Είναι ο άνθρωπος που είχε επιλέξει η δυάδα των Led Zeppelin (Jimmy Page & John Paul Jones) παρέα με τον Jason Bonham (γιο του αδικοχαμένου John Bonham) να είναι ο άνθρωπος, που θα τραγουδούσε τα κομμάτια που ετοίμαζαν στα τέλη του 2008 και προβάριζαν στην Αγγλία. Φήμες μιλούσαν τότε για ένα project, κάτω από ένα νέο όνομα ... τελικά στην πορεία αποδείχτηκε, πως πρόθεση όλων ήταν να αναγεννήσουν τους Led Zeppelin με οποιοδήποτε κόστος ή τίμημα (= αντικατάσταση του Robert Plant, ο οποίος είχε ξεκαθαρίσει πως δεν θα λάμβανε μέρος σε καμία μελλοντική δραστηριότητα). Η επανένωση βλέπετε της θρυλικής μπάντας για την one-off εμφάνιση στις 10 Δεκεμβρίου του 2007 στο O2 Arena, στα πλαίσια του Ahmet Ertegun Tribute Concert (η οποία κυκλοφόρησε πρόσφατα ως DVD/CD υπό τον τίτλο “Celebration Day”), άνοιξε για τα καλά την όρεξη των ¾ του σχήματος, αφού όπως προαναφέρθηκε, ο Robert Plant ήταν αυτός που δεν επιθυμούσε να συμμετέχει. Φήμες έκαναν λόγο για rehearsals με διάφορους τραγουδιστές, ανάμεσα στους οποίους και ο Steven Tyler των Aerosmith, κάτι που ουδέποτε επιβεβαιώθηκε και θα ήταν δύσκολο κάτι τέτοιο, από τη στιγμή κιόλας που το ύφος του τραγουδιστή των Αμερικανών rock stars είναι αρκετά διαφορετικό από αυτό των Led Zeppelin. Αυτό που επιβεβαίωθηκε πλήρως ήταν πως πρώτη και βασική τους επιλογή ήταν ο κύριος ... Myles Kennedy.
Οι Led Zeppelin έχοντας ακούσει από διάφορους κύκλους της μουσικής βιομηχανίας για τον εκπληκτικό αυτόν τραγουδιστή, σχετικά άγνωστο ωστόσο ακόμη, τον παρακολούθησαν από κοντά σε συναυλία των Alter Bridge και στη συνέχεια τον κάλεσαν στο στούντιο για να τζαμάρει μαζί τους. Ουδέποτε ακούσαμε κάτι περαιτέρω, αφού τα σχέδια μπήκαν για ευνόητους λόγους μια για πάντα σε πάγο και ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Το γεγονός αυτό όμως από μόνο του ήταν αρκετό ώστε να δημιουργήσει αρκετό θόρυβο γύρω από το όνομα του frontman των Alter Bridge, ο πιο άσημος ανάμεσα στα μέλη της μπάντας, αφού όλοι οι υπόλοιποι έπαιζαν κατά το παρελθόν στους πολυ-πλατινένιους Creed, και τα φώτα της δημοσιότητας να πέσουν για πρώτη φορά πραγματικά επάνω του. Πόσο καιρό περίμενε ωστόσο ο Myles Kennedy ώστε να λάβει την ευκαιρία της καριέρας του ή τουλάχιστον να αναγνωριστεί από το ευρύ κοινό το μουσικό του ταλέντο; Η ιστορία του είναι άκρως ενδιαφέρουσα και διδακτική ταυτόχρονα.
Ο Myles Kennedy γεννήθηκε ως Myles Richard Brass το 1969 στη Βοστώνη των Ηνωμένων Πολιτειών, είδε ωστόσο τον πατέρα του να πεθαίνει όταν ήταν μόλις 4 ετών, τη μητέρα του στη συνέχεια να ξαναπαντρεύεται, τον ίδιο να παίρνει το επίθετο Kennedy και την οικογένεια να ζει στην αγροτική πόλη Spokane, ανατολικά του Seattle, στο βορειοδυτικό άκρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Από μικρό παιδί έδειξε μία ιδιαίτερη τάση προς τη μουσική, παίζοντας τρομπέτα και κιθάρα στη συνέχεια. Ο ίδιος αναφέρει ως μεγαλύτερες επιρροές του τους Marvin Gaye και Stevie Wonder, από τη μουσική των οποίων είναι έντονα επηρεασμένα τα πρώτα του μουσικά σχήματα. Σίγουρα δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν η επιλογή του μετά το σχολείο να σπουδάσει μουσική και να γίνει καθηγητής. Λάτρευε και λατρεύει τη τζαζ, μελετούσε άπειρες ώρες, πήρε μέρος και κέρδισε αρκετούς διαγωνισμούς κιθάρας και ουδέποτε έκρυψε τη μεγάλη του αγάπη για τους Led Zeppelin. Δύο από τους πλέον επιδραστικούς κιθαρίστες των τελευταίων 25 ετών, όπως είναι οι Slash & Mark Tremonti (Alter Bridge), υποκλίνονται στις κιθαριστικές ικανότητες και το ταλέντο του ... Myles Kennedy.
Το πρώτο σχήμα, άξιο αναφοράς, του οποίου αποτέλεσε μέλος ο Myles Kennedy ήταν οι Cosmic Dust. Επρόκειτο για μία ντόπια fusion/jazz μπάντα, της οποίας ενώ τα βασικά μουσικά θέματα ήταν αρκετά straight forward jazz, οι κιθάρες, που είχε αναλάβει ο ήρωάς μας, είχανε έναν έντονο ροκ χαρακτήρα, αφού το ασταμάτητο shredding χαρακτήριζε τότε ακόμη το παίξιμο του Myles Kennedy. Μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, με το ομώνυμο του άλμπουμ τους (“Journey”) να αγγίζει τα 14 λεπτά για παράδειγμα, ενώ το “Bones For Dog” τα 12 αντίστοιχα. Τρομερή δουλειά, για νεαρούς φοιτητές, που δεν είχανε κλείσει καλά καλά 20 έτη ζωής και η οποία ακούγεται μέχρι σήμερα ιδιαίτερα ευχάριστα. Η μπάντα, κύρια μορφή της οποίας ήταν και είναι ο πληκτράς Jim Templeton, αν και κέρδισε αρκετή αναγνώριση σε τοπικό επίπεδο, δεν κατάφερε κάτι παραπάνω. Παρόλ’αυτά οι Cosmic Dust υφίστανται μέχρι και σήμερα, έχοντας κυκλοφορήσει πέρα από το “Journey” του 1991 (με τον Myles Kennedy), άλλο ένα άλμπουμ το 2008, το “Step Right Up!”. Θα δυσκολευτείτε ιδιαίτερα να βρείτε το “Journey”, καθώς θεωρείται ιδιαίτερα σπάνιο, η αναζήτηση όμως, για τους φίλους της μοντέρνας jazz – όπως αυτή παίζεται στην Αμερική (δηλαδή με πολλές δόσεις fusion μέσα) – αξίζει πραγματικά τον κόπο.
Για τη συνέχεια ο Myles Kennedy επέλεξε λιγάκι (μόνο) διαφορετικά μονοπάτια. Παρέα με ορισμένους φίλους του, δημιούργησαν τους Citizen Swing, ένα σχήμα «ο τέλειος συνδυασμός funk, soul, r&b, blues και alternative … όπως όταν ο Steve Ray Vaughn συναντάει τον Stevie Wonder», αναλαβάνοντας για πρώτη φορά στη ζωή του, πέρα από την κιθάρα, και τα φωνητικά. Κοινό στοιχείο τόσο των Cosmic Dust όσο και των Citizen Swing, η παρουσία του Dave Turner στο μπάσο και η συμμετοχή σαξοφωνίστα. Η μπάντα κατάφερε να ηχογραφήσει και να κυκλοφορήσει 2 άλμπουμς, το “Cure Me With The Groove” και το “Deep Down”, και τα δυο τους εξαιρετικά κατά την άποψή μου, πριν διαλύσει οριστικά. Το “Deep Down” είναι μάλιστα ο δίσκος από τον οποίο αρχίζει να λάμπει έντονα το άστρο του Myles Kennedy, αφού είναι για πρώτη φορά υπεύθυνος για όλους τους στίχους και τη μουσική. Το επόμενό του σκαλοπάτι προς την αναγνώριση ήταν οι The Mayfield Four.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των ακροατών έχει μάθει τον Myles Kennedy μέσω των Alter Bridge, τη μπάντα που σχημάτισαν οι 3 των Creed (Mark Tremonti, Brian Marshall & Scott Phillips) όταν είπαν “enough’s enough” με τα καμώματα του Scott Stapp και αποφασίσαν αντί να διώξουν τον τραγουδιστή τους, στον οποίο κακά τα ψέμματα οφείλεται και κατά μεγάλο ποσοστό ο χαρακτηριστικός ήχος της μπάντας, να δημιουργήσουν κάτι νέο ... από το μηδέν. Ο Myles Kennedy βρέθηκε ανάμεσα σε 3 μουσικούς ήδη καταξιωμένους, πολυπλατινένιους όπως προαναφέρθηκε και διάσημους. Έπρεπε να παλέψει σκληρά για να αποδείξει την αξία και τις δυνατότητές του. Σχεδόν όλοι οι ακροατές των Alter Bridge κάνοντας την έρευνά τους για τον τραγουδιστή του σχήματος, «έφτασαν στο παρελθόν του» μέχρι τους The Mayfield Four, γι’αυτό και αυτή θεωρείται για τους περισσότερους είναι η αλήθεια η πρώτη σοβαρή μπάντα – ίσως επαγγελματική θα τόνιζα εγώ – στην οποία συμμετείχε.
Οι The Mayfield Four δημιουργήθηκαν το 1996, σε μία εποχή κατά την οποία είχαμε περάσει από το alternative rock και το Seattle grunge στον post grunge ήχο. Ο Myles Kennedy την περίοδο εκείνη εργαζόταν σε ένα κατάστημα μουσικών οργάνων ως πωλητής, ενώ περιστασιακά παρέδιδε και μαθήματα κιθάρας. Το demo του συγκροτήματος, με τίτλο “Thirty Two Point Five Hours” κίνησε άμεσα το ενδιαφέρον της Epic Records, η οποία τους υπέγραψε και την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν το πρώτο τους mini CD, μία ζωντανή ηχογράφηση με τον τίτλο “Motion”. Τέσσερα τραγούδια μονάχα στο σύνολο (Fallout, 10k, No One Nothing, Inner City Blues), τα οποία χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, άφηναν αρκετές υποσχέσεις για το μέλλον εφόσον η τετράδα έβρισκε εσωτερική χημεία. Χαρακτηριστικές είναι οι επιρροές που κουβαλούσε ο Myles Kennedy από το παρελθόν του, αφού το “Inner City Blues” είναι διασκευή σε Marvin Gaye και για άλλη μία φορά εντυπωσιάζει με την ευκολία, με την οποία κινείται ανάμεσα σε μουσικά είδη τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Παρακολουθώντας βέβαια κάποιος στενά την καλλιτεχνική του πορεία δε μπορεί να μη σημειώσει την τεράστια πρόοδο που σημείωσε με τα χρόνια τόσο ως τραγουδιστής, αλλά πολύ περισσότερο ως ερμηνευτής. Είναι μία από τις περιπτώσεις, κατά τις οποίες, ο καλλιτέχνης με το πέρασμα του χρόνου, ωριμάζει, μαθαίνει περισσότερα, βιώνει πολλά και τα αποτυπώνει εν τέλει στο χαρτί (στίχοι) και στην κιθάρα του (μουσική).
Το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ των The Mayfield Four ήταν το “Fallout”, στο οποίο συμπεριελήφθησαν οι 3 από τις 4 συνθέσεις του “Motion”, και έχοντας την υποστήριξη μιας μεγάλης εταιρείας, οι 4 νεαροί βρέθηκαν στο δρόμο μαζί με τους Creed. Οι τελευταίοι ήταν στο ζενίθ της δημοτικότητάς τους τότε στις Ηνωμένες Πολιτείες και η συνύπαρξη των δύο σχημάτων υπήρξε η αφορμή γνωριμίας του Myles Kennedy με τους μετέπειτα συναδέλφους και κολλητούς του στους Alter Bridge.
Η ατυχία για τους The Mayfield Four ήταν πως εμφανίστηκαν σε μια εποχή, που πολλά άλλαζαν στη μουσική βιομηχανία και οι νέες μουσικές τάσεις δεν είχαν ακόμη ωριμάσει, οι προτιμήσεις του κόσμου δεν είχαν κατασταλλάξει. Ακόμη όμως και οι ισορροπίες στο εσωτερικό του συγκροτήματος ήταν λεπτές. Ο Craig Johnson, ο δεύτερος κιθαρίστας της μπάντας, μέλος επίσης των Citizen Swing κατά το παρελθόν, αποχώρησε λόγω μουσικών διαφορών. Κι αυτό είχε σίγουρα να κάνει με το γεγονός, πως το “Second Skin”, η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά των The Mayfield Four, ήταν ακόμη πιο rock/post grunge oriented, αποβάλλοντας μια και για πάντα τα όποια soul/funk ψήγματα υπήρχαν στη μουσική τους.
Οι The Mayfield Four ουδέποτε γνώρισαν επιτυχία. Ο περισσότερος κόσμος τους έμαθε εξαιτίας του Myles Kennedy, εξαιτίας των Alter Bridge, πολλά χρόνια μετά τη διάλυση της μπάντας. Όχι άδικα μπορεί να υποστηρίξει κάποιος. Και τα 2 άλμπουμς τους είναι συμπαθητικά, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Αφήνουν να φανεί μέρος του τεράστιου ταλέντου του frontman τους, δείχνουν να έχουν δυνατότητες, αλλά δεν προκαλούν «τριγμούς». Και ο ανταγωνισμός τότε ανάμεσα στα συγκροτήματα ήταν τεράστιος, αφού η σκηνή ξαφνικά είχε γεμίσει με ονόματα, τα οποία ονειρεύονταν να γίνουν οι επόμενοι rock stars.
Προτού ολοκληρώσουμε τη σύντομη αναφορά μας σε έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και γρήγορα ανερχόμενους τραγουδιστές της ροκ σκηνής, οφείλουμε να σταθούμε σε 2 ακόμη σημεία. Το πρώτο έχει να κάνει με το γεγονός, κάτι που αρκετός κόσμος αγνοεί, πως ο Myles Kennedy έχει χάσει μέρος της ακοής του από το ένα του αυτί. Η ακοή του είναι μειωμένη, ενώ έχει συνεχές κουδούνισμα στο κεφάλι, κάτι που του προκαλεί συχνούς πονοκεφάλους. Αυτό ήταν θλιβερό αποτέλεσμα της τεράστιας προσπάθειας και ενέργειας που έβαλε κατά τη δημιουργία του “Second Skin”, του πιο προσωπικού άλμπουμ που έχει ηχογραφήσει μέχρι σήμερα, όπως έχει δηλώσει χαρακτηριστικά, και τις άπειρες ώρες που πέρασε στο στούντιο ακούγοντας μουσική σε υπερβολικά δυνατή ένταση και έχει συντελέσει τα μέγιστα στον γενικότερα ντροπαλό και απόμακρο χαρακτήρα του.
Η «αποτυχία» των The Mayfield Four να κάνουν το πολυπόθητο breakthrough, πάρα τις ελπίδες όλων, σε συνδυασμό με το πρόβλημα ακοής και άλλα υπαρξιακά θέματα, έριξαν τον Myles Kennedy στις αρχές των ‘00s σε κατάθλιψη. Κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής ήρθε και το τηλεφώνημα από την τριάδα των πρώην Gunners, Slash, Duff McKagan & Matt Sorum (μετέπειτα Velvet Revolver), οι οποίοι την περίοδο εκείνη αναζητούσαν ικανό frontman. Ζήτησαν από τον Myles Kennedy να ηχογραφήσει ορισμένα κομμάτια δοκιμαστικά μαζί τους, ο τελευταίος όμως «ήμουν τόσο καμμένος από τη μουσική βιομηχανία, που είχα αποφασίσει πως τα πάντα είχαν τελειώσει για εμένα και ήθελα να αφοσιωθώ απλά το να διδάσκω κιθάρα σε παιδιά». Ουδείς φυσικά γνωρίζει τι θα συνέβαινε εφόσον αποφάσιζε πράγματι να δοκιμάσει ... κάτι που έκανε βέβαια αρκετούς μήνες μετά, όταν τον κάλεσε ο Mark Tremonti και του μίλησε για το νέο σχήμα που δημιουργούσε.
Απολαύστε τον παρακάτω σε μια μοναδική ερμηνεία τον Νοέμβριο του 2011 στο Λονδίνο.
Το τραγούδι, παρ' όλες τις ενδιαφέρουσες περιπέτειες, περνά στα «χέρια» του Ζαγοραίου, που το μεταφέρει «αλλιώς» στη νέα γενιά της μεταπολίτευσης το 1975.
...ο Μαρκόπουλος πράττει το καλλιτεχνικό του χρέος. Ένα χρέος προς την ίδια την ιστορία. Αφού καταφέρνει και διασώζει μουσικά υπολείμματα που κληροδοτήθηκαν σμιλεμένα από τον χρόνο.
...Ο ποιητής στιγματίζεται από τα γεγονότα, εμπνέεται από την τραγική φιγούρα της σπαράζουσας μάνας και αρχίζει να γράφει τους πρώτους στίχους από τον «Επιτάφιο»....
Το "Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού", μια λαϊκή τραγωδία εμπνευσμένη από τον Εμφύλιο, γράφτηκε το 1961 στο Παρίσι και την επόμενη χρονιά παρουσιάστηκε από το θίασο του Μάνου Κατράκη στην Αθ...
Το κομμάτι είναι μια εξ΄ ολοκλήρου δημιουργία του ταλαντούχου Γιώργου Ζήκα. Επηρεασμένος από το νεολαϊκό ρεύμα του ’80, άρχισε να γράφει τραγούδια μετά τα τριάντα του χρόνια...
Ο Ζουλφί Λιβανελί, είναι μια πολυσήμαντη προσωπικότητα της σημερινής Τουρκίας. Ως συνθέτης μελοποίησε ποιήματα του εξόριστου, αριστερού ποιητή Ναζίμ Χικμέτ.
Θλιβερή επέτειος για την Θεσσαλονίκη! 22 Μαΐου 1963. Στυγνή δολοφονία του φιλειρηνιστή αριστερού βουλευτή, Γρήγορη Λαμπράκη από παρακρατικούς, βασιλοφασίστες.
Είναι πολλές φορές που στο μυαλό του ανθρώπου παλεύουν σκέψεις αντίθετες. Από τη μια το πραγματικό, το αληθές και από την άλλη το παραδοσιακό το τυλιγμένο από ένα μανδύα μύθου.
Το μεγαλείο της λογικής στην Μυθολογία, είναι, ότι η ιστορία με τις Μοίρες είναι πολύ βαθιά φιλοσοφημένη, αυτό όμως δεν το παραδέχονται τα σύγχρονα θρησκευτικά παραμύθια.
«Εμάς ο λαός μας τά’ δινε και μετά τα έπαιρνε πίσω, σήμερα δεν παίρνει τίποτα!», λέει ο Ζαμπέτας για τις αμοιβές των σημερινών τραγουδιστών & δημιουργών.
Πάντα ο Θεός γεννάει Θεό, πανάρχαιος συμβολισμός, ένα παραμύθι που ξεκίνησε από τους Ινδούς. Ακόμα και στις πιο σύγχρονες θρησκείες ο συμβολισμός συνεχίζεται.
Λίγοι γνωρίζουν ότι σε ένα νησί γνωστό για την ομορφιά του αλλά όχι και για την σύγχρονη μουσική του παράδοση, την Νέα Ζηλανδία, συνέβησαν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.
Πως άπλα και χωρίς πολλά - πολλά, ο μάγκας έλυνε το θέμα κρύο, με την αγαπημένη του. Σύνθετης είναι ο μικρασιάτης Τούντας(τα είπαμε για αυτόν στην πριγκηπέσα του).
Συνηθίζουμε πολλές φορές να αναφερόμαστε σε μπάντες χρησιμοποιώντας τον όρο cult. Λίγες είναι όμως στην πραγματικότητα οι μπάντες που παίρνουν επάξια αυτό τον τίτλο.
Το κομμάτι γνωρίζει τεράστια παγκόσμια επιτυχία, πιάνει κορυφή στα αμερικανικά charts και από το 1981 και μετά δεν υπάρχει συναυλία των Rolling Stones χωρίς να ερμηνευθεί η Angie.
Ο Τυφωεύς ήταν το πιο ζόρικο παιδί της Γης. Είχε εκατό κεφάλια και σώματα δράκου με μαύρες γλώσσες, τρομερά χέρια και πόδια, από τα μάτια πέταγε φωτιές, ήταν ψηλότερος κι από τα βουνά.
H ζωή δεν ήταν δίκαιη με τον μεγαλύτερο Γερμανό ερμηνευτή όλων των εποχών και συνέθεσε ένα από τα σπουδαιότερα ερωτικά κομμάτια. Το παρουσιάζουμε για πρώτη φορά ...
Το εν λόγω σάουντρακ είναι ένα συλλεκτικό πολύτιμο διαμάντι. Σπάνιο, με 2-3 εναπομείναντα αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, που τα έχω δει να φτάνουν και τα 400 ευρώ το ένα.
Το 6ο μέρος των ιστοριών από βινύλιο είναι αφιερωμένο σε ένα άλμπουμ, που κατέχει περίοπτη θέση στη δισκοθήκη μου και αποτελεί ένα πραγματικό κόσμημα για τον αμερικάνικο ήχο.
Έχει ιστορικό ενδιαφέρον με πολλούς παραλληλισμούς με την σημερινή πραγματικότητα, για ορισμένους είναι διασκέδαση και για άλλους αποτελεί πεδίο σκέψης γνώσης.
Κλικάρω απλά το όνομα του συγκροτήματος στο ίντερνετ και διαβάζω, «ιεραποστολικές παραλλαγές για ευλογημένο σεξ» ή «σταθερές αξίες: απλά κι ιεραποστολικά».
Το λαϊκό τραγούδι φτάνει στο απόγειο του, μια και ήταν μια εγγενής ανάγκη κατά την μεταπολεμική Ελλάδα, που ήθελε όσο τίποτα άλλο να τραγουδήσει και να ξεχάσει τις συμφορές.
Eπιλέχτηκε από τους Led Zeppelin ως ο "εκλεκτός". Ήταν η βασική επιλογή των Velvet Revolver. Κι όμως αυτός έκανε το δικό του, διάλεξε το δύσκολο δρόμο.
Για να τον βρείτε στο διαδίκτυο θα πρέπει να δοκιμάσετε και τα τρία ονόματα και πάλι δεν θα μάθετε τα πάντα γι'αυτόν. Όχι επειδή υπάρχει κάποιο κρυμμένο μυστικό, αλλά ...
Κάπου στον Άγιο Φανούριο Ιλίου έχει δημιουργηθεί ήδη μια τοπική σκηνή της οποίας οι μπάντες έπαιζαν τον λεγόμενο ήχο του San Fanourio. Μια από αυτές τις μπάντες είναι και ...
Βρισκόμαστε στο Λονδίνο, και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή New Cross, το καλοκαίρι του 1983. Ο Johny Brown έχει την αδερφή του για να μοιράζονται το κοινό τους πάθος ...
Ο δίσκος αποπνέει γαλήνη και ισορροπία ...τα μπασιστικά solos απουσιάζουν, όπως και οι δαιδαλώδεις progressive αλλαγές, που τόσο συνηθίζονται τη σημερινή εποχή.
Το κίνημα του Zamrock, που ξεκίνησε στη Zάμπια στις αρχές της δεκαετίας του '50 αναβιώνει και οι μουσικοί εντάσουν πολλά στοιχεία του ψυχεδελικού ήχου του Jimi Hendrix.
Η ερμηνεία είναι του Γιάννη πάριου από ένα μοναδικό και σπανιότατο ντοκουμέντο-βίντεο από το Θέατρο της Δευτέρας του 1979. Η ερμηνεία αυτή δεν υπάρχει στην δισκογραφία!
Τα τραγούδια που θα σχολιάσουμε είναι σπάνια, σχεδόν άγνωστα στους αμύητους. Οι λόγοι που έμειναν άγνωστα έκτος από εμπορικοί (δεν πουλούσαν) είναι και πολιτικοί!
Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1968. Οι 13th Floor Elevators δίχως να το ξέρουν βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους. Τα προβλήματα με τα ναρκωτικά ολοένα και πληθαίνουν ...
Ιστορίες για δίσκους με άρωμα βινυλίου : O James Ramey,γνωστός και ως Baby Huey υπήρξε ένας από τους καλλιτέχνες που επηρρέασαν όσο λίγοι την hip-hop μουσική.