Yπάρχει ένας μουσικός σε αυτόν τον πλανήτη, τον οποίο θαυμάζω και σέβομαι στον απόλυτο βαθμό περισσότερο για τις συνθετικές του ικανότητες, για την πίστη στο όραμά του, τον χαρακτήρα, την αφοσίωση, το πείσμα και τη δημιουργικότητά του, παρά για τα τραγούδια και τους δίσκους τους. Υπάρχει ένας άνθρωπος, του οποίου οι ιδέες και εμπνεύσεις με έχουν συντροφεύσει για περισσότερες από δύο δεκαετίες της ζωής μου, αν και ποτέ φανατικά. Υπάρχει μία ψυχή εκεί έξω, η οποία ενώ δείχνει ανίκητη, σιδερένια και άτρωτη, ο απλός ακροατής, ο οπαδός, ο κάθε ένας που την γνωρίζει έστω και στον ελάχιστο βαθμό, αντιλαμβάνεται άμεσα πως εν τέλει είναι πιο εύθραυστη από οποιαδήποτε άλλη. Πιο εύθραυστη από αυτό που δείχνει ή από αυτό που θέλει να βγάζει προς τα έξω. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος μιλάει σε χαμηλούς τόνους, ντύνεται με το ίδιο στυλ τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες τώρα, δεν έχει μεταπηδήσει ποτέ σε 5χορδα, 6χορδα ή οτιδήποτε άλλα εμφανταστά-χορδα, δεν έχει προσβάλλει κανέναν και ποτέ δημοσίως, ενώ έχει δεχτεί κριτική, ορισμένες φορές δίκαιη ... τις περισσότερες άδικη. Δεν απάντησε! Δεν ανταπέδωσε τα χτυπήματα, αν και θα μπορούσε.
"Σε τι θα ωφελήσει κάτι τέτοιο; Εάν φέρεις αυτή τη στιγμή 10 οπαδούς των IRON MAIDEN, τους βάλεις να ακούσουν το νέο δίσκο και τους ρωτήσεις μετά τη γνώμη τους, θα λάβεις 10 διαφορετικές απόψεις. Εσύ πχ πιστεύεις ότι το “No prayer for the dying” είναι το πλέον αδύναμο άλμπουμ μας, μπορώ ωστόσο να σε διαβεβαιώσω πως υπάρχουν ακροατές, που λατρεύουν το δίσκο. Ίσως επειδή ήταν ο πρώτος που άκουσαν από τους MAIDEN. Πριν από λίγο είχα εδώ επισκέπτες-ακροατές, οι οποίοι τοποθετούν το “No prayer for the dying” στα αγαπημένα τους άλμπουμς όλων των εποχών, για το λόγο που μόλις σου ανέφερα. Εσύ επιμένεις βέβαια στη γνώμη σου, η οποία είναι σεβαστή αναφορικά με το κατώτερο σημείο στην καριέρα μας. Προσωπικά δεν μου αρέσει η παραγωγή του δίσκου, αλλά ορισμένα τραγούδια δεν είναι και τόσο χάλια. Πρόσφατα κιόλας ξανασυνειδητοποίησα ότι το “Mother Russia” είναι πολύ ωραίο κομμάτι".
Υπάρχει ένας αποδεδειμένα επιτυχημένος μουσικός, ο οποίος έχει δει στην 40χρονη καριέρα του συναδέλφους του να αποκαλούνται Θεοί από οπαδούς και τύπο : Ronnie James Dio, Ritchie Blackmore, Ozzy Ozbourne, Tony Iommi, Jimmy Page, Robert Plant, Phill Lynott και πολλούς άλλους ... μέχρι και τους Yngwie J. Malmsteen, Rob Halford, Joey DeMaio & Chuck Schuldiner. Ο ίδιος ουδέποτε αποδέχτηκε τον αντίστοιχο χαρακτηρισμό, αν και ένα σκαλοπάτι πάνω απ' όλους αυτούς. Ναι, ένα σκαλοπάτι επάνω σε θέματα σύνθεσης, έμπνευσης και χαρακτήρα. Διότι όλα παίζουν ρόλο σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή. Και ο κύριος Steve Harris είναι ένας άνθρωπος με σιδερένια θέληση και χαρακτήρα.
O Steve Harris έχει την καρδιά του Λιονταριού.
"Σπάνια αναλύω τον εαυτό μου και τις πράξεις μου. Με τον καιρό έμαθα να με αποδέχομαι έτσι όπως είμαι και είναι ευχής έργον που το ίδιο συμβαίνει με τον περίγυρό μου. Πιστεύω ότι η κάθε μπάντα έχει ανάγκη ενός «καθαρού μυαλού», το οποίο θα επαναφέρει τους πάντες στην τάξη και θα αποτρέπει το χάος."
Χτυπήστε τώρα, που μπορείτε και προλαβαίνετε. Πείτε ότι έχετε να πείτε όσο υπάρχει χρόνος και έχετε την ευκαιρία να γίνετε για μερικές ημέρες εσείς οι πρωταγωνιστές, αφήνοντας τον μουσικό, το δημιουργό κάπου σε μια άκρη, εκεί στο σκοτάδι. Η προσοχή μας είναι στραμμένη όλη και μονάχα επάνω σας ... ή τουλάχιστον έτσι νομίζετε, έτσι θέλετε να πιστεύετε, έτσι θεωρείτε και διαδίδετε. Κάνετε μεγάλο λάθος όμως κύριοι. Υπάρχουν στιγμές σε αυτή τη ζωή, που η μουσική μιλάει από μόνη της και τότε όλα τα λόγια, όλες οι αναλύσεις και οι φανφάρες, τα πάντα είναι περιττά. Και ευτυχώς υπάρχει ακόμη κόσμος, που γνωρίζει και ξέρει να ακούει ... πάνω απ' όλα όμως, που σέβεται το όραμα ενός μουσικού, τις επιθυμίες του και προσπάθεί να μπει στο μυαλό του και να βιώσει τις ανάγκες έκφρασής του την περίοδο της σύνθεσης και ηχογράφησης.
Έχουμε μάθει όμως στα εύκολα. Έχουμε συνηθίσει να αφήνει ο μπαμπάς ή η μαμά κάθε πρωί στο τραπέζι το 20ευρω και να πηγαίνουμε στο διπλανό μαγαζί να παίρνουμε το πρωί την τυρόπιτά μας με το κακάο ή το βράδυ το σουβλάκι και την κόλα μας. Οι πλαστικές, hi-tech παραγωγές, με τα trigg-αρισμένα τύμπανα και τις κομπρεσαρισμένες κιθάρες έχουν γίνει βίωμά μας. Παραγωγοί, που περισσότερο σε τεχνικούς ηλεκτρονικών υπολογιστών και ειδικούς χειριστές προγραμμάτων φέρουν, έχουν γίνει οι ήρωές μας και τους έχουμε αναγάγει σε Θεούς μας. Τα ονόματά τους βρίσκονται στην άκρη της γλώσας μας συνεχώς και ακατάπαυστα. "Αυτούς γνωρίζουμε, αυτοί μας αρέσουν", σωστά; Ακόμη και οι Sabbath είχανε αναλογικό ήχο τη δεκαετία του '70, πλέον όμως ο Ozzy Ozbourne είναι πιο hi-tech και από χολυγουντιανή υπερπαραγωγή του κινηματογράφου. "Ήχος μπετόν" - "τείχος από κιθάρες" - "τύμπανα μπουλντόζες" : Οι αγαπημένες μας εκφράσεις και περιγραφές. Τόσα ξέρουμε, τόσα λέμε. Το θέμα είναι όμως, πως δεν σεβόμαστε τίποτα και πάνω απ' όλα την ανάγκη έκφρασης ενός μουσικού, ο οποίος μπορεί να έχει τις δικές του αντιλήψεις, ιδέες και θεωρίες.
"Πάντα προσπαθούμε στο στούντιο να παράγουμε τον ήχο, που έχουμε όταν παίζουμε ζωντανά. Ορισμένες φορές το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό, άλλες πάλι όχι. Δεν υπάρχει ο 100% τέλειος ήχος. Σημαντικό είναι να έχουμε μία ατμόσφαιρα όσο πιο κοντινή στις συναυλίες, έτσι ώστε να αναπνέουν και οι συνθέσεις. Ο ακροατής θα πρέπει να αισθάνεται ότι το διασκεδάσαμε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων και πίστεψέ με, όσον αφορά το νέο άλμπουμ, αυτό ισχύει στον απόλυτο βαθμό".
Η κριτική είναι πάντα θεμιτή. Στη μουσική όλες οι απόψεις είναι αρκετά σχετικές και τα γούστα διαφέρουν. Ο καθένας έχει το δικαίωμα της προσωπικής γνώμης και δεν είναι ποτέ δυνατόν να συμφωνούνε όλοι. Όταν όμως ένα φαινόμενο επαναλαμβάνεται και μάλιστα κατ' εξακολούθηση, τότε παύει να είναι σύμπτωση και σίγουρα δεν πρεσβεύει καμία αγνή, απλή και ασπίλωτη μουσική γνώμη. Αυτοί που αποθέωναν τους Iron Maiden τη μόνη εποχή κατά την οποία η μπάντα ήταν πραγματικά αδύναμη συνθετικά και είχε τρομερά προβλήματα - βλέπε "Virtual XI" - αυτοί, οι ίδιοι ακριβώς, που αναδείκνυαν το δίσκο του 1998 σε "άλμπουμ της χρονιάς" και παραπλανούσαν τόσο επιδέξια τον κόσμο, είναι που σήμερα, έσπευσαν από τους πρώτους να εκφράσουν τη γνώμη τους, που τόσο πολύ θεωρούν πως έχει ειδικό βάρος, και την αντίθεσή τους με το "British Lion". Έχει πλάκα όμως ...
Εφόσον οι Iron Maiden άκουγαν το ελληνικό κοινό, τους Έλληνες μουσικούς συντάκτες, δεν θα ήταν η μπάντα που είναι σήμερα. Δεν θα γνώριζαν ποτέ την επιτυχία που γνωρίζουν. Διότι για εμάς, όταν έβγαιναν τα "No Prayer For The Dying" ή "Virtual XI" ήταν οι υπέρτατες δισκάρες, αλλά με το "The Final Frontier" είχαμε μεγάλο πρόβλημα ... και με το "British Lion" ακόμη μεγαλύτερο. Διότι "οι παραγωγές του Kevin Shirley είναι όλες ίδιες", "ο ήχος είναι αδύναμος", "δεν υπάρχει ψυχή", "οι Maiden κουράζουν", "πολλά μακρόσυρτα τραγούδια με εισαγωγές και βαρετές απαγγελίες". Αυτό ακριβώς!
Οι Iron Maiden είναι ίσως η μοναδική μπάντα στην ιστορία, που ποτέ μα ποτέ στα 40 χρόνια ύπαρξής της, δεν διάλεξε έστω και για λίγο μία διαφορετική ηχητική κατεύθυνση. Heavy metal έπαιζε το 1978, heavy metal παίζει και σήμερα. Το λογότυπο παραμένει το ίδιο. Η φιγούρα του Eddie είναι εκεί, όπως και ο ηγέτης, ο Steve Harris, ο άνθρωπος που εξασφαλίζει ότι τίποτα δεν θα αλλάξει και πως η ποιότητα θα ικανοποιεί ορισμένα standards. Κάνανε λάθη; Είχανε αδύναμες στιγμές; Γνωρίσανε αποτυχίες; Με κάθε σιγουριά! Θα πρέπει πάντα ωστόσο να υπάρχει μία λογική στις απόψεις μας. Η αποχώρηση του Bruce Dickinson βρήκε τη μπάντα να αλλάζει σελίδα. Κανείς ποτέ δεν έγραψε ότι η φυγή του διάσημου τραγουδιστή συνέπεσε χρονικά με τη χειρότερη περίοδο στα οικογενειακά και προσωπικά του Steve Harris. Ο ίδιος ήταν που σχεδόν ποτέ δεν αναφέρθηκε σ'αυτό, δεν κλαιγόταν στον τύπο και δεν έβγαζε τα προσωπικά του προς τα έξω μα το βασικότερο, δεν έψαχνε δικαιολογίες ... άφηνε τη μουσική του να μιλήσει. Και ο Steve Harris δεν ήταν στα καλύτερά του, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Τότε είχανε επιλέξει τον Blaze Bailey ως αντικαταστάτη. Δεν ήταν ο καλύτερος τραγουδιστής του κόσμου ... δεν ήταν και κακός όμως. Δεν έπιανε πάνω από 2 οκτάβες, ε και; Heavy metal παίζουν οι Iron Maiden και δεν θα τραγουδούσε όπερα. Δεν ήταν καλύτερος του Bruce Dickinson, ήταν όμως κι αυτός Βρετανός, με όρεξη για δουλειά και αυτό που εν τέλει μετράει είναι το κοινό όραμα. Θεωρώ ότι ουδέποτε ο Steve Harris και γενικότερα οι Iron Maiden αντιμετώπισαν το θέμα ανταγωνιστικά : να πάρουν τον καλύτερο τραγουδιστή, να έχουν την καλύτερη παραγωγή, να ηχογραφήσουν τον καλύτερο δίσκο, να παρουσιάσουν το πιο ακριβό show. Όλα είναι σχετικά. Αυτό που μετράει στο τέλος της ημέρας είναι πόσο ικανοποιημένοι είναι οι ίδιοι με αυτό που έκαναν κατά τη διάρκειά της. Και όλα δείχνουν, πως τα μέλη της μπάντας και πιο συγκεκριμένα ο Steve Harris μέσα του, έχει βρει την εσωτερική του γαλήνη. Ξέρει τι θέλει και ξέρει πώς να το επιτύχει. Καθόλου τυχαίο δεν θα πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός, πως το "The Final Frontier" είναι το πιο επιτυχημένο άλμπουμ στην ιστορία της μπάντας. Δεν μας αρέσει να το λέμε, αλλά οι αριθμοί αυτό δείχνουν. Αρεσκόμασταν στο να ασκούμε κριτική στον Steve Harris την εποχή των "The X Factor" & "Virtual XI" για τον ήχο, ποτέ όμως δεν σκεφτήκαμε ότι αυτό ακριβώς ήθελε ο ίδιος και αυτό ήταν που έκανε τους Iron Maiden να ξεχωρίζουν. Δεν είχαν τον ήχο των άλλων ... δεν έμοιαζαν με κανέναν. Ήταν απλά οι Maiden.
Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ρίχνουμε σήμερα τα πυρά μας στον Kevin Shirley και αγνοούμε το γεγονός, πως ο Steve Harris είναι συμπαραγωγός, αυτός θέτει τα όρια και δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές. Υπάρχουν πλάνα σε DVDs, υπάρχουν δηλώσεις, υπάρχουν φωτογραφίες ... όλες οι ηχογραφήσεις, η μίξη, το mastering και τα πάντα γίνονται υπό το άγρυπνο βλέμα του κυρίου Steve Harris, αλλά αυτός που φταίει είναι ο Kevin Shirley, διότι κάποιος θα πρέπει να φταίει. Κάποιος κάνει κάτι λάθος, επειδή εμάς δεν μας αρέσει αυτό ή επειδή και οι Maiden θα πρέπει να ακούγονται σαν κάθε άλλη metal μπάντα του σήμερα εκεί έξω : να έχουν μοντέρνο ήχο, να κάνουν τα ηχεία μας να πάλονται, να φορτώνουν τις συνθέσεις τους με πολύπλοκες ενορχηστρώσεις και layers κιθάρων, να πειράζουν τα φωνητικά και να διορθώνουν τα πάντα με τα κουμπάκια του υπολογιστή στο στούντιο. Οι Maiden όμως δεν είναι αυτό που θέλουμε εμείς ... αλλά αυτό που οραματίζεται ο Steve Harris και τα υπόλοιπα μέλη. Και ευτυχώς να λέμε ... αλλιώς δεν θα υπήρχαν Iron Maiden. Και δεν θα υπήρχε heavy metal όπως το γνωρίζουμε όλοι μας.
"Ποτέ άλλωστε δεν είμασταν τόσο μονόπλευροι, ώστε κάποιος να μπορεί να αφομιώσει ένα άλμπουμ μας με την πρώτη ακρόαση. Σε κάθε δίσκο μας υπήρχε υλικό, το οποίο απαιτούσε χρόνο και υπομονή προτού αποκαλύψει πλήρως όλα τα μυστικά του. Και για να σου πω την αλήθεια, μου αρέσει εμένα αυτό. Η μουσική ζει περισσότερο. Η όλη φάση γίνεται πιο ενδιαφέρουσα και για εμάς ξέρεις".
Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα, οπότε και κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι, εντελώς απρόσμενα έσκασε μία είδηση περί "σόλο δίσκου" του Steve Harris. Για να είμαι ειλικρινής ταράχτηκα και πιστεύω πως δεν ήμουν ο μόνος. Δεν το περίμενα. Δεν μπορούσα καν να το φανταστώ, και πώς άλλωστε όταν ο συγκεκριμένος άνθρωπος ζούσε και ανέπνεε μονάχα Iron Maiden σε ολόκληρη τη ζωή του, με μια μικρή παρένθεση που έκανε τα τελευταία χρόνια για να βοηθήσει την κόρη του. Φυσικά στην πορεία, μέσα από δηλώσεις και συνεντεύξεις, οι περισσότερες απορίες λύθηκαν και ξεκαθαρίστηκε, πως δε μιλάμε για έναν σόλο δίσκο, ένα one off project, αλλά για μια κανονική μπάντα.
Η ιστορία γύρω και πίσω από το "British Lion" είναι λίγο πολύ γνωστή. Πρόκειται για μία μπάντα την οποία είχε στην εταιρεία του και υπό τον επίβλεψή του ο Steve Harris από τις αρχές της δεκαετίας του '90, πίστευε αρκετά σε αυτήν, έγιναν όλοι καλοί φίλοι και τα υπόλοιπα μπορούμε να τα ακούσουμε στο δίσκο! Αρκετά χρόνια περίμεναν οι συνθέσεις του "British Lion" μέχρι να δουν το φως της δημοσιότητας.
6 εβδομάδες πριν, βρισκόμουν μέσα σ'ένα τρένο και ταξίδευα βράδυ/ξημερώματα. Πάτησα το play στο κινητό μου και οι πρώτες νότες του "This Is My God" με ξάφνιασαν. Οι σκέψεις ήταν τόσες πολλές, τόσο γρήγορες, που αδυνατούσα να τις αντιληφθώ, να τις βάλω σε μια τάξη και να καταλήξω σε ασφαλή συμπεράσματα. Τα συναισθήματα ήταν ποικίλα, αλλά ένα ήταν σίγουρο για εμένα, κατά έναν περίεργο τρόπο έβρισκα τρομερά σαγηνευτικό αυτό που άκουγα. Η πρώτη μου πηγαία αίσθηση, χωρίς να την αναλύσω ή φιλοσοφήσω περαιτέρω, ήταν πως μου θύμιζε αυτό που είχα νιώσει ακούγοντας το "Waiting For The Dawn" των Inner Wish πριν πάρα πολλά χρόνια. Θα το εξηγήσω παρακάτω.
Αυτό που έβγαινε από τα ακουστικά μου ήταν τόσο γυμνό και άδειο, που σχεδόν με σόκαρε. 70ς;;; Μμμμ, δεν ξέρω καν αν μπορεί κάποιος να το πει! Πρόχειρο; Ίσως ναι! Demo ιδέες; Επίσης! Σε καμία των περιπτώσεων δεν ήταν αυτό που αποκαλούμε σήμερα "επαγγελματική ηχογράφηση". Το μπάσο στο τέρμα να κοκκινίζει τις εντάσεις (αναμενόμενο) και βασικά μία κιθάρα να ξεχωρίζουν τα αυτιά μου. Περίεργο!
Υπάρχουν άντρες, που έχουν ως φετίχ τα γυναικεία πόδια, τα μαύρα διαφανή εσώρουχα, τα μεγάλη στήθη και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Το δικό μου απόλυτο (μουσικό) φετίχ είναι να ακούω το μπάσο πεντακάθαρα σε μια ηχογράφηση : όσο πιο ψηλά και δυνατά στην τελική μίξη, τόσο περισσότερο ηδονίζομαι. Αυτό ήταν το πρώτο στοιχείο που λάτρεψα στο "British Lion" και απολαμβάνω μέχρι σήμερα. Αυτός είναι ο Steve Harris που γνωρίζω και λατρεύω.
Ναι, οι British Lion ουδεμία σχέση έχουν με Iron Maiden ... μα καμία, καμία ... ΚΑΜΙΑ! Μην αναζητείτε άσκοπα ομοιότητες. Δε νομίζω, πως παίζουν για να γίνουν το επόμενο μεγάλο όνομα. Ούτε παίζουν για να αρέσουν σε όλον τον κόσμο. Τι αίσθηση αποκομίζω εγώ; Στα 34 μου, συναντάω 2-3 παλιόφιλους από το γυμνάσιο, βρίσκουμε και άλλο ένα παλικάρι και μπαίνουμε σ'ένα στούντιο τζαμάροντας, πίνοντας μπύρες, διηγούμενοι παλιές ιστορίες, γελώντας ακατάπαυστα και παίζοντας μουσική. Παίζουμε για εμάς, για την πλάκα μας, για να περνάμε ωραία, για να ηρεμούμε και να μας φεύγει το άγχος. Πιστεύω πως αυτό ακριβώς είναι οι British Lion και τίποτα μα τίποτα παραπάνω. Ναι, ο τραγουδιστής τους είναι μέτριος ... αλλά δεν είναι flat. Σε αυτό το σημείο προσωπικά διαφωνώ κάθετα με ότι έχω διαβάσει. Είναι εκφραστικότατος, με μία όμορφη, λυρική και γλυκιά χροιά, απλά δεν έχει το λαρύγγι άλλων, δεν έχει σε καμία περίπτωση το εύρος, δεν διαθέτει κανενός είδους τεχνική ... ο άνθρωπος τραγουδάει με τα φάλτσα του και οι κύριοι Kevin Shirley & Steve Harris τον "παρουσιάζουν" απογυμνωμένο. Αυτή είναι η αλήθεια για εμένα φίλοι μου! Κρεμάστε τον λοιπόν, επειδή δεν είναι ο νέος Bruce Dickinson, αλλά ούτε ο Luciano Pavarotti. Κρεμάστε κι εμένα, που τον βρίσκω αρκούντως καλό και με μία ανεξήγητη γοητεία στη χροιά.
Ο δίσκος κυλάει κάπως "φυσιολογικά" μέχρι και το 4ο κομμάτι, το "Us Against The World"!!! Η βασική μου ένσταση μέχρι εκείνο το σημείο ήταν μία : οι δύο κιθάρες. Ειλικρινά δεν καταλάβαινα το λόγο και τη χρησιμότητα. Όταν έσκασε όμως το "Us Against The World", η πρώτη ανατριχίλα έκανε την εμφάνισή της. Ήταν η στιγμή, που λόγω κούρασης, αϋπνίας και έντασης είχα μισοκλείσει τα μάτια και ήμουν σε φάση "αδράνειας". Μία μικρή εισαγωγή με πλήκτρα και με το εναρκτήριο riff τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα, σαν να ξυπνούσα από εφιάλτη. Βρωμούσε Maiden ... ήταν Steve Harris to the bone ... ήταν θεϊκό. "FUCK YEAH", ανασηκώθηκα στη θέση μου και έδειχνα "έτοιμος για πόλεμο". Βέβαια, το κομμάτι κατεβάζει απευθείας ταχύτητα και αλλάζει ρότα. Δε μπορώ να κρύψω το θαυμασμό μου για τον Richard Taylor (φωνητικά) στα κουπλέ ... ναι, στο ρεφραίν είναι αδύναμος. Δε θα πεθάνουμε κιόλας! Δεν πρόκειται για έναν δίσκο, με τον οποίο οι τύποι επιθυμούν το #1, ούτε τα εξώφυλλα, ούτε τη φήμη. Και το solo στη μέση είναι εξαίσιο ... οπότε τι παραπάνω να ζητήσει κανείς; Το πρώτο πραγματικό highlight του άλμπουμ μόλις είχε σκάσει.
Αναφέρομαι και παρουσιάζω το "British Lion" κάνοντας συνειδητά ένα μεγάλο φάουλ. Μιλάω για το άλμπουμ, έχοντάς το μονάχα σε mp3. Κάθε σοβαρός ακροατής, από τις πρώτες και μόνο νότες θα αντιληφθεί, πως πρόκειται για μια δουλειά, την οποία μπορεί να εκτιμήσει και να αξιολογήσει κανείς μόνο σε βινύλιο. Σε αυτό είμαι κάθετος. Το αναφέρω, διότι θέλω να είμαι ειλικρινής. Δεν θα το αγοράσω σε CD. Δεν με ενδιαφέρει καν να το ακούσω από CD - μπορεί να σχηματίσω κακή γνώμη μάλιστα για το "British Lion". Θα περιμένω υπομονετικά το βινύλιο και θα το βάλω να παίξει στο πικ-απ μπουκώνοντας τα ηχεία μου από το τερματισμένο μπάσο του Steve Harris. Και όχι, δεν θα χαμηλώσω τις εντάσεις του μπάσου στο equalizer. Θέλω να το νιώσω να δονεί το δωμάτιο.
Επειδή δεν είναι αναγκαίο να κάνουμε επιστημονική ανάλυση για πράγματα τα οποία είναι ξεκάθαρα, ας αναφερθεί πως κορυφαία στιγμή του δίσκου είναι το "Α World Without Heaven". Υπάρχει το ρυθμικό και "χαρούμενo" "The Chosen Ones" (πολύ καλό κομμάτι) καθώς και η μπαλάντα "The Lesson", το "A World Without Heaven" όμως είναι αυτό που ξεχωρίζει με το πρώτο άκουσμα και επιτέλους απολαμβάνουμε και λίγο διπλές κιθάρες. Απλό στη δομή του, με εξαιρετικές αλλαγές, λυρισμό, άριστες μελωδικές γραμμές και αρκετή ένταση. Η παραγωγή είναι "στεγνή' φίλοι μου και λογικότατο είναι ο Richard Taylor να ρίχνεται έτσι στην αρένα με τα λιοντάρια να περιμένουν να τον φάνε. Χα, χαμογελάω σκεπτόμενος τι του έκαναν κυριολεκτικά οι φίλοι του, ενώ με λίγα "κομπιουτερικά" κολπάκια θα μπορούσαν να τον βγάλουν "ασπροπρόσωπο" και όλοι να τον αποθεώνουν. Να λοιπόν και το νόημα του τόσο τεράστιου σε μέγεθος προλόγου/εισαγωγής με άπειρες σκέψεις, εντυπώσεις και διαπιστώσεις. Όποιος κατάλαβε την εν γένει λογική πίσω από την κυκλοφορία ενός δίσκου όπως το "British Lion" κατάλαβε. Οι υπόλοιποι είτε χαθήκανε κάπου στην πορεία, είτε πολύ απλά δε θέλουν να καταλάβουν. Καλή ακρόαση σε κάθε περίπτωση και συνοδέψτε το πρώτο παίξιμο του βινυλίου με μία παγωμένη μπύρα! Prost!!!
Όσοι δεν κατάλαβαν σε τι θα αναφερθεί το παρόν κείμενο, μπορούν άνετα να αποχωρήσουν από τον... πλανήτη! Σαν σήμερα, πριν από τριάντα τρία χρόνια, οι Iron Maiden κυκλοφόρησαν τον έβδομο δίσκο τ...
Φιλοξενούμε δουλειές του συγκροτήματος από τις Σέρρες εδώ και καιρό. Και πάντα τις ευχαριστιόμαστε. Ο Βαγγέλης, ο Χρήστος και οι συνεργάτες τους, φροντίζουν κάθε φορά να δημιουργούν κάτι ιδιαίτερο, ...
Respective video is portraying the seven-minute edit of the song, built in a wonderful package, produced by Martin Häusler. Probably the best video of the year – already!
Άκουσα τρία εκπληκτικά instrumental που μου έστειλε ο Δημήτρης και πραγματικά μου έφυγε το σαγόνι. “Back On Track” και θαρρείς πως οι Scorpions τζαμάρουν με τον Satriani! Απίστευτη μελωδία, τρελό τρ...
Μια δουλειά που βαφτίστηκε «Ανοιχτοί Λογαριασμοί». Ένα σύνολο τραγουδιών που είναι Ροκ, είναι κάτι άλλο, είναι πολύ περισσότερο, είναι στο πηγάδι του μυαλού μας. Πιάνω ν’ ακούσω… Ευαισθησία, εξαιρετ...
Με ελληνικό στίχο, αλλά και νότες από τη δημοτική μουσική, το post punk και rock, σε συνάρτηση με τα ψυχεδελικά μπλουζ, δηλώνουν τη μουσική τους ύπαρξη μέσα από εννέα τραγούδια, όπου οι ανάσες...
Ο Δημήτρης Φάκος συγκεντρώνει όλα αυτά τα στοιχεία που μπορούν να χαρακτηρίσουν κάποιον ως τη γενιά που έρχεται. Για την ακρίβεια, τη γενιά που έφτασε…
Όλοι οι «θαμώνες» είναι μαύροι, κάτι που έχει απόλυτη σχέση με το διττό μοτίβο του βίντεο. Να δείξει και να τονίσει, χωρίς καν να μιλήσει, τη φτώχεια στις ΗΠΑ και τον ρατσισμό.
Οι The Slayerking επανά-κυκλοφόρησαν τη δεύτερή τους δουλειά, “Tetragrammaton” (είχε αρχικά κυκλοφορήσει το 2019). Το υπέροχο αυτό τρίο έδωσε άνεμο στα φτερά μας να πετάξουμε σε άλλους πλανήτες. Μπο...
Μέταλ του σκοτωμού, με τη μπάντα να δείχνει βιρτουοζιτέ και κάφρικη την ίδια στιγμή. Επίλογος με το “It It’s Over” (λογοπαίγνιο που μας ξετρέλανε), με την Prog δύναμη, το Sanctuary ψήγμα, τη μ...
Είναι βέβαιο ότι θα ακούσουμε πολύ σύντομα από τα παιδιά. Με το καλό να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους full length. Εδώ είμαστε. Για να στηρίξουμε και να θαυμάσουμε. Χωρίς φόβο. Με πολύ πάθος!
Αν ο Γρηγόρης έμπαινε σε ένα House Of Blues, με αυτά τα παιδιά που συμμετέχουν στον δίσκο και ξεκινούσε να παίζει αυτά τα τραγούδια, θα ήταν ακόμα εκεί και θα έπαιζε, μπροστά από ένα κοινό που δεν θ...
Ο Μίκυ, ο Ντόναλντ, ο Γκούφυ και πολλοί από τους ήρωες του μεγαλύτερου δημιουργού κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών, φιγουράρισαν σε εκείνο το δισκάκι και τραγούδησαν παρέα με τον Αμερικανό τραγουδ...
Το EP ξεκινά με το “Porphyria”, με ήχους και φωνή που προσδιορίζουν μια σκοτεινή στιγμή, σαν να ξεδιπλώνεται μια ανατριχιαστική ιστορία. Στο “Dark Era” η «μαυρίλα» απλώνεται. Βάναυσα φωνητικά ...
Στις 3 Νοεμβρίου του 1992, ο Jon Bon Jovi κι η παρέα του αλλάζουν σελίδα. Το hard rock – glam πρόσημο παραμένει εμφανές, μαζί με τα γκομενέ τραγουδάκια και τα κλιπάκια, αλλά η αλλαγή είναι πολ...
To “The Fun Palace” είναι ΕΠΟΣ! Μιλάμε για ένα από τα καλύτερα κομμάτια στην ιστορία του ΜΕΤΑΛ! Είμαι σίγουρος πως δεν θα πάψουμε ποτέ να χτυπιόμαστε όταν ακούμε το τραγούδι αυτό, ιδίως στο ση...
Δυστυχώς, αυτοί οι Εγγλέζοι, που λέγαμε πιο πάνω, έχουν σνομπάρει τελείως τούτο το άλμπουμ. Μόνο το “Bring Your Daughter…” κατέληξαν να παίζουν και αυτό… παλιά. Δεν έχω ιδέα αν κάποτε, στο τρί...
Το “Programmed” ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα σοκ για τα αυτιά. Τα δέκα κομμάτια του δίσκου αποτελούν ένα εξαιρετικό δείγμα αμερικάνικου progressive/power metal.
Ο Θοδωρής είναι ένας άνθρωπος χαμηλότατων τόνων. Το κατάλαβα από τα λίγα λεπτά κουβέντας μας, το κατάλαβα όταν τον επαινούσε για την τεχνική του ο κοινός μας φίλος και εκείνος κατέβαζε το κεφάλι του...
Ο Γιώργος Σταθάκης είναι αρχικά ένας σπουδαίος μουσικός και οργανοπαίχτης. Έχει στην πλάτη του άπειρες εργατοώρες στα πατάρια, παρέα με μεγάλους λαϊκούς καλλιτέχνες. Ο ίδιος αποφάσισε και να τραγουδ...
Φτάνουμε λοιπόν στην τελευταία δεκαετία που πέρασε και έχουμε την ανακοίνωση του Halford στις 7 Δεκεμβρίου 2010 ότι η μπάντα θα βγει στο δρόμο για δύο χρόνια με την Epitaph World Tour, η οποία...
Η ουσία όμως του Jam Night είναι – όπως πολύ γνωρίζετε – όλοι αυτοί που έρχονται και παίζουν. Είναι οι σιτεμένοι με τα όποια κέφια, οι πιτσιρικάδες με την απίστευτη ενέργεια, είναι οι σιτεμένοι με τ...
Ροκ, ελληνικός στίχος, πάθος, οργή, δύναμη, γκάζια. Η ελληνική σκηνή, οι μπάντες από το εξωτερικό, το προσωπικό του στυλ, το υβρίδιο που προέκυψε… Ο Ντίας έγραψε τους ήχους, τη μουσική, ενορχή...
Ένα άλμπουμ που συνδυάζει τέλεια το Progressive, το Μέταλ, το Ροκ, τα υπέροχα φωνητικά, την ακόμα πιο υπέροχη μελωδία… Το 2005 οι Αυστραλοί κυκλοφορούν μάλλον το καλύτερο άλμπουμ τους, ένα από...
Η ουσία είναι ότι πρόκειται για ένα δίσκο που αγαπάω πολύ. Που έχει πολύ ξεχωριστή θέση στη δισκοθήκη και την καρδιά μου. Που θα μου θυμίζει πάντα ότι ο τραγουδιστής με το μαλλί μέχρι το απένα...
Το πρώτο full length για το σχήμα από την Ιταλία. Η ομάδα μετράει και ένα ΕΡ, πριν πέντε χρόνια περίπου. Το λυρικό, συμφωνικό και φυσικά μπαρόκ ύφος μπλέκει με ένα εξίσου μπαρόκ λιμπρέτο. Τις περιπέ...
Θα κάνουμε λοιπόν ένα ταξιδάκι στη δεκαετία του ‘90, ώστε να δούμε αν υπήρχε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα και να γνωρίσουμε ποιοι το υπηρέτησαν. Και ξεκινάω δίχως καμία σειρά.
Η κρουστή μυστηριακή εισαγωγή του “I Chase The Night” μας φτάνει σε ένα καμπαρέ της δεκαετίας του ’30. Ένα James Bond-ικό κομμάτι ξετυλίγεται μπροστά μας, με υποδειγματικές φωνές και χαλί που ακούγε...
Ο δίσκος χωρίζεται σαν θεατρικό. Δύο πράξεις και εννέα σκηνές (τέσσερις και πέντε ανά πράξη αντίστοιχα), τις οποίες συνθέτουν δώδεκα κομμάτια. Η ιστορία μπλέκει με μαεστρία το παρελθόν με το π...
Οι Virgin Steele και στην προκειμένη ο David DeFeis, δημιούργησαν ένα μνημειώδη δίσκο, στον οποίο σεβάστηκαν απόλυτα το κείμενο της Ορέστειας. Το “The House of Atreus Act I” δεν είναι ένας απλ...
Τα πλήκτρα, το βιρτουοζιτέ μπάσο και όλο μοτίβο παραπέμπουν σε μουσικούς, που έχουν πολύπειρα μπες-βγες στα στούντιο. Όπως γίνεται πάντα ή σχεδόν πάντα σε αυτές τις παραγωγές, η μουσική αποδίδεται α...
Οι Junkwolvz μας συστήνονται σαν Heavy Rock ‘n Roll μπάντα από την Αθήνα. Με το που ξεκίνησα να ακούω, εκείνες οι έξι λέξεις μου καρφώθηκαν στο μυαλό. Ας βάλουμε τα αρχικά τους. Πώς είπατε; Γιατί τα...
Για τους Led Zeppelin έχει γραφτεί η φράση “The greatest cover band in Rock n’ Roll history”. Να μου κάνουν τη χάρη οι οπαδοί τους! Πολύ λίγο με νοιάζει εδώ το plagiarism. Εδώ έχουμε μία μπάντ...
Η γυναικεία φωνή είναι πιτσιρίκα. Είναι ναζιάρικη, είναι αθώα, φορά λευκό πουκάμισο και καρό φουστίτσα και ίσως μια διαβολουρά. Ροκ θέματα, πολύ χαριτωμένο ρεφρέν, επαναφορά με κουπλέ φασαριόζικο, π...
Δέκα συνθέσεις (συγκεκριμένα επτά και μία τριλογία) μας ταξιδεύουν στο σκοτεινό κόσμο του ήρωα. Το πρώτο και ομώνυμο κομμάτι (“Dark Saga”) μας βάζει κατευθείαν στο κλίμα από τις πρώτες κιόλας ...
Βασική αρχή της στήλης είναι η ακόλουθη. ΔΕΝ παίρνετε στα σοβαρά αυτά που γράφουμε. Σκοπός μας είναι να περάσουμε καλά και να σας ανεβάσουμε τη διάθεση. Ίσως να μας δείτε να θάβουμε τους Maide...
Ένα από τα κορυφαία concept album, κατά την ταπεινή μου άποψη και προτίμηση και με το οποίο έχω περάσει άπειρες ώρες ακρόασης και συντροφιάς, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το “The Crimson Idol” ...
Πιάνο σε mood μπλε, μέτρο 3/4 και αντί για βαλς, ένας Jazz διάδρομος, που τύμπανα και μπάσο μετατρέπουν σε Jazz Fusion. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα εκπλαγείτε από τον τρόπο που παίζουν οι βιρτουό...
Ευαίσθητα τραγούδια, βασισμένα σε καθαρές κιθάρες, πιάνο, πλήκτρα και φωνή. Ιδανικά για το τραπέζι που λέγαμε πιο πάνω. Οι ματιές γίνονται πιο κλεφτές και πιο ένοχες. Τα χαμόγελα στέκονται υπερήφανα...
Άλλη μια ιστορία που ανακατεύει το διάβολο στα μουσικά δρώμενα. Αυτή τη φορά όμως, είναι η υπεροψία του ίδιου και όχι η ανθρώπινη αμετροέπεια που προκαλεί το διαγωνισμό. Και εδώ συμμετέχει ο ί...
Βασική αρχή της στήλης είναι η ακόλουθη. ΔΕΝ παίρνετε στα σοβαρά αυτά που γράφουμε. Σκοπός μας είναι να περάσουμε καλά και να σας ανεβάσουμε τη διάθεση.
Οι Astrodot φωτίζουν μία εποχή που πάντα θέλαμε να ζήσουμε. Και την ευκαιρία την έχουμε, επιτέλους. Μέσω της μουσικής των παιδιών. Το άλμπουμ είναι ακόμα νωπό. Θα ευχηθούμε καλοτάξιδο και θα περιμέν...
Ο Πάνος, ο οποίος έχει κάνει σχεδόν τα πάντα στο άλμπουμ, δημιουργικά, εκτελεστικά και τεχνικά, είναι ένας σύγχρονος τροβαδούρος, ο οποίος έχει μία θαυμάσια φόρμουλα στο να μεταφέρει τις ιδέες του σ...
Η κιθάρα είναι καθαρή στην αρχή και αγριεύει πιο μετά. Τα τύμπανα οδηγούν με άνεση. Η φωνή είναι αφηγηματική. Ίσως τα παιδιά να απολαμβάνουν ένα τεράστιο φάσμα από μπάντες, από τους Pink Floyd μέχ...
Το “Abbey Road” των The Beatles βέβαια δεν πέρασε ποτέ κάτω από τη μύτη μου απαρατήρητο. Από τα μέσα της δεκαετίας του '70, που το έβαλε στο πικάπ μας ο συγχωρεμένος ο αδερφός μου, μπήκε από τα αυτι...
Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που το άκουσα. Up tempo, με βαρβάτη εισαγωγή και γκράντε riffing, με αιχμηρούς στίχους και ζόρικη μελωδία. Πάντα ακούω μουσική όταν κάνω δουλειά στον υπολογιστή ...
O απόφοιτος του Αριστοτέλειου είναι ένας μουσικός… Ναι, το ξέρω ότι σπούδασε οικονομολόγος ο άνθρωπος, αλλά η μουσική είναι η επιστήμη στην οποία τελικά επένδυσε. Ο Πάνος λοιπόν είναι συνθέτης, κιθα...
Ο Λουκ ανεβαίνει τη σκάλα του σπιτιού του που οδηγεί στον εξωτερικό, προαύλιο χώρο. Αυτή δεν είναι μία τυχαία πρόταση που μου κατέβηκε στο το μυαλό, αλλά η αρχή της περιγραφής μιας σκηνής από ...
Γράδο… μονάδα μέτρησης. Και μάλιστα «απαγορευμένη». Υπό την έννοια ότι «δεν επιτρέπεται» να χρησιμοποιείται σε εμπορικές συναλλαγές. Διαβάζω στο διαδίκτυο πως είκοσι γράδα αντιστοιχούν σε πενήντα βα...
O Richard Pierce “Richie” Havens, R.I.P. (21-1-1941 – 22-4-2013), ήταν κιθαρίστας και συνθέτης, συνδυάζοντας στοιχεία από folk, soul, rhythm & blues, rock μουσικές. Υπήρξε ο καλλιτέχνης πο...
“The Fire You Want”… Αυτό, αυτό! Χιτάρα, κομματάρα, μπασοτύμπανο βαρβάτο, κιθάρα από δίπλα, η οποία αναλαμβάνει δράση μετά το πρώτο κουπλέ. Όμορφο θέμα και επαναφορά, ήτοι σταυροκούμπωμα των σ...
Επίλογος με το “Black Jack Order”. Γκρουβάτο Ροκ, το οποίο επιδέχεται πολλών ερμηνειών, με τη μπάντα να κάνει τα γλυκά μάτια ακόμα και στο New Wave, ακόμα και στη Britpop. Είπαμε, τα παιδιά απολαμβά...
Τα παιδιά από την Κοζάνη λοιπόν. Ένα σχήμα που υπάρχει από το 1998 και το οποίο το 2018 ευτυχεί να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο άλμπουμ του. Και όσον αφορά τη μουσική τους… Μέταλ! Το “Molten Core...
Το όλο γεγονός αποτέλεσε έμπνευση και αποτέλεσμα των προσπαθειών των Michael Lang, Artie Kornfeld, Joel Rosenman και John P. Roberts. Οι δύο τελευταίοι χρηματοδότησαν το όλο εγχείρημα,
Το “Hell’s Door” είναι το βίντεο της μπάντας από το άλμπουμ αυτό και το σημείο αναφοράς του είναι ένας κρατήρας στο Turkmenistan, o οποίος δεν έχει σταματήσει να καίει από το 1971! Είναι πραγματικό ...
Μάλλον θα πρέπει να προγραμματίσει σύντομα το πρώτο της full length. Είχα την τύχη να ακούσω μία απίστευτα ατόφια φωνή να επιβάλλεται με θέρμη και αγάπη στο μουσικό χαλί της. Να το πατά με χάρ...
Η παρουσίασή τους εδώ έγκειται στο γεγονός, ότι ποτέ δεν έλαβαν τα εύσημα που τους αναλογούν ή αναλογούσαν, ποτέ δεν αναγνωρίστηκε όσο οφειλόταν η αξία τους και δεν νομίζω να υπάρχουν πάρα πολ...
«Τώρα αλλάζει η εποχή – η σιωπή σου μόνο αντηχεί»… Δημιουργείς μουσική όταν μένεις ένδεκα χιλιάδες μίλια μακριά από το συνεργάτη σου; Πώς θα γίνει να στηθεί ένα ολόκληρο άλμπουμ από απόσταση;
Συνεχίζουμε το αφιερωματικό αυτό άρθρο, παρουσιάζοντας τους επόμενους πέντε σπουδαίους κιθαρίστες, οι οποίοι έλαβαν λιγότερη δημοσιότητα ή έτυχαν μικρότερης αναγνώρισης, από αυτή που τους οφειλόταν....
Σε μια βραδιά που θα θυμόμαστε για πάντα ως μια εκ των πιο “σκοτεινών” στην ιστορία του αθλητισμού, τα Grammy 2020 έλαβαν χώρα στην πόλη που “γεννήθηκε” ουσιαστικά ο θρύλος Kobe. Με την Alicia...
Οι τύποι είναι παιχταράδες, έχουν φιλοξενήσει άλλους παιχταράδες στους δίσκους τους και φωτογραφίζω ΚΑΙ τον Kee Marcelo, έχουν τα τραγούδια και φυσικά τα εχέγγυα για να καλύψουν ένα βράδυ με μ...
Τα τραγούδια τους πάντα έδεναν σε κάθε πρόγραμμα. Παίζοντάς τα, σκεφτόμουν από μέσα μου το πώς θα ήταν αυτές οι δύο Ελληνίδες ιέρειες να βρεθούν μαζί στο πάλκο, έστω για μια βραδιά.
Υπάρχουν όμως επίσης αμέτρητοι, αξιολογότατοι κιθαρίστες, οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν έτυχαν της αναγνώρισης που τους άρμοζε, δεν τους αποδόθηκε η δημοσιότητα που τους αναλογούσε…
Ο επίλογος δίδεται με το “Sealed Curse”. Σκοτεινό και κείνο, με φυσικό τσέλο από τον κύριο Stephan Keeman, και τη φωνή να αναρωτιέται… “Where do I go from here”… Γκάζωμα και τα αντρικά φωνητικά κουμ...
Τώρα ξέρω πως βρίσκομαι στο σωστό τόπο και χρόνο! Τα συνθήματα παίρνουν φωτιά. Ο Βασίλης τα δέχεται με χιούμορ. Μήπως να το σκεφτόταν να κάνει μια βραδιά με τη φωνή του, μία κιθάρα και ιστορίε...
Για το 2020 λοιπόν θα σας πούμε μόνο ευχές και θα σας αφιερώσουμε μόνο τραγούδια. Δίσεκτο-ξεδίσεκτο, εμείς θα το καλωσορίσουμε με τον ίδιο τρόπο και θα του φερθούμε το ίδιο. Με πολλές ανταποκρ...
Σε λίγες μέρες θα βρίσκονται στην Αθήνα και είμαι σίγουρη πως το θέαμα αλλά και η μουσική θα μας συνεπάρει. Καλώς ήρθατε στο κόσμο των vampire και των λύκων! Ακονίστε τα λατινικά σας και ετοιμ...
Ο πραγματικός οπαδός δεν νοιάζεται για ίντριγκες και λοιπές χαζομάρες. Μόνο για ανθρώπους και το ίδιο το γκρουπ. Όσοι λοιπόν το σκέφτεστε δυο φορές για το αν θα πάτε να τους δείτε φέτος, αφήστ...
Born in violence, taught the lessons… learning how to dance… Απλά τα πράγματα; Οι Crash Valley από τη land Down Under, με δικά μας παιδιά στη σύνθεσή τους, ετοιμάζονται να παρτάρουν τον ...
Ο MOTU (Τι πράγμα; Τι σημαίνει MOTU; Συγγνώμη, το προηγούμενο επεισόδιο ΔΕΝ το διαβάσαμε; ΔΕΝ γουστάραμε; Ααααχ, βρεμένη σανίδα που θέτε…) τον αποφεύγει και στη συνέχεια παρεμβαίνει ο Russell Allen,...
Πάνω στη σκηνή ο Jeff Scott Soto είναι ΠΑΝΤΑ ένα θηρίο ανήμερο. Συνοδευόμενος από τέλειους μουσικούς, προσφέρει ένα εκπληκτικό οπτικοακουστικό θέαμα. Νιώθεις πόσο τυχερός είσαι που αγαπάς αυτή...
Όλοι μα όλοι οι συνδαιτημόνες φορούν το ίδιο ακριβώς μπλουζάκι, το οποίο έχουν τυπώσει οι ίδιοι και το οποίο γράφει στο μπροστινό μέρος “M.O.T.U. Minions”. Μάστα… Τσιράκια του Μότου… Ρώ...
Τη θέση του Rocken πίσω από τα τύμπανα των Ryche ανέλαβε ένας εκπληκτικός drummer, o Casey Grillo, παντού γνωστός από την εικοσαετή θητεία του στους Kamelot.
O La Torre θα είναι παρών, θα μας ενθουσιάσει, θα πάρει κινητά από τις μπροστινές σειρές για να καταγράψει, να πει νόστιμα λογάκια και να τα επιστρέψει, θα είναι ο άνθρωπος που θα έχει καταφέρ...
Μετά τα δύο εκείνα ιστορικά LiVE οι Ryche ξεκίνησαν να δουλεύουν πάνω στον πρώτο τους δίσκο με τον Todd στη φωνή. Η ομώνυμη δουλειά τους βγήκε τον αμέσως επόμενο χρόνο, έκανε πολύ κόσμο να διχ...
Αυτοί είναι οι Queensryche, κυρίες και κύριοι και αυτοί είναι οι οπαδοί τους. Και τον προσεχή Νοέμβριο, στις συναυλίες τους στην Ελλάδα, θα το νιώσετε και σεις. Θα έχουμε κι άλλα να μοιραστούμ...
Μια και οι Αμερικανοί… ξανάρχονται, είπα να αναστήσω κάποια από τα λόγια τους τότε. Είχαν μιλήσει από καρδιάς, είχαν πει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα και δεν τσιγκουνεύτηκαν τα λόγια τους, ιδί...
Είχαν μόλις σπατσάρει με τα γυρίσματα για το “Ace Ventura”, όταν τους ζητήθηκε να πάρουν μέρος σε μία άλλη ταινία. Με το που είπαν όμως ότι είχαν ήδη «αρτυθεί», οι παραγωγοί της «άλλης» ταινίας αποφ...
Οι Evergrey κατάγονται από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Δημιουργήθηκαν το 1995 και το 1998 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, “The Dark Discovery”. Το 1999 κυκλοφορεί το άλμπου...
- Μισό… Αυτός δεν είναι που είχε κερδίσει το σουηδικό Idol, τρέχοντας πάνω κάτω την αρένα με το “Run To The Hills”;- Ναι, αυτός είναι. Για πάρε τώρα εδώ…
Ο Βασίλης και η Γιώτα έρχονται κοντά μας. Απαντούν σε διάφορες ερωτήσεις. Πώς είναι να παίζουν μαζί; Αν θα κυκλοφορήσουν κάτι σύντομα… Οι απαντήσεις αποπνέουν αμοιβαία εκτίμηση, αμοιβαίο θαυμα...
Τη Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου βρεθήκαμε στο Bock Beer Bar Restaurant και τη συνέντευξη Τύπου για το Chania Rock Festival 2019. Η φετινή διοργάνωση θα λάβει χώρα στις 5 και 6 Ιουλίου στα Χανι...
Ο Geoff Tate θα εμφανιστεί στην Ελλάδα, παίζοντας ΟΛΟΚΛΗΡΟ το “Operation: Mindcrime” (και όχι μόνο), στις 13 Φεβρουαρίου στο Principal Club Theater, στη Θεσσαλονίκη...
Οι Primal Fear και ο Gus G, με τη σόλο μπάντα του, εμφανίζονται το Σάββατο 12 Ιανουαρίου στη Θεσσαλονίκη, στο Eightball και την Κυριακή 13 Ιανουαρίου στην Αθήνα, στο Κύτταρο Live.
Καλή Χρονιά να έχουμε! Υγεία, αγάπη, αγάπη και υγεία! Ακολουθούν, χωρίς καμία αλφαβητική ή άλλη σειρά οι ευχές των ανθρώπων του περιοδικού. Και του χρόνου!
Το άλμπουμ ονομάζεται "Empire", που σημαίνει "Αυτοκρατορία"... Προφητικός τίτλος - τουλάχιστον. Πάνω από τρία εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τον εθνικό τους οργανισ...
Βρεθήκαμε στα Devasoundz Studios για την προ-ακρόαση του πρώτου πρώτου άλμπουμ μιας ολοκαίνουργιας μπάντας, η οποία ακούει στο όνομα Voidnaut και η οποία αποτελείται από τέσσερις μπαρουτοκαπνι...
Θυμός, πόνος, θλίψη, απόγνωση αλλά και ελπίδα και θάρρος για να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά. Ένα άλμπουμ - θησαυρός μουσικής και φωνητικών. Ο Γιώργος μας έκανε και ανατριχιάσαμε!
Στην αρχή του νέου έτους τα νέα του ''παιδιά'' θα μπουν στο στούντιο να πάρουν την τελική τους μορφή... και εμείς απλά του ευχόμαστε να τα δει όπως επιθυμεί!
Ξεκινάω με το κλασσικό disclaimer πως είναι απίθανο να καταφέρεις να χωρέσεις τα καλύτερα σε ένα top 100. Θα αφήσεις άλλα τόσα απέξω. Πόσο μάλλον σε ένα top 10...
Είναι ωραίο να γράφεις για τα αγαπημένα σου πράγματα. Και πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για μουσικές και δίσκους, για το αλατοπίπερο της ζωής. Όπως είναι και πολύ όμορφο το νοητικό ταξίδ...
Τα δέκα καλύτερα; Όχι, ούτε για αστείο… Ακόμα κι αν με σημάδευε κάποιος στον κρόταφο (-Κόψε κάτι, ρε μεγάλε! –Μα δεν είπα με τι, ρε μεγάλε!), δεν υπήρχε περίπτωση να καταλήξω στα δέκα καλύτερα...
Έχουν γραφεί δεκάδες άρθρα για το μεγαλείο του συγκεκριμένου δίσκου. Έχουν αναρωτηθεί πολλοί πώς είναι δυνατόν ο ανθρώπινος νους να κατεβάζει τέτοιες ιδέες.
SWANS IΣΟΝ MICHAEL GIRA, ένας πολυπράγμων αρτίστας, που στα νιάτα του θέλησε να ασχοληθεί με τις εικαστικές τέχνες, αλλά μίσησε τον καθωσπρεπισμό του πανεπιστημίου και το έριξε στις χαμαλοδουλειές, ...
Οι Tiger Lillies δεν είναι καινούριοι, κι όμως ακούγονται πάντα φρέσκοι. Θεωρούνται οι νονοί του είδους μουσικής που χαρακτηρίζουμε σαν «εναλλακτικό καμπαρέ».
Έχει έρθει η σειρά των Jane Doe να μας παρουσιάσουν τη δουλειά τους και να μας ξεναγήσουν μέσα σε λίγες γραμμές σε κάθε τραγούδι τους. Για δείτε τι λένε...
Μπορεί ο DEE να είναι ο «πρωταγωνιστής» του συγκεκριμένου κειμένου, δε θα είναι όμως το μοναδικό τιμώμενο πρόσωπο. Θα αναφερθούν αρκετά ακόμη ονόματα και ιστορίες
Το 2012 ήταν πολύ φτωχό για τα κινηματογραφικά soundtrack. Λίγες εκπλήξεις, λίγες καλές δουλειές και πολύ μουσική ασχήμια. Άλλαξε η μόδα. Το 2012 ήταν πολύ φτωχό για τα κινηματογραφικά soundtra...
Oι Daft Punk αποτέλεσαν και την πρώτη μπάντα mainstream ηλεκτρονικών ακουσμάτων. Η ηλεκτρονική μουσική ακουγόταν πλέον από οποιονδήποτε. Είχε γίνει μόδα!
Σε λίγους μήνες λογικά που θα λάβει χώρα η δίκη, ο Randy θα παρεβρεθεί στη Τσεχία. Δεν θα το σκάσει. Εάν έχεις τη συνείδησή σου καθαρή, δεν την "κάνεις" με ελαφριά πηδηματάκια.
Fast Forward σε ένα μήνα ακριβώς από σήμερα. Η ημέρα είναι 20/12/12 και η ώρα 12 το μεσημέρι. Ξαφνικά συναγερμός. Έκτακτα δελτία ειδήσεων, το νέο μεταδίδεται στόμα με στόμα.
Το μόνο που με φοβίζει είναι ότι θα γουστάρω και θα μας κάνει ζημιά στις καθυστερήσεις της χρονιάς. Και άντε μετά να συμμαζέψεις την λίστα. Άτιμες Κατσίκες...
Για την ιστορία του κλαρινέτου, οι πληροφορίες είναι περιορισμένες καθώς χάνεται στα βάθη των αιώνων και ξέρουμε πως προήλθε από μετεξέλιξη παλαιότερων παρόμοιων οργάνων.
Θα είναι η νεαρή Αυστραλέζα, που μένει στο Άμστερνταμ και δραστηριοποιείται στη house σκηνή της Ευρώπης, το επόμενο μεγάλο όνομα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής;
Θυμάμαι πριν 15 χρόνια περίπου, εκεί προς τα τέλη των 90's όταν ο κλασσικός μεταλλάς της εποχής ήταν must να έχει μακρύ σγουρό μαλλί, να φοράει από πάνω τζιν μπουφάν και να φοράει μπλούζα Αις Ντερθ ...
Σ’αυτή την αναδρομή στην ιστορία που γέννησε τους Madrugada και την μελαγχολική ροκ της Νορβηγίας, γνωρίσαμε πτυχές της ζωής και της δουλειάς του Robert Buras και του Sivert Hoyem.
Ένας οπαδός έγραψε ... "ο τίτλος „Tears In The Rain“ ταιριάζει τέλεια με την προοπτική που έχεις στο μυαλό σου και με αυτό που επιθυμείς να επιτύχεις".
O Andreou δημιουργεί ένα δικό του μουσικό σύμπαν και το γεμίζει με έμπνευση. Ξέρει να ελίσσεται με μαεστρία ανάμεσα στη new age, jazz και ορχηστρική μουσική με σαγηνευτικό τρόπο.
Οι Rival Sons ροκάρουν! Βγάλε απ' το rock το heavy, το hard, και άστο να βρει τις ρίζες του. Μέσα στα blues, στις ψυχωμένες ερμηνείες και στον ήχο της κιθάρας.
Ένα ολοκαίνουργιο σχήμα στον ευρύτερο χώρο της ροκ, αποτελούμενο από έμπειρους και διάσημους μουσικούς, το οποίο αναμένεται να προκαλέσει μεγάλη αίσθηση.
"Οι κάτοικοι της Motown αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον χωρίς περιορισμούς και αυτοσυγκράτηση πέρασαν τις πύλες της Funk". Διαβάστε ένα διαφορετικό παραμύθι ...
Αυτή τη στιγμή είναι που χρειαζόμαστε μπάντες όπως οι SOAD. Ας έχει ο καθένας τους την βίλα του στο Μαλιμπού και ας σνιφάρει 20 γραμμάρια κοκαίνη την ημέρα. Δεν με νοιάζει.
It's all about money & fame. Ένα άρθρο βασισμένο στην προ ημερών έκρηξη ειλικρίνειας του Peter Dolving σχετικά με την αποχώρησή του από τους Σουηδούς The Haunted.
Δεν διάλεξα εγώ τον υπέρτιτλο… Είναι όμως ο πλέον ταιριαστός. Είναι το λογοπαίγνιο που θα ήθελα να κάνω, είναι η ατάκα που θα φύλαγα για τις κουβέντες με τους φίλους μου…
Ένας DJ πραγματικός Star!!! Η αλήθεια είναι πως ο DJ Sasha πραγματικά άλλαξε την ιστορία της electronica και ολόκληρη την ιδεολογία του να είναι κανείς …
Δε μπορεί να είναι Led Zeppelin, η φωνή είναι γυναικεία! Αλλά η μουσική…; Αυτό το βρώμικο ριφάκι της κιθάρας θυμίζει το "When the Levee Breaks" και ...
Η Διεθνής Αμνηστία αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα τετραπλό, επετειακό άλμπουμ με τραγούδια - ποιήματα και καλλιτέχνες που ταιριάζουν με όσα εκφράζει όλα τα χρόνια που δραστηριοποιείται.
Tο αποτέλεσμα της ένωσης δύο μεγάλων μουσικών. Ακούγοντας την δουλειά τους αμέσως νιώθεις ότι η συνύπαρξη αυτών των δυο καλλιτεχνών έχει να σου προσφέρει κάτι διαφορετικό απο τα συνηθισμένα.
O Myles Kennedy μοιράζεται μαζί μας τα βιβλία, που διαβάζει τη στιγμή αυτή και τον ενέμπνευσαν ούτε λίγο ούτε πολύ να συνθέσει το "Apocalyptic Love" με τον Slash.
Ήταν οι Beatles πιο γνωστοί από τον Χριστό; O Βασίλης πανταζόπουλος γράφει για το φαινόμενο The Beatles, το οποίο ήταν κάτι περισσότερο από νούμερα και κοστούμια.
Η παράσταση προσφέρει μια πιο συμπονετική θα λέγαμε, προσέγγιση, δημιουργώντας έναν πιο αληθινό (;) χαρακτήρα, ο οποίος θέλει να πιστέψει στην όποια εξιλέωση μπορεί να προσφέρει η μουσική...
...
Θα ξεκινούσα το αφιέρωμα λέγοντας πως πρόκειται για ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα εγχώρια συγκροτήματα της ακραίας metal σκηνής, όμως έχουν ξεφύγει από αυτό εδώ το στάδιο εδώ και αρκετό καιρό.
1992, Αθήνα! Η χρονιά που οι Αρτέμης, DJ Alex και Ευθύμης, αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα από τα πλέον επιδραστικά hip hop σχήματα στην Ελλάδα, τους Terror-X-Crew.
Ακροβατούσε ανάμεσα σε μουσική και ποίηση, ποτέ δεν ήταν ο μεγάλος στάρ αλλά πάντα ενέπνεε σεβασμό στον κύκλο του, έχει φανατικό κοινό και διαθέτει μία ποιότητα ανθρώπου που σπάνια συναντάς.
...
Στην εποχή μας, όποια πέτρα και να σηκώσεις, θα δεις και το όνομά του. Είναι σίγουρα μία από τις μεγαλύτερες μορφές, στη μουσική σκηνή, τα τελευταία 30 χρονιά.
Σου έρχονται στιγμές από τα παιδικά σου χρόνια, εκείνα τα καλοκαίρια που ανακάλυπτες τον έρωτα και την ζωή, ακούγοντας τα βράδια, άπειρες φορές, τους δίσκους των Σπαθιών και τη χαρακτηριστική φωνή τ...
Εάν υπάρχει ένα σχήμα, το οποίο πέρασε μέσα από χίλια κύματα και απέδειξε πως είναι εφτάψυχο και δεν το βάζει κάτω τόσο εύκολα, τότε αυτό είναι οι Αμερικανοί. Διαβάστε το απίστευτο χρονικό της πορεί...
Όταν ο, ιρλανδικής καταγω- γής, Everlast αποφάσισε να φτιάξει μία μπάντα, ενώθηκε με τον φίλο του από το σχολείο Danny Boy και τον DJ Lethal, έναν Λεττονό μετανάστη, και δημιούργησαν τους House Οf P...
O B-Real είναι ένα από τα βασικά μέλη του γνωστού συγκροτήματος Cypress Hill, ένα πρωτοπόρο μουσικό όχημα, το οποίο δημιούργησε ένα απόλυτα δικό του στυλ. Latin & gangsta hip hop στο ίδιο καζάνι...
«Οι james δεν είναι μία απλή μπάντα αλλά μια ιδέα», δηλώνουν οι ίδιοι. Ισχύει κάτι τέτοιο; Ο Γιώργος Γκουγκούδης κάνει μία αναδρομή στην καριέρα των Βρετανών και δίνει τις απαντήσεις.
...
O Nίκος Καραμηνάς γράφει για μία από τις μεγαλύτερες και δημοφιλέστερες μουσικές προσωπικότητες των τελευ- ταίων δεκαετιών. Ο μουσικός και άνθρωπος Moby! Οι ανησυχίες του! Η πορεία του προς την κορυ...
Θα μπορούσε να ήταν μία μοντέρνα έκδοση της Σταχτο- πούτας, κι όμως δεν είναι. Σε μία εποχή, που οι όροι «τέ- χνη» και «καλλιτέχνης» απο- τελούν είδος προς εξαφάνιση, έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κάπ...