A Tale That Wasn't (Queens)Ryche
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Άρθρα Μουσικής
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 22 Ιουλίου 2012 18:36
THE BEGINNING OF THE END (?)
"Αυτό που τους είπα ήταν να μένουν όσο μπορούν μακριά μου όλοι αυτοί στη σκηνή, όσο παίζω, και δεν θα υπάρχει πρόβλημα ... ", Michael Wilton
Queensryche Cabaret
4 & 5 Φεβρουαρίου 2010
Καζίνο Snoqualmie, Snoqualmie, ΗΠΑ
To κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη της Cindy Fuller
Αντί προλόγου
Δεν διάλεξα εγώ τον υπέρτιτλο… Είναι όμως ο πλέον ταιριαστός. Είναι το λογοπαίγνιο που θα ήθελα να κάνω, είναι η ατάκα που θα φύλαγα για τις κουβέντες με τους φίλους μου… Οι Ryche είναι πλέον οι τέσσερις και ο La Torre. O Tate συνεχίζει μόνος του και κανείς δεν ξέρει αν θα εφεσιβάλει για τη χρήση του ονόματος. Όπως κανείς δεν ξέρει αν θα ξανακούσουμε για τον DeGarmo, αν θα τα ξαναβρούν με τον Tate, αν θα ξαναφιλιώσουν. Βέβαια… Βέβαια είναι τα λεφτά στη μέση και έτσι τα πράγματα γίνονται αυτόματα πιο δύσκολα. Αλλά πάλι… ποιος ξέρει, ο άνθρωπος είναι ένα από τα πιο περίεργα πλάσματα, το μυαλό του δουλεύει πολλές φορές ανάποδα. Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης, για το Rockpages.gr, για το αν θα μπορούσαν οι Ryche να παίξουν ένα, έστω one-off, live με τον DeGarmo, o Tate μου λέει, «αμφιβάλω αν θα μπορούσε κάποιος να πείσει τον Chris να ξανανέβει στη σκηνή… Πραγματικά… Δεν… Έχει να πιάσει κιθάρα πάνω από δύο χρόνια»… Ένα χρόνο μετά, για το ίδιο θέμα, μια και οι δύο κιθαρίστες συναντήθηκαν και έπαιξαν μαζί στο γήπεδο των Seattle Seahawks, ο Wilton απαντάει ως εξής. «Ο άνθρωπος το ‘χει! Ήταν καταπληκτικά! Με το που ανέβηκε στη σκηνή, ήταν όλα μαγικά! (…) Έφερε μαζί του την Andy Warhol κιθάρα… Έπαιξε μια συγχορδία… Ακουγόταν ακριβώς το ίδιο»! Κάτι παίζει; Ο μεν και οι δεν; Άστο, μουσική είναι, γιατί να παραστήσω το Σόμπολο;
Προσωπικά δεν έχω τρελές εμμονές με τον «ψηλό». Ναι, θα ήθελα πολύ να τον ξαναδώ με το συγκρότημα, αλλά και μόνο για ένα show να γυρνούσε, εγώ πάλι ευχαριστημένος θα ήμουν. Έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια, δεν θέλω να ζω με αυταπάτες. Αυτό που θέλω είναι να μην βλέπω τον αγαπημένο μου λόγο για να ταξιδεύω σε αυτά τα χάλια.
Ένα βράδυ καλοκαιρινό του 2010 βρέθηκα να περπατάω με το Wilton σε ένα δρομάκι στη Βουδαπέστη. Μιλούσαμε για διάφορα πράγματα, κυρίως για την κιθάρα του (ESP Hellboy) και τις διαφορές της με το αντίστοιχο μοντέλο της LTD. Η κουβέντα πήγε και στο θέμα του Καμπαρέ και όταν τον ρώτησα πως αισθανόταν πάνω στη σκηνή με όλο αυτό τον κόσμο γύρω του, μου απάντησε «αυτό που τους είπα ήταν να μένουν όσο μπορούν μακριά μου όλοι αυτοί στη σκηνή, όσο παίζω, και δεν θα υπάρχει πρόβλημα»… Την ψυλλιάστηκα ότι δεν ήταν και τόσο ενθουσιασμένος με την ιδέα… Ίσως και να γράφω βλακείες, αυτό όμως κατάλαβα εγώ.Και για να μην φανεί ότι λέω και ξελέω. Επαναλαμβάνω ότι τις παραστάσεις του Καμπαρέ τις γουστάρω με χίλια, μου άρεσαν πολύ και εξακολουθούν να μου αρέσουν. Κρίμα που δεν κυκλοφόρησε ακόμα το DVD που η μπάντα υποσχέθηκε δια στόματος Tate από την παράσταση στο Atlantic City, θα ήταν το κάτι διαφορετικό. Θα ήθελα να πω επίσης ότι μου αρέσει, ναι μου αρέσει το “Dedicated to chaos” και ας είναι ό,τι λένε όλοι οι άλλοι ότι είναι. Αν το κυκλοφορούσαν οι Bon Jovi όλοι θα έγραφαν ύμνους αλλά, βλέπεις, το ότι αυτό το άλμπουμ ΔΕΝ είναι Ryche το έστειλε στον πάτο του βαρελιού…
To Καμπαρέ των Ryche ανακοινώθηκε τον Οκτώβριο του 2009 και δημιούργησε αμέσως διαφωνίες και εντάσεις – εννοείται και πολλή κουβέντα – ανάμεσα στις τάξεις των φίλων της μουσικής και των «οπαδών» του συγκροτήματος. Η ιδέα και μόνο του να συνυπάρξουν στην αυτή σκηνή τα μέλη της μπάντας με στριπτιτζούδες, κλόουν, ακροβάτες και τραβέλια προκαλούσε τάσεις για εμετό και όχι μόνο σε πολύ κόσμο.Επειδή φροντίζουμε πάνω από όλα για την ενημέρωσή σας, όσον αφορά τα μουσικά δρώμενα και επειδή η μουσική δεν είναι πολιτική, να αναστατώνει τον κόσμο και να προκαλεί γκρίνιες, τι θα λέγατε αν περιγράφαμε μόνο το τι συνέβη στη σκηνή του καζίνο και τίποτα παραπέρα; Σας ευχαριστώ προκαταβολικά για την προσοχή σας... Πάμε τώρα στο ψητό...
Το Snoqualmie βρίσκεται περίπου σαράντα λεπτά μακριά από το Seattle. Η αίθουσα συναυλιών του καζίνο χωράει πάνω από χίλια άτομα. Η αίθουσα είναι γεμάτη και τις δύο βραδιές και γνωρίζω πως η δεύτερη βραδιά ήταν sold out. Στη σκηνή δεσπόζει το τεράστιο drum kit, με τα βαθύ να αιωρούνται δεξιά και αριστερά, κάτι σαν τυμπάνια του Chris Slade στους AC/DC, κατά την περιοδεία του “The razor’s edge”. Στις άκρες της σκηνής υπάρχουν δύο μεγάλα κλουβιά, πάνω από τη σκηνή υπάρχει ένα δεύτερο επίπεδο, ενώ στα πλάγια της αίθουσας βρίσκονται δύο μεγάλες οθόνες, ώστε οι πίσω-πίσω να μην χάνουν τα ψιλά γράμματα.
Το “(Life is a) Cabaret”, από το μιούζικαλ «Καμπαρέ», τελειώνει, είναι το τραγούδι που παίζει πριν αρχίσει η παράσταση (ναι, πρόκειται για μουσική παράσταση και όχι συναυλία), άλλωστε στίχοι του κομματιού χρησιμοποιήθηκαν από τους Queensryche, στην προώθηση της όλης εκδήλωσης. Στη συνέχεια μια πανάρχαια μηχανή προβολής ακούγεται και ο χαρακτηριστικός ήχος «ανοίγει την αυλαία» για να «μπει» μια τριάδα ανθρώπων. Δύο ελαφρά ντυμένες κυρίες, με σούπερ μίνι και ψηλοτάκουνες γόβες (τους ρόλους υποδύονται η κυρία Misty Rockenfield – σύζυγος του Scott – και η Michelle, από το τμήμα merchandize, η οποία είναι μια κούκλα ζωγραφιστή) σέρνουν έναν καναπέ σε σχήμα γυναικείων χειλιών. Στη μέση του καναπέ βρίσκεται ξαπλωμένος ο Geoff Tate, με ξυρισμένο κεφάλι (Μια πολύ καλή φίλη του πάσχει από λευχαιμία, κάνει θεραπεία και έχει χάσει τα μαλλιά της και ο Tate έκοψε αμέσως τα μαλλιά του και δήλωσε ότι θα τα ξαναφήσει μόλις φυτρώσουν πάλι τα μαλλιά της φίλης του) και γυαλιά ηλίου. Ο τραγουδιστής λέει κάτι ακατάληπτα, ένα κομμάτι που το βάφτισε “Coming down” και είναι στην ουσία η εισαγωγή. Αφηγείται τον πόνο του, το λιμπρέτο (όπως και όλη η παράσταση) έχει να κάνει με την αναζήτηση της αγάπης και το “Hit the black” (από το “Hear in the now frontier”) ανοίγει τη γιορτή. Στη σκηνή υπάρχουν και τέσσερις χορεύτριες, μια από αυτές είναι και η μεγάλη κόρη του Tate, η Miranda.
Στη σκηνή παρελαύνουν διάφοροι χαρακτήρες. Ένας γελωτοποιός/ανιματέρ, ο οποίος με κωμικό τρόπο προσπαθεί να μαζέψει τα «σκουπίδια», ή ό,τι άφησαν τέλος πάντων αυτοί που ήταν προηγουμένως στη σκηνή, μια στριπτιζέζ, η οποία αφήνει σιγά-σιγά τα ρούχα της να πέσουν στο έδαφος... Μη φοβάστε, δεν αποχωρίζεται όλα τα ρουχαλάκια της – δυστυχώς... Εμφανίζεται επίσης μια χορεύτρια, με φοβερά ελαστικό σώμα, το οποίο και καταπονεί καθώς και δύο καλλιτέχνιδες, οι οποίες μπερδεύονται και ισορροπούν με καταπληκτικό τρόπο σε ένα αιωρούμενο στεφάνι.Στο “I am I” χαζεύουμε την κλασσική εισαγωγή, με τους φωτογράφους να κυνηγούν τον Tate και αυτόν να προσπαθεί να ξεφύγει, ενώ στο τέλος του κομματιού του σκίζουν τα ρούχα... Το πρόγραμμα διαθέτει και interactive στιγμές... Οι χορεύτριες φεύγουν από τη σκηνή και έρχονται προς το μέρος μας. Γυρίζουν πάνω-κάτω το συναυλιακό χώρο, πετάνε κομφετί και μοιράζουν χαμόγελα. Κάποια στιγμή, εντελώς από το πουθενά, σκάει μπροστά μας η Susan Tate, ντυμένη με ένα αρτίστικο συνολάκι, η οποία παρακινεί τους θεατές να χορέψουν. Θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για ένα πάρτι...
Ο Tate ψάχνει κάποιον να πει τον πόνο του... Απευθύνεται στο κοινό... Έχει αλλάξει ήδη ένα σωρό κοστούμια, έχει τραγουδήσει, έχει απαγγείλει... «Μήπως να ζητούσα τη συμβουλή ενός επαγγελματία»; Ο ψυχαναλυτής εμφανίζεται μπροστά του και του ζητά ευγενικά να καθίσει. Ο «Αμερικάνος ασθενής» εξιστορεί κάποια πράγματα από το παρελθόν του. «Απόλαυσα το σεξ... Και όταν λέω σεξ... εννοώ ΑΥΤΟ»! Ενώ ξεκινάει το “The thin line”, μια κυρία με S&M ντύσιμο και ανάλογες ορέξεις επιστρατεύει τις χορεύτριες και δείχνει στο κοινό. Οι κοπελιές κατεβαίνουν και ψάχνουν... Κάποιος κύριος θα «αναγκαστεί» να τις ακολουθήσει... Ο «άτυχος» οπαδός ανεβαίνει στη σκηνή και εκεί θα υποστεί καρτερικά τα «βασανιστήρια» των κοριτσιών. Θα του τριφτούν, θα του την πέσουν, θα του φορέσουν ένα μαντήλι να μη βλέπει, θα του φορέσουν ψεύτικα στήθη, θα του βάλουν κραγιόν, θα τον γεμίσουν σαντιγί... Το τι καζούρα έφαγαν τα δύο παιδιά (ένα για κάθε βράδυ) δεν λέγεται!Η περιοχή του Snoqualmie, όπως και η ευρύτερη περιοχή του Issaquah είναι Ινδιάνικη γη. Πράττοντας το αυτονόητο, οι Ryche αποτίουν φόρο τιμής στους Ινδιάνους. Κατά τη διάρκεια του “Tribe”, ένας Ινδιάνος βρίσκεται πάνω στη σκηνή και χορεύει παραδοσιακά πάνω στο σόλο του Rockenfield, ενώ πίσω από τα τύμπανα επτά, αν θυμάμαι καλά, τυμπανιστές παίζουν τα δικά τους από πάνω! Κατά τη διάρκεια του “The lady wore black”, ο Tate εμφανίζεται στη σκηνή παρέα με μια drug queen, πολλοί ψάχνονται για συμβολισμούς και τέτοια, έχω όμως την εντύπωση ότι όλο αυτό γίνεται απλά για να γίνει... Όταν φτάνει η ώρα για το “Till there was you”, o Tate βρίσκεται απέναντι από τη σύζυγό του και προσπαθεί να την φέρει με τα νερά του... Έχουν χορέψει μαζί, έχουν ερωτοτροπήσει, όμως οι εξομολογήσεις στον ψυχαναλυτή την έχουν φοβίσει. Το πάθος σφραγίζεται με ένα φιλί και διάφοροι οπαδοί-μέλη του Fan Club – κατόπιν κλήρωσης – βρίσκονται στο πάνω μέρος της σκηνής, μασκαρεμένοι, για την τελευταία πράξη. “Right side of my mind” και η σκηνή γεμίζει με όλους τους ηθοποιούς, τους οπαδούς... Χαμός στο ίσωμα!
Όλη η ιστορία είναι μια ιδέα του Tate, η οποία βρήκε απόλυτα σύμφωνους τους υπόλοιπους. Εντυπωσιακός ο Άρχοντας Whip (Michael Wilton), με την πράσινη, Jean Paul Gaultier παρακαλώ, κουστουμιά... Όχι, μην νομίζετε, το είχε αγοράσει από την εποχή του “Empire” και το είχε ξεχάσει ότι το είχε. Ο Eddie Jackson βρίσκεται στο πίσω μέρος, ογκώδης και πανίσχυρος, κάνει τρομερά δεύτερα φωνητικά, ενώ στα αριστερά μας, ο Parker Lundgren, μαυροντυμένος και με ένα ωραίο καβουράκι, διασκεδάζει όσο ποτέ. Ο Scott Rockenfield είναι φοβερός και τρομερός, παίζει καταπληκτικά, κάνει πλάκα με τον κόσμο, διαλύει τα τύμπανα... Η δεύτερη βραδιά ήταν το ίδιο εντυπωσιακή και ακόμα καλύτερη από την πρώτη, καθώς οι Ryche είναι λιγότεροι αγχωμένοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι την πρώτη μέρα είχαν προβάρει όλο το σετ δύο φορές (!!!) πριν παίξουν μπροστά σε κόσμο, από την αρχή ως το τέλος. Είπατε τίποτα;
Πολύ ωραία η σκηνή με τον Tate να απευθύνεται στο κοινό για μια καλησπέρα... «Πόσοι είστε από την περιοχή; Τι.. τέσσερις; Καλά... Και πόσοι είστε από οπουδήποτε αλλού»; Αδυνατώ να περιγράψω τι ακολούθησε...
Βλέποντας όλο αυτό το «εφέ» σκέφτηκα δύο πράγματα... Πρώτον, ότι επιτέλους άκουγα το “Promised land” ζωντανά και δεύτερον... ότι οι Ryche έγιναν για δύο μέρες Alice Cooper ή το ανάποδο, αν θέλετε. Μαθαίνω από πρώτο χέρι πως έχουν πρόταση να κάνουν περιοδεία για το καμπαρέ και το σκέφτονται μάλιστα, κάτι που επιβεβαιώθηκε με ανακοίνωση στην ιστοσελίδα τους. Δεν ξέρω τι θα γίνει, ξέρω όμως ότι όσοι βρέθηκαν σε εκείνο το καζίνο και είδαν... έχουν κάτι να διηγούνται, έχουν κάτι για το οποίο μπορούν με τις ώρες να τσακώνονται με τους «άλλους».
Από το Rycheολόγιο ενός τρελού...
Κάποια στιγμή οι Queensryche ανακοινώνουν ότι σκοπεύουν να κάνουν δύο συναυλίες διαφορετικές. Πέρα απ’ ό,τι μας έχουν συνηθίσει... Πέρα από κάθε τι που ξέραμε ή υποψιαζόμαστε. Η λέξη «καμπαρέ» πέφτει στο τραπέζι... και από κει στο κεφάλι μας...Διαβάζοντας το δελτίο τύπου και ετοιμάζοντας την είδηση για την ιστοσελίδα του Ελληνικού Empire συνειδητοποιώ ότι τούτο δω το καμπαρέ θα φέρει τα πάνω κάτω... Πολύς κόσμος θα αντιδράσει, περισσότερος κόσμος θα γκρινιάξει... Το πρώτο mail ήλθε μετά από δύο μέρες, αν δεν κάνω λάθος. Ο αποστολέας ένας πολύ καλός φίλος, ο οποίος πραγματικά γουστάρει τη μπάντα... Τους έχει δει πολλές φορές, τους είχαμε δει και παρέα στο Λονδίνο το 2004 – από τότε άλλωστε γνωριζόμαστε... «Τι κάνουν; Τρελάθηκαν; Τι είναι αυτά; Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη μπάντα»; Τι να απαντήσω τώρα εγώ; Ότι δεν μ’ ενδιαφέρει που θέλουν να κάνουν τέτοιο show; Ότι έχω κόλλημα με το συγκρότημα και θα πήγαινα να το δω να παίζει και δημοτικά; Ότι θα έμπαινα στο αεροπλάνο και θα έκανα είκοσι έξι ώρες πτήσης πήγαινε-έλα για δύο συναυλίες;
Κοντεύω τα σαράντα πια... Ένας από τους λόγους που περήφανα παλιμπαιδίζω είναι και αυτή εδώ η μπάντα. Εσάς όμως δεν σας ενδιαφέρουν όλα αυτά και καλά κάνετε και δεν σας ενδιαφέρουν. Σας νοιάζει να μάθετε τι σόι πράμα ήταν αυτό το καμπαρέ, τι συνέβη σε αυτή την πενταήμερη, τι είναι αυτό που κάνει του Ryche μαγικούς και βάζει όλους εμάς που τους ακολουθούμε στην πρίζα κάθε φορά που ανακοινώνουν κάτι καινούργιο. Για την παράσταση υπάρχει η λεπτομερής κριτική... Για τα «υπόλοιπα» υπάρχουν αυτές εδώ οι σκόρπιες λέξεις, γνήσια τέκνα του παλιμπαιδισμού που λέγαμε πιο πάνω...Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου
Ο ταξιτζής που με πάει από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο είναι πολύ ομιλητικός και πολύ φιλικός. Φυσικό είναι, θέλει να πλασάρει το προϊόν του όσο πιο καλά μπορεί και να «τσιμπήσει» κι άλλες κούρσες. Συμπάθα με, Ινδέ φίλε μου, δεν θα ψωνίσω... Παρόλα αυτά, μαθαίνω ένα σωρό χρήσιμες πληροφορίες... Ο καιρός θα είναι καλός και μάλιστα θα είμαι με το κοντομάνικο όλες τις υπόλοιπες μέρες. Καθόλου άσχημα. Ααα, φτάσαμε στην περιοχή Issaquah. Εδώ κοντά (κάνα δεκάλεπτο με το αυτοκίνητο) βρίσκεται η περιοχή Snoqualmie και το ομώνυμο καζίνο, στο οποίο θα παίξουν οι Ryche. Όλοι οι οπαδοί έχουν καταλύσει στο ξενοδοχείο Hilton της περιοχής, αφού μια οπαδός έκανε κίνηση ματ! Πήρε τηλέφωνο και ζήτησε τιμή για «γκρουπ». Η εξευτελιστική τιμή που έκανε το ξενοδοχείο λειτούργησε τέλεια και εξήντα (!!!) δωμάτια Ryche έκλεισαν στο μπαμ! 
Η ώρα είναι γύρω στις έξι παρά το απόγευμα. Αφήνω τα πράγματα στο όντως εντυπωσιακό δωμάτιο και πάω να δω τα mail μου. Κάνα τέταρτο αργότερα και καθώς ανεβαίνω για να πάω στο δωμάτιο, πέφτω πάνω σε έναν εξαιρετικό φίλο, Αμερικανό, τον οποίο γνωρίζω από το 2004. «Τρελέ, τι κάνεις εδώ»; Αγκαλιαζόμαστε, γνωρίζω και την κοπέλα του... Ρωτάω για τους υπόλοιπους, μου λέει ότι βρίσκονται σε μια ταβέρνα εκεί κοντά. «Φύγαμε»; Και το ρωτάς; Η ταβέρνα “Gas Lamp” είναι γεμάτη RycHeads και μόλις μπαίνουμε μέσα φωνάζω “Anybody home? Mary?”... Περίπου τετρακόσιες αγκαλιές μετά (οι Ryche οπαδοί στις ΗΠΑ είναι οικογένεια, τα έχουμε ξαναπεί αυτά), έρχομαι αντιμέτωπος με την πρώτη πρόκληση της βραδιάς... Μπύρα Whip Ale... Μμμ... για να δούμε τι δημιούργησε ο αρχοντικός κιθαρίστας. Η μπύρα είναι τοξική! Πολύ δυνατή και πολύ πολλή! Παραγγέλνω μια κανάτα και η γιορτή ξεκινάει. Άπειρες φωτογραφίες, συνεχή πηγαδάκια, κι άλλες αγκαλιές και μια τούρτα για τα σαράντα χρόνια μιας από τους οπαδούς, που επίσης αρνείται πεισματικά να γεράσει.Η ώρα είναι περίπου δύο το πρωί και η ταβέρνα κλείνει. Το πάρτι όμως συνεχίζεται σε ένα από τα δωμάτια. Στην είσοδο του ξενοδοχείου με περιμένει η πρώτη μεγάλη έκπληξη. Η Aury Moore, η μικρή αδελφή της Pamela είναι ήδη εκεί! Μαζί με το σύντροφο και drummer της, τον Eddie Mendoza, έρχονται μαζί μου στο πάρτι και η ιστορία τελειώνει στις τέσσερις το πρωί...
Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου
Ξύπνημα πουρνό-πουρνό. Ναι, αυτή η εβδομάδα θα έχει λίγες ώρες ύπνου. Μια χαρά δηλαδή. Πολλά από τα παιδιά έχουν κατέβει για πρωινό από νωρίς. Πέρα από τους γνωστούς, έρχονται και μου συστήνονται και ένα σωρό «καινούργιοι». Μαντάρα θα τα κάνω με τα ονόματα... Τέλος πάντων, κάτι (δεν) θα σκεφτώ...Το πρώτο ραντεβού με τους Ryche και δη με τον Geoff Tate είναι για τις πέντε το απόγευμα, στο χώρο του καζίνο. Ο τραγουδιστής, όπως ξέρετε, έχει βάλει την υπογραφή του σε ένα καινούργιο κρασί, το λευκό Insania. Η εταιρεία που το κυκλοφορεί έχει κανονίσει ένα VIP tasting, όπως λέμε στα Ελληνικά, και ε... είπα να πάω κι εγώ. Δοκιμάζω, ξαναδοκιμάζω, ωραία γεύση το ξηρό και.. α, να κι ο Tate! Με κοστούμι και γραβάτα και ξυρισμένο κεφάλι και μουσάκι. Με ένα απίστευτο χαμόγελο και καταπληκτική διάθεση μιλάει με όλο τον κόσμο... Τον ρωτάω για το show. «Προβάραμε όλο το πρόγραμμα δύο φορές σήμερα. Από την αρχή ως το τέλος»! Έχει άγχος, είναι κάτι που δεν έχει ξανακάνει. Δεν μασάει όμως... Σιγά μη μασούσε βέβαια, για τον Tate μιλάμε, όχι για μένα...
Το βράδυ, μετά το Live, η μπάντα υποδέχεται τους οπαδούς της (ναι... αρκετούς απ’ αυτούς – υπάρχει όριο ηλικίας στο μπαρ και οι κάτω των 21 τον πίνουν – αν και, μεταξύ μας, δεν νομίζω να ήταν και πολλοί αυτοί) σε ένα club μέσα στο χώρο του καζίνο. Εκτός από τα μέλη του συγκροτήματος, βρίσκονται εδώ και οι οικογένειές τους... Χαμός δηλαδή... Υπάρχει επίσης μια μπάντα επί σκηνής, η οποία θα συνοδεύσει όποιον ή όποια θέλει να τραγουδήσει. Κάτι σαν ζωντανό karaoke δηλαδή... Πολύς χορός και πολύ κέφι. Ο Michael Wilton ετοιμάζεται να την κάνει και με ρωτάει «Μπας και ξέρεις που πήγε η γυναίκα μου»; Ρε μεγάλε... τι λες τώρα;
Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου
Το πρόγραμμα είναι ίδιο με το χθεσινό... εκτός από μια λεπτομέρεια. Το τζαμάρισμα των οπαδών. Ένας από αυτούς έχει ένα στούντιο και έτσι έμαθα τις λεπτομέρειες. Φτάσαμε εκεί γύρω στις δώδεκα και κάτι το μεσημέρι. Παίξαμε καμιά ώρα, ίσως και περισσότερο. Διασκέδασα παρά πολύ αν και ήμαστε τελείως απροβάριστοι και τα σκοτώσαμε τα κομμάτια. Δεν πειράζει, ο ένας εκ των κιθαριστών έπαιζε με μια ESP Hellboy (το μοντέλο με το οποίο παίζει ο Whip), την οποία ερωτεύτηκα... Η φίλη μου η Shinobu από την Ιαπωνία, έπαιξε μπάσο και την καταβρήκε... Κατά τα άλλα, το απόγευμα έγινε η δεύτερη δοκιμή λευκού Insania, ενώ μετά το show βρεθήκαμε ένα σωρό οπαδοί μαζί για να γιορτάσουμε το... ότι δεν υπήρχε meet & greet!; Ναι, εννοείται ότι γυρίσαμε πάλι το πρωί. Α, να χαθούμε! Ελλάδα το καταντήσαμε!Σάββατο 6 Φεβρουαρίου
Δεν έχει συναυλία σήμερα. Και τι έγινε; Τους Ryche θα τους ξαναδούμε. Άνετα... Το μεσημέρι έχουμε ραντεβού με τον Michael Wilton στο εργοστάσιο που παρασκευάζει τη μπύρα του. Ο Whip έχει φωτογράφηση με τη νέα του μπάντα. Γνωρίζουμε τα μέλη, ρωτάμε τι παίζουν και εισπράττουμε «Μελωδικό Μέταλ ΧΩΡΙΣ καφρίλες»! Έτσι! Ο Wilton μας ενημερώνει ότι, δυστυχώς, δεν μπορεί να πει τίποτα για την μπάντα, όχι πριν υπογράψουν (σ.σ. η μπάντα είναι οι Wratchet Head, έβγαλαν μόλις ένα single, το “Coming for you” και το άλμπουμ ακόμα το περιμένουμε). Η φωτογράφηση πάει μια χαρά, δοκιμάζουμε και κάποιες άλλες μπύρες, ενώ αγοράζουμε και μερικά νόστιμα πραγματάκια, πάντα σε σχέση με τον Whipster... Η ώρα έχει περάσει όμως και πρέπει να φύγουμε για να μην αργήσουμε στο ραντεβού μας με τον... Tate! Στο Redmond, ένα από τα πιο όμορφα μέρη στην πολιτεία Washington, γίνεται μια εκδήλωση για τους ανθρώπους που πάσχουν από λευχαιμία. Η Nicole Ji, διοργανώνει μια όμορφη συνάντηση, με κληρώσεις, δώρα και την παρουσία των Tate, οι οποίοι υποστηρίζουν την προσπάθεια. Στην εκδήλωση βρίσκονται επίσης οι Scott Rockenfield (με τη σύζυγό του Misty) και Parker Lundgren. Πολλή καλή διάθεση απ’ όλους και ένας GT που λάμπει! Μίλησα με την Susan Tate για λίγο, ελπίζω να την ξαναδώ και στην Ευρώπη... Ο Parker, στον οποίο έκανα τρελή πλάκα για την Miranda (Tate, σύζυγός του και κόρη το ξέρετε-ποιου), μας προτείνει ένα καλό Ιταλικό εστιατόριο. Έκανες διάνα, φίλε, πολύ δυνατό το μαγαζί. Η βραδιά συνεχίζεται στο “Gas Lamp” και τελειώνει το πρωί... Πάλι;
Κυριακή 7 Φεβρουαρίου
Οι Αμερικανοί γιορτάζουν! Σήμερα γίνεται το περίφημο Super Bowl και όλοι συζητούν για το που θα το δουν. Όλοι οι RycHeads θα πάνε στο “Gas Lamp”, το οποίο έχει... μεταλλαχθεί για να υποδεχτεί αυτούς και το γεγονός... Βέβαια, επειδή εγώ είμαι Βαλκάνιος και μου αρέσει η μπάλα και όχι οι Αμερικανιές... έχω κανονίσει άλλα...Το μεσημέρι την κάνουμε για το κέντρο του Seattle. Βόλτα στην αγορά Pike Market και σεργιάνι στο δρομάκι Post Alley, εκεί που γυρίστηκαν η εισαγωγή και το τελείωμα του “Building Empires”. Και κάπου εκεί το κλίμα βάρυνε πολύ... Πολύ... Ίσως να έχετε διαβάσει στην στήλη των νέων... Ένα υπέροχο παιδί και μεγάλη Ryche οπαδός, η Cindy Fuller, έφυγε από τη ζωή πριν από μερικούς μήνες. Έτσι, ανεπαίσθητα και ελαφρά... Έτσι, όπως ήλθε μάλλον... Η παρέα κατευθύνεται προς τον περίφημο τσιχλότοιχο του Post Alley. Από κάποιο τηλέφωνο ακούγεται το “Jet City Woman”... Ένα από τα παιδιά φτιάχνει το γράμμα “C” από τσίχλα, το αρχικό του ονόματος της απούσας φίλης μας... «Κάθε χρόνο, όποιος έρχεται εδώ, ας βάζει κι ένα γράμμα, έτσι»; Σιωπηλοί, σκύβουμε τα κεφάλια. Οι κοπέλες δακρύζουν και αγκαλιάζονται... Εμείς πάλι... Κοιταζόμαστε μεταξύ μας και κρατάμε... Κάποιες από τις στάχτες της Cindy σκορπίζονται στον ουρανό της πόλης των σμαραγδιών... Κάποιες πάλι θα σκορπιστούν κάποια στιγμή στο Αιγαίο... Καλή αντάμωση, Cindy...
To απόγευμα κυλάει στο σπίτι της Aury Moore... Παρέα με τον Eddie τσεκάρουμε μερικούς εκπληκτικούς ντραμίστες σε DVD, ενώ η Aury φεύγει για τη δουλειά... Εμείς θα πάμε αργότερα στο μαγαζί που εργάζεται, ένα ωραίο ρεστοράν με karaoke... Για την ώρα αράζουμε στο γκαράζ τους, ένα φοβερό προβάδικο, και παίζουμε τύμπανα. Έχει ένα απίστευτο σετ ο σιχαμένος, ζηλεύω, ζηλεύω, ζηλεύω! Η ώρα περνάει και την κάνουμε για ένα κλαμπάκι με ζωντανή μουσική, εκεί συναντώ μια φίλη της Aury, τα λέμε για λίγη ώρα, ενώ στο διπλανό τραπέζι βρίσκονται δύο Φιλανδές (!;!), οι οποίες θα γίνουν κουρούμπελο σε πολύ λίγη ώρα, είμαι σίγουρος. Φεύγουμε από το μαγαζί αυτό και πάμε στην Aury. Εκεί βρίσκονται και ο Mark Coops, ο επικεφαλής του Βρετανικού Empire, με τη γυναίκα του Rachel. «Το έχεις για karaoke»; Τι μου λέει τώρα... Εννοείται πως όχι! Η φωνή μου είναι πιο χάλια κι από μένα! Εννοείται φυσικά ότι τραγουδήσαμε όλοι μαζί, κατακρεουργώντας το “Jet City Woman”... Μια χαρά δηλαδή!Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου
Δεύτερος (εις τη ν) και τελευταίος γύρος αγκαλιών. Όλοι φεύγουν σήμερα. «Θα τα ξαναπούμε», «Να προσέχεις, θα μας λείψεις», «Πρέπει οπωσδήποτε να έλθουμε στην Ελλάδα να σε δούμε»... Ναι, λες και η Ελλάδα είναι δύο ώρες με το λεωφορείο...Η Eva, η επικεφαλής του Γερμανικού Empire, απλά δεν θέλει να φύγει. «Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να μείνουμε εδώ»... Ναι, αλλά το τζόκερ δεν μας έχει κάτσει ως τώρα... Τέλος πάντων, κάτι θα σκεφτούμε...
Επίλογος
Ευχαριστώ για το χρόνο σας! Όσα παιδιά έχουν ασχοληθεί με τους Ryche, όσα παιδιά έχουν ταξιδέψει στο εξωτερικό να τους δουν να παίζουν, όσα παιδιά τους έχουν γνωρίσει από κοντά, σίγουρα θα βρήκαν μια φράση να τους θυμίζει κάτι. Όσον αφορά τα όσα συνέβησαν πρόσφατα, θα σας πω μια κουβέντα που τη λέω σε κάθε φίλο, σε κάθε γνωστό. Είχα ένα λόγο να μπω στο αεροπλάνο, τώρα έχω δύο. Στηρίζω και τις δυο πλευρές, αποφεύγω τα ηλίθια debate και εξακολουθώ να θεωρώ τη μουσική σαν την καλύτερη μορφή ψυχαγωγίας.
Κείμενα : Κώστας Κούλης
Φωτογραφίες : Afa (www.queensryche.net),
Φωτογραφίες : Afa (www.queensryche.net),
Alan Birdsell-Sherry Jensen (www.onemindcreations.com), Κώστας Κούλης
