"Αυτό που τους είπα ήταν να μένουν όσο μπορούν μακριά μου όλοι αυτοί στη σκηνή, όσο παίζω, και δεν θα υπάρχει πρόβλημα ... ", Michael Wilton
Queensryche Cabaret 4 & 5 Φεβρουαρίου 2010 Καζίνο Snoqualmie, Snoqualmie, ΗΠΑ
To κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη της Cindy Fuller
Αντί προλόγου
Δεν διάλεξα εγώ τον υπέρτιτλο… Είναι όμως ο πλέον ταιριαστός. Είναι το λογοπαίγνιο που θα ήθελα να κάνω, είναι η ατάκα που θα φύλαγα για τις κουβέντες με τους φίλους μου… Οι Ryche είναι πλέον οι τέσσερις και ο La Torre. O Tate συνεχίζει μόνος του και κανείς δεν ξέρει αν θα εφεσιβάλει για τη χρήση του ονόματος. Όπως κανείς δεν ξέρει αν θα ξανακούσουμε για τον DeGarmo, αν θα τα ξαναβρούν με τον Tate, αν θα ξαναφιλιώσουν. Βέβαια… Βέβαια είναι τα λεφτά στη μέση και έτσι τα πράγματα γίνονται αυτόματα πιο δύσκολα. Αλλά πάλι… ποιος ξέρει, ο άνθρωπος είναι ένα από τα πιο περίεργα πλάσματα, το μυαλό του δουλεύει πολλές φορές ανάποδα.
Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης, για το Rockpages.gr, για το αν θα μπορούσαν οι Ryche να παίξουν ένα, έστω one-off, live με τον DeGarmo, o Tate μου λέει, «αμφιβάλω αν θα μπορούσε κάποιος να πείσει τον Chris να ξανανέβει στη σκηνή… Πραγματικά… Δεν… Έχει να πιάσει κιθάρα πάνω από δύο χρόνια»… Ένα χρόνο μετά, για το ίδιο θέμα, μια και οι δύο κιθαρίστες συναντήθηκαν και έπαιξαν μαζί στο γήπεδο των Seattle Seahawks, ο Wilton απαντάει ως εξής. «Ο άνθρωπος το ‘χει! Ήταν καταπληκτικά! Με το που ανέβηκε στη σκηνή, ήταν όλα μαγικά! (…) Έφερε μαζί του την Andy Warhol κιθάρα… Έπαιξε μια συγχορδία… Ακουγόταν ακριβώς το ίδιο»! Κάτι παίζει; Ο μεν και οι δεν; Άστο, μουσική είναι, γιατί να παραστήσω το Σόμπολο;
Προσωπικά δεν έχω τρελές εμμονές με τον «ψηλό». Ναι, θα ήθελα πολύ να τον ξαναδώ με το συγκρότημα, αλλά και μόνο για ένα show να γυρνούσε, εγώ πάλι ευχαριστημένος θα ήμουν. Έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια, δεν θέλω να ζω με αυταπάτες. Αυτό που θέλω είναι να μην βλέπω τον αγαπημένο μου λόγο για να ταξιδεύω σε αυτά τα χάλια.
Ένα βράδυ καλοκαιρινό του 2010 βρέθηκα να περπατάω με το Wilton σε ένα δρομάκι στη Βουδαπέστη. Μιλούσαμε για διάφορα πράγματα, κυρίως για την κιθάρα του (ESP Hellboy) και τις διαφορές της με το αντίστοιχο μοντέλο της LTD. Η κουβέντα πήγε και στο θέμα του Καμπαρέ και όταν τον ρώτησα πως αισθανόταν πάνω στη σκηνή με όλο αυτό τον κόσμο γύρω του, μου απάντησε «αυτό που τους είπα ήταν να μένουν όσο μπορούν μακριά μου όλοι αυτοί στη σκηνή, όσο παίζω, και δεν θα υπάρχει πρόβλημα»… Την ψυλλιάστηκα ότι δεν ήταν και τόσο ενθουσιασμένος με την ιδέα… Ίσως και να γράφω βλακείες, αυτό όμως κατάλαβα εγώ.
Και για να μην φανεί ότι λέω και ξελέω. Επαναλαμβάνω ότι τις παραστάσεις του Καμπαρέ τις γουστάρω με χίλια, μου άρεσαν πολύ και εξακολουθούν να μου αρέσουν. Κρίμα που δεν κυκλοφόρησε ακόμα το DVD που η μπάντα υποσχέθηκε δια στόματος Tate από την παράσταση στο Atlantic City, θα ήταν το κάτι διαφορετικό. Θα ήθελα να πω επίσης ότι μου αρέσει, ναι μου αρέσει το “Dedicated to chaos” και ας είναι ό,τι λένε όλοι οι άλλοι ότι είναι. Αν το κυκλοφορούσαν οι Bon Jovi όλοι θα έγραφαν ύμνους αλλά, βλέπεις, το ότι αυτό το άλμπουμ ΔΕΝ είναι Ryche το έστειλε στον πάτο του βαρελιού…
To Καμπαρέ των Ryche ανακοινώθηκε τον Οκτώβριο του 2009 και δημιούργησε αμέσως διαφωνίες και εντάσεις – εννοείται και πολλή κουβέντα – ανάμεσα στις τάξεις των φίλων της μουσικής και των «οπαδών» του συγκροτήματος. Η ιδέα και μόνο του να συνυπάρξουν στην αυτή σκηνή τα μέλη της μπάντας με στριπτιτζούδες, κλόουν, ακροβάτες και τραβέλια προκαλούσε τάσεις για εμετό και όχι μόνο σε πολύ κόσμο.
Επειδή φροντίζουμε πάνω από όλα για την ενημέρωσή σας, όσον αφορά τα μουσικά δρώμενα και επειδή η μουσική δεν είναι πολιτική, να αναστατώνει τον κόσμο και να προκαλεί γκρίνιες, τι θα λέγατε αν περιγράφαμε μόνο το τι συνέβη στη σκηνή του καζίνο και τίποτα παραπέρα; Σας ευχαριστώ προκαταβολικά για την προσοχή σας... Πάμε τώρα στο ψητό...
Το Snoqualmie βρίσκεται περίπου σαράντα λεπτά μακριά από το Seattle. Η αίθουσα συναυλιών του καζίνο χωράει πάνω από χίλια άτομα. Η αίθουσα είναι γεμάτη και τις δύο βραδιές και γνωρίζω πως η δεύτερη βραδιά ήταν sold out. Στη σκηνή δεσπόζει το τεράστιο drum kit, με τα βαθύ να αιωρούνται δεξιά και αριστερά, κάτι σαν τυμπάνια του Chris Slade στους AC/DC, κατά την περιοδεία του “The razor’s edge”. Στις άκρες της σκηνής υπάρχουν δύο μεγάλα κλουβιά, πάνω από τη σκηνή υπάρχει ένα δεύτερο επίπεδο, ενώ στα πλάγια της αίθουσας βρίσκονται δύο μεγάλες οθόνες, ώστε οι πίσω-πίσω να μην χάνουν τα ψιλά γράμματα.
Το “(Life is a) Cabaret”, από το μιούζικαλ «Καμπαρέ», τελειώνει, είναι το τραγούδι που παίζει πριν αρχίσει η παράσταση (ναι, πρόκειται για μουσική παράσταση και όχι συναυλία), άλλωστε στίχοι του κομματιού χρησιμοποιήθηκαν από τους Queensryche, στην προώθηση της όλης εκδήλωσης. Στη συνέχεια μια πανάρχαια μηχανή προβολής ακούγεται και ο χαρακτηριστικός ήχος «ανοίγει την αυλαία» για να «μπει» μια τριάδα ανθρώπων. Δύο ελαφρά ντυμένες κυρίες, με σούπερ μίνι και ψηλοτάκουνες γόβες (τους ρόλους υποδύονται η κυρία Misty Rockenfield – σύζυγος του Scott – και η Michelle, από το τμήμα merchandize, η οποία είναι μια κούκλα ζωγραφιστή) σέρνουν έναν καναπέ σε σχήμα γυναικείων χειλιών. Στη μέση του καναπέ βρίσκεται ξαπλωμένος ο Geoff Tate, με ξυρισμένο κεφάλι (Μια πολύ καλή φίλη του πάσχει από λευχαιμία, κάνει θεραπεία και έχει χάσει τα μαλλιά της και ο Tate έκοψε αμέσως τα μαλλιά του και δήλωσε ότι θα τα ξαναφήσει μόλις φυτρώσουν πάλι τα μαλλιά της φίλης του) και γυαλιά ηλίου. Ο τραγουδιστής λέει κάτι ακατάληπτα, ένα κομμάτι που το βάφτισε “Coming down” και είναι στην ουσία η εισαγωγή. Αφηγείται τον πόνο του, το λιμπρέτο (όπως και όλη η παράσταση) έχει να κάνει με την αναζήτηση της αγάπης και το “Hit the black” (από το “Hear in the now frontier”) ανοίγει τη γιορτή. Στη σκηνή υπάρχουν και τέσσερις χορεύτριες, μια από αυτές είναι και η μεγάλη κόρη του Tate, η Miranda.
Στη σκηνή παρελαύνουν διάφοροι χαρακτήρες. Ένας γελωτοποιός/ανιματέρ, ο οποίος με κωμικό τρόπο προσπαθεί να μαζέψει τα «σκουπίδια», ή ό,τι άφησαν τέλος πάντων αυτοί που ήταν προηγουμένως στη σκηνή, μια στριπτιζέζ, η οποία αφήνει σιγά-σιγά τα ρούχα της να πέσουν στο έδαφος... Μη φοβάστε, δεν αποχωρίζεται όλα τα ρουχαλάκια της – δυστυχώς... Εμφανίζεται επίσης μια χορεύτρια, με φοβερά ελαστικό σώμα, το οποίο και καταπονεί καθώς και δύο καλλιτέχνιδες, οι οποίες μπερδεύονται και ισορροπούν με καταπληκτικό τρόπο σε ένα αιωρούμενο στεφάνι.
Στο “I am I” χαζεύουμε την κλασσική εισαγωγή, με τους φωτογράφους να κυνηγούν τον Tate και αυτόν να προσπαθεί να ξεφύγει, ενώ στο τέλος του κομματιού του σκίζουν τα ρούχα... Το πρόγραμμα διαθέτει και interactive στιγμές... Οι χορεύτριες φεύγουν από τη σκηνή και έρχονται προς το μέρος μας. Γυρίζουν πάνω-κάτω το συναυλιακό χώρο, πετάνε κομφετί και μοιράζουν χαμόγελα. Κάποια στιγμή, εντελώς από το πουθενά, σκάει μπροστά μας η Susan Tate, ντυμένη με ένα αρτίστικο συνολάκι, η οποία παρακινεί τους θεατές να χορέψουν. Θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για ένα πάρτι...
Ο Tate ψάχνει κάποιον να πει τον πόνο του... Απευθύνεται στο κοινό... Έχει αλλάξει ήδη ένα σωρό κοστούμια, έχει τραγουδήσει, έχει απαγγείλει... «Μήπως να ζητούσα τη συμβουλή ενός επαγγελματία»; Ο ψυχαναλυτής εμφανίζεται μπροστά του και του ζητά ευγενικά να καθίσει. Ο «Αμερικάνος ασθενής» εξιστορεί κάποια πράγματα από το παρελθόν του. «Απόλαυσα το σεξ... Και όταν λέω σεξ... εννοώ ΑΥΤΟ»! Ενώ ξεκινάει το “The thin line”, μια κυρία με S&M ντύσιμο και ανάλογες ορέξεις επιστρατεύει τις χορεύτριες και δείχνει στο κοινό. Οι κοπελιές κατεβαίνουν και ψάχνουν... Κάποιος κύριος θα «αναγκαστεί» να τις ακολουθήσει... Ο «άτυχος» οπαδός ανεβαίνει στη σκηνή και εκεί θα υποστεί καρτερικά τα «βασανιστήρια» των κοριτσιών. Θα του τριφτούν, θα του την πέσουν, θα του φορέσουν ένα μαντήλι να μη βλέπει, θα του φορέσουν ψεύτικα στήθη, θα του βάλουν κραγιόν, θα τον γεμίσουν σαντιγί... Το τι καζούρα έφαγαν τα δύο παιδιά (ένα για κάθε βράδυ) δεν λέγεται!
Η περιοχή του Snoqualmie, όπως και η ευρύτερη περιοχή του Issaquah είναι Ινδιάνικη γη. Πράττοντας το αυτονόητο, οι Ryche αποτίουν φόρο τιμής στους Ινδιάνους. Κατά τη διάρκεια του “Tribe”, ένας Ινδιάνος βρίσκεται πάνω στη σκηνή και χορεύει παραδοσιακά πάνω στο σόλο του Rockenfield, ενώ πίσω από τα τύμπανα επτά, αν θυμάμαι καλά, τυμπανιστές παίζουν τα δικά τους από πάνω! Κατά τη διάρκεια του “The lady wore black”, ο Tate εμφανίζεται στη σκηνή παρέα με μια drug queen, πολλοί ψάχνονται για συμβολισμούς και τέτοια, έχω όμως την εντύπωση ότι όλο αυτό γίνεται απλά για να γίνει... Όταν φτάνει η ώρα για το “Till there was you”, o Tate βρίσκεται απέναντι από τη σύζυγό του και προσπαθεί να την φέρει με τα νερά του... Έχουν χορέψει μαζί, έχουν ερωτοτροπήσει, όμως οι εξομολογήσεις στον ψυχαναλυτή την έχουν φοβίσει. Το πάθος σφραγίζεται με ένα φιλί και διάφοροι οπαδοί-μέλη του Fan Club – κατόπιν κλήρωσης – βρίσκονται στο πάνω μέρος της σκηνής, μασκαρεμένοι, για την τελευταία πράξη. “Right side of my mind” και η σκηνή γεμίζει με όλους τους ηθοποιούς, τους οπαδούς... Χαμός στο ίσωμα!
Όλη η ιστορία είναι μια ιδέα του Tate, η οποία βρήκε απόλυτα σύμφωνους τους υπόλοιπους. Εντυπωσιακός ο Άρχοντας Whip (Michael Wilton), με την πράσινη, Jean Paul Gaultier παρακαλώ, κουστουμιά... Όχι, μην νομίζετε, το είχε αγοράσει από την εποχή του “Empire” και το είχε ξεχάσει ότι το είχε. Ο Eddie Jackson βρίσκεται στο πίσω μέρος, ογκώδης και πανίσχυρος, κάνει τρομερά δεύτερα φωνητικά, ενώ στα αριστερά μας, ο Parker Lundgren, μαυροντυμένος και με ένα ωραίο καβουράκι, διασκεδάζει όσο ποτέ. Ο Scott Rockenfield είναι φοβερός και τρομερός, παίζει καταπληκτικά, κάνει πλάκα με τον κόσμο, διαλύει τα τύμπανα...
Η δεύτερη βραδιά ήταν το ίδιο εντυπωσιακή και ακόμα καλύτερη από την πρώτη, καθώς οι Ryche είναι λιγότεροι αγχωμένοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι την πρώτη μέρα είχαν προβάρει όλο το σετ δύο φορές (!!!) πριν παίξουν μπροστά σε κόσμο, από την αρχή ως το τέλος. Είπατε τίποτα;
Πολύ ωραία η σκηνή με τον Tate να απευθύνεται στο κοινό για μια καλησπέρα... «Πόσοι είστε από την περιοχή; Τι.. τέσσερις; Καλά... Και πόσοι είστε από οπουδήποτε αλλού»; Αδυνατώ να περιγράψω τι ακολούθησε...
Βλέποντας όλο αυτό το «εφέ» σκέφτηκα δύο πράγματα... Πρώτον, ότι επιτέλους άκουγα το “Promised land” ζωντανά και δεύτερον... ότι οι Ryche έγιναν για δύο μέρες Alice Cooper ή το ανάποδο, αν θέλετε. Μαθαίνω από πρώτο χέρι πως έχουν πρόταση να κάνουν περιοδεία για το καμπαρέ και το σκέφτονται μάλιστα, κάτι που επιβεβαιώθηκε με ανακοίνωση στην ιστοσελίδα τους. Δεν ξέρω τι θα γίνει, ξέρω όμως ότι όσοι βρέθηκαν σε εκείνο το καζίνο και είδαν... έχουν κάτι να διηγούνται, έχουν κάτι για το οποίο μπορούν με τις ώρες να τσακώνονται με τους «άλλους».
Από το Rycheολόγιο ενός τρελού...
Κάποια στιγμή οι Queensryche ανακοινώνουν ότι σκοπεύουν να κάνουν δύο συναυλίες διαφορετικές. Πέρα απ’ ό,τι μας έχουν συνηθίσει... Πέρα από κάθε τι που ξέραμε ή υποψιαζόμαστε. Η λέξη «καμπαρέ» πέφτει στο τραπέζι... και από κει στο κεφάλι μας...
Διαβάζοντας το δελτίο τύπου και ετοιμάζοντας την είδηση για την ιστοσελίδα του Ελληνικού Empire συνειδητοποιώ ότι τούτο δω το καμπαρέ θα φέρει τα πάνω κάτω... Πολύς κόσμος θα αντιδράσει, περισσότερος κόσμος θα γκρινιάξει... Το πρώτο mail ήλθε μετά από δύο μέρες, αν δεν κάνω λάθος. Ο αποστολέας ένας πολύ καλός φίλος, ο οποίος πραγματικά γουστάρει τη μπάντα... Τους έχει δει πολλές φορές, τους είχαμε δει και παρέα στο Λονδίνο το 2004 – από τότε άλλωστε γνωριζόμαστε... «Τι κάνουν; Τρελάθηκαν; Τι είναι αυτά; Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη μπάντα»; Τι να απαντήσω τώρα εγώ; Ότι δεν μ’ ενδιαφέρει που θέλουν να κάνουν τέτοιο show; Ότι έχω κόλλημα με το συγκρότημα και θα πήγαινα να το δω να παίζει και δημοτικά; Ότι θα έμπαινα στο αεροπλάνο και θα έκανα είκοσι έξι ώρες πτήσης πήγαινε-έλα για δύο συναυλίες;
Κοντεύω τα σαράντα πια... Ένας από τους λόγους που περήφανα παλιμπαιδίζω είναι και αυτή εδώ η μπάντα. Εσάς όμως δεν σας ενδιαφέρουν όλα αυτά και καλά κάνετε και δεν σας ενδιαφέρουν. Σας νοιάζει να μάθετε τι σόι πράμα ήταν αυτό το καμπαρέ, τι συνέβη σε αυτή την πενταήμερη, τι είναι αυτό που κάνει του Ryche μαγικούς και βάζει όλους εμάς που τους ακολουθούμε στην πρίζα κάθε φορά που ανακοινώνουν κάτι καινούργιο. Για την παράσταση υπάρχει η λεπτομερής κριτική... Για τα «υπόλοιπα» υπάρχουν αυτές εδώ οι σκόρπιες λέξεις, γνήσια τέκνα του παλιμπαιδισμού που λέγαμε πιο πάνω...
Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου
Ο ταξιτζής που με πάει από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο είναι πολύ ομιλητικός και πολύ φιλικός. Φυσικό είναι, θέλει να πλασάρει το προϊόν του όσο πιο καλά μπορεί και να «τσιμπήσει» κι άλλες κούρσες. Συμπάθα με, Ινδέ φίλε μου, δεν θα ψωνίσω... Παρόλα αυτά, μαθαίνω ένα σωρό χρήσιμες πληροφορίες... Ο καιρός θα είναι καλός και μάλιστα θα είμαι με το κοντομάνικο όλες τις υπόλοιπες μέρες. Καθόλου άσχημα. Ααα, φτάσαμε στην περιοχή Issaquah. Εδώ κοντά (κάνα δεκάλεπτο με το αυτοκίνητο) βρίσκεται η περιοχή Snoqualmie και το ομώνυμο καζίνο, στο οποίο θα παίξουν οι Ryche. Όλοι οι οπαδοί έχουν καταλύσει στο ξενοδοχείο Hilton της περιοχής, αφού μια οπαδός έκανε κίνηση ματ! Πήρε τηλέφωνο και ζήτησε τιμή για «γκρουπ». Η εξευτελιστική τιμή που έκανε το ξενοδοχείο λειτούργησε τέλεια και εξήντα (!!!) δωμάτια Ryche έκλεισαν στο μπαμ!
Η ώρα είναι γύρω στις έξι παρά το απόγευμα. Αφήνω τα πράγματα στο όντως εντυπωσιακό δωμάτιο και πάω να δω τα mail μου. Κάνα τέταρτο αργότερα και καθώς ανεβαίνω για να πάω στο δωμάτιο, πέφτω πάνω σε έναν εξαιρετικό φίλο, Αμερικανό, τον οποίο γνωρίζω από το 2004. «Τρελέ, τι κάνεις εδώ»; Αγκαλιαζόμαστε, γνωρίζω και την κοπέλα του... Ρωτάω για τους υπόλοιπους, μου λέει ότι βρίσκονται σε μια ταβέρνα εκεί κοντά. «Φύγαμε»; Και το ρωτάς; Η ταβέρνα “Gas Lamp” είναι γεμάτη RycHeads και μόλις μπαίνουμε μέσα φωνάζω “Anybody home? Mary?”... Περίπου τετρακόσιες αγκαλιές μετά (οι Ryche οπαδοί στις ΗΠΑ είναι οικογένεια, τα έχουμε ξαναπεί αυτά), έρχομαι αντιμέτωπος με την πρώτη πρόκληση της βραδιάς... Μπύρα Whip Ale... Μμμ... για να δούμε τι δημιούργησε ο αρχοντικός κιθαρίστας. Η μπύρα είναι τοξική! Πολύ δυνατή και πολύ πολλή! Παραγγέλνω μια κανάτα και η γιορτή ξεκινάει. Άπειρες φωτογραφίες, συνεχή πηγαδάκια, κι άλλες αγκαλιές και μια τούρτα για τα σαράντα χρόνια μιας από τους οπαδούς, που επίσης αρνείται πεισματικά να γεράσει.
Η ώρα είναι περίπου δύο το πρωί και η ταβέρνα κλείνει. Το πάρτι όμως συνεχίζεται σε ένα από τα δωμάτια. Στην είσοδο του ξενοδοχείου με περιμένει η πρώτη μεγάλη έκπληξη. Η Aury Moore, η μικρή αδελφή της Pamela είναι ήδη εκεί! Μαζί με το σύντροφο και drummer της, τον Eddie Mendoza, έρχονται μαζί μου στο πάρτι και η ιστορία τελειώνει στις τέσσερις το πρωί...
Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου
Ξύπνημα πουρνό-πουρνό. Ναι, αυτή η εβδομάδα θα έχει λίγες ώρες ύπνου. Μια χαρά δηλαδή. Πολλά από τα παιδιά έχουν κατέβει για πρωινό από νωρίς. Πέρα από τους γνωστούς, έρχονται και μου συστήνονται και ένα σωρό «καινούργιοι». Μαντάρα θα τα κάνω με τα ονόματα... Τέλος πάντων, κάτι (δεν) θα σκεφτώ...
Το πρώτο ραντεβού με τους Ryche και δη με τον Geoff Tate είναι για τις πέντε το απόγευμα, στο χώρο του καζίνο. Ο τραγουδιστής, όπως ξέρετε, έχει βάλει την υπογραφή του σε ένα καινούργιο κρασί, το λευκό Insania. Η εταιρεία που το κυκλοφορεί έχει κανονίσει ένα VIP tasting, όπως λέμε στα Ελληνικά, και ε... είπα να πάω κι εγώ. Δοκιμάζω, ξαναδοκιμάζω, ωραία γεύση το ξηρό και.. α, να κι ο Tate! Με κοστούμι και γραβάτα και ξυρισμένο κεφάλι και μουσάκι. Με ένα απίστευτο χαμόγελο και καταπληκτική διάθεση μιλάει με όλο τον κόσμο... Τον ρωτάω για το show. «Προβάραμε όλο το πρόγραμμα δύο φορές σήμερα. Από την αρχή ως το τέλος»! Έχει άγχος, είναι κάτι που δεν έχει ξανακάνει. Δεν μασάει όμως... Σιγά μη μασούσε βέβαια, για τον Tate μιλάμε, όχι για μένα...
Το βράδυ, μετά το Live, η μπάντα υποδέχεται τους οπαδούς της (ναι... αρκετούς απ’ αυτούς – υπάρχει όριο ηλικίας στο μπαρ και οι κάτω των 21 τον πίνουν – αν και, μεταξύ μας, δεν νομίζω να ήταν και πολλοί αυτοί) σε ένα club μέσα στο χώρο του καζίνο. Εκτός από τα μέλη του συγκροτήματος, βρίσκονται εδώ και οι οικογένειές τους... Χαμός δηλαδή... Υπάρχει επίσης μια μπάντα επί σκηνής, η οποία θα συνοδεύσει όποιον ή όποια θέλει να τραγουδήσει. Κάτι σαν ζωντανό karaoke δηλαδή... Πολύς χορός και πολύ κέφι. Ο Michael Wilton ετοιμάζεται να την κάνει και με ρωτάει «Μπας και ξέρεις που πήγε η γυναίκα μου»; Ρε μεγάλε... τι λες τώρα;
Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου
Το πρόγραμμα είναι ίδιο με το χθεσινό... εκτός από μια λεπτομέρεια. Το τζαμάρισμα των οπαδών. Ένας από αυτούς έχει ένα στούντιο και έτσι έμαθα τις λεπτομέρειες. Φτάσαμε εκεί γύρω στις δώδεκα και κάτι το μεσημέρι. Παίξαμε καμιά ώρα, ίσως και περισσότερο. Διασκέδασα παρά πολύ αν και ήμαστε τελείως απροβάριστοι και τα σκοτώσαμε τα κομμάτια. Δεν πειράζει, ο ένας εκ των κιθαριστών έπαιζε με μια ESP Hellboy (το μοντέλο με το οποίο παίζει ο Whip), την οποία ερωτεύτηκα... Η φίλη μου η Shinobu από την Ιαπωνία, έπαιξε μπάσο και την καταβρήκε... Κατά τα άλλα, το απόγευμα έγινε η δεύτερη δοκιμή λευκού Insania, ενώ μετά το show βρεθήκαμε ένα σωρό οπαδοί μαζί για να γιορτάσουμε το... ότι δεν υπήρχε meet & greet!; Ναι, εννοείται ότι γυρίσαμε πάλι το πρωί. Α, να χαθούμε! Ελλάδα το καταντήσαμε!
Σάββατο 6 Φεβρουαρίου
Δεν έχει συναυλία σήμερα. Και τι έγινε; Τους Ryche θα τους ξαναδούμε. Άνετα... Το μεσημέρι έχουμε ραντεβού με τον Michael Wilton στο εργοστάσιο που παρασκευάζει τη μπύρα του. Ο Whip έχει φωτογράφηση με τη νέα του μπάντα. Γνωρίζουμε τα μέλη, ρωτάμε τι παίζουν και εισπράττουμε «Μελωδικό Μέταλ ΧΩΡΙΣ καφρίλες»! Έτσι! Ο Wilton μας ενημερώνει ότι, δυστυχώς, δεν μπορεί να πει τίποτα για την μπάντα, όχι πριν υπογράψουν (σ.σ. η μπάντα είναι οι Wratchet Head, έβγαλαν μόλις ένα single, το “Coming for you” και το άλμπουμ ακόμα το περιμένουμε). Η φωτογράφηση πάει μια χαρά, δοκιμάζουμε και κάποιες άλλες μπύρες, ενώ αγοράζουμε και μερικά νόστιμα πραγματάκια, πάντα σε σχέση με τον Whipster... Η ώρα έχει περάσει όμως και πρέπει να φύγουμε για να μην αργήσουμε στο ραντεβού μας με τον... Tate! Στο Redmond, ένα από τα πιο όμορφα μέρη στην πολιτεία Washington, γίνεται μια εκδήλωση για τους ανθρώπους που πάσχουν από λευχαιμία. Η Nicole Ji, διοργανώνει μια όμορφη συνάντηση, με κληρώσεις, δώρα και την παρουσία των Tate, οι οποίοι υποστηρίζουν την προσπάθεια. Στην εκδήλωση βρίσκονται επίσης οι Scott Rockenfield (με τη σύζυγό του Misty) και Parker Lundgren. Πολλή καλή διάθεση απ’ όλους και ένας GT που λάμπει! Μίλησα με την Susan Tate για λίγο, ελπίζω να την ξαναδώ και στην Ευρώπη... Ο Parker, στον οποίο έκανα τρελή πλάκα για την Miranda (Tate, σύζυγός του και κόρη το ξέρετε-ποιου), μας προτείνει ένα καλό Ιταλικό εστιατόριο. Έκανες διάνα, φίλε, πολύ δυνατό το μαγαζί. Η βραδιά συνεχίζεται στο “Gas Lamp” και τελειώνει το πρωί... Πάλι;
Κυριακή 7 Φεβρουαρίου
Οι Αμερικανοί γιορτάζουν! Σήμερα γίνεται το περίφημο Super Bowl και όλοι συζητούν για το που θα το δουν. Όλοι οι RycHeads θα πάνε στο “Gas Lamp”, το οποίο έχει... μεταλλαχθεί για να υποδεχτεί αυτούς και το γεγονός... Βέβαια, επειδή εγώ είμαι Βαλκάνιος και μου αρέσει η μπάλα και όχι οι Αμερικανιές... έχω κανονίσει άλλα...
Το μεσημέρι την κάνουμε για το κέντρο του Seattle. Βόλτα στην αγορά Pike Market και σεργιάνι στο δρομάκι Post Alley, εκεί που γυρίστηκαν η εισαγωγή και το τελείωμα του “Building Empires”. Και κάπου εκεί το κλίμα βάρυνε πολύ... Πολύ... Ίσως να έχετε διαβάσει στην στήλη των νέων... Ένα υπέροχο παιδί και μεγάλη Ryche οπαδός, η Cindy Fuller, έφυγε από τη ζωή πριν από μερικούς μήνες. Έτσι, ανεπαίσθητα και ελαφρά... Έτσι, όπως ήλθε μάλλον... Η παρέα κατευθύνεται προς τον περίφημο τσιχλότοιχο του Post Alley. Από κάποιο τηλέφωνο ακούγεται το “Jet City Woman”... Ένα από τα παιδιά φτιάχνει το γράμμα “C” από τσίχλα, το αρχικό του ονόματος της απούσας φίλης μας... «Κάθε χρόνο, όποιος έρχεται εδώ, ας βάζει κι ένα γράμμα, έτσι»; Σιωπηλοί, σκύβουμε τα κεφάλια. Οι κοπέλες δακρύζουν και αγκαλιάζονται... Εμείς πάλι... Κοιταζόμαστε μεταξύ μας και κρατάμε... Κάποιες από τις στάχτες της Cindy σκορπίζονται στον ουρανό της πόλης των σμαραγδιών... Κάποιες πάλι θα σκορπιστούν κάποια στιγμή στο Αιγαίο... Καλή αντάμωση, Cindy...
To απόγευμα κυλάει στο σπίτι της Aury Moore... Παρέα με τον Eddie τσεκάρουμε μερικούς εκπληκτικούς ντραμίστες σε DVD, ενώ η Aury φεύγει για τη δουλειά... Εμείς θα πάμε αργότερα στο μαγαζί που εργάζεται, ένα ωραίο ρεστοράν με karaoke... Για την ώρα αράζουμε στο γκαράζ τους, ένα φοβερό προβάδικο, και παίζουμε τύμπανα. Έχει ένα απίστευτο σετ ο σιχαμένος, ζηλεύω, ζηλεύω, ζηλεύω! Η ώρα περνάει και την κάνουμε για ένα κλαμπάκι με ζωντανή μουσική, εκεί συναντώ μια φίλη της Aury, τα λέμε για λίγη ώρα, ενώ στο διπλανό τραπέζι βρίσκονται δύο Φιλανδές (!;!), οι οποίες θα γίνουν κουρούμπελο σε πολύ λίγη ώρα, είμαι σίγουρος. Φεύγουμε από το μαγαζί αυτό και πάμε στην Aury. Εκεί βρίσκονται και ο Mark Coops, ο επικεφαλής του Βρετανικού Empire, με τη γυναίκα του Rachel. «Το έχεις για karaoke»; Τι μου λέει τώρα... Εννοείται πως όχι! Η φωνή μου είναι πιο χάλια κι από μένα! Εννοείται φυσικά ότι τραγουδήσαμε όλοι μαζί, κατακρεουργώντας το “Jet City Woman”... Μια χαρά δηλαδή!
Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου
Δεύτερος (εις τη ν) και τελευταίος γύρος αγκαλιών. Όλοι φεύγουν σήμερα. «Θα τα ξαναπούμε», «Να προσέχεις, θα μας λείψεις», «Πρέπει οπωσδήποτε να έλθουμε στην Ελλάδα να σε δούμε»... Ναι, λες και η Ελλάδα είναι δύο ώρες με το λεωφορείο...
Η Eva, η επικεφαλής του Γερμανικού Empire, απλά δεν θέλει να φύγει. «Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να μείνουμε εδώ»... Ναι, αλλά το τζόκερ δεν μας έχει κάτσει ως τώρα... Τέλος πάντων, κάτι θα σκεφτούμε...
Επίλογος
Ευχαριστώ για το χρόνο σας! Όσα παιδιά έχουν ασχοληθεί με τους Ryche, όσα παιδιά έχουν ταξιδέψει στο εξωτερικό να τους δουν να παίζουν, όσα παιδιά τους έχουν γνωρίσει από κοντά, σίγουρα θα βρήκαν μια φράση να τους θυμίζει κάτι. Όσον αφορά τα όσα συνέβησαν πρόσφατα, θα σας πω μια κουβέντα που τη λέω σε κάθε φίλο, σε κάθε γνωστό. Είχα ένα λόγο να μπω στο αεροπλάνο, τώρα έχω δύο. Στηρίζω και τις δυο πλευρές, αποφεύγω τα ηλίθια debate και εξακολουθώ να θεωρώ τη μουσική σαν την καλύτερη μορφή ψυχαγωγίας.
Όσοι δεν κατάλαβαν σε τι θα αναφερθεί το παρόν κείμενο, μπορούν άνετα να αποχωρήσουν από τον... πλανήτη! Σαν σήμερα, πριν από τριάντα τρία χρόνια, οι Iron Maiden κυκλοφόρησαν τον έβδομο δίσκο τ...
Πολύ πρόσφατα φιλοξενήσαμε την πλέον φρέσκια δουλειά των Scorcher, το single “Radio Silence”. Ο Γιώργος, ο Χρήστος και ο Βαγγέλης έψαξαν στις δισκοθήκες τους και κατέβασαν τόνους δίσκων, για να κατα...
Περιμένουμε το καινούργιο άλμπουμ των The Bittersweet, έχουμε ήδη ένα φρέσκο τραγούδι τους, που κρουζάρει στο διαδίκτυο και θεωρήσαμε καλό να έλθουμε σε επαφή με το συγκρότημα και να μάθουμε κ...
Φιλοξενούμε δουλειές του συγκροτήματος από τις Σέρρες εδώ και καιρό. Και πάντα τις ευχαριστιόμαστε. Ο Βαγγέλης, ο Χρήστος και οι συνεργάτες τους, φροντίζουν κάθε φορά να δημιουργούν κάτι ιδιαίτερο, ...
Respective video is portraying the seven-minute edit of the song, built in a wonderful package, produced by Martin Häusler. Probably the best video of the year – already!
Άκουσα τρία εκπληκτικά instrumental που μου έστειλε ο Δημήτρης και πραγματικά μου έφυγε το σαγόνι. “Back On Track” και θαρρείς πως οι Scorpions τζαμάρουν με τον Satriani! Απίστευτη μελωδία, τρελό τρ...
Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το νέο της single με τίτλο “One Of Those Days”. Η Έλενα είναι η κιθαρίστρια των Daffodil, ένα κορίτσι γεμάτο πάθος για τη μουσική. Όταν πιάνει τη κιθάρα, ξεχνάς και το ό...
Μια δουλειά που βαφτίστηκε «Ανοιχτοί Λογαριασμοί». Ένα σύνολο τραγουδιών που είναι Ροκ, είναι κάτι άλλο, είναι πολύ περισσότερο, είναι στο πηγάδι του μυαλού μας. Πιάνω ν’ ακούσω… Ευαισθησία, εξαιρετ...
Με ελληνικό στίχο, αλλά και νότες από τη δημοτική μουσική, το post punk και rock, σε συνάρτηση με τα ψυχεδελικά μπλουζ, δηλώνουν τη μουσική τους ύπαρξη μέσα από εννέα τραγούδια, όπου οι ανάσες...
Με γυναικεία φωνή και τσαγανό, οι Andy Rocks από τη Γερμανία, των οποίων των ΕΡ (και όχι μόνο) είχαμε παρουσιάσει πέρυσι, ενώ τους είχαμε φιλοξενήσει και με συνέντευξη, επανέρχονται, διαλέγοντ...
Ο Δημήτρης Φάκος συγκεντρώνει όλα αυτά τα στοιχεία που μπορούν να χαρακτηρίσουν κάποιον ως τη γενιά που έρχεται. Για την ακρίβεια, τη γενιά που έφτασε…
Με το “Reach The Sky” μας συστήθηκαν οι Hardland και μας έδωσαν Ροκ βαρβάτο, με πολύ νόστιμα φωνητικά και ερωτεύσιμες μελωδίες. Το σχήμα από τη Θεσσαλονίκη μας είχε μιλήσει για το παρόν και το...
H Folk δροσιά των Kosmogonia μπαίνει στο μικροσκόπιο και τα μέλη της μπάντας τσεκάρουν τις δισκοθήκες τους, διαλέγουν αγαπημένα άλμπουμ και μας θυμίζουν το πώς ξεκίνησαν το θαυμαστό ταξίδι τους στη ...
Όλοι οι «θαμώνες» είναι μαύροι, κάτι που έχει απόλυτη σχέση με το διττό μοτίβο του βίντεο. Να δείξει και να τονίσει, χωρίς καν να μιλήσει, τη φτώχεια στις ΗΠΑ και τον ρατσισμό.
Οι The Slayerking επανά-κυκλοφόρησαν τη δεύτερή τους δουλειά, “Tetragrammaton” (είχε αρχικά κυκλοφορήσει το 2019). Το υπέροχο αυτό τρίο έδωσε άνεμο στα φτερά μας να πετάξουμε σε άλλους πλανήτες. Μπο...
Ένας μουσικός που σέβεται τον εαυτό του και το κοινό. Ο Απόστολος Ντίας έχει κυκλοφορήσει πριν δύο χρόνια περίπου το πρώτο άλμπουμ του, με τίτλο "Έντεκα" και μας είχε μιλήσει γι' αυτό πέρυσι, κατά τ...
Μέταλ του σκοτωμού, με τη μπάντα να δείχνει βιρτουοζιτέ και κάφρικη την ίδια στιγμή. Επίλογος με το “It It’s Over” (λογοπαίγνιο που μας ξετρέλανε), με την Prog δύναμη, το Sanctuary ψήγμα, τη μ...
Μία πολύ δυναμική μπάντα, που έχουμε φιλοξενήσει στο κοντινό παρελθόν, οι Project Renegade, με το άλμπουμ “Order Of The Minus”, βρίσκονται εδώ παρέα μας, διαλέγοντας κάθε μέλος τους πέντε αγαπ...
Οι Sonic Blast, που έχουν κυκλοφορήσει το εκκωφαντικό “Humanity Divided”, βρίσκονται κοντά μας και επιλέγουν πέντε άλμπουμ, που θεωρούν αγαπημένα και μοναδικά. Θα δείτε διάφορα, θα διαβάσετε δ...
Έχουμε πρόσφατα παρουσιάσει την εκρηκτική τραγουδίστρια από την Ισπανία. Η Barbara και η μπάντα της έχουν δώσει σε όλους εμάς, του ακροατές, την αίσθηση πως αυτοί οι μουσικοί αγαπούν πολύ το Μ...
Είναι βέβαιο ότι θα ακούσουμε πολύ σύντομα από τα παιδιά. Με το καλό να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους full length. Εδώ είμαστε. Για να στηρίξουμε και να θαυμάσουμε. Χωρίς φόβο. Με πολύ πάθος!
Αν ο Γρηγόρης έμπαινε σε ένα House Of Blues, με αυτά τα παιδιά που συμμετέχουν στον δίσκο και ξεκινούσε να παίζει αυτά τα τραγούδια, θα ήταν ακόμα εκεί και θα έπαιζε, μπροστά από ένα κοινό που δεν θ...
Μέχρι να φτάσουμε όμως στα του καινούργιου δίσκου… Τι γουστάρουν να ακούνε τα μέλη; Τι κάνουν κέφι; Ρωτήσαμε για πέντε αγαπημένους τους δίσκους και ο καθένας μας απάντησε με το χέρι στην καρδι...
Ο Μίκυ, ο Ντόναλντ, ο Γκούφυ και πολλοί από τους ήρωες του μεγαλύτερου δημιουργού κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών, φιγουράρισαν σε εκείνο το δισκάκι και τραγούδησαν παρέα με τον Αμερικανό τραγουδ...
Το EP ξεκινά με το “Porphyria”, με ήχους και φωνή που προσδιορίζουν μια σκοτεινή στιγμή, σαν να ξεδιπλώνεται μια ανατριχιαστική ιστορία. Στο “Dark Era” η «μαυρίλα» απλώνεται. Βάναυσα φωνητικά ...
Στις 3 Νοεμβρίου του 1992, ο Jon Bon Jovi κι η παρέα του αλλάζουν σελίδα. Το hard rock – glam πρόσημο παραμένει εμφανές, μαζί με τα γκομενέ τραγουδάκια και τα κλιπάκια, αλλά η αλλαγή είναι πολ...
To “The Fun Palace” είναι ΕΠΟΣ! Μιλάμε για ένα από τα καλύτερα κομμάτια στην ιστορία του ΜΕΤΑΛ! Είμαι σίγουρος πως δεν θα πάψουμε ποτέ να χτυπιόμαστε όταν ακούμε το τραγούδι αυτό, ιδίως στο ση...
Δυστυχώς, αυτοί οι Εγγλέζοι, που λέγαμε πιο πάνω, έχουν σνομπάρει τελείως τούτο το άλμπουμ. Μόνο το “Bring Your Daughter…” κατέληξαν να παίζουν και αυτό… παλιά. Δεν έχω ιδέα αν κάποτε, στο τρί...
Το “Programmed” ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα σοκ για τα αυτιά. Τα δέκα κομμάτια του δίσκου αποτελούν ένα εξαιρετικό δείγμα αμερικάνικου progressive/power metal.
Ο Θοδωρής είναι ένας άνθρωπος χαμηλότατων τόνων. Το κατάλαβα από τα λίγα λεπτά κουβέντας μας, το κατάλαβα όταν τον επαινούσε για την τεχνική του ο κοινός μας φίλος και εκείνος κατέβαζε το κεφάλι του...
Ο Γιώργος Σταθάκης είναι αρχικά ένας σπουδαίος μουσικός και οργανοπαίχτης. Έχει στην πλάτη του άπειρες εργατοώρες στα πατάρια, παρέα με μεγάλους λαϊκούς καλλιτέχνες. Ο ίδιος αποφάσισε και να τραγουδ...
Φτάνουμε λοιπόν στην τελευταία δεκαετία που πέρασε και έχουμε την ανακοίνωση του Halford στις 7 Δεκεμβρίου 2010 ότι η μπάντα θα βγει στο δρόμο για δύο χρόνια με την Epitaph World Tour, η οποία...
Η ουσία όμως του Jam Night είναι – όπως πολύ γνωρίζετε – όλοι αυτοί που έρχονται και παίζουν. Είναι οι σιτεμένοι με τα όποια κέφια, οι πιτσιρικάδες με την απίστευτη ενέργεια, είναι οι σιτεμένοι με τ...
Ροκ, ελληνικός στίχος, πάθος, οργή, δύναμη, γκάζια. Η ελληνική σκηνή, οι μπάντες από το εξωτερικό, το προσωπικό του στυλ, το υβρίδιο που προέκυψε… Ο Ντίας έγραψε τους ήχους, τη μουσική, ενορχή...
Ένα άλμπουμ που συνδυάζει τέλεια το Progressive, το Μέταλ, το Ροκ, τα υπέροχα φωνητικά, την ακόμα πιο υπέροχη μελωδία… Το 2005 οι Αυστραλοί κυκλοφορούν μάλλον το καλύτερο άλμπουμ τους, ένα από...
Η ουσία είναι ότι πρόκειται για ένα δίσκο που αγαπάω πολύ. Που έχει πολύ ξεχωριστή θέση στη δισκοθήκη και την καρδιά μου. Που θα μου θυμίζει πάντα ότι ο τραγουδιστής με το μαλλί μέχρι το απένα...
Το πρώτο full length για το σχήμα από την Ιταλία. Η ομάδα μετράει και ένα ΕΡ, πριν πέντε χρόνια περίπου. Το λυρικό, συμφωνικό και φυσικά μπαρόκ ύφος μπλέκει με ένα εξίσου μπαρόκ λιμπρέτο. Τις περιπέ...
Θα κάνουμε λοιπόν ένα ταξιδάκι στη δεκαετία του ‘90, ώστε να δούμε αν υπήρχε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα και να γνωρίσουμε ποιοι το υπηρέτησαν. Και ξεκινάω δίχως καμία σειρά.
Η κρουστή μυστηριακή εισαγωγή του “I Chase The Night” μας φτάνει σε ένα καμπαρέ της δεκαετίας του ’30. Ένα James Bond-ικό κομμάτι ξετυλίγεται μπροστά μας, με υποδειγματικές φωνές και χαλί που ακούγε...
Ο δίσκος χωρίζεται σαν θεατρικό. Δύο πράξεις και εννέα σκηνές (τέσσερις και πέντε ανά πράξη αντίστοιχα), τις οποίες συνθέτουν δώδεκα κομμάτια. Η ιστορία μπλέκει με μαεστρία το παρελθόν με το π...
Οι Virgin Steele και στην προκειμένη ο David DeFeis, δημιούργησαν ένα μνημειώδη δίσκο, στον οποίο σεβάστηκαν απόλυτα το κείμενο της Ορέστειας. Το “The House of Atreus Act I” δεν είναι ένας απλ...
Τα πλήκτρα, το βιρτουοζιτέ μπάσο και όλο μοτίβο παραπέμπουν σε μουσικούς, που έχουν πολύπειρα μπες-βγες στα στούντιο. Όπως γίνεται πάντα ή σχεδόν πάντα σε αυτές τις παραγωγές, η μουσική αποδίδεται α...
Οι Junkwolvz μας συστήνονται σαν Heavy Rock ‘n Roll μπάντα από την Αθήνα. Με το που ξεκίνησα να ακούω, εκείνες οι έξι λέξεις μου καρφώθηκαν στο μυαλό. Ας βάλουμε τα αρχικά τους. Πώς είπατε; Γιατί τα...
Για τους Led Zeppelin έχει γραφτεί η φράση “The greatest cover band in Rock n’ Roll history”. Να μου κάνουν τη χάρη οι οπαδοί τους! Πολύ λίγο με νοιάζει εδώ το plagiarism. Εδώ έχουμε μία μπάντ...
Η γυναικεία φωνή είναι πιτσιρίκα. Είναι ναζιάρικη, είναι αθώα, φορά λευκό πουκάμισο και καρό φουστίτσα και ίσως μια διαβολουρά. Ροκ θέματα, πολύ χαριτωμένο ρεφρέν, επαναφορά με κουπλέ φασαριόζικο, π...
Δέκα συνθέσεις (συγκεκριμένα επτά και μία τριλογία) μας ταξιδεύουν στο σκοτεινό κόσμο του ήρωα. Το πρώτο και ομώνυμο κομμάτι (“Dark Saga”) μας βάζει κατευθείαν στο κλίμα από τις πρώτες κιόλας ...
Βασική αρχή της στήλης είναι η ακόλουθη. ΔΕΝ παίρνετε στα σοβαρά αυτά που γράφουμε. Σκοπός μας είναι να περάσουμε καλά και να σας ανεβάσουμε τη διάθεση. Ίσως να μας δείτε να θάβουμε τους Maide...
Ένα από τα κορυφαία concept album, κατά την ταπεινή μου άποψη και προτίμηση και με το οποίο έχω περάσει άπειρες ώρες ακρόασης και συντροφιάς, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το “The Crimson Idol” ...
Πιάνο σε mood μπλε, μέτρο 3/4 και αντί για βαλς, ένας Jazz διάδρομος, που τύμπανα και μπάσο μετατρέπουν σε Jazz Fusion. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα εκπλαγείτε από τον τρόπο που παίζουν οι βιρτουό...
Ευαίσθητα τραγούδια, βασισμένα σε καθαρές κιθάρες, πιάνο, πλήκτρα και φωνή. Ιδανικά για το τραπέζι που λέγαμε πιο πάνω. Οι ματιές γίνονται πιο κλεφτές και πιο ένοχες. Τα χαμόγελα στέκονται υπερήφανα...
Άλλη μια ιστορία που ανακατεύει το διάβολο στα μουσικά δρώμενα. Αυτή τη φορά όμως, είναι η υπεροψία του ίδιου και όχι η ανθρώπινη αμετροέπεια που προκαλεί το διαγωνισμό. Και εδώ συμμετέχει ο ί...
Βασική αρχή της στήλης είναι η ακόλουθη. ΔΕΝ παίρνετε στα σοβαρά αυτά που γράφουμε. Σκοπός μας είναι να περάσουμε καλά και να σας ανεβάσουμε τη διάθεση.
Οι Astrodot φωτίζουν μία εποχή που πάντα θέλαμε να ζήσουμε. Και την ευκαιρία την έχουμε, επιτέλους. Μέσω της μουσικής των παιδιών. Το άλμπουμ είναι ακόμα νωπό. Θα ευχηθούμε καλοτάξιδο και θα περιμέν...
Ο Πάνος, ο οποίος έχει κάνει σχεδόν τα πάντα στο άλμπουμ, δημιουργικά, εκτελεστικά και τεχνικά, είναι ένας σύγχρονος τροβαδούρος, ο οποίος έχει μία θαυμάσια φόρμουλα στο να μεταφέρει τις ιδέες του σ...
Η κιθάρα είναι καθαρή στην αρχή και αγριεύει πιο μετά. Τα τύμπανα οδηγούν με άνεση. Η φωνή είναι αφηγηματική. Ίσως τα παιδιά να απολαμβάνουν ένα τεράστιο φάσμα από μπάντες, από τους Pink Floyd μέχ...
Το “Abbey Road” των The Beatles βέβαια δεν πέρασε ποτέ κάτω από τη μύτη μου απαρατήρητο. Από τα μέσα της δεκαετίας του '70, που το έβαλε στο πικάπ μας ο συγχωρεμένος ο αδερφός μου, μπήκε από τα αυτι...
Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που το άκουσα. Up tempo, με βαρβάτη εισαγωγή και γκράντε riffing, με αιχμηρούς στίχους και ζόρικη μελωδία. Πάντα ακούω μουσική όταν κάνω δουλειά στον υπολογιστή ...
O απόφοιτος του Αριστοτέλειου είναι ένας μουσικός… Ναι, το ξέρω ότι σπούδασε οικονομολόγος ο άνθρωπος, αλλά η μουσική είναι η επιστήμη στην οποία τελικά επένδυσε. Ο Πάνος λοιπόν είναι συνθέτης, κιθα...
Ο Λουκ ανεβαίνει τη σκάλα του σπιτιού του που οδηγεί στον εξωτερικό, προαύλιο χώρο. Αυτή δεν είναι μία τυχαία πρόταση που μου κατέβηκε στο το μυαλό, αλλά η αρχή της περιγραφής μιας σκηνής από ...
Γράδο… μονάδα μέτρησης. Και μάλιστα «απαγορευμένη». Υπό την έννοια ότι «δεν επιτρέπεται» να χρησιμοποιείται σε εμπορικές συναλλαγές. Διαβάζω στο διαδίκτυο πως είκοσι γράδα αντιστοιχούν σε πενήντα βα...
O Richard Pierce “Richie” Havens, R.I.P. (21-1-1941 – 22-4-2013), ήταν κιθαρίστας και συνθέτης, συνδυάζοντας στοιχεία από folk, soul, rhythm & blues, rock μουσικές. Υπήρξε ο καλλιτέχνης πο...
“The Fire You Want”… Αυτό, αυτό! Χιτάρα, κομματάρα, μπασοτύμπανο βαρβάτο, κιθάρα από δίπλα, η οποία αναλαμβάνει δράση μετά το πρώτο κουπλέ. Όμορφο θέμα και επαναφορά, ήτοι σταυροκούμπωμα των σ...
Επίλογος με το “Black Jack Order”. Γκρουβάτο Ροκ, το οποίο επιδέχεται πολλών ερμηνειών, με τη μπάντα να κάνει τα γλυκά μάτια ακόμα και στο New Wave, ακόμα και στη Britpop. Είπαμε, τα παιδιά απολαμβά...
Τα παιδιά από την Κοζάνη λοιπόν. Ένα σχήμα που υπάρχει από το 1998 και το οποίο το 2018 ευτυχεί να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο άλμπουμ του. Και όσον αφορά τη μουσική τους… Μέταλ! Το “Molten Core...
Το όλο γεγονός αποτέλεσε έμπνευση και αποτέλεσμα των προσπαθειών των Michael Lang, Artie Kornfeld, Joel Rosenman και John P. Roberts. Οι δύο τελευταίοι χρηματοδότησαν το όλο εγχείρημα,
Το “Hell’s Door” είναι το βίντεο της μπάντας από το άλμπουμ αυτό και το σημείο αναφοράς του είναι ένας κρατήρας στο Turkmenistan, o οποίος δεν έχει σταματήσει να καίει από το 1971! Είναι πραγματικό ...
Μάλλον θα πρέπει να προγραμματίσει σύντομα το πρώτο της full length. Είχα την τύχη να ακούσω μία απίστευτα ατόφια φωνή να επιβάλλεται με θέρμη και αγάπη στο μουσικό χαλί της. Να το πατά με χάρ...
Η παρουσίασή τους εδώ έγκειται στο γεγονός, ότι ποτέ δεν έλαβαν τα εύσημα που τους αναλογούν ή αναλογούσαν, ποτέ δεν αναγνωρίστηκε όσο οφειλόταν η αξία τους και δεν νομίζω να υπάρχουν πάρα πολ...
«Τώρα αλλάζει η εποχή – η σιωπή σου μόνο αντηχεί»… Δημιουργείς μουσική όταν μένεις ένδεκα χιλιάδες μίλια μακριά από το συνεργάτη σου; Πώς θα γίνει να στηθεί ένα ολόκληρο άλμπουμ από απόσταση;
Συνεχίζουμε το αφιερωματικό αυτό άρθρο, παρουσιάζοντας τους επόμενους πέντε σπουδαίους κιθαρίστες, οι οποίοι έλαβαν λιγότερη δημοσιότητα ή έτυχαν μικρότερης αναγνώρισης, από αυτή που τους οφειλόταν....
Σε μια βραδιά που θα θυμόμαστε για πάντα ως μια εκ των πιο “σκοτεινών” στην ιστορία του αθλητισμού, τα Grammy 2020 έλαβαν χώρα στην πόλη που “γεννήθηκε” ουσιαστικά ο θρύλος Kobe. Με την Alicia...
Οι τύποι είναι παιχταράδες, έχουν φιλοξενήσει άλλους παιχταράδες στους δίσκους τους και φωτογραφίζω ΚΑΙ τον Kee Marcelo, έχουν τα τραγούδια και φυσικά τα εχέγγυα για να καλύψουν ένα βράδυ με μ...
Τα τραγούδια τους πάντα έδεναν σε κάθε πρόγραμμα. Παίζοντάς τα, σκεφτόμουν από μέσα μου το πώς θα ήταν αυτές οι δύο Ελληνίδες ιέρειες να βρεθούν μαζί στο πάλκο, έστω για μια βραδιά.
Υπάρχουν όμως επίσης αμέτρητοι, αξιολογότατοι κιθαρίστες, οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν έτυχαν της αναγνώρισης που τους άρμοζε, δεν τους αποδόθηκε η δημοσιότητα που τους αναλογούσε…
Ο επίλογος δίδεται με το “Sealed Curse”. Σκοτεινό και κείνο, με φυσικό τσέλο από τον κύριο Stephan Keeman, και τη φωνή να αναρωτιέται… “Where do I go from here”… Γκάζωμα και τα αντρικά φωνητικά κουμ...
Τώρα ξέρω πως βρίσκομαι στο σωστό τόπο και χρόνο! Τα συνθήματα παίρνουν φωτιά. Ο Βασίλης τα δέχεται με χιούμορ. Μήπως να το σκεφτόταν να κάνει μια βραδιά με τη φωνή του, μία κιθάρα και ιστορίε...
Για το 2020 λοιπόν θα σας πούμε μόνο ευχές και θα σας αφιερώσουμε μόνο τραγούδια. Δίσεκτο-ξεδίσεκτο, εμείς θα το καλωσορίσουμε με τον ίδιο τρόπο και θα του φερθούμε το ίδιο. Με πολλές ανταποκρ...
Σε λίγες μέρες θα βρίσκονται στην Αθήνα και είμαι σίγουρη πως το θέαμα αλλά και η μουσική θα μας συνεπάρει. Καλώς ήρθατε στο κόσμο των vampire και των λύκων! Ακονίστε τα λατινικά σας και ετοιμ...
Ο πραγματικός οπαδός δεν νοιάζεται για ίντριγκες και λοιπές χαζομάρες. Μόνο για ανθρώπους και το ίδιο το γκρουπ. Όσοι λοιπόν το σκέφτεστε δυο φορές για το αν θα πάτε να τους δείτε φέτος, αφήστ...
Born in violence, taught the lessons… learning how to dance… Απλά τα πράγματα; Οι Crash Valley από τη land Down Under, με δικά μας παιδιά στη σύνθεσή τους, ετοιμάζονται να παρτάρουν τον ...
Ο MOTU (Τι πράγμα; Τι σημαίνει MOTU; Συγγνώμη, το προηγούμενο επεισόδιο ΔΕΝ το διαβάσαμε; ΔΕΝ γουστάραμε; Ααααχ, βρεμένη σανίδα που θέτε…) τον αποφεύγει και στη συνέχεια παρεμβαίνει ο Russell Allen,...
Πάνω στη σκηνή ο Jeff Scott Soto είναι ΠΑΝΤΑ ένα θηρίο ανήμερο. Συνοδευόμενος από τέλειους μουσικούς, προσφέρει ένα εκπληκτικό οπτικοακουστικό θέαμα. Νιώθεις πόσο τυχερός είσαι που αγαπάς αυτή...
Όλοι μα όλοι οι συνδαιτημόνες φορούν το ίδιο ακριβώς μπλουζάκι, το οποίο έχουν τυπώσει οι ίδιοι και το οποίο γράφει στο μπροστινό μέρος “M.O.T.U. Minions”. Μάστα… Τσιράκια του Μότου… Ρώ...
Τη θέση του Rocken πίσω από τα τύμπανα των Ryche ανέλαβε ένας εκπληκτικός drummer, o Casey Grillo, παντού γνωστός από την εικοσαετή θητεία του στους Kamelot.
O La Torre θα είναι παρών, θα μας ενθουσιάσει, θα πάρει κινητά από τις μπροστινές σειρές για να καταγράψει, να πει νόστιμα λογάκια και να τα επιστρέψει, θα είναι ο άνθρωπος που θα έχει καταφέρ...
Μετά τα δύο εκείνα ιστορικά LiVE οι Ryche ξεκίνησαν να δουλεύουν πάνω στον πρώτο τους δίσκο με τον Todd στη φωνή. Η ομώνυμη δουλειά τους βγήκε τον αμέσως επόμενο χρόνο, έκανε πολύ κόσμο να διχ...
Αυτοί είναι οι Queensryche, κυρίες και κύριοι και αυτοί είναι οι οπαδοί τους. Και τον προσεχή Νοέμβριο, στις συναυλίες τους στην Ελλάδα, θα το νιώσετε και σεις. Θα έχουμε κι άλλα να μοιραστούμ...
Μια και οι Αμερικανοί… ξανάρχονται, είπα να αναστήσω κάποια από τα λόγια τους τότε. Είχαν μιλήσει από καρδιάς, είχαν πει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα και δεν τσιγκουνεύτηκαν τα λόγια τους, ιδί...
Είχαν μόλις σπατσάρει με τα γυρίσματα για το “Ace Ventura”, όταν τους ζητήθηκε να πάρουν μέρος σε μία άλλη ταινία. Με το που είπαν όμως ότι είχαν ήδη «αρτυθεί», οι παραγωγοί της «άλλης» ταινίας αποφ...
Οι Evergrey κατάγονται από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Δημιουργήθηκαν το 1995 και το 1998 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, “The Dark Discovery”. Το 1999 κυκλοφορεί το άλμπου...
- Μισό… Αυτός δεν είναι που είχε κερδίσει το σουηδικό Idol, τρέχοντας πάνω κάτω την αρένα με το “Run To The Hills”;- Ναι, αυτός είναι. Για πάρε τώρα εδώ…
Ο Βασίλης και η Γιώτα έρχονται κοντά μας. Απαντούν σε διάφορες ερωτήσεις. Πώς είναι να παίζουν μαζί; Αν θα κυκλοφορήσουν κάτι σύντομα… Οι απαντήσεις αποπνέουν αμοιβαία εκτίμηση, αμοιβαίο θαυμα...
Τη Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου βρεθήκαμε στο Bock Beer Bar Restaurant και τη συνέντευξη Τύπου για το Chania Rock Festival 2019. Η φετινή διοργάνωση θα λάβει χώρα στις 5 και 6 Ιουλίου στα Χανι...
Ο Geoff Tate θα εμφανιστεί στην Ελλάδα, παίζοντας ΟΛΟΚΛΗΡΟ το “Operation: Mindcrime” (και όχι μόνο), στις 13 Φεβρουαρίου στο Principal Club Theater, στη Θεσσαλονίκη...
Οι Primal Fear και ο Gus G, με τη σόλο μπάντα του, εμφανίζονται το Σάββατο 12 Ιανουαρίου στη Θεσσαλονίκη, στο Eightball και την Κυριακή 13 Ιανουαρίου στην Αθήνα, στο Κύτταρο Live.
Καλή Χρονιά να έχουμε! Υγεία, αγάπη, αγάπη και υγεία! Ακολουθούν, χωρίς καμία αλφαβητική ή άλλη σειρά οι ευχές των ανθρώπων του περιοδικού. Και του χρόνου!
Το άλμπουμ ονομάζεται "Empire", που σημαίνει "Αυτοκρατορία"... Προφητικός τίτλος - τουλάχιστον. Πάνω από τρία εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τον εθνικό τους οργανισ...
Βρεθήκαμε στα Devasoundz Studios για την προ-ακρόαση του πρώτου πρώτου άλμπουμ μιας ολοκαίνουργιας μπάντας, η οποία ακούει στο όνομα Voidnaut και η οποία αποτελείται από τέσσερις μπαρουτοκαπνι...
Θυμός, πόνος, θλίψη, απόγνωση αλλά και ελπίδα και θάρρος για να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά. Ένα άλμπουμ - θησαυρός μουσικής και φωνητικών. Ο Γιώργος μας έκανε και ανατριχιάσαμε!
Στην αρχή του νέου έτους τα νέα του ''παιδιά'' θα μπουν στο στούντιο να πάρουν την τελική τους μορφή... και εμείς απλά του ευχόμαστε να τα δει όπως επιθυμεί!
Ξεκινάω με το κλασσικό disclaimer πως είναι απίθανο να καταφέρεις να χωρέσεις τα καλύτερα σε ένα top 100. Θα αφήσεις άλλα τόσα απέξω. Πόσο μάλλον σε ένα top 10...
Είναι ωραίο να γράφεις για τα αγαπημένα σου πράγματα. Και πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για μουσικές και δίσκους, για το αλατοπίπερο της ζωής. Όπως είναι και πολύ όμορφο το νοητικό ταξίδ...
Τα δέκα καλύτερα; Όχι, ούτε για αστείο… Ακόμα κι αν με σημάδευε κάποιος στον κρόταφο (-Κόψε κάτι, ρε μεγάλε! –Μα δεν είπα με τι, ρε μεγάλε!), δεν υπήρχε περίπτωση να καταλήξω στα δέκα καλύτερα...
Έχουν γραφεί δεκάδες άρθρα για το μεγαλείο του συγκεκριμένου δίσκου. Έχουν αναρωτηθεί πολλοί πώς είναι δυνατόν ο ανθρώπινος νους να κατεβάζει τέτοιες ιδέες.
SWANS IΣΟΝ MICHAEL GIRA, ένας πολυπράγμων αρτίστας, που στα νιάτα του θέλησε να ασχοληθεί με τις εικαστικές τέχνες, αλλά μίσησε τον καθωσπρεπισμό του πανεπιστημίου και το έριξε στις χαμαλοδουλειές, ...
Οι Tiger Lillies δεν είναι καινούριοι, κι όμως ακούγονται πάντα φρέσκοι. Θεωρούνται οι νονοί του είδους μουσικής που χαρακτηρίζουμε σαν «εναλλακτικό καμπαρέ».
Έχει έρθει η σειρά των Jane Doe να μας παρουσιάσουν τη δουλειά τους και να μας ξεναγήσουν μέσα σε λίγες γραμμές σε κάθε τραγούδι τους. Για δείτε τι λένε...
Μπορεί ο DEE να είναι ο «πρωταγωνιστής» του συγκεκριμένου κειμένου, δε θα είναι όμως το μοναδικό τιμώμενο πρόσωπο. Θα αναφερθούν αρκετά ακόμη ονόματα και ιστορίες
Το 2012 ήταν πολύ φτωχό για τα κινηματογραφικά soundtrack. Λίγες εκπλήξεις, λίγες καλές δουλειές και πολύ μουσική ασχήμια. Άλλαξε η μόδα. Το 2012 ήταν πολύ φτωχό για τα κινηματογραφικά soundtra...
Oι Daft Punk αποτέλεσαν και την πρώτη μπάντα mainstream ηλεκτρονικών ακουσμάτων. Η ηλεκτρονική μουσική ακουγόταν πλέον από οποιονδήποτε. Είχε γίνει μόδα!
Σε λίγους μήνες λογικά που θα λάβει χώρα η δίκη, ο Randy θα παρεβρεθεί στη Τσεχία. Δεν θα το σκάσει. Εάν έχεις τη συνείδησή σου καθαρή, δεν την "κάνεις" με ελαφριά πηδηματάκια.
Fast Forward σε ένα μήνα ακριβώς από σήμερα. Η ημέρα είναι 20/12/12 και η ώρα 12 το μεσημέρι. Ξαφνικά συναγερμός. Έκτακτα δελτία ειδήσεων, το νέο μεταδίδεται στόμα με στόμα.
Το μόνο που με φοβίζει είναι ότι θα γουστάρω και θα μας κάνει ζημιά στις καθυστερήσεις της χρονιάς. Και άντε μετά να συμμαζέψεις την λίστα. Άτιμες Κατσίκες...
Για την ιστορία του κλαρινέτου, οι πληροφορίες είναι περιορισμένες καθώς χάνεται στα βάθη των αιώνων και ξέρουμε πως προήλθε από μετεξέλιξη παλαιότερων παρόμοιων οργάνων.
Θα είναι η νεαρή Αυστραλέζα, που μένει στο Άμστερνταμ και δραστηριοποιείται στη house σκηνή της Ευρώπης, το επόμενο μεγάλο όνομα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής;
Θυμάμαι πριν 15 χρόνια περίπου, εκεί προς τα τέλη των 90's όταν ο κλασσικός μεταλλάς της εποχής ήταν must να έχει μακρύ σγουρό μαλλί, να φοράει από πάνω τζιν μπουφάν και να φοράει μπλούζα Αις Ντερθ ...
Σ’αυτή την αναδρομή στην ιστορία που γέννησε τους Madrugada και την μελαγχολική ροκ της Νορβηγίας, γνωρίσαμε πτυχές της ζωής και της δουλειάς του Robert Buras και του Sivert Hoyem.
Ένας οπαδός έγραψε ... "ο τίτλος „Tears In The Rain“ ταιριάζει τέλεια με την προοπτική που έχεις στο μυαλό σου και με αυτό που επιθυμείς να επιτύχεις".
O Andreou δημιουργεί ένα δικό του μουσικό σύμπαν και το γεμίζει με έμπνευση. Ξέρει να ελίσσεται με μαεστρία ανάμεσα στη new age, jazz και ορχηστρική μουσική με σαγηνευτικό τρόπο.
Οι Rival Sons ροκάρουν! Βγάλε απ' το rock το heavy, το hard, και άστο να βρει τις ρίζες του. Μέσα στα blues, στις ψυχωμένες ερμηνείες και στον ήχο της κιθάρας.
Ένα ολοκαίνουργιο σχήμα στον ευρύτερο χώρο της ροκ, αποτελούμενο από έμπειρους και διάσημους μουσικούς, το οποίο αναμένεται να προκαλέσει μεγάλη αίσθηση.
"Οι κάτοικοι της Motown αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον χωρίς περιορισμούς και αυτοσυγκράτηση πέρασαν τις πύλες της Funk". Διαβάστε ένα διαφορετικό παραμύθι ...
Αυτή τη στιγμή είναι που χρειαζόμαστε μπάντες όπως οι SOAD. Ας έχει ο καθένας τους την βίλα του στο Μαλιμπού και ας σνιφάρει 20 γραμμάρια κοκαίνη την ημέρα. Δεν με νοιάζει.
It's all about money & fame. Ένα άρθρο βασισμένο στην προ ημερών έκρηξη ειλικρίνειας του Peter Dolving σχετικά με την αποχώρησή του από τους Σουηδούς The Haunted.
Δεν διάλεξα εγώ τον υπέρτιτλο… Είναι όμως ο πλέον ταιριαστός. Είναι το λογοπαίγνιο που θα ήθελα να κάνω, είναι η ατάκα που θα φύλαγα για τις κουβέντες με τους φίλους μου…
Ένας DJ πραγματικός Star!!! Η αλήθεια είναι πως ο DJ Sasha πραγματικά άλλαξε την ιστορία της electronica και ολόκληρη την ιδεολογία του να είναι κανείς …
Δε μπορεί να είναι Led Zeppelin, η φωνή είναι γυναικεία! Αλλά η μουσική…; Αυτό το βρώμικο ριφάκι της κιθάρας θυμίζει το "When the Levee Breaks" και ...
Η Διεθνής Αμνηστία αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα τετραπλό, επετειακό άλμπουμ με τραγούδια - ποιήματα και καλλιτέχνες που ταιριάζουν με όσα εκφράζει όλα τα χρόνια που δραστηριοποιείται.
Tο αποτέλεσμα της ένωσης δύο μεγάλων μουσικών. Ακούγοντας την δουλειά τους αμέσως νιώθεις ότι η συνύπαρξη αυτών των δυο καλλιτεχνών έχει να σου προσφέρει κάτι διαφορετικό απο τα συνηθισμένα.
O Myles Kennedy μοιράζεται μαζί μας τα βιβλία, που διαβάζει τη στιγμή αυτή και τον ενέμπνευσαν ούτε λίγο ούτε πολύ να συνθέσει το "Apocalyptic Love" με τον Slash.
Ήταν οι Beatles πιο γνωστοί από τον Χριστό; O Βασίλης πανταζόπουλος γράφει για το φαινόμενο The Beatles, το οποίο ήταν κάτι περισσότερο από νούμερα και κοστούμια.
Η παράσταση προσφέρει μια πιο συμπονετική θα λέγαμε, προσέγγιση, δημιουργώντας έναν πιο αληθινό (;) χαρακτήρα, ο οποίος θέλει να πιστέψει στην όποια εξιλέωση μπορεί να προσφέρει η μουσική...
...
Θα ξεκινούσα το αφιέρωμα λέγοντας πως πρόκειται για ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα εγχώρια συγκροτήματα της ακραίας metal σκηνής, όμως έχουν ξεφύγει από αυτό εδώ το στάδιο εδώ και αρκετό καιρό.
1992, Αθήνα! Η χρονιά που οι Αρτέμης, DJ Alex και Ευθύμης, αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα από τα πλέον επιδραστικά hip hop σχήματα στην Ελλάδα, τους Terror-X-Crew.
Ακροβατούσε ανάμεσα σε μουσική και ποίηση, ποτέ δεν ήταν ο μεγάλος στάρ αλλά πάντα ενέπνεε σεβασμό στον κύκλο του, έχει φανατικό κοινό και διαθέτει μία ποιότητα ανθρώπου που σπάνια συναντάς.
...
Στην εποχή μας, όποια πέτρα και να σηκώσεις, θα δεις και το όνομά του. Είναι σίγουρα μία από τις μεγαλύτερες μορφές, στη μουσική σκηνή, τα τελευταία 30 χρονιά.
Σου έρχονται στιγμές από τα παιδικά σου χρόνια, εκείνα τα καλοκαίρια που ανακάλυπτες τον έρωτα και την ζωή, ακούγοντας τα βράδια, άπειρες φορές, τους δίσκους των Σπαθιών και τη χαρακτηριστική φωνή τ...
Εάν υπάρχει ένα σχήμα, το οποίο πέρασε μέσα από χίλια κύματα και απέδειξε πως είναι εφτάψυχο και δεν το βάζει κάτω τόσο εύκολα, τότε αυτό είναι οι Αμερικανοί. Διαβάστε το απίστευτο χρονικό της πορεί...
Όταν ο, ιρλανδικής καταγω- γής, Everlast αποφάσισε να φτιάξει μία μπάντα, ενώθηκε με τον φίλο του από το σχολείο Danny Boy και τον DJ Lethal, έναν Λεττονό μετανάστη, και δημιούργησαν τους House Οf P...
O B-Real είναι ένα από τα βασικά μέλη του γνωστού συγκροτήματος Cypress Hill, ένα πρωτοπόρο μουσικό όχημα, το οποίο δημιούργησε ένα απόλυτα δικό του στυλ. Latin & gangsta hip hop στο ίδιο καζάνι...
«Οι james δεν είναι μία απλή μπάντα αλλά μια ιδέα», δηλώνουν οι ίδιοι. Ισχύει κάτι τέτοιο; Ο Γιώργος Γκουγκούδης κάνει μία αναδρομή στην καριέρα των Βρετανών και δίνει τις απαντήσεις.
...
O Nίκος Καραμηνάς γράφει για μία από τις μεγαλύτερες και δημοφιλέστερες μουσικές προσωπικότητες των τελευ- ταίων δεκαετιών. Ο μουσικός και άνθρωπος Moby! Οι ανησυχίες του! Η πορεία του προς την κορυ...
Θα μπορούσε να ήταν μία μοντέρνα έκδοση της Σταχτο- πούτας, κι όμως δεν είναι. Σε μία εποχή, που οι όροι «τέ- χνη» και «καλλιτέχνης» απο- τελούν είδος προς εξαφάνιση, έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κάπ...