Μυθολογία Μετά Μουσικής Pt.6 (Summer)
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Μουσική Χρονομηχανή & Άλλες Ιστορίες
- Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 14 Ιανουαρίου 2013 17:47
Χρυσή ελληνική αφετηρία - Σωκράτης και καινά δαιμόνια
Ο Τυφωέας πάει, τον πλάκωσε η Αίτνα, οι άνθρωποι μ' αυτά τα παραμύθια εξηγούσαν την ύπαρξη των ηφαιστείων. Ο Πίνδαρος επηρεάζεται από το παραμύθι αυτό και εμπνέεται, με αφετηρία την ύπαρξη των ηφαιστείων στις Κυκλάδες και στην Σικελία. Βλέπεις ό,τι οι άνθρωποι αδυνατούν να εξηγήσουν το αποδίδουν σε υπέργειες-θεϊκές δυνάμεις (δυστυχώς μέχρι και σήμερα). Έτσι αληθεύει η θεωρία ότι ο άνθρωπος έπλασε τον Θεό κατ' εικόνα και ομοίωσιν. Μια θεωρία που είναι πιο κοντά στην αλήθεια απ' όλα τα παραμύθια, όσα σερβίρει η αφέλεια μας και τα "μερικά συμφέροντα" ...Ας πούμε όμως λίγα για τους κληρονόμους του Γίγαντα μια που έπαιξαν σημαντικό ρολό στην μυθολογία μας. Ο επαναστάτης σαν ζόρικος που ήταν είχε και ζόρικη γυναίκα, την Έχιδνα. Ωραία κοπέλα, μέχρι τη μέση όμως, από κει και κάτω, δράμα. Φίδι τεράστιο με φολίδες χρωματιστές. Γι' αυτό άμα λέμε κάποιον Έχιδνα τον παρομοιάζουμε με τη γυναικά του Γίγαντα, που σε γελάει με το γλυκό της βλέμμα, όμως άμα σε μπλέξει σε χαντακώνει. Και η έκφραση "Εχίδνης όμοιος" είναι αρχαιότατη και ελληνικότατη. Η Έχιδνα έκανε παιδία τρομερά, με τον Τυφωέα. Τα αρσενικά σκυλιά Όρθρο και Κέρβερο καθώς και τα θηλυκά τέρατα Λερναία Ύδρα και Χίμαιρα.
Αφήνουμε λοιπόν τους νικημένους Γίγαντες καταποντισμένους στα τάρταρα της γης. Είναι οι ηφαιστειακές δυνάμεις που βράζουν κάτω από τον ψυχθέντα φλοιό. Τους φυλάνε οι Εκατόχειρες, Γύγης, Κόττος και Βριάρεω στο "θλιβερό ανάκτορο της νυκτός" και είναι κλεισμένοι πίσω από μια σιδερένια πόρτα που την έφτιαξε ο Ήφαιστος. Εδώ παρατηρούμε ότι ο δεσμοφύλακας είναι ένα από τα παλαιότερα επαγγέλματα και καθιερώνεται μαζί με την δημιουργία της άρχουσας τάξης. Ας πούμε τώρα για του "τέσσερις αιώνες", που βασίλεψαν στη γη, πριν πέσουν οι συμφορές του τελευταίου "σιδηρού αιώνα", του δικού μας. Οι Έλληνες πρώτοι δίνουν στο κόσμο μια αφετηρία παραδείσια, έτσι όπως οι Ινδοί την Θεά Μπαβάνι και κατόπιν δίνει η Γραφή την Εδέμ.
Την πρώτη μέρα που ξεπηδά ο άνθρωπος στη γη, παίζει με τα ήρεμα νερά ασημένιων ποταμιών. Ζει στον πρώτο αιώνα της δημιουργίας και αυτός ο αιώνας λέγεται "Χρυσός". Αυτόν τον αιώνα ο άνθρωπος δεν γερνά και ο θάνατος είναι ένας χαρούμενος και γλυκός ύπνος. Κανείς δεν καλλιεργεί τη γη, που εκείνη μόνη της δίνει όλα όσα χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει ήρεμα και αρμονικά. Όλοι όσοι έζησαν αυτόν τον μακάριο αιώνα κατέβηκαν στα σπλάχνα την μάνας γης, γίνανε καλά πνεύματα και από τότε προστατεύουν την ανθρωπότητα. Μετά ήρθε ο ασημένιος αιώνας. Τότε γινόσουν άνδρας στα εκατό χρόνια σου. Όμως τούτη δω η Ασημένια φυλή έπεσε σε όργια και οι Θεοί θύμωσαν πολύ μαζί της. Διότι όργια επιτρέπεται να κάνουν μόνο οι Θεοί και οι Ηθικοί στα... κρυφά. Έριξαν λοιπόν τους αμαρτωλούς στα σπλάχνα της γης, στα γρήγορα και τους έκαναν πνεύματα όχι τόσο μεγάλα όσο τα Χρυσά πνεύματα. Ακολουθεί ο ορειχάλκινος αιώνας, τα πράγματα δεν παν καθόλου καλά. Αρχίζουν τα νεύρα, η βία, οι πόλεμοι, ο εγωισμός και η σκληράδα της ψυχής. Γεννιούνται οι πρώτοι Ήρωες και κατασκευάζονται τα πρώτα όπλα. Τελευταίος έρχεται ο "Σιδηρούς αιών", δηλαδή ο σημερινός, πίκρες, βάσανα, στερήσεις, καταστροφές που κάθε μέρα ζούμε και δεν είναι ανάγκη να τα θυμίζουμε συνέχεια.
Η πρώτη θρησκευτική λατρεία του ανθρώπου είναι η προγονολατρεία που οι Έλληνες πολύ νωρίς καθιέρωσαν. Άλλωστε ο σεβασμός προς τους νεκρούς και η ταφή, που ξεκινά από την πρώτη στιγμή, όταν στην Ιλιάδα η Ανδρομάχη παρακαλεί τον Αχιλλέα να της αποδώσει το σκοτωμένο Έκτορα για να τον θάψει, διαρκεί μέχρι και σήμερα. Και το "χους ην..." ρίζωσε και μέσα στις χριστιανικές πεποιθήσεις και δοξασίες. Η γέννηση του πρωταρχικού κυττάρου τον χρυσό αιώνα τοποθετείται μέσα στο νερό πράγμα που σήμερα και η επιστήμη πιστεύει. Στο νερό τοποθετείται και η μακάρια κατάληξη του άνθρωπου κατά τον ίδιο αιώνα. Στις Ινδίες απ' όπου ξεκίνησε η ράτσα μας, τα φυτά του Λωτού που λέγονται νυμφαία ή νούφαρα (νενουφάρ στα ινδικά) συμβολίζουν καθαρά τη γέννηση και τη Γένεση. Στις ινδικές γκραβούρες οι Θεοί πλέουν μέσα στα λουλούδια του λωτού σαν να' τανε βαρκούλες λευκές και χαριτωμένες. Στην Αίγυπτο ο Ζευς λέγεται Ρα ή Φθα (στη Μέμφη) ή Άμμων (στις Θήβες) ή Όσιρις (στην Άβυδο) ή Άθωρ (στη Δενδέρα), όπου εδώ είναι θηλυκός. Η Αίγυπτος επειδή είναι στην Αφρική έχει περισσότερες σχέσεις με τον Ήλιο, παρά με το νερό. Αργότερα ο Ρα πήρε διπλά ονόματα όπως Άμμων Ρα, Σιβού Ρα Κνουμού ρα... Και είχε σύμβολο το ουραίο ένα μικρό χρυσό φιδάκι που κρατάγανε οι Φαραώ, σύμβολο εξουσίας παρμένης κατευθείαν από τα χέρια συγγενή τους του Ρα. Στις χώρες που ο Ήλιος είναι δυνατός, είναι και Θεός, σε άλλες, Θεός είναι το νερό. Σε μας που κατεβήκαμε από το ινδικό Παμίρ ο Μεγάλος Θεός δεν είναι μόνο ο Ήλιος ή το νερό. Είναι όλα μαζί. Νερό που μας το δάνεισε η Ινδία με τα μεγάλα ποτάμια της (Ινδός, Γάγγης, Βραχμαπούτρας). Ήλιος-Ηλιάτορας -που μας τον έδωσε ο ελληνικός ουρανός, δάση, βράχια, θάλασσα, κάμποι, ομορφιές... Γιατί πρέπει να παινευόμαστε ότι η δικιά μας Μυθολογία είναι όμορφη, η πιο όμορφη απ' όλες τις άλλες; Οι σκοτωμοί της, είναι ανάγκες για να εξηγηθούν ορισμένα πράματα και γεγονότα, δεν είναι αιμοβορία και εξωτερίκευση άγριων βάρβαρων ενστίκτων. Κι 'ο Θεός σιγά-σιγά μέσα από το παραμύθι, αρχίζει να παίρνει μια φιλοσοφημένη μορφή, όχι αόριστη, όπως η πλαστή ηθικολογία άλλων Θεών, αλλά ανθρώπινη, ουσιαστική πραγματική.Όταν ο Σωκράτης κήρυξε τα καινά δαιμόνια του μονοθεϊσμού κι όταν ο Παύλος μίλησε στους Αθηναίους για τον "Ένα Θεό", οι Αθηναίοι τους καταλάβανε, γιατί ήτανε ώριμοι από την ίδια τη Μυθολογία τους να καταλάβουνε. Κι αν σήμερα ζει εκείνο το πνεύμα... Αν ζει! Γιατί το σημερινό πνεύμα, άστο να το πάρει ο διάολος και άστο το φάει ο Τυφωέας ο ρέμπελος ...
Σπύρος Γκάλτσας
