Post Stardom Depression's Ordinary Miracle
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Μουσική Χρονομηχανή & Άλλες Ιστορίες
- Δημοσιεύθηκε : Παρασκευή, 16 Νοεμβρίου 2012 23:55
Fuzz-αριστή κιθάρα με υπέροχο ήχο και ο ντράμερ στο background να δίνει το ρυθμό. Και τότε σκάει μία από τις πλέον εκφραστικές φωνές, που θα ακούσετε στη ζωή σας. Άγνωστη! Μα υπέροχη! Βραχνή και άκρως αντρική! Μαγευτική! Επικίνδυνη και ... βλάσφημη!
“Yeahhhh, there are sometimes I feel I just wanna … FUCK
Yeahhhh, at the same time I feel I got lucky I … finally met you”
Yeahhhh, at the same time I feel I got lucky I … finally met you”
Σοκαριστήκατε; Ακόμη δεν έχετε ακούσει τίποτα! Πάρτε το ποτό σας στο χέρι και αράξτε, γιατί η ιστορία έχει αρκετό ζουμί και ακόμη περισσότερο παρασκήνιο.
Η «φωνή», ο βλάσφημος στιχουργός, ο συνθέτης και εμπνευστής είναι ο κύριος Jefferson Alan Angell, ένας μουσικός από την πιο βορειοδυτική πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτείων, ο οποίος όπως όλα δείχνουν, θα παραμείνει στην αφάνεια. Γεννημένος στην Τacoma της Washington, τη φερόμενη ως «πρωτεύουσα της ανεργίας» της τεράστιας αυτής χώρας, μία περιοχή γεμάτη αλκοολικούς, πρώην βετεράνους του Βιετνάμ, με υψηλά ποσοστά εγκληματικότητας, χιλιάδες άστεγους και ένα μέρος, το οποίο οι περισσότεροι Αμερικανοί θεωρούν «καταραμένο». Ο πρωταγωνιστής μας πέρασε μέσα από το δικό του κυκεώνα προβλημάτων εώς ότου βρήκε τη διέξοδο όλων των προβλημάτων στη μουσική.
Σύμφωνα με επίσημο βιογραφικό τους, οι Post Stardom Depression, δημιουργήθηκαν όταν ο Jeff Angell συνάντησε τον μπασίστα των The Lemons, Brent Saunders. Το παζλ ολοκληρώθηκε με την προσθήκη των Kyong Kim (κιθάρα) και Joshua Fant (τύμπανα). Άλλωστε ο πρώτος κοιμόταν στον καναπέ του Kyong Kim για πολλά χρόνια, οπότε τι καλύτερο από το να δοκιμάσουν οι δυο τους να συνεργαστούν και σε διαφορετικό επίπεδο; «Αναζητούσαμε επιλογές προκειμένου να αποδράσουμε, πέρα από όλες τις δραστηριότητες, οι οποίες περιελάμβαναν σοβαρό κάψιμο των εγκεφαλικών μας κυττάρων. Η μόνη ιδέα που είχαμε τότε περί ψυχαγωγίας, ήταν να ψυχαγωγήσουμε τους εαυτούς μας παίζοντας μουσική».
Τα πρώτα demos τους οδήγησαν γρήγορα σε δισκογραφικό συμβόλαιο και στη συνέχεια στο "Sexual Uno" mini CD, το οποίο υποστήριξαν περιοδεύοντας. Δεν ξέρω κατά πόσο μετράει η πληροφορία, πως ο παραγωγός του "Sexual Uno" ήταν ο Chris Goss των Queens Of The Stone Age, με τους οποίους η μπάντα επίσης περιόδευσε. Ένα περίεργο κράμα rhythm rock blues, με άπειρα post rock/punk στοιχεία και καθαρά αμερικανική "νότια" στιχομυθία. Ξεκινώντας, φοβισμένοι και σχετικά αβέβαιοι για το μουσικό αποτέλεσμα των ιδεών τους, ύστερα από προτροπή του Josh Homme πήγαν και βρήκαν τον Chris Goss. Μέχρι τότε η μπάντα είχε παίξει μονάχα 9 φορές ζωντανά (και οι περισσότερες εξ’αυτών στην πίσω αυλή ενός ετοιμόρροπου γυμναστηρίου πυγμαχίας), αποκλειστικά σε τοπικό επίπεδο, ενώ είχε προλάβει να ηχογραφήσει ορισμένες demo ιδέες των κομματιών της. Ιστορίες για ναρκωτικά, πόρνες, φόνους και απάτες. Το ταλέντο του Jeff Angell άρχισε να ξεχωρίζει, κυρίως στη συγγραφή στίχων, αλλά όχι μόνο. Η Interscope Records ενδιαφέρθηκε γι'αυτούς και πράγματι τους πήρε υπό τη στέγη της στη συνέχεια, με τα πράγματα όμως να μπλεχτούν αρκετά ύστερα από τη συγχώνευση/εξαγορά της τελευταίας με/από τις Geffen Records/A&MRecords, με αποτέλεσμα, οι Post Stardom Depression να καταλήξουν στην άσημη The Control Group. Λίγο θα πρέπει να τους ενόχλησε αυτό, αφού είχανε εκπληκτικά κομμάτια στα χέρια τους, τα οποία και αποτελούν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, το "Ordinary Miracles".
Το συγκρότημα πρόλαβε να ζήσει ορισμένες ημέρες «φωτός» (μέσα στη χλιδή και τα χρήματα), για όσο διάστημα ήταν στο roster της Interscope Records, ηχογραφώντας μάλιστα σειρά τραγουδιών, τα οποία ουδείς γνωρίζει αν κυκλοφορήσουν κάποια στιγμή στο μέλλον, αφού από τότε απλά μαζεύουν σκόνη ξεχασμένα σε κάποιο υπόγειο.
Το “Ordinary Miracles” ξεκινάει με το κατάμαυρο "Monster" και αν δεν είστε προετοιμασμένοι θα σας ρουφήξει μέσα σε μια άβυσσο μαυρίλας και σαπίλας. Όλα τα δεινά της κοινωνίας μας καθρεφτίζονται μέσα στους στίχους τους. Κάθε κομμάτι και μια νέα, ξεχωριστή ιστορία. Κάθε στίχος και μια εικόνα ... απέχθεια, αηδία, πόνος, φόβος ... θα τα νιώσετε στο πετσί σας κατά τη διάρκεια της ακρόασης και ευτυχώς που το άλμπουμ, αυτό το μίζερο ταξίδι στην ανθρώπινη πραγματικότητα, διαρκεί κάτι παραπάνω από 35 λεπτά. Welcome to hell (on earth). Γιατί αν νομίζετε πως έχετε ακούσει σχεδόν τα πάντα και τίποτα δεν μπορεί να σας σοκάρει πλέον, ξεκινάει το “The Whore I Am”! Wooooohoooooo! Ο Jack Endino επιμελήθηκε της παραγωγής του "Ordinary Miracles" (αν και αρκετά από τα κομμάτια είχαν αρχικά δουλευτεί κάτω από το άγρυπνο βλέμα του Chris Goss), για την επόμενή τους ωστόσο δουλειά, το εκπληκτικό "Prime Time Looks A Lot Like Amateur Night" οι Post Stardom Depression επέλεξαν τον Isaac Carpenter.
Κάπου διάβαζα να περιγράφουν την εκφραστική φωνή του Jeff Angell ως ένα περίεργο αμάλγαμα των καλύτερων στοιχείων από Joe Cocker, Chris Robinson (The Black Crowes), Mark Lanegan και Ian Astbury (The Cult) ... α ναι, και Scott Stapp (Creed). Θεωρώ πως τον τελευταίο τον περιλαμβάνουν περισσότερο βάσει των στίχων, αφού και αυτός αρέσκεται να γράφει για τέτοιου είδους ιστορίες, όχι όμως με τον τρόπο του Jeff Angell, ο οποίος εμένα προσωπικά μου θυμίζει αρκετά τον Johnny Cash, αλλά και τον Bob Dylan. Μήπως εν τέλει αυτή η αναζήτηση ουδεμία ουσία και νόημα έχει, αφού ο άνθρωπος έχει αναπτύξει ένα ξεχωριστό ύφος και θυμίζει αρκετούς, κανέναν όμως συγκεκριμένα;
Πώς θα ακουγόταν ένα περίεργο υβρίδιο Alice Cooper δεκαετίας του ’70 με ισχυρές δόσεις Alice In Chains, Nirvana, Guns N’ Roses, The Cult και Johnny Cash (επιμένω εγώ) μέσα; Λογικά το μίγμα θα πλησιάζει αρκετά το μουσικό ύφος των Post Stardom Depression και πάλι όμως δεν θα το πετυχαίνει ... πρόκειται για μία από τις πλέον πρωτότυπες και περίεργες μπάντες, που έχετε ακούσει. Είναι αυτή η καταραμένη στιγμή, κατά την οποία χτυπάει το κουδούνι, ανοίγετε την πόρτα και μπαίνουν μέσα 4 βρώμικοι και άσχημοι τυπάδες, με όργανα και ενισχυτές στα χέρια, παίζοντας για 1-2 μπουκάλια μπύρες τη βραδιά και στη συνέχεια κοιμούνται, βρωμοκοπώντας από την κορφή μέχρι τα νύχια, στο πάτωμά σας.
Καλή ακρόαση!
Μίλτος Λυμπιτσούνης
