Οι Evergrey κατάγονται από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Δημιουργήθηκαν το 1995 και το 1998 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, “The Dark Discovery”. Το 1999 κυκλοφορεί το άλμπουμ “Solitude, Dominance, Tragedy”, με την ομορφότερη μπαλάντα. “Words Mean Nothing”…
Κορυφαία στιγμή της μπάντας, πάντα κατά τη δική μου άποψη, ήταν το 2008 με το άλμπουμ “Torn”. Εκεί τα ρημάξανε όλα! Τι να πρωτοθυμηθώ; Τη σκληρή pure prog metal αίσθηση στο “Broken Wings”, το μελωδικό αλλά ταυτόχρονα εκρηκτικό “Fail”, το αλανιάρικο “Soaked” ή την ομώνυμη τραγουδάρα “Torn”, που ακόμα με διαλύει;
To 2014 κυκλοφορούν το πρώτο μέρος της τριλογίας. “Hymns For The Broken”, με υπέροχα τραγούδια όπως το “King Of Errors”, “The Fire”, “Hymns For The Broken” και φυσικά την μπαλαντάρα “Missing You”. Η αρχή έχει γίνει, το κοινό τους «κλειδώνει» για τα καλά στις μνήμες του και πλέον η κορυφή είναι κοντινή απόσταση.
2016 και το άλμπουμ “The Storm Within” που κυκλοφορεί, μας έχει πάρει και μας έχει σηκώσει! Ό,τι δυναμισμό έκρυβε αυτή η μπάντα τον έβγαλε σε αυτό το άλμπουμ. “Distance”, “Astray”, το όμορφο “In Orbit” με τη Floor Jansen και τη μπαλάντα που θα μείνει στην ιστορία… “ The Paradox Of The Flame”, με την κυρία Carina Englund. Για άλλη μια φορά οι φαν αισθάνονται ότι δικαίως ακολουθούν αυτή την παρέα. Δικαίως τους δίνουν την αγάπη και το σεβασμό τους.
Η τριλογία τελειώνει με τη κυκλοφορία του “The Atlantic” φέτος. Ένα άλμπουμ με όλα τα στοιχεία που έχουμε αγαπήσει από Evergrey. Μελαγχολία, δύναμη και μελωδικότητα σε όλο το φάσμα.
Οι Evergrey έρχονται στη χώρα μας για δύο μοναδικές συναυλίες. Στη Θεσσαλονίκη στις 15 Απριλίου στο Principal Club Theater @ Fix και στην Αθήνα, στο Κύτταρο, στις 16 Απριλίου. Τι περιμένουμε όλοι; Δυο μοναδικές βραδιές όπως αυτή που μας είχαν δώσει πέντε χρόνια πριν. Απαιτούμε δε, να ακούσουμε όσα περισσότερα τραγούδια γίνεται και να μπούμε και εμείς έστω για λίγο στη δίνη τους.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Αντί για επίλογο: Έριξα μια ματιά στο αρχείο μου. Ντροπή και όνειδος… και ξανά ντροπή… Δεν υπάρχει τίποτα που να έχω γράψει και να αφορά τη μπάντα. Αναψοκοκκίνισμα, χασκόγελο που παραπέμπει σε καθαρή αμηχανία, απουσία σοβαρής σκέψης για μερικά δεύτερα… Οι Evergrey έρχονται στην Ελλάδα και εγώ θα κάτσω να οικτίρω εαυτόν; Μπα… αυτά είναι γι’ άλλους. Η μουσική μόνο καλό μας κάνει. Η μουσική των Σουηδών ακολουθεί τον κανόνα αυτό κατά πόδας. Και φέτος θα μας κάνει καλό και από κοντά.
Πάω να δω Evergrey γιατί θέλω να μελαγχολήσω με τον πιο φωτεινό τρόπο. Θέλω να ακούσω τα ρεφρέν και να θαυμάσω τον τρόπο που οι ελάσσονες ιστορίες τους σμίγουν με τα μείζονα του νου. Θέλω να κολυμπήσω στη σκληρότητα με την οποία εκφέρει τις λέξεις ο μπροστάρης, η οποία αυτόματα γίνεται ό,τι πιο γλυκύ θα συναντήσω στο τέλος της διαδρομής. Θέλω να δω από κοντά τις Prog δομές και τα Μέταλ ξεσπάσματα, θέλω να ξαναδώ ό,τι έχω δει και ακόμα περισσότερα.
Μπορεί να έχετε διάφορα γι’ αυτό το συγκρότημα, για τούτους τους μουσικούς. Ότι είναι σοφιστικέ, ότι έχουν τελειοποιήσει αυτό ή εκείνο ή το άλλο, ότι μπορεί και να περπατάνε στο νερό. Κρατείστε για σας ό,τι αφορά τη μουσική κα πάτε με την καλύτερη υποψία του κόσμου στις δυο συναυλίες. Στο τέλος θυμηθείτε τι διαβάσατε εδώ και χαμογελάστε στη μείζονα διάσταση με ό,τι πιο ελάσσον ακούσατε πριν λίγο. Αυτές οι πληγές δεν πρέπει να κλείσουν…