- Λεπτομέρειες
-
Κατηγορία: Συνεντεύξεις
-
Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 24 Ιανουαρίου 2013 23:13
Τραγουδά κρητικά ριζίτικα, ρεμπέτικα, πορτογαλικά fado αλλά και δικούς της στίχους. Έχει φωνή που σε ταξιδεύει και ξέρει πως να σε κάνει μετά από κάθε εμφάνιση της, να χαμογελάς. Η Γεωργία Βεληβασάκη μιλά στο «noizy.gr» γι' αυτό που τόσο αγαπά… τη μουσική!
Τι σας κέρδισε στο τραγούδι και σας έκανε να ασχοληθείτε με αυτό;
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που αγαπούσε τόσο τη μουσική, ώστε ήταν αναπόφευκτο να επηρεαστώ και να ανακαλύψω κι εγώ τη μαγεία της. Μοιραία έγινε δρόμος ζωής...
Μπήκατε στο χώρο πριν αρκετά χρόνια, ερμηνεύοντας λαϊκά τραγούδια. Γιατί αυτό το είδος και γιατί δε συνεχίσατε με αυτό; Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξα ποτέ αμιγώς λαϊκή τραγουδίστρια, αφού στο ρεπερτόριό μου υπήρχαν, πάντα, τραγούδια από διαφορετικά μουσικά είδη. Στην αρχή της πορείας μου τραγούδησα σε ροκ σκηνές, αλλά και σε ρεμπετάδικα, ενώ είχα τη μοναδική ευκαιρία να βρεθώ δίπλα σε μεγάλες φωνές όπως ο Μανόλης Μητσιάς, ο Δημήτρης Μητροπάνος, η Σωτηρία Λεονάρδου κ.α. συλλέγοντας μουσικές εμπειρίες και ανακαλύπτοντας, σιγά-σιγά, το προσωπικό μου κομμάτι μέσα στο σύμπαν της μουσικής. Μπήκα στην περιπέτεια της δισκογραφίας το 1996 με το δίσκο "Στου Νότου τις φωτιές", όπου, ήδη, κοντά στα "λαϊκότροπα" τραγούδια του Θοδωρή Παπαδόπουλου υπήρχαν και μπαλάντες, όπως το "Αχ πήγε" του Στέφανου Κόκκαλη, που απέκλιναν πολύ. Σύντομα βρέθηκα να ιχνηλατώ τραγούδια και ηχοχρώματα άλλων χωρών, ενώ με τον Κώστα Αθυρίδη δοκίμασα τη φωνή μου και σε άλλα μουσικά μονοπάτια, όπως, για παράδειγμα, το "Sexual Instinct" ή, λίγο αργότερα, η "Τρελή". Βέβαια, στις ζωντανές μου εμφανίσεις πάντα συμπεριλαμβάνω διασκευασμένα λαϊκά, αλλά και παραδοσιακά τραγούδια, αφού αποτελούν την «κυτταρική» μουσική μας μνήμη από την οποία εντέλει αντλούμε. Ποια εφόδια έχετε πάρει από την πατρίδα σας την Κρήτη; Το βάρος μιας παράδοσης που με ακολουθεί και με κάνει υπερήφανη, βλέμματα που μου δείχνουν πέρα από το προφανές, την προσδοκία να επιστρέψω κάποτε στα βουνά και τους ανθρώπους της.
Αν κοιτάξουμε στη βιβλιοθήκη και τη δισκοθήκη σας τι θα βρούμε;
Πολλά βιβλία φιλοσοφίας από τον Πρωταγόρα μέχρι τον Feyerabend, ποίηση της Μαρίας Πολυδούρη, του Wallace Stevens, κείμενα του Μπόρχες, του Αντρέ Μπρετόν, μουσικές του Bach, του Μάνου Χατζιδάκι, cds με τη φωνή της Yasmin Levy, της Omara Portuondo, της Chavela Varga και φυσικά όλη τη σειρά από την προσωπική μου δισκογραφία.
Έχετε σκεφτεί ποτέ να αφήσετε την Ελλάδα για μία πιθανή καριέρα στο εξωτερικό;
Η καριέρα που με ενδιαφέρει είναι μάλλον στο "εσωτερικό" των ανθρώπων που ακούνε τη μουσική μου κι όχι σε κάποιο εξωτερικό. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κινούν το ενδιαφέρον μου συνεργασίες με ανθρώπους από άλλες χώρες, κάτι που ενίοτε συμβαίνει. Ακολουθώ τη ζωή κι αυτό που μου φέρνει.
Πρόσφατα σας είδαμε να συμμετέχετε σε μία ροκ όπερα με θέμα τη ζωή του Μ. Αλεξάνδρου. Τι σας έκανε να πείτε το «ναι» σε αυτή την παραγωγή; Έπαιξε ρόλο πως βασικός συντελεστής ήτανε ο εδώ και χρόνια συνεργάτης σας, Κώστας Αθυρίδης; Μα είμαι μέρος της παραγωγής, αφού όχι μόνο παρακολουθώ εξ αρχής, αλλά έχω συμμετάσχει ενεργά σε όλα τα βήματα της δημιουργίας της ροκ όπερας "Alexander", από τις πρώτες, ακόμα, ηχογραφήσεις. Εξάλλου, η απόδοση του λιμπρέτου της Penny Turner από την αγγλική στην ελληνική γλώσσα έγινε από μένα. Όσο για την παράσταση, είναι φανερό ότι πρόκειται για ένα απαιτητικό έργο με 35 καλλιτέχνες επί σκηνής, μια εμπειρία για μένα μοναδική. Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με τον στίχο; Ανέκαθεν εκφραζόμουν μέσα από τη γραφή, όπως και μέσα από το τραγούδι. Από τους πρώτους, βέβαια, που όχι μόνο εκτίμησε τους στίχους μου, αλλά τους έντυσε και με τη μουσική του, ήταν ο Κώστας Αθυρίδης. Έτσι έγινε και το 2004 συμπεριλήφθησαν τραγούδια σε δικούς μου στίχους στο cd "Σύννεφα", ενώ αργότερα αποτέλεσαν το βασικό άξονα του cd "Gaia-Action St". Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι δεν νιώθω στιχουργός, απλά ενίοτε μου «βγαίνουν» κάποια λόγια που μέσα από τη συνεργασία μου με τον Κώστα γίνονται τραγούδια. Δεν είναι τυχαίο που από το 2009 έχουμε δώσει στη δημιουργική μας ομάδα το όνομα "Gaia".
Το 2001 δανείσατε τη φωνή σας στην πρωταγωνίστρια της σειράς του ΑΝΤ1 «Για μια γυναίκα κι ένα αυτοκίνητο», Λίνα Σακκά. Κερδίσατε αναγνωρισιμότητα;
Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία και μάλιστα κάποια από αυτά τα τραγούδια τα συμπεριλαμβάνω ακόμα, καμιά φορά, στο πρόγραμμα των lives. Σχετικά με το ζήτημα της αναγνωρισιμότητας, οπωσδήποτε η τηλεόραση είναι ένα μέσο πολύ ισχυρό, αν και το γεγονός ότι «δάνεισα» τη φωνή μου δύσκολα επέτρεπε σε κάποιον να τη συνδυάσει με το δικό μου όνομα. Ωστόσο, παρατηρώ τον τελευταίο καιρό ότι στο youtube τα τραγούδια αυτά έχουν τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα και τα περισσότερα «likes», αν αυτό σημαίνει κάτι.
Δεδομένου ότι ζούμε σε μία εποχή κρίσης οικονομικής αλλά και ηθικής, ποιοι είναι οι τρόποι που μπορεί να προσφέρει ένας καλλιτέχνης ώστε να καλυτερεύσει η ζωή του ανθρώπου;
Νομίζω ότι στόχος της τέχνης είναι περισσότερο να δείχνει, να προβληματίζει και καμιά φορά να διασκεδάζει. Τις λύσεις θα τις βρει ο καθένας μόνος του, ανάλογα με τις ποιότητές του και τις διαδρομές που έχει κάνει. Η ηθική κρίση δεν είναι κάτι που έγινε ξαφνικά τώρα. Ήταν παρούσα όλα τα προηγούμενα χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας που ζούσαμε. Θέλω να πιστεύω ότι αυτή είναι μια καλή ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό των προτεραιοτήτων μας και περισσότερο ουσιαστικές επιλογές.
Τα μελλοντικά σας μουσικά σχέδια; «Προμηνύονται» lives με την μουσική παρέα Gaia+ ανά την Ελλάδα, υπάρχει ήδη μια ιδέα για μια καινούρια δισκογραφική δουλειά που θα αρχίσει να υλοποιείται μέσα στους ερχόμενους μήνες, ενδεχόμενες παραστάσεις του μουσικού μας παραμυθιού «Το Μικρό Μυστικό της Ζωής» το ερχόμενο φθινόπωρο και, φυσικά, η ροκ όπερα “Alexander” που παρουσιάζεται από το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις 29, 30 & 31 Μαρτίου και που ευελπιστούμε να έχει μια επιτυχημένη συνέχεια.
Σας ευχαριστώ πολύ!
Γεωργία Σάλιαρη