Το 1972 ο David Morrell έγραψε την νουβέλα “First Blood” γνωρίζοντας μέτρια επιτυχία. Δέκα χρόνια μετά η ταινία, σε σκηνοθεσία Ted Kotcheff και πρωταγωνιστή τον Sylvester Stallone, έκανε πρεμιέρα στις σκοτεινές αίθουσες τον Οκτώβριο του 1982 (σκαλώνοντας στα 50.000.000 εκ. δολάρια). Ο John J. Rambo, ένας πρώην στρατιώτης των ειδικών δυνάμεων, που πολέμησε στο Βιετνάμ κερδίζοντας το Congressional Medal of Honor, ταξιδεύει προς τη Washington με σκοπό να επισκεφτεί έναν παλιό φίλο. Στο δρόμο της επιστροφής θα βρεθεί σε μια μικρή αφιλόξενη πόλη και θα έρθει αντιμέτωπος με τον σερίφη Teasle. Μια παρεξήγηση θα αναγκάσει τον αυστηρό σερίφη να συλλάβει τον ήρωα Rambo και να τον οδηγήσει στο κρατητήριο. Η άσχημη αντιμετώπιση των αστυνομικών θα ξυπνήσει τους εφιάλτες του παρελθόντος και ο Rambo καταφέρνει να αποδράσει. Ακολουθεί ένα ανελέητο κυνηγητό, με τον οργισμένο άνδρα να παγιδεύεται στο δάσος.
Ο σκηνοθέτης Ted Kotcheff, αφού είχε συνεργαστεί με μερικούς από τους καλύτερους συνθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου, όπως Bill Conti (Split Image - 1982), Henry Mancini (Who Is Killing the Great Chefs of Europe? - 1978), Ernest Gold (Fun with Dick and Jane - 1977), Stanley Myers (Two Gentlemen Sharing - 1969) και ο αγαπημένος του John Scott (Wake in Fright - 1971), με τον οποίο είχαν δουλέψει σε αρκετά φιλμ, είπε να δοκιμάσει και το μουσικό ΤΕΡΑΣΤΙΟ ταλέντο του ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ Jerry Goldsmith. Αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκανε πιο πριν; Ο Goldsmith, παρέα με τους John Williams και Elmer Bernstein (σε μικρότερο βαθμό) έφεραν επανάσταση στη μουσική για κινηματογράφο, λανσάροντας ένα πιο βατό μουσικό άκουσμα, γλυκαίνοντας και αποκόβοντας τη βαριά αποπνικτική ορχήστρα που ίσως κούραζε του θανατά το κοινό. Οι τρεις τους ανενόχλητοι έπαιξαν μπάλα τις δεκαετίες του 70, 80 αλλά και 90 με άνεση, κατακτώντας την κορυφή του βάθρου.
Οι συνθέσεις του Jerry Goldsmith μοιάζουν σε μεγάλο βαθμό με αυτές του φίλου του John Williams, καταφέρνοντας όμως ο καθένας να δημιουργήσει την δική του μουσική ταυτότητα. Εκπληκτικά θέματα, δεμένα γερά και πλημυρισμένα στα συναισθήματα, ξεχώρισαν και λατρεύτηκαν από το κοινό. Παρόλο που ο Goldsmith δεν είχε τις ανάλογες ευκαιρίες του Williams (Star Wars, Jaws, Indiana Jones) να αναδείξει το ταλέντο του, κατάφερε με την ευφυΐα του να δώσει ώθηση σε μέτριες ταινίες συνθέτοντας μοναδικά soundtrack (Lionheart - 1987, The Shadow - 1994 κ.α) Κέρδισε ένα βραβείο Oscar για την μουσική υπόκρουση του ''The Omen'' (1976) και μας χάρισε πολλά συλλεκτικά σάουντρακ. Κατ' εμέ οι καλύτερες δουλειές του είναι τα Patton (1970), Papillon (1973), The Wind and the Lion (1975), The Omen (1976), Star Trek: The Motion Picture (1979), Poltergeist (1982), First Blood (1982), Under Fire (1983), Gremlins (1984), Lionheart (1987), Leviathan (1989), The Burbs (1989), Total Recall (1990), The Shadow (1994), The Mummy (1999) και αν ξέχασα κάποιο, συγχωρέστε.
Στο “First Blood” συνέθεσε ένα εκπληκτικό score που παραμένει από τα καλύτερα του. Το ηρωικό θέμα εμπλουτίστηκε από την ορχήστρα και γίνεται δυνατό όταν οι σκηνές το απαιτούν, αλλά και όμορφη μπαλάντα όταν ο ήρωας βγάζει την ευαίσθητη πλευρά του. Τα πνευστά είναι το έξυπνο όπλο που χρησιμοποίει ο Goldsmith για να κάνει σαματά (με την καλή έννοια) και να δώσει πραγματική δράση ακόμα και όταν απλά ακούς το σάουντρακ (χωρίς να βλέπεις την ταινία). Από την άλλη τα έγχορδα κρατούν το επίπεδο σε μια πιο εύπεπτη ακρόαση, αποδεικνύοντας ότι ο μαέστρος είναι Genius. Με λίγα λόγια είναι ένα κλασικό αριστούργημα που ακούγεται, χορταίνεται και λατρεύεται με ευκολία.
Οι τίτλοι αρχής ξεκινάνε με το Rambo να περπατάει ήσυχα προς το σπίτι του φίλου του. Η μουσική υπόκρουση (το ρομαντικό θέμα δηλαδή με τίτλο “Home Coming”) ανοίγει το κομμάτι με το απαλό γρατζούνισμα μιας κιθάρας και μεταμορφώνεται σε μια ρομαντική φανφάρα όπως μόνο ο Goldsmith μπορεί να δημιουργήσει. Δίνει στον θεατή μια γλυκιά εισαγωγή και δείχνει την τρυφερή πλευρά του άνδρα. Η φανφάρα μας ενημερώνει ότι είναι ήρωας πολέμου, αλλά ταυτόχρονα ο ρομαντισμός του κομματιού περνάει το μήνυμα, ότι όλοι αυτοί που γύρισαν από το λυσσασμένο πόλεμο δεν είναι αιμοδιψή κτήνη έτοιμα για αίμα και βία.
Το ομότιτλο “First Blood” είναι το πιο βαρβάτο κομμάτι του άλμπουμ, με τη μουσική να επιτίθεται στο κοινό. Ο Rambo το σκάει από την φυλακή και καβαλά μια μηχανή που έκλεψε, τρέχει μακριά από τον σερίφη και το υπόλοιπο τμήμα που τον καταδιώκει. Στο πρώτο μέρος του κομματιού μια ηρωική φανφάρα τρεμοπαίζει με τιμή και μας αφήνει λίγα συναισθήματα (κυρίως οίκτου). Στο δεύτερο μέρος (μετά το δίλεπτο), εκεί δηλαδή που ξεκινάει η απόδραση, από το πουθενά έρχεται το πρώτο κύμα οργής και ο Jerry Goldsmith το εμπλουτίζει με γρήγορες κοφτές εναλλαγές τσιτώνοντας την ορχήστρα του. Ακούστε καθαρά το πολεμικό όργιο που φορτώνει με άνεση στις παρτιτούρες του και ενορχηστρώνει το βαρύ αποτέλεσμα (καταφέρνοντας να το γλυκάνει). Ένα υπέροχο σάουντρακ που δεν μπορείς να βαρεθείς ποτέ.
Το τραγούδι, παρ' όλες τις ενδιαφέρουσες περιπέτειες, περνά στα «χέρια» του Ζαγοραίου, που το μεταφέρει «αλλιώς» στη νέα γενιά της μεταπολίτευσης το 1975.
...ο Μαρκόπουλος πράττει το καλλιτεχνικό του χρέος. Ένα χρέος προς την ίδια την ιστορία. Αφού καταφέρνει και διασώζει μουσικά υπολείμματα που κληροδοτήθηκαν σμιλεμένα από τον χρόνο.
...Ο ποιητής στιγματίζεται από τα γεγονότα, εμπνέεται από την τραγική φιγούρα της σπαράζουσας μάνας και αρχίζει να γράφει τους πρώτους στίχους από τον «Επιτάφιο»....
Το "Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού", μια λαϊκή τραγωδία εμπνευσμένη από τον Εμφύλιο, γράφτηκε το 1961 στο Παρίσι και την επόμενη χρονιά παρουσιάστηκε από το θίασο του Μάνου Κατράκη στην Αθ...
Το κομμάτι είναι μια εξ΄ ολοκλήρου δημιουργία του ταλαντούχου Γιώργου Ζήκα. Επηρεασμένος από το νεολαϊκό ρεύμα του ’80, άρχισε να γράφει τραγούδια μετά τα τριάντα του χρόνια...
Ο Ζουλφί Λιβανελί, είναι μια πολυσήμαντη προσωπικότητα της σημερινής Τουρκίας. Ως συνθέτης μελοποίησε ποιήματα του εξόριστου, αριστερού ποιητή Ναζίμ Χικμέτ.
Θλιβερή επέτειος για την Θεσσαλονίκη! 22 Μαΐου 1963. Στυγνή δολοφονία του φιλειρηνιστή αριστερού βουλευτή, Γρήγορη Λαμπράκη από παρακρατικούς, βασιλοφασίστες.
Είναι πολλές φορές που στο μυαλό του ανθρώπου παλεύουν σκέψεις αντίθετες. Από τη μια το πραγματικό, το αληθές και από την άλλη το παραδοσιακό το τυλιγμένο από ένα μανδύα μύθου.
Το μεγαλείο της λογικής στην Μυθολογία, είναι, ότι η ιστορία με τις Μοίρες είναι πολύ βαθιά φιλοσοφημένη, αυτό όμως δεν το παραδέχονται τα σύγχρονα θρησκευτικά παραμύθια.
«Εμάς ο λαός μας τά’ δινε και μετά τα έπαιρνε πίσω, σήμερα δεν παίρνει τίποτα!», λέει ο Ζαμπέτας για τις αμοιβές των σημερινών τραγουδιστών & δημιουργών.
Πάντα ο Θεός γεννάει Θεό, πανάρχαιος συμβολισμός, ένα παραμύθι που ξεκίνησε από τους Ινδούς. Ακόμα και στις πιο σύγχρονες θρησκείες ο συμβολισμός συνεχίζεται.
Λίγοι γνωρίζουν ότι σε ένα νησί γνωστό για την ομορφιά του αλλά όχι και για την σύγχρονη μουσική του παράδοση, την Νέα Ζηλανδία, συνέβησαν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.
Πως άπλα και χωρίς πολλά - πολλά, ο μάγκας έλυνε το θέμα κρύο, με την αγαπημένη του. Σύνθετης είναι ο μικρασιάτης Τούντας(τα είπαμε για αυτόν στην πριγκηπέσα του).
Συνηθίζουμε πολλές φορές να αναφερόμαστε σε μπάντες χρησιμοποιώντας τον όρο cult. Λίγες είναι όμως στην πραγματικότητα οι μπάντες που παίρνουν επάξια αυτό τον τίτλο.
Το κομμάτι γνωρίζει τεράστια παγκόσμια επιτυχία, πιάνει κορυφή στα αμερικανικά charts και από το 1981 και μετά δεν υπάρχει συναυλία των Rolling Stones χωρίς να ερμηνευθεί η Angie.
Ο Τυφωεύς ήταν το πιο ζόρικο παιδί της Γης. Είχε εκατό κεφάλια και σώματα δράκου με μαύρες γλώσσες, τρομερά χέρια και πόδια, από τα μάτια πέταγε φωτιές, ήταν ψηλότερος κι από τα βουνά.
H ζωή δεν ήταν δίκαιη με τον μεγαλύτερο Γερμανό ερμηνευτή όλων των εποχών και συνέθεσε ένα από τα σπουδαιότερα ερωτικά κομμάτια. Το παρουσιάζουμε για πρώτη φορά ...
Το εν λόγω σάουντρακ είναι ένα συλλεκτικό πολύτιμο διαμάντι. Σπάνιο, με 2-3 εναπομείναντα αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, που τα έχω δει να φτάνουν και τα 400 ευρώ το ένα.
Το 6ο μέρος των ιστοριών από βινύλιο είναι αφιερωμένο σε ένα άλμπουμ, που κατέχει περίοπτη θέση στη δισκοθήκη μου και αποτελεί ένα πραγματικό κόσμημα για τον αμερικάνικο ήχο.
Έχει ιστορικό ενδιαφέρον με πολλούς παραλληλισμούς με την σημερινή πραγματικότητα, για ορισμένους είναι διασκέδαση και για άλλους αποτελεί πεδίο σκέψης γνώσης.
Κλικάρω απλά το όνομα του συγκροτήματος στο ίντερνετ και διαβάζω, «ιεραποστολικές παραλλαγές για ευλογημένο σεξ» ή «σταθερές αξίες: απλά κι ιεραποστολικά».
Το λαϊκό τραγούδι φτάνει στο απόγειο του, μια και ήταν μια εγγενής ανάγκη κατά την μεταπολεμική Ελλάδα, που ήθελε όσο τίποτα άλλο να τραγουδήσει και να ξεχάσει τις συμφορές.
Eπιλέχτηκε από τους Led Zeppelin ως ο "εκλεκτός". Ήταν η βασική επιλογή των Velvet Revolver. Κι όμως αυτός έκανε το δικό του, διάλεξε το δύσκολο δρόμο.
Για να τον βρείτε στο διαδίκτυο θα πρέπει να δοκιμάσετε και τα τρία ονόματα και πάλι δεν θα μάθετε τα πάντα γι'αυτόν. Όχι επειδή υπάρχει κάποιο κρυμμένο μυστικό, αλλά ...
Κάπου στον Άγιο Φανούριο Ιλίου έχει δημιουργηθεί ήδη μια τοπική σκηνή της οποίας οι μπάντες έπαιζαν τον λεγόμενο ήχο του San Fanourio. Μια από αυτές τις μπάντες είναι και ...
Βρισκόμαστε στο Λονδίνο, και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή New Cross, το καλοκαίρι του 1983. Ο Johny Brown έχει την αδερφή του για να μοιράζονται το κοινό τους πάθος ...
Ο δίσκος αποπνέει γαλήνη και ισορροπία ...τα μπασιστικά solos απουσιάζουν, όπως και οι δαιδαλώδεις progressive αλλαγές, που τόσο συνηθίζονται τη σημερινή εποχή.
Το κίνημα του Zamrock, που ξεκίνησε στη Zάμπια στις αρχές της δεκαετίας του '50 αναβιώνει και οι μουσικοί εντάσουν πολλά στοιχεία του ψυχεδελικού ήχου του Jimi Hendrix.
Η ερμηνεία είναι του Γιάννη πάριου από ένα μοναδικό και σπανιότατο ντοκουμέντο-βίντεο από το Θέατρο της Δευτέρας του 1979. Η ερμηνεία αυτή δεν υπάρχει στην δισκογραφία!
Τα τραγούδια που θα σχολιάσουμε είναι σπάνια, σχεδόν άγνωστα στους αμύητους. Οι λόγοι που έμειναν άγνωστα έκτος από εμπορικοί (δεν πουλούσαν) είναι και πολιτικοί!
Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1968. Οι 13th Floor Elevators δίχως να το ξέρουν βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους. Τα προβλήματα με τα ναρκωτικά ολοένα και πληθαίνουν ...
Ιστορίες για δίσκους με άρωμα βινυλίου : O James Ramey,γνωστός και ως Baby Huey υπήρξε ένας από τους καλλιτέχνες που επηρρέασαν όσο λίγοι την hip-hop μουσική.