Το Thrash, το Death και το Black ανταμώνουν με μεγάλη άνεση στις συνθέσεις σας. Τι είχατε κατά νου, όταν ξεκινούσατε;Η αρχική ιδέα ήταν να μην ασχοληθούμε καθόλου με το τι στυλ μουσικής είναι το ένα riff και τι το άλλο. Δε θέλαμε να πέσουμε στην παγίδα και να σκεφτούμε αν κάποιος που ακούει το ένα είδος, θα του αρέσει κάποιο στοιχείο που ανήκει σε άλλο είδος. Θέλαμε να πούμε μία ιστορία και όπως ένα soundtrack μιας ταινίας περιλαμβάνει διάφορα στοιχεία στη σύνθεση, αλλά και ενορχήστρωση, που το βοηθούν να αφηγηθεί με τον καλύτερο τρόπο την ιστορία, έτσι και εμείς χρησιμοποιήσαμε ό,τι είχαμε στη διάθεσή μας.
Έχεις σπουδάσει στο Berklee, κάτι που από μόνο του σε κατατάσσει στην κατηγορία των μουσικών που έχει μεγάλη ευχέρεια σε γραφή, ανάγνωση, κατανόηση και δημιουργία. Πώς εξωτερικεύεις τις σκέψεις σου αυτές; Πώς δουλεύεις πάνω στις συνθέσεις σου, ιδίως στον ακραίο ήχο;
Το βασικό μου πτυχίο έχει να κάνει με τη σύνθεση για τον κινηματογράφο και για οπτικοακουστικά μέσα όπως τηλεόραση, βιντεοπαιχνίδια κτλ. Πάντα μου άρεσαν οι ταινίες, τα κόμικ και γενικά η αφήγηση ιστοριών, γι' αυτό και ως ακροατής - στη μουσική - τα concept album κατέχουν για μένα σημαντική θέση. Σου δίνουν την ευκαιρία να πεις και να αναπτύξεις ολοκληρωμένα μία ιστορία. Οι συνθέσεις πρώτα δουλεύονται στο μυαλό μου καθόλη τη διάρκεια της μέρας. Σκέφτομαι πώς πρέπει να είναι, τις αλλάζω, την άλλη μέρα προσθέτω κάτι καινούριο και όταν έχω βρει υλικό που πιστεύω ότι αξίζει να το συνεχίσω, τότε το δουλεύω στο στούντιο και φτιάχνω ένα demo. Αλλά είναι μία διαδικασία κατά την οποία το υλικό αλλάζει πολλές φορές και συνεχώς καινούρια στοιχεία προστίθενται.
