Dream Theater – “Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory” Elektra Records, 26-10-1999
Act I 1. Scene One: Regression 2. Scene Two: I. Overture 1928 3. Scene Two: II. Strange Deja Vu 4. Scene Three: I. Through My Words 5. Scene Three: II. Fatal Tragedy 6. Scene Four: Beyond This Life 7. Scene Five: Through Her Eyes
Act II 8. Scene Six: Home 9. Scene Seven: I. The Dance of Eternity 10. Scene Seven: II. One Last Time 11. Scene Eight: The Spirit Carries On 12. Scene Nine: Finally Free
Όλοι στη ζωή μας έχουμε μπάντες, άλμπουμ ή τραγούδια που μας έχουν σημαδέψει, μας έχουν συντροφεύσει. Δεν το έχω κρύψει πως οι Dream Theater είναι η μπάντα που τα τελευταία είκοσι έξι χρόνια ήταν, είναι και θα είναι η πιο επιδραστική στη ζωή μου. Αν έχουν κατηγορηθεί από κάποιους για έλλειψη συναισθήματος και προσήλωση στην τεχνικότητα, εγώ θα μπορούσα να πω πως έχω βιώσει μέσα από τη μουσική και τους στίχους τους ακριβώς το αντίθετο. Είναι αδιαμφισβήτητη πάντως η αξία τους, η προσφορά τους στο progressive metal και στη μουσική γενικότερα και μας έχουν χαρίσει δίσκους που δεν νομίζω πως θα καταφέρει άλλη μπάντα στην ιστορία της μουσικής να ξεπεράσει. Ήμουν πάντα ξετρελαμένη με τα “Images and Words” και “Awake” και όταν κυκλοφόρησαν αυτοί οι δίσκοι, το σοκ που είχα πάθει ήταν μεγάλο. Με το “Falling Into Infinity” είδα μια άλλη πλευρά τους, που επίσης με άφησε απόλυτα ικανοποιημένη και δεν περίμενα τότε πως θα βγάλουν, δύο χρόνια αργότερα, το δίσκο που εδώ και είκοσι ένα χρόνια μνημονεύεται ως ένας από τους κορυφαίους concept δίσκους που έχουν ποτέ κυκλοφορήσει. “Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory”.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1999 και θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν ανακοινώθηκε η συμμετοχή τους στο Rockwave Festival του 2000. Ήταν η πρώτη φορά που θα τους έβλεπα live. Αν και μεγάλη fan των Iron Maiden, η χαρά που πήρα όταν ακύρωσαν την εμφάνισή τους ως headliners ήταν απερίγραπτη. Γιατί; Γιατί οι Dream Theater θα έπαιζαν με full setlist, ολόκληρο το “Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory” και δώρο το “The Trooper” στο τέλος. Όσοι ήταν εκείνη τη βραδιά του Ιουλίου σε αυτή τη συναυλία νομίζω θα τη θυμούνται για όλη τους τη ζωή. Και αν αγαπούσα ήδη αυτόν το δίσκο, όταν το βίωσα live στην ολότητά του, τον αγάπησα ακόμα περισσότερο.
Η ιστορία πίσω από το “Metropolis Part 2” ξεκινάει επτά χρόνια πίσω από την αρχική κυκλοφορία του, όταν οι Dream Theater κυκλοφόρησαν μέσα από το δίσκο-ορόσημό τους “Images and Words” το επικό κομμάτι “Metropolis Pt. 1: The Miracle and the Sleeper". Μεγάλη παγίδα τελικά να βάζεις χωρίς συγκεκριμένο σκοπό τη λέξη “Part 1”, σε τραγούδι ειδικά, όταν δεν έχεις καμία πρόθεση να γράψεις το “Part 2”. Έτσι λοιπόν, για τα επόμενα χρόνια, τη μπάντα κυνηγούσε το εξής ερώτημα. Πότε θα βγει το “Part 2”; Το 1996, ενώ οι Theater έγραφαν το “Falling Into Infinity”, συνέθεσαν παράλληλα και ένα εικοσάλεπτο instrumental κομμάτι, το οποίο σκόπευαν να αποτελέσει το “Part 2” και να ενταχθεί στο “Falling Into Infinity”. Η δισκογραφική τους όμως (Elektra Records) είχε άλλη γνώμη και τους πίεσε στο να ακολουθήσουν έναν πιο εμπορικό δρόμο, με αποτέλεσμα το κομμάτι να μείνει ανολοκλήρωτο. Η χλιαρή αποδοχή που εισέπραξε το “Falling Into Infinity” έφερε τους Theater σε τέλμα, με αποτέλεσμα να θελήσουν πλέον να δημιουργήσουν ανεξάρτητα από πιέσεις, πράγμα που βρήκε σύμφωνη και τη δισκογραφική τους. Θέλοντας να έχουν τον απόλυτο δημιουργικό έλεγχο του πέμπτου full length δίσκου τους, αποφάσισαν να αναλάβουν οι ίδιοι (Portnoy και Petrucci) και την παραγωγή του. Πέρα από την απόλυτη ελευθερία που πλέον είχαν, λειτούργησε αρκετά θετικά και η προσθήκη του πληκτρά Jordan Rudess, ο οποίος αντικατέστησε το Derek Sherinian. Η επιλογή του Rudess δεν ήταν καθόλου τυχαία, αφού οι Portnoy και Petrucci είχαν ήδη ηχογραφήσει δύο δίσκους μαζί του στους Liquid Tension Experiment, το instrumental side project τους. Όλα τα παραπάνω οδήγησαν σύντομα τη μπάντα να κλειστεί στα Bear Tracks Studios (όπου είχαν γράψει το “Images and Words” και το “A Change of Seasons”) και να δημιουργήσει τελικά αυτόν τον αριστουργηματικό δίσκο.
Ο δίσκος χωρίζεται σαν θεατρικό. Δύο πράξεις και εννέα σκηνές (τέσσερις και πέντε ανά πράξη αντίστοιχα), τις οποίες συνθέτουν δώδεκα κομμάτια. Η ιστορία μπλέκει με μαεστρία το παρελθόν με το παρόν, χτίζοντας αργά και σταθερά την πλοκή, κλιμακώνοντάς τη στο φινάλε. Ο κεντρικός ήρωας Nicholas βρίσκεται στο παρόν (1999) και βασανίζεται από flashback και όνειρα από μια άλλη ζωή. Με σκοπό να ανακαλύψει τι είναι αυτό που τον στοιχειώνει από το παρελθόν του, επισκέπτεται έναν υπνοθεραπευτή.
"Close your eyes and begin to relax"
Μέσα από την υπνοθεραπεία αρχίζει να του παρουσιάζεται η ζωή μιας γυναίκας, της Victoria Page, η οποία του φαίνεται αρκετά οικεία, παρόλο που δεν τη γνωρίζει. Στη συνέχεια της θεραπείας ανακαλύπτει πως ο ίδιος είναι η μετενσάρκωση της Victoria, η οποία δολοφονήθηκε άγρια το 1928. Αρχίζει να πιστεύει πως ο λόγος που τον στοιχειώνει η ύπαρξη αυτής της γυναίκας είναι για να του αποκαλυφθεί η αλήθεια σχετικά με τη δολοφονία της. Η Victoria είχε μπλεχτεί σε ένα ερωτικό τρίγωνο, είχε μπλεχτεί με δύο άνδρες, το γερουσιαστή Edward Baynes (“The Miracle”) και τον αδελφό του, Julian Baynes (“The Sleeper”). Μέσα από ιστορίες από έναν ηλικιωμένο άνδρα, άρθρα εφημερίδων και μνήμες από το δικό του υποσυνείδητο, ο Nicholas σταδιακά ενώνει τα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν τον άδικο θάνατο της γυναίκας. Μαθαίνει πως όταν η Victoria και ο Julian χώρισαν, λόγω του εθισμού του Julian στο ποτό και το τζόγο, η Victoria βρήκε παρηγοριά στον αδερφό του Edward ("Home"). Αν και στην αρχή όλα τα στοιχεία έδειχναν πως ο Julian, στην προσπάθειά του να κάνει τη Victoria να το συγχωρέσει και να το δεχτεί πίσω, σκοτώνει την ίδια και τον αδερφό του και παρουσιάζει τον εαυτό του στις εφημερίδες ως τον μοναδικό μάρτυρα, στην πορεία ο Nicholas καταλαβαίνει πως τα στοιχεία δεν δένουν μεταξύ τους. Ο Nicholas ανακαλύπτει πως στην πραγματικότητα η Victoria επανασυνδέθηκε με το Julian, πράγμα που οδήγησε τον τυφλωμένο από ζήλια Edward στη διπλή δολοφονία. Ο Edward πρώτα δολοφονεί τον αδερφό του και μετά πυροβολεί την έντρομη Victoria.
“Open your eyes, Victoria”
Στη συνέχεια ο Edward ενοχοποιεί τον αδερφό του με ένα σημείωμα, παρουσιάζοντας το Julian ως δολοφόνο-αυτόχειρα. Αν και συντετριμμένος από την κατάληξη της Victoria, ο Nicholas νιώθει πως γνωρίζοντας την αλήθεια επιτέλους βρήκε τη γαλήνη και την ηρεμία που επιζητούσε. Η γνώση της προηγούμενης ζωής του τον καθησυχάζει, αφού συνειδητοποιεί πως ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Επιστρέφοντας σπίτι του, o Nicholas ανοίγει την τηλεόραση. Στις ειδήσεις κυριαρχεί η είδηση του θανάτου του John F. Kennedy Jr. Την κλείνει, βάζει ένα ποτό για να χαλαρώσει και ένα δίσκο στο pick up να παίζει. Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και εισβάλει κάποιος μέσα στο σπίτι του Nicholas. Είναι ο υπνοθεραπευτής.
“Open your eyes, Nicholas.”
Ο Nicholas ακούγεται να φωνάζει έντρομος και η βελόνα του pick-up βγαίνει έξω από τα αυλάκια. Το κομμάτι τελειώνει με τον απότομο ήχο της βελόνας που γρατζουνάει το δίσκο (με τον ίδιο ακριβώς ήχο της βελόνας του pick-up ξεκινά το “The Glass Prison” από τον αμέσως επόμενο δίσκο των Dream Theater “Six Degrees of Inner Turbulence”). Όπως φάνηκε, την απόλυτη ανατροπή στην ιστορία οι Dream Theater μας την κράταγαν για το τέλος, με το “Finally Free” να ρίχνει άπλετο φως στο μυστήριο. Ο υπνοθεραπευτής τελικά είναι η μετενσάρκωση του Edward Baynes, του οποίου ο θυμός δεν έχει καταλαγιάσει, με αποτέλεσμα να δολοφονήσει για δεύτερη φορά την Victoria μέσω του Nicholas (ως μετενσάρκωσή της).
Με τον πρώτο concept δίσκο τους οι Dream Theater κατάφεραν και έγραψαν ιστορία. O δίσκος είναι μελετημένος στην κάθε του λεπτομέρεια, από την αρχή μέχρι το τέλος. Συνθετικά και μουσικά η μπάντα μεγαλούργησε, απογειώθηκε και ξεπέρασε τον ίδιο της τον εαυτό. Είναι αξιοσημείωτο πως εδώ πρώτα γράφτηκε η μουσική και μετά οι στίχοι. Και παρόλο που οι στίχοι γράφτηκαν και από τα τέσσερα μέλη της μπάντας – Portnoy, Petrucci, Myung και LaBrie – πλην του «νεοφερμένου» Rudess, η ιστορία έχει ροή, είναι δεμένη και έχει απόλυτη συνοχή.
Το “Scenes from a Memory” δεν είναι ένας απλός μουσικός δίσκος, είναι ταινία, είναι soundtrack, είναι θεατρικό, είναι μαγεία, είναι βίωμα. Τον ακούς, ταξιδεύεις στις μελωδίες, διαβάζεις στίχους, χάνεσαι στην ιστορία, αγωνιάς μαζί με τους ήρωες, μένεις αποσβολωμένος με την ανατροπή του φινάλε. Δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεχωρίσω από εδώ ένα παραπάνω αγαπημένο σημείο ή τραγούδι, ούτε θα είχε κάποιο νόημα μια περαιτέρω ανάλυση. Τι να πει κανείς για την εισαγωγή με το "Regression", το εκπληκτικό instrumental “Overture 1928”, το εθιστικό "Strange Deja Vu", τις αδιανόητες εναλλαγές του “Fatal Tragedy”, το απόλυτα συναισθηματικό και ανατριχιαστικό “Through Her Eyes”, το καταιγιστικό "Home", το συγκινητικό "The Spirit Carries On" ή το απόλυτα μαγικό φινάλε "Finally Free"; Μέσα σε αυτά τα είκοσι ένα χρόνια που έχω τούτο το δίσκο για συντροφιά, κάθε ακρόαση τότε και τώρα γίνεται ιεροτελεστικά, στην ολότητά του και όχι αποσπασματικά. Δεν μπορείς να τον απολαύσεις αλλιώς αυτό τον δίσκο. Δεν του αξίζει κάτι λιγότερο. Η λέξη «αριστούργημα» είναι η μόνη που μπορεί να χαρακτηρίσει το “Scenes from a Memory” και ως τέτοιο θα μνημονεύεται για μια ζωή. Ή στην επόμενη…;
“They say, "Life is too short" "The here and the now" And "You’re only given one shot" But could there be more, Have I lived before, Or could this be all that we’ve got?
If I die tomorrow I’d be alright Because I believe That after we’re gone The spirit carries on”
Τζοβάνα Σπήλιου
Κύριε καθηγητά, δεν μου αρέσουν οι Dream Theater! Μπορώ να φύγω τώρα; Όχι, ε; Καλά… Τότε να σας μιλήσω για ό,τι μου αρέσει από δαύτους; Δεν αντιφάσκω και φάσκω, κύριε καθηγητά… Απλά λέω αυτό που μου ‘ρχεται, όποτε τους ακούω, εδώ και χρόνια. «Είστε τέλειοι! Κατεβείτε τώρα, να παίξει και κάνας άλλος»…
Το άλμπουμ αυτό είναι δώρο από ένα σπουδαίο άνθρωπο. Ήμαστε φίλοι στο παρελθόν. Δεν βρισκόμαστε εδώ και χρόνια. Προφανώς και φταίω και εγώ γι’ αυτό. Και καλά να πάθω. Θα εστιάσω όμως στο δώρο. Τον πρώτο concept δίσκο των Αμερικανών. Τη συνέχεια ενός πολύ αγαπημένου τραγουδιού, κυρίως για τα πρώτα εκατόν δέκα δευτερόλεπτά της ύπαρξής του. Μία σκιά από αυτά τα δευτερόλεπτα φιλοξενείται φευγαλέα στο “Overture 1928”, πριν έλθει εκείνο το instrumental και μας ξετρελάνει. Πριν έλθουν τα tutti από τους πέντε, που εκείνη την εποχή εξαπέλυσαν ένα άλμπουμ, το οποίο τα είχε όλα. Την ιστορία, τα τραγούδια, την έμπνευση, τον τρόπο. Μπορεί ο “Images And Words” να αναπαύεται στο θρόνο του με άνεση, μπορεί οι οπαδοί να σκέφτονται διάφορα, μπορεί οι «μουσικοί δημοσιογράφοι» να στοιχηματίζουν εικάζοντας, αυτό το άλμπουμ όμως δεν έχει ούτε έναν εχθρό. Κανείς δεν θα σου πει κάτι κακό για τούτη τη δουλειά. Γιατί ΔΕΝ υπάρχει κάτι κακό να σου πει…
Ακούω το “Strange Déjà Vu”… Πόσο χώρο δίνουν στο LaBrie, ρε φίλε… Και πόσο κραταιός και εντυπωσιακός ακούγεται εδώ ο Καναδός. Δυστυχώς, οι πάμπολλοι κουφιοκεφαλάκηδες που «ακούνε», έβγαλαν φιρμάνι κάποια στιγμή ότι δεν μπορεί να τραγουδήσει καλά και ότι δεν είναι τόσο «μεγάλος» όσο οι συμπαίκτες του. Τα μυαλά τους και μια λίρα και του αυτουνού ο τέτοιος! Για να μην πάω στα προσωπικά άλμπουμ του LaBrie, στα οποία σπέρνει και για να μην εκθέσω πολύ κόσμο και επειδή η μουσική είναι ΜΟΝΟ ψυχαγωγία και συγκίνηση, το κόβω εδώ. Κατά τα άλλα, όσοι νομίζετε πως ο τραγουδιστής των DT είναι πολύ λίγος για το μεγαλείο της μπάντας, να το κοιτάξετε σε κάνα γιατρό. Κάνει μπαμ ότι δεν επιθυμείτε να ασχοληθείτε σοβαρά με τους ονειροθέατρους…
Το “Fatal Tragedy” θα μπορούσε να κάνει μεγάλη εντύπωση στους Queen. Και στους Who. Και στους Floyd! Η μελωδία και το όλο χτίσιμο του κομματιού, το οποίο είναι – κλασσικά – πανδύσκολο να παιχτεί, παραπέμπουν σε Ροκ όπερα και αυτό μπορεί να το ακούσει κάποιος καθόλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Όταν μπαίνει το “Beyond This Life”, το πρώτο από τα δεκατοσάλεπτα τραγούδια του δίσκου, αυτό που δεν πιστεύουμε είναι η εκπληκτική διαμοίραση ανάμεσα σε λιμπρέτο και μουσική. Δεν είναι ότι τραγουδάει δύο λεπτά ο Καναδός και οι Αμερικάνοι παίζουν με τις ώρες. Υπάρχει δομή και μέτρο. Και μπορεί το τραγούδι να αλλάζει μέτρο και να περνάει από σαράντα κύματα, αλλά εμείς που ακούμε δεν βαρεθήκαμε ούτε μιλισεκόντ, σε αντίθεση με πολλές δουλειές τους στο μέλλον.
Ο νεοφερμένος Jordan Rudess παίζει σαν δαιμονισμένος, είναι μία γιορτή από μόνος του. Είτε πρόκειται για εύθραυστα θέματα είτε για πεντακόσιες χιλιάδες νότες μέσα σε ένα φλιτζανάκι του καφέ, ο βιρτουόζος πληκτράς δείχνει την κλάση του, χωρίς να ιδρώσει καν. Η κρυστάλλινη εισαγωγή του επίσης παν-εύθραυστου “Through Her Eyes” είναι ένας τρόπος να έλθουμε πιο κοντά με τη μεγαλοφυία ετούτων των μουσικών. Το μπάσο είναι τυφλό και γλυκύ, οι κιθάρες είναι παγωτό χωνάκι με κεράσι από πάνω. Ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ, μία ελεγεία στο ύψος του “Wish You Were Here” και του “Bridge”. H φωνή του LaBrie είναι ο συνοδηγός μας στο ταξίδι των χιλίων μιλίων, που πάντα ζαχαρώναμε να κάνουμε. Και καθώς το τραγούδι φτάνει στο fade out του, εμείς κοιτάμε το είδωλό μας στον καθρέφτη και νομίζουμε πως είναι κάποιος άλλος. Σαν γατιά…
Το δεκατριάλεπτο “Home” είναι σαγηνευτικό. Το σιτάρ και οι μελωδίες του, οι συγχορδίες που εξάπτουν τη φαντασία, το μπασοτύμπανο που οδηγεί με άνεση… Και η ηλεκτρική μπούκα, που εφεδίδικα φλερτάρει με ανατολίτικα θέματα και τα διπλογραμμένα φωνητικά… Ένα έπος από μόνο του! Μία φωνητική ακροβασία α λα Beckett και ένα ρεφρέν που τόσο πολύ μας έλειψε στις επόμενες μουσικές προτάσεις των DT. Και ενώ μας έχουν κατακτήσει ΚΑΙ με αυτό εδώ, τι κάνουν οι αληταράδες; Περνάνε δύο μέτρα από το “Metropolis Part I”, έτσι, για να μας κάνουν να πέσουμε στα γόνατα. Για να συνεχίσουν με το αγαπημένο όλων και των ιδίων και τον εφιάλτη των οντισιόν για drummer, όταν έψαχναν τότε. “The Dance Of Eternity” και όσοι παίζετε τύμπανα και θέλετε να κάνετε το υπέρτατο δώρο στον εαυτό σας, καθίστε και δουλέψτε πάνω εδώ. Κάντε ένα βιντεάκι, στο οποίο θα έχετε προσπαθήσει να παίξετε όσο πιο κοντά γίνεται. Όταν φτάσετε στο Swing σημείο και ετοιμαστείτε να πυροβολήσετε με τις δίκασες και να χαμογελάσετε με αφέλεια στα tutti… Θυμηθείτε ότι όλα αυτά γράφτηκαν πριν είκοσι και ένα χρόνια, ναι;
Τι ώρα να πήγε άραγε… “One Last Time”, η οποία δεν βγάζει κανένα νόημα, σύμφωνα με τη στιχουργική εικονοποίηση της μπάντας και τριάμισι (και κάτι) λεπτά γεμάτα καψούρα, γεμάτα υπέροχα δεύτερα φωνητικά και τόσο πολύ συναίσθημα. Τόσο πολύ συναίσθημα… Και μετά; Μετά τι ρωτάμε; Μετά τι θα πούμε σε μας; Από πού ήλθαμε; Γιατί είμαστε εδώ; Πού πάμε όταν πεθαίνουμε; Και “The Spirit Carries On”. Όλη η ομορφιά της μουσικής σε 398 δευτερόλεπτά. Όλες οι αισθήσεις σε ετοιμότητα. Το 6/8 μέτρο δεν καλπάζει. Απλά συγκινεί. Απλά σε κάνει να θέλεις να κοιτάξεις προς τα πάνω για να τα εμποδίσεις να κατέβουν. Οι δακρυγόνοι απειλούν. Και ίσως πρόκειται για μία απειλή που να μας κάνει σε όλα της.
Nicholas, καλέ μου Nicholas… Σαν άλλος Ρόντια θα περιπλανηθείς σε μία πλατειασμένη κακομοιριά, γεμάτη με κάτι που δεν θέλεις να κατονομάσεις; Ο επίλογος, το δωδεκάλεπτο “Finally Free”, η ένατη και τελευταία σκηνή του έργου, λειτουργεί σαν επωδός, σαν κάθαρση κατά παραγγελία, σαν ένα πανέμορφο πτηνό που επιτέλους κατάφερε να δραπετεύσει από το κλουβί του. Η ηλεκτρακουστική ενορχήστρωση, η μπαρόκ θεματολογία, τα όργανα που οργιάζουν με τον τρόπο τους, οι σκηνές που εκτυλίσσονται μέσα από τη μουσική… Ελπίζω κάποια στιγμή να έλθει κάποιος και να πει ότι αυτό το μεγαλειώδες άλμπουμ, αυτό το υπέροχο κομψοτέχνημα, θα το κάνει Ροκ όπερα και τότε… Τότε όλοι εμείς θα πάμε γονυπετείς να το δούμε, θα φροντίσουμε να κάτσουμε πίσω-πίσω και ΔΕΝ θα φροντίσουμε να μην δακρύζουμε. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ξεπεράσω τις χίλιες λέξεις για ένα κείμενο που αφορά τους Dream Theater. Είναι η πιο γευστική τάπα που έχω ρίξει στον εαυτό μου όλα αυτά τα χρόνια. Είναι η μπάλα που κόλλησε στο ταμπλό και με έκανε να κοιτάξω με απορία πίσω μου… Ποιος τη σφήνωσε εκεί πάνω; Ίσως ένας δίσκος που εδώ και δεκαετίες δείχνει το μεγαλείο της ανθρώπινης έμπνευσης…
Ο Μίκυ, ο Ντόναλντ, ο Γκούφυ και πολλοί από τους ήρωες του μεγαλύτερου δημιουργού κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών, φιγουράρισαν σε εκείνο το δισκάκι και τραγούδησαν παρέα με τον Αμερικανό τραγουδ...
Το EP ξεκινά με το “Porphyria”, με ήχους και φωνή που προσδιορίζουν μια σκοτεινή στιγμή, σαν να ξεδιπλώνεται μια ανατριχιαστική ιστορία. Στο “Dark Era” η «μαυρίλα» απλώνεται. Βάναυσα φωνητικά ...
Στις 3 Νοεμβρίου του 1992, ο Jon Bon Jovi κι η παρέα του αλλάζουν σελίδα. Το hard rock – glam πρόσημο παραμένει εμφανές, μαζί με τα γκομενέ τραγουδάκια και τα κλιπάκια, αλλά η αλλαγή είναι πολ...
To “The Fun Palace” είναι ΕΠΟΣ! Μιλάμε για ένα από τα καλύτερα κομμάτια στην ιστορία του ΜΕΤΑΛ! Είμαι σίγουρος πως δεν θα πάψουμε ποτέ να χτυπιόμαστε όταν ακούμε το τραγούδι αυτό, ιδίως στο ση...
Δυστυχώς, αυτοί οι Εγγλέζοι, που λέγαμε πιο πάνω, έχουν σνομπάρει τελείως τούτο το άλμπουμ. Μόνο το “Bring Your Daughter…” κατέληξαν να παίζουν και αυτό… παλιά. Δεν έχω ιδέα αν κάποτε, στο τρί...
Το “Programmed” ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα σοκ για τα αυτιά. Τα δέκα κομμάτια του δίσκου αποτελούν ένα εξαιρετικό δείγμα αμερικάνικου progressive/power metal.
Ο Θοδωρής είναι ένας άνθρωπος χαμηλότατων τόνων. Το κατάλαβα από τα λίγα λεπτά κουβέντας μας, το κατάλαβα όταν τον επαινούσε για την τεχνική του ο κοινός μας φίλος και εκείνος κατέβαζε το κεφάλι του...
Ο Γιώργος Σταθάκης είναι αρχικά ένας σπουδαίος μουσικός και οργανοπαίχτης. Έχει στην πλάτη του άπειρες εργατοώρες στα πατάρια, παρέα με μεγάλους λαϊκούς καλλιτέχνες. Ο ίδιος αποφάσισε και να τραγουδ...
Φτάνουμε λοιπόν στην τελευταία δεκαετία που πέρασε και έχουμε την ανακοίνωση του Halford στις 7 Δεκεμβρίου 2010 ότι η μπάντα θα βγει στο δρόμο για δύο χρόνια με την Epitaph World Tour, η οποία...
Η ουσία όμως του Jam Night είναι – όπως πολύ γνωρίζετε – όλοι αυτοί που έρχονται και παίζουν. Είναι οι σιτεμένοι με τα όποια κέφια, οι πιτσιρικάδες με την απίστευτη ενέργεια, είναι οι σιτεμένοι με τ...
Ροκ, ελληνικός στίχος, πάθος, οργή, δύναμη, γκάζια. Η ελληνική σκηνή, οι μπάντες από το εξωτερικό, το προσωπικό του στυλ, το υβρίδιο που προέκυψε… Ο Ντίας έγραψε τους ήχους, τη μουσική, ενορχή...
Ένα άλμπουμ που συνδυάζει τέλεια το Progressive, το Μέταλ, το Ροκ, τα υπέροχα φωνητικά, την ακόμα πιο υπέροχη μελωδία… Το 2005 οι Αυστραλοί κυκλοφορούν μάλλον το καλύτερο άλμπουμ τους, ένα από...
Η ουσία είναι ότι πρόκειται για ένα δίσκο που αγαπάω πολύ. Που έχει πολύ ξεχωριστή θέση στη δισκοθήκη και την καρδιά μου. Που θα μου θυμίζει πάντα ότι ο τραγουδιστής με το μαλλί μέχρι το απένα...
Το πρώτο full length για το σχήμα από την Ιταλία. Η ομάδα μετράει και ένα ΕΡ, πριν πέντε χρόνια περίπου. Το λυρικό, συμφωνικό και φυσικά μπαρόκ ύφος μπλέκει με ένα εξίσου μπαρόκ λιμπρέτο. Τις περιπέ...
Θα κάνουμε λοιπόν ένα ταξιδάκι στη δεκαετία του ‘90, ώστε να δούμε αν υπήρχε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα και να γνωρίσουμε ποιοι το υπηρέτησαν. Και ξεκινάω δίχως καμία σειρά.
Η κρουστή μυστηριακή εισαγωγή του “I Chase The Night” μας φτάνει σε ένα καμπαρέ της δεκαετίας του ’30. Ένα James Bond-ικό κομμάτι ξετυλίγεται μπροστά μας, με υποδειγματικές φωνές και χαλί που ακούγε...
Ο δίσκος χωρίζεται σαν θεατρικό. Δύο πράξεις και εννέα σκηνές (τέσσερις και πέντε ανά πράξη αντίστοιχα), τις οποίες συνθέτουν δώδεκα κομμάτια. Η ιστορία μπλέκει με μαεστρία το παρελθόν με το π...
Οι Virgin Steele και στην προκειμένη ο David DeFeis, δημιούργησαν ένα μνημειώδη δίσκο, στον οποίο σεβάστηκαν απόλυτα το κείμενο της Ορέστειας. Το “The House of Atreus Act I” δεν είναι ένας απλ...
Τα πλήκτρα, το βιρτουοζιτέ μπάσο και όλο μοτίβο παραπέμπουν σε μουσικούς, που έχουν πολύπειρα μπες-βγες στα στούντιο. Όπως γίνεται πάντα ή σχεδόν πάντα σε αυτές τις παραγωγές, η μουσική αποδίδεται α...
Οι Junkwolvz μας συστήνονται σαν Heavy Rock ‘n Roll μπάντα από την Αθήνα. Με το που ξεκίνησα να ακούω, εκείνες οι έξι λέξεις μου καρφώθηκαν στο μυαλό. Ας βάλουμε τα αρχικά τους. Πώς είπατε; Γιατί τα...
Για τους Led Zeppelin έχει γραφτεί η φράση “The greatest cover band in Rock n’ Roll history”. Να μου κάνουν τη χάρη οι οπαδοί τους! Πολύ λίγο με νοιάζει εδώ το plagiarism. Εδώ έχουμε μία μπάντ...
Η γυναικεία φωνή είναι πιτσιρίκα. Είναι ναζιάρικη, είναι αθώα, φορά λευκό πουκάμισο και καρό φουστίτσα και ίσως μια διαβολουρά. Ροκ θέματα, πολύ χαριτωμένο ρεφρέν, επαναφορά με κουπλέ φασαριόζικο, π...
Δέκα συνθέσεις (συγκεκριμένα επτά και μία τριλογία) μας ταξιδεύουν στο σκοτεινό κόσμο του ήρωα. Το πρώτο και ομώνυμο κομμάτι (“Dark Saga”) μας βάζει κατευθείαν στο κλίμα από τις πρώτες κιόλας ...
Βασική αρχή της στήλης είναι η ακόλουθη. ΔΕΝ παίρνετε στα σοβαρά αυτά που γράφουμε. Σκοπός μας είναι να περάσουμε καλά και να σας ανεβάσουμε τη διάθεση. Ίσως να μας δείτε να θάβουμε τους Maide...
Ένα από τα κορυφαία concept album, κατά την ταπεινή μου άποψη και προτίμηση και με το οποίο έχω περάσει άπειρες ώρες ακρόασης και συντροφιάς, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το “The Crimson Idol” ...
Πιάνο σε mood μπλε, μέτρο 3/4 και αντί για βαλς, ένας Jazz διάδρομος, που τύμπανα και μπάσο μετατρέπουν σε Jazz Fusion. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα εκπλαγείτε από τον τρόπο που παίζουν οι βιρτουό...
Ευαίσθητα τραγούδια, βασισμένα σε καθαρές κιθάρες, πιάνο, πλήκτρα και φωνή. Ιδανικά για το τραπέζι που λέγαμε πιο πάνω. Οι ματιές γίνονται πιο κλεφτές και πιο ένοχες. Τα χαμόγελα στέκονται υπερήφανα...
Άλλη μια ιστορία που ανακατεύει το διάβολο στα μουσικά δρώμενα. Αυτή τη φορά όμως, είναι η υπεροψία του ίδιου και όχι η ανθρώπινη αμετροέπεια που προκαλεί το διαγωνισμό. Και εδώ συμμετέχει ο ί...
Βασική αρχή της στήλης είναι η ακόλουθη. ΔΕΝ παίρνετε στα σοβαρά αυτά που γράφουμε. Σκοπός μας είναι να περάσουμε καλά και να σας ανεβάσουμε τη διάθεση.
Οι Astrodot φωτίζουν μία εποχή που πάντα θέλαμε να ζήσουμε. Και την ευκαιρία την έχουμε, επιτέλους. Μέσω της μουσικής των παιδιών. Το άλμπουμ είναι ακόμα νωπό. Θα ευχηθούμε καλοτάξιδο και θα περιμέν...
Ο Πάνος, ο οποίος έχει κάνει σχεδόν τα πάντα στο άλμπουμ, δημιουργικά, εκτελεστικά και τεχνικά, είναι ένας σύγχρονος τροβαδούρος, ο οποίος έχει μία θαυμάσια φόρμουλα στο να μεταφέρει τις ιδέες του σ...
Η κιθάρα είναι καθαρή στην αρχή και αγριεύει πιο μετά. Τα τύμπανα οδηγούν με άνεση. Η φωνή είναι αφηγηματική. Ίσως τα παιδιά να απολαμβάνουν ένα τεράστιο φάσμα από μπάντες, από τους Pink Floyd μέχ...
Το “Abbey Road” των The Beatles βέβαια δεν πέρασε ποτέ κάτω από τη μύτη μου απαρατήρητο. Από τα μέσα της δεκαετίας του '70, που το έβαλε στο πικάπ μας ο συγχωρεμένος ο αδερφός μου, μπήκε από τα αυτι...
Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που το άκουσα. Up tempo, με βαρβάτη εισαγωγή και γκράντε riffing, με αιχμηρούς στίχους και ζόρικη μελωδία. Πάντα ακούω μουσική όταν κάνω δουλειά στον υπολογιστή ...
O απόφοιτος του Αριστοτέλειου είναι ένας μουσικός… Ναι, το ξέρω ότι σπούδασε οικονομολόγος ο άνθρωπος, αλλά η μουσική είναι η επιστήμη στην οποία τελικά επένδυσε. Ο Πάνος λοιπόν είναι συνθέτης, κιθα...
Ο Λουκ ανεβαίνει τη σκάλα του σπιτιού του που οδηγεί στον εξωτερικό, προαύλιο χώρο. Αυτή δεν είναι μία τυχαία πρόταση που μου κατέβηκε στο το μυαλό, αλλά η αρχή της περιγραφής μιας σκηνής από ...
Γράδο… μονάδα μέτρησης. Και μάλιστα «απαγορευμένη». Υπό την έννοια ότι «δεν επιτρέπεται» να χρησιμοποιείται σε εμπορικές συναλλαγές. Διαβάζω στο διαδίκτυο πως είκοσι γράδα αντιστοιχούν σε πενήντα βα...
O Richard Pierce “Richie” Havens, R.I.P. (21-1-1941 – 22-4-2013), ήταν κιθαρίστας και συνθέτης, συνδυάζοντας στοιχεία από folk, soul, rhythm & blues, rock μουσικές. Υπήρξε ο καλλιτέχνης πο...
“The Fire You Want”… Αυτό, αυτό! Χιτάρα, κομματάρα, μπασοτύμπανο βαρβάτο, κιθάρα από δίπλα, η οποία αναλαμβάνει δράση μετά το πρώτο κουπλέ. Όμορφο θέμα και επαναφορά, ήτοι σταυροκούμπωμα των σ...
Επίλογος με το “Black Jack Order”. Γκρουβάτο Ροκ, το οποίο επιδέχεται πολλών ερμηνειών, με τη μπάντα να κάνει τα γλυκά μάτια ακόμα και στο New Wave, ακόμα και στη Britpop. Είπαμε, τα παιδιά απολαμβά...
Τα παιδιά από την Κοζάνη λοιπόν. Ένα σχήμα που υπάρχει από το 1998 και το οποίο το 2018 ευτυχεί να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο άλμπουμ του. Και όσον αφορά τη μουσική τους… Μέταλ! Το “Molten Core...
Το όλο γεγονός αποτέλεσε έμπνευση και αποτέλεσμα των προσπαθειών των Michael Lang, Artie Kornfeld, Joel Rosenman και John P. Roberts. Οι δύο τελευταίοι χρηματοδότησαν το όλο εγχείρημα,
Το “Hell’s Door” είναι το βίντεο της μπάντας από το άλμπουμ αυτό και το σημείο αναφοράς του είναι ένας κρατήρας στο Turkmenistan, o οποίος δεν έχει σταματήσει να καίει από το 1971! Είναι πραγματικό ...
Μάλλον θα πρέπει να προγραμματίσει σύντομα το πρώτο της full length. Είχα την τύχη να ακούσω μία απίστευτα ατόφια φωνή να επιβάλλεται με θέρμη και αγάπη στο μουσικό χαλί της. Να το πατά με χάρ...
Η παρουσίασή τους εδώ έγκειται στο γεγονός, ότι ποτέ δεν έλαβαν τα εύσημα που τους αναλογούν ή αναλογούσαν, ποτέ δεν αναγνωρίστηκε όσο οφειλόταν η αξία τους και δεν νομίζω να υπάρχουν πάρα πολ...
«Τώρα αλλάζει η εποχή – η σιωπή σου μόνο αντηχεί»… Δημιουργείς μουσική όταν μένεις ένδεκα χιλιάδες μίλια μακριά από το συνεργάτη σου; Πώς θα γίνει να στηθεί ένα ολόκληρο άλμπουμ από απόσταση;
Συνεχίζουμε το αφιερωματικό αυτό άρθρο, παρουσιάζοντας τους επόμενους πέντε σπουδαίους κιθαρίστες, οι οποίοι έλαβαν λιγότερη δημοσιότητα ή έτυχαν μικρότερης αναγνώρισης, από αυτή που τους οφειλόταν....
Σε μια βραδιά που θα θυμόμαστε για πάντα ως μια εκ των πιο “σκοτεινών” στην ιστορία του αθλητισμού, τα Grammy 2020 έλαβαν χώρα στην πόλη που “γεννήθηκε” ουσιαστικά ο θρύλος Kobe. Με την Alicia...
Οι τύποι είναι παιχταράδες, έχουν φιλοξενήσει άλλους παιχταράδες στους δίσκους τους και φωτογραφίζω ΚΑΙ τον Kee Marcelo, έχουν τα τραγούδια και φυσικά τα εχέγγυα για να καλύψουν ένα βράδυ με μ...
Τα τραγούδια τους πάντα έδεναν σε κάθε πρόγραμμα. Παίζοντάς τα, σκεφτόμουν από μέσα μου το πώς θα ήταν αυτές οι δύο Ελληνίδες ιέρειες να βρεθούν μαζί στο πάλκο, έστω για μια βραδιά.
Υπάρχουν όμως επίσης αμέτρητοι, αξιολογότατοι κιθαρίστες, οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν έτυχαν της αναγνώρισης που τους άρμοζε, δεν τους αποδόθηκε η δημοσιότητα που τους αναλογούσε…
Ο επίλογος δίδεται με το “Sealed Curse”. Σκοτεινό και κείνο, με φυσικό τσέλο από τον κύριο Stephan Keeman, και τη φωνή να αναρωτιέται… “Where do I go from here”… Γκάζωμα και τα αντρικά φωνητικά κουμ...
Τώρα ξέρω πως βρίσκομαι στο σωστό τόπο και χρόνο! Τα συνθήματα παίρνουν φωτιά. Ο Βασίλης τα δέχεται με χιούμορ. Μήπως να το σκεφτόταν να κάνει μια βραδιά με τη φωνή του, μία κιθάρα και ιστορίε...
Για το 2020 λοιπόν θα σας πούμε μόνο ευχές και θα σας αφιερώσουμε μόνο τραγούδια. Δίσεκτο-ξεδίσεκτο, εμείς θα το καλωσορίσουμε με τον ίδιο τρόπο και θα του φερθούμε το ίδιο. Με πολλές ανταποκρ...
Σε λίγες μέρες θα βρίσκονται στην Αθήνα και είμαι σίγουρη πως το θέαμα αλλά και η μουσική θα μας συνεπάρει. Καλώς ήρθατε στο κόσμο των vampire και των λύκων! Ακονίστε τα λατινικά σας και ετοιμ...
Ο πραγματικός οπαδός δεν νοιάζεται για ίντριγκες και λοιπές χαζομάρες. Μόνο για ανθρώπους και το ίδιο το γκρουπ. Όσοι λοιπόν το σκέφτεστε δυο φορές για το αν θα πάτε να τους δείτε φέτος, αφήστ...
Born in violence, taught the lessons… learning how to dance… Απλά τα πράγματα; Οι Crash Valley από τη land Down Under, με δικά μας παιδιά στη σύνθεσή τους, ετοιμάζονται να παρτάρουν τον ...
Ο MOTU (Τι πράγμα; Τι σημαίνει MOTU; Συγγνώμη, το προηγούμενο επεισόδιο ΔΕΝ το διαβάσαμε; ΔΕΝ γουστάραμε; Ααααχ, βρεμένη σανίδα που θέτε…) τον αποφεύγει και στη συνέχεια παρεμβαίνει ο Russell Allen,...
Πάνω στη σκηνή ο Jeff Scott Soto είναι ΠΑΝΤΑ ένα θηρίο ανήμερο. Συνοδευόμενος από τέλειους μουσικούς, προσφέρει ένα εκπληκτικό οπτικοακουστικό θέαμα. Νιώθεις πόσο τυχερός είσαι που αγαπάς αυτή...
Όλοι μα όλοι οι συνδαιτημόνες φορούν το ίδιο ακριβώς μπλουζάκι, το οποίο έχουν τυπώσει οι ίδιοι και το οποίο γράφει στο μπροστινό μέρος “M.O.T.U. Minions”. Μάστα… Τσιράκια του Μότου… Ρώ...
Τη θέση του Rocken πίσω από τα τύμπανα των Ryche ανέλαβε ένας εκπληκτικός drummer, o Casey Grillo, παντού γνωστός από την εικοσαετή θητεία του στους Kamelot.
O La Torre θα είναι παρών, θα μας ενθουσιάσει, θα πάρει κινητά από τις μπροστινές σειρές για να καταγράψει, να πει νόστιμα λογάκια και να τα επιστρέψει, θα είναι ο άνθρωπος που θα έχει καταφέρ...
Μετά τα δύο εκείνα ιστορικά LiVE οι Ryche ξεκίνησαν να δουλεύουν πάνω στον πρώτο τους δίσκο με τον Todd στη φωνή. Η ομώνυμη δουλειά τους βγήκε τον αμέσως επόμενο χρόνο, έκανε πολύ κόσμο να διχ...
Αυτοί είναι οι Queensryche, κυρίες και κύριοι και αυτοί είναι οι οπαδοί τους. Και τον προσεχή Νοέμβριο, στις συναυλίες τους στην Ελλάδα, θα το νιώσετε και σεις. Θα έχουμε κι άλλα να μοιραστούμ...
Μια και οι Αμερικανοί… ξανάρχονται, είπα να αναστήσω κάποια από τα λόγια τους τότε. Είχαν μιλήσει από καρδιάς, είχαν πει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα και δεν τσιγκουνεύτηκαν τα λόγια τους, ιδί...
Είχαν μόλις σπατσάρει με τα γυρίσματα για το “Ace Ventura”, όταν τους ζητήθηκε να πάρουν μέρος σε μία άλλη ταινία. Με το που είπαν όμως ότι είχαν ήδη «αρτυθεί», οι παραγωγοί της «άλλης» ταινίας αποφ...
Οι Evergrey κατάγονται από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Δημιουργήθηκαν το 1995 και το 1998 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, “The Dark Discovery”. Το 1999 κυκλοφορεί το άλμπου...
- Μισό… Αυτός δεν είναι που είχε κερδίσει το σουηδικό Idol, τρέχοντας πάνω κάτω την αρένα με το “Run To The Hills”;- Ναι, αυτός είναι. Για πάρε τώρα εδώ…
Ο Βασίλης και η Γιώτα έρχονται κοντά μας. Απαντούν σε διάφορες ερωτήσεις. Πώς είναι να παίζουν μαζί; Αν θα κυκλοφορήσουν κάτι σύντομα… Οι απαντήσεις αποπνέουν αμοιβαία εκτίμηση, αμοιβαίο θαυμα...
Τη Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου βρεθήκαμε στο Bock Beer Bar Restaurant και τη συνέντευξη Τύπου για το Chania Rock Festival 2019. Η φετινή διοργάνωση θα λάβει χώρα στις 5 και 6 Ιουλίου στα Χανι...
Ο Geoff Tate θα εμφανιστεί στην Ελλάδα, παίζοντας ΟΛΟΚΛΗΡΟ το “Operation: Mindcrime” (και όχι μόνο), στις 13 Φεβρουαρίου στο Principal Club Theater, στη Θεσσαλονίκη...
Οι Primal Fear και ο Gus G, με τη σόλο μπάντα του, εμφανίζονται το Σάββατο 12 Ιανουαρίου στη Θεσσαλονίκη, στο Eightball και την Κυριακή 13 Ιανουαρίου στην Αθήνα, στο Κύτταρο Live.
Καλή Χρονιά να έχουμε! Υγεία, αγάπη, αγάπη και υγεία! Ακολουθούν, χωρίς καμία αλφαβητική ή άλλη σειρά οι ευχές των ανθρώπων του περιοδικού. Και του χρόνου!
Το άλμπουμ ονομάζεται "Empire", που σημαίνει "Αυτοκρατορία"... Προφητικός τίτλος - τουλάχιστον. Πάνω από τρία εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τον εθνικό τους οργανισ...
Βρεθήκαμε στα Devasoundz Studios για την προ-ακρόαση του πρώτου πρώτου άλμπουμ μιας ολοκαίνουργιας μπάντας, η οποία ακούει στο όνομα Voidnaut και η οποία αποτελείται από τέσσερις μπαρουτοκαπνι...
Θυμός, πόνος, θλίψη, απόγνωση αλλά και ελπίδα και θάρρος για να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά. Ένα άλμπουμ - θησαυρός μουσικής και φωνητικών. Ο Γιώργος μας έκανε και ανατριχιάσαμε!
Στην αρχή του νέου έτους τα νέα του ''παιδιά'' θα μπουν στο στούντιο να πάρουν την τελική τους μορφή... και εμείς απλά του ευχόμαστε να τα δει όπως επιθυμεί!
Ξεκινάω με το κλασσικό disclaimer πως είναι απίθανο να καταφέρεις να χωρέσεις τα καλύτερα σε ένα top 100. Θα αφήσεις άλλα τόσα απέξω. Πόσο μάλλον σε ένα top 10...
Είναι ωραίο να γράφεις για τα αγαπημένα σου πράγματα. Και πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για μουσικές και δίσκους, για το αλατοπίπερο της ζωής. Όπως είναι και πολύ όμορφο το νοητικό ταξίδ...
Τα δέκα καλύτερα; Όχι, ούτε για αστείο… Ακόμα κι αν με σημάδευε κάποιος στον κρόταφο (-Κόψε κάτι, ρε μεγάλε! –Μα δεν είπα με τι, ρε μεγάλε!), δεν υπήρχε περίπτωση να καταλήξω στα δέκα καλύτερα...
Έχουν γραφεί δεκάδες άρθρα για το μεγαλείο του συγκεκριμένου δίσκου. Έχουν αναρωτηθεί πολλοί πώς είναι δυνατόν ο ανθρώπινος νους να κατεβάζει τέτοιες ιδέες.
SWANS IΣΟΝ MICHAEL GIRA, ένας πολυπράγμων αρτίστας, που στα νιάτα του θέλησε να ασχοληθεί με τις εικαστικές τέχνες, αλλά μίσησε τον καθωσπρεπισμό του πανεπιστημίου και το έριξε στις χαμαλοδουλειές, ...
Οι Tiger Lillies δεν είναι καινούριοι, κι όμως ακούγονται πάντα φρέσκοι. Θεωρούνται οι νονοί του είδους μουσικής που χαρακτηρίζουμε σαν «εναλλακτικό καμπαρέ».
Έχει έρθει η σειρά των Jane Doe να μας παρουσιάσουν τη δουλειά τους και να μας ξεναγήσουν μέσα σε λίγες γραμμές σε κάθε τραγούδι τους. Για δείτε τι λένε...
Μπορεί ο DEE να είναι ο «πρωταγωνιστής» του συγκεκριμένου κειμένου, δε θα είναι όμως το μοναδικό τιμώμενο πρόσωπο. Θα αναφερθούν αρκετά ακόμη ονόματα και ιστορίες
Το 2012 ήταν πολύ φτωχό για τα κινηματογραφικά soundtrack. Λίγες εκπλήξεις, λίγες καλές δουλειές και πολύ μουσική ασχήμια. Άλλαξε η μόδα. Το 2012 ήταν πολύ φτωχό για τα κινηματογραφικά soundtra...
Oι Daft Punk αποτέλεσαν και την πρώτη μπάντα mainstream ηλεκτρονικών ακουσμάτων. Η ηλεκτρονική μουσική ακουγόταν πλέον από οποιονδήποτε. Είχε γίνει μόδα!
Σε λίγους μήνες λογικά που θα λάβει χώρα η δίκη, ο Randy θα παρεβρεθεί στη Τσεχία. Δεν θα το σκάσει. Εάν έχεις τη συνείδησή σου καθαρή, δεν την "κάνεις" με ελαφριά πηδηματάκια.
Fast Forward σε ένα μήνα ακριβώς από σήμερα. Η ημέρα είναι 20/12/12 και η ώρα 12 το μεσημέρι. Ξαφνικά συναγερμός. Έκτακτα δελτία ειδήσεων, το νέο μεταδίδεται στόμα με στόμα.
Το μόνο που με φοβίζει είναι ότι θα γουστάρω και θα μας κάνει ζημιά στις καθυστερήσεις της χρονιάς. Και άντε μετά να συμμαζέψεις την λίστα. Άτιμες Κατσίκες...
Για την ιστορία του κλαρινέτου, οι πληροφορίες είναι περιορισμένες καθώς χάνεται στα βάθη των αιώνων και ξέρουμε πως προήλθε από μετεξέλιξη παλαιότερων παρόμοιων οργάνων.
Θα είναι η νεαρή Αυστραλέζα, που μένει στο Άμστερνταμ και δραστηριοποιείται στη house σκηνή της Ευρώπης, το επόμενο μεγάλο όνομα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής;
Θυμάμαι πριν 15 χρόνια περίπου, εκεί προς τα τέλη των 90's όταν ο κλασσικός μεταλλάς της εποχής ήταν must να έχει μακρύ σγουρό μαλλί, να φοράει από πάνω τζιν μπουφάν και να φοράει μπλούζα Αις Ντερθ ...
Σ’αυτή την αναδρομή στην ιστορία που γέννησε τους Madrugada και την μελαγχολική ροκ της Νορβηγίας, γνωρίσαμε πτυχές της ζωής και της δουλειάς του Robert Buras και του Sivert Hoyem.
Ένας οπαδός έγραψε ... "ο τίτλος „Tears In The Rain“ ταιριάζει τέλεια με την προοπτική που έχεις στο μυαλό σου και με αυτό που επιθυμείς να επιτύχεις".
O Andreou δημιουργεί ένα δικό του μουσικό σύμπαν και το γεμίζει με έμπνευση. Ξέρει να ελίσσεται με μαεστρία ανάμεσα στη new age, jazz και ορχηστρική μουσική με σαγηνευτικό τρόπο.
Οι Rival Sons ροκάρουν! Βγάλε απ' το rock το heavy, το hard, και άστο να βρει τις ρίζες του. Μέσα στα blues, στις ψυχωμένες ερμηνείες και στον ήχο της κιθάρας.
Ένα ολοκαίνουργιο σχήμα στον ευρύτερο χώρο της ροκ, αποτελούμενο από έμπειρους και διάσημους μουσικούς, το οποίο αναμένεται να προκαλέσει μεγάλη αίσθηση.
"Οι κάτοικοι της Motown αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον χωρίς περιορισμούς και αυτοσυγκράτηση πέρασαν τις πύλες της Funk". Διαβάστε ένα διαφορετικό παραμύθι ...
Αυτή τη στιγμή είναι που χρειαζόμαστε μπάντες όπως οι SOAD. Ας έχει ο καθένας τους την βίλα του στο Μαλιμπού και ας σνιφάρει 20 γραμμάρια κοκαίνη την ημέρα. Δεν με νοιάζει.
It's all about money & fame. Ένα άρθρο βασισμένο στην προ ημερών έκρηξη ειλικρίνειας του Peter Dolving σχετικά με την αποχώρησή του από τους Σουηδούς The Haunted.
Δεν διάλεξα εγώ τον υπέρτιτλο… Είναι όμως ο πλέον ταιριαστός. Είναι το λογοπαίγνιο που θα ήθελα να κάνω, είναι η ατάκα που θα φύλαγα για τις κουβέντες με τους φίλους μου…
Ένας DJ πραγματικός Star!!! Η αλήθεια είναι πως ο DJ Sasha πραγματικά άλλαξε την ιστορία της electronica και ολόκληρη την ιδεολογία του να είναι κανείς …
Δε μπορεί να είναι Led Zeppelin, η φωνή είναι γυναικεία! Αλλά η μουσική…; Αυτό το βρώμικο ριφάκι της κιθάρας θυμίζει το "When the Levee Breaks" και ...
Η Διεθνής Αμνηστία αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα τετραπλό, επετειακό άλμπουμ με τραγούδια - ποιήματα και καλλιτέχνες που ταιριάζουν με όσα εκφράζει όλα τα χρόνια που δραστηριοποιείται.
Tο αποτέλεσμα της ένωσης δύο μεγάλων μουσικών. Ακούγοντας την δουλειά τους αμέσως νιώθεις ότι η συνύπαρξη αυτών των δυο καλλιτεχνών έχει να σου προσφέρει κάτι διαφορετικό απο τα συνηθισμένα.
O Myles Kennedy μοιράζεται μαζί μας τα βιβλία, που διαβάζει τη στιγμή αυτή και τον ενέμπνευσαν ούτε λίγο ούτε πολύ να συνθέσει το "Apocalyptic Love" με τον Slash.
Ήταν οι Beatles πιο γνωστοί από τον Χριστό; O Βασίλης πανταζόπουλος γράφει για το φαινόμενο The Beatles, το οποίο ήταν κάτι περισσότερο από νούμερα και κοστούμια.
Η παράσταση προσφέρει μια πιο συμπονετική θα λέγαμε, προσέγγιση, δημιουργώντας έναν πιο αληθινό (;) χαρακτήρα, ο οποίος θέλει να πιστέψει στην όποια εξιλέωση μπορεί να προσφέρει η μουσική...
...
Θα ξεκινούσα το αφιέρωμα λέγοντας πως πρόκειται για ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα εγχώρια συγκροτήματα της ακραίας metal σκηνής, όμως έχουν ξεφύγει από αυτό εδώ το στάδιο εδώ και αρκετό καιρό.
1992, Αθήνα! Η χρονιά που οι Αρτέμης, DJ Alex και Ευθύμης, αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα από τα πλέον επιδραστικά hip hop σχήματα στην Ελλάδα, τους Terror-X-Crew.
Ακροβατούσε ανάμεσα σε μουσική και ποίηση, ποτέ δεν ήταν ο μεγάλος στάρ αλλά πάντα ενέπνεε σεβασμό στον κύκλο του, έχει φανατικό κοινό και διαθέτει μία ποιότητα ανθρώπου που σπάνια συναντάς.
...
Στην εποχή μας, όποια πέτρα και να σηκώσεις, θα δεις και το όνομά του. Είναι σίγουρα μία από τις μεγαλύτερες μορφές, στη μουσική σκηνή, τα τελευταία 30 χρονιά.
Σου έρχονται στιγμές από τα παιδικά σου χρόνια, εκείνα τα καλοκαίρια που ανακάλυπτες τον έρωτα και την ζωή, ακούγοντας τα βράδια, άπειρες φορές, τους δίσκους των Σπαθιών και τη χαρακτηριστική φωνή τ...
Εάν υπάρχει ένα σχήμα, το οποίο πέρασε μέσα από χίλια κύματα και απέδειξε πως είναι εφτάψυχο και δεν το βάζει κάτω τόσο εύκολα, τότε αυτό είναι οι Αμερικανοί. Διαβάστε το απίστευτο χρονικό της πορεί...
Όταν ο, ιρλανδικής καταγω- γής, Everlast αποφάσισε να φτιάξει μία μπάντα, ενώθηκε με τον φίλο του από το σχολείο Danny Boy και τον DJ Lethal, έναν Λεττονό μετανάστη, και δημιούργησαν τους House Οf P...
O B-Real είναι ένα από τα βασικά μέλη του γνωστού συγκροτήματος Cypress Hill, ένα πρωτοπόρο μουσικό όχημα, το οποίο δημιούργησε ένα απόλυτα δικό του στυλ. Latin & gangsta hip hop στο ίδιο καζάνι...
«Οι james δεν είναι μία απλή μπάντα αλλά μια ιδέα», δηλώνουν οι ίδιοι. Ισχύει κάτι τέτοιο; Ο Γιώργος Γκουγκούδης κάνει μία αναδρομή στην καριέρα των Βρετανών και δίνει τις απαντήσεις.
...
O Nίκος Καραμηνάς γράφει για μία από τις μεγαλύτερες και δημοφιλέστερες μουσικές προσωπικότητες των τελευ- ταίων δεκαετιών. Ο μουσικός και άνθρωπος Moby! Οι ανησυχίες του! Η πορεία του προς την κορυ...
Θα μπορούσε να ήταν μία μοντέρνα έκδοση της Σταχτο- πούτας, κι όμως δεν είναι. Σε μία εποχή, που οι όροι «τέ- χνη» και «καλλιτέχνης» απο- τελούν είδος προς εξαφάνιση, έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κάπ...