Fuzz-αριστή κιθάρα με υπέροχο ήχο και ο ντράμερ στο background να δίνει το ρυθμό. Και τότε σκάει μία από τις πλέον εκφραστικές φωνές, που θα ακούσετε στη ζωή σας. Άγνωστη! Μα υπέροχη! Βραχνή και άκρως αντρική! Μαγευτική! Επικίνδυνη και ... βλάσφημη!
“Yeahhhh, there are sometimes I feel I just wanna … FUCK Yeahhhh, at the same time I feel I got lucky I … finally met you”
Σοκαριστήκατε; Ακόμη δεν έχετε ακούσει τίποτα! Πάρτε το ποτό σας στο χέρι και αράξτε, γιατί η ιστορία έχει αρκετό ζουμί και ακόμη περισσότερο παρασκήνιο.
Η «φωνή», ο βλάσφημος στιχουργός, ο συνθέτης και εμπνευστής είναι ο κύριος Jefferson Alan Angell, ένας μουσικός από την πιο βορειοδυτική πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτείων, ο οποίος όπως όλα δείχνουν, θα παραμείνει στην αφάνεια. Γεννημένος στην Τacoma της Washington, τη φερόμενη ως «πρωτεύουσα της ανεργίας» της τεράστιας αυτής χώρας, μία περιοχή γεμάτη αλκοολικούς, πρώην βετεράνους του Βιετνάμ, με υψηλά ποσοστά εγκληματικότητας, χιλιάδες άστεγους και ένα μέρος, το οποίο οι περισσότεροι Αμερικανοί θεωρούν «καταραμένο». Ο πρωταγωνιστής μας πέρασε μέσα από το δικό του κυκεώνα προβλημάτων εώς ότου βρήκε τη διέξοδο όλων των προβλημάτων στη μουσική.
Σύμφωνα με επίσημο βιογραφικό τους, οι Post Stardom Depression, δημιουργήθηκαν όταν ο Jeff Angell συνάντησε τον μπασίστα των The Lemons, Brent Saunders. Το παζλ ολοκληρώθηκε με την προσθήκη των Kyong Kim (κιθάρα) και Joshua Fant (τύμπανα). Άλλωστε ο πρώτος κοιμόταν στον καναπέ του Kyong Kim για πολλά χρόνια, οπότε τι καλύτερο από το να δοκιμάσουν οι δυο τους να συνεργαστούν και σε διαφορετικό επίπεδο; «Αναζητούσαμε επιλογές προκειμένου να αποδράσουμε, πέρα από όλες τις δραστηριότητες, οι οποίες περιελάμβαναν σοβαρό κάψιμο των εγκεφαλικών μας κυττάρων. Η μόνη ιδέα που είχαμε τότε περί ψυχαγωγίας, ήταν να ψυχαγωγήσουμε τους εαυτούς μας παίζοντας μουσική».
Τα πρώτα demos τους οδήγησαν γρήγορα σε δισκογραφικό συμβόλαιο και στη συνέχεια στο "Sexual Uno" mini CD, το οποίο υποστήριξαν περιοδεύοντας. Δεν ξέρω κατά πόσο μετράει η πληροφορία, πως ο παραγωγός του "Sexual Uno" ήταν ο Chris Goss των Queens Of The Stone Age, με τους οποίους η μπάντα επίσης περιόδευσε. Ένα περίεργο κράμα rhythm rock blues, με άπειρα post rock/punk στοιχεία και καθαρά αμερικανική "νότια" στιχομυθία. Ξεκινώντας, φοβισμένοι και σχετικά αβέβαιοι για το μουσικό αποτέλεσμα των ιδεών τους, ύστερα από προτροπή του Josh Homme πήγαν και βρήκαν τον Chris Goss. Μέχρι τότε η μπάντα είχε παίξει μονάχα 9 φορές ζωντανά (και οι περισσότερες εξ’αυτών στην πίσω αυλή ενός ετοιμόρροπου γυμναστηρίου πυγμαχίας), αποκλειστικά σε τοπικό επίπεδο, ενώ είχε προλάβει να ηχογραφήσει ορισμένες demo ιδέες των κομματιών της.
Ιστορίες για ναρκωτικά, πόρνες, φόνους και απάτες. Το ταλέντο του Jeff Angell άρχισε να ξεχωρίζει, κυρίως στη συγγραφή στίχων, αλλά όχι μόνο. Η Interscope Records ενδιαφέρθηκε γι'αυτούς και πράγματι τους πήρε υπό τη στέγη της στη συνέχεια, με τα πράγματα όμως να μπλεχτούν αρκετά ύστερα από τη συγχώνευση/εξαγορά της τελευταίας με/από τις Geffen Records/A&MRecords, με αποτέλεσμα, οι Post Stardom Depression να καταλήξουν στην άσημη The Control Group. Λίγο θα πρέπει να τους ενόχλησε αυτό, αφού είχανε εκπληκτικά κομμάτια στα χέρια τους, τα οποία και αποτελούν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, το "Ordinary Miracles".
Το συγκρότημα πρόλαβε να ζήσει ορισμένες ημέρες «φωτός» (μέσα στη χλιδή και τα χρήματα), για όσο διάστημα ήταν στο roster της Interscope Records, ηχογραφώντας μάλιστα σειρά τραγουδιών, τα οποία ουδείς γνωρίζει αν κυκλοφορήσουν κάποια στιγμή στο μέλλον, αφού από τότε απλά μαζεύουν σκόνη ξεχασμένα σε κάποιο υπόγειο.
Το “Ordinary Miracles” ξεκινάει με το κατάμαυρο "Monster" και αν δεν είστε προετοιμασμένοι θα σας ρουφήξει μέσα σε μια άβυσσο μαυρίλας και σαπίλας. Όλα τα δεινά της κοινωνίας μας καθρεφτίζονται μέσα στους στίχους τους. Κάθε κομμάτι και μια νέα, ξεχωριστή ιστορία. Κάθε στίχος και μια εικόνα ... απέχθεια, αηδία, πόνος, φόβος ... θα τα νιώσετε στο πετσί σας κατά τη διάρκεια της ακρόασης και ευτυχώς που το άλμπουμ, αυτό το μίζερο ταξίδι στην ανθρώπινη πραγματικότητα, διαρκεί κάτι παραπάνω από 35 λεπτά. Welcome to hell (on earth). Γιατί αν νομίζετε πως έχετε ακούσει σχεδόν τα πάντα και τίποτα δεν μπορεί να σας σοκάρει πλέον, ξεκινάει το “The Whore I Am”! Wooooohoooooo!
Ο Jack Endino επιμελήθηκε της παραγωγής του "Ordinary Miracles" (αν και αρκετά από τα κομμάτια είχαν αρχικά δουλευτεί κάτω από το άγρυπνο βλέμα του Chris Goss), για την επόμενή τους ωστόσο δουλειά, το εκπληκτικό "Prime Time Looks A Lot Like Amateur Night" οι Post Stardom Depression επέλεξαν τον Isaac Carpenter.
Κάπου διάβαζα να περιγράφουν την εκφραστική φωνή του Jeff Angell ως ένα περίεργο αμάλγαμα των καλύτερων στοιχείων από Joe Cocker, Chris Robinson (The Black Crowes), Mark Lanegan και Ian Astbury (The Cult) ... α ναι, και Scott Stapp (Creed). Θεωρώ πως τον τελευταίο τον περιλαμβάνουν περισσότερο βάσει των στίχων, αφού και αυτός αρέσκεται να γράφει για τέτοιου είδους ιστορίες, όχι όμως με τον τρόπο του Jeff Angell, ο οποίος εμένα προσωπικά μου θυμίζει αρκετά τον Johnny Cash, αλλά και τον Bob Dylan. Μήπως εν τέλει αυτή η αναζήτηση ουδεμία ουσία και νόημα έχει, αφού ο άνθρωπος έχει αναπτύξει ένα ξεχωριστό ύφος και θυμίζει αρκετούς, κανέναν όμως συγκεκριμένα;
Πώς θα ακουγόταν ένα περίεργο υβρίδιο Alice Cooper δεκαετίας του ’70 με ισχυρές δόσεις Alice In Chains, Nirvana, Guns N’ Roses, The Cult και Johnny Cash (επιμένω εγώ) μέσα; Λογικά το μίγμα θα πλησιάζει αρκετά το μουσικό ύφος των Post Stardom Depression και πάλι όμως δεν θα το πετυχαίνει ... πρόκειται για μία από τις πλέον πρωτότυπες και περίεργες μπάντες, που έχετε ακούσει. Είναι αυτή η καταραμένη στιγμή, κατά την οποία χτυπάει το κουδούνι, ανοίγετε την πόρτα και μπαίνουν μέσα 4 βρώμικοι και άσχημοι τυπάδες, με όργανα και ενισχυτές στα χέρια, παίζοντας για 1-2 μπουκάλια μπύρες τη βραδιά και στη συνέχεια κοιμούνται, βρωμοκοπώντας από την κορφή μέχρι τα νύχια, στο πάτωμά σας.
Το τραγούδι, παρ' όλες τις ενδιαφέρουσες περιπέτειες, περνά στα «χέρια» του Ζαγοραίου, που το μεταφέρει «αλλιώς» στη νέα γενιά της μεταπολίτευσης το 1975.
...ο Μαρκόπουλος πράττει το καλλιτεχνικό του χρέος. Ένα χρέος προς την ίδια την ιστορία. Αφού καταφέρνει και διασώζει μουσικά υπολείμματα που κληροδοτήθηκαν σμιλεμένα από τον χρόνο.
...Ο ποιητής στιγματίζεται από τα γεγονότα, εμπνέεται από την τραγική φιγούρα της σπαράζουσας μάνας και αρχίζει να γράφει τους πρώτους στίχους από τον «Επιτάφιο»....
Το "Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού", μια λαϊκή τραγωδία εμπνευσμένη από τον Εμφύλιο, γράφτηκε το 1961 στο Παρίσι και την επόμενη χρονιά παρουσιάστηκε από το θίασο του Μάνου Κατράκη στην Αθ...
Το κομμάτι είναι μια εξ΄ ολοκλήρου δημιουργία του ταλαντούχου Γιώργου Ζήκα. Επηρεασμένος από το νεολαϊκό ρεύμα του ’80, άρχισε να γράφει τραγούδια μετά τα τριάντα του χρόνια...
Ο Ζουλφί Λιβανελί, είναι μια πολυσήμαντη προσωπικότητα της σημερινής Τουρκίας. Ως συνθέτης μελοποίησε ποιήματα του εξόριστου, αριστερού ποιητή Ναζίμ Χικμέτ.
Θλιβερή επέτειος για την Θεσσαλονίκη! 22 Μαΐου 1963. Στυγνή δολοφονία του φιλειρηνιστή αριστερού βουλευτή, Γρήγορη Λαμπράκη από παρακρατικούς, βασιλοφασίστες.
Είναι πολλές φορές που στο μυαλό του ανθρώπου παλεύουν σκέψεις αντίθετες. Από τη μια το πραγματικό, το αληθές και από την άλλη το παραδοσιακό το τυλιγμένο από ένα μανδύα μύθου.
Το μεγαλείο της λογικής στην Μυθολογία, είναι, ότι η ιστορία με τις Μοίρες είναι πολύ βαθιά φιλοσοφημένη, αυτό όμως δεν το παραδέχονται τα σύγχρονα θρησκευτικά παραμύθια.
«Εμάς ο λαός μας τά’ δινε και μετά τα έπαιρνε πίσω, σήμερα δεν παίρνει τίποτα!», λέει ο Ζαμπέτας για τις αμοιβές των σημερινών τραγουδιστών & δημιουργών.
Πάντα ο Θεός γεννάει Θεό, πανάρχαιος συμβολισμός, ένα παραμύθι που ξεκίνησε από τους Ινδούς. Ακόμα και στις πιο σύγχρονες θρησκείες ο συμβολισμός συνεχίζεται.
Λίγοι γνωρίζουν ότι σε ένα νησί γνωστό για την ομορφιά του αλλά όχι και για την σύγχρονη μουσική του παράδοση, την Νέα Ζηλανδία, συνέβησαν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.
Πως άπλα και χωρίς πολλά - πολλά, ο μάγκας έλυνε το θέμα κρύο, με την αγαπημένη του. Σύνθετης είναι ο μικρασιάτης Τούντας(τα είπαμε για αυτόν στην πριγκηπέσα του).
Συνηθίζουμε πολλές φορές να αναφερόμαστε σε μπάντες χρησιμοποιώντας τον όρο cult. Λίγες είναι όμως στην πραγματικότητα οι μπάντες που παίρνουν επάξια αυτό τον τίτλο.
Το κομμάτι γνωρίζει τεράστια παγκόσμια επιτυχία, πιάνει κορυφή στα αμερικανικά charts και από το 1981 και μετά δεν υπάρχει συναυλία των Rolling Stones χωρίς να ερμηνευθεί η Angie.
Ο Τυφωεύς ήταν το πιο ζόρικο παιδί της Γης. Είχε εκατό κεφάλια και σώματα δράκου με μαύρες γλώσσες, τρομερά χέρια και πόδια, από τα μάτια πέταγε φωτιές, ήταν ψηλότερος κι από τα βουνά.
H ζωή δεν ήταν δίκαιη με τον μεγαλύτερο Γερμανό ερμηνευτή όλων των εποχών και συνέθεσε ένα από τα σπουδαιότερα ερωτικά κομμάτια. Το παρουσιάζουμε για πρώτη φορά ...
Το εν λόγω σάουντρακ είναι ένα συλλεκτικό πολύτιμο διαμάντι. Σπάνιο, με 2-3 εναπομείναντα αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, που τα έχω δει να φτάνουν και τα 400 ευρώ το ένα.
Το 6ο μέρος των ιστοριών από βινύλιο είναι αφιερωμένο σε ένα άλμπουμ, που κατέχει περίοπτη θέση στη δισκοθήκη μου και αποτελεί ένα πραγματικό κόσμημα για τον αμερικάνικο ήχο.
Έχει ιστορικό ενδιαφέρον με πολλούς παραλληλισμούς με την σημερινή πραγματικότητα, για ορισμένους είναι διασκέδαση και για άλλους αποτελεί πεδίο σκέψης γνώσης.
Κλικάρω απλά το όνομα του συγκροτήματος στο ίντερνετ και διαβάζω, «ιεραποστολικές παραλλαγές για ευλογημένο σεξ» ή «σταθερές αξίες: απλά κι ιεραποστολικά».
Το λαϊκό τραγούδι φτάνει στο απόγειο του, μια και ήταν μια εγγενής ανάγκη κατά την μεταπολεμική Ελλάδα, που ήθελε όσο τίποτα άλλο να τραγουδήσει και να ξεχάσει τις συμφορές.
Eπιλέχτηκε από τους Led Zeppelin ως ο "εκλεκτός". Ήταν η βασική επιλογή των Velvet Revolver. Κι όμως αυτός έκανε το δικό του, διάλεξε το δύσκολο δρόμο.
Για να τον βρείτε στο διαδίκτυο θα πρέπει να δοκιμάσετε και τα τρία ονόματα και πάλι δεν θα μάθετε τα πάντα γι'αυτόν. Όχι επειδή υπάρχει κάποιο κρυμμένο μυστικό, αλλά ...
Κάπου στον Άγιο Φανούριο Ιλίου έχει δημιουργηθεί ήδη μια τοπική σκηνή της οποίας οι μπάντες έπαιζαν τον λεγόμενο ήχο του San Fanourio. Μια από αυτές τις μπάντες είναι και ...
Βρισκόμαστε στο Λονδίνο, και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή New Cross, το καλοκαίρι του 1983. Ο Johny Brown έχει την αδερφή του για να μοιράζονται το κοινό τους πάθος ...
Ο δίσκος αποπνέει γαλήνη και ισορροπία ...τα μπασιστικά solos απουσιάζουν, όπως και οι δαιδαλώδεις progressive αλλαγές, που τόσο συνηθίζονται τη σημερινή εποχή.
Το κίνημα του Zamrock, που ξεκίνησε στη Zάμπια στις αρχές της δεκαετίας του '50 αναβιώνει και οι μουσικοί εντάσουν πολλά στοιχεία του ψυχεδελικού ήχου του Jimi Hendrix.
Η ερμηνεία είναι του Γιάννη πάριου από ένα μοναδικό και σπανιότατο ντοκουμέντο-βίντεο από το Θέατρο της Δευτέρας του 1979. Η ερμηνεία αυτή δεν υπάρχει στην δισκογραφία!
Τα τραγούδια που θα σχολιάσουμε είναι σπάνια, σχεδόν άγνωστα στους αμύητους. Οι λόγοι που έμειναν άγνωστα έκτος από εμπορικοί (δεν πουλούσαν) είναι και πολιτικοί!
Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1968. Οι 13th Floor Elevators δίχως να το ξέρουν βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους. Τα προβλήματα με τα ναρκωτικά ολοένα και πληθαίνουν ...
Ιστορίες για δίσκους με άρωμα βινυλίου : O James Ramey,γνωστός και ως Baby Huey υπήρξε ένας από τους καλλιτέχνες που επηρρέασαν όσο λίγοι την hip-hop μουσική.