Άρθρα Μουσικής

loogoo

Allab Out Concept: Conspiracy of 'Them'

Πληροφοριακά Στοιχεία
Κατηγορία: Άρθρα Μουσικής
Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 30 Ιουνίου 2020 01:01
 
KING DIAMOND
Conspiracy Of 'Them'

The sequel: Conspiracy
Roadrunner: 21 Αυγούστου 1989
 
1. At the Graves
2. Sleepless Nights
3. Lies
4. A Visit from the Dead
5. The Wedding Dream
6. "Amon" Belongs to "Them"
7. Something Weird
8. Victimized
9. Let It Be Done
10. Cremation
 
king2044
 
   Πίσω στο μακρινό 1989, όταν το MTV Europe έπαιζε ασταμάτητα στις οθόνες μας, είχα την πρώτη μου επαφή με το «Βασιλιά». Όσο κι αν προσπάθησε η αδερφή μου να με μυήσει στη «μαγεία» του, δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που τα αθώα παιδικά μου μάτια καρφώθηκαν στην οθόνη της τηλεόρασης, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν τι είναι αυτό που βλέπουν. Η μορφή του «βαμμένου κύριου» στο απόκοσμο και επιβλητικό video clip του “Sleepless Nights” ήταν αρκετή για να μου στοιχειώσει τα όνειρα για αρκετό καιρό. Όμως ο ρυθμός του συγκεκριμένου κομματιού καθιστούσε απίστευτα ελκυστικό το θέαμα και ήξερα πως ο «Βασιλιάς» μου έγνεφε για να τον ακολουθήσω στο μουσικό του ταξίδι.
 
   Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδικά τραύματα (μάλλον) ξεπεράστηκαν, αυτό που δεν ξεπεράστηκε ποτέ όμως είναι η αδυναμία μου στον τρίτο concept δίσκο του King Diamond και άκρως επιτυχημένο sequel της ιστορίας του “Them”, ο οποίος ήρθε να προστεθεί στη λίστα με τα αγαπημένα μου concept albums. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του “Them”, το “Conspiracy” ήρθε για να συνεχίσει την ιστορία του ενήλικου πλέον King (γιατί ο King Diamond τοποθετεί τον εαυτό του στο κέντρο της ιστορίας), ο οποίος έχει φύγει από το άσυλο και επιστρέφει στην οικία της οικογένειας (γνωστή ως “Amon”) για να διεκδικήσει δικαιωματικά ό,τι του ανήκει, ως νόμιμος κληρονόμος της οικίας. Σχεδόν από εκεί που έκλεισε το “Them” ξεκινά το “Conspiracy” μουσικά, με την ανατριχιαστική εισαγωγή των πλήκτρων που άνετα μπορεί να σε κάνει να μην μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ ("At the Graves" – από τα καλύτερα κομμάτια του «Βασιλιά» γενικότερα). Το σκηνικό τρόμου αρχίζει να χτίζεται αργά και σταθερά. Ο King Diamond αναζητά τη νεκρή αδερφή του Missy και προσπαθεί να πάρει απαντήσεις για τον άδικο χαμό της, ενώ οι «επισκέπτες» από το “Them” κάνουν την εμφάνισή τους τη νύχτα. Ο King προχωρά μαζί τους στην εξής συμφωνία. Τους παραχωρεί τον έλεγχο της οικίας με αντάλλαγμα να του επιτρέψουν να δει ξανά τη Missy ("Sleepless Nights" – μόνο και μόνο για αυτό το τραγούδι μπορούν να γραφτούν σελίδες ολόκληρες), ώστε να καταφέρει να πάρει τις απαντήσεις που ζητάει.
 
"Then let us make You an eternal deal
You will attend to the graves
You'll give us the house back and keep in mind
that we only come here at night"
 
king2045
 
   Ο King αποφασίζει να βάλει μπροστά το σχέδιό του, λέγοντας ψέματα ("Lies") στο γιατρό που επιβλέπει την ψυχική του υγεία, ώστε να του αποδείξει πως δεν ακούει φωνές, ούτε πως επικοινωνεί με πνεύματα. Αφού η συμφωνία με τους «Άλλους» έχει κλείσει, η Missy επιστρέφει τη νύχτα από τον τάφο της και εμφανίζεται στον αδερφό της ("A Visit From The Dead"). Ως πνεύμα, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να προειδοποιήσει τον αδερφό της ώστε να είναι πλέον πιο προσεκτικός. Για αυτό το λόγο του στέλνει ένα όνειρο, στο οποίο του αποκαλύπτεται η πλεκτάνη που στήνεται πίσω από την πλάτη του. Στο όνειρο o γιατρός φαίνεται πως ετοιμάζεται να παντρευτεί τη μητέρα του και να πάρει για εκείνον την οικία ("The Wedding Dream" – με στοιχεία και από το "Bridal Chorus" του Wagner παρακαλώ). Ο King ξυπνάει από τον εφιάλτη έντρομος και αναρωτιέται για το τι πρόκειται να συμβεί. Την επόμενη ημέρα το όνειρο του βγαίνει αληθινό, αφού φτάνει στο σπίτι η μητέρα του, συνοδευόμενη από τον γιατρό του ("Amon” Belongs to “Them"). O King προσπαθεί να εξηγήσει στη μητέρα του πως το σπίτι ανήκει στους «Άλλους» και πως δεν θέλει να αφήσει το γιατρό να μπει μέσα, αλλά εκείνη επιμένει. Τελικά καταλήγει να βιώσει την απόλυτη προδοσία από την ίδια τη μητέρα του, όταν με μια ένεση τον αφήνει αναίσθητο στο πάτωμα. Η κορύφωση του δράματος ξεκινά (“Something Weird”). Ο γιατρός και η μητέρα του King αποφασίζουν να αποτελειώσουν το σχέδιό τους. Απευθύνονται στον πατέρα της τοπικής εκκλησίας και του παρουσιάζουν τον King ως παράφρονα και επικίνδυνο. Ο πάτερ Sammael θεωρεί πως δεν μπορούν να το σώσουν, γιατί ενδεχομένως να έχει κυριευτεί από δαίμονες. Γιατρός και μητέρα πιστεύουν πως κατάφεραν να στήσουν την τέλεια «πλεκτάνη» εναντίον του ("Victimized"), ώστε να κληρονομήσουν οι ίδιοι το σπίτι.
 
“Conspiracy, I am being victimized again... victimized”
 
   Αποφασίζουν, με τη σύμφωνη γνώμη του αιδεσιμότατου, να τον κάψουν μέσα στο φέρετρο, ώστε να «σιγουρέψουν» πως ο δαίμονας θα μείνει μέσα ("Let It Be Done"). Και ενώ πιστεύουν πως κατάφεραν να τον ξεφορτωθούν μια για πάντα, ο King υπόσχεται πως θα τους βασανίζει και θα τους στοιχειώνει για πάντα από τον τάφο του…
 
“Whenever the dark is near
I will return from the grave
to haunt You...Godforsaken whore”
 
 
   To “Conspiracy” είναι συγκλονιστικός δίσκος και κατά την ταπεινή μου άποψη κατάφερε να ξεπεράσει το “Them”. Η θεατρικότητα της ερμηνείας του King Diamond, τα φημισμένα falsetto του, η ευκολία με την οποία αλλάζει τη φωνή του και ερμηνεύει ρόλους, είναι απαράμιλλη. Οι μελωδίες κλιμακώνονται και αποδίδουν στο μέγιστο τα συναισθήματα του τρόμου, της απόγνωσης και της προδοσίας, ενώ οι στίχοι αποτελούν κανονικό σενάριο ταινίας τρόμου και εξιστορούν με κάθε λεπτομέρεια την ιστορία. Ο κορυφαίος Andy LaRocque, μαζί με τον Pete Blakk, συνθέτουν το απόλυτο κιθαριστικό δίδυμο, με σόλο που ξεχωρίζουν για την τεχνική και την ποικιλομορφία τους, ενώ ο Hal Patino στο μπάσο με το Mikkey Dee (ο οποίος μετά το “Conspiracy” αποχώρησε) στα drums, αποτελούν το απόλυτο rhythm section. Ειδική μνεία αξίζει να γίνει και στο Roberto Falcao, που η δουλειά του στα πλήκτρα ενίσχυσε τη «δαιμονική» ατμόσφαιρα του δίσκου, ενώ ευθύνεται και για την παραγωγή, στην οποία συμμετείχε (έχοντας ένα ειδικό τρόπο να μιξάρει τα σόλο) και ο Chris Tsangarides. Σαφέστατα λοιπόν το “Conspiracy” κατέχει ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους κλασικούς concept δίσκους και αποτελεί μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες του King Diamond.
 
Από το μακρινό 1989 μέχρι και σήμερα ο «Βασιλιάς» κατάφερε να μας στοιχειώσει για πάντα.

“I cannot sleep at night
That's what the day is for anyway”
 
Τζοβάνα Σπήλιου
 
The prequel: Them
Roadrunner: 20 Ιουνίου 1988 (στην Ευρώπη)
 
1. Out from The Asylum
2. Welcome Home
3. The Invisible Guests
4. Tea
5. Mother's Getting Weaker
6. Bye, Bye, Missy
7. A Broken Spell
8. The Accusation Chair
9. 'Them'
10. Twilight Symphony
11. Coming Home
 
 king2047
 
   To 1988 είναι η πιο μαγική χρονιά στην ιστορία του Heavy Metal. Ίσως βέβαια να μην τα λέω και καλά και να έχω αδικήσει κάποιο άλλο έτος, αλλά και έτσι να ‘ναι, μιλάμε για μία χρονιά που μας έχει κεράσει μόλις με τα παρακάτω. “Seventh Son Of A Seventh Son”, “Transcendence”, “Operation: Mindcrime”, “Kings Of Metal”, “Port Royal”, “…And Justice For All”. Και ο κατάλογος είναι σελίδες επί σελίδων μακρύς.

   Ο Kim Bendix Petersen, o Δανός μουσικός, ερμηνευτής, συνθέτης και – αν δεν κάνω λάθος – ο πρώτος Μέταλ τραγουδιστής που δίπλα στο όνομά του είχε τις λέξεις “All vocals”, για να δείξει ακριβώς πως ό,τι ακούγαμε από φωνές στο δίσκο ήταν δικό του, ήταν ο άνθρωπος που έφερε τον τρόμο στο Μέταλ, φιλτράροντας με εξαιρετικό τρόπο τις επιρροές του και δημιουργώντας concept άλμπουμ, τα οποία μέχρι σήμερα ακούγονται με ενθουσιασμό. Ο King είναι ένας από τους καλλιτέχνες που έχτισαν το Μέταλ, βάζοντας τσουβάλια ολόκληρα από λιθάρια κατά τη διάρκεια της δόμησης. Οι Mercyful Fate ήταν ένα θαυμάσιο σχολείο για το διαμαντένιο στρατιώτη και όταν πλέον ξεκίνησε τη δική του μπάντα, ήξερε ακριβώς πώς να στοχεύσει. Στο “Fatal Portrait” δεν είχε ιστορία να καλύψει όλα τα τραγούδια και έτσι αρκέστηκε σε μόλις πέντε από αυτά. Δεν πειράζει καθόλου. Η ιστορία ήταν σκοτεινή και τα τραγούδια έδειχναν το συνθετικό μεγαλείο του δημιουργού τους και των συνεργατών του. Μεταξύ μας και μόνο που υπάρχει το “Halloween” στο δίσκο… Δεν θα με ένοιαζε αν δεν υπήρχε τίποτε άλλο.

   Ένα χρόνο πριν την άφιξη του “Them”, o King Diamond εξαπολύει το “Abigail”, με το οποίο δείχνει υπερήφανα τα δόντια του. Ο δίσκος ξετρελαίνει τους Μέταλ οπαδούς, οι προσδοκίες είναι πολύ υψηλές για το διάδοχο και ο δαιμόνιος Δανός μας αποζημιώνει με ένα από τα καλύτερα άλμπουμ στην ιστορία του ιδιώματος. Είναι μάλιστα τόσο καταπληκτική η ιστορία τρόμου που εξιστορείται, που ο ίδιος ο καλλιτέχνης αποφασίζει να την κρατήσει και για τον επόμενο δίσκο. Και εγένετο “Conspiracy”, ένα άλμπουμ το οποίο επίσης θεωρείται ογκόλιθος στο Μέταλ, ενώ πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι η καλύτερη δουλειά του. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπω στο τριπάκι να συγκρίνω. Αυτά τα κόλπα είναι για κουβέντες που έχουν σκοπό να κρατήσουν ώρες.
 
king2048
   Η ιστορία του “Them” είναι η ιστορία ενός παιδιού, ενός σπιτιού και κάποιων σκοτεινών δυνάμεων. Ο King και η αδελφή του Missy μένουν με τη μητέρα τους στο μέγαρο “Amon”. H γιαγιά των παιδιών, η οποία επιστρέφει στο σπίτι μετά την παραμονή της σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, φαίνεται πως ξέρει τα μυστικά του “Amon”. Φαίνεται πως μιλά με τις «Φωνές του σπιτιού» και κάπου εκεί αντιλαμβανόμαστε πως οι δαίμονες ή άγγελοι που αόρατοι κυκλοφορούν στο μέγαρο, ορίζουν τύχες και αποφασίζουν για ζητήματα ζωής και θανάτου, προσφέροντας ζωή ή θάνατο ανά περίπτωση. Ο King ζει μία απίστευτη περιπέτεια και φτάνει στο φλερτ με την τρέλα. Όταν μάλιστα οι σκοτεινές δυνάμεις τελειώνουν την αγαπημένη του αδελφή… Ο ίδιος αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια του. Εκτελεί τη γιαγιά και συλλαμβάνεται… Θα περάσει εννέα χρόνια σε κάποιο ίδρυμα και άλλα εννιά κάπου που δεν γνωρίζουμε. Ψέμα…

   Η εισαγωγή είναι κλασσική συνταγή King Diamond. Αρρωστημένες νότες στο πιάνο, διάφορα εφέ και η φωνή του Δανού σε μπόλικες χτικιασμένες παραλλαγές. Η γιαγιά φτάνει στο σπίτι. Θα ανοίξει κάποιος την πόρτα;

   Το εκπληκτικό γύρισμα του Mikkey Dee στο “Welcome Home” είναι μία από τις καλύτερες εισαγωγές με τύμπανα όλων των εποχών. Ο «Κυριάκος», drummer των Motorhead για είκοσι τέσσερα χρόνια και πλέον – εδώ και μια πενταετία – ο άνθρωπος πίσω από τα τύμπανα των Scorpions, είχε αυτό το θέμα «οριστικοποιημένο» καιρό πριν το ηχογραφήσει για το δίσκο. Στο “In Concert 1987: Abigail” μάλιστα, στο drum σόλο που φιλοξενείται στο άλμπουμ, θα ακούσετε πεντακάθαρα το φοβερό θεματικό, το οποίο προοριζόταν για ένα τραγούδι σε ρυθμό 12/8. Και επειδή ο King είναι μανούλα σε κάτι τέτοια, ο Dee το πλατσάνησε επιτόπου, προσθέτοντας και το φαντασμαγορικό μπάσιμο. Το κομμάτι είναι ένα από τα πιο γνωστά του Βασιλιά, έχει γυριστεί και βίντεο και χαρακτηρίζεται επίσης από απίστευτες κιθάρες και μπάσο, με τον Andy LaRocque να τακιμιάζει με τον άρτι αφιχθέντα Pete Blakk, ενώ ο έτερος «νέους», ο μπασίστας Hal Patino εισβάλλει το ίδιο δυναμικά. Τα σόλο είναι εκκωφαντικά, η μπάντα σκοτώνει παιχτικά και όταν έρχεται η αλλαγή ταχύτητας και εκείνο το riff… Τι να λέμε τώρα…

   Riffάρα και στο “The Invisible Guests”, με τις κιθάρες να εφορμούν και τα θέματα που έχουμε λατρέψει, εν είδη σόλο, να τρέχουν με πολλά χιλιόμετρα, μέχρι να μπει η φωνή. Λυσσασμένο παίξιμο από το Mikkey Dee, ο οποίος χτυπάει πραγματικά σαν μανιακός. Γεμάτο tutti το κομμάτι, πανδύσκολο να το θυμηθείς χωρίς ΠΟΛΛΕΣ πρόβες. Το βιρτουοζιτέ παίξιμο είναι χαρακτηριστικό των πέντε πρώτων άλμπουμ των King Diamond, ενός για κάθε έτος παρακαλώ! Και κανένα από αυτά δεν ήταν καλό. Ήταν ΟΛΑ τους από εξαιρετικά και πάνω…
 

   Το “Tea” έχει στην αρχή του κάτι από “Abigail” και μάλιστα από τις παύσεις του “Omens”. Είναι όμως ο δικός του ήχος, είναι τα δικά του μουσικά μοτίβα, κατά συνέπεια είναι πολύ φυσικό να θυμίσει κάτι άλλο δικό του. Σε 12/8 και αυτό το τραγούδι, απόλυτα λυρικό μέσα στη μεταλλική πανοπλία του, με ξεχωριστή θεατρικότητα. Το “Mother’s Getting Weaker”, που ακολουθεί, φιλοξενεί ένα αρχικό κιθαριστικό θέμα σε 12/8, το οποίο είναι τουλάχιστον εμπνευσμένο και το οποίο μοιάζει παρά πολύ – παρά πολύ όμως – με το “Mind’s Eye” του Vinnie Moore, από το υπέρ-καρά-σούπερ-μνημειώδες ομώνυμο άλμπουμ του 1986. Δεν θέλω να πω τίποτε άλλο, εννοείται πως οι ρημάδες οι νότες δεν είναι πολλές. Απλά το αναφέρω και πιστέψτε, σε τίποτα δεν αλλοιώνει τη μεγαλοσύνη του “Them”. Ίσως μάλιστα να είναι και μια ωραία μπηχτή για κείνες τις συζητήσεις που αναφέραμε πιο πάνω. Έτσι κι αλλιώς, το κομμάτι μετά από μερικά δεύτερα γίνεται κάτι εντελώς διαφορετικό. Από τα πιο αξιομνημόνευτα τραγούδια του δίσκου, με το drumming του Mikkey Dee να ισοπεδώνει πολυκατοικίες. Τα πρώτα δευτερόλεπτα του “Bye, Bye, Missy” θα σας θυμίσουν κάτι από το “The Possession” στο “Abigail”. Και εδώ το μέτρο 6/8, γρήγορο και αργό, το οποίο φυσικά αλλάζει στα σόλο. Η διαολεμένη έμπνευση δεν σταματά ούτε στιγμή. Αν θυμάστε μάλιστα, στο εσώφυλλο του δίσκου αναφερόταν ποιος κιθαρίστας παίζει ποιο σόλο.

   Στο δρόμο των επών σε 12/8 και το “A Broken Spell”, το οποίο στέκεται πολύ ψηλά ποιοτικά. Με σημεία Prog διάσπαρτα και μία πολύ απαιτητική ενορχήστρωση, το συγκεκριμένο αποτελεί μία από τις κορυφές στο δίσκο, κάτι που ισχύει και για το – κατά σημεία – ανατολίτικο “The Accusation Chair”, που κινείται σε δύο ταχύτητες, όπως κάθε τι που συνέθετε ο King. Με μία μεγάλη παύση με εφέ και επαναφορά με ένα φοβερό riff, σε 4/4, για να ακολουθήσουν καπάκι τα σόλο, η μπάντα δείχνει πως δεν έχει αντίπαλο σε ζητήματα μουσικής αγωγής. Το ομώνυμο του άλμπουμ είναι μία σπουδή σε καθαρές κιθάρες, χωρίς καθόλου τύμπανα και με χαλί τα πλήκτρα, τα εφέ και τους ψιθύρων «Αυτών».

   Ο επίλογος είναι διχαλωτός και αποτελείται από το φοβερό και τρομερό “Twilight Symphony”, με τη χαρακτηριστική αλλαγή μέτρου πριν το ρεφρέν και τον καλπασμό κατά την αφήγηση. “Are you mad or just insane”; Τα σόλο απογειώνονται, αφού η ταχύτητα έχει ανεβεί. Για να ξανακατέβει πάλι. Και να ξανανέβει. Ο King εκρήγνυται. “I’m coming home now”! To κινηματογραφικό “Coming Home” είναι η απόλυτη σύνδεση με το “Conspiracy”. Η επιστροφή στον “Amon”, η συνδιάλεξη με «Αυτούς» και το τρομακτικό κλείσιμο της πόρτας με το εφιαλτικό μαντάλωμα. Ο King Diamond στο τιμόνι της καλύτερης Horror Metal λιμουζίνας, με ιστορίες που ιντριγκάρουν από μόνες τους. Πόσο μάλλον όταν είναι ντυμένες με τέτοια εξαίσια μουσική. Φέτος αναμένουμε την καινούργια δουλειά του, δεκατρία χρόνια μετά το “Give Me Your Soul… Please” και δέκα χρόνια μετά την περιπέτεια που είχε με την υγεία του. Εκτιμώ πάντως πως ο καλύτερος επίλογος για αυτό το άλμπουμ είναι το εντελώς άρρωστο “Phone Call”, το οποίο δεν βρίσκεται στο βινύλιο του “Them”, οι συλλέκτες όμως το απόλαυσαν στο CD, όπως και στο ΕΡ “The Dark Sides”. “It’s started, all over again”…

Κώστας Κούλης
 

Άρθρα Μουσικής