Σκονισμένα Soundtracks του Παρελθόντος: Jaws 2 (John Williams)
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Μουσική Χρονομηχανή & Άλλες Ιστορίες
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 25 Νοεμβρίου 2012 11:51
Ο John Williams επιστρέφει με τις μελωδίες του, για να στοιχειώσει τους ωκεανούς με την μουσική παράνοια του θέματος των σαγονιών.
Μετά τη μεγάλη επιτυχία του πρώτου Jaws, οι παραγωγοί David Brown και Richard D. Zanuck, θέλησαν να τρομοκρατήσουν και πάλι τους ανυποψίαστους κολυμβητές. Ο Σπίλμπεργκ δεν είχε χρόνο να αναλάβει το sequel, στρέφοντας τους δυο άνδρες στον Γάλλο σκηνοθέτη Jeannot Szwarc. Ο Szwarc επιχείρησε ένα μοντέρνο σκηνοθετικό εγχείρημα με πλάνα που πραγματικά ήταν εξαιρετικά. Η ταινία δεν κατάφερε να ξεπεράσει την πρώτη, αλλά παραμένει η πιο αξιοπρεπής συνέχεια στην σειρά ταινιών Jaws.Τέσσερα χρόνια μετά την εμφάνιση ενός μεγάλου λευκού καρχαρία στο Amity island, ο αστυνομικός Martin Brody υποψιάζεται πως οι κάτοικοι του νησιού κινδυνεύουν για ακόμη μια φορά, από έναν ανθρωποφάγο καρχαρία. Μοναδικός ο Roy Scheider επιστρέφει στον ρόλο που τον έκανε πασίγνωστο (αν και στην αρχή δεν ήθελε με τίποτα να συμμετέχει στο δεύτερο μέρος). Πρωταγωνιστούν : Lorraine Gary, Murray Hamilton, Jeffrey Kramer, Joseph Mascolo.
Ο John Williams επιστρέφει με τις μελωδίες του, για να στοιχειώσει τους ωκεανούς με τη μουσική παράνοια του θέματος των σαγονιών. Στο sequel ο συνθέτης είχε όλο τον χρόνο να δημιουργήσει αυτό ακριβώς που ποθούσε. Ο ίδιος όπως δήλωσε, έπρεπε να επιστρέψει με νέο ήχο. Να θυμίζει μεν το πρώτο Jaws, αλλά να διώξει δε την ωμότητα του, αντικαθιστώντας την με πιο "μαλακές" παρτιτούρες. Εκπληκτικό αποτέλεσμα! Ξεχάστε τον βαρύ ογκόλιθο του πρώτου. Στο δεύτερο μέρος, έδωσε ένα δραματικό τόνο στις σκηνές των επιθέσεων, αλλά και στο υπόλοιπο σάουντρακ. Με έκδηλη λυρικότητα και μια πιο "ζεστή" προσέγγιση στα θέματα, γεφυρώνει την αποπνικτική βαριά ορχήστρα με την γλυκύτητα των μουσικών οργάνων, λούζοντας τα με παιγνιδιάρικο τρόμο. Το μονότονο "ταμ, ταμ, ταμ" εμπλουτίστηκε με περισσότερη ωριμότητα και μαεστρία. Ο καρχαρίας επιτίθεται και οι νότες με απειλή ισορροπούν ανάμεσα σε τρόμο και γοητεία. Όπως πάντα, ο Williams παραχωρεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ορχήστρα. Με καλύτερη ενορχήστρωση και χρήση "ύπουλης" άρπας, νομίζω ότι το διαολεμένο αυτό αποτέλεσμα καταφέρνει να γίνει καλύτερο από το πρώτο.
Η ταινία ξεκινά με δυο δύτες να εξερευνούν το βυθό στα μέσα του ωκεανού. Καθώς τα γράμματα των τίτλων εμφανίζονται στην οθόνη, η μουσική υπόκρουση (main title) αργά αργά δημιουργεί μια όμορφη νευρικότητα. Η άρπα, με μια ενοχλητική ειρωνεία, μας προϊδεάζει για την απειλή που έρχεται ολοένα και γρηγορότερα. Καθώς οι δύτες αμέριμνοι κολυμπούν η μουσική γίνεται το χορευτικό εμβατήριο του θανάτου τους. Με αργές κινήσεις στο βυθό είναι λες και χορεύουν "το μπαλέτο των δυτών". Ξάφνου μια πελώρια σκιά εμφανίζεται από το πουθενά και το κλασικό θέμα για πρώτη φορά ακούγεται ενώ ο μεγάλος λευκός κατασπαράζει τους άτυχους άνδρες....Το κομμάτι όμως που καταφέρνει να ξεχωρίσει με το κλασικό γόητρο του συνθέτη είναι το "Eddie’s Death". Ένα ζευγαράκι πάνω στο μικρό καταμαράν του, περνά τρυφερές στιγμές στα μέσα του ωκεανού. Το πελώριο ραχιαίο πτερύγιο υψώνεται και με ταχύτητα τους πλησιάζει. Ένας δυνατός χτύπος και το νεαρό αγόρι πέφτει στη θάλασσα, καθώς η βάρκα με την κοπέλα επάνω απομακρύνεται από κοντά του. Η κοπέλα κοιτάζει γύρω της να δει τι ήταν αυτό που τους χτύπησε. Αρκετά μακριά της με τρόμο παρατηρεί τον μεγάλο καρχαρία να πλησιάζει. "Eddie κολύμπα γρήγορα. Είναι ένας καρχαρίας". Ο John Williams στήνει την ορχήστρα και από θέση ισχύος δημιουργεί πανικό. Ένα αριστουργηματικό κομμάτι που από την μια τα πνευστά διογκώνουν τον τρόμο και από την άλλη τα έγχορδα δίνουν ένα δραματικό ύφος. All time classic Williams…
John Emmans
Joomla Social by OrdaSoft!
