Κάθε τραγούδι και μια ιστορία. Pt. 65 (Λένγκω… Μάνα, πες μας πάλι τι ζητάς).

Κάθε τραγούδι και μια ιστορία. Pt. 65 (Λένγκω… Μάνα, πες μας πάλι τι ζητάς).

Λεπτομέρειες: Κατηγορία: Μουσική Χρονομηχανή & Άλλες Ιστορίες; Δημοσιεύθηκε : Παρασκευή, 10 Οκτωβρίου 2014 20:01

Εξηκοστή πέμπτη αναδρομή
Τίτλος: «Λένγκω»
Μουσική – Στίχοι: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία : Χάρις Αλεξίου Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Μαρκόπουλος

«Το όνειρο που φεύγει τη τρομάζει, να αναζητάει μια χαμένη ελευτεριά»

Γιάννης Μαρκόπουλος

Είναι κάποια πράγματα που είναι πάντα επίκαιρα. Από τη στιγμή που ιδρύθηκε του νέο ελληνόνυμο, ετερόφωτο νεοελληνικό κρατίδιο, με τις προσταγές και τη θέληση ξένων αφεντάδων! Μια ίδρυση που αποσκοπούσε στον ορισμό μιας περιοχής, όπου θα μπορούσε η αναγεννημένη από τον σκοταδισμό Ευρώπη του 18ου αιώνα, να επισκεφτεί το λίκνο του δυτικού πολιτισμού, χωρίς τα μουσουλμανικά σαλβάρια. Ίσως το μεγάλο ευρωπαϊκό λάθος, πίσω από την απόφαση αύτη να ήταν ότι, εκτός από τις δήθεν πρωτοποριακές αλλαγές που μαϊμούδιζαν οι τότε κάτοικοι της περιοχής, δόθηκε στους ρακένδυτους φουκαράδες και το μέγιστο πανανθρώπινο αγαθό, η ελληνική γλώσσα!!

Η γλώσσα είναι αυτή που ρίζωσε στους καθημαγμένους πολυεθνικούς πολίτες της νέας χώρας την εθνικιστική μόδα, που διέπνεε την ευρωπαϊκή δύση την περίοδο εκείνη. Χωρίς να δίνουμε άφεση στα κληροδοτημένα πεπραγμένα και τους υποκινητές τους, αναγνωρίζουμε ότι αυτή η εθνικιστική αύρα ακόμα και σήμερα χαϊδεύει τα αυτιά των νεοελλήνων, που συγχέουν πολλές φορές, την έννοια του φανατισμένου εθνικιστή με του καλού πατριώτη. Το να αγαπάει κάποιος την πατρίδα του είναι απόλυτα φυσιολογικό και δικαιολογημένο, τη στιγμή μάλιστα που σειρές γενεών έδωσαν το αίμα τους ώστε αυτός ο τόπος να υπερηφανεύεται για την καταγωγή του και, μάλιστα, χωρίς να χρειάζεται αερογέφυρες για την σύνδεση του με τους φαεσφόρους προγόνους του. Κάτι τέτοια μας έρχονται στο νου πάντα πριν τις εθνικές εορτές. Ίσως να φανούμε γραφικοί, αλλά αγνώμονες και επιλήσμονες, ποτέ!!!

Ένας ακόμα, «Απολλώνιος» έλληνας, είναι ο συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος. Σαν μέγιστος συνθέτης, πέρα από κάθε προσωπική αναζήτηση του στην τέχνη, ο Μαρκόπουλος πράττει το καλλιτεχνικό του χρέος, παραδίδοντας το έργο του στον τόπο του και στην εποχή του. Ένα χρέος προς την ίδια την ιστορία. Αφού καταφέρνει και διασώζει μουσικά υπολείμματα που κληροδοτήθηκαν σμιλεμένα από τον χρόνο. Μορφοποιεί σε μια μοναδική μουσική εικόνα τις ποιητικές παρακαταθήκες του τόπου, ανασκάπτοντας μνήμες και επαναφέροντας αλήθειες που πολλοί, σύγχρονοι «πατριώτες», αγνοούν. Σε μια ομηρική-ποιητική περιγραφή σκιαγραφεί στην «Λένγκω» (Ελλάδα), τονίζοντας την προέλευση και την καθυπόταξη της, δια μέσου της σύντομης, σύγχρονης ιστορίας της.

Η «Λένγκω» είναι ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του συνθέτη, που γράφτηκε στα χρόνια της δικτατορίας. Ο τίτλος είναι μια έμπνευση του Μαρκόπουλου προκειμένου να περάσει από την λογοκρισία της χούντας. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε μετά την επταετία δύο φορές, την ίδια χρονιά, το 1975. Η πρώτη είναι μια ζωντανή ηχογράφηση με τον ίδιο τον συνθέτη στον δίσκο «Ανεξάρτητα» και η δεύτερη με την νεαρή Αλεξίου στο δίσκο «12 λαϊκά τραγούδια», που παρά την νεαρή της ηλικία, είναι μια από τις κορυφαίες της ερμηνείες.

Στο αφιέρωμα που ακολουθεί έχουμε ένα σπάνιο βίντεο, όπου ερμηνεύει ανεπανάληπτα η Χάρις Αλεξίου, με τον συνθέτη στο πιάνο. Από την εκπομπή της ΕΡΤ «Μουσική βραδυά» του (1976) με τον Γιώργο Παπαστεφάνου.

Σπύρος Γκάλτσας

Στην κυρά μάνα μας μη δίνετε βοήθεια
ούτε μαγκούρα στο προσκέφαλο σιμά
γιατί θα δέρνει κάθε μέρα τα παιδιά της
κι όταν μιλάω θα με λέει αληταρά
κι αν δέρνει κάθε που γουστάρει τα παιδιά της
θα καταντήσουνε εμπόροι δουλικοί
τα νιάτα χάνονται στα βρόμικα σοκάκια
για να μετρήσουν με το μπόι τους τη γη

Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
πάψε να με κυβερνάς
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
πάψε να με τυραννάς

Κι αν θέλω τώρα να ακούγεται η φωνή μου
με πιάνει τρόμος από ίσκιους μακρινούς
χρυσάφι μοιάζει η συντροφιά σου στη ζωή μου
κι η ομορφιά σου μου γιατρεύει τους καημούς
ρε μπάρμπα κάτσε να μας πεις μιά ιστορία
πως ήταν τότες η μανούλα μας παλιά
έπεφτε ξύλο σα γινόταν φασαρία
ή σας νανούριζε με χάδια και φιλιά

Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μου σπαράζεις την καρδιά
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μου πληγώνεις τη χαρά

Κι ο μπάρμπας τότε σοβαρεύτηκε λιγάκι
τη κούτρα ξύνει και παράγγειλε καφέ
η μητέρα είπε ήταν ένα κοριτσάκι
που ορφανό μάζευε άνθη σε μπαξέ
τα άνθη στόλιζαν το αγέρωχο κεφάλι
μα όταν κοιμόταν πάλι πέφτανε στη γη
κι από τα λούλουδα που ο χάρος είχε βάλει
εμένα κράτησε να βλέπω τη ζωή

Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μου΄χεις φάει τη ψυχή
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
φίλοι θα βρεθούμε όλοι μαζί

Αυτή παιδιά μου ήταν τότες η μανούλα
ο κήπος ύστερα εγέμισε ληστές
το κοριτσάκι μας το ντύσανε γριούλα
κι απ΄τα κουρέλια του φαινότανε οι πληγές
κι αν μας χτυπάει με μανία και φωνάζει
τη βάζουν άλλοι με συμφέροντα πολλά
το όνειρο που φεύγει την τρομάζει
να αναζητάει μιά χαμένη ελευτεριά

Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω μάνα
στο καμίνι της φωτιάς
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω μάνα
πες μας πάλι τί ζητάς