Σκονισμένα soundtrack του παρελθόντος: First Blood του Jerry Goldsmith
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Μουσική Χρονομηχανή & Άλλες Ιστορίες
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 02 Μαρτίου 2013 19:17
Το 1972 ο David Morrell έγραψε την νουβέλα “First Blood” γνωρίζοντας μέτρια επιτυχία. Δέκα χρόνια μετά η ταινία, σε σκηνοθεσία Ted Kotcheff και πρωταγωνιστή τον Sylvester Stallone, έκανε πρεμιέρα στις σκοτεινές αίθουσες τον Οκτώβριο του 1982 (σκαλώνοντας στα 50.000.000 εκ. δολάρια). Ο John J. Rambo, ένας πρώην στρατιώτης των ειδικών δυνάμεων, που πολέμησε στο Βιετνάμ κερδίζοντας το Congressional Medal of Honor, ταξιδεύει προς τη Washington με σκοπό να επισκεφτεί έναν παλιό φίλο. Στο δρόμο της επιστροφής θα βρεθεί σε μια μικρή αφιλόξενη πόλη και θα έρθει αντιμέτωπος με τον σερίφη Teasle. Μια παρεξήγηση θα αναγκάσει τον αυστηρό σερίφη να συλλάβει τον ήρωα Rambo και να τον οδηγήσει στο κρατητήριο. Η άσχημη αντιμετώπιση των αστυνομικών θα ξυπνήσει τους εφιάλτες του παρελθόντος και ο Rambo καταφέρνει να αποδράσει. Ακολουθεί ένα ανελέητο κυνηγητό, με τον οργισμένο άνδρα να παγιδεύεται στο δάσος.
Ο σκηνοθέτης Ted Kotcheff, αφού είχε συνεργαστεί με μερικούς από τους καλύτερους συνθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου, όπως Bill Conti (Split Image - 1982), Henry Mancini (Who Is Killing the Great Chefs of Europe? - 1978), Ernest Gold (Fun with Dick and Jane - 1977), Stanley Myers (Two Gentlemen Sharing - 1969) και ο αγαπημένος του John Scott (Wake in Fright - 1971), με τον οποίο είχαν δουλέψει σε αρκετά φιλμ, είπε να δοκιμάσει και το μουσικό ΤΕΡΑΣΤΙΟ ταλέντο του ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ Jerry Goldsmith. Αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκανε πιο πριν; Ο Goldsmith, παρέα με τους John Williams και Elmer Bernstein (σε μικρότερο βαθμό) έφεραν επανάσταση στη μουσική για κινηματογράφο, λανσάροντας ένα πιο βατό μουσικό άκουσμα, γλυκαίνοντας και αποκόβοντας τη βαριά αποπνικτική ορχήστρα που ίσως κούραζε του θανατά το κοινό. Οι τρεις τους ανενόχλητοι έπαιξαν μπάλα τις δεκαετίες του 70, 80 αλλά και 90 με άνεση, κατακτώντας την κορυφή του βάθρου.
Οι συνθέσεις του Jerry Goldsmith μοιάζουν σε μεγάλο βαθμό με αυτές του φίλου του John Williams, καταφέρνοντας όμως ο καθένας να δημιουργήσει την δική του μουσική ταυτότητα. Εκπληκτικά θέματα, δεμένα γερά και πλημυρισμένα στα συναισθήματα, ξεχώρισαν και λατρεύτηκαν από το κοινό. Παρόλο που ο Goldsmith δεν είχε τις ανάλογες ευκαιρίες του Williams (Star Wars, Jaws, Indiana Jones) να αναδείξει το ταλέντο του, κατάφερε με την ευφυΐα του να δώσει ώθηση σε μέτριες ταινίες συνθέτοντας μοναδικά soundtrack (Lionheart - 1987, The Shadow - 1994 κ.α) Κέρδισε ένα βραβείο Oscar για την μουσική υπόκρουση του ''The Omen'' (1976) και μας χάρισε πολλά συλλεκτικά σάουντρακ. Κατ' εμέ οι καλύτερες δουλειές του είναι τα Patton (1970), Papillon (1973), The Wind and the Lion (1975), The Omen (1976), Star Trek: The Motion Picture (1979), Poltergeist (1982), First Blood (1982), Under Fire (1983), Gremlins (1984), Lionheart (1987), Leviathan (1989), The Burbs (1989), Total Recall (1990), The Shadow (1994), The Mummy (1999) και αν ξέχασα κάποιο, συγχωρέστε.
Στο “First Blood” συνέθεσε ένα εκπληκτικό score που παραμένει από τα καλύτερα του. Το ηρωικό θέμα εμπλουτίστηκε από την ορχήστρα και γίνεται δυνατό όταν οι σκηνές το απαιτούν, αλλά και όμορφη μπαλάντα όταν ο ήρωας βγάζει την ευαίσθητη πλευρά του. Τα πνευστά είναι το έξυπνο όπλο που χρησιμοποίει ο Goldsmith για να κάνει σαματά (με την καλή έννοια) και να δώσει πραγματική δράση ακόμα και όταν απλά ακούς το σάουντρακ (χωρίς να βλέπεις την ταινία). Από την άλλη τα έγχορδα κρατούν το επίπεδο σε μια πιο εύπεπτη ακρόαση, αποδεικνύοντας ότι ο μαέστρος είναι Genius. Με λίγα λόγια είναι ένα κλασικό αριστούργημα που ακούγεται, χορταίνεται και λατρεύεται με ευκολία.
Οι τίτλοι αρχής ξεκινάνε με το Rambo να περπατάει ήσυχα προς το σπίτι του φίλου του. Η μουσική υπόκρουση (το ρομαντικό θέμα δηλαδή με τίτλο “Home Coming”) ανοίγει το κομμάτι με το απαλό γρατζούνισμα μιας κιθάρας και μεταμορφώνεται σε μια ρομαντική φανφάρα όπως μόνο ο Goldsmith μπορεί να δημιουργήσει. Δίνει στον θεατή μια γλυκιά εισαγωγή και δείχνει την τρυφερή πλευρά του άνδρα. Η φανφάρα μας ενημερώνει ότι είναι ήρωας πολέμου, αλλά ταυτόχρονα ο ρομαντισμός του κομματιού περνάει το μήνυμα, ότι όλοι αυτοί που γύρισαν από το λυσσασμένο πόλεμο δεν είναι αιμοδιψή κτήνη έτοιμα για αίμα και βία.
Το ομότιτλο “First Blood” είναι το πιο βαρβάτο κομμάτι του άλμπουμ, με τη μουσική να επιτίθεται στο κοινό. Ο Rambo το σκάει από την φυλακή και καβαλά μια μηχανή που έκλεψε, τρέχει μακριά από τον σερίφη και το υπόλοιπο τμήμα που τον καταδιώκει. Στο πρώτο μέρος του κομματιού μια ηρωική φανφάρα τρεμοπαίζει με τιμή και μας αφήνει λίγα συναισθήματα (κυρίως οίκτου). Στο δεύτερο μέρος (μετά το δίλεπτο), εκεί δηλαδή που ξεκινάει η απόδραση, από το πουθενά έρχεται το πρώτο κύμα οργής και ο Jerry Goldsmith το εμπλουτίζει με γρήγορες κοφτές εναλλαγές τσιτώνοντας την ορχήστρα του. Ακούστε καθαρά το πολεμικό όργιο που φορτώνει με άνεση στις παρτιτούρες του και ενορχηστρώνει το βαρύ αποτέλεσμα (καταφέρνοντας να το γλυκάνει). Ένα υπέροχο σάουντρακ που δεν μπορείς να βαρεθείς ποτέ.
John Emmans
