Η μουσική είναι ένα θεϊκό τσίμπημα ήτοι Sting
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Άρθρα Μουσικής
- Δημοσιεύθηκε : Παρασκευή, 28 Σεπτεμβρίου 2018 00:51
Η μουσική είναι ένα θεϊκό τσίμπημα ήτοι Sting
Μέρος πρώτο: αυτά που ο Δημήτρης έγραψε μετά το LiVE
Με ξεθωριασμένες τις μνήμες από την τελευταία επίσκεψη του Sting στη χώρα μας (Terravibe 2006), το Ηρώδειο έμοιαζε ως ιδανικό περιβάλλον για τη συγγραφή μιας ακόμα σπουδαίας σελίδας στη συναυλιακή ιστορία του τόπου μας. Ο Sting διανύει τα τελευταία χρόνια μια περίοδο δημιουργικότατη μετά από ένα διάλειμμα πολλών ετών. Δυο καταπληκτικά albums (“The Last Ship”, “57th And 9th”) και ένα πλήθος από event και συναυλίες μετέτρεψαν τον καλλιτέχνη από κοιμώμενο γίγαντα σε έναν από τους πιο ενεργούς γερόλυκους των 10’s. Η σημερινή αποδοχή του κόσμου ενδυνάμωσε μια σχέση καλλιτεχνική που κρατά πάνω από σαράντα χρόνια κι έκανε την προσμονή της παρουσίας του στην χώρα μας πολλά περισσότερα από ετεροχρονισμένο πόθο.
Κάτω από έναν υπέροχο καλοκαιρινό ουρανό (ημέρα Παρασκευή) και με ένα χαμόγελο διάχυτο σε πρόσωπα όλων των ηλικιών που ανηφόριζαν ανάμεσα στις πέτρες, οι οποίες τροφοδότησαν ζωή κάθε κύτταρο της Τέχνης, το Ηρώδειο έμελλε να γίνει μάρτυρας μιας αισθητικής προδοσίας. Ήμουν σίγουρος ότι η άνευρη εμπειρία του 2008, με ένα γυμνό από κόσμο δάσος να μην μπορεί να ενεργοποιήσει κανένα από εκείνα τα στοιχεία που λατρεύω στο Sting, θα πέρναγε στη λήθη μετά την τωρινή του εμφάνιση. Μια βεβαιότητα που άρχισε να αλλοιώνεται με έναν αιφνιδιαστικό για εμένα τρόπο. Μια ελλιπής ενημέρωση, μια ηθελημένη ίσως απόκρυψη, ένας περιορισμός της διάδοσης της είδησης μας έφερε προ τετελεσμένου. Η απογοήτευση και η αυστηρή στάση του υπογράφοντος πηγάζει από την εξής καλλιτεχνική προοπτική της συνεργασίας του Sting και του Shaggy, η οποία δεν έχει καμία αλληλοσυμπληρωματική διάσταση, αλλά είναι ένα νέο προϊόν. Αυτό είναι εμφανές στο album που δημιούργησαν (“44/876”) και όπως δυστυχώς αντιληφθήκαμε, το ίδιο συμβαίνει κι επί σκηνής. Αυτή η καλλιτεχνική αλήθεια είναι που δεν θα μπορούσε να δώσει κανένα ελαφρυντικό στη διοργανώτρια αρχή, η οποία έπρεπε πραγματικά να βρει έναν τρόπο να γίνει η φύση της συναυλίας αντιληπτή από τους πάντες που αγόρασαν τα διόλου ευκαταφρόνητης τιμής εισιτήρια.
Ο Sting μετά από μια ακόμα περίοδο ενδοσκόπησης και βιογραφικών αναζητήσεων έχει “πάει” διακοπές με το φίλο του το Shaggy. Ναι, εκείνο τον American/Jamaican ευχάριστο τύπο που άκουγες σε όλα τα Beach Bar των ελληνικών νησιών στα 90’s. Σε εκείνα τα Beach Bar που η Pina Colada είχε γίνει εθνικό ποτό Δωδεκανήσων, Ιονίων και πάσης φύσεως νήσων και το MTV προέβαλε κάποια πρόσωπα μανιωδώς. Τότε δηλαδή που ο Sting ήδη βρισκόταν στην πέμπτη δεκαετία της ζωής του και είχε αναβιώσει ως καλλιτέχνης μέσω αυτής της κίνησης του MTV. To “I’ll be missing You” του Puff Daddy και η κοινή εμφάνισή του με το Sting στα MTV AWARDS το 1997 δημιούργησαν το πλαίσιο για μια δεύτερη καλλιτεχνική νιότη για το Sting. 21 χρόνια μετά ένας ακόμα έγχρωμος καλλιτέχνης βρίσκεται στο πλάι του Sting, ενδυναμώνοντας όλα εκείνα τα ρυθμικά στοιχεία της μουσικής του που ποτέ δεν έκρυψε. Ο Shaggy με τα “Boombastic”, “It Wasn’t Me και “Sexy Lady” στάθηκε ειλικρινώς πλάι στο Sting του “Mad About You”, του “Fields Of Gold” και του “Shape Of My Heart”. Το μεγάλο στοίχημα της συνύπαρξης είχε ήδη κερδηθεί με το “44/876” , ένα album που έγινε πλήρως αποδεκτό από κριτικούς και κοινό.
Μέρος πρώτο: αυτά που ο Δημήτρης έγραψε μετά το LiVE
Με ξεθωριασμένες τις μνήμες από την τελευταία επίσκεψη του Sting στη χώρα μας (Terravibe 2006), το Ηρώδειο έμοιαζε ως ιδανικό περιβάλλον για τη συγγραφή μιας ακόμα σπουδαίας σελίδας στη συναυλιακή ιστορία του τόπου μας. Ο Sting διανύει τα τελευταία χρόνια μια περίοδο δημιουργικότατη μετά από ένα διάλειμμα πολλών ετών. Δυο καταπληκτικά albums (“The Last Ship”, “57th And 9th”) και ένα πλήθος από event και συναυλίες μετέτρεψαν τον καλλιτέχνη από κοιμώμενο γίγαντα σε έναν από τους πιο ενεργούς γερόλυκους των 10’s. Η σημερινή αποδοχή του κόσμου ενδυνάμωσε μια σχέση καλλιτεχνική που κρατά πάνω από σαράντα χρόνια κι έκανε την προσμονή της παρουσίας του στην χώρα μας πολλά περισσότερα από ετεροχρονισμένο πόθο.
Κάτω από έναν υπέροχο καλοκαιρινό ουρανό (ημέρα Παρασκευή) και με ένα χαμόγελο διάχυτο σε πρόσωπα όλων των ηλικιών που ανηφόριζαν ανάμεσα στις πέτρες, οι οποίες τροφοδότησαν ζωή κάθε κύτταρο της Τέχνης, το Ηρώδειο έμελλε να γίνει μάρτυρας μιας αισθητικής προδοσίας. Ήμουν σίγουρος ότι η άνευρη εμπειρία του 2008, με ένα γυμνό από κόσμο δάσος να μην μπορεί να ενεργοποιήσει κανένα από εκείνα τα στοιχεία που λατρεύω στο Sting, θα πέρναγε στη λήθη μετά την τωρινή του εμφάνιση. Μια βεβαιότητα που άρχισε να αλλοιώνεται με έναν αιφνιδιαστικό για εμένα τρόπο. Μια ελλιπής ενημέρωση, μια ηθελημένη ίσως απόκρυψη, ένας περιορισμός της διάδοσης της είδησης μας έφερε προ τετελεσμένου. Η απογοήτευση και η αυστηρή στάση του υπογράφοντος πηγάζει από την εξής καλλιτεχνική προοπτική της συνεργασίας του Sting και του Shaggy, η οποία δεν έχει καμία αλληλοσυμπληρωματική διάσταση, αλλά είναι ένα νέο προϊόν. Αυτό είναι εμφανές στο album που δημιούργησαν (“44/876”) και όπως δυστυχώς αντιληφθήκαμε, το ίδιο συμβαίνει κι επί σκηνής. Αυτή η καλλιτεχνική αλήθεια είναι που δεν θα μπορούσε να δώσει κανένα ελαφρυντικό στη διοργανώτρια αρχή, η οποία έπρεπε πραγματικά να βρει έναν τρόπο να γίνει η φύση της συναυλίας αντιληπτή από τους πάντες που αγόρασαν τα διόλου ευκαταφρόνητης τιμής εισιτήρια.
Ο Sting μετά από μια ακόμα περίοδο ενδοσκόπησης και βιογραφικών αναζητήσεων έχει “πάει” διακοπές με το φίλο του το Shaggy. Ναι, εκείνο τον American/Jamaican ευχάριστο τύπο που άκουγες σε όλα τα Beach Bar των ελληνικών νησιών στα 90’s. Σε εκείνα τα Beach Bar που η Pina Colada είχε γίνει εθνικό ποτό Δωδεκανήσων, Ιονίων και πάσης φύσεως νήσων και το MTV προέβαλε κάποια πρόσωπα μανιωδώς. Τότε δηλαδή που ο Sting ήδη βρισκόταν στην πέμπτη δεκαετία της ζωής του και είχε αναβιώσει ως καλλιτέχνης μέσω αυτής της κίνησης του MTV. To “I’ll be missing You” του Puff Daddy και η κοινή εμφάνισή του με το Sting στα MTV AWARDS το 1997 δημιούργησαν το πλαίσιο για μια δεύτερη καλλιτεχνική νιότη για το Sting. 21 χρόνια μετά ένας ακόμα έγχρωμος καλλιτέχνης βρίσκεται στο πλάι του Sting, ενδυναμώνοντας όλα εκείνα τα ρυθμικά στοιχεία της μουσικής του που ποτέ δεν έκρυψε. Ο Shaggy με τα “Boombastic”, “It Wasn’t Me και “Sexy Lady” στάθηκε ειλικρινώς πλάι στο Sting του “Mad About You”, του “Fields Of Gold” και του “Shape Of My Heart”. Το μεγάλο στοίχημα της συνύπαρξης είχε ήδη κερδηθεί με το “44/876” , ένα album που έγινε πλήρως αποδεκτό από κριτικούς και κοινό.
Με όλες αυτές τις σκέψεις να περνούν μέσα σε δευτερόλεπτα από το μυαλό μου ως ενστικτώδης ενεργοποίηση μετά τη θέαση του Shaggy στην έξοδό του πλάι στο Sting, τα όσα είχα επενδύσει προσωπικά σε ένα setlist που θα περιελάμβανε τραγούδια από τα δύο τελευταία album (Sting, όχι Sting and Shaggy) και μερικές “Ηρωδειακές” εκτελέσεις των παλαιότερων, γκρεμίστηκαν αυτόματα. Το ομώνυμο τραγούδι του album “44/876” έδωσε εκκίνηση στη βραδιά και ο Shaggy ταχύτατα πήρε την θέση του μπροστά στη σκηνή ως εξαίσιος διασκεδαστής. Τότε ήταν που ένα παράξενο συναίσθημα δημιουργήθηκε. Ένα αμάλγαμα ενοχικών τάσεων, απογοήτευσης και αίσθησης προδοσίας μου στέρησε την ευκαιρία να εντρυφήσω έστω στα διασωσμένα στοιχεία. Οι ενοχές για την ίσως δικιά μου ολιγωρία στο θέμα της γνώσης για την φύση της συναυλίας μετριάζονται σαφώς από τη βεβιασμένη μορφή της ενημέρωσης που αφορούσε λίγους και συνέβη μόνο για τυπικούς λόγους ελάχιστα 24ωρα πριν τη συναυλία.
Ένα Setlist που έμοιαζε με πλέξιμο του τελευταίου album με το μακρινό παρελθόν. Σε μια προσπάθεια εύρεσης θετικών πορισμάτων είναι ότι αυτά που δεν μπορούσαν να λείψουν, ήταν όντως εκεί. Η προσέγγιση μάλιστα του “Walking On The Moon”, με τον υπερτονισμό των άρσεων (ρυθμικά στοιχεία) είχε το ενδιαφέρον του ακόμα κι αν έδινε την ευκαιρία στο Shaggy να ξεδιπλώνει όλες τις χορευτικές του φιγούρες που κατάντησαν εξοργιστικές κατά την διάρκεια του δικού του “Sexy Lady”, με τη βουβωνική του χώρα να στρέφεται προς τον Ιερό Βράχο. Όλα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αν ο Sting είχε θέσει τα όρια αυτής της συνύπαρξης. Η παρουσία του συμπαθητικότατου κατά τ’ άλλα Shaggy επί σκηνής δεν χρειαζόταν καθόλη την διάρκεια της συναυλίας. Το πιο εξοργιστικό σημείο όλης της βραδιάς θα μπορούσε έτσι να έχει αποφευχθεί. Μια παράξενη φωνητική προσέγγιση κατά το δεύτερο couplet του “Fields Of Gold”, από το Shaggy, μου στέρησε την όποια έστω μετριοπαθή στάση απέναντι στα γενόμενα.
Όσον αφορά στον ίδιο το Sting, δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μου ότι ένας άνθρωπος 67 ετών μπορεί να έχει μια τέτοια διαύγεια επί σκηνής. Απίστευτος χειρισμός της φωνής του, ακόμα κι όταν η κούραση μπορεί να γίνεται αντιληπτή κι ένας εκπληκτικός συνδυασμός εκτελεστικής δεινότητας στο μπάσο και στα απαιτητικά φωνητικά, ιδιαίτερα στα τραγούδια της Police εποχής, όπου το tempo αυξάνεται και οι γρήγορες ανάσες είναι απαραίτητες. Πραγματικά δεν θα μπορούσα να έχω κανένα παράπονο από εκτελεστικής απόψεως. Δεν μπορώ να βρω έναν τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε ο Sting να ξεπλύνει το σεβασμό μου, ακόμα κι αν αισθάνομαι εν μέρει προδομένος.
Σε μια ακόμα ύστατη προσπάθεια ανεύρεσης θετικών αναμνήσεων και θετικής πλευράς των πραγμάτων καταλήγω σε μια σχετικά αυθαίρετη υπόθεση ότι η διάρκεια της 1 ώρας και 40 λεπτών του setlist δεν θα ήταν η ίδια χωρίς τα τραγούδια του τελευταίου album και την παρουσία του Shaggy. Κι εδώ έρχεται το μεγάλο ζήτημα ανάμεσα στην ποσότητα και την ποιότητα. Το “Sexy Lady” ήταν στο Encore της συναυλίας μετά από μια εκπληκτική εκτέλεση του “Desert Rose”. Αυτό από μόνο του συνοψίζει όλη την βραδιά. Ένα εκπληκτικό δίδυμο δεύτερων φωνητικών κι ένας ενεργητικότατος Shaggy, που θα μπορούσαν να έχουν μετατραπεί σε όπλα εκτίναξης, μετατράπηκαν σε όπλα μαζικής καταστροφής. Ακόμα και η εξαιρετική προσθήκη Pop φωνητικών στο “Shape Of My Heart” δεν αρκούσε για να αλλάξει τη συνολική αίσθηση. Αυτό που μπορεί να απαλύνει τον “πόνο” του όλου είναι ένας άνθρωπος που δεν έχω ποτέ συναντήσει όμοιό του. Ο Josh Freeze στα τύμπανα αποτέλεσε μια απίστευτα σταθερή γέφυρα ανάμεσα στο Sting και το Shaggy. Ήταν εκείνος ο άνθρωπος που έσωσε τελικά την παρτίδα για όλους μας. Ακόμα και το Medley του Roxanne με το Boombastic κατάφερε να έχει ένα εξαιρετικό ενδιαφέρον. Γεμίσματα εντυπωσιακά και ταυτόχρονα τόσο ουσιαστικά. Είχα ακούσει τόσα για αυτόν αλλά τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει τη Live επαφή με το παίξιμό του.
Αυτό το βράδυ θα το θυμόμαστε για πολλά χρόνια, σίγουρα όχι για τους σωστούς λόγους.
Setlist
44/876 (“44/876” album), Englishman/Jamaican in New York, Morning Is Coming (“44/876” album), Every Little Thing She Does Is Magic (The Police cover), If You Can’t Find Love, Love Is the Seventh Wave (Sting cover), To Love and Be Loved, Message in a Bottle (The Police cover), Fields of Gold, Gotta Get Back My Baby (“44/876” album), If You Love Somebody Set Them Free, Don't Make Me Wait (“44/876” album), Angel (Shaggy cover), Dreaming in the U.S.A. (“44/876” album), Crooked Tree (“44/876” album), Shape of My Heart, Walking on the Moon (The Police cover), So Lonely/Strength of a Woman Medley, Hey Sexy Lady (Shaggy cover), Roxanne/Boombastic Medley
Encore 1
Desert Rose, It Wasn't Me (Shaggy cover), Every Breath You Take (The Police cover)
Encore 2
Fragile
Encore 1
Desert Rose, It Wasn't Me (Shaggy cover), Every Breath You Take (The Police cover)
Encore 2
Fragile
Μέρος δεύτερο: αυτά που ο Δημήτρης αισθάνθηκε πριν το LiVE
Σκέψεις για το σήμερα ενός σπουδαίου αφηγητή ιστοριών... και τα καλύτερά του
“Ένα ναυπηγείο δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να ζεις δίπλα του ή πολύ περισσότερο να δουλεύεις σε αυτό”, είπε ο Sting. Βλέποντας κάθε μέρα τους ίδιους ανθρώπους να αγωνίζονται καθημερινά για την διαβίωση αυτών και των οικογενειών τους, μέσα σε ένα σκοτεινό βρετανικό περιβάλλον, ο Gordon Matthew Thomas Sumner έγινε ο Sting. Ένας από τους σπουδαιότερους αφηγητές ιστοριών της εποχής μας, που γνώρισε στην ηλικία των οκτώ ετών ένα σύντροφο ζωής. Την πρώτη του κιθάρα. Ένα μέσο που το βοήθησε να δραπετεύσει από τη μοίρα των οικείων του.
Αυτό που για πολλούς ήταν έκπληξη, για τον υπογράφοντα ήταν φυσικό αποτέλεσμα. Το “Last Ship” του 2014, ένα musical βασισμένο στη ζωή του καλλιτέχνη, δημιουργήθηκε από τον ίδιο για να κάνει άλλη μια φορά εμφανές σε όλους μας ότι τα πιο σημαντικά πράγματα σε αυτή τη ζωή φυτρώνουν σε άγονα εδάφη. Η περιγραφή της ζωής του, όπως γίνεται από τον ίδιο (σ.σ. δείτε το παρακάτω βίντεο στο 3:50) είναι ένα success story που θα ζήλευαν άπειροι σεναριογράφοι. Μια παύση μακράς διαρκείας από τη δημιουργία απέδειξε άλλη μια φορά δια του Sting ότι τίποτα δεν έρχεται χωρίς τιμή, όπως λένε και στην μητρική του γλώσσα. Το “Last Ship” “ανέστησε” το δημιουργό Sting και τον έβγαλε ακμαίο από ένα μεγάλο τυφώνα της ζωής του.
Με μια εμφάνιση τριαντάχρονου και μια φυσική κατάσταση δυσανάλογη των έξι δεκαετιών του, ο Sting είναι ακόμα μια οπτικοακουστική εμπειρία. Το Poll του Noizy.gr για το αν προτιμάτε τον Sting ως solo καλλιτέχνη ή ως frontman των Police έδειξε για άλλη μια φορά ότι ο ίδιος έχει ξεπεράσει εδώ και δεκαετίες αυτό το συσχετισμό με τους επιδραστικότατους Police και χαίρει μιας αυθυπαρξίας και αυτόφωτης διάστασης που θα ζήλευαν πολλοί “αποσχισθέντες” τραγουδιστές.
O Sting ανέπτυξε μετά τους Police μια εσωστρεφή δημιουργικότητα, μέσα από ήρωες και παραμύθια που αντικατοπτρίζουν τα δικά του συναισθήματα. Ένας μικρόκοσμος που μεταφράστηκε σε άπειρους στίχους και μελωδίες που διεγείρουν τη σκέψη και τις αισθήσεις. Αυτό είναι το μεγαλύτερο χάρισμα του Sting. Όσο μεγάλωνε γινόταν πιο απόμακρος σκηνικά κι όμως πιο άμεσος συναισθηματικά. Μια επίτευξη που δεν έχει λογική αλλά βιώνεται στο απόλυτο μέσω της χροιάς αυτού του ανθρώπου, που σε συνδυασμό με τη βρετανική του προφορά σκιαγραφεί μια σαιξπηρική μορφή που έχει ταξιδέψει στο χρόνο.
Για εμένα προσωπικά η σπουδαιότερη στιγμή του Sting εδώ και πολλά χρόνια είναι το “Practical Agreement” από το “The Last Ship”. Μια ειλικρινέστατη ομολογία του Sting για αυτό που είναι ο ίδιος, γι’ αυτό που συμβαίνει γύρω του, γι’ αυτά που βίωσε εσωτερικά κι εξωτερικά όσο μεγάλωνε. Ο συμβιβασμός σε κάθε επίπεδο, με έμφαση στο θέμα της συνύπαρξης με το σύντροφό σου και κατ’ επέκταση με όλους τους ανθρώπους γύρω σου, είναι η αποκορύφωση ωριμότητας και έκφρασης του Sting.
Αυτή η αίσθηση του ρυθμού από έναν εκπληκτικής εκτελεστικής ευφυίας μπασίστα αλλά και οι αντίστοιχες μελωδίες που κοντράρουν την κοινή συνθετική λογική, ανάγουν το Sting ως έναν ταυτόχρονα σπουδαίο ερμηνευτή αλλά και δημιουργό, που δεν μπορείς να βρεις όμοιό του. Δεν μπορώ να καταλάβω πως μια τριλογία επιστροφής (“The last Ship”, “57th & 9th”, “44/876”) κλείνει παρέα με τον Shaggy και reggae αναζητήσεις...
...αλλά στρέφοντας το βλέμμα προς το “Roxanne” και το “Message In A Βottle” μπορώ να διακρίνω αυτό το πάθος για την αναστάτωση που προκαλούν οι “άρσεις”, όπως λένε οι μουσικοί. Αυτή η ρυθμική κόντρα που χαρακτηρίζει τη Reggae πέρασε στην Punk και ο Sting από τη CBGB εποχή και τους Police τη μετέτρεψε σε ένα πολύ δυνατό όπλο. Μετά από δύο album αφήγησης και εκπληκτικών ερμηνειών σηκώνει καρφάκια το μαλλί και βάζει έντονα χρώματα στις ρίγες του για να γιορτάσει τη ζωή. Σε αυτή την περίοδο καλούμαστε να τον (ξανα)χαρούμε. Η παρουσία του στο Ηρώδειο θα έχει σαφώς χρώμα σύνοψης. Μια συναισθηματικής σύνοψης ενός ανθρώπου με ιδιαίτερο πολιτισμικό υπόβαθρο, που μπορεί να μαγέψει ακόμα και τις πέτρες που είναι το υπόβαθρο του πολιτισμού.
Best Of Sting
Best Quote: “Νομίζω ότι ήταν όμορφα δημιουργημένο και απίστευτα καλοφτιαγμένο, αλλά εντελώς άδειο, γεμάτο από τίποτα, μηδενιστικό. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή. Δεν έχει χιούμορ, δεν υπάρχει ελπίδα. Είναι σαν να είχε διαβάσει τα μισά του Καμύ ή του Σαρτρ και να αποφάσισε ότι αυτό είναι η αλήθεια. Το απεχθάνομαι, είναι άγουρο. Με λύπησε που όλες αυτές οι ικανότητες, όλη εκείνη η τέχνη, πήγαν σε ένα τόσο άδειο έργο.” (Αναφερόμενος στην ταινία “The Wall”)
Best Movie Appearance: “Dune” (1984) Δεν θα μπορούσε να είναι άλλη η καλύτερη κινηματογραφική στιγμή του Sting, παρά εκείνη που συνδυάζει την παρουσία του με τη μουσική των Toto και τη ματιά του David Lynch.
Best Lyric: “We could start with separate beds
I could sleep alone or learn to
I'm not suggesting that we'd find
Some earthly paradise forever
I mean how often does that happen now
The answer's probably never”
Μέσα από το “The Last Ship” o Sting πραγματοποιεί μια ενδοσκόπηση που συγκλονίζει. Απέναντι σε έναν καθρέφτη συναισθημάτων χαρίζει μια από τις πιο ειλικρινείς αναφορές που έχουμε “ακούσει” ποτέ. Ταυτόχρονα ρεαλιστικός, ώριμος, συνειδητοποιημένος, αναφορικός κι όμως αισιόδοξος σε δεύτερο επίπεδο.
Best Songs : 3. All This Time (Soul Cages). Η επιστροφή του Sting σε Pop μονοπάτια μετά από πολλά μουσικά ταξίδια έχει ένα υπέροχο χρώμα. Αυτό που έχει μια άμεση μορφή μουσικής που κρύβει επιμελώς τα πολλά της επίπεδα.
2. “Mad About You” (Soul Cages). Γιατί ο Sting είναι ένας καθηλωτικός storyteller που σε ταξιδεύει με την χροιά του σε κόσμους και χρόνους που έχεις μόνο φανταστεί. Θρησκευτικότητα, έρωτας, ανατολίτικες κλίμακες και ένα “I’m lost without you” που δένει απόλυτα με αυτό τον αέρα που αφήνει ο Sting να διασχίσει τις φωνητικές του χορδές κάθε φορά που “προφέρει” αυτές τις υπέροχες μελωδίες που γεννηθήκαν στο κεφάλι του.
1. “Shape Of My Heart” (Ten Summoner’s Tales). Γιατί η ζωή είναι και ήταν ένα ρίσκο για ολους κι ο Sting περιγράφει το αυτονόητο μέσα από αυτοαναιρούμενη αναζήτηση της Τύχης. Η αγάπη του για τον Paul Simon έφερε στον κόσμο αυτό τον υπέροχο καλλιτεχνικό απόγονο. O Sting, ταυτιζόμενος με τον τζογαδόρο ήρωά του, στρέφει το βλέμμα στα χαρτιά για να βρει απαντήσεις (“He deals the cards to find the answer”).
Best Album : “The Last Ship” (2014) Γιατί εξηγεί τα πάντα. Ποιος ήταν, πως σκέφτηκε, τι συνέβη, ποιος είναι.
Sting Kennedy Center Honors 2014
Δημήτρης Μπάρμπας
Μέρος τρίτο: να είσαι ο εαυτός σου ό,τι κι αν λένε οι άλλοι
Μέρος τρίτο: να είσαι ο εαυτός σου ό,τι κι αν λένε οι άλλοι
Όταν ήμουν πιτσιρικάς και μου προέκυπταν ζόρια, όταν μου βγαίναν διάφορες ανηφοριές στην καθημερινότητά μου, πήγαινα μια βόλτα μέχρι την παραλία. Καθόμουν στην προβλήτα, χάζευα τον Πειραιά απέναντι και τα καράβια στη ράδα, όπως και κείνα που ξεκινούσαν για να πάνε οπουδήποτε. Τα καλοκαίρια μάλιστα έπαιρνα κι ένα παγωτό από το περίπτερο και όλος ο κόσμος ήταν δικός μου. Και αποφορτίζονταν τα πάντα… Και σκεφτόμουν διάφορα πράγματα, έτσι όπως κοιτούσα το μπλε του νερού και τ’ ουρανού. Σκεφτόμουν τη μουσική, τη μουσική… τη μουσική… Και το τελευταίο καράβι άφηνε το λιμάνι…
Διαβάζοντας τα υπέροχα κείμενα που έχει γράψει ο Δημήτρης για το Sting και στήνοντας το άρθρο, σκέφτηκα πως θα ήταν μαγικό να το βγάζαμε «πακέτο». Οι σκέψεις για το μεγάλο τραγουδοποιό, για αυτό το φανταστικό δημιουργό και παράλληλα αυτά που παράθεσε ο κύριος Μπάρμπας για τη βραδιά στο Ηρώδειο. Που – είμαι σίγουρος – ότι θα προτιμούσε τελικά να έβλεπε την παράσταση του “The Last Ship”, του μιούζικαλ που έχει γράψει ο ίδιος ο Άγγλος υπέρ-μουσικός. Παρουσία του δημιουργού φυσικά. Ο Sting είναι ο άνθρωπος που λογικά δεν θα έχει ούτε έναν πολέμιο. Κανείς δεν θα βρεθεί να σου πει ότι έχει κάνει λειψά πράματα, ότι έχει ψεγάδια. Είτε είναι κάποιος οπαδός της Ποπ είτε ακούει μπλακοντεθίλες, θα σε κοιτάξει στα μάτια και θα σου πει ότι ο Sting είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης! Διαφωνείτε; Θέλετε μήπως να μου πείτε εσείς τι σιχαίνεστε πάνω του;
Κι επειδή ζήλεψα αυτά που έγραψε ο Δημήτρης, επιτρέψτε μου να βάλω κι εγώ τα κολλήματά μου στο τραπέζι. Να γράψω κι εγώ για τρία κορυφαία τραγούδια του. Αφήνω τους Police έξω, κάποια στιγμή θα κάνουμε κάτι για κείνους άλλωστε. Πάμε; Φύγαμε!
Πρώτη στάση μας το “Englishman In New York”. Γραμμένο για το συγγραφέα και ηθοποιό Quentin Crisp, το τραγούδι αυτό είναι ένας απίστευτος ύμνος στη Jazz, στην ατέλευτη μελωδία, στο βελούδινο παίξιμο και τη βιρτουοζιτέ αντίληψη της απλότητας. Ο Gordon Sumner, παρέα με τους τέλειους μουσικούς του, μας παρουσιάζει μια πανδαισία ήχων, προεξάρχοντος του σαξοφώνου, με την υπογραφή του Branford Marsalis. Τα εξωγήινα τύμπανα έχουν παιχτεί από το φωτεινό αντικείμενο της ζήλιας μας, τον κ. Manu Katché. Κρουστά στο εν λόγω έχει παίξει ο πολύ-οργανίστας Mino Cinélu.
Δεύτερη στάση το επίσης μέγα-χιτ “Fragile”. Στον ίδιο δίσκο κι αυτό με τον Άγγλο στη Νέα Υόρκη (…Nothing Like The Sun), γραμμένο για τον εκλιπόντα Ben Linder, ο οποίος δολοφονήθηκε από τους Κόντρας στη Νικαράγουα. Στίχοι για Νόμπελ λογοτεχνίας, μουσική απαράμιλλης ομορφιάς και ένας Sting, που απλά λάμπει! Ότι και να πω…
Τέλος διαδρομής. “They Dance Alone”. Μάλλον το καταντήσαμε αφιέρωμα στο δεύτερο άλμπουμ του Βρετανού, αλλά όταν έχεις τέτοια τραγούδια… Η χούντα του Πινοσέτ, οι χιλιάδες δολοφονίες και εξαφανίσεις (που οδηγούσαν πάντα σε δολοφονίες) και οι χήρες που χόρευαν το Cueca, τον εθνικό χορό της πατρίδας τους, με μόνη συντροφιά τις φωτογραφίες των χαμένων αγαπημένων. Τέτοια ομορφιά δεν μπορεί να περιγραφεί. Ο Sting μίλησε μέσα από την ψυχή του για τη Χιλή και τις πληγές της και δεν είναι δυνατό να μείνει κανείς ασυγκίνητος σε τέτοιο μεγαλούργημα.
Για να είμαι ειλικρινής πάντως, εκεί που συγκινήθηκα πιο πολύ από κάθε τι σχετικό με τον τεράστιο τραγουδοποιό, ήταν μία και συγκεκριμένη σκηνή κατά τη διάρκεια της τελετής προς τιμή του Sting στο Κογκρέσο. Ο Bruno Mars τραγουδάει εκπληκτικά το “Message In A Bottle” και όλο το cast του μιούζικαλ “The Last Ship”, του οποίου το λιμπρέτο και τη μουσική έχει γράψει ο ίδιος ο Sting μπουκάρει στη σκηνή! Μαζί τους η Meryl Streep και ο Bruce Springsteen. Μέγιστη ανατριχίλα… Ο Sting δακρύζει και σίγουρα θα δακρύσετε και σεις μαζί του από την οθόνη σας. Και είναι μια χαρά όλο αυτό, το ξέρετε, ναι; Γιατί είναι κάτι που σας βγαίνει φυσικά. Να δεις πώς το έγραψε ένας υπέροχος καλλιτέχνης και άνθρωπος… Α, ναι! Να είσαι ο εαυτός σου, ό,τι κι αν λένε οι άλλοι. Be yourself, no matter what they say.
Κώστας Κούλης
Διαβάζοντας τα υπέροχα κείμενα που έχει γράψει ο Δημήτρης για το Sting και στήνοντας το άρθρο, σκέφτηκα πως θα ήταν μαγικό να το βγάζαμε «πακέτο». Οι σκέψεις για το μεγάλο τραγουδοποιό, για αυτό το φανταστικό δημιουργό και παράλληλα αυτά που παράθεσε ο κύριος Μπάρμπας για τη βραδιά στο Ηρώδειο. Που – είμαι σίγουρος – ότι θα προτιμούσε τελικά να έβλεπε την παράσταση του “The Last Ship”, του μιούζικαλ που έχει γράψει ο ίδιος ο Άγγλος υπέρ-μουσικός. Παρουσία του δημιουργού φυσικά. Ο Sting είναι ο άνθρωπος που λογικά δεν θα έχει ούτε έναν πολέμιο. Κανείς δεν θα βρεθεί να σου πει ότι έχει κάνει λειψά πράματα, ότι έχει ψεγάδια. Είτε είναι κάποιος οπαδός της Ποπ είτε ακούει μπλακοντεθίλες, θα σε κοιτάξει στα μάτια και θα σου πει ότι ο Sting είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης! Διαφωνείτε; Θέλετε μήπως να μου πείτε εσείς τι σιχαίνεστε πάνω του;
Κι επειδή ζήλεψα αυτά που έγραψε ο Δημήτρης, επιτρέψτε μου να βάλω κι εγώ τα κολλήματά μου στο τραπέζι. Να γράψω κι εγώ για τρία κορυφαία τραγούδια του. Αφήνω τους Police έξω, κάποια στιγμή θα κάνουμε κάτι για κείνους άλλωστε. Πάμε; Φύγαμε!
Πρώτη στάση μας το “Englishman In New York”. Γραμμένο για το συγγραφέα και ηθοποιό Quentin Crisp, το τραγούδι αυτό είναι ένας απίστευτος ύμνος στη Jazz, στην ατέλευτη μελωδία, στο βελούδινο παίξιμο και τη βιρτουοζιτέ αντίληψη της απλότητας. Ο Gordon Sumner, παρέα με τους τέλειους μουσικούς του, μας παρουσιάζει μια πανδαισία ήχων, προεξάρχοντος του σαξοφώνου, με την υπογραφή του Branford Marsalis. Τα εξωγήινα τύμπανα έχουν παιχτεί από το φωτεινό αντικείμενο της ζήλιας μας, τον κ. Manu Katché. Κρουστά στο εν λόγω έχει παίξει ο πολύ-οργανίστας Mino Cinélu.
Δεύτερη στάση το επίσης μέγα-χιτ “Fragile”. Στον ίδιο δίσκο κι αυτό με τον Άγγλο στη Νέα Υόρκη (…Nothing Like The Sun), γραμμένο για τον εκλιπόντα Ben Linder, ο οποίος δολοφονήθηκε από τους Κόντρας στη Νικαράγουα. Στίχοι για Νόμπελ λογοτεχνίας, μουσική απαράμιλλης ομορφιάς και ένας Sting, που απλά λάμπει! Ότι και να πω…
Τέλος διαδρομής. “They Dance Alone”. Μάλλον το καταντήσαμε αφιέρωμα στο δεύτερο άλμπουμ του Βρετανού, αλλά όταν έχεις τέτοια τραγούδια… Η χούντα του Πινοσέτ, οι χιλιάδες δολοφονίες και εξαφανίσεις (που οδηγούσαν πάντα σε δολοφονίες) και οι χήρες που χόρευαν το Cueca, τον εθνικό χορό της πατρίδας τους, με μόνη συντροφιά τις φωτογραφίες των χαμένων αγαπημένων. Τέτοια ομορφιά δεν μπορεί να περιγραφεί. Ο Sting μίλησε μέσα από την ψυχή του για τη Χιλή και τις πληγές της και δεν είναι δυνατό να μείνει κανείς ασυγκίνητος σε τέτοιο μεγαλούργημα.
Για να είμαι ειλικρινής πάντως, εκεί που συγκινήθηκα πιο πολύ από κάθε τι σχετικό με τον τεράστιο τραγουδοποιό, ήταν μία και συγκεκριμένη σκηνή κατά τη διάρκεια της τελετής προς τιμή του Sting στο Κογκρέσο. Ο Bruno Mars τραγουδάει εκπληκτικά το “Message In A Bottle” και όλο το cast του μιούζικαλ “The Last Ship”, του οποίου το λιμπρέτο και τη μουσική έχει γράψει ο ίδιος ο Sting μπουκάρει στη σκηνή! Μαζί τους η Meryl Streep και ο Bruce Springsteen. Μέγιστη ανατριχίλα… Ο Sting δακρύζει και σίγουρα θα δακρύσετε και σεις μαζί του από την οθόνη σας. Και είναι μια χαρά όλο αυτό, το ξέρετε, ναι; Γιατί είναι κάτι που σας βγαίνει φυσικά. Να δεις πώς το έγραψε ένας υπέροχος καλλιτέχνης και άνθρωπος… Α, ναι! Να είσαι ο εαυτός σου, ό,τι κι αν λένε οι άλλοι. Be yourself, no matter what they say.
Κώστας Κούλης
