Κάθε τραγούδι και μια ιστορία Pt.62 (''Φτώχεια χωρίς χρέη είναι μεγάλος πλούτος''-Αριστοτέλης)

Κάθε τραγούδι και μια ιστορία Pt.62 (''Φτώχεια χωρίς χρέη είναι μεγάλος πλούτος''-Αριστοτέλης)

Λεπτομέρειες: Κατηγορία: Μουσική Χρονομηχανή & Άλλες Ιστορίες; Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 20 Μαρτίου 2014 16:29

Εξηκοστή δεύτερη αναδρομή

Τίτλος: «Οι ομολογίες» (ντούρου ντούρου)

Μουσική: Παραδοσιακό μικρασιάτικο
Στίχοι: Παραδοσιακοί με παραλλαγές
Ερμηνεία 1: Αντώνης Διαμαντίδης (Νταλγκάς)
Ερμηνεία 2: Κώστας Καρίπης ή Καριπόπουλος.

Ο Άκης Πάνου λέει για τη φτώχεια: «μας τυφλώσαν τα κεσάτια, αμολήσου συνεπώς», σε παλαιότερο τραγούδι του Τσιτσάνη δια χειρός Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου ακούμε: «φτώχεια κι αν έχεις θύματα, κρύβεις ψυχές μ’ αισθήματα», ο Αριστοτέλης πάλι πολύ σοφά διατυπώνει ότι «φτώχεια χωρίς χρέη, είναι μεγάλος πλούτος!». Αυτά λένε οι σοφοί και εσύ σήμερα, δεν ξέρεις μέσα από τόοοση σοφία, τι να πρωτοπιστέψεις!

Εγώ ωστόσο, τυφλά προσηλωμένος στη σχολή του Βαμβακάρη ψάχνοντας τις δικές μου τσέπες λέω: «Μικρός αρραβωνιάστηκα-κορόιδο που πιάστηκα!». Και σου λέει ο άλλος: «Εμ, γιατί κύριε όσο ήταν καιρός δεν καλοπαντρεύτηκες;» - αυτό το τελευταίο ακόμα δεν μελοποιήθηκε - έχουμε χρόνο!

Ο μάγκας πάλι της ιστορίας μας, ξεριζωμένος από την πατρίδα του, τυφλωμένος από τη ανέχεια ζητά προίκες. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ξεφύγεις από την σφίγγα της φτώχειας, άλλα πρέπει να το σκεφτείς έγκαιρα. Ο ήρωας μας ωστόσο μάλλον χαριτολογεί παρά εκβιάζει, άλλωστε οι κυβερνήσεις της εποχής μοίρασαν στους πρόσφυγες, έναντι μέρους της ανταλλάξιμης περιουσίας, ομολογίες, οι οποίες αργότερα, τη δεκαετία του ‘30 έχασαν το μεγαλύτερο μέρος της αξίας τους.

«Ανταλλάξιμη περιουσία» ονομάστηκε η περιουσία των μουσουλμάνων που αποχώρησαν από την Ελλάδα με τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923. Η περιουσία αυτή έπρεπε να εκποιηθεί και το τίμημα να μοιραστεί από το ελληνικό κράτος στους Έλληνες πρόσφυγες, σε αντάλλαγμα της περιουσίας που έχασαν στη Μικρά Ασία. Ουδέποτε όμως επετεύχθη ο σκοπός αυτός.*

Το τραγούδι ήταν πολύ διάσημο και πολυτραγουδισμένο στην εποχή του, με πολλές ηχογραφήσεις και παραλλαγές στους στίχους αλλά και στον τίτλο. Κάπου αναφέρεται ως δημιουργία του Β. Βερμισόγλου ενώ πρόκειται για παραδοσιακό τραγούδι με πολλές παράλληλες εκτελέσεις ανάμεσα στα 1928-1929. Οι ηχογραφήσεις που σωθήκαν και έχουν μια κοινή μουσική φόρμα είναι: με τον Γ. Αγγελίνα, τον Βαγγέλη Σωφρονίου, τον Κώστα Καρίπη, τον Αντώνη Νταλγκά και τον Κώστα Νούρο.

Με κάπως διαφορετική μουσική φόρμα, με το ίδιο θέμα άλλα διαφορετικό τίτλο, έχουν ηχογραφηθεί άλλα δύο τραγούδια με τον τίτλο «ΝΤΟΥΡΟΥ ΝΤΟΥΡΟΥ», όπου τραγουδάει η Μαρίκα Παπαγκίκα και με τον τίτλο «ΝΤΟΥΡΟΥ ΠΑΛΙΟΧΩΡΙΑΤΗΣ», όπου τραγουδάει ο Χαρίλαος Πιπεράκης.*

Για το αφιέρωμα διαλέξαμε δύο αντιπροσωπευτικές ερμηνείες του τραγουδιού η πρώτη είναι του Νταλγκά που νομίζουμε ότι αποδίδει καλύτερα το νόημα των στίχων και η δεύτερη του Καρίπη που είναι κάπως… «andande», δίνοντας ένα εξευρωπαϊσμένο αέρα στο κομμάτι.

Οι τραγουδιστές ήταν και οι δύο Κωνσταντινοπολίτες και έζησαν την ίδια εποχή. Ο Διαμαντίδης ή Νταλκάς, γεννήθηκε στα 1892 στο προάστιο Αρναούκιοϊ της Πόλης. Από μικρός ασχολήθηκε με τη μουσική, έπαιζε ούτι και κιθάρα, και άρχισε γύρω στα 1910 να εργάζεται επαγγελματικά ως τραγουδιστής. Με αφορμή τα όμορφα "τσακίσματα", και τους "κυματισμούς" της φωνής του, απέκτησε το παρατσούκλι Νταλγκάς (που στα ελληνικά σημαίνει «πάθος», και στα τουρκικά «κυματισμός»), με το οποίο έμελλε να γίνει περισσότερο γνωστός στη συνέχεια.*

Ο Κώστας Καρίπης ήταν τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός, οργανοπαίκτης, μια από τις πολύ σημαντικές μουσικές προσωπικότητες που ήρθαν από την Πόλη μετά το 1922. Αφού διήνυσε λαμπρή πορεία ως τραγουδιστής μεταξύ 1922 και 1932, ασχολήθηκε και με τη σύνθεση, ενώ παρέμεινε ως τον θάνατό του ο σημαντικότερος κιθαρίστας στον χώρο. Ο Τσιτσάνης μάλιστα δήλωσε ότι άλλαξε τον τρόπο που έπαιζε μπουζούκι, όταν πέθανε ο Καρίπης.*

Η Κοκκινιά που ακούγεται στο τραγούδι, είναι η πρώτη ονομασία του σημερινού Δήμου Νίκαιας, από το κοκκινόχωμα που ήταν γεμάτη η περιοχή.

Επίσης κάπου στους στίχους αναφέρεται το τοπωνύμιο «Ποδονίφτης», αυτή ήταν η ονομασία του σημερινού Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας, από τον ομώνυμο παραπόταμο του Κηφισού. Ο συνοικισμός του Ποδονίφτη χτίστηκε ως πρότυπος οικισμός για να αποδείξουν οι ελληνικές κυβερνήσεις στην Κοινωνία των Εθνών, οργανισμό αντίστοιχο του σημερινού ΟΗΕ, το ενδιαφέρον τους για τους πρόσφυγες.*

Όσο για την πλατεία του «Κουμουνδούρου», έχει πάρει το όνομά της από τον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο (1815 - 1883) που ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες πολιτικούς του 19ου αιώνα, οπότε και διετέλεσε δέκα φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας για συνολικό διάστημα 7,5 σχεδόν ετών.**

Τίποτα πιο πρόσφατο και επίκαιρο για τον Έλληνα, από το παρελθόν του!!!

Γκάλτσας Σπύρος