Slash - Hard, Fast N' Furious

Λεπτομέρειες

Κατηγορία: Άρθρα Μουσικής

Δημοσιεύθηκε : Παρασκευή, 27 Ιουλίου 2012 01:01

   Όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία για ένα υπερατλαντικό ταξίδι και μια πρώτου βαθμού περιπέτεια στην αχανή χώρα, που ονομάζεται Καναδάς, τότε κάποιος δεν το σκέφτεται για δεύτερη φορά. Ετοιμάζει τα πράγματά του, φροντίζοντας να πάρει και κανένα jacket καλού κακού μαζί (στον Καναδά, ορισμένες χιλιάδες χιλιόμετρα από τον βόρειο πόλο, όλα μπορούν να συμβούν ακόμη και το καλοκαίρι) και φεύγει καρφί για το αεροδρόμιο.

   Το Burton Cummings Theatre είναι ασφικτικά γεμάτο και δε μπορώ παρά να σκέφτομαι ότι στη συγκεκριμένη πόλη, πριν 2 χρόνια περίπου και λίγο πριν την κυκλοφορία του “The Final Frontier”, οι Iron Maiden έδωσαν μία από τις πλέον δυνατές τους συναυλίες. Κάτι παραπάνω από 1.600 οπαδοί του Slash, των Guns N’ Roses, των Velvet Revolver αλλά φυσικά και του απίστευτου Myles Kennedy, έχουν γεμίσει το χώρο, ανυπομονώντας να περάσουν καλά και να χτυπηθούνε μέχρι τελικής πτώσεως. Θεωρώ ορθή την επιλογή του σγουρομάλλη κιθαρίστα – και του management του φυσικά – να εμφανίζεται σε μετρίου μεγέθους χώρους, κυρίως θέατρα, αφού διατηρεί την ατμόσφαιρα (τον ιδρώτα, τον σαματά και την ένταση) μιας αυθεντικής ροκ συναυλίας, χωρίς ωστόσο να αποκλείει και τις μεγάλες μάζες κόσμου, που επιθυμεί να τον παρακολουθήσει. Κακά τα ψέμματα, τα τελευταία 3 χρόνια, ο Slash και η μπάντα του βρίσκονται σταθερά στο δρόμο – είτε στην Αμερική, είτε στην Ευρώπη, στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία. Παραπονεμένοι πρέπει να είναι ελάχιστοι, αν σκεφτούμε το γεγονός, πως και οι Velvet Revolver ήταν επίσης ιδιαίτερα δραστήριοι συναυλιακά. Προσωπικά λατρεύω το γεγονός της άμεσης επαφής με το κοινό. Δεν πολυσυμπαθώ τα μεγάλα festivals – είναι ωραία να συναντάς τους φίλους σου, να κάνεις δημόσιες σχέσεις, να τριγυρνάς βλέποντας κόσμο, επενδύοντας σε merchandise και όλα τα σχετικά ... δεν αποκομίζεις όμως και πολλά βλέποντας τα σχήματα να παίζουν! Ημέρα; Με τον ήλιο να καίει; Όχι ευχαριστώ, δε θα πάρω! Δε θα πάρω προκειμένου να απολαύσω τα αγαπημένα μου ονόματα. Και η συναυλία του Burton Cummings Theatre επιβεβαίωσε στον απόλυτο βαθμό τα πιστεύω μου ... ήταν απλά μαγική ... και η αρχή μίας πανέμορφης περιπέτειας.

   H μπάντα μπήκε δυναμικά με το “One Last Thrill”, το οποίο σε αυτό το κομμάτι της περιοδείας δείχνει να επιλέγεται σταθερά ως εναρκτήριο τραγούδι. Φουριόζικο και δυναμικό για να ακολουθηθεί από τα “Nightrain” & “Ghost”, με το δεύτερο να δείχνει πως δύσκολα θα βγει από το setlist του σχήματος, ειδικά λαμβάνοντας υπόψην την αγάπη που του τρέφει το κοινό, ακόμη κι αν ο Slash ουδέποτε γύρισε κάποιο επίσημο βίντεο για το συγκεκριμένο.

   Τα “Back From Cali”, “Mr Brownstone” & “Nothing To Say” κρατάνε το κοινό ζεστό, για να έρθει η πρώτη μπαλάντα ... το υπέροχο “Not For Me”, το οποίο δεν περιλαμβανόταν στο set τους πριν τον Ιούλιο. Λατρεύω το συγκεκριμένο κομμάτι και χάρηκα, που άκουσα τον Myles Kennedy να το ερμηνεύει ζωντανά. Ακούσαμε το πάντα αγαπημένο “Rocket Queen” μέσα από το “Appetite For Destruction”, που όπως προαναφέρθηκε είχε την τιμητική του τη βραδιά αυτή, για να αποχωρήσει ο frontman και να αναλάβει αυτόν τον ρόλο ο πανέμορφος και επιβλητικός Todd Kerns. “Doctor Alibi” για τη συνέχεια, με τον ψηλό Καναδό σε ρόλο Lemmy και ... στο καπάκι “You’re Crazy”, όπου έγινε ο τρελός χαμός.

   Το “No More Heroes” είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια του νέου δίσκου και ήταν το επόμενο για να ακολουθηθεί από το “Starlight”, στο οποίο ο Myles Kennedy πραγματοποιεί μία από τις πιο δύσκολες και απαιτητικές ερμηνείες του. Το “Halo” σκοτώνει πραγματικά και δεν γνωρίζω αν θα ήταν λιγάκι πιο έξυπνο να το βάλουν καπάκι πριν ή μετά το “Nothing To Say”. Ο Slash μας προσέφερε με το πολυαγαπημένο μας κιθαριστικό σόλο, βασισμένο όπως πάντα στο “The Godfather”, για να σκάσει μετά σαν βόμβα το κορυφαίο “Anastasia”.

   Είναι η 23η Ιουλίου, η μέρα κατά την οποία πριν 47 ολόκληρα χρόνια γεννήθηκε ο Slash, και βρισκόμαστε στο Thunder Bay πλέον. Το μέρος είναι γεμάτο (Thunder Bay Community Auditorium)! Άλλη μία sold out εμφάνιση. Πάνω κάτω ισχύουν τα ίδια με την προηγούμενη συναυλία : άνετα το management θα μπορούσε να επιλέξει έναν ακόμη μεγαλύτερο χώρο, κι όμως δεν το έπραξε αυτό. Λίγο πριν εισέλθουμε, περισσότερο αναρωτιέμαι αν θα αλλάξει αρκετά το setlist, ποιες θα είναι οι νέες προσθήκες και αν πρόκειται να συνεχίσουν να παίζουν το “No More Heroes”, το οποίο παρουσίασαν στο Winnipeg για πρώτη φορά.

   Από εκείνο το σημείο και μετά τα πάντα ήτανε λίγο πολύ αναμενόμενα : “Nothing To Say”, “Not For Me” (ξανά, ΝΑΙ!), “Rocket Queen” και ο Todd Kerns να αναλαμβάνει τα ηνία στα “Doctor Alibi” & “You’re Crazy”. Tελικά παίζουνε το “No More Heroes” αμέσως μετά, για να επιλεγούν έπειτα το “Starlight” και το σκληρό “Shots Fired”, που δεν είχαμε την τύχη να ακούσουμε την προηγούμενη φορά. O Slash ενθουσιάζει με το σόλο του, για να παίξει αμέσως κολλητά τα “Anastasia” & “Sweet Child O’Mine”! Χωρίς καμία υπερβολή, ήταν η απόλυτη ονείρωξη αυτή ...

   Η διαίσθησή μου λέει, πως ο Slash, καθαρός εδώ και αρκετά χρόνια και αποχωριζόμενος το βάρος «των εγώ» διαφόρων μελών τόσο στους Guns N’ Roses όσο και στους Velvet Revolver – οι ιστορίες είναι αρκετά γνωστές – δείχνει μία αξιοζήλευτη διάθεση να παίξει μουσική και απλά να ροκάρει, χωρίς τις φανφάρες των “stars”, που συνήθως συνοδεύουν τέτοιες καταστάσεις. Το απολαμβάνει που έχει μία μπάντα δεμένη, «ήρεμη» backstage, η οποία τον ακολουθεί και τον εμπιστεύεται πιστά. «Είναι ένας σοβαρός άνθρωπος. Είναι σε απίστευτο βαθμό συγκεντρωμένος και αφοσιωμένος στο όραμά του, σε μια περίοδο της ζωής ή της καριέρας του, που πραγματικά δεν ξέρω κατά πόσο το έχει ανάγκη. Δεν έχει να αποδείξει τίποτα! Θα μπορούσε άνετα να είναι σαν κι αυτούς τους τύπους, που απλά τηλεφωνούν και «ρυθμίζουν» τα πάντα. Για πολλούς και διάφορους λόγους, πιστεύω ότι το παίξιμό του σήμερα είναι καλύτερο από ποτέ άλλοτε. Οπότε θεωρώ ότι η ανάγκη να ανακαλύψει νέα πράγματα και να βρει νέες προκλήσεις για τον εαυτό του, είναι αυτό που τον κάνει να δουλεύει ασταμάτητα», δήλωνε πολύ πρόσφατα ο Todd Kerns για τον πρώην κιθαρίστα των Guns N’ Roses.

   Κατευθυνόμενη πλέον προς το Belleville, την πανέμορφη αυτή μικρή πόλη του Καναδά, δεν μπορούσα παρά να κάνω ορισμένες σκέψεις σχετικά με τα παραπάνω, τις δύο εμφανίσεις του συγκροτήματος, που μόλις είχα παρακολουθήσει και αρκετά ακόμη. Πρώτα απ’ όλα, θα έλεγα πως ο Scott Weiland, ερμηνευτικά αλλά και ως παρουσία επάνω στη σκηνή, είναι αρκετά παρεξηγημένος. Μπορεί να είναι «κατεστραμένος», μπορεί να είναι «αναξιόπιστος», μπορεί να είναι μία «κινητή βόμβα» έτοιμη ανά πάσα στιγμή να εκραγεί ... αυτό είναι όμως που τον κάνει και τόσο σπουδαίο (επάνω στο σανίδι). Τον κάνει μοναδικό! Επικίνδυνο! Θυμάμαι τους Velvet Revolver κατά την πρώτη τους ευρωπαϊκή περιοδεία, τότε που τόσο όσο ο Slash όσο και ο Duff είχανε ξανακυλήσει στις ουσίες και τα χάπια. Ήταν απίστευτοι όταν έπαιζαν ζωντανά ... αυτό που έβγαζαν ήτανε εντελώς rock n’ roll. Υπήρχε μία απίστευτη χημεία μεταξύ τους ... ο θεατής ένιωθε πως τα πάντα κρέμονταν από ένα τεντωμένο σχοινί. Πως κάθε λεπτό θα μπορούσε η συναυλία απλά να διακοπεί, οι ίδιοι να αποχωρήσουν και στη συνέχεια να πλακωθούν στα παρασκήνια. Το γούσταρε όμως αυτό! Ή ας μιλήσω καλύτερα για τον εαυτό μου και μόνο ... ήταν εκπληκτικό. Οι The Conspirators δεν έχουν καμία σχέση με τα παραπάνω σκηνικά. Είναι κάτι διαφορετικό, εξίσου εντυπωσιακό και θελκτικό, αλλά διαφορετικό.

   Δεν αποκαλούσαν άδικα τους Velvet Revolver, το νέο μεγάλο όνομα της ΡΟΚ! Δεν πούλησαν άδικα εκατομμύρια αντίτυπα. Για εμένα ήταν πραγματικά σπουδαίοι και τους δίνω ακόμη περισσότερα εύσημα, διότι επέλεξαν συνειδητά να κάνουν κάτι διαφορετικό – αρκετά πιο punk και βρώμικο – απ’ ότι οι Guns N’ Roses. Βασικά, πάτησαν επάνω στο “Appetite For Destruction”, αφαιρώντας κάθε glam & hard rock στοιχείο και προσθέτοντας τεράστιες δόσεις από Sex Pistols & Ramones. Ο Myles Kennedy, οι The Conspirators, o σημερινός Slash, παίζουν τα κομμάτια των Velvet Revolver αρκετά διαφορετικά. Αρέσουν σίγουρα. Κερδίζουν τις εντυπώσεις σε κάθε περίπτωση. Οι αυθεντικές εκτελέσεις ωστόσο έβγαζαν κάτι το διαφορετικό και είμαι υποχρεωμένη να το επισημάνω αυτό. Πάμε τώρα στα του Empire Rock Festival …

   Ωραίο φεστιβάλ, όμορφος χώρος, αρκετός κόσμος και καλός καιρός για τα δεδομένα του Καναδά πάντα. Οι I Mother Earth & Monster Truck δηλώνουν σταθερά παρών και κερδίζουν δικαίως το χειροκρότημα του κοινού. Δεν μπορώ να γνωρίζω όμως αν είμαι η μόνη ανάμεσα στους θεατές, που κάθε βράδυ, σε κάθε εμφάνιση των support σχημάτων, σκέφτεται ότι οι Loaded του Duff McKagan θα ταίριαζαν καλύτερα. Αρκετές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει τους Ολλανδούς, που είχανε την ευκαιρία νωρίς το καλοκαίρι να δούνε στο Amsterdam το συγκρότημα να παίζει με support τους τρομερούς Halestrom της Lzzy Hale. Πίσω στα δικά μας τώρα, η μπάντα του Slash πατάει πάνω κάτω στο ίδιο setlist με την τελευταία της εμφάνιση. Μετά το “Back From Cali” ακολουθεί το “Mr Brownstone” τη φορά αυτή, με το “My Michelle” να είναι εκτός, ενώ φαίνεται πως τo διάλειμμα για τον Myles Kennedy, με τον Todd Kerns να ερμηνεύει δύο κομμάτια όπως τελευταία, καθιερώνεται. Η τελική, δολοφονική, εξάδα παραμένει η ίδια και δεν μπορούμε παρά να δηλώσουμε άπαντες πλήρως ικανοποιημένοι.

   Μία μονάχα ημέρα μετά, η μπάντα βρίσκεται λίγο πιο δίπλα, στο Λονδίνο του Καναδά και ευτυχώς για εμάς παραμένουμε στα σύνορα του Οντάριο και δε χρειάζεται να ταξιδέψουμε καν αρκετά. Το “My Michelle” ξαναπαίρνει τη θέση του στο setlist (το “Mr Brownstone μένει εκτός), ενώ το «ντουέτο» του Todd Kerns είναι τη βραδιά αυτή τα “Doctor Alibi” & “Out Ta Get Me” (φανταστικό το δεύτερο). Μετά το σόλο του Slash σκάει το “Sweet Child O’ Mine”, ακολούθως το “You’re A Lie” και στη συνέχεια το “Anastasia”. Κλείνουν ακόμη μία φορά κλασσικά με τα “Slither”, “Fall To Pieces” και ... “Paradise City”. Στο καναδικό σκέλος της περιοδείας δείχνουν να μην «εμπιστεύονται» κανένα από τα κομμάτια των Slash’s Snakepit.

   Το τελευταίο μας ραντεβού με τον Slash και το σχήμα του έχει δωθεί στο υπέροχο και μαγευτικό Μontreal, ίσως μία από τις πλέον φιλόξενες και ανθρώπινες πόλεις που έχω επισκεφτεί στη ζωή μου, που ακόμη και σε εμένα, μία διαμένουσα στο γεμάτο φύση και δάση Βερολίνο της Γερμανίας, έκανε τεράστια εντύπωση και το εγκατέλειψα με αρκετή δυσκολία. Η αρχή με την τριπλέτα των “Halo”, “Nightrain” & Ghost” δε χαλάει με τίποτα, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τα πιο ήρεμα “Standing In The Sun” & “Back From Cali” (το δεύτερο πρέπει να αρέσει αρκετά στο δίδυμο Slash & Myles Kennedy, αφού επιμένουν να το παίζουν κάθε βράδυ). Η συνέχεια μας επιφυλάσει το “Mr Brownstone” και επιτέλους το “Beggars & Hangers On”, για να ακολουθήσουν τα “Not For Me” & “Rocket Queen”. Ο Todd Kerns τραγουδάει κλασσικά το “Doctor Alibi” και μετά ... επανέρχεται με το “You’re Crazy”. Προσωπικά θα προτιμούσα να άκουγα και απόψε το “Out Ta Get Me”, αλλά δεν πειράζει. “No More Heroes”, “Starlight” & “Shots Fired” λίγο πριν αναλάβει δράση ο Slash με το σόλο του. Το φινάλε της συναυλίας παραμένει το ίδιο, με το “By The Sword” να είναι το πρώτο encore και το “Fall To Pieces” να «κόβεται» για απόψε!

   Eίναι κάτι παραπάνω από εμφανές, πως ο Slash έχει μία πολύ συγκεκριμένη οπτική του τι θα πει "rock", τι σημαίνει "rock band" και πώς την φαντάζεται. Από την άλλη πλευρά, ο Axl Rose, έχοντας το όνομα Guns N' Roses, παρουσιάζει τη δική του εκδοχή, η οποία - εφόσον επιθυμούμε να είμαστε ρεαλιστές και να πούμε την αλήθεια στον κόσμο - απέχει μίλια από την αντίστοιχη του Slash. Αυτό που είχε κατά νου ο Axl, ακόμη πριν τα "Use Your Illusion" άλμπουμς, ήταν μία λεγόμενη big rock band ... τι ομοιότητες βρίσκετε εσείς στα μουσικά οράματα των Axl & Slash; Αναζητήστε όμως τις ομοιότητες ανάμεσα στους Velvet Revolver με τους The Conspirators ... διότι υπάρχουν. Ένα reunion της αρχικής σύνθεσης των Guns N' Roses μοιάζει στα δικά μου μάτια, πιο απίθανο από οτιδήποτε άλλο ... και μιλάω αποκλειστικά με μουσικούς όρους, αφήνοντας στην άκρη φήμες, παραφιλολογίες, απόψεις και δηλώσεις. Ρίξτε μια ματιά στις παλιές φωτογραφίες ή τα βίντεος των Guns N' Roses. Δείτε και παρατηρήστε προσεκτικά το ντύσιμο του Slash. Βλέπετε κάτι να έχει αλλάξει σε σχέση με το σήμερα; Έχετε δει κάποιο από τα βίντεος των The Conspirators; Το στήσιμο της μπάντας στη σκηνή ... το ντύσιμο των μελών, το χτύπημα του Todd Kerns ή το παίξιμό του, το ύφος του Brent Fitz και οι ρυθμοί που επιλέγει ... τι σας θυμίζουν; Μήπως τους αυθεντικούς Guns N' Roses; Είναι αυτό που συνηθίζεται να λέγεται από πάρα πολλούς, "ο Slash είναι Slash", δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Από την άλλη πλευρά, ο Axl Rose εν έτει 2012, κι όχι μόνο, ελάχιστη σχέση έχει με τον frontman που γνωρίζαμε. Οι Gunners δίνουν ένα show επί σκηνής, πραγματοποιούν κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έκαναν πολύ παλιά. Αρχής γεννομένης από την γιγάντια από όλες τις απόψεις περιοδεία των Use Your Illusions έχουν μεταλλαχτεί σε ένα ροκ τέρας. Τα πάντα είναι μεγάλα ... τεράστια! Δε χρειάζεται ωστόσο να το κουράζουμε περισσότερο το θέμα. 

• Προηγούμενο
• Επόμενο