 |
Μυθολογία Μετά Μουσικής pt.14 (Şehrazat)
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Μουσική Χρονομηχανή & Άλλες Ιστορίες
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 09 Φεβρουαρίου 2013 19:23
Μαρτύρια του Σίσυφου - Ιόνιο πέλαγος - Εύξεινος πόντος - Βόσπορος
Μια φορά κι ένα καιρό στη Βοιωτία, ήταν ένας ποτάμιος Θεός ο Ασωπός, σύζυγός του ήταν η Μετώπη. Είχε πολλά παιδιά ο Ασωπός, μέσα σ’ αυτά και δυο πανέμορφες κορούλες, Νύμφες, την Αίγινα και την Αντιόπη. Τις κανόνισε ο Δίας και τις δυο. Πρώτα την Αίγινα. Η Αίγινα ήταν η πιο όμορφη από όλα τα παιδιά του Ασωπού. Την είδε ο αχόρταγος την ξελόγιασε, μεταμορφώθηκε σε αετό και την άρπαξε με τα νύχια του. Έτσι σηκωτή την έφερε στο νησί Οινώνη, να χαρούν τον έρωτα τους. Καρπερός όπως ήταν ο αφιλότιμος της κάνει ένα παίδαρο τον Αιακό. Το νησί μάλιστα από κει και περά, το είπαν Αίγινα. Ο Δίας έκανε βασιλιά τον Αιακό στην Αίγινα και μεταμόρφωσε τα μυρμήγκια του νησιού σε ανθρώπους, για να αποκτήσει υπηκόους. Για αυτό τον λόγο οι κάτοικοι της Αίγινας ονομάστηκαν Μυρμιδόνες. Μαθαίνει τα καθέκαστα ο Ασωπός γίνεται μπαρούτι, αμολάει να βρει την κόρη του και να ανακαλύψει τον απαγωγέα. Περνάει από την Εφύρα (Κόρινθο) που εκείνο τον καιρό υπέφερε από πρωτοφανή ξηρασία. Ποταμός ο Ασωπός σώζει τον τόπο δίνοντας τα νερά του, έτσι κερδίζει την ευγνωμοσύνη του βασιλιά της Σίσυφου. Ο Σίσυφος που ήξερε για το Δία και τη Αίγινα, του σκάει το μυστικό. Το μυρίζεται ο Ζευς, αμολάει του Ασωπού ένα κεραυνό και τον γυρίζει στη κοίτη του. Πιάνει μετά τον Σίσυφο που έβγαλε τη βρόμα και τον ταράζει στα μαρτύρια. Να κουβαλάει ένα βράχο στην κορυφή ενός βουνού, φτάνοντας όμως στην κορυφή, η πέτρα δεν έμενε σταθερή αμέσως έπεφτε από την άλλη και ξανά και ξανά…, τιμωρία αιώνια! Έτσι έμεινε σε μας προίκα η φράση, τραβάς «Τα μαρτύρια του Σίσυφου».
Μόλις ο Ζευς βόλεψε τη μια αδελφή έπιασε την άλλη την Αντιόπη. Αυτή του έκατσε γρήγορα. Έμεινε κατά τα συνήθη έγκυος, έτρεξε όμως αμέσως να κρυφτεί φοβούμενη τον πατέρα της, στο Κιθαιρώνα. Τράβηξε πολλά η δόλια , ώσπου την βρήκε ο Επωπέας βασιλιάς της Σικυώνος (Κιάτο), την ερωτεύτηκε και την πήρε μαζί του. Το μυρίζεται ο Ασωπός τρέχει να τη φέρει πίσω. Σκοτώνονται με τον Επωπέα αλλά αφήνει παραγγελία στον αδελφό του Λύκο, να επιστρέψει στη Βοιωτία με το κορίτσι. Ο διάδοχος του Επωπέα, Λαμέδων, που δεν ήθελε καυγάδες αφήνει το κορίτσι στο θείο του. Στο δρόμο της επιστροφής γεννά και μάλιστα δίδυμα. Τον Αμφίονα και τον Ζήθο. Δεν της άφησαν τα παιδία της. Χρόνια την κράτησαν αιχμάλωτη. Όταν μετά από καιρό το έσκασε, βρήκε μεγάλα τα παιδιά της, που δεν την γνώρισαν. Βοήθησε ο Ζευς και τα παιδιά γνώρισαν την μητέρα τους. Μάθανε τα μαρτύρια της και αποφάσισαν να εκδικηθούν. Μανιάτικο το κράτησαν με τις εκδικήσεις. Ο Δίας δεν ανακατεύτηκε, μόνο έβλεπε από ψηλά. Δεν είχε λόγο να ανακατευτεί σε διαμάχες των θνητών, που δεν τον αφορούσαν. Έτσι κάνουν οι μεγάλοι όταν δεν έχουν συμφέρον. Τα παιδιά τιμώρησαν σκληρά τους διώκτες της Αντιόπης, τον Λύκο και τη σύζυγό του Δίρκη και αφού τους εξολόθρευσαν, εγκαταστάθηκαν με τη μητέρα τους στη Θήβα, όπου έγιναν θρυλικοί ήρωες της Βοιωτίας.
Εκείνα τα χρόνια βασιλιάς στο Άργος ήταν ο Ίναχος. Μεγαλόψυχος και καλοφαγάς, ξακουστός για τα γλέντια του. Αυτός ο λεβέντης ο Ίναχος είχε μια κορούλα μανούλι σκέτο. Την Ιώ. Πολύ τον αγαπούσαν οι υπήκοοι του επειδή, όταν έγινε ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, έσωσε τους κατοίκους οδηγώντας τους στα όρη και στη συνέχεια αφού μάζεψε τα νερά σε μία κοίτη, δημιούργησε τον ποταμό Ίναχο, που έλαβε το όνομά του. Έφερε μετά τους Αργείους στην εύφορη και κατοικήσιμη πλέον πεδιάδα του Άργους. Ο Δίας που δεν άφηνε θηλυκό απείραχτο σαν βλέπει τη μικρούλα αμέσως την ερωτεύεται με τα γνωστά… επακόλουθα, έγκυος κλπ. Έλα όμως που της το σφύριξαν της Ήρας. Από τότε φαίνεται η ρουφιανιά πάει σύννεφο! Τρέχει η σύζυγος βρίσκει την ατυχή Ιώ, την κάνει αγελάδα και δεν της φτάνει αυτό βάζει ένα τέρας υπερκόσμιο τον Άργο, με εκατό μάτια διεσπαρμένα στο σώμα του, να τη φυλάει. Από εκεί έμεινε η φράση «Ο Άργος του τύπου, ο Άργος που τα φυλάει όλα κλπ». Μεταφέρει λοιπόν την αγελαδίτσα ο Άργος σε ένα ιερό άλσος στις Μυκήνες και την δένει σε μια ελιά. Τα βλέπει αυτά η (ΚΥΠ) του Δία ο Ερμής, σκοτώνει το τέρας και ελευθερώνει την Ιώ. Η Ήρα λυσσασμένη από τη ζήλεια, δεν παραιτήθηκε από την εκδίκησή της και έστειλε τον Οίστρο (μια αλογόμυγα) για να την βασανίζει. Της τραβάει μια τσιμπιά ο Οίστρος στα καπούλια, τρελαίνεται η αγελάδα και παίρνει τους δρόμους. Φτάνει σε μια θάλασσα απελπισμένη και πέφτει να γλυτώσει τις τσιμπιές. Από τότε η θάλασσα αυτή λέγεται Ιόνιο πέλαγος. Κυνηγημένη η καημενούλα έφθασε στην Ιλλυρία, διέσχισε όλη την Σκυθία, έφθασε στον Προμηθέα που ήταν δεμένος στον Καύκασο, διέτρεξε την ακτή της Μαύρης θάλασσας (που εξαιτίας της μετέβαλε την ονομασία της, από Άξενος -αφιλόξενος-Πόντος σε Εύξεινος δηλ. φιλόξενος), διήλθε τον Βόσπορο (που εξαιτίας της πήρε το όνομά του βούς+ πόρος δηλ. αγελαδοπέρασμα ), και τελικά κατέληξε στην Μέμφιδα της Αιγύπτου όπου γέννησε τον Έπαφο, τον γιο της από τον Δία, ο οποίος στο μέλλον θα γινόταν γενάρχης της φυλής των Δαναών. Η Ήρα ακράτητη, μαθαίνει για τα γεννητούρια, πιάνει τους Κουρήτες που ήδη ήταν μαλωμένοι με τον Δία και τους στέλνει να σκοτώσουν το παιδί. Ο Ζευς κατακεραυνώνει και εξολοθρεύει τους Κουρήτες. Την Ιώ μετά την χρήση, την κάνει ο Δίας αστερισμό κατά την προσφιλή τακτική του. Εκεί μακριά στην Ασυρία, ο Ασχούρ, κάνει τα ίδια και χειρότερα. Ακόμα και στη Φοινίκη, ο Βαάλ και η γυναίκα του η Αστορέθ (η Αστάρτη) δεν μαζεύονται. Ο έρωτας τρέχει και μπολιάζει τους Θεούς και μετά εμάς τους θνητούς. Τι φταίει ο καημένος ο Ζευς; Μόνο σήμερα κάτι γιαλαντζί ηθηκοπλάστες κάνουν πως τον μαζεύουν και μας συγκρατούν με το φόβο. Αλλά εμείς με το Δία μας! Αμήν!
Σπύρος Γκάλτσας
Το κομμάτι της ακολουθίας είναι αφιερωμένο στα ατέλειωτα χαρέμια του Δία. Rimsky Korsakov - Scheherazade (Şehrazat)
