Όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία για ένα υπερατλαντικό ταξίδι και μια πρώτου βαθμού περιπέτεια στην αχανή χώρα, που ονομάζεται Καναδάς, τότε κάποιος δεν το σκέφτεται για δεύτερη φορά. Ετοιμάζει τα πράγματά του, φροντίζοντας να πάρει και κανένα jacket καλού κακού μαζί (στον Καναδά, ορισμένες χιλιάδες χιλιόμετρα από τον βόρειο πόλο, όλα μπορούν να συμβούν ακόμη και το καλοκαίρι) και φεύγει καρφί για το αεροδρόμιο.
Αρκετές ώρες και μερικές ταινίες με τον πάντα γοητευτικό και ατίθασο Jason Statham αργότερα, το αεροπλάνο έχει πατήσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στην αμερικανική ήπειρο και ο αέρας είναι ήδη διαφορετικός – ελάχιστα πιο κρύος, δροσερός και αναζωογοννητικός.
Το «μουσικό μας ταξίδι» ξεκινάει με εντυπωσιακό τρόπο από το Winnipeg, τη γεννέτηρα πόλη του ντράμερ των The Conspirators, Brent Fitz, με τον Slash να γιορτάζει τα 25 χρόνια από την κυκλοφορία του “Appetite For Destruction”. Πότε πέρασε ο καιρός διάολε; Είχα πρωτοαγοράσει το άλμπουμ σε κασσέτα, με το αυθεντικό εξώφυλλο, από το πλέον γνωστό δισκάδικο της Θεσσαλονίκης την εποχή εκείνη, το BlowUp, το οποίο βρισκόταν επάνω στην πλατεία Αριστοτέλους και το οποίο έχει κλείσει εδώ και πολλά χρόνια. Ναι, συνεχίζω να έχω στην κατοχή μου τη συγκεκριμένη κασσέτα, μ’ ένα αυτοκόλητο της μπάντας μάλιστα κολλημένο επάνω στο καπάκι, όπως και οτιδήποτε άλλο έχουν κυκλοφορήσει οι Gunners. Μονάχα τα παλιά και θαραλλέα walkman μου γνωρίζουν πόσες φορές έπαιξε το “Appetite For Destruction”. Κι όμως, η κασσέτα της Geffen Records έχει αποδειχθεί αθάνατη. Ακόμη και σήμερα τα πάντα ακούγονται ... ίδια. Σαν να μην έχει περάσει μισή ημέρα, αν και το ημερολόγιο δείχνει μέσα του 2012!!!
Το Burton Cummings Theatre είναι ασφικτικά γεμάτο και δε μπορώ παρά να σκέφτομαι ότι στη συγκεκριμένη πόλη, πριν 2 χρόνια περίπου και λίγο πριν την κυκλοφορία του “The Final Frontier”, οι Iron Maiden έδωσαν μία από τις πλέον δυνατές τους συναυλίες. Κάτι παραπάνω από 1.600 οπαδοί του Slash, των Guns N’ Roses, των Velvet Revolver αλλά φυσικά και του απίστευτου Myles Kennedy, έχουν γεμίσει το χώρο, ανυπομονώντας να περάσουν καλά και να χτυπηθούνε μέχρι τελικής πτώσεως. Θεωρώ ορθή την επιλογή του σγουρομάλλη κιθαρίστα – και του management του φυσικά – να εμφανίζεται σε μετρίου μεγέθους χώρους, κυρίως θέατρα, αφού διατηρεί την ατμόσφαιρα (τον ιδρώτα, τον σαματά και την ένταση) μιας αυθεντικής ροκ συναυλίας, χωρίς ωστόσο να αποκλείει και τις μεγάλες μάζες κόσμου, που επιθυμεί να τον παρακολουθήσει. Κακά τα ψέμματα, τα τελευταία 3 χρόνια, ο Slash και η μπάντα του βρίσκονται σταθερά στο δρόμο – είτε στην Αμερική, είτε στην Ευρώπη, στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία. Παραπονεμένοι πρέπει να είναι ελάχιστοι, αν σκεφτούμε το γεγονός, πως και οι Velvet Revolver ήταν επίσης ιδιαίτερα δραστήριοι συναυλιακά. Προσωπικά λατρεύω το γεγονός της άμεσης επαφής με το κοινό. Δεν πολυσυμπαθώ τα μεγάλα festivals – είναι ωραία να συναντάς τους φίλους σου, να κάνεις δημόσιες σχέσεις, να τριγυρνάς βλέποντας κόσμο, επενδύοντας σε merchandise και όλα τα σχετικά ... δεν αποκομίζεις όμως και πολλά βλέποντας τα σχήματα να παίζουν! Ημέρα; Με τον ήλιο να καίει; Όχι ευχαριστώ, δε θα πάρω! Δε θα πάρω προκειμένου να απολαύσω τα αγαπημένα μου ονόματα. Και η συναυλία του Burton Cummings Theatre επιβεβαίωσε στον απόλυτο βαθμό τα πιστεύω μου ... ήταν απλά μαγική ... και η αρχή μίας πανέμορφης περιπέτειας.
H μπάντα μπήκε δυναμικά με το “One Last Thrill”, το οποίο σε αυτό το κομμάτι της περιοδείας δείχνει να επιλέγεται σταθερά ως εναρκτήριο τραγούδι. Φουριόζικο και δυναμικό για να ακολουθηθεί από τα “Nightrain” & “Ghost”, με το δεύτερο να δείχνει πως δύσκολα θα βγει από το setlist του σχήματος, ειδικά λαμβάνοντας υπόψην την αγάπη που του τρέφει το κοινό, ακόμη κι αν ο Slash ουδέποτε γύρισε κάποιο επίσημο βίντεο για το συγκεκριμένο.
Το “Standing In The Sun” ήταν υποψήφιο για πρώτο single μέσα από το “Apocalyptic Love”, δεν έγινε, είναι όμως το δεύτερο στη σειρά. Εξαιρετική η ερμηνεία του Myles Kennedy, ο οποίος μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως ένας από τους κορυφαίους ροκ ερμηνευτές τη στιγμή αυτή. Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο, επάνω στο οποίο επενδύει αρκετά ο Slash : έχει μία ομάδα μουσικών, οι οποίοι είναι όλοι τους πεινασμένοι και αποδίδουν τα μέγιστα. Ο ίδιος δεν έχει να κάνει κάτι παραπάνω, από το να επιβλέπει και να καθοδηγεί ... και δείχνει να απολαμβάνει το ρόλο μαέστρο που κατέχει, κακά τα ψέμματα.
Τα “Back From Cali”, “Mr Brownstone” & “Nothing To Say” κρατάνε το κοινό ζεστό, για να έρθει η πρώτη μπαλάντα ... το υπέροχο “Not For Me”, το οποίο δεν περιλαμβανόταν στο set τους πριν τον Ιούλιο. Λατρεύω το συγκεκριμένο κομμάτι και χάρηκα, που άκουσα τον Myles Kennedy να το ερμηνεύει ζωντανά. Ακούσαμε το πάντα αγαπημένο “Rocket Queen” μέσα από το “Appetite For Destruction”, που όπως προαναφέρθηκε είχε την τιμητική του τη βραδιά αυτή, για να αποχωρήσει ο frontman και να αναλάβει αυτόν τον ρόλο ο πανέμορφος και επιβλητικός Todd Kerns. “Doctor Alibi” για τη συνέχεια, με τον ψηλό Καναδό σε ρόλο Lemmy και ... στο καπάκι “You’re Crazy”, όπου έγινε ο τρελός χαμός.
Ας σημειωθεί πως τα «μεγάλα, μυώδη παλικάρια» ήταν υπεραρκετά μέσα στο συναυλιακό χώρο και δεν άφηναν ούτε κουνούπι να πλησιάσει προς τη σκηνή, ενώ κατά την είσοδό μας στο χώρο, μας έλεγξαν ακόμη και με ανιχνευτές μετάλλου (!!!). Οπότε ας μην έχει ελπίδες κάποιος για stage-diving, έντονο χτύπημα μπροστά και τα σχετικά! Τα πράγματα στην αμερικανική πλευρά του Ατλαντικού αρχίζουν να γίνονται γελοία και χάνεται ο όρος «διασκέδαση». Φόβος! Ειδικά μετά τα τελευταία γεγονότα του Colorado, στην πρεμιέρα του “Batman”. Τι να πει κανείς;
Θυμάμαι όλα σχεδόν τα μέλη του σχήματος να δηλώνουν, πως το setlist αλλάζει κάθε βραδιά, αφού όλοι τους επιθυμούν να βρίσκονται σε πλήρη ένταση επάνω στη σκηνή και ποτέ να μην εφησυχάζονται. Δεν είναι τυχαίο, πως από την έναρξη των εμφανίσεων για το “Apocalyptic Love”, κάπου εκεί στις αρχές Μαίου, μέχρι σήμερα, ο Slash, ο Myles Kennedy και οι The Conspirators έχουν παρουσιάσει περί τα 60-65 κομμάτια από τους Guns N’ Roses, Velvet Revolver, Slash’s Snakepit, από τις σόλο δουλειές του Slash και μερικές διασκευές.
Το “No More Heroes” είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια του νέου δίσκου και ήταν το επόμενο για να ακολουθηθεί από το “Starlight”, στο οποίο ο Myles Kennedy πραγματοποιεί μία από τις πιο δύσκολες και απαιτητικές ερμηνείες του. Το “Halo” σκοτώνει πραγματικά και δεν γνωρίζω αν θα ήταν λιγάκι πιο έξυπνο να το βάλουν καπάκι πριν ή μετά το “Nothing To Say”. Ο Slash μας προσέφερε με το πολυαγαπημένο μας κιθαριστικό σόλο, βασισμένο όπως πάντα στο “The Godfather”, για να σκάσει μετά σαν βόμβα το κορυφαίο “Anastasia”.
“Sweet Child O’Mine” και “You’re A Lie” στη συνέχεια, για να κλείσει η συναυλία με το “Slither” των Velvet Revolver. Το κοινό βρισκόταν σε εκστιασμό, οπότε το σχήμα αναγκαστικά επανήλθε για να παίξει τα “By The Sword” και ... “Paradise City”. Ύστερα από 2 περίπου ώρα απίστευτης μουσικής, μία συναυλία την οποία άνοιξαν οι Monster’s Truck – μία μπάντα σε ύφος Deep Purple – έφτασε οριστικά στο τέλος της και οι πάντες αποχώρησαν με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους.
Αυτό ήταν ... μέχρι να συνέλθω και να καταλάβω τι πραγματικά με είχε χτυπήσει, βρισκόμουν στο κρεβάτι του τρένου και ταξίδευα για τον επόμενο προορισμό, αφού δεν υπήρχε λεπτό για χάσιμο.
Είναι η 23η Ιουλίου, η μέρα κατά την οποία πριν 47 ολόκληρα χρόνια γεννήθηκε ο Slash, και βρισκόμαστε στο Thunder Bay πλέον. Το μέρος είναι γεμάτο (Thunder Bay Community Auditorium)! Άλλη μία sold out εμφάνιση. Πάνω κάτω ισχύουν τα ίδια με την προηγούμενη συναυλία : άνετα το management θα μπορούσε να επιλέξει έναν ακόμη μεγαλύτερο χώρο, κι όμως δεν το έπραξε αυτό. Λίγο πριν εισέλθουμε, περισσότερο αναρωτιέμαι αν θα αλλάξει αρκετά το setlist, ποιες θα είναι οι νέες προσθήκες και αν πρόκειται να συνεχίσουν να παίζουν το “No More Heroes”, το οποίο παρουσίασαν στο Winnipeg για πρώτη φορά.
Η αρχή είναι περίπου η ίδια, αφού τη συναυλία ανοίγει το “Halo”, αντί για το “One Last Thrill” το οποίο τελικά κόπηκε, για να ακούσουμε μετά τα “Nightrain”, “Ghost” & “Standing In The Sun”. Μικρή χαλάρωση με το “Back From Cali”, για να απογειώσει η πρώτη έκπληξη της βραδιάς : το “My Michelle” των Guns N’ Roses. Αν δεν κάνω λάθος, το μόνο κομμάτι μέσα από το “Appetite For Destruction”, το οποίο ουδέποτε έχουν παίξει ζωντανά ο Slash και οι The Conspirators πρέπει να είναι το “Think About You”. Όλα τα υπόλοιπα είχανε λίγο ή πολύ την τιμητική κάποια στιγμή.
Από εκείνο το σημείο και μετά τα πάντα ήτανε λίγο πολύ αναμενόμενα : “Nothing To Say”, “Not For Me” (ξανά, ΝΑΙ!), “Rocket Queen” και ο Todd Kerns να αναλαμβάνει τα ηνία στα “Doctor Alibi” & “You’re Crazy”. Tελικά παίζουνε το “No More Heroes” αμέσως μετά, για να επιλεγούν έπειτα το “Starlight” και το σκληρό “Shots Fired”, που δεν είχαμε την τύχη να ακούσουμε την προηγούμενη φορά. O Slash ενθουσιάζει με το σόλο του, για να παίξει αμέσως κολλητά τα “Anastasia” & “Sweet Child O’Mine”! Χωρίς καμία υπερβολή, ήταν η απόλυτη ονείρωξη αυτή ...
Το “You’re A Lie” με το “Slither” «εξαγρίωσαν» για τα καλά το κοινό και η μπάντα αποχώρησε καταϊδρωμένη ... όχι για πολύ όμως, αφού τα «καλύτερα δύο για το τέλος» ήταν τα “Fall To Pieces” (απίστευτη ερμηνεία από τον Myles) και “Paradise City”. Προσωπικά θεωρώ ότι το κλείσιμο της συναυλίας, η επιλογή των 6 συγκεκριμένων κομματιών (αρχής γεννομένης από το “Anastasia” και μετά) ήταν απλά ΙΔΑΝΙΚΗ και ότι το καλύτερο. Οι σφυγμοί μου είχανε πιάσει κόκκινο. Τα μάτια μου γυάλιζαν και έμεινα για αρκετά λεπτά ακίνητη, ακούνητη στη θέση μου, εώς ότου αντιληφθώ ότι τα φώτα είχανε ανάψει και έπρεπε σιγά σιγά να αποχωρήσω από μια άδεια αίθουσα.
Η διαίσθησή μου λέει, πως ο Slash, καθαρός εδώ και αρκετά χρόνια και αποχωριζόμενος το βάρος «των εγώ» διαφόρων μελών τόσο στους Guns N’ Roses όσο και στους Velvet Revolver – οι ιστορίες είναι αρκετά γνωστές – δείχνει μία αξιοζήλευτη διάθεση να παίξει μουσική και απλά να ροκάρει, χωρίς τις φανφάρες των “stars”, που συνήθως συνοδεύουν τέτοιες καταστάσεις. Το απολαμβάνει που έχει μία μπάντα δεμένη, «ήρεμη» backstage, η οποία τον ακολουθεί και τον εμπιστεύεται πιστά. «Είναι ένας σοβαρός άνθρωπος. Είναι σε απίστευτο βαθμό συγκεντρωμένος και αφοσιωμένος στο όραμά του, σε μια περίοδο της ζωής ή της καριέρας του, που πραγματικά δεν ξέρω κατά πόσο το έχει ανάγκη. Δεν έχει να αποδείξει τίποτα! Θα μπορούσε άνετα να είναι σαν κι αυτούς τους τύπους, που απλά τηλεφωνούν και «ρυθμίζουν» τα πάντα. Για πολλούς και διάφορους λόγους, πιστεύω ότι το παίξιμό του σήμερα είναι καλύτερο από ποτέ άλλοτε. Οπότε θεωρώ ότι η ανάγκη να ανακαλύψει νέα πράγματα και να βρει νέες προκλήσεις για τον εαυτό του, είναι αυτό που τον κάνει να δουλεύει ασταμάτητα», δήλωνε πολύ πρόσφατα ο Todd Kerns για τον πρώην κιθαρίστα των Guns N’ Roses.
Κατευθυνόμενη πλέον προς το Belleville, την πανέμορφη αυτή μικρή πόλη του Καναδά, δεν μπορούσα παρά να κάνω ορισμένες σκέψεις σχετικά με τα παραπάνω, τις δύο εμφανίσεις του συγκροτήματος, που μόλις είχα παρακολουθήσει και αρκετά ακόμη. Πρώτα απ’ όλα, θα έλεγα πως ο ScottWeiland, ερμηνευτικά αλλά και ως παρουσία επάνω στη σκηνή, είναι αρκετά παρεξηγημένος. Μπορεί να είναι «κατεστραμένος», μπορεί να είναι «αναξιόπιστος», μπορεί να είναι μία «κινητή βόμβα» έτοιμη ανά πάσα στιγμή να εκραγεί ... αυτό είναι όμως που τον κάνει και τόσο σπουδαίο (επάνω στο σανίδι). Τον κάνει μοναδικό! Επικίνδυνο! Θυμάμαι τους VelvetRevolverκατά την πρώτη τους ευρωπαϊκή περιοδεία, τότε που τόσο όσο ο Slashόσο και ο Duffείχανε ξανακυλήσει στις ουσίες και τα χάπια. Ήταν απίστευτοι όταν έπαιζαν ζωντανά ... αυτό που έβγαζαν ήτανε εντελώς rockn’ roll. Υπήρχε μία απίστευτη χημεία μεταξύ τους ... ο θεατής ένιωθε πως τα πάντα κρέμονταν από ένα τεντωμένο σχοινί. Πως κάθε λεπτό θα μπορούσε η συναυλία απλά να διακοπεί, οι ίδιοι να αποχωρήσουν και στη συνέχεια να πλακωθούν στα παρασκήνια. Το γούσταρε όμως αυτό! Ή ας μιλήσω καλύτερα για τον εαυτό μου και μόνο ... ήταν εκπληκτικό. Οι TheConspiratorsδεν έχουν καμία σχέση με τα παραπάνω σκηνικά. Είναι κάτι διαφορετικό, εξίσου εντυπωσιακό και θελκτικό, αλλά διαφορετικό.
Δεν αποκαλούσαν άδικα τους VelvetRevolver, το νέο μεγάλο όνομα της ΡΟΚ! Δεν πούλησαν άδικα εκατομμύρια αντίτυπα. Για εμένα ήταν πραγματικά σπουδαίοι και τους δίνω ακόμη περισσότερα εύσημα, διότι επέλεξαν συνειδητά να κάνουν κάτι διαφορετικό – αρκετά πιο punkκαι βρώμικο – απ’ ότι οι GunsN’ Roses. Βασικά, πάτησαν επάνω στο “AppetiteForDestruction”, αφαιρώντας κάθε glam & hardrockστοιχείο και προσθέτοντας τεράστιες δόσεις από SexPistols & Ramones. Ο MylesKennedy, οι The Conspirators, o σημερινός Slash, παίζουν τα κομμάτια των VelvetRevolverαρκετά διαφορετικά. Αρέσουν σίγουρα. Κερδίζουν τις εντυπώσεις σε κάθε περίπτωση. Οι αυθεντικές εκτελέσεις ωστόσο έβγαζαν κάτι το διαφορετικό και είμαι υποχρεωμένη να το επισημάνω αυτό. Πάμε τώρα στα του Empire Rock Festival …
Ωραίο φεστιβάλ, όμορφος χώρος, αρκετός κόσμος και καλός καιρός για τα δεδομένα του Καναδά πάντα. Οι I Mother Earth & Monster Truck δηλώνουν σταθερά παρών και κερδίζουν δικαίως το χειροκρότημα του κοινού. Δεν μπορώ να γνωρίζω όμως αν είμαι η μόνη ανάμεσα στους θεατές, που κάθε βράδυ, σε κάθε εμφάνιση των support σχημάτων, σκέφτεται ότι οι Loaded του Duff McKagan θα ταίριαζαν καλύτερα. Αρκετές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει τους Ολλανδούς, που είχανε την ευκαιρία νωρίς το καλοκαίρι να δούνε στο Amsterdam το συγκρότημα να παίζει με support τους τρομερούς Halestrom της Lzzy Hale. Πίσω στα δικά μας τώρα, η μπάντα του Slash πατάει πάνω κάτω στο ίδιο setlist με την τελευταία της εμφάνιση. Μετά το “Back From Cali” ακολουθεί το “Mr Brownstone” τη φορά αυτή, με το “My Michelle” να είναι εκτός, ενώ φαίνεται πως τo διάλειμμα για τον Myles Kennedy, με τον Todd Kerns να ερμηνεύει δύο κομμάτια όπως τελευταία, καθιερώνεται. Η τελική, δολοφονική, εξάδα παραμένει η ίδια και δεν μπορούμε παρά να δηλώσουμε άπαντες πλήρως ικανοποιημένοι.
Μία μονάχα ημέρα μετά, η μπάντα βρίσκεται λίγο πιο δίπλα, στο Λονδίνο του Καναδά και ευτυχώς για εμάς παραμένουμε στα σύνορα του Οντάριο και δε χρειάζεται να ταξιδέψουμε καν αρκετά. Το “My Michelle” ξαναπαίρνει τη θέση του στο setlist (το “Mr Brownstone μένει εκτός), ενώ το «ντουέτο» του Todd Kerns είναι τη βραδιά αυτή τα “Doctor Alibi” & “Out Ta Get Me” (φανταστικό το δεύτερο). Μετά το σόλο του Slash σκάει το “Sweet Child O’ Mine”, ακολούθως το “You’re A Lie” και στη συνέχεια το “Anastasia”. Κλείνουν ακόμη μία φορά κλασσικά με τα “Slither”, “Fall To Pieces” και ... “Paradise City”. Στο καναδικό σκέλος της περιοδείας δείχνουν να μην «εμπιστεύονται» κανένα από τα κομμάτια των Slash’s Snakepit.
Το τελευταίο μας ραντεβού με τον Slash και το σχήμα του έχει δωθεί στο υπέροχο και μαγευτικό Μontreal, ίσως μία από τις πλέον φιλόξενες και ανθρώπινες πόλεις που έχω επισκεφτεί στη ζωή μου, που ακόμη και σε εμένα, μία διαμένουσα στο γεμάτο φύση και δάση Βερολίνο της Γερμανίας, έκανε τεράστια εντύπωση και το εγκατέλειψα με αρκετή δυσκολία. Η αρχή με την τριπλέτα των “Halo”, “Nightrain” & Ghost” δε χαλάει με τίποτα, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τα πιο ήρεμα “Standing In The Sun” & “Back From Cali” (το δεύτερο πρέπει να αρέσει αρκετά στο δίδυμο Slash & Myles Kennedy, αφού επιμένουν να το παίζουν κάθε βράδυ). Η συνέχεια μας επιφυλάσει το “Mr Brownstone” και επιτέλους το “Beggars & Hangers On”, για να ακολουθήσουν τα “Not For Me” & “Rocket Queen”. Ο Todd Kerns τραγουδάει κλασσικά το “Doctor Alibi” και μετά ... επανέρχεται με το “You’re Crazy”. Προσωπικά θα προτιμούσα να άκουγα και απόψε το “Out Ta Get Me”, αλλά δεν πειράζει. “No More Heroes”, “Starlight” & “Shots Fired” λίγο πριν αναλάβει δράση ο Slash με το σόλο του. Το φινάλε της συναυλίας παραμένει το ίδιο, με το “By The Sword” να είναι το πρώτο encore και το “Fall To Pieces” να «κόβεται» για απόψε!
Eίναι κάτι παραπάνω από εμφανές, πως ο Slash έχει μία πολύ συγκεκριμένη οπτική του τι θα πει "rock", τι σημαίνει "rock band" και πώς την φαντάζεται. Από την άλλη πλευρά, ο Axl Rose, έχοντας το όνομα Guns N' Roses, παρουσιάζει τη δική του εκδοχή, η οποία - εφόσον επιθυμούμε να είμαστε ρεαλιστές και να πούμε την αλήθεια στον κόσμο - απέχει μίλια από την αντίστοιχη του Slash. Αυτό που είχε κατά νου ο Axl, ακόμη πριν τα "Use Your Illusion" άλμπουμς, ήταν μία λεγόμενη big rock band ... τι ομοιότητες βρίσκετε εσείς στα μουσικά οράματα των Axl & Slash; Αναζητήστε όμως τις ομοιότητες ανάμεσα στους Velvet Revolver με τους The Conspirators ... διότι υπάρχουν. Ένα reunion της αρχικής σύνθεσης των Guns N' Roses μοιάζει στα δικά μου μάτια, πιο απίθανο από οτιδήποτε άλλο ... και μιλάω αποκλειστικά με μουσικούς όρους, αφήνοντας στην άκρη φήμες, παραφιλολογίες, απόψεις και δηλώσεις. Ρίξτε μια ματιά στις παλιές φωτογραφίες ή τα βίντεος των Guns N' Roses. Δείτε και παρατηρήστε προσεκτικά το ντύσιμο του Slash. Βλέπετε κάτι να έχει αλλάξει σε σχέση με το σήμερα; Έχετε δει κάποιο από τα βίντεος των The Conspirators; Το στήσιμο της μπάντας στη σκηνή ... το ντύσιμο των μελών, το χτύπημα του Todd Kerns ή το παίξιμό του, το ύφος του Brent Fitz και οι ρυθμοί που επιλέγει ... τι σας θυμίζουν; Μήπως τους αυθεντικούς Guns N' Roses; Είναι αυτό που συνηθίζεται να λέγεται από πάρα πολλούς, "ο Slash είναι Slash", δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Από την άλλη πλευρά, ο Axl Rose εν έτει 2012, κι όχι μόνο, ελάχιστη σχέση έχει με τον frontman που γνωρίζαμε. Οι Gunners δίνουν ένα show επί σκηνής, πραγματοποιούν κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έκαναν πολύ παλιά. Αρχής γεννομένης από την γιγάντια από όλες τις απόψεις περιοδεία των Use Your Illusions έχουν μεταλλαχτεί σε ένα ροκ τέρας. Τα πάντα είναι μεγάλα ... τεράστια! Δε χρειάζεται ωστόσο να το κουράζουμε περισσότερο το θέμα.
Ήταν υπέροχα, ήταν φανταστικά, ήταν μαγευτικά, ήταν μια τεράστια, μοναδική εμπειρία. Ναι, το σχήμα έπαιξε και στην Ευρώπη φέτος το καλοκαίρι, για επαγγελματικούς λόγους ωστόσο κατάφερα να τους δω μονάχα στο Βερολίνο, ως support των παρηκμασμένων (κακά τα ψέμματα) Motley Crue. Το setlist τους στον Καναδά ήταν πιο χορταστικό και πλήρες σε κάθε περίπτωση. Ελπίζουμε να τους δούμε ξανά από τα μέρη μας κάποια στιγμή το φθινόπωρο ... ενώ είμαστε σίγουροι ότι θα μας έχουν αρκετές εκπλήξεις. Η επιστροφή περιελάμβανε ύπνο ... ύπνο και ... ένα ελαφρύ jetlag. Όλα καλά λοιπόν!
Ο Μίκυ, ο Ντόναλντ, ο Γκούφυ και πολλοί από τους ήρωες του μεγαλύτερου δημιουργού κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών, φιγουράρισαν σε εκείνο το δισκάκι και τραγούδησαν παρέα με τον Αμερικανό τραγουδ...
Το EP ξεκινά με το “Porphyria”, με ήχους και φωνή που προσδιορίζουν μια σκοτεινή στιγμή, σαν να ξεδιπλώνεται μια ανατριχιαστική ιστορία. Στο “Dark Era” η «μαυρίλα» απλώνεται. Βάναυσα φωνητικά ...
Στις 3 Νοεμβρίου του 1992, ο Jon Bon Jovi κι η παρέα του αλλάζουν σελίδα. Το hard rock – glam πρόσημο παραμένει εμφανές, μαζί με τα γκομενέ τραγουδάκια και τα κλιπάκια, αλλά η αλλαγή είναι πολ...
To “The Fun Palace” είναι ΕΠΟΣ! Μιλάμε για ένα από τα καλύτερα κομμάτια στην ιστορία του ΜΕΤΑΛ! Είμαι σίγουρος πως δεν θα πάψουμε ποτέ να χτυπιόμαστε όταν ακούμε το τραγούδι αυτό, ιδίως στο ση...
Δυστυχώς, αυτοί οι Εγγλέζοι, που λέγαμε πιο πάνω, έχουν σνομπάρει τελείως τούτο το άλμπουμ. Μόνο το “Bring Your Daughter…” κατέληξαν να παίζουν και αυτό… παλιά. Δεν έχω ιδέα αν κάποτε, στο τρί...
Το “Programmed” ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα σοκ για τα αυτιά. Τα δέκα κομμάτια του δίσκου αποτελούν ένα εξαιρετικό δείγμα αμερικάνικου progressive/power metal.
Ο Θοδωρής είναι ένας άνθρωπος χαμηλότατων τόνων. Το κατάλαβα από τα λίγα λεπτά κουβέντας μας, το κατάλαβα όταν τον επαινούσε για την τεχνική του ο κοινός μας φίλος και εκείνος κατέβαζε το κεφάλι του...
Ο Γιώργος Σταθάκης είναι αρχικά ένας σπουδαίος μουσικός και οργανοπαίχτης. Έχει στην πλάτη του άπειρες εργατοώρες στα πατάρια, παρέα με μεγάλους λαϊκούς καλλιτέχνες. Ο ίδιος αποφάσισε και να τραγουδ...
Φτάνουμε λοιπόν στην τελευταία δεκαετία που πέρασε και έχουμε την ανακοίνωση του Halford στις 7 Δεκεμβρίου 2010 ότι η μπάντα θα βγει στο δρόμο για δύο χρόνια με την Epitaph World Tour, η οποία...
Η ουσία όμως του Jam Night είναι – όπως πολύ γνωρίζετε – όλοι αυτοί που έρχονται και παίζουν. Είναι οι σιτεμένοι με τα όποια κέφια, οι πιτσιρικάδες με την απίστευτη ενέργεια, είναι οι σιτεμένοι με τ...
Ροκ, ελληνικός στίχος, πάθος, οργή, δύναμη, γκάζια. Η ελληνική σκηνή, οι μπάντες από το εξωτερικό, το προσωπικό του στυλ, το υβρίδιο που προέκυψε… Ο Ντίας έγραψε τους ήχους, τη μουσική, ενορχή...
Ένα άλμπουμ που συνδυάζει τέλεια το Progressive, το Μέταλ, το Ροκ, τα υπέροχα φωνητικά, την ακόμα πιο υπέροχη μελωδία… Το 2005 οι Αυστραλοί κυκλοφορούν μάλλον το καλύτερο άλμπουμ τους, ένα από...
Η ουσία είναι ότι πρόκειται για ένα δίσκο που αγαπάω πολύ. Που έχει πολύ ξεχωριστή θέση στη δισκοθήκη και την καρδιά μου. Που θα μου θυμίζει πάντα ότι ο τραγουδιστής με το μαλλί μέχρι το απένα...
Το πρώτο full length για το σχήμα από την Ιταλία. Η ομάδα μετράει και ένα ΕΡ, πριν πέντε χρόνια περίπου. Το λυρικό, συμφωνικό και φυσικά μπαρόκ ύφος μπλέκει με ένα εξίσου μπαρόκ λιμπρέτο. Τις περιπέ...
Θα κάνουμε λοιπόν ένα ταξιδάκι στη δεκαετία του ‘90, ώστε να δούμε αν υπήρχε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα και να γνωρίσουμε ποιοι το υπηρέτησαν. Και ξεκινάω δίχως καμία σειρά.
Η κρουστή μυστηριακή εισαγωγή του “I Chase The Night” μας φτάνει σε ένα καμπαρέ της δεκαετίας του ’30. Ένα James Bond-ικό κομμάτι ξετυλίγεται μπροστά μας, με υποδειγματικές φωνές και χαλί που ακούγε...
Ο δίσκος χωρίζεται σαν θεατρικό. Δύο πράξεις και εννέα σκηνές (τέσσερις και πέντε ανά πράξη αντίστοιχα), τις οποίες συνθέτουν δώδεκα κομμάτια. Η ιστορία μπλέκει με μαεστρία το παρελθόν με το π...
Οι Virgin Steele και στην προκειμένη ο David DeFeis, δημιούργησαν ένα μνημειώδη δίσκο, στον οποίο σεβάστηκαν απόλυτα το κείμενο της Ορέστειας. Το “The House of Atreus Act I” δεν είναι ένας απλ...
Τα πλήκτρα, το βιρτουοζιτέ μπάσο και όλο μοτίβο παραπέμπουν σε μουσικούς, που έχουν πολύπειρα μπες-βγες στα στούντιο. Όπως γίνεται πάντα ή σχεδόν πάντα σε αυτές τις παραγωγές, η μουσική αποδίδεται α...
Οι Junkwolvz μας συστήνονται σαν Heavy Rock ‘n Roll μπάντα από την Αθήνα. Με το που ξεκίνησα να ακούω, εκείνες οι έξι λέξεις μου καρφώθηκαν στο μυαλό. Ας βάλουμε τα αρχικά τους. Πώς είπατε; Γιατί τα...
Για τους Led Zeppelin έχει γραφτεί η φράση “The greatest cover band in Rock n’ Roll history”. Να μου κάνουν τη χάρη οι οπαδοί τους! Πολύ λίγο με νοιάζει εδώ το plagiarism. Εδώ έχουμε μία μπάντ...
Η γυναικεία φωνή είναι πιτσιρίκα. Είναι ναζιάρικη, είναι αθώα, φορά λευκό πουκάμισο και καρό φουστίτσα και ίσως μια διαβολουρά. Ροκ θέματα, πολύ χαριτωμένο ρεφρέν, επαναφορά με κουπλέ φασαριόζικο, π...
Δέκα συνθέσεις (συγκεκριμένα επτά και μία τριλογία) μας ταξιδεύουν στο σκοτεινό κόσμο του ήρωα. Το πρώτο και ομώνυμο κομμάτι (“Dark Saga”) μας βάζει κατευθείαν στο κλίμα από τις πρώτες κιόλας ...
Βασική αρχή της στήλης είναι η ακόλουθη. ΔΕΝ παίρνετε στα σοβαρά αυτά που γράφουμε. Σκοπός μας είναι να περάσουμε καλά και να σας ανεβάσουμε τη διάθεση. Ίσως να μας δείτε να θάβουμε τους Maide...
Ένα από τα κορυφαία concept album, κατά την ταπεινή μου άποψη και προτίμηση και με το οποίο έχω περάσει άπειρες ώρες ακρόασης και συντροφιάς, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το “The Crimson Idol” ...
Πιάνο σε mood μπλε, μέτρο 3/4 και αντί για βαλς, ένας Jazz διάδρομος, που τύμπανα και μπάσο μετατρέπουν σε Jazz Fusion. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα εκπλαγείτε από τον τρόπο που παίζουν οι βιρτουό...
Ευαίσθητα τραγούδια, βασισμένα σε καθαρές κιθάρες, πιάνο, πλήκτρα και φωνή. Ιδανικά για το τραπέζι που λέγαμε πιο πάνω. Οι ματιές γίνονται πιο κλεφτές και πιο ένοχες. Τα χαμόγελα στέκονται υπερήφανα...
Άλλη μια ιστορία που ανακατεύει το διάβολο στα μουσικά δρώμενα. Αυτή τη φορά όμως, είναι η υπεροψία του ίδιου και όχι η ανθρώπινη αμετροέπεια που προκαλεί το διαγωνισμό. Και εδώ συμμετέχει ο ί...
Βασική αρχή της στήλης είναι η ακόλουθη. ΔΕΝ παίρνετε στα σοβαρά αυτά που γράφουμε. Σκοπός μας είναι να περάσουμε καλά και να σας ανεβάσουμε τη διάθεση.
Οι Astrodot φωτίζουν μία εποχή που πάντα θέλαμε να ζήσουμε. Και την ευκαιρία την έχουμε, επιτέλους. Μέσω της μουσικής των παιδιών. Το άλμπουμ είναι ακόμα νωπό. Θα ευχηθούμε καλοτάξιδο και θα περιμέν...
Ο Πάνος, ο οποίος έχει κάνει σχεδόν τα πάντα στο άλμπουμ, δημιουργικά, εκτελεστικά και τεχνικά, είναι ένας σύγχρονος τροβαδούρος, ο οποίος έχει μία θαυμάσια φόρμουλα στο να μεταφέρει τις ιδέες του σ...
Η κιθάρα είναι καθαρή στην αρχή και αγριεύει πιο μετά. Τα τύμπανα οδηγούν με άνεση. Η φωνή είναι αφηγηματική. Ίσως τα παιδιά να απολαμβάνουν ένα τεράστιο φάσμα από μπάντες, από τους Pink Floyd μέχ...
Το “Abbey Road” των The Beatles βέβαια δεν πέρασε ποτέ κάτω από τη μύτη μου απαρατήρητο. Από τα μέσα της δεκαετίας του '70, που το έβαλε στο πικάπ μας ο συγχωρεμένος ο αδερφός μου, μπήκε από τα αυτι...
Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που το άκουσα. Up tempo, με βαρβάτη εισαγωγή και γκράντε riffing, με αιχμηρούς στίχους και ζόρικη μελωδία. Πάντα ακούω μουσική όταν κάνω δουλειά στον υπολογιστή ...
O απόφοιτος του Αριστοτέλειου είναι ένας μουσικός… Ναι, το ξέρω ότι σπούδασε οικονομολόγος ο άνθρωπος, αλλά η μουσική είναι η επιστήμη στην οποία τελικά επένδυσε. Ο Πάνος λοιπόν είναι συνθέτης, κιθα...
Ο Λουκ ανεβαίνει τη σκάλα του σπιτιού του που οδηγεί στον εξωτερικό, προαύλιο χώρο. Αυτή δεν είναι μία τυχαία πρόταση που μου κατέβηκε στο το μυαλό, αλλά η αρχή της περιγραφής μιας σκηνής από ...
Γράδο… μονάδα μέτρησης. Και μάλιστα «απαγορευμένη». Υπό την έννοια ότι «δεν επιτρέπεται» να χρησιμοποιείται σε εμπορικές συναλλαγές. Διαβάζω στο διαδίκτυο πως είκοσι γράδα αντιστοιχούν σε πενήντα βα...
O Richard Pierce “Richie” Havens, R.I.P. (21-1-1941 – 22-4-2013), ήταν κιθαρίστας και συνθέτης, συνδυάζοντας στοιχεία από folk, soul, rhythm & blues, rock μουσικές. Υπήρξε ο καλλιτέχνης πο...
“The Fire You Want”… Αυτό, αυτό! Χιτάρα, κομματάρα, μπασοτύμπανο βαρβάτο, κιθάρα από δίπλα, η οποία αναλαμβάνει δράση μετά το πρώτο κουπλέ. Όμορφο θέμα και επαναφορά, ήτοι σταυροκούμπωμα των σ...
Επίλογος με το “Black Jack Order”. Γκρουβάτο Ροκ, το οποίο επιδέχεται πολλών ερμηνειών, με τη μπάντα να κάνει τα γλυκά μάτια ακόμα και στο New Wave, ακόμα και στη Britpop. Είπαμε, τα παιδιά απολαμβά...
Τα παιδιά από την Κοζάνη λοιπόν. Ένα σχήμα που υπάρχει από το 1998 και το οποίο το 2018 ευτυχεί να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο άλμπουμ του. Και όσον αφορά τη μουσική τους… Μέταλ! Το “Molten Core...
Το όλο γεγονός αποτέλεσε έμπνευση και αποτέλεσμα των προσπαθειών των Michael Lang, Artie Kornfeld, Joel Rosenman και John P. Roberts. Οι δύο τελευταίοι χρηματοδότησαν το όλο εγχείρημα,
Το “Hell’s Door” είναι το βίντεο της μπάντας από το άλμπουμ αυτό και το σημείο αναφοράς του είναι ένας κρατήρας στο Turkmenistan, o οποίος δεν έχει σταματήσει να καίει από το 1971! Είναι πραγματικό ...
Μάλλον θα πρέπει να προγραμματίσει σύντομα το πρώτο της full length. Είχα την τύχη να ακούσω μία απίστευτα ατόφια φωνή να επιβάλλεται με θέρμη και αγάπη στο μουσικό χαλί της. Να το πατά με χάρ...
Η παρουσίασή τους εδώ έγκειται στο γεγονός, ότι ποτέ δεν έλαβαν τα εύσημα που τους αναλογούν ή αναλογούσαν, ποτέ δεν αναγνωρίστηκε όσο οφειλόταν η αξία τους και δεν νομίζω να υπάρχουν πάρα πολ...
«Τώρα αλλάζει η εποχή – η σιωπή σου μόνο αντηχεί»… Δημιουργείς μουσική όταν μένεις ένδεκα χιλιάδες μίλια μακριά από το συνεργάτη σου; Πώς θα γίνει να στηθεί ένα ολόκληρο άλμπουμ από απόσταση;
Συνεχίζουμε το αφιερωματικό αυτό άρθρο, παρουσιάζοντας τους επόμενους πέντε σπουδαίους κιθαρίστες, οι οποίοι έλαβαν λιγότερη δημοσιότητα ή έτυχαν μικρότερης αναγνώρισης, από αυτή που τους οφειλόταν....
Σε μια βραδιά που θα θυμόμαστε για πάντα ως μια εκ των πιο “σκοτεινών” στην ιστορία του αθλητισμού, τα Grammy 2020 έλαβαν χώρα στην πόλη που “γεννήθηκε” ουσιαστικά ο θρύλος Kobe. Με την Alicia...
Οι τύποι είναι παιχταράδες, έχουν φιλοξενήσει άλλους παιχταράδες στους δίσκους τους και φωτογραφίζω ΚΑΙ τον Kee Marcelo, έχουν τα τραγούδια και φυσικά τα εχέγγυα για να καλύψουν ένα βράδυ με μ...
Τα τραγούδια τους πάντα έδεναν σε κάθε πρόγραμμα. Παίζοντάς τα, σκεφτόμουν από μέσα μου το πώς θα ήταν αυτές οι δύο Ελληνίδες ιέρειες να βρεθούν μαζί στο πάλκο, έστω για μια βραδιά.
Υπάρχουν όμως επίσης αμέτρητοι, αξιολογότατοι κιθαρίστες, οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν έτυχαν της αναγνώρισης που τους άρμοζε, δεν τους αποδόθηκε η δημοσιότητα που τους αναλογούσε…
Ο επίλογος δίδεται με το “Sealed Curse”. Σκοτεινό και κείνο, με φυσικό τσέλο από τον κύριο Stephan Keeman, και τη φωνή να αναρωτιέται… “Where do I go from here”… Γκάζωμα και τα αντρικά φωνητικά κουμ...
Τώρα ξέρω πως βρίσκομαι στο σωστό τόπο και χρόνο! Τα συνθήματα παίρνουν φωτιά. Ο Βασίλης τα δέχεται με χιούμορ. Μήπως να το σκεφτόταν να κάνει μια βραδιά με τη φωνή του, μία κιθάρα και ιστορίε...
Για το 2020 λοιπόν θα σας πούμε μόνο ευχές και θα σας αφιερώσουμε μόνο τραγούδια. Δίσεκτο-ξεδίσεκτο, εμείς θα το καλωσορίσουμε με τον ίδιο τρόπο και θα του φερθούμε το ίδιο. Με πολλές ανταποκρ...
Σε λίγες μέρες θα βρίσκονται στην Αθήνα και είμαι σίγουρη πως το θέαμα αλλά και η μουσική θα μας συνεπάρει. Καλώς ήρθατε στο κόσμο των vampire και των λύκων! Ακονίστε τα λατινικά σας και ετοιμ...
Ο πραγματικός οπαδός δεν νοιάζεται για ίντριγκες και λοιπές χαζομάρες. Μόνο για ανθρώπους και το ίδιο το γκρουπ. Όσοι λοιπόν το σκέφτεστε δυο φορές για το αν θα πάτε να τους δείτε φέτος, αφήστ...
Born in violence, taught the lessons… learning how to dance… Απλά τα πράγματα; Οι Crash Valley από τη land Down Under, με δικά μας παιδιά στη σύνθεσή τους, ετοιμάζονται να παρτάρουν τον ...
Ο MOTU (Τι πράγμα; Τι σημαίνει MOTU; Συγγνώμη, το προηγούμενο επεισόδιο ΔΕΝ το διαβάσαμε; ΔΕΝ γουστάραμε; Ααααχ, βρεμένη σανίδα που θέτε…) τον αποφεύγει και στη συνέχεια παρεμβαίνει ο Russell Allen,...
Πάνω στη σκηνή ο Jeff Scott Soto είναι ΠΑΝΤΑ ένα θηρίο ανήμερο. Συνοδευόμενος από τέλειους μουσικούς, προσφέρει ένα εκπληκτικό οπτικοακουστικό θέαμα. Νιώθεις πόσο τυχερός είσαι που αγαπάς αυτή...
Όλοι μα όλοι οι συνδαιτημόνες φορούν το ίδιο ακριβώς μπλουζάκι, το οποίο έχουν τυπώσει οι ίδιοι και το οποίο γράφει στο μπροστινό μέρος “M.O.T.U. Minions”. Μάστα… Τσιράκια του Μότου… Ρώ...
Τη θέση του Rocken πίσω από τα τύμπανα των Ryche ανέλαβε ένας εκπληκτικός drummer, o Casey Grillo, παντού γνωστός από την εικοσαετή θητεία του στους Kamelot.
O La Torre θα είναι παρών, θα μας ενθουσιάσει, θα πάρει κινητά από τις μπροστινές σειρές για να καταγράψει, να πει νόστιμα λογάκια και να τα επιστρέψει, θα είναι ο άνθρωπος που θα έχει καταφέρ...
Μετά τα δύο εκείνα ιστορικά LiVE οι Ryche ξεκίνησαν να δουλεύουν πάνω στον πρώτο τους δίσκο με τον Todd στη φωνή. Η ομώνυμη δουλειά τους βγήκε τον αμέσως επόμενο χρόνο, έκανε πολύ κόσμο να διχ...
Αυτοί είναι οι Queensryche, κυρίες και κύριοι και αυτοί είναι οι οπαδοί τους. Και τον προσεχή Νοέμβριο, στις συναυλίες τους στην Ελλάδα, θα το νιώσετε και σεις. Θα έχουμε κι άλλα να μοιραστούμ...
Μια και οι Αμερικανοί… ξανάρχονται, είπα να αναστήσω κάποια από τα λόγια τους τότε. Είχαν μιλήσει από καρδιάς, είχαν πει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα και δεν τσιγκουνεύτηκαν τα λόγια τους, ιδί...
Είχαν μόλις σπατσάρει με τα γυρίσματα για το “Ace Ventura”, όταν τους ζητήθηκε να πάρουν μέρος σε μία άλλη ταινία. Με το που είπαν όμως ότι είχαν ήδη «αρτυθεί», οι παραγωγοί της «άλλης» ταινίας αποφ...
Οι Evergrey κατάγονται από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Δημιουργήθηκαν το 1995 και το 1998 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, “The Dark Discovery”. Το 1999 κυκλοφορεί το άλμπου...
- Μισό… Αυτός δεν είναι που είχε κερδίσει το σουηδικό Idol, τρέχοντας πάνω κάτω την αρένα με το “Run To The Hills”;- Ναι, αυτός είναι. Για πάρε τώρα εδώ…
Ο Βασίλης και η Γιώτα έρχονται κοντά μας. Απαντούν σε διάφορες ερωτήσεις. Πώς είναι να παίζουν μαζί; Αν θα κυκλοφορήσουν κάτι σύντομα… Οι απαντήσεις αποπνέουν αμοιβαία εκτίμηση, αμοιβαίο θαυμα...
Τη Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου βρεθήκαμε στο Bock Beer Bar Restaurant και τη συνέντευξη Τύπου για το Chania Rock Festival 2019. Η φετινή διοργάνωση θα λάβει χώρα στις 5 και 6 Ιουλίου στα Χανι...
Ο Geoff Tate θα εμφανιστεί στην Ελλάδα, παίζοντας ΟΛΟΚΛΗΡΟ το “Operation: Mindcrime” (και όχι μόνο), στις 13 Φεβρουαρίου στο Principal Club Theater, στη Θεσσαλονίκη...
Οι Primal Fear και ο Gus G, με τη σόλο μπάντα του, εμφανίζονται το Σάββατο 12 Ιανουαρίου στη Θεσσαλονίκη, στο Eightball και την Κυριακή 13 Ιανουαρίου στην Αθήνα, στο Κύτταρο Live.
Καλή Χρονιά να έχουμε! Υγεία, αγάπη, αγάπη και υγεία! Ακολουθούν, χωρίς καμία αλφαβητική ή άλλη σειρά οι ευχές των ανθρώπων του περιοδικού. Και του χρόνου!
Το άλμπουμ ονομάζεται "Empire", που σημαίνει "Αυτοκρατορία"... Προφητικός τίτλος - τουλάχιστον. Πάνω από τρία εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τον εθνικό τους οργανισ...
Βρεθήκαμε στα Devasoundz Studios για την προ-ακρόαση του πρώτου πρώτου άλμπουμ μιας ολοκαίνουργιας μπάντας, η οποία ακούει στο όνομα Voidnaut και η οποία αποτελείται από τέσσερις μπαρουτοκαπνι...
Θυμός, πόνος, θλίψη, απόγνωση αλλά και ελπίδα και θάρρος για να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά. Ένα άλμπουμ - θησαυρός μουσικής και φωνητικών. Ο Γιώργος μας έκανε και ανατριχιάσαμε!
Στην αρχή του νέου έτους τα νέα του ''παιδιά'' θα μπουν στο στούντιο να πάρουν την τελική τους μορφή... και εμείς απλά του ευχόμαστε να τα δει όπως επιθυμεί!
Ξεκινάω με το κλασσικό disclaimer πως είναι απίθανο να καταφέρεις να χωρέσεις τα καλύτερα σε ένα top 100. Θα αφήσεις άλλα τόσα απέξω. Πόσο μάλλον σε ένα top 10...
Είναι ωραίο να γράφεις για τα αγαπημένα σου πράγματα. Και πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για μουσικές και δίσκους, για το αλατοπίπερο της ζωής. Όπως είναι και πολύ όμορφο το νοητικό ταξίδ...
Τα δέκα καλύτερα; Όχι, ούτε για αστείο… Ακόμα κι αν με σημάδευε κάποιος στον κρόταφο (-Κόψε κάτι, ρε μεγάλε! –Μα δεν είπα με τι, ρε μεγάλε!), δεν υπήρχε περίπτωση να καταλήξω στα δέκα καλύτερα...
Έχουν γραφεί δεκάδες άρθρα για το μεγαλείο του συγκεκριμένου δίσκου. Έχουν αναρωτηθεί πολλοί πώς είναι δυνατόν ο ανθρώπινος νους να κατεβάζει τέτοιες ιδέες.
SWANS IΣΟΝ MICHAEL GIRA, ένας πολυπράγμων αρτίστας, που στα νιάτα του θέλησε να ασχοληθεί με τις εικαστικές τέχνες, αλλά μίσησε τον καθωσπρεπισμό του πανεπιστημίου και το έριξε στις χαμαλοδουλειές, ...
Οι Tiger Lillies δεν είναι καινούριοι, κι όμως ακούγονται πάντα φρέσκοι. Θεωρούνται οι νονοί του είδους μουσικής που χαρακτηρίζουμε σαν «εναλλακτικό καμπαρέ».
Έχει έρθει η σειρά των Jane Doe να μας παρουσιάσουν τη δουλειά τους και να μας ξεναγήσουν μέσα σε λίγες γραμμές σε κάθε τραγούδι τους. Για δείτε τι λένε...
Μπορεί ο DEE να είναι ο «πρωταγωνιστής» του συγκεκριμένου κειμένου, δε θα είναι όμως το μοναδικό τιμώμενο πρόσωπο. Θα αναφερθούν αρκετά ακόμη ονόματα και ιστορίες
Το 2012 ήταν πολύ φτωχό για τα κινηματογραφικά soundtrack. Λίγες εκπλήξεις, λίγες καλές δουλειές και πολύ μουσική ασχήμια. Άλλαξε η μόδα. Το 2012 ήταν πολύ φτωχό για τα κινηματογραφικά soundtra...
Oι Daft Punk αποτέλεσαν και την πρώτη μπάντα mainstream ηλεκτρονικών ακουσμάτων. Η ηλεκτρονική μουσική ακουγόταν πλέον από οποιονδήποτε. Είχε γίνει μόδα!
Σε λίγους μήνες λογικά που θα λάβει χώρα η δίκη, ο Randy θα παρεβρεθεί στη Τσεχία. Δεν θα το σκάσει. Εάν έχεις τη συνείδησή σου καθαρή, δεν την "κάνεις" με ελαφριά πηδηματάκια.
Fast Forward σε ένα μήνα ακριβώς από σήμερα. Η ημέρα είναι 20/12/12 και η ώρα 12 το μεσημέρι. Ξαφνικά συναγερμός. Έκτακτα δελτία ειδήσεων, το νέο μεταδίδεται στόμα με στόμα.
Το μόνο που με φοβίζει είναι ότι θα γουστάρω και θα μας κάνει ζημιά στις καθυστερήσεις της χρονιάς. Και άντε μετά να συμμαζέψεις την λίστα. Άτιμες Κατσίκες...
Για την ιστορία του κλαρινέτου, οι πληροφορίες είναι περιορισμένες καθώς χάνεται στα βάθη των αιώνων και ξέρουμε πως προήλθε από μετεξέλιξη παλαιότερων παρόμοιων οργάνων.
Θα είναι η νεαρή Αυστραλέζα, που μένει στο Άμστερνταμ και δραστηριοποιείται στη house σκηνή της Ευρώπης, το επόμενο μεγάλο όνομα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής;
Θυμάμαι πριν 15 χρόνια περίπου, εκεί προς τα τέλη των 90's όταν ο κλασσικός μεταλλάς της εποχής ήταν must να έχει μακρύ σγουρό μαλλί, να φοράει από πάνω τζιν μπουφάν και να φοράει μπλούζα Αις Ντερθ ...
Σ’αυτή την αναδρομή στην ιστορία που γέννησε τους Madrugada και την μελαγχολική ροκ της Νορβηγίας, γνωρίσαμε πτυχές της ζωής και της δουλειάς του Robert Buras και του Sivert Hoyem.
Ένας οπαδός έγραψε ... "ο τίτλος „Tears In The Rain“ ταιριάζει τέλεια με την προοπτική που έχεις στο μυαλό σου και με αυτό που επιθυμείς να επιτύχεις".
O Andreou δημιουργεί ένα δικό του μουσικό σύμπαν και το γεμίζει με έμπνευση. Ξέρει να ελίσσεται με μαεστρία ανάμεσα στη new age, jazz και ορχηστρική μουσική με σαγηνευτικό τρόπο.
Οι Rival Sons ροκάρουν! Βγάλε απ' το rock το heavy, το hard, και άστο να βρει τις ρίζες του. Μέσα στα blues, στις ψυχωμένες ερμηνείες και στον ήχο της κιθάρας.
Ένα ολοκαίνουργιο σχήμα στον ευρύτερο χώρο της ροκ, αποτελούμενο από έμπειρους και διάσημους μουσικούς, το οποίο αναμένεται να προκαλέσει μεγάλη αίσθηση.
"Οι κάτοικοι της Motown αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον χωρίς περιορισμούς και αυτοσυγκράτηση πέρασαν τις πύλες της Funk". Διαβάστε ένα διαφορετικό παραμύθι ...
Αυτή τη στιγμή είναι που χρειαζόμαστε μπάντες όπως οι SOAD. Ας έχει ο καθένας τους την βίλα του στο Μαλιμπού και ας σνιφάρει 20 γραμμάρια κοκαίνη την ημέρα. Δεν με νοιάζει.
It's all about money & fame. Ένα άρθρο βασισμένο στην προ ημερών έκρηξη ειλικρίνειας του Peter Dolving σχετικά με την αποχώρησή του από τους Σουηδούς The Haunted.
Δεν διάλεξα εγώ τον υπέρτιτλο… Είναι όμως ο πλέον ταιριαστός. Είναι το λογοπαίγνιο που θα ήθελα να κάνω, είναι η ατάκα που θα φύλαγα για τις κουβέντες με τους φίλους μου…
Ένας DJ πραγματικός Star!!! Η αλήθεια είναι πως ο DJ Sasha πραγματικά άλλαξε την ιστορία της electronica και ολόκληρη την ιδεολογία του να είναι κανείς …
Δε μπορεί να είναι Led Zeppelin, η φωνή είναι γυναικεία! Αλλά η μουσική…; Αυτό το βρώμικο ριφάκι της κιθάρας θυμίζει το "When the Levee Breaks" και ...
Η Διεθνής Αμνηστία αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα τετραπλό, επετειακό άλμπουμ με τραγούδια - ποιήματα και καλλιτέχνες που ταιριάζουν με όσα εκφράζει όλα τα χρόνια που δραστηριοποιείται.
Tο αποτέλεσμα της ένωσης δύο μεγάλων μουσικών. Ακούγοντας την δουλειά τους αμέσως νιώθεις ότι η συνύπαρξη αυτών των δυο καλλιτεχνών έχει να σου προσφέρει κάτι διαφορετικό απο τα συνηθισμένα.
O Myles Kennedy μοιράζεται μαζί μας τα βιβλία, που διαβάζει τη στιγμή αυτή και τον ενέμπνευσαν ούτε λίγο ούτε πολύ να συνθέσει το "Apocalyptic Love" με τον Slash.
Ήταν οι Beatles πιο γνωστοί από τον Χριστό; O Βασίλης πανταζόπουλος γράφει για το φαινόμενο The Beatles, το οποίο ήταν κάτι περισσότερο από νούμερα και κοστούμια.
Η παράσταση προσφέρει μια πιο συμπονετική θα λέγαμε, προσέγγιση, δημιουργώντας έναν πιο αληθινό (;) χαρακτήρα, ο οποίος θέλει να πιστέψει στην όποια εξιλέωση μπορεί να προσφέρει η μουσική...
...
Θα ξεκινούσα το αφιέρωμα λέγοντας πως πρόκειται για ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα εγχώρια συγκροτήματα της ακραίας metal σκηνής, όμως έχουν ξεφύγει από αυτό εδώ το στάδιο εδώ και αρκετό καιρό.
1992, Αθήνα! Η χρονιά που οι Αρτέμης, DJ Alex και Ευθύμης, αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα από τα πλέον επιδραστικά hip hop σχήματα στην Ελλάδα, τους Terror-X-Crew.
Ακροβατούσε ανάμεσα σε μουσική και ποίηση, ποτέ δεν ήταν ο μεγάλος στάρ αλλά πάντα ενέπνεε σεβασμό στον κύκλο του, έχει φανατικό κοινό και διαθέτει μία ποιότητα ανθρώπου που σπάνια συναντάς.
...
Στην εποχή μας, όποια πέτρα και να σηκώσεις, θα δεις και το όνομά του. Είναι σίγουρα μία από τις μεγαλύτερες μορφές, στη μουσική σκηνή, τα τελευταία 30 χρονιά.
Σου έρχονται στιγμές από τα παιδικά σου χρόνια, εκείνα τα καλοκαίρια που ανακάλυπτες τον έρωτα και την ζωή, ακούγοντας τα βράδια, άπειρες φορές, τους δίσκους των Σπαθιών και τη χαρακτηριστική φωνή τ...
Εάν υπάρχει ένα σχήμα, το οποίο πέρασε μέσα από χίλια κύματα και απέδειξε πως είναι εφτάψυχο και δεν το βάζει κάτω τόσο εύκολα, τότε αυτό είναι οι Αμερικανοί. Διαβάστε το απίστευτο χρονικό της πορεί...
Όταν ο, ιρλανδικής καταγω- γής, Everlast αποφάσισε να φτιάξει μία μπάντα, ενώθηκε με τον φίλο του από το σχολείο Danny Boy και τον DJ Lethal, έναν Λεττονό μετανάστη, και δημιούργησαν τους House Οf P...
O B-Real είναι ένα από τα βασικά μέλη του γνωστού συγκροτήματος Cypress Hill, ένα πρωτοπόρο μουσικό όχημα, το οποίο δημιούργησε ένα απόλυτα δικό του στυλ. Latin & gangsta hip hop στο ίδιο καζάνι...
«Οι james δεν είναι μία απλή μπάντα αλλά μια ιδέα», δηλώνουν οι ίδιοι. Ισχύει κάτι τέτοιο; Ο Γιώργος Γκουγκούδης κάνει μία αναδρομή στην καριέρα των Βρετανών και δίνει τις απαντήσεις.
...
O Nίκος Καραμηνάς γράφει για μία από τις μεγαλύτερες και δημοφιλέστερες μουσικές προσωπικότητες των τελευ- ταίων δεκαετιών. Ο μουσικός και άνθρωπος Moby! Οι ανησυχίες του! Η πορεία του προς την κορυ...
Θα μπορούσε να ήταν μία μοντέρνα έκδοση της Σταχτο- πούτας, κι όμως δεν είναι. Σε μία εποχή, που οι όροι «τέ- χνη» και «καλλιτέχνης» απο- τελούν είδος προς εξαφάνιση, έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κάπ...