Κάθε ομοφωνικό σχήμα που έρχεται στο προσκήνιο σε παρασέρνει όλο και περισσότερο, ανάλογα με την απόχρωσή του, στο πάθος της μουσικής αφήγησης. Η κατασκευή είναι πλέον έτοιμη, δεν υπάρχει κάτι άλλο να αλλάξεις και βρίσκεται εκεί για όποιον θέλει να την επισκεφθεί. Ένα μνημείο μιας τέχνης που τελειοποιήθηκε και σημαίνει το τέλος της χρυσής εποχής της κλασικής περιόδου. Κρατάω την ανάμνηση και την αναφορά και ξεκινάω πάλι το ταξίδι, αυτή τη φορά προς την καινοτομία και τη φαντασία. Βρίσκομαι μέσα στο όνειρο θερινής νυκτός και ο Μέντελσον ζωντανεύει μπροστά μου όλους τους διαφορετικούς κόσμους του έργου, από ξωτικά μέχρι εργάτες, τόσο παραστατικά, που πλέον νιώθω ότι δε μπορώ να ξεφύγω από τα όριά του. Το έχει καταφέρει δε αυτό χρησιμοποιώντας την ίδια πάνω κάτω ορχήστρα που είχε και ο Μπετόβεν! Είμαι ακουμπισμένος σε ένα πεσμένο κορμό μες στο πυκνό σκοτάδι και ξεκουράζομαι. Δεν έχει περάσει πολλή ώρα… Ένα επιτακτικό μοτίβο που παίζουν τα κοντραμπάσα και τα τσέλα με ξεσηκώνει. Αρχίζω να βαδίζω γρήγορα, έπειτα να τρέχω και ένα ρεύμα με ανυψώνει σταδιακά υπό τη συνοδεία των υπολοίπων εγχόρδων σε τρέμολο και δυο αστρικών αρπών. Πλέον πετάω πάνω από το δάσος προς τον πολυπόθητο εορταστικό χορό στο ανάκτορο. Προσγειώνομαι μπροστά από την κύρια είσοδο και μπαίνω στην αίθουσα, όπου όλοι χορεύουν βαλς σαν μαγεμένοι. Κάθε όργανο της ορχήστρας του Μπερλιόζ πρέπει να είναι μαγεμένο, δεν εξηγείται αλλιώς ότι τόσην ώρα νιώθω ότι υποδύομαι κάποιο ρόλο.