το «κόλπο» φαντάζομαι, αυτό είναι που εξιτάρει τους πιο πολλούς μουσικούς. Το να αφήσουμε κάτι πίσω σαν κληρονομιά. Δεν ξέρεις αν μετά από εκατό χρόνια ή διακόσια χρόνια που θα «φύγεις», αν θα ακούει κάποιος. Δεν μπορείς να το ξέρεις. Δεν μπορεί να το ξέρει κανείς αυτό.
Είναι και σκοπός ζωής θα έλεγες; Η δημιουργία που μετά θα μείνει σαν κληρονομιά;
Είναι, είναι! Βέβαια. Μα αυτό είναι το θέμα. Η κληρονομιά…
Κώστας Κούλης
Πότε συνειδητοποίησες, σαν καλλιτέχνης και δημιουργός, ότι ήλθε η ώρα να βγάλεις ένα δίσκο που να έχει σαν τίτλο το όνομά σας;
Να σου πω… Μέχρι τελευταία στιγμή ο δίσκος είχε άλλο όνομα… (γελάει) Το master το παραδώσαμε με άλλο όνομα. Είχα στο μυαλό μου να έχει το άλμπουμ σαν τίτλο μόνο το όνομα της μπάντας… Το άλμπουμ λεγόταν “Welcome To The Empire”. Τελευταία στιγμή άλλαξα γνώμη… Είχαμε παραδώσει τα εξώφυλλα, τα πάντα. Και λέω «Παιδιά, θα το αλλάξουμε. Θα το κάνουμε ομότιτλο». Πιστεύω πως ήταν η καλύτερη επιλογή, γιατί έτσι όπως ήλθαν τα πράγματα, με τις αλλαγές εντός και εκτός και έτσι όπως είναι η φιλοσοφία μου… Είναι η καλύτερη επιλογή. Στην ουσία είναι σαν να κάνουμε ένα restart.
Νέο ξεκίνημα λοιπόν και να υποθέσω ότι μέρος αυτού του ξεκινήματος είναι και ο Herbie Langhans, έτσι;
Ε, ναι. Βέβαια!
Πώς έγινε ο «αρραβώνας» με τούτον εδώ;
Έγινε μέσω της εταιρείας. Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές στο γκρουπ. Τα πράγματα ήταν κάπως περίεργα και οι σχέσεις κάπως τεταμένες. Φαντάσου ότι το άλμπουμ το είχαμε ηχογραφημένο από τον Αύγουστο. Πάμε στην περιοδεία και επιστρέφοντας συνειδητοποιώ ότι όντως πρέπει να γίνουν κάποιες αλλαγές, αλλιώς δεν πήγαινε άλλο. Πέσανε κάποια ονόματα στο τραπέζι, έγιναν κάποιες σκέψεις, αλλά… Το είπα και στην AFM… «Ξέρετε, παιδιά; Θα γίνει αυτή η αλλαγή. Ξέρετε κάποιον, έχετε να προτείνετε κάτι»; Και εκείνοι μου είπαν για το Herb. Να σου πω την αλήθεια, σαν όνομα δεν τον ήξερα. Σαν φωνή τον ήξερα, γιατί τον είχα ακούσει πριν επτά-οκτώ χρόνια με τους Sinbreed, χωρίς να ξέρω πώς το λένε. Και θυμάμαι ότι μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση η φωνή του τότε, γιατί μου είχε θυμίσει πολύ τον Stephen Fredrick, τον παλιό μας τραγουδιστή. Και τότε είχα πει κιόλας «Κοίτα να δεις… Αυτός θα ήταν τέλειος για μας»! Είχαμε παίξει σε ένα φεστιβάλ με τους Sinbreed, αλλά δεν έτυχε να γνωριστούμε ποτέ. Δεν τον ξαναπαρακολούθησα. Μου τον προτείνει η AFM, κοιτάω, τσεκάρω… Και λέω «Αυτός είναι»! Έχω ένα καλό. Μπορώ να καταλάβω αν κάποιος κάνει για να είναι στη μπάντα, αν μπορεί να παίξει σε αυτό που θέλω να κάνω. Μας έφεραν σε επαφή, μιλήσαμε… Κάναμε μια κουβέντα, του είπα να κάνει ένα demo με κάποιο από τα παλιά μας κομμάτια, να δω πώς λέει και τα παλιά. Ήμουν σίγουρος ότι θα τα πήγαινε πολύ καλά και όντως έτσι έγινε. Συζητήσαμε για το πώς θα προχωρήσουμε, του είπα τι ακριβώς ήθελα, του είπα σε τι φάση βρισκόμαστε. Δεν ήταν ότι πηγαίναμε από την αρχή να γράψουμε. Υπήρχε ένα άλμπουμ ήδη γραμμένο. Και έπρεπε να έλθει εκείνος και στην ουσία να σώσει την κατάσταση, καθώς υπήρχαν συγκεκριμένες προθεσμίες. Είχε έξι με επτά εβδομάδες να γράψουμε στίχους, να δούμε φωνητικές μελωδίες, να τα δουλέψουμε και να τα ηχογραφήσουμε. Και του ανακοίνωσα και το πρόγραμμα της μπάντας. Ήταν δύσκολο το όλο εγχείρημα… Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε να το κάνει ο καθένας. Αλλά έγινε και το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό.
Εσύ πώς το ακούς; Ένα βήμα μπροστά από το “ImmΩrtals”; Φυσική συνέχεια; Κάτι τελείως από την αρχή;
Όχι, καμία σχέση… Είναι ένα άλλο άλμπουμ. Η όλη φάση του “ImmΩrtals” ήταν και λίγο παγίδα. Αν και το “ImmΩrtals” ακούγεται διαφορετικό σε σχέση με τα προηγούμενα. Και έγινε εσκεμμένα αυτή η προσπάθεια. Θέλαμε να κάνουμε έναν Power Metal δίσκο, με ένα συγκεκριμένο concept, οπότε το συζητήσαμε στη μπάντα τα τελευταία δύο χρόνια. Το συνεχίζουμε αυτό με τα concept άλμπουμ, το πάμε ένα βήμα παραπέρα… Εμένα όμως δεν μου έβγαινε φυσιολογικά. Το “ImmΩrtals” μου βγήκε… Έγινε… Μία φορά στα δεκαπέντε χρόνια. (πολλά γέλια) Το να ξανακάνω ένα concept… Δεν ξέρω, μου φαινόταν και λίγο ψεύτικο το να κάνω κάτι τέτοιο ξανά… Τα τραγούδια που ακούς τώρα θεωρώ ότι ηχητικά είναι σαν μία συλλογή όλων των στοιχείων που έχουν οι Firewind όλα αυτά τα είκοσι χρόνια που ηχογραφούν. Έχουν στοιχεία που σου θυμίζουν και την πρώτη περίοδο της μπάντας. Έχουν την ποικιλία που θα βρεις σε άλμπουμ όπως το “Allegiance” και το “The Premonition”, που εκείνη την περίοδο είχαν από Μέταλ και πιο Thrashy στοιχεία μέχρι και AOR.
Ναι, ναι. Σαν το “Falling To Pieces”…
Ναι. Είχαν λίγο απ’ όλα. Και θεωρώ ότι και το καινούργιο πάει προς τα εκεί. Σίγουρα με μια άλλη προσέγγιση, πιο σημερινή.
Φαντάζομαι ότι είναι πολύ ευχάριστος ο πονοκέφαλος για το ποιο τραγούδι θα κάνεις βίντεο…
Έχουμε ήδη κάνει τα δύο βίντεο και σκεφτόμασταν για το lyric… Θα πρέπει να σου πω ότι με έχει προβληματίσει παρά πολύ… (γελάει) Κι εγώ είμαι μεταξύ τραγουδιών… Για δεύτερο βίντεο κάναμε το “Welcome To The Empire”. Είναι, κατά την άποψή μου, το σήμα κατατεθέν του δίσκου. Συνδυάζει λίγο απ’ όλα. Θεωρώ ότι είναι το πιο catchy κομμάτι για Firewind. Έχει τα επικά στοιχεία, έχει εισαγωγές… Ξέρεις τι; Αυτό το άλμπουμ έχει κι άλλα κομμάτια για βίντεο… Θα φάμε όλα μας τα λεφτά στα videoclip! (γέλια)
Ίσως είναι και μια καλή ευκαιρία, όταν με το καλό επιστρέψεις στο δρόμο, να παίξεις από αυτό το άλμπουμ όσο πιο πολύ μπορείς…
Το σκεφτόμουν ήδη. Είχα διαλέξει πέντε κομμάτια. Δεν ξέρω αν θα διαλέξω κι άλλα ή αν είναι ήδη πολλά. Ξέρεις, είμαστε και μια μπάντα έχει μια μικρή ιστορία…
Ναι. Μόνο εννιά δίσκους…
(Γελάει) Ναι, ακριβώς! Δεν μπορείς να παίξεις οκτώ κομμάτια από το καινούργιο άλμπουμ… Εκτός κι αν μπορέσουμε να κάνουμε ένα δίωρο show, ώστε να παίξουμε όλο το άλμπουμ συν best-of. Φαντάζομαι ότι αυτό μπορεί να γίνει εδώ στην Ελλάδα, που είναι τα πράγματα και λίγο αλλιώς. Στο εξωτερικό δύσκολα.
Νομίζω και σένα θα σου αρέσει. Την πρώτη ώρα παίζετε διάφορα κομμάτια και τη δεύτερη όλο το “Firewind” και τα σπάτε.
Δεν είναι άσχημη ιδέα. Το έχουμε κάνει μόνο μια φορά αυτό, τότε με το “The Premonition”. Και το είχαμε παρουσιάσει Live. Το όλο concept τότε ήταν να παρουσιάσουμε όλο τον καινούργιο δίσκο Live. Και το φιλμάραμε κιόλας και παίξαμε από δίπλα ένα best-of. Είχε αρέσει αυτή η ιδέα και από κει βγήκε το “Live Premonition”. Αλλά γιατί όχι; Θα μπορούσαμε να το επαναλάβουμε.
Υπάρχει όντως η τριλογία σε αυτό το δίσκο, με τα τρία κομμάτια (“Orbitual Sunrise”, “Longing To Know You”, “Space Cowboy”) να συνδέονται στιχουργικά μεταξύ τους;
Ναι. Να ξεκαθαρίσω όμως ότι δεν είναι ότι το ένα ξεκινά από κει που σταματά το άλλο. Είναι απλά μέρη μιας ιστορίας. Μιλάνε για έναν αστροναύτη, ο οποίος είναι εκεί πάνω και κάνει κύκλους γύρω από τη Γη, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα μας είναι οι σκέψεις του αστροναύτη, τα συναισθήματά του. Πώς βλέπει ένας αστροναύτης, μόνος του στην κάψουλα, τη Γη και τους ανθρώπους από κει πάνω. Την οικογένειά του, το παιδί του, το πότε θα επιστρέψει με το καλό στη Γη… Τους προβληματισμούς του. Ήταν ένα βήμα παραπέρα να γράψουμε γι’ αυτό.
Όταν με το καλό βγείτε στο δρόμο… Τι έχεις σκεφτεί; Να είστε οι τέσσερίς σας και να έχετε κάποιες «πλάτες»…
Η μπάντα θα είναι τετράδα πλέον. Τα πλήκτρα του Μπάμπη θα υπάρχουν εκεί. Θέλουμε να το στήσουμε όλο ξανά από την αρχή.
Όλη αυτό το χρονικό διάστημα ήταν για σένα και περίοδος εσωτερικής αναζήτησης;
Κοίτα… Το τελευταίο οκτάμηνο υπήρχε αυτή η εξέλιξη. Ο καθένας ήταν λίγο αλλού. Με έβαλε και μένα σε σκέψεις… Όταν έγραφα τα κομμάτια του άλμπουμ, δεν είχα αυτά τα πράγματα στο μυαλό μου. Θεώρησα ότι είχαμε καλό υλικό. Η προσωπική αναζήτηση και αυτά τα ερωτήματα μπήκαν στο τραπέζι το τελευταίο τρίμηνο-τετράμηνο. Κι εγώ δεν ήξερα τι θα γίνει, πώς θα γίνει και γιατί έγιναν τα πράγματα έτσι. Έπρεπε να πάρω κάποιες σημαντικές αποφάσεις. Και βέβαια, η πιο σημαντική απόφαση ήταν αν θα το έκανα ξανά από την αρχή, σαν να ξεκινούσα σήμερα ή αν θα το διαλύσω. Δεν ήμουν έτοιμος να το διαλύσω. Έτσι απλά…
Σου έχει περάσει καθόλου από το μυαλό η μέρα που θα σηκωθείς, θα κοιτάξεις στον καθρέφτη και θα πεις «Εντάξει, Gus… Καλά ήταν… Τέλος»; Γιατί φαντάζομαι ότι θα πρέπει να το σκεφτείς, σε εξήντα-εβδομήντα χρόνια από τώρα…
(Γελάει) Όλα έχουν ένα τέλος κάποια στιγμή. Και η ζωή έχει ένα τέλος. Αυτό που αφήνουμε παρακαταθήκη είναι η μουσική. Ελπίζεις ότι θα σε θυμούνται για τη μουσική που αφήνεις πίσω σου. Αυτό είναι το «κόλπο» φαντάζομαι, αυτό είναι που εξιτάρει τους πιο πολλούς μουσικούς. Το να αφήσουμε κάτι πίσω σαν κληρονομιά. Δεν ξέρεις αν μετά από εκατό χρόνια ή διακόσια χρόνια που θα «φύγεις», αν θα ακούει κάποιος. Δεν μπορείς να το ξέρεις. Δεν μπορεί να το ξέρει κανείς αυτό.
Είναι και σκοπός ζωής θα έλεγες; Η δημιουργία που μετά θα μείνει σαν κληρονομιά;
Είναι, είναι! Βέβαια. Μα αυτό είναι το θέμα. Η κληρονομιά…
Κώστας Κούλης
Joomla Social by OrdaSoft!
