Κλικάρω απλά το όνομα του συγκροτήματος στο ίντερνετ και διαβάζω, «ιεραποστολικές παραλλαγές για ευλογημένο σεξ» ή «σταθερές αξίες: απλά κι ιεραποστολικά», ωστόσο οι The Missionary Position ελάχιστη σχέση έχουν με όλα αυτά. Δεν θα πρέπει να συγχέουμε την πλέον διάσημη και από τους γηραιότερους σίγουρα προτιμητέα σεξουαλική στάση, με το μουσικό σχήμα από το Σηάτλ των Ηνωμένων Πολιτειών. Η συγκεκριμένη μπάντα κρύβει τόσο μυστήριο και σεξουαλικότητα μέσα στη μουσική και τους στίχους της, ώστε ερχόμενος αντιμέτωπος ο ακροατής με το υλικό της, διακατέχεται σε κλάσματα του δευτερολέπτου από συναισθήματα πάθους, ανησυχίας, προβληματισμού, λαγνείας, έντασης και δίψας.
Η πορεία και το μουσικό όραμα του Jeff Angell δύσκολα θα σταματούσε στους Post Stardom Depression. Πολλές οι ιστορίες βγαλμένες μέσα από τον αμερικάνικο τρόπο ζωής, που είχε να διηγηθεί και να μοιραστεί με το ελάχιστο είναι η αλήθεια κοινό του. Εδώ είμαστε ωστόσο, προκειμένου να αποκαλύψουμε και να αναδείξουμε ταυτόχρονα ένα από τα καλύτερα και πιο αγνά μουσικά ταλέντα της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Λόγος γίνεται για έναν τροβαδούρο μιας άλλης εποχής, ο οποίος ίσως να παραείναι ρομαντικός για τις σημερινές μουσικές σκηνές. Το έχουμε γράψει ήδη αρκετές φορές, αυτή ωστόσο είναι η αλήθεια ... ο Jeff Angell δεν τραγουδάει, διηγείται ιστορίες. Ο Jeff Angell δεν παίζει απλά μουσική, μοιράζεται τη ζωή του την ίδια με τους ακροατές του. Στέκεται στο κέντρο της σκηνής, με την κιθάρα του στα χέρια και αφηγείται τις εμπειρίες του με έναν ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο.
Οι Post Stardom Depression ολοκλήρωσαν την πορεία τους και η μετέπειτα συνάντηση του Jeff Angell με τον πληκτρά Benjamin Anderson υπήρξε καθοριστική. Οι δυο τους αποτέλεσαν ένα δυνατό μουσικό δίδυμο και ξεκίνησαν άμεσα τις εμφανίσεις τους σε τοπικά clubs & bars. Έχοντας κανονίσει να παίξουν σε ένα strip club κάποια στιγμή, η βραδιά ήταν υπό το μότο “The Missionary Position”. «Ο περισσότερος κόσμος πίστευε λανθασμένα ότι αυτό είναι το όνομα της μπάντας, αν και εμείς δεν είχαμε καταλήξει κάπου. Εγώ σκεφτόμουν βασικά το όνομα The Consequences. Επειδή λοιπόν συνεχίσαμε να εμφανιζόμαστε εκεί τις Πέμπτες, από το να διαφωνούμε με το κοινό, υιοθετήσαμε το συγκεκριμένο όνομα, το οποίο μάλλον μας ταιριάζει τελικά», δηλώνει σχετικά ο πρωταγωνιστής. Και πράγματι, ένα καλό και δυνατό όνομα, κάνει πάντα τη διαφορά και τραβάει την προσοχή του κόσμου.
Το αρχικό υλικό ήταν σχεδόν αποκλειστικά υπόθεση του Jeff Angell, με τον Benjamin Anderson να βάζει ωστόσο τη δικιά του πινελιά. «Πρόκειται για μία επιστροφή στα βασικά στοιχεία της μουσικής. Έναν εντελώς ρομαντικό τρόπο προσέγγισης των σημερινών μουσικών δρώμενων. Σαν να κοιτάμε κάποιον κατευθείαν στα μάτια και να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς μαζί του». Ο πρώτος δίσκος ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε υπό τον τίτλο “Diamonds In A Dead Sky”. Αρκετά σκοτεινό και καταθλιπτικό το υλικό, αυθεντικό προϊόν μιας μπάντας που προέρχεται και μένει στο Seattle, αποτέλεσε την αφορμή για τους The Missionary Position να βγουν στο δρόμο και να οργώσουν τα επόμενα χρόνια τη χώρα τους. «Οι συνεχείς εμφανίσεις μας, όπου μας ζητούσαν να παίξουμε, ακόμη και μπροστά σε μερικές δεκάδες άτομα, μας έδεσαν ως σχήμα και μας βοήθησαν να ωριμάσουμε ως μουσικοί. Η δεύτερή μας δουλειά, το “Consequences” του 2012 είναι καθαρά μία συλλογική προσπάθεια, ειδικά μουσικά», υποστηρίζει ο Jeff Angell. Eλάχιστα jazz στοιχεία, αρκετά blues, στην ουσία όμως μιλάμε για αγνό rock n’ roll. Rock n’ roll attitude, rock n’ roll μουσική! Ακούστε για παράδειγμα το “Where The Wild Wind Blows” μέσα από το 1ο τους άλμπουμ ... παραμορφωμένο, σχεδόν ενοχλητικό μπάσο, trip-hop ήχοι στα πλήκτρα και ένα υπνωτικό θέμα στο background, με τον Jeff Angell να απαγγέλει από επάνω την γεμάτη πόνο και φθόνο ιστορία του. Ναι, και οι The Missionary Position ακούγονται λες και βγήκαν κατευθείαν μέσα από το πολυπολιτισμικό χαρμάνι της Νέας Ορλεάνης, η μαυρίλα όμως και η κατάθλιψη του Σηάτλ είναι πάντα παρούσα στις συνθέσεις τους. Η χροιά του frontman είναι υπνωτική. «Όταν ξυπνάω το πρωί, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι αν μπορώ να γράψω τόσο καλούς στίχους όσο οι Nick Cave & Leonard Cohen. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που με απασχολεί και τίποτα άλλο». Το τραγούδι οδηγεί τον ακροατή σε μία περιπετειώδη διαδρομή ανάμεσα στους βάλτους της Λουιζιάνας, στις απέραντες πεδιάδες του Μισισιππή, όπου το βουντού ζει και βασιλεύει. Είστε έτοιμοι για ένα τέτοιου είδους ταξίδι;
«Έχω βρει τι θέλω να κάνω στη ζωή μου : να γράφω μουσική και να παίζω ζωντανά». Αν και ο ίδιος ομολογεί, πως υπήρξαν παραπάνω από μία φορά που ήθελε να τα παρατήσει όλα, απογοητευμένος και νικημένος από τις δύσκολες συνθήκες και το σύστημα, δεν το έκανε. Σκεφτόμενος πόσα χρόνια πήρε άλλους, σπουδαίους, καλλιτέχνες να καταξιωθούν, συνέχισε ... γνωρίζοντας ωστόσο, πως δύσκολα θα κατέληγε σε οποιουδήποτε είδους αναγνώρισης. Το είχε πάρει απόφαση ωστόσο, «είμαι εγώ και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Κανείς άλλος». Στιχουργός, κιθαρίστας, τραγουδιστής/ερμηνευτής, ηγέτης : «βασικά το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να παίζω κιθάρα, σαν τον Keith Richards. Αδυνατούσα όμως να βρω τον δικό μου Mick Jagger, οπότε αποφάσισα να τραγουδάω ότι γράφω ο ίδιος».
Για τους λάτρεις των μουσικών αναλύσεων, αξίζει να τονιστεί, πως το υλικό των The Missionary Position είναι ότι πιο σκοτεινό και καταθλιπτικό, ειδικά το “Diamonds In A Dead Sky”, έχει παρουσιάσει ποτέ ο Jeff Angell. Ο Benjamin Anderson, βετεράνος της ambient σκηνής και με πολλές προσωπικές κυκλοφορίες στο ενεργητικό του (έχει συνθέσει το “Stories From The Blue Room” της Pamela Moore, ενώ έχει περιοδεύσει με την μπάντα του Geoff Tate), επιλέγοντας αρκετά φυσικούς και μινιμαλιστικούς ήχους, καταφέρνει να δώσει μία industrial νότα στο project – κυρίως ατμοσφαιρική. Πρόκειται για μεγάλο επίτευγμα αν σκεφτεί κανείς, πως η χρήση synths είναι μηδαμινή και βασίζεται κυρίως σε vitange ήχους πιάνου.
Λογικά δε θα δυσκολευτείτε αρκετά να βρείτε και να αποκτήσετε το “Diamonds In A Dead Sky” (είναι διαθέσιμο και στο iTunes), με το ολοκαίνουργιο όμως “Consequences” (2012) υπάρχει ένα θέμα. Καλή επιτυχία!
Το τραγούδι, παρ' όλες τις ενδιαφέρουσες περιπέτειες, περνά στα «χέρια» του Ζαγοραίου, που το μεταφέρει «αλλιώς» στη νέα γενιά της μεταπολίτευσης το 1975.
...ο Μαρκόπουλος πράττει το καλλιτεχνικό του χρέος. Ένα χρέος προς την ίδια την ιστορία. Αφού καταφέρνει και διασώζει μουσικά υπολείμματα που κληροδοτήθηκαν σμιλεμένα από τον χρόνο.
...Ο ποιητής στιγματίζεται από τα γεγονότα, εμπνέεται από την τραγική φιγούρα της σπαράζουσας μάνας και αρχίζει να γράφει τους πρώτους στίχους από τον «Επιτάφιο»....
Το "Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού", μια λαϊκή τραγωδία εμπνευσμένη από τον Εμφύλιο, γράφτηκε το 1961 στο Παρίσι και την επόμενη χρονιά παρουσιάστηκε από το θίασο του Μάνου Κατράκη στην Αθ...
Το κομμάτι είναι μια εξ΄ ολοκλήρου δημιουργία του ταλαντούχου Γιώργου Ζήκα. Επηρεασμένος από το νεολαϊκό ρεύμα του ’80, άρχισε να γράφει τραγούδια μετά τα τριάντα του χρόνια...
Ο Ζουλφί Λιβανελί, είναι μια πολυσήμαντη προσωπικότητα της σημερινής Τουρκίας. Ως συνθέτης μελοποίησε ποιήματα του εξόριστου, αριστερού ποιητή Ναζίμ Χικμέτ.
Θλιβερή επέτειος για την Θεσσαλονίκη! 22 Μαΐου 1963. Στυγνή δολοφονία του φιλειρηνιστή αριστερού βουλευτή, Γρήγορη Λαμπράκη από παρακρατικούς, βασιλοφασίστες.
Είναι πολλές φορές που στο μυαλό του ανθρώπου παλεύουν σκέψεις αντίθετες. Από τη μια το πραγματικό, το αληθές και από την άλλη το παραδοσιακό το τυλιγμένο από ένα μανδύα μύθου.
Το μεγαλείο της λογικής στην Μυθολογία, είναι, ότι η ιστορία με τις Μοίρες είναι πολύ βαθιά φιλοσοφημένη, αυτό όμως δεν το παραδέχονται τα σύγχρονα θρησκευτικά παραμύθια.
«Εμάς ο λαός μας τά’ δινε και μετά τα έπαιρνε πίσω, σήμερα δεν παίρνει τίποτα!», λέει ο Ζαμπέτας για τις αμοιβές των σημερινών τραγουδιστών & δημιουργών.
Πάντα ο Θεός γεννάει Θεό, πανάρχαιος συμβολισμός, ένα παραμύθι που ξεκίνησε από τους Ινδούς. Ακόμα και στις πιο σύγχρονες θρησκείες ο συμβολισμός συνεχίζεται.
Λίγοι γνωρίζουν ότι σε ένα νησί γνωστό για την ομορφιά του αλλά όχι και για την σύγχρονη μουσική του παράδοση, την Νέα Ζηλανδία, συνέβησαν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.
Πως άπλα και χωρίς πολλά - πολλά, ο μάγκας έλυνε το θέμα κρύο, με την αγαπημένη του. Σύνθετης είναι ο μικρασιάτης Τούντας(τα είπαμε για αυτόν στην πριγκηπέσα του).
Συνηθίζουμε πολλές φορές να αναφερόμαστε σε μπάντες χρησιμοποιώντας τον όρο cult. Λίγες είναι όμως στην πραγματικότητα οι μπάντες που παίρνουν επάξια αυτό τον τίτλο.
Το κομμάτι γνωρίζει τεράστια παγκόσμια επιτυχία, πιάνει κορυφή στα αμερικανικά charts και από το 1981 και μετά δεν υπάρχει συναυλία των Rolling Stones χωρίς να ερμηνευθεί η Angie.
Ο Τυφωεύς ήταν το πιο ζόρικο παιδί της Γης. Είχε εκατό κεφάλια και σώματα δράκου με μαύρες γλώσσες, τρομερά χέρια και πόδια, από τα μάτια πέταγε φωτιές, ήταν ψηλότερος κι από τα βουνά.
H ζωή δεν ήταν δίκαιη με τον μεγαλύτερο Γερμανό ερμηνευτή όλων των εποχών και συνέθεσε ένα από τα σπουδαιότερα ερωτικά κομμάτια. Το παρουσιάζουμε για πρώτη φορά ...
Το εν λόγω σάουντρακ είναι ένα συλλεκτικό πολύτιμο διαμάντι. Σπάνιο, με 2-3 εναπομείναντα αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, που τα έχω δει να φτάνουν και τα 400 ευρώ το ένα.
Το 6ο μέρος των ιστοριών από βινύλιο είναι αφιερωμένο σε ένα άλμπουμ, που κατέχει περίοπτη θέση στη δισκοθήκη μου και αποτελεί ένα πραγματικό κόσμημα για τον αμερικάνικο ήχο.
Έχει ιστορικό ενδιαφέρον με πολλούς παραλληλισμούς με την σημερινή πραγματικότητα, για ορισμένους είναι διασκέδαση και για άλλους αποτελεί πεδίο σκέψης γνώσης.
Κλικάρω απλά το όνομα του συγκροτήματος στο ίντερνετ και διαβάζω, «ιεραποστολικές παραλλαγές για ευλογημένο σεξ» ή «σταθερές αξίες: απλά κι ιεραποστολικά».
Το λαϊκό τραγούδι φτάνει στο απόγειο του, μια και ήταν μια εγγενής ανάγκη κατά την μεταπολεμική Ελλάδα, που ήθελε όσο τίποτα άλλο να τραγουδήσει και να ξεχάσει τις συμφορές.
Eπιλέχτηκε από τους Led Zeppelin ως ο "εκλεκτός". Ήταν η βασική επιλογή των Velvet Revolver. Κι όμως αυτός έκανε το δικό του, διάλεξε το δύσκολο δρόμο.
Για να τον βρείτε στο διαδίκτυο θα πρέπει να δοκιμάσετε και τα τρία ονόματα και πάλι δεν θα μάθετε τα πάντα γι'αυτόν. Όχι επειδή υπάρχει κάποιο κρυμμένο μυστικό, αλλά ...
Κάπου στον Άγιο Φανούριο Ιλίου έχει δημιουργηθεί ήδη μια τοπική σκηνή της οποίας οι μπάντες έπαιζαν τον λεγόμενο ήχο του San Fanourio. Μια από αυτές τις μπάντες είναι και ...
Βρισκόμαστε στο Λονδίνο, και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή New Cross, το καλοκαίρι του 1983. Ο Johny Brown έχει την αδερφή του για να μοιράζονται το κοινό τους πάθος ...
Ο δίσκος αποπνέει γαλήνη και ισορροπία ...τα μπασιστικά solos απουσιάζουν, όπως και οι δαιδαλώδεις progressive αλλαγές, που τόσο συνηθίζονται τη σημερινή εποχή.
Το κίνημα του Zamrock, που ξεκίνησε στη Zάμπια στις αρχές της δεκαετίας του '50 αναβιώνει και οι μουσικοί εντάσουν πολλά στοιχεία του ψυχεδελικού ήχου του Jimi Hendrix.
Η ερμηνεία είναι του Γιάννη πάριου από ένα μοναδικό και σπανιότατο ντοκουμέντο-βίντεο από το Θέατρο της Δευτέρας του 1979. Η ερμηνεία αυτή δεν υπάρχει στην δισκογραφία!
Τα τραγούδια που θα σχολιάσουμε είναι σπάνια, σχεδόν άγνωστα στους αμύητους. Οι λόγοι που έμειναν άγνωστα έκτος από εμπορικοί (δεν πουλούσαν) είναι και πολιτικοί!
Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1968. Οι 13th Floor Elevators δίχως να το ξέρουν βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους. Τα προβλήματα με τα ναρκωτικά ολοένα και πληθαίνουν ...
Ιστορίες για δίσκους με άρωμα βινυλίου : O James Ramey,γνωστός και ως Baby Huey υπήρξε ένας από τους καλλιτέχνες που επηρρέασαν όσο λίγοι την hip-hop μουσική.