Steve Harris The Lionheart
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Άρθρα Μουσικής
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 07 Οκτωβρίου 2012 08:29
Yπάρχει ένας μουσικός σε αυτόν τον πλανήτη, τον οποίο θαυμάζω και σέβομαι στον απόλυτο βαθμό περισσότερο για τις συνθετικές του ικανότητες, για την πίστη στο όραμά του, τον χαρακτήρα, την αφοσίωση, το πείσμα και τη δημιουργικότητά του, παρά για τα τραγούδια και τους δίσκους τους. Υπάρχει ένας άνθρωπος, του οποίου οι ιδέες και εμπνεύσεις με έχουν συντροφεύσει για περισσότερες από δύο δεκαετίες της ζωής μου, αν και ποτέ φανατικά. Υπάρχει μία ψυχή εκεί έξω, η οποία ενώ δείχνει ανίκητη, σιδερένια και άτρωτη, ο απλός ακροατής, ο οπαδός, ο κάθε ένας που την γνωρίζει έστω και στον ελάχιστο βαθμό, αντιλαμβάνεται άμεσα πως εν τέλει είναι πιο εύθραυστη από οποιαδήποτε άλλη. Πιο εύθραυστη από αυτό που δείχνει ή από αυτό που θέλει να βγάζει προς τα έξω. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος μιλάει σε χαμηλούς τόνους, ντύνεται με το ίδιο στυλ τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες τώρα, δεν έχει μεταπηδήσει ποτέ σε 5χορδα, 6χορδα ή οτιδήποτε άλλα εμφανταστά-χορδα, δεν έχει προσβάλλει κανέναν και ποτέ δημοσίως, ενώ έχει δεχτεί κριτική, ορισμένες φορές δίκαιη ... τις περισσότερες άδικη. Δεν απάντησε! Δεν ανταπέδωσε τα χτυπήματα, αν και θα μπορούσε.
"Σε τι θα ωφελήσει κάτι τέτοιο; Εάν φέρεις αυτή τη στιγμή 10 οπαδούς των IRON MAIDEN, τους βάλεις να ακούσουν το νέο δίσκο και τους ρωτήσεις μετά τη γνώμη τους, θα λάβεις 10 διαφορετικές απόψεις. Εσύ πχ πιστεύεις ότι το “No prayer for the dying” είναι το πλέον αδύναμο άλμπουμ μας, μπορώ ωστόσο να σε διαβεβαιώσω πως υπάρχουν ακροατές, που λατρεύουν το δίσκο. Ίσως επειδή ήταν ο πρώτος που άκουσαν από τους MAIDEN. Πριν από λίγο είχα εδώ επισκέπτες-ακροατές, οι οποίοι τοποθετούν το “No prayer for the dying” στα αγαπημένα τους άλμπουμς όλων των εποχών, για το λόγο που μόλις σου ανέφερα. Εσύ επιμένεις βέβαια στη γνώμη σου, η οποία είναι σεβαστή αναφορικά με το κατώτερο σημείο στην καριέρα μας. Προσωπικά δεν μου αρέσει η παραγωγή του δίσκου, αλλά ορισμένα τραγούδια δεν είναι και τόσο χάλια. Πρόσφατα κιόλας ξανασυνειδητοποίησα ότι το “Mother Russia” είναι πολύ ωραίο κομμάτι".
Υπάρχει ένας αποδεδειμένα επιτυχημένος μουσικός, ο οποίος έχει δει στην 40χρονη καριέρα του συναδέλφους του να αποκαλούνται Θεοί από οπαδούς και τύπο : Ronnie James Dio, Ritchie Blackmore, Ozzy Ozbourne, Tony Iommi, Jimmy Page, Robert Plant, Phill Lynott και πολλούς άλλους ... μέχρι και τους Yngwie J. Malmsteen, Rob Halford, Joey DeMaio & Chuck Schuldiner. Ο ίδιος ουδέποτε αποδέχτηκε τον αντίστοιχο χαρακτηρισμό, αν και ένα σκαλοπάτι πάνω απ' όλους αυτούς. Ναι, ένα σκαλοπάτι επάνω σε θέματα σύνθεσης, έμπνευσης και χαρακτήρα. Διότι όλα παίζουν ρόλο σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή. Και ο κύριος Steve Harris είναι ένας άνθρωπος με σιδερένια θέληση και χαρακτήρα. O Steve Harris έχει την καρδιά του Λιονταριού.
"Σπάνια αναλύω τον εαυτό μου και τις πράξεις μου. Με τον καιρό έμαθα να με αποδέχομαι έτσι όπως είμαι και είναι ευχής έργον που το ίδιο συμβαίνει με τον περίγυρό μου. Πιστεύω ότι η κάθε μπάντα έχει ανάγκη ενός «καθαρού μυαλού», το οποίο θα επαναφέρει τους πάντες στην τάξη και θα αποτρέπει το χάος."
Χτυπήστε τώρα, που μπορείτε και προλαβαίνετε. Πείτε ότι έχετε να πείτε όσο υπάρχει χρόνος και έχετε την ευκαιρία να γίνετε για μερικές ημέρες εσείς οι πρωταγωνιστές, αφήνοντας τον μουσικό, το δημιουργό κάπου σε μια άκρη, εκεί στο σκοτάδι. Η προσοχή μας είναι στραμμένη όλη και μονάχα επάνω σας ... ή τουλάχιστον έτσι νομίζετε, έτσι θέλετε να πιστεύετε, έτσι θεωρείτε και διαδίδετε. Κάνετε μεγάλο λάθος όμως κύριοι. Υπάρχουν στιγμές σε αυτή τη ζωή, που η μουσική μιλάει από μόνη της και τότε όλα τα λόγια, όλες οι αναλύσεις και οι φανφάρες, τα πάντα είναι περιττά. Και ευτυχώς υπάρχει ακόμη κόσμος, που γνωρίζει και ξέρει να ακούει ... πάνω απ' όλα όμως, που σέβεται το όραμα ενός μουσικού, τις επιθυμίες του και προσπάθεί να μπει στο μυαλό του και να βιώσει τις ανάγκες έκφρασής του την περίοδο της σύνθεσης και ηχογράφησης. Έχουμε μάθει όμως στα εύκολα. Έχουμε συνηθίσει να αφήνει ο μπαμπάς ή η μαμά κάθε πρωί στο τραπέζι το 20ευρω και να πηγαίνουμε στο διπλανό μαγαζί να παίρνουμε το πρωί την τυρόπιτά μας με το κακάο ή το βράδυ το σουβλάκι και την κόλα μας. Οι πλαστικές, hi-tech παραγωγές, με τα trigg-αρισμένα τύμπανα και τις κομπρεσαρισμένες κιθάρες έχουν γίνει βίωμά μας. Παραγωγοί, που περισσότερο σε τεχνικούς ηλεκτρονικών υπολογιστών και ειδικούς χειριστές προγραμμάτων φέρουν, έχουν γίνει οι ήρωές μας και τους έχουμε αναγάγει σε Θεούς μας. Τα ονόματά τους βρίσκονται στην άκρη της γλώσας μας συνεχώς και ακατάπαυστα. "Αυτούς γνωρίζουμε, αυτοί μας αρέσουν", σωστά; Ακόμη και οι Sabbath είχανε αναλογικό ήχο τη δεκαετία του '70, πλέον όμως ο Ozzy Ozbourne είναι πιο hi-tech και από χολυγουντιανή υπερπαραγωγή του κινηματογράφου. "Ήχος μπετόν" - "τείχος από κιθάρες" - "τύμπανα μπουλντόζες" : Οι αγαπημένες μας εκφράσεις και περιγραφές. Τόσα ξέρουμε, τόσα λέμε. Το θέμα είναι όμως, πως δεν σεβόμαστε τίποτα και πάνω απ' όλα την ανάγκη έκφρασης ενός μουσικού, ο οποίος μπορεί να έχει τις δικές του αντιλήψεις, ιδέες και θεωρίες.
"Πάντα προσπαθούμε στο στούντιο να παράγουμε τον ήχο, που έχουμε όταν παίζουμε ζωντανά. Ορισμένες φορές το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό, άλλες πάλι όχι. Δεν υπάρχει ο 100% τέλειος ήχος. Σημαντικό είναι να έχουμε μία ατμόσφαιρα όσο πιο κοντινή στις συναυλίες, έτσι ώστε να αναπνέουν και οι συνθέσεις. Ο ακροατής θα πρέπει να αισθάνεται ότι το διασκεδάσαμε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων και πίστεψέ με, όσον αφορά το νέο άλμπουμ, αυτό ισχύει στον απόλυτο βαθμό".
Η κριτική είναι πάντα θεμιτή. Στη μουσική όλες οι απόψεις είναι αρκετά σχετικές και τα γούστα διαφέρουν. Ο καθένας έχει το δικαίωμα της προσωπικής γνώμης και δεν είναι ποτέ δυνατόν να συμφωνούνε όλοι. Όταν όμως ένα φαινόμενο επαναλαμβάνεται και μάλιστα κατ' εξακολούθηση, τότε παύει να είναι σύμπτωση και σίγουρα δεν πρεσβεύει καμία αγνή, απλή και ασπίλωτη μουσική γνώμη. Αυτοί που αποθέωναν τους Iron Maiden τη μόνη εποχή κατά την οποία η μπάντα ήταν πραγματικά αδύναμη συνθετικά και είχε τρομερά προβλήματα - βλέπε "Virtual XI" - αυτοί, οι ίδιοι ακριβώς, που αναδείκνυαν το δίσκο του 1998 σε "άλμπουμ της χρονιάς" και παραπλανούσαν τόσο επιδέξια τον κόσμο, είναι που σήμερα, έσπευσαν από τους πρώτους να εκφράσουν τη γνώμη τους, που τόσο πολύ θεωρούν πως έχει ειδικό βάρος, και την αντίθεσή τους με το "British Lion". Έχει πλάκα όμως ... Εφόσον οι Iron Maiden άκουγαν το ελληνικό κοινό, τους Έλληνες μουσικούς συντάκτες, δεν θα ήταν η μπάντα που είναι σήμερα. Δεν θα γνώριζαν ποτέ την επιτυχία που γνωρίζουν. Διότι για εμάς, όταν έβγαιναν τα "No Prayer For The Dying" ή "Virtual XI" ήταν οι υπέρτατες δισκάρες, αλλά με το "The Final Frontier" είχαμε μεγάλο πρόβλημα ... και με το "British Lion" ακόμη μεγαλύτερο. Διότι "οι παραγωγές του Kevin Shirley είναι όλες ίδιες", "ο ήχος είναι αδύναμος", "δεν υπάρχει ψυχή", "οι Maiden κουράζουν", "πολλά μακρόσυρτα τραγούδια με εισαγωγές και βαρετές απαγγελίες". Αυτό ακριβώς!
Οι Iron Maiden είναι ίσως η μοναδική μπάντα στην ιστορία, που ποτέ μα ποτέ στα 40 χρόνια ύπαρξής της, δεν διάλεξε έστω και για λίγο μία διαφορετική ηχητική κατεύθυνση. Heavy metal έπαιζε το 1978, heavy metal παίζει και σήμερα. Το λογότυπο παραμένει το ίδιο. Η φιγούρα του Eddie είναι εκεί, όπως και ο ηγέτης, ο Steve Harris, ο άνθρωπος που εξασφαλίζει ότι τίποτα δεν θα αλλάξει και πως η ποιότητα θα ικανοποιεί ορισμένα standards. Κάνανε λάθη; Είχανε αδύναμες στιγμές; Γνωρίσανε αποτυχίες; Με κάθε σιγουριά! Θα πρέπει πάντα ωστόσο να υπάρχει μία λογική στις απόψεις μας. Η αποχώρηση του Bruce Dickinson βρήκε τη μπάντα να αλλάζει σελίδα. Κανείς ποτέ δεν έγραψε ότι η φυγή του διάσημου τραγουδιστή συνέπεσε χρονικά με τη χειρότερη περίοδο στα οικογενειακά και προσωπικά του Steve Harris. Ο ίδιος ήταν που σχεδόν ποτέ δεν αναφέρθηκε σ'αυτό, δεν κλαιγόταν στον τύπο και δεν έβγαζε τα προσωπικά του προς τα έξω μα το βασικότερο, δεν έψαχνε δικαιολογίες ... άφηνε τη μουσική του να μιλήσει. Και ο Steve Harris δεν ήταν στα καλύτερά του, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Τότε είχανε επιλέξει τον Blaze Bailey ως αντικαταστάτη. Δεν ήταν ο καλύτερος τραγουδιστής του κόσμου ... δεν ήταν και κακός όμως. Δεν έπιανε πάνω από 2 οκτάβες, ε και; Heavy metal παίζουν οι Iron Maiden και δεν θα τραγουδούσε όπερα. Δεν ήταν καλύτερος του Bruce Dickinson, ήταν όμως κι αυτός Βρετανός, με όρεξη για δουλειά και αυτό που εν τέλει μετράει είναι το κοινό όραμα. Θεωρώ ότι ουδέποτε ο Steve Harris και γενικότερα οι Iron Maiden αντιμετώπισαν το θέμα ανταγωνιστικά : να πάρουν τον καλύτερο τραγουδιστή, να έχουν την καλύτερη παραγωγή, να ηχογραφήσουν τον καλύτερο δίσκο, να παρουσιάσουν το πιο ακριβό show. Όλα είναι σχετικά. Αυτό που μετράει στο τέλος της ημέρας είναι πόσο ικανοποιημένοι είναι οι ίδιοι με αυτό που έκαναν κατά τη διάρκειά της. Και όλα δείχνουν, πως τα μέλη της μπάντας και πιο συγκεκριμένα ο Steve Harris μέσα του, έχει βρει την εσωτερική του γαλήνη. Ξέρει τι θέλει και ξέρει πώς να το επιτύχει. Καθόλου τυχαίο δεν θα πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός, πως το "The Final Frontier" είναι το πιο επιτυχημένο άλμπουμ στην ιστορία της μπάντας. Δεν μας αρέσει να το λέμε, αλλά οι αριθμοί αυτό δείχνουν. Αρεσκόμασταν στο να ασκούμε κριτική στον Steve Harris την εποχή των "The X Factor" & "Virtual XI" για τον ήχο, ποτέ όμως δεν σκεφτήκαμε ότι αυτό ακριβώς ήθελε ο ίδιος και αυτό ήταν που έκανε τους Iron Maiden να ξεχωρίζουν. Δεν είχαν τον ήχο των άλλων ... δεν έμοιαζαν με κανέναν. Ήταν απλά οι Maiden. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ρίχνουμε σήμερα τα πυρά μας στον Kevin Shirley και αγνοούμε το γεγονός, πως ο Steve Harris είναι συμπαραγωγός, αυτός θέτει τα όρια και δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές. Υπάρχουν πλάνα σε DVDs, υπάρχουν δηλώσεις, υπάρχουν φωτογραφίες ... όλες οι ηχογραφήσεις, η μίξη, το mastering και τα πάντα γίνονται υπό το άγρυπνο βλέμα του κυρίου Steve Harris, αλλά αυτός που φταίει είναι ο Kevin Shirley, διότι κάποιος θα πρέπει να φταίει. Κάποιος κάνει κάτι λάθος, επειδή εμάς δεν μας αρέσει αυτό ή επειδή και οι Maiden θα πρέπει να ακούγονται σαν κάθε άλλη metal μπάντα του σήμερα εκεί έξω : να έχουν μοντέρνο ήχο, να κάνουν τα ηχεία μας να πάλονται, να φορτώνουν τις συνθέσεις τους με πολύπλοκες ενορχηστρώσεις και layers κιθάρων, να πειράζουν τα φωνητικά και να διορθώνουν τα πάντα με τα κουμπάκια του υπολογιστή στο στούντιο. Οι Maiden όμως δεν είναι αυτό που θέλουμε εμείς ... αλλά αυτό που οραματίζεται ο Steve Harris και τα υπόλοιπα μέλη. Και ευτυχώς να λέμε ... αλλιώς δεν θα υπήρχαν Iron Maiden. Και δεν θα υπήρχε heavy metal όπως το γνωρίζουμε όλοι μας.
"Ποτέ άλλωστε δεν είμασταν τόσο μονόπλευροι, ώστε κάποιος να μπορεί να αφομιώσει ένα άλμπουμ μας με την πρώτη ακρόαση. Σε κάθε δίσκο μας υπήρχε υλικό, το οποίο απαιτούσε χρόνο και υπομονή προτού αποκαλύψει πλήρως όλα τα μυστικά του. Και για να σου πω την αλήθεια, μου αρέσει εμένα αυτό. Η μουσική ζει περισσότερο. Η όλη φάση γίνεται πιο ενδιαφέρουσα και για εμάς ξέρεις".
Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα, οπότε και κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι, εντελώς απρόσμενα έσκασε μία είδηση περί "σόλο δίσκου" του Steve Harris. Για να είμαι ειλικρινής ταράχτηκα και πιστεύω πως δεν ήμουν ο μόνος. Δεν το περίμενα. Δεν μπορούσα καν να το φανταστώ, και πώς άλλωστε όταν ο συγκεκριμένος άνθρωπος ζούσε και ανέπνεε μονάχα Iron Maiden σε ολόκληρη τη ζωή του, με μια μικρή παρένθεση που έκανε τα τελευταία χρόνια για να βοηθήσει την κόρη του. Φυσικά στην πορεία, μέσα από δηλώσεις και συνεντεύξεις, οι περισσότερες απορίες λύθηκαν και ξεκαθαρίστηκε, πως δε μιλάμε για έναν σόλο δίσκο, ένα one off project, αλλά για μια κανονική μπάντα. Η ιστορία γύρω και πίσω από το "British Lion" είναι λίγο πολύ γνωστή. Πρόκειται για μία μπάντα την οποία είχε στην εταιρεία του και υπό τον επίβλεψή του ο Steve Harris από τις αρχές της δεκαετίας του '90, πίστευε αρκετά σε αυτήν, έγιναν όλοι καλοί φίλοι και τα υπόλοιπα μπορούμε να τα ακούσουμε στο δίσκο! Αρκετά χρόνια περίμεναν οι συνθέσεις του "British Lion" μέχρι να δουν το φως της δημοσιότητας.
6 εβδομάδες πριν, βρισκόμουν μέσα σ'ένα τρένο και ταξίδευα βράδυ/ξημερώματα. Πάτησα το play στο κινητό μου και οι πρώτες νότες του "This Is My God" με ξάφνιασαν. Οι σκέψεις ήταν τόσες πολλές, τόσο γρήγορες, που αδυνατούσα να τις αντιληφθώ, να τις βάλω σε μια τάξη και να καταλήξω σε ασφαλή συμπεράσματα. Τα συναισθήματα ήταν ποικίλα, αλλά ένα ήταν σίγουρο για εμένα, κατά έναν περίεργο τρόπο έβρισκα τρομερά σαγηνευτικό αυτό που άκουγα. Η πρώτη μου πηγαία αίσθηση, χωρίς να την αναλύσω ή φιλοσοφήσω περαιτέρω, ήταν πως μου θύμιζε αυτό που είχα νιώσει ακούγοντας το "Waiting For The Dawn" των Inner Wish πριν πάρα πολλά χρόνια. Θα το εξηγήσω παρακάτω.
Αυτό που έβγαινε από τα ακουστικά μου ήταν τόσο γυμνό και άδειο, που σχεδόν με σόκαρε. 70ς;;; Μμμμ, δεν ξέρω καν αν μπορεί κάποιος να το πει! Πρόχειρο; Ίσως ναι! Demo ιδέες; Επίσης! Σε καμία των περιπτώσεων δεν ήταν αυτό που αποκαλούμε σήμερα "επαγγελματική ηχογράφηση". Το μπάσο στο τέρμα να κοκκινίζει τις εντάσεις (αναμενόμενο) και βασικά μία κιθάρα να ξεχωρίζουν τα αυτιά μου. Περίεργο! Υπάρχουν άντρες, που έχουν ως φετίχ τα γυναικεία πόδια, τα μαύρα διαφανή εσώρουχα, τα μεγάλη στήθη και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Το δικό μου απόλυτο (μουσικό) φετίχ είναι να ακούω το μπάσο πεντακάθαρα σε μια ηχογράφηση : όσο πιο ψηλά και δυνατά στην τελική μίξη, τόσο περισσότερο ηδονίζομαι. Αυτό ήταν το πρώτο στοιχείο που λάτρεψα στο "British Lion" και απολαμβάνω μέχρι σήμερα. Αυτός είναι ο Steve Harris που γνωρίζω και λατρεύω.
Ναι, οι British Lion ουδεμία σχέση έχουν με Iron Maiden ... μα καμία, καμία ... ΚΑΜΙΑ! Μην αναζητείτε άσκοπα ομοιότητες. Δε νομίζω, πως παίζουν για να γίνουν το επόμενο μεγάλο όνομα. Ούτε παίζουν για να αρέσουν σε όλον τον κόσμο. Τι αίσθηση αποκομίζω εγώ; Στα 34 μου, συναντάω 2-3 παλιόφιλους από το γυμνάσιο, βρίσκουμε και άλλο ένα παλικάρι και μπαίνουμε σ'ένα στούντιο τζαμάροντας, πίνοντας μπύρες, διηγούμενοι παλιές ιστορίες, γελώντας ακατάπαυστα και παίζοντας μουσική. Παίζουμε για εμάς, για την πλάκα μας, για να περνάμε ωραία, για να ηρεμούμε και να μας φεύγει το άγχος. Πιστεύω πως αυτό ακριβώς είναι οι British Lion και τίποτα μα τίποτα παραπάνω. Ναι, ο τραγουδιστής τους είναι μέτριος ... αλλά δεν είναι flat. Σε αυτό το σημείο προσωπικά διαφωνώ κάθετα με ότι έχω διαβάσει. Είναι εκφραστικότατος, με μία όμορφη, λυρική και γλυκιά χροιά, απλά δεν έχει το λαρύγγι άλλων, δεν έχει σε καμία περίπτωση το εύρος, δεν διαθέτει κανενός είδους τεχνική ... ο άνθρωπος τραγουδάει με τα φάλτσα του και οι κύριοι Kevin Shirley & Steve Harris τον "παρουσιάζουν" απογυμνωμένο. Αυτή είναι η αλήθεια για εμένα φίλοι μου! Κρεμάστε τον λοιπόν, επειδή δεν είναι ο νέος Bruce Dickinson, αλλά ούτε ο Luciano Pavarotti. Κρεμάστε κι εμένα, που τον βρίσκω αρκούντως καλό και με μία ανεξήγητη γοητεία στη χροιά.
Ο δίσκος κυλάει κάπως "φυσιολογικά" μέχρι και το 4ο κομμάτι, το "Us Against The World"!!! Η βασική μου ένσταση μέχρι εκείνο το σημείο ήταν μία : οι δύο κιθάρες. Ειλικρινά δεν καταλάβαινα το λόγο και τη χρησιμότητα. Όταν έσκασε όμως το "Us Against The World", η πρώτη ανατριχίλα έκανε την εμφάνισή της. Ήταν η στιγμή, που λόγω κούρασης, αϋπνίας και έντασης είχα μισοκλείσει τα μάτια και ήμουν σε φάση "αδράνειας". Μία μικρή εισαγωγή με πλήκτρα και με το εναρκτήριο riff τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα, σαν να ξυπνούσα από εφιάλτη. Βρωμούσε Maiden ... ήταν Steve Harris to the bone ... ήταν θεϊκό. "FUCK YEAH", ανασηκώθηκα στη θέση μου και έδειχνα "έτοιμος για πόλεμο". Βέβαια, το κομμάτι κατεβάζει απευθείας ταχύτητα και αλλάζει ρότα. Δε μπορώ να κρύψω το θαυμασμό μου για τον Richard Taylor (φωνητικά) στα κουπλέ ... ναι, στο ρεφραίν είναι αδύναμος. Δε θα πεθάνουμε κιόλας! Δεν πρόκειται για έναν δίσκο, με τον οποίο οι τύποι επιθυμούν το #1, ούτε τα εξώφυλλα, ούτε τη φήμη. Και το solo στη μέση είναι εξαίσιο ... οπότε τι παραπάνω να ζητήσει κανείς; Το πρώτο πραγματικό highlight του άλμπουμ μόλις είχε σκάσει.
Αναφέρομαι και παρουσιάζω το "British Lion" κάνοντας συνειδητά ένα μεγάλο φάουλ. Μιλάω για το άλμπουμ, έχοντάς το μονάχα σε mp3. Κάθε σοβαρός ακροατής, από τις πρώτες και μόνο νότες θα αντιληφθεί, πως πρόκειται για μια δουλειά, την οποία μπορεί να εκτιμήσει και να αξιολογήσει κανείς μόνο σε βινύλιο. Σε αυτό είμαι κάθετος. Το αναφέρω, διότι θέλω να είμαι ειλικρινής. Δεν θα το αγοράσω σε CD. Δεν με ενδιαφέρει καν να το ακούσω από CD - μπορεί να σχηματίσω κακή γνώμη μάλιστα για το "British Lion". Θα περιμένω υπομονετικά το βινύλιο και θα το βάλω να παίξει στο πικ-απ μπουκώνοντας τα ηχεία μου από το τερματισμένο μπάσο του Steve Harris. Και όχι, δεν θα χαμηλώσω τις εντάσεις του μπάσου στο equalizer. Θέλω να το νιώσω να δονεί το δωμάτιο.
Επειδή δεν είναι αναγκαίο να κάνουμε επιστημονική ανάλυση για πράγματα τα οποία είναι ξεκάθαρα, ας αναφερθεί πως κορυφαία στιγμή του δίσκου είναι το "Α World Without Heaven". Υπάρχει το ρυθμικό και "χαρούμενo" "The Chosen Ones" (πολύ καλό κομμάτι) καθώς και η μπαλάντα "The Lesson", το "A World Without Heaven" όμως είναι αυτό που ξεχωρίζει με το πρώτο άκουσμα και επιτέλους απολαμβάνουμε και λίγο διπλές κιθάρες. Απλό στη δομή του, με εξαιρετικές αλλαγές, λυρισμό, άριστες μελωδικές γραμμές και αρκετή ένταση. Η παραγωγή είναι "στεγνή' φίλοι μου και λογικότατο είναι ο Richard Taylor να ρίχνεται έτσι στην αρένα με τα λιοντάρια να περιμένουν να τον φάνε. Χα, χαμογελάω σκεπτόμενος τι του έκαναν κυριολεκτικά οι φίλοι του, ενώ με λίγα "κομπιουτερικά" κολπάκια θα μπορούσαν να τον βγάλουν "ασπροπρόσωπο" και όλοι να τον αποθεώνουν. Να λοιπόν και το νόημα του τόσο τεράστιου σε μέγεθος προλόγου/εισαγωγής με άπειρες σκέψεις, εντυπώσεις και διαπιστώσεις. Όποιος κατάλαβε την εν γένει λογική πίσω από την κυκλοφορία ενός δίσκου όπως το "British Lion" κατάλαβε. Οι υπόλοιποι είτε χαθήκανε κάπου στην πορεία, είτε πολύ απλά δε θέλουν να καταλάβουν. Καλή ακρόαση σε κάθε περίπτωση και συνοδέψτε το πρώτο παίξιμο του βινυλίου με μία παγωμένη μπύρα! Prost!!!Μίλτος Λυμπιτσούνης
