Μυθολογία Μετά Μουσικής Pt.11 (Τσιτσάνη Διάλογοι)
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Μουσική Χρονομηχανή & Άλλες Ιστορίες
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 12 Ιανουαρίου 2013 00:39
Ο Ένας ο Μεγάλος ο Δημιουργός… παντρεύεται! - Φιλήμων και Βαυκίς.
Ο Ζευς ήταν Θεός και Βασιλιάς. Όχι απλά τοποθετημένος, ανδρείκελο, όπως κάτι σημερινοί. Ο Δίας είχε όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Αυτός ήταν ο δημιουργός Θεών, ημίθεων και ηρώων. Και σαν τέτοιος που ήταν, δεν πάει να τραβιέται με μία μόνο γυναικά! Οι Έλληνες το καλοσκεφτήκαν το θέμα και δώσανε την πρέπουσα λύση. Κάναν τον Δία πρωταθλητή του Πανερωτικού συλλόγου. Όχι όπως οι Ινδοί τον Βισνού, που κατέβαινε στη γη μόνο για αποστολές αγαθοεργίας. Ο Δίας κατέβαινε για καθαρά ερωτικούς λόγους. Άμα είσαι τόσο μεγάλος δεν σταματάς στις μικρές, ανόητες λεπτομέρειες. Βαράς και οπού πέσει. Αλλιώς τι βασιλιάς είσαι; Ας πούμε πρώτα πως παντρεύτηκε ο Ζευς. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, κάτω εκεί στην Εύβοια ήταν ένας μεγάλος κόμματος, η Ήρα. Αδελφή του ήταν, αλλά αυτά τα είπαμε, για τις αιμομιξίες που ήταν κοινωνική ανάγκη για τους πρώτους ανθρώπους. Περνούσε από κει ο Δίας, την είδε και του γυάλισε. Τσίναγε ελαφρώς η Θεά, δεν ήταν εύκολη. Μια μέρα του χειμώνα, κρύο, χιόνι, παγωνιά, βγήκε στο μπαξέ της και είδε ένα μικρό πουλάκι που πάγωνε. Αμέσως το πήρε και τό ‘βαλε στο κόρφο της να το ζεστάνει. Ξέρετε τι αδυναμία έχουν οι γυναίκες, στα πουλάκια; Κούκος ήταν το πουλί. Όταν άρχισε να ζεσταίνεται, σιγά-σιγά το πουλί, έβγαλε μούσι και άρχισε να γίνεται άντρας. Η Ήρα κατατρόμαξε «Δία μου!(πως λέμε εμείς Θεέ μου)» φώναξε, «εσύ είσαι;», «μάλιστα εγώ είμαι» απαντάει ο Θεός, «Άπιθι ες κόρακας (άει στον κόρακα), με κατατρόμαξες» του λέει. Λεβέντης και καλοφτιαγμένος ο μάγκας, της γουστάρισε της μικράς. Παρόλα αυτά η Θεά, του κάνει τη δύσκολη, όπως κάθε αξιοπρεπής δεσποινίδα, «πρώτα η κουλούρα και μετά αυτά τα πονηρά που ξέρεις». Και ο Ζεύς την παντρεύεται!
Η Ήρα όπως έχουμε πει, είναι κόρη του Κρόνου και της Ρέας, γεννήθηκε στη Σάμο κοντά στο ποτάμι Ίμβρασο, που επειδή εκεί μπανιαριζόταν, το είπαν κατόπιν Παρθένιο. Άλλοι λεν ότι γεννήθηκε στο Άργος και την ανάθρεψαν οι νύμφες Εύβοια, Προσύμνα και Ακρέα, οι κόρες του Αστερίωνα. Εκεί ήταν και ο περίφημος , λαμπρός Ναός της με το άγαλμά της, του γλύπτη Πολύκλειτου. Η Θεά πάντως είναι ασιατικής προέλευσης και είναι ίδια, με την «μητέρα της Ασίας» των Χαλδαίων. Την έφεραν στην Ελλάδα μέσω Σάμου οι Λέλεγες και έτσι δικαιολογείται η σαμιακή της προέλευση. Η Ήρα ήταν παρορμητική, οξύθυμη και δύστροπη, με λίγα λόγια το θηλυκό του Δια. Στο γάμο όλοι οι Θεοί και τα σόϊα τους ήταν παρόντες ,εκτός από μια Νύμφη που βαρέθηκε και δεν πήγε τη Χελώνη. Ο Δίας τιμωρώντάς την, την μεταμόρφωσε σ’ αυτό που είναι σήμερα, χελώνα. Τεμπέλα.
Ο γάμος τους πήγαινε κατά διαόλου. Ο Ζευς την τάραζε στο κέρατο και εκείνη δίκαια σκύλιαζε. Ώσπου μια μέρα του λέει «Α να χαθείς πια, δεν τρώγεσαι» τα βροντάει και γυρίζει, σπίτι της στη Εύβοια. Ο Δίας δεν μπορούσε να το χωνέψει, έπρεπε κάτι να μηχανευτεί να την ξαναφέρει στον Όλυμπο. Φτιάχνει λοιπόν μια κούκλα, την ντύνει όμορφα να μοιάζει γυναίκα, μαζεύει μια παρέα και κάνει δήθεν πως την παντρεύεται. Τα βλέπει αυτά η Ήρα και λυσάει από ζήλια, πετάγεται να ξεμαλλιάσει τη νύφη. Όταν καταλαβαίνει ότι είναι ανδρείκελο, ησυχάζει και λέει στον Δια «Άντε να χαθείς βρε άτιμε ,αφού ξέρεις ότι σ’ αγαπάω». Έτσι ξανασμίγουν και γυρίζει η Θεά στον Όλυμπο να συνεχιστεί το κεράτωμα. Αυτά τα γράφει ο Παυσανίας και έτσι τα μάθαμε. Ας αφήσουμε για λίγο τις ερωτικές περιπέτειες του τσαχπίνη και ας πούμε πως έγιναν οι Λύκοι. Μια φορά και έναν καιρό κατέβηκε ο Θεός στην Αρκαδία και ανακατεύτηκε με κάτι τσομπάνους να δει αν τον γνωρίσουν. Πράγματι οι ποιμένες τον αναγνώρισαν από την μεγαλοπρέπεια του. Βλέπεις οι ποιμένες πάντα αναγνωρίζουν τους Θεούς. Ο Ράμα στην Ινδία αναγνωρίστηκε από ποιμένες ,ο Ιησούς στην Παλαιστίνη το ίδιο. Και όπως γραφεί εκείνο το παραμύθι τον προσκυνούσαν κι από πάνω. Τον Δία πάντως μόλις τον αναγνώρισαν τον οδήγησαν στον βασιλιά τους τον Λυκάονα. Αυτός δεν τους πολυπίστεψε ότι του φέρανε θεό και θέλησε να το τσεκάρει. Του έκανε λοιπόν το τραπέζι και για να τον δοκιμάσει, έσφαξε ένα μικρό παιδί και του το μαγείρεψε, να δει αν το καταλάβει. Ο Ζευς αμέσως καταλαβαίνει την απάτη και τιμωρεί τον Λυκάονα, γκρεμίζοντας το παλάτι του και μεταμορφώνοντας σε λύκο αυτόν και όλη τη φαμίλια του. Έτσι από τότε οι λύκοι ρημάζουν την Αρκαδία.
Μια ακόμη ιστοριούλα θα πούμε πριν περάσουμε στους θυελλώδεις έρωτες του μπερμπάντη. Η περιπέτεια θυμίζει λίγο το παραμύθι με τα Σόδομα και Γόμορρα αλλά χωρίς την βρομιά τους. Είναι η ιστορία του Φιλήμονα και της Βαυκίδας . Μια φορά και έναν καιρό στην μακρινή Φρυγία ήταν δυο φτωχά και ελεεινά γεροντάκια, ο Φιλήμων και η Βαυκίς. Ο λαός των Φρυγών ήταν πολύ σκληρός, αγενής και αφιλόξενος , μια άτιμη φάρα. Κάποτε ο Δίας και ο Ερμής αποφάσισαν να επισκεφτούν το βασίλειο αυτό. Οι Φρύγες δεν αναγνώρισαν τους Θεούς και όπου πήγαιναν τους έβριζαν και τους έδιωχναν. Μόνο στην φτωχή καλύβα των γερόντων βρήκαν φιλοξενία. Τους τάισαν με ότι είχαν και τους πρόσφεραν κρασί. Όταν όμως σώζεται το κρασί ο Φιλήμων ξαναβρίσκει τους αμφορείς γεμάτους ξανά και ξανά (βλέπε μύθος Κανά). Τότε κατάλαβε ότι είχε να κάνει με Θεούς. Όταν χόρτασαν οι Θεοί παίρνουν τα γεροντάκια κατά μέρος και τα λένε, «εμείς αυτούς τους Φρύγες θα τους αφαλοκόψουμε». Ανέβηκαν σε ένα ψηλό βουνό με τα γερόντια ,φώναξαν την Καταιγίδα, και έπνιξαν με κατακλυσμό τους ασεβείς Φρύγες. Μόνο η καλύβα των πιστών γερόντων σώθηκε. Έκτισαν μετά μεγάλο ναό, που ο θόλος του έφτανε ως τον ουρανό και κάναν τους πιστούς γέρους, ιερείς. Όταν τους ρώτησαν τι επιθυμούν από τους Θεούς εκείνοι ζήτησαν, ταπεινά, να πεθάνουν μαζί και αγαπημένοι. Η επιθυμία τους πραγματοποιήθηκε . Όταν πέθαναν έγιναν δέντρα και ρίζωσαν στη γη έξω από το ναό. Ο Φιλήμων έγινε δρυς και η Βαυκίς φιλύρα. Οι έρωτες του Δία συνεχίζονται!
Το κομμάτι της ακολουθίας είναι αυτή τη φορά ελληνικό. Ο Ξαρχάκος ενορχηστρώνει και διευθύνει οργανικούς σκοπούς, του νεαρού από τα Τρίκαλα!! Άψογη αισθητική απογείωση των μελωδιών!
Σπύρος Γκάλτσας
