Μυθολογία Μετά Μουσικής Pt.9 (Waltz of the Flowers)
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Μουσική Χρονομηχανή & Άλλες Ιστορίες
- Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 25 Δεκεμβρίου 2012 11:19
Το θείο βρέφος μεγαλώνει σε σπηλιά - ο Λέων διορίζεται βασιλεύς των ζώων
Μπαμπάς είναι ο Κρόνος (χρόνος), που έτρωγε τα παιδιά του, μαμά είναι η Ρέα (γη), βρέφος είναι ο «μέγιστος» των Θεών, ο Ζευς. Το παιδί γεννιέται μυστικά σε μια σπηλιά στην Κρήτη. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς εορταστικές τελετές. Ξεγελά η Ρέα τον Κρόνο, τυλίγει την κοτρόνα, τη σερβίρει στον αγαθιάρη άντρα της και σώζει το νεογέννητο. Σε άλλα παραμύθια κυνηγούν αλλιώς τα νεογέννητα, μη τους φαν τη πρωτοκαθεδρία! Εδώ, με αφορμή τον περιπετειώδη βίο του Δια, που θα περιγράψουμε στα επόμενά μας άρθρα, πρέπει να πούμε δυο λόγια για το φαινόμενο της πολυγαμίας. Οι συχνοί πόλεμοι και οι επιδρομές των βαρβάρων αφάνιζαν τον αντρικό κυρίως πληθυσμό. Τότε η γυναίκα «περίσσευε», είχε μικρότερη αξία κι έτσι πέρναγε η πολυγαμία. Από την Κίνα μέχρι το Αιγαίο και τη Μεσόγειο, οι βασιλείς των Ιουδαίων παντρευόταν όσες θέλανε κι ο Μωάμεθ τη λανσάρισε επίσημα, για να μεγαλώσει τη θρησκεία του. Το ίδιο συμβαίνει με τους Μορμόνους Χριστιανούς της πολιτείας Γιούτα των Η.Π.Α.. Όλα είναι κοινωνικές ανάγκες και όχι «ηθικά διδάγματα». Και να μην μας λένε ανοησίες και μπούρδες οι ψευτοηθικολόγοι!
Μόλις γεννήθηκε ο Ζευς, κατέβηκαν κάτι Νύμφες (βλέπε μάγοι) από το βουνό, τη Δίκτη της Κρήτης. Πήραν το μωρό, το βάλαν σε χρυσή κούνια. Άλλοι λεν ότι ήταν οι κόρες του βασιλιά της Κρήτης Μελίσσου, η Αδράστεια και η Μέλισσα. Καλύτερα να πούμε όλες μαζί. Οικονομίες θα κάνουμε στις νταντάδες; Οικονομίες κάνεις όταν πληρώνεις απ’ την τσέπη σου. Αν πληρώνουν οι πιστοί κι ο λαουτζίκος, βάρα τους στο δόξα-πατρί! Τα παιδιά τότε μόνο γάλα έπιναν και τα θεϊκά το ίδιο. Οι Έλληνες Θεοί ήταν πάντα πλάι στον άνθρωπο και τις αδυναμίες του (αυτό είναι και το μεγαλείο τους) και αντίστροφα οι άνθρωποι ήταν πάντα πλάι στον θεό τους . Στην Αίγυπτο, ο Όσιρις έδινε να φάει ο κόσμος . Στην Ελλάδα ο κόσμος έδινε να φάει ο θεός. Και αν στην Αίγυπτο ο λαός προσεύχονταν για «τον άρτον τον επιούσιον», γονατισμένος ικέτης, να ευδοκήσει να δώσει ψωμί, φαί, κρασί, κρέας κλπ, η Ελλάδα, φτωχή και μεγαλόπρεπη, έθρεψε αυτή η ίδια τον νεογέννητο θεό, με δικό της γάλα.Ας εξηγήσουμε όμως την λέξη θεός και την προέλευσή της. Η λέξη είναι περσική κληρονομιά. Υπάρχει εκεί η πρωτογενής κακή θεότητα Αεσκέμα Ντεβ, ο Ασμοδαίος όπως τον ξέρουμε. Το Ντεβ ή Ντηβ γίνεται Θεός στα ελληνικά και Ντέτους στα λατινικά. Τώρα, πώς το κακό πνεύμα έγινε καλός θεός σε μας, δεν έχει εξηγηθεί. Ίσως το δέος από το κακό, που μετατρέπεται σε φόβο-πίστη; Όλα αλλάζουν και μεταλλάσσονται! Παρόλα αυτά, στη βάση όλες οι μυθολογίες είναι ίδιες μεταξύ τους. Η μονή που ξεφεύγει είναι η εβραϊκή. Οι Εβραίοι σαν λαός δεν ήθελαν να εξαρτώνται από τους εχθρούς τους, τους Αιγύπτιους, και από τους γείτονές τους, που τους έτρεμαν. Προσπάθησαν έτσι να δημιουργήσουν μεταγενέστερα έναν ανεξάρτητο μυθολογικό κόσμο, χωρίς φυσικά να το καταφέρουν απόλυτα, διότι δεν απέφυγαν παραλληλισμούς όπως κατακλυσμό, Τεμέν Αν Κι, όπως λέγανε τον πύργο της Βαβυλώνας, και ένα σωρό άλλα.
Με σύνθημα από τις Νύμφες λοιπόν εξασφαλίζεται το εκλεκτότερο γάλα για το θεόπουλο. Ήταν μια φρικτή, πανάσχημη κατσίκα, η Αμάλθεια, που είχε πρώτης τάξεως γάλα. Ήταν τόσο φρικτή που ούτε οι Τιτάνες δεν μπορούσαν να την βλέπουν. Η άσχημη αλλά στοργική Αμάλθεια ήταν γεμάτη συμβολισμούς. Την είχε κρύψει στην σπηλιά η Γαία επειδή ήταν φρικτή στην όψη. Τα αγαθά της όμως πολλά. Πρώτα το κέρας της, δηλαδή το κέρατό της. Το έσπασε μια μέρα σε ένα δένδρο, το πήραν οι κόρες του Μελίσσου, το τύλιξαν σε κάτι φύλλα και το πήγαν στο παιδί. Ο Θεός το κάνει μαγικό και τους το χαρίζει, κάτι σαν αμοιβή για τις υπηρεσίες που του πρόσφεραν. Έκανες μια ευχή και το κέρας γέμιζε μ’ αυτό που ζητούσες. Το περίφημο «Κέρας της Αμάλθειας». Μετά το τομάρι της. Όταν η αιξ τα τίναξε, πήρε ο Δίας το δέρμα της, το έβαλε στην πλάτη του και δεν το διαπερνούσε τίποτα. Ήταν η περίφημη «Αιγίς», η προστασία. Το χρησιμοποίησε για ασπίδα στον πόλεμο με τους Τιτάνες. Μετά το χάρισε στην Αθηνά για να την προστατεύει. Όταν τελικά νίκησε και επιβλήθηκε η εξουσία του, έκανε το Κέρας και την Αιγίδα αστερισμούς στον ουρανό.Σχετικά με το μεγάλωμα του Δια υπάρχουν κι άλλες εκδοχές, που πρέπει να τις αναφέρουμε για να είμαστε πιο ενημερωμένοι. Ο Αθηναίος λέει ότι ο Ζευς τράφηκε από περιστέρια, που του πήγαιναν κάθε μέρα αμβροσία και ένας αητός, κάθε βράδυ, του κουβαλούσε Νέκταρ. Αργότερα ο θεός έκανε από ευγνωμοσύνη τον αητό αστερισμό και ευλόγησε τα περιστέρια να αναγγέλλουν τις εποχές. Να πούμε όμως λίγα για τα περιστέρια. Εμείς κακώς τα έχουμε για σύμβολα αθωότητας, αγνότητας, δόξας και θριάμβου, ενώ, μαζί με τα σπουργίτια, είναι τα πιο λάγνα πουλιά. Οι Βαβυλώνιοι τα γνώριζαν πολύ καλύτερα και γι αυτό τα αφιέρωσαν στην αντίστοιχη Αφροδίτη τους, την Ιστάρ, θεά του έρωτα. Από κει και το όνομά τους, Πιράχ-Ιστάρ, (περιστέρι) δηλαδή Πουλί της Ιστάρ.
Άλλος μύθος λέει ότι ο μπέμπης ήταν πολύ σαματατζής και χάλαγε τον κόσμο. Έτσι, για να μην τον ακούσει ο πατέρας του και τον κάνει μια χαψιά, τον θήλαζε μια γουρούνα, που γρύλιζε δυνατά να καλύψει το κλάμα. Ο μύθος θέλει επίσης προστάτες του τους Κουρήτες ή Κορύβαντες, κάτι γερά παλληκάρια, που μόλις έκλαιγε ο μπέμπης ψευτοπαίζαν με τα σπαθιά τους και χτυπούσαν τις ασπίδες τους χορεύοντας, για να καλύψουν το κλάμα. Όταν αργότερα το έμαθε ο Κρόνος, τους έκανε λιοντάρια για να τους τιμωρήσει. Όταν όμως ο Ζευς ήρθε στα πράγματα, έκανε το λιοντάρι βασιλιά των ζώων, από ευγνωμοσύνη, μια που δεν μπορούσε να αλλάξει τη θεϊκή απόφαση του πατέρα του.Αυτά για την ανατροφή του θείου βρέφους, στο επόμενο άρθρο θα μιλήσουμε για τα τρομερά παιχνίδια του.
Το κομμάτι της ακολουθίας είναι Tchaikovsky - Waltz of the Flowers.
Σπύρος Γκάλτσας
