 |
Μυθολογία Μετά Μουσικής Pt.10 (Marooned)
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Μουσική Χρονομηχανή & Άλλες Ιστορίες
- Δημοσιεύθηκε : Τετάρτη, 02 Ιανουαρίου 2013 23:57
Τα δώρα του μικρού Θεού - Ηθική και Ηθικοί
Έναν κόσμο ουράνιους Θεούς, δανειστήκαμε από τη Μεσοποταμία. Το ‘χει η κατάρα μας φαίνεται να ζούμε με δάνεια. Τους πήραμε, τους μετατρέψαμε, τους εξευγενίσαμε και τους κάναμε δικούς μας. Κακοί Θεοί σε μας δεν υπάρχουν. Οι κακίες και οι καλοσύνες βρίσκονται μέσα στον ίδιο τον Θεό, όπως βρίσκονται και μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο. Αυτά τα κακά πνεύματα των Μωαβιτών όπως ο Βαάλ Πεγκώρ, ο Θεός των αμαρτωλών ερωτικών ενστίκτων που φέρνουν συμφορές, ο Βαάλ Ζεβούθ (ο Βελζεβούλ των Εβραίων), που αντιπροσωπεύει αρρώστιες και καταστροφικές επιδημίες κλπ, δεν στέκονται στη δική μας Μυθολογία. Κι’ αν φανεί κάνα τέτοιο κακό πνεύμα πάντα ένας Θεός, ένας ημίθεος ή ένας ήρωας θα το αφανίσει! Η αναφορά μας στους δανεικούς θεούς της Μεσοποταμίας έγινε επειδή ο Κύριος Θεός τους ο Βαάλ ή Βιλού είναι πρόγονος των δικών μας. Ο βασιλιάς της Φοινίκης Βήλος πήρε το όνομα του. Ο γιος του Βήλου Νίνος, ανακάλυψε ότι είχε θεική καταγωγή, και όπως λέει η Μυθολογία μας ένας απόγονος του, είναι ο πατέρας του Αιγύπτου, του Δαναού και του Κηφέως.
Ας γυρίσουμε όμως στο Δία που μεγαλώνει και αποκτά τα πρώτα του δώρα από τους θείους του, τους Κύκλωπες. Την αστραπή, την βροντή και τον κεραυνό. Πολύτιμα και πανάκριβα δώρα, που κάνουν ζημίες και βοηθούν στην επιβολή της τάξης. Σαματατζίδικα άλλα χρήσιμα πότε-πότε. Νάχει να βαράει το παιδί καμιά τρακατρούκα όταν πάει στον ΠAOK. Μια Νύμφη η Αδράστεια του δώρισε μια χρυσή σφαίρα που την πέταγε ψηλά και έπεφτε φωτισμένη σχηματίζοντας τους διάττοντες αστέρες. Για την κατσίκα την Αμάλθεια που πήρε το τομάρι της, την «Αιγίδα» τα είπαμε. Μεγάλωνε λοιπόν ο Θεός και γινόταν δυνατός, τίποτα δεν τον ένοιαζε παρά μόνο η εξουσία που θα έπαιρνε από τον μπαμπά του τον γέρο Κρόνο. Τα συμφωνεί λοιπόν ο νέος με την μητέρα του τη Γαία που μπούχτισε από τις ιδιοτροπίες του Κρόνου. Πρώτο του μέλημα, ήταν να ελευθερώσει τα αδέλφια του από την κοιλία του μπαμπά του. Σαλτάρει στο θείο του τον Ωκεανό, βρίσκει την κόρη του την Μήτιδα, και της παραγγέλλει ένα φάρμακο από φύκια που φέρνει αναγούλα, για να ξεράσει ο γέρος τα αμάσητα θεόπουλα. Ζυγώνουν λοιπόν μάνα και γιος τον κοιμισμένο Κρόνο, και χύνουν το φάρμακο μέσα στον καταπιόνα του. Το φάρμακο έπιασε, ο θεός ξερνάει τα παιδιά του. Φυσικά τα παιδιά θεοί ήταν, δεν είχαν πεθάνει. Αμέσως ανακηρύσσουν αρχηγό τον απελευθερωτή τους Δία. Όλοι μαζί στρέφονται ενάντια στον πάτερα τους. Μετά σου λένε κάνε παιδιά να δεις χαΐρι! Ο γέρος βέβαια δεν μπορεί να τα βάλει μ’ όλες τις φατρίες , τους σιχτιρίζει και αποχωρεί. Ο Κρόνος –που είναι ο Χρόνος- χάνει τα ηνία αποσύρεται και το μόνο που κάνει στο εξής είναι να προλέγει το μέλλον σαν τις καφετζούδες και τις χαρτορίχτρες. Άλλη μια ελληνική πρωτοτυπία, εδώ ο Θεός νικά τον Κρόνο-Χρόνο και πάει κόντρα στα φυσικά φαινόμενα.
Ο νεαρός Ζευς παίρνει την εξουσία και μοιράζει τις αρμοδιότητες στα αδέλφια του. Τότε είναι που ξεκινούν οι φασαρίες με τις Τιτανομαχίες και Γιγαντομαχίες. Στο τέλος όμως το καλό νικά και τιμωρούνται οι κακοί, όπως γίνεται και στα «γιαλαντζί ηθικοπλαστικά» χολιγουντιανά φιλμ. Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα στη ζωή είναι πολύ διαφορετική. Εμείς όμως δεν λέμε την αλήθεια, παραμύθια λέμε. Μη μας τσακώσει κάνας Δίας και μας αλλάξει τον αδόξαστο!
Ο τσαχπίνικος και θυελλώδης ερωτικός βίος του Θεού των Θεών, που έπεται ,μας υποχρεώνει να μιλήσουμε λίγο και περί ηθικής. Όχι τόσο για να δικαιολογήσουμε τις θεϊκές πράξεις ,όσο για να βάλουμε ορισμένα «ηθικά» θέματα στη θέση τους. Πρώτα οι βασιλιάδες . Πάρε, τον Ανδρόνικο του Βυζαντίου, πάρε τον Φραγκίσκο τον ένα, πάρε τον Ερρίκο τον οχτώ, βιβλία γεμίζεις με τα ονόματα των τσαχπίνηδων και τις βρομίτσες τους. Αμ εκείνος ο Γάλλος, ο Λουδοβίκος ο δεκατέσσερα. Ούτε γάτα θηλυκή δεν άφηνε. Να μην λέμε ψέματα όλοι οι άνθρωποι είναι ερωτικοί, εκτός βέβαια αυτών που έχουν φυσικά ελαττώματα. Οι περισσότεροι όμως προτιμούν να το κρύβουν. Κάνουν ότι κάνουν, το καλύπτουν με ένα πέπλο ηθικής και σε φλομώνουν στις συμβουλές. Υπάρχουν όμως και οι δειλοί ,οι φοβητσιάρηδες ,οι άτολμοι ,αυτοί όταν ξεπεράσουν την ηλικία των «δυνατοτήτων», τότε αρχίζουν τα τροπάρια «Αμαρτία, φρίκη, κόλαση, θείος νόμος, αξιοπρέπεια, εκφυλισμός, χαλιναγώγησις, ποταπότης» δηλαδή λέξεις για εισαγγελείς. Κανείς δεν τα πιστεύει, άλλα λέγοντας τα, δείχνει κάποια επιφάνεια, τρομάρα του. Εμ, πως θα μας δώσει η κοινωνία «τοποθέτηση και αναγνώριση». Έτσι κοροϊδεύουμε τον άλλο, άλλα και τον εαυτό μας. Ντροπή, στην ματαιοδοξία μας και στην ποταπότητα μας. Τελικά το συμπέρασμα είναι ότι «Ηθικοί είναι όσοι δεν τολμάνε, να είναι ανήθικοι». Δεν επικροτούμε έτσι την ανηθικότητα ,απολογία στην υποκρισία μας κάνουμε. Ποια όμορφη γυναίκα βρίζει τον έρωτα; Καμιά. Όσες τον βρίζουν είναι αδικημένες, στεγνές, με σκάρτο ερωτικό εξοπλισμό, ή είναι απογοητευμένες από κάποια άνοστη περιπέτεια. Οι άντρες ακόμα χειρότεροι. Παναγιά μου, φαρμάκια κρυφά! Οχυρωμένοι πίσω από το καλό τους ντύσιμο ,το παίζουν «ανώτεροι» κοτσάρουν και κάνα πολυπεριποιημένο μουσάκι και μέρα νύχτα κήρυγμα περί ηθικής, που ποτέ κανείς δεν εφαρμόζει. Εκτός βέβαια κάποιων ελαφρώς βλαμμένων ,των «εν αποστρατεία» και των συμφεροντολογικά τοποθετημένων. Αυτά περί ηθικής και ηθικών.
Διός ερωτικές περιπέτειες ακολουθούν!
Το κομμάτι της ακολουθίας είναι… Pink Floyd-Marooned.
Σπύρος Γκάλτσας
