Ottmar Liebert's Tears In The Rain
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Άρθρα Μουσικής
- Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 16 Οκτωβρίου 2012 22:01
Ένας οπαδός έγραψε ... «ο τίτλος „Tears In The Rain“ ταιριάζει τέλεια με την προοπτική που έχεις στο μυαλό σου και με αυτό που επιθυμείς να επιτύχεις. Τόσες στιγμές, συναισθήματα, εμπειρίες και ιστορίες χάνονται καθημερινά, σβήνουν μπροστά στα ματιά μας χωρίς εμείς να τις προσέξουμε. Κάποια στιγμή οφείλουμε να νιώσουμε πραγματικά, να αισθανθούμε με την καρδιά και όχι με το μυαλό μας. Όλα οφείλουν να γίνουν μέρος της μνήμης μας. Η ψυχή μας πρέπει να μιλήσει».
O Ottmar Liebert είναι ένας καλλιτέχνης, ο οποίος προσπαθεί να σπάσει πολλά στεγανά. Αντιμετωπίζει τη μουσική του ως τέχνη και δεν σταματάει πουθενά. Είναι ικανός να δοκιμάσει οτιδήποτε προκειμένου να πραγματοποιήσει μία ιδέα του και να την τελειοποιήσει. Συνθέτει μουσική ασταμάτητα και οι πειραματισμοί του δεν γνωρίζουν όρια. «Η instrumental μουσική είναι εν συγκρίσει μ’ ένα τραγούδι με στίχους, ακριβώς ότι είναι ένα βιβλίο εν συγκρίσει με μία ταινία». Ο ίδιος μιλάει με τα χέρια και τα δάχτυλά του. Η μουσική, που αναβλύζει από τα ηχεία, στέλνει τα μηνύματά του. Το „Tears In The Rain“ αποτελεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά του δημιουργήματα.
2 Σεπτεμβρίου 2005
«Είχαμε άλλη μια καταιγίδα το τελευταίο βράδυ. Ήταν υπέροχα. Σκεφτόμουν το „Tears In The Rain“ σήμερα και αυτοσχεδίασα παίζοντας στο στούντιο. Το αποτέλεσμα λέγεται „0509021910“. Το κομμάτι είναι απείρακτο. Δεν έχω επενέβη καθόλου στο στούντιο. Ηχογραφήθηκε σχετικά εύκολα και γρήγορα. Ο ήχος του είναι αρκετά διαφορετικός από το „Bombay“, που ηχογράφησα χθες. Χαίρομαι». Το „Tears In The Rain“ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία συνέχεια του „In The Arms Of Love : Lullabies 4 Children + Adults“, κι όμως δεν είναι. Τα θέματα του „Tears In The Rain“ είναι παρμένα μέσα από τη ζωή. Ο ήχος του είναι επηρεασμένος από την Ανατολή.
4 Σεπτεμβρίου 2005
«Άκουσα το „0509021910“ αλλεπάλληλες φορές σήμερα το πρωί. Το σπίτι ήταν έρημο εκείνη την ώρα. Φανταστικό συναίσθημα. Ένα ολόκληρο άλμπουμ με συνθέσεις σαν κι αυτήν θα ήταν κάτι παραπάνω απ’ ότι ονειρεύεται κάποιος. Πότε θα είναι άραγε έτοιμο να κυκλοφορήσει;». Ο Ottmar Liebert κρατάει ημερολόγιο στην ιστιοσελίδα του (www.lunanegra.com) και μοιράζεται όλες του τις σκέψεις, όλες του τις εμπειρίες με τους ακροατές. Ο φίλος της μουσικής έρχεται πιο κοντά στον καλλιτέχνη, ενδίδει δίχως δισταγμό στις προσταγές του, γίνεται ένα με τις μελωδίες του. Ο Ottmar Liebert εξουσιάζει τους ακροατές του. Τους κρατάει δέσμιους.
«Σκοπεύω να ηχογραφήσω περισσότερα κομμάτια στο ίδιο ύφος. Τελικά δεν νομίζω ότι θα τα κυκλοφορήσω σε CD. Αυτή είναι η ομορφιά του internet και του δικού μου listening lounge. Θα διαθέτω τις συνθέσεις μόλις τις ηχογραφώ και θα σχεδιάσω επίσης ένα PDF booklet, προφανώς με ορισμένες ζωγραφιές με μολύβι. Αυτές θα είναι για όσους ενδιαφερθούν να αποκτήσουν τα κομμάτια μου».
Ο Ottmar Liebert πρωτοπορεί και μοιράζεται την ίδια του τη ζωή, «τα τραγούδια θα διατίθενται με τη σειρά που θα ηχογραφηθούν, ωστόσο στα περισσότερα δεν θα δώσω έναν τίτλο. Θα φέρουν έναν αριθμό. Φίλοι μου, μπορείται να τους δώσετε τους δικούς σας τίτλους και στη συνέχεια να τα βάλετε στη σειρά που επιθυμείτε. Ακούστε και νιώστε τη μουσική. Αφήστε να μιλήσει στην ψυχή σας και να σας εκμηστηρευτεί πράγματα. Το συναίσθημα θα είναι μοναδικό». Όποιος τον εμπιστευτεί είναι σίγουρο ότι για λίγες στιγμές θα βρεθεί στον παράδεισο. «Ηχογράφησα έναν δεύτερο αυτοσχεδιασμό χθες το απόγευμα, ωστόσο δεν είμαι πλήρως ικανοποιημένος με το δεύτερο μισό του κομματιού. Δεν μου αρέσει ο ήχος του. Έχω αποφασίσει να μην επέμβω καθόλου στα κομμάτια μέσα από την κονσόλα, οπότε και το εγκατέλειψα. Σήμερα το πρωί προχώρησα με έναν τρίτο αυτοσχεδιασμό στην κιθάρα και νιώθω ικανοποιημένος με το τελικό αποτέλεσμα. Μου αρέσει, αν και πρέπει να το ακούσω μερικές φορές ακόμη».
Το „Tears In The Rain“ είναι ένα άκρως προσωπικό άλμπουμ. «Θέλω να κάνω τα πάντα μόνος μου. Χρειάζομαι τη συγκεκριμένη ελευθερία κινήσεων και αποφάσεων. Ακόμη περισσότερο επιθυμώ ο δίσκος να καταφέρει να φυλακίσει την πηγαία έμπνευση, τη μαγεία της στιγμής, το μεγαλείο της μουσικής. Δεν χρειάζονται κόλπα, δεν χρειάζονται logos, ονόματα και τίτλοι. Θα πρόκειται για απείραχτη μουσική από μία μόνο κιθάρα και ορισμένα αφηρημένα σχέδια με μολύβι». Η δουλειά συνεχίζεται. Οι ιδέες διαδέχονται η μία την άλλη.
10 Σεπτεμβρίου 2005
«Την Παρασκευή το απόγευμα ολοκλήρωσα άλλο ένα κομμάτι. Έχουμε φτάσει τα τέσσερα πλέον. Αυτό ίσως να είναι και το αγαπημένο μου μέχρι στιγμής. Κατάφερε να μεταλάξει το στούντιο μου σε γιαπωνέζικο ναό για μερικές ώρες». Ο Ottmar Liebert, διαμένει μόνιμα στη Santa Fe των Ηνωμένων Πολιτείων και έχει χτίσει το δικό του προσωπικό στούντιο δίπλα στο σπίτι του. Στο Oto-Mare δουλεύει καθημερινά με τους συνεργάτες του. Δεν υπάρχει μέρα ανάπαυσης για τον ίδιο. Η μουσική είναι η ίδια του η ζωή. «Δεν νομίζω ότι θα ηχογραφήσω κάτι την επόμενη εβδομάδα. Ακολουθεί η περιοδεία μας στην πολιτεία της Καλιφόρνια και έχουμε αρκετή δουλειά με το συγκρότημα». 21 Σεπτεμβρίου 2005
«Σήμερα κατάφερα να ολοκληρώσω άλλα δύο κομμάτια, τα „0509211417” και „0509211420“. Το ένα ηχογραφήθηκε αμέσως μετά το άλλο. Υπήρχε μαγεία στο Oto-Mare. Ο αέρας μύριζε υπέροχα. Αν όφειλα να ονομάσω τις συνθέσεις μου, τότε θα έδινα τον τίτλο „Hokkaido Cathedral“ στο „0509091759“ και „Looking Across The Bosporus“ στο „0509211417“. Φαίνεται ότι το „Tears In The Rain“ θα είναι έτοιμο σύντομα».
24 Σεπτεμβρίου 2005
Ένας οπαδός έγραψε ... «στο „Tears In The Rain“ υπάρχουν παύσεις στη μουσική που είναι πολύ ποιητικές και ταυτόχρονα γεμάτες συναίσθημα». Ο κόσμος έχει γούστο και μπορεί να ξεχωρίσει την ποιότητα. Η σωστή δουλειά εκτιμάται. Ο Γερμανός μουσικός ουδέποτε αναπαύτηκε στις δάφνες και στα κεκτημένα του. Είναι τεράστιο το βάρος να είναι κάποιος καθοδηγητής μία ολόκληρης μουσικής σκηνής. Ο Ottmar Liebert έχει δημιουργήσει το δικό του μουσικό κίνημα. «Σας ευχαριστώ όλους. Το συγκεκριμένο είναι ένα από τα καλύτερα κοπλιμέντα, που έχω ακούσει ποτέ. Η παύση στη μουσική είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα με τα λευκά μέρη πάνω σε έναν πίνακα ζωγραφικής. Στη παραδοσιακή γιαπωνέζικη μουσική, περισσότερο από κάθε άλλη, γίνεται χρήση των παύσεων. Εκεί δεν υπάρχει καθορισμένο μέτρο ή ρυθμός. Παύσεις υφίστανται συνεχώς και δεν έχουν καθορισμένη διάρκεια. Γνωρίζω πως ακούγεται λίγο περίεργο, κι ειδικά εμείς με τη δική μας μουσική παιδεία είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε, κι όμως είναι η αλήθεια. Η σιγή και η παύση θεωρούνται τόσο δημιουργικοί και εκφραστικοί ήχοι όσο και οι ήχοι της φύσης. Σήμερα έκατσα και άκουσα τις 6 συνθέσεις του „Tears In The Rain“. Λάτρεψα το υλικό. Ακούγεται γυμνό, εκτεθιμένο, προσωπικό και παρθένο. Την ίδια στιγμή ο ήχος της κιθάρας είναι δυναμικός και άγριος. Είναι ατίθασος και ορμητικός σαν καταράκτης. Εδώ και αρκετό καιρό επιθυμούσα να προβώ σε μία τέτοιου είδους κίνηση. Το επιχείρησα μία δύο φορές, αλλά πάντα κάτι έλειπε και το αποτέλεσμα δεν με ικανοποιούσε. Πιστεύω ακράταντα ότι κάποιος έρχεται κοντύτερα στον αληθινό Ottmar Liebert ακούγοντας μονάχα αυτά τα 6 τραγούδια, παρά ολόκληρη την υπόλοιπη δισκογραφία μου. Είναι εντυπωσιακό».
9 Φεβρουαρίου 2006
Καθόλη τη διάρκεια του 2005 ηχογραφούσε και δούλευε ο ταλαντούχος κιθαρίστας πάνω στο „Up & Close“, το επόμενο άλμπουμ των Ottmar Liebert & Luna Negra. Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς κυκλοφόρησε ο τρίτος χριστουγεννιάτικος δίσκος του, το „Winter Rose“, και ακολούθησε φυσικά περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Aρχές του 2006 επέστρεψε στο στούντιο και στη σκληρή δουλειά της δημιουργίας. «Ανέβασα ένα νέο κομμάτι για το „Tears In The Rain“. Ονομάζεται „This Spring Release 10,000 Butterflies“. Γνωρίζω ότι πηγαίνω κόντρα στην αρχή μου να μην ονομάσω κανένα τραγούδι, ο συγκεκριμένος τίτλος όμως κόλλησε τέλεια από την αρχή μαζί με τη μουσική. Πέρασαν ορισμένοι μήνες από την τελευταία φορά που δούλεψα πάνω στη συγκεκριμένη ιδέα. Φρεσκάρισα τις σκέψεις μου και η νέα σύνθεση πιστεύω ότι ακούγεται αρκετά φιλόδοξη. Είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια μέχρι στιγμής. Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι να δημιουργήσουμε και μία επεξεργασμένη έκδοση του „Tears In The Rain“, η οποία θα είναι σαν συνοδευτικό CD στο „Up & Close“. Ιδέες υπάρχουν άπειρες, ο χρόνος μου ωστόσο είναι ελάχιστος. Δυστυχώς μία μέρα έχει μονάχα 24 ώρες».
17 Μαρτίου 2006
«Σήμερα το απόγευμα κατευθύνθηκα προς το στούντιο για να πειραματιστώ με νέες συνθέσεις. Είχα τρεις γενικές, αλλά αρκετά καλές, ιδέες για το „Tears In The Rain“ και σκεφτόμουν να τις χρησιμοποιήσω ως σημείο αρχής για τους αυτοσχεδιασμούς μου. Όλως περιέργως, με ικανοποίησε τελικά μονάχα μία τέταρτη ιδέα, η οποία γεννήθηκε μέσα στο Oto-Mare. Αφού έπαιξα και ασχολήθηκα αρκετά με τις τρεις πρώτες που είχα, εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια όταν είδα ότι δεν οδηγούσαν κάπου. Η τέταρτη ιδέα όμως, μία μελώδια που ήρθε από το πουθενά εκείνη τη στιγμή, κατέληξε να αποτελεί και το νέο κομμάτι του δίσκου μας».
19 Μαρτίου 2006
Η δουλειά σιγά σιγά ολοκληρώνεται. «Πρόσθεσα μερικά ακόμη κομμάτια στο „Tears In The Rain“ και αυτή τη στιγμή έχουν φτάσει τα 13 συνολικά. Ειλικρινά δεν μπορώ να ισχυριστώ εάν η μουσική είναι καλή ή όχι, εάν αξίζει τον κόπο. Δεν ξέρω εάν ο ήχος της κιθάρας είναι εξαίσιος ή απλά θορυβώδης. Νιώθω τα κομμάτια ακόμη πολύ κοντά σε εμένα ως μουσικό και προσωπικότητα. Είναι υπερβολικά δύσκολο να κρίνω το έργο αντικειμενικά αυτή τη στιγμή. Ίσως να μην θέλω κιόλας. Το σίγουρο είναι πως διασκέδασα παίζοντάς τα, μου αρέσουν γενικά όταν τα ακούω και με κάνουν να χαμογελώ από ευχαρίστηση. Η μουσική του „Tears In The Rain“ με ταξιδεύει σε τόπους άγνωστους και μακρινούς». Δεν έχει άδικο ο Ottmar Liebert στα λόγια του. Πρόκειται για έναν άνθρωπο με μεγάλες περιβαλλοντικές ανησυχίες, που ταξιδεύει συνεχώς ανά τον κόσμο και που έχει επισκεφτεί τα πιο απίστευτα μέρη. Τον Σεπτέμβριο του 2006 βρέθηκε με μία ορειβατική ομάδα στα Ιμαλάια. Η εμπειρία ήταν μοναδική. Οι φωτογραφίες που παρουσίασε στο internet μιλούσαν από μόνες τους. 28 Μαρτίου 2006
«Υπάρχουν ιδέες για μία συνέχεια του „Tears In The Rain“. Το άλμπουμ θα ονομάζεται „Duets“ (αυτός είναι απλά ένας συμβολικός τίτλος της στιγμής) και θα παίζω ή θα αυτοσχεδιάζω με αρκετούς από τους αγαπημένους μου μουσικούς. Μπορώ ήδη να φανταστώ ορισμένα τραγούδια με τον Rahim να παίζει ούτι, μερικά άλλα με τον Jon στο μπάσο και ορισμένα με τον Dave στα κρουστά». Ο Rahim Al Haj είναι ένας από τους σημαντικότερους Ιρακινούς μουσικούς. Τα τελευταία χρόνια βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου διαμένει πλέον μόνιμα. Έζησε στην Γαλλία πιο πριν καθώς και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Κυνηγημένος από το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεϊν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του και να πορευτεί σε νέα για αυτόν μέρη. Ο ίδιος εξερευνεί την παραδοσιακή μουσική και έχει κυκλοφορήσει αρκετούς δίσκους με τα „Second Baghdad“ και „Friendship : Oud & Sadaga“ να ξεχωρίζουν. Τελευταία έχει στο πλευρό του ένα κουαρτέτο εγχόρδων και επιχειρεί μία σαγηνευτική μίξη παραδοσιακή ανατολίτικης και κλασσικής μουσικής. Οι Jon Gagan και Dave Bryant από την άλλη πλευρά αποτελούν βασικά μέλη των Luna Negra, του σχήματος με το οποίο ο Ottmar Liebert εξερευνεί τον κόσμο του Flamenco Nuevo. 15 Απριλίου 2006
Δάκρυα; Βροχή; «Υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Δυσκολεύομαι να ταιριάξω τον τίτλο του άλμπουμ με κάποια φωτογραφία ή εικόνα. Αυτή τη στιγμή αναλογίζομαι εάν είναι ορθότερο να αναζητήσω έναν νέο τίτλο. „Solo Guitar“, αυτή θα μπορούσε να είναι μια καλή και λειτουργική λύση. Πρόκειται για δύο απλές και ξεκάθαρες λέξεις. Δίνουν στον ακροατή απευθείας να καταλάβει με τι έρχεται αντιμέτωπος. Το „Tears In The Rain“ δεν εξυπηρετεί σε καμία περίπτωση αυτόν τον σκοπό. Ίσως ονομάσω το δίσκο και απλά „Solo“. Υπάρχει η προοπτική ο επόμενος δίσκος να είναι ντουέτα, οπότε εκείνος θα πάρει το όνομα „Duets“ και δεν θα υφίσταται η οποιαδήποτε σύγχιση». Οι οπαδοί ουδέποτε είδαν με καλό μάτι αλλαγές τίτλων, γραμματοσειρών, logos και οτιδήποτε άλλο, που έχει να κάνει με τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη. Ο Ottmar Liebert είναι πεισματάρης και δεν επιτρέπει σε εξωγενείς παράγοντες να τον επηρεάσουν. Τις αποφάσεις τις λαμβάνει μόνος του.
18 Απριλίου 2006
Ο νέος δίσκος. Το puzzle έχει πλέον ολοκληρωθεί και το κάθε κομμάτι βρήκε τη θέση του. Ο καλλιτέχνης νιώθει ικανοποίηση. Επικρατεί γαλήνη. «Ευχαριστώ για την υποστήριξη και την κατανόηση. Ευχαριστώ θερμά για τα e-mails σας με σχόλια, προτάσεις και ιδέες. Η αλήθεια είναι ότι δεν αναζητώ βοήθεια. Με συνεπαίρνει η διαδικασία ανεύρεσης του κατάληλου εξωφύλλου. Ήμουν πάντα αναμεμιγμένος στη δημιουργία και σχεδίαση όλων των εξωφύλλων μου. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι απλά μοιράστηκα τις σκέψεις μου κατά τη δημιουργία του booklet μαζί σας και δεν έκλαψα από απόγνωση για βοήθεια. Σας ευχαριστώ θερμά όμως όλους. Η αγάπη σας σημαίνει πολλά για εμένα». Και ο Ottmar Liebert μπαίνει στο ζουμί της υπόθεσης, «ποιος ο λόγος τελικά που αλλάζει ο τίτλος του δίσκου, τη στιγμή κιόλας που αυτός, ο οποίος ήδη είχαμε, ήταν εξαίσιος; Στο listening lounge έχει τη δυνατότητα κάποιος να ακούσει ολόκληρο το δίσκο και στη συνέχεια να αποφασίσει εάν αξίζει να τον αγοράσει ή όχι. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό για τον ακροατή. Δεν θέλω να νιώθω πως κοροϊδεύω κάποιον. Στα καταστήματα τα πράγματα δεν είναι έτσι και σίγουρα θα υπάρξουν πολλοί, οι οποίοι θα αγοράσουν τη νέα μου δουλειά αναμένοντας να ακούσουν flamenco nuevo. Δεν θέλω να απογοητεύσω κανέναν και σίγουρα δεν επιθυμώ να εξαγριώσω τους αγοραστές της μουσικής μου. Έκανα επίσης μία μικρή έρευνα στο Google και ανακάλυψα την ύπαρξη αρκετών άλμπουμς και τραγουδιών υπό τον τίτλο „Tears In The Rain“. Θα κάνουμε κάτι διαφορετικό. Ο οριστικός τίτλος είναι „One Guitar“. Χρησιμοποίησα μόνο μία κιθάρα κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων. Έπαιξα με την Lester De Voe 2002 Flamenco Negra κιθάρα μου. Το εξώφυλλο θα είναι το κολάζ με τις φωτογραφίες που με δείχνουν να παίζω στο Oto-Mare υπό το φως των κεριών. Εύχομαι όλοι να είναι ευτυχισμένοι με αυτή την απόφαση». Το „Tears In The Rain“ έγινε „One Guitar“. Η μουσική είναι αυτή που μετράει. Το μόνο που άλλαξε είναι τα λόγια. Τα συναισθήματα, οι ήχοι, η σιγή παρέμειναν αναλοίωτα. «Δεν ακούμε με τα αυτιά μας. Ακούμε με το μυαλό μας το οποίο επεξεργάζεται τους ήχους και τις πληροφορίες, που λαμβάνουν τα αυτιά μας». 28 Αυγούστου 2006
Τέλη του καλοκαιριού και μετά από μία επιτυχημένη περιοδεία με τους Luna Negra σε Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία κυκλοφορεί το „One Guitar“. Τα αρχικά σχέδια μιλούσαν για ένα δίσκο αποκλειστικά διάθεσιμο στο internet. Η μουσική υπερίσχυσε των πλάνων και των οικονομικών σχεδιασμών. Αυτός ήταν κι ο βασικός λόγος άλλωστε, για τον οποίο ο Ottmar Liebert αποφάσισε να πορευτεί ανεξάρτητος στη μουσική σκηνή. Η ποιότητα των συνθέσεων του „One Guitar“ δεν μπορούσε να αγνοηθεί. Μπορεί τα πάντα να έγιναν λίγο γρήγορα και να έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του „Up & Close“, ωστόσο το υλικό μιλάει απευθείας στην καρδιά του ακροατή. Οι ζωντανές εμφανίσεις έδωσαν τη δυνατότητα στον καλλιτέχνη να παρουσιάσει πολλές από τις ιδέες του στο κοινό και να δει τις αντιδράσεις του. Το „This Spring Release 10,000 Butterflies“ αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι των συναυλιών. Η στιγμή κατά την οποία άπαντες άφηναν τη σκηνή και ο Ottmar Liebert έμενε ολομόναχος υπό το φως των κεριών, ήταν το αποκορύφωμα των εμφανίσεων των Luna Negra. Γεγονός είναι πως ακόμη κι ο ίδιος χρειαζόταν λίγο χρόνο προκειμένου να λάβει τις τελικές του αποφάσεις, να ακροαστεί τη μουσική του και να αντιληφθεί το μεγαλείο της. Θα ήταν κρίμα τα τραγούδια του „One Guitar“ να χάνονταν απλά στο χρόνο αποτελώντας επιπρόσθετο υλικό σε μια επερχόμενη κυκλοφορία ή οι ακροατές, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τον κυβερνοχώρο και τη σύγχρονη τεχνολογία, να αποκλειστούν. 
Ο Ottmar Liebert παίζει κιθάρα και χάνεται στο δικό του κόσμο. Το εξώφυλλο του CD απεικονίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ατμόσφαιρα του „One Guitar“. Είναι λιτό αλλά και μυστηριακό ταυτόχρονα. Οι συνθέσεις απέκτησαν τίτλους και οι νότες έλαβαν εικόνα και μορφή. „Not One, Not Two“, „Beginnings“ και ο κιθαρίστας δείχνει να μην γνωρίζει τι κρατάει στα χέρια του και να προσπαθεί να ανακαλύψει όλες τις χάρες του εξάχορδου οργάνου. „Along This Road – Kono Michi“, „At Ambapali´s Grove“, „Night Traveling Raindrops“. Ναι, πρόκειται για τον γνωστό Ottmar Liebert. Τόσο απογυμνωμένος δεν έχει ακουστεί ποτέ, κι όμως οι φίλοι του κι όλοι αυτοί που τον έχουν ανακαλύψει μέσα από δουλειές όπως τα „In The Arms Of Love“ και „La Semana“ θα καταλάβουν εύκολα πως πρόκειται για το ίδιο άτομο. Γνωστή τεχνική, αγαπημένο άγγιγμα, απίστευτο παίξιμο. Το χάρισμά του είναι μοναδικό. Πηγαίος, αυθάδης ανά στιγμές και γεμάτος εκπλήξεις. Εκεί που η μουσική ηρεμεί και δείχνει να ακολουθεί έναν μελωδικό δρόμο, η κιθάρα του ξεσπάει σε λυγμούς και τρομάζει. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει πως πρόκειται για αυτοσχεδιασμούς. Ο συνθέτης ουδέποτε έκατσε κάτω να σκεφτεί και να ενορχηστρώσει το έργο του. Δεν προσπάθησε να του δώσει χρώμα και να το κάνει πιο εμφάνταστο. Ο ήχος του είναι άγριος και ζωντανός. Τα computers έμειναν σβηστά και τα κουμπιά της κονσόλας ακίνητα. Μία κιθάρα, μερικά κεριά και ένα μικρόφωνο. Δεν υπάρχουν ρυθμικά μέρη, ούτε lead σημεία. Δεν υπάρχει βάση και κορμός στα τραγούδια. Η καρδιά και το περιβάλλον καθοδηγούν τον καλλιτέχνη. Κλείνει τα μάτια, οραματίζεται και πορεύεται στο άγνωστο. Δυο εβδομάδες πριν την κυκλοφορία του CD, εμφανίστηκε ο ίδιος σε έναν ιαπωνικό ναό στην Utah των Hνωμένων Πολιτείων και παρουσίασε το δίσκο στο σύνολό του. Δεν υπήρχαν κενά μεταξύ των τραγουδιών, ούτε ομιλίες. Τα λόγια είναι περιττά. Η μουσική μιλάει από μόνη της. Όταν μιλάει η μουσική δεν χρειάζονται στίχοι και επεξηγήσεις. Στο „One Guitar“ μιλάει ο Ottmar Liebert και η κιθάρα του.
Μίλτος Λυμπιτσούνης
