Κάθε τραγούδι και μια ιστορία. Pt 50 «Με το Σπάρο τον ξενύχτη»

Κάθε τραγούδι και μια ιστορία. Pt 50 «Με το Σπάρο τον ξενύχτη»

Λεπτομέρειες: Κατηγορία: Μουσική Χρονομηχανή & Άλλες Ιστορίες; Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 18 Αυγούστου 2013 23:19

Ήταν τέλη της δεκαετίας του ’60, ακόμα οι θάλασσες της Αρετσούς γέμιζαν κόσμο, ήταν καθαρές. Εκεί κάπου, λίγο μετά την Εξπρές, με πήγε μια Κυριακή ο μπαμπάς για μπάνιο. Μικρός ήμουν, λίγα θυμάμαι. Μερικές ψαροταβέρνες, ανθρώπους που κάναν μπάνιο με κάτι άκομψα μαύρα μαγιό, σαν να τα κλέψαν από τίποτα γίγαντες, τηγανητές πατατούλες, το χτύπημα του μπαμπά στο πιάτο να φωνάξει το γκαρσόνι- που όταν κρυφά το επανέλαβα να δω αν ακούσει, τις έφαγα- και…. «Τα Καβουράκια» να τσιρίζουν από ένα άθλιο ηχείο στο υπόστεγο του μαγαζιού. Δεν ξέρω πόσο ιδανική ήταν αυτή η πρώτη επαφή με το τραγούδι, εκείνο που μ’ έκανε όμως εντύπωση ήταν πως όλοι το σιγοτραγουδούσαν. Σαν κάποιος αρχαίος χορός σε τραγωδία, σαν να θελαν οι μούσες να χαϊδέψουν τα αυτιά των λουόμενων! Πράματα που μόνο ένας Τσιτσάνης μπορεί να κάνει! Να ενώσει το αρχαίο με το νέο, να μπει σε καρδιές μικρών και μεγάλων ταυτόχρονα, να τον «ψάλουν» όλοι, ομαδικά!

Είναι παιδικό τραγουδάκι ή δεν είναι τα καβουράκια ; Αυτό ακόμα δεν το απάντησα. Εγώ το χω για παιδικό. Οι στίχοι του όμως; Κάθε άλλο παρά παιδικοί είναι. Βλέπετε η βασανισμένη Ευτυχία δεν έγραφε για παιδιά. Γρήγορα η ζωή την μεγάλωσε βίαια, σκότωσε μέσα της κάθε τι παιδικό. Αυτή η ίδια ήταν που αγαπούσε στα νιάτα της ροζ περιπετειούλες, όπως η καβουρίνα μας. Αυτά ζούσε, αυτά έγραφε. Από την άλλη τι να πεις για τον σκληρό και ισχυρό τότε Τσιτσάνη που της έκλεψε τον στίχο μαζί με πολλούς ακόμα και είπε ότι είναι δικός του. Τέτοια πολλά γινόταν τότε. Η ουσία είναι ότι μας έμειναν τα καβουράκια σαν μια πολύτιμη κληρονομία που την θυμόμαστε ομαδικά σαν λαός πια, όταν για παράδειγμα δανειζόμαστε την μελωδία κάνοντας την σύνθημα για τις ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές μας επιτυχίες (οι καβουρίνες «σήκωσαν το τιμημένο»).

Μ’ αυτά και μ’ αυτά τα καβουράκια αγέρωχα τραγουδιούνται μέχρι τις μέρες μας, από μικρούς και μεγάλους. Όπως τότε, όπως πάντα! Το τραγούδι γράφτηκε το’51, πρωτοτραγουδήθηκε από τον Τάκη Μπίνη, τη Μπέλλου, τον Γιάννη Τατασσόπουλο, και τον Βασίλη Τσιτσάνη αλλά έγινε γνωστό από ταινία με τον Χατζηχρήστο το’55 όπου εμφανίζονται ο ίδιος, ο Τσιτσάνης και η Νίνου να το τραγουδούν στην περίφημη ταβέρνα του «Τζίμη του Χονδρού».

Εμείς εδώ έχουμε την ηχογράφηση που έγινε περισσότερο γνωστή στο κόσμο, από τον Καζαντζίδη τη Μαρινέλλα και τη Γιώτα Λύδια. Είναι άλλωστε και αυτή που άκουσα και γω τότε στην ψαροταβέρνα. Η ηχογράφηση έγινε το 1965 και ο Στέλιος εκτοξεύει στους ουρανούς το τραγούδι του Τσιτσάνη με την μεγαλειώδη ερμηνεία του!

Γκάλτσας Σπύρος

Στου γιαλού τα βοτσαλάκια
κάθονται δυο καβουράκια
έρμα παραπονεμένα
κι όλο κλαίνε τα καημένα

Κι η μαμά τους η κυρία καβουρίνα
πάει τσάρκα με το σπάρο στη Ραφήνα
κι όλο κλαίνε τα καβουράκια
στου γιαλού τα βοτσαλάκια

Πάει ο κάβουρας το βράδυ
βρίσκει το τσαρδί ρημάδι
ψάχνει για τη φαμελιά του
και τραβάει τα μαλλιά του

Βάζει πλώρη κούτσα κούτσα στη Ραφήνα
να πετύχει την κυρία καβουρίνα
κι όλο κλαίνε τα καβουράκια
στου γιαλού τα βοτσαλάκια

Το ξημέρωμα ροδίζει
και ο κάβουρας γυρίζει
δίχως τη συμβία πάλι
κούτσα κούτσα στ' ακρογιάλι

Με το σπάρο τον ξενύχτη στη Ραφήνα
παίζει τώρα στα ρηχά η καβουρίνα
κι όλο κλαίνε τα καβουράκια
στου γιαλού τα βοτσαλάκια