Συνηθίζουμε πολλές φορές να αναφερόμαστε σε μπάντες χρησιμοποιώντας τον όρο cult. Λίγες είναι όμως στην πραγματικότητα οι μπάντες που παίρνουν επάξια αυτό τον τίτλο. Με μια από αυτές θα ασχοληθούμε στην 7η ιστορία από βινύλιο. Και επειδή μας αρέσει να ασχολούμαστε με μπάντες και καλλιτέχνες εντελώς αντισυμβατικούς, προτιμήσαμε τους Ιάπωνες Les Rallizes Denudes (ή Ηadaka No Rallizes, όπως ήταν το πραγματικό τους όνομα).
Στην δεκαετία του '60 η Ιαπωνία πέρα από τον αξιολογότατο πολιτισμό της είχε να παρουσιάσει και μια σειρά από προικισμένους μουσικούς, οι οποίοι παρά τις δυσκολίες της εποχής κατάφερναν να έρθουν σε επαφή με τον αμερικάνικο και ευρωπαϊκό ψυχεδελικό και avant garde ήχο, και συνδυάζοντάς τον με στοιχεία της παραδοσιακής ιαπωνικής μουσικής κατάφεραν να αφήσουν στις γενιές που ακολούθησαν μερικά πραγματικά μουσικά διαμάντια. Οι Les Rallizes Denudes δεν ξέφυγαν από αυτή τη φόρμα και σαφέστατα επηρρεασμένοι από τον ήχο των Velvet Underground και τη γενικότερη acid φιλοσοφία δημιουργούσαν μελωδίες που τις χαρακτήριζαν οι επαναλαμβανόμενες μπασογραμμές, οι φορτωμένες με feedback κιθάρες και οι ενορχήστρωσεις που παρέπεμπαν με τρόπο σαφή στην ιαπωνική folk μουσική.
Η μουσική των Les Rallizes Denudes υπήρξε πάντα το ίδιο αντισυμβατική με τους δημιουργούς της. Τα μέλη του συγκροτήματος υπήρξαν άμεσα σχετισμένα με το ιαπωνικό avant garde θέατρο, αλλά και με ακραίες αριστερές κολλεκτίβες και τρομοκρατικές ομάδες (με αποκορύφωμα τη συμμετοχή του μπασίστα τους Moriaki Wakabayashi στην αεροπειρατία της πτήσης 351 των ιαπωνικών αερογραμμών που έγινε το 1970 από την τρομοκρατική ομάδα του Κόκκινου Στρατού). Η αντισυμβατικότητα χαρακτήριζε και τις κυκλοφορίες τους, οι οποίες ως συνήθως έφταναν στους οπαδούς τους μέσω homade tapes και αργότερα μέσω Homemade CDs, ενώ μεγάλο μέρος του υλικού της μπάντας σώθηκε χάρη στις bootleg ηχογραφήσεις των συναυλιών τους, στις οποίες άλλαζαν κυριολεκτικά τα φώτα στα τραγούδια τους μετατρέποντας τα σε μακροσκελή τζαμαρίσματα κάνοντας τα, πολλές φορές, πραγματικά αγνώριστα. Μια τέτοια bootleg ηχογράφηση είναι και το '77 Live, το οποίο πριν την κυκλοφορία του από την Rivista το 1991 εμφανίστηκε με διάφορους τίτλους (Fucked Up And Naked? Live ’77, Le 12 Mars, 77 a Tachikawa κ.α.) δημιουργώντας πραγματική φρενίτιδα στους απανταχού συλλέκτες. Το παράξενο με το συγκεκριμένο live, είναι το γεγονός ότι έχει ηχογραφηθεί σε κάποιο γυμνάσιο (στα οποία συνδύαζαν τις συναυλίες με την ευκαιρία να κάνουν κομμουνιστική προπαγάνδα στους μαθητές) και αποτελεί ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά δείγματα των ζωντανών εμφανίσεων αυτής της μπάντας (μια μπάντα που ουσιαστικά τζαμάρει επί σκηνής έχοντας πίσω της ένα τείχος από ενισχυτές και ηχεία που φτάνουν σε ύψος 30 μέτρων, δημιουργώντας μια πραγματική ηχητική και ψυχεδελική πανδαισία). Σε αυτή την ζωντανή εμφάνιση ο ακροατής έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με τον μουσικά δημιουργικό νου του leader της μπάντας Mizutami Takashi, ο οποίος συνδυάζοντας (και πολλές φορές κοπιάροντας απροκάλυπτα) τις μουσικές στις οποίες αναφερθήκαμε πιο πάνω καταφέρνει να δημιουργήσει μουσική πραγματικά πειραματική και πρωτοποριακή για τα δεδομένα της εποχής. Ο πραγματικά βαρύς ήχος που χαρακτηρίζει αυτό το άλμπουμ και οι τσιτωμένες εντάσεις που βγάζει προς τα έξω (είναι γνωστό ότι οι συνεργάτες τους είχαν πολλά ατυχήματα χάρη στο κόλλημα της μπάντας να παιζει με τους ενισχυτές στο τέρμα) το καθιστούν ένα πραγματικό noize rock κειμήλιο.
Πολλά από τα τραγούδια που το απαρτίζουν τα βρίσκουμε και σε άλλες κυκλοφορίες της μπάντας. Εδώ όμως μπορούμε να τα καταλάβουμε, κυριολεκτικά, μονάχα από τους τίτλους μιας και οι Les Rallizes Denudes φρόντισαν να τα αναγεννήσουν πλήρως επί σκηνής. Η διάρκεια των κομματιών ποικίλει μεταξύ 10 και 20 λεπτών, με τον ήχο να παραμένει κολλημένος στο μοτίβο των επαναλαμβανόμενων μπασογραμμών και του μετρονομικού drumming, και τον Mizutami να βγάζει ακατανόητα φωνητικά φορτωμένα με delay και με κιθαριστικά μέρη που αγνοούν παντελώς κάθε μελωδική φόρμα και κινούνται μεταξύ του da woop ήχου, του Punk και του Progressive. Ο ήχος είναι εντελώς ακατέργαστος, αλλά μέσα στον επιφανειακό θόρυβο που ακούγεται, μπορεί να αντιληφθεί κάποιος το παιχνίδι με τα ηχοχρώματα που κάνει ο Mizutami Takashi. To γενικό αποτέλεσμα που βγαίνει μοιάζει με μια ατελείωτη πρόβα, ένα καλά σχεδιασμένο μουσικό χάος μέσα στο οποίο οι συντελεστές του κινούνται μοιάζοντας πραγματικά αποκομμένοι από την γύρω τους πραγματικότητα, μετατρέποντας την ακρόαση αυτού του άλμπουμ σε μια πραγματική σουρεαλιστική εμπειρία. Στιχουργικά (για όποιον μπορεί να μεταφράσει τους στίχους) κινούνται σε θεματολογίες που αφορούν τον σολιψισμό, τον υπαρξισμό, το ψυχικό σκοτάδι, τον θάνατο, την κατάθλιψη, την πολιτική. Πολλές φορές οι στίχοι τους είναι παντελώς ακταλαβίστικοι (γι'αυτό και η μετάφραση είναι πολύ δύσκολη), αλλά φαντάζομαι ότι αποτελούν κι αυτοί μέρος της γενικότερης αισθητικής της μπάντας.
Οι Les Rallizes Denudes ποτέ δεν διεκδίκησαν την παγκόσμια αναγνώριση. Είναι μια μπάντα που άργησε να ανακαλυφθεί, αλλά σίγουρα θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό ακροατή και κυρίως αυτών που αρέσκεται στο να ακούει ακούσματα και μελωδίες σε μια πρωτόλεια, αφτιασίδωτη μορφή. Ακούγοντας το μοναδικό "Enter The Mirror" που ανοίγει το άλμπουμ ή το "Night Of The Assassins" θα καταλάβετε τι εννοώ.
Γιώργος Παρδάλης
(επειδή δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες της νεο-ψυχεδελικής σκηνής ου έχουν επηρρεαστεί από τους Les Rallizes Denudes, σας παραθέτω και το "A Hundred Highways" του Dirty beaches, που είναι άμεσα επηρρεασμένο από το "Night Of The Assassins")
Το τραγούδι, παρ' όλες τις ενδιαφέρουσες περιπέτειες, περνά στα «χέρια» του Ζαγοραίου, που το μεταφέρει «αλλιώς» στη νέα γενιά της μεταπολίτευσης το 1975.
...ο Μαρκόπουλος πράττει το καλλιτεχνικό του χρέος. Ένα χρέος προς την ίδια την ιστορία. Αφού καταφέρνει και διασώζει μουσικά υπολείμματα που κληροδοτήθηκαν σμιλεμένα από τον χρόνο.
...Ο ποιητής στιγματίζεται από τα γεγονότα, εμπνέεται από την τραγική φιγούρα της σπαράζουσας μάνας και αρχίζει να γράφει τους πρώτους στίχους από τον «Επιτάφιο»....
Το "Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού", μια λαϊκή τραγωδία εμπνευσμένη από τον Εμφύλιο, γράφτηκε το 1961 στο Παρίσι και την επόμενη χρονιά παρουσιάστηκε από το θίασο του Μάνου Κατράκη στην Αθ...
Το κομμάτι είναι μια εξ΄ ολοκλήρου δημιουργία του ταλαντούχου Γιώργου Ζήκα. Επηρεασμένος από το νεολαϊκό ρεύμα του ’80, άρχισε να γράφει τραγούδια μετά τα τριάντα του χρόνια...
Ο Ζουλφί Λιβανελί, είναι μια πολυσήμαντη προσωπικότητα της σημερινής Τουρκίας. Ως συνθέτης μελοποίησε ποιήματα του εξόριστου, αριστερού ποιητή Ναζίμ Χικμέτ.
Θλιβερή επέτειος για την Θεσσαλονίκη! 22 Μαΐου 1963. Στυγνή δολοφονία του φιλειρηνιστή αριστερού βουλευτή, Γρήγορη Λαμπράκη από παρακρατικούς, βασιλοφασίστες.
Είναι πολλές φορές που στο μυαλό του ανθρώπου παλεύουν σκέψεις αντίθετες. Από τη μια το πραγματικό, το αληθές και από την άλλη το παραδοσιακό το τυλιγμένο από ένα μανδύα μύθου.
Το μεγαλείο της λογικής στην Μυθολογία, είναι, ότι η ιστορία με τις Μοίρες είναι πολύ βαθιά φιλοσοφημένη, αυτό όμως δεν το παραδέχονται τα σύγχρονα θρησκευτικά παραμύθια.
«Εμάς ο λαός μας τά’ δινε και μετά τα έπαιρνε πίσω, σήμερα δεν παίρνει τίποτα!», λέει ο Ζαμπέτας για τις αμοιβές των σημερινών τραγουδιστών & δημιουργών.
Πάντα ο Θεός γεννάει Θεό, πανάρχαιος συμβολισμός, ένα παραμύθι που ξεκίνησε από τους Ινδούς. Ακόμα και στις πιο σύγχρονες θρησκείες ο συμβολισμός συνεχίζεται.
Λίγοι γνωρίζουν ότι σε ένα νησί γνωστό για την ομορφιά του αλλά όχι και για την σύγχρονη μουσική του παράδοση, την Νέα Ζηλανδία, συνέβησαν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.
Πως άπλα και χωρίς πολλά - πολλά, ο μάγκας έλυνε το θέμα κρύο, με την αγαπημένη του. Σύνθετης είναι ο μικρασιάτης Τούντας(τα είπαμε για αυτόν στην πριγκηπέσα του).
Συνηθίζουμε πολλές φορές να αναφερόμαστε σε μπάντες χρησιμοποιώντας τον όρο cult. Λίγες είναι όμως στην πραγματικότητα οι μπάντες που παίρνουν επάξια αυτό τον τίτλο.
Το κομμάτι γνωρίζει τεράστια παγκόσμια επιτυχία, πιάνει κορυφή στα αμερικανικά charts και από το 1981 και μετά δεν υπάρχει συναυλία των Rolling Stones χωρίς να ερμηνευθεί η Angie.
Ο Τυφωεύς ήταν το πιο ζόρικο παιδί της Γης. Είχε εκατό κεφάλια και σώματα δράκου με μαύρες γλώσσες, τρομερά χέρια και πόδια, από τα μάτια πέταγε φωτιές, ήταν ψηλότερος κι από τα βουνά.
H ζωή δεν ήταν δίκαιη με τον μεγαλύτερο Γερμανό ερμηνευτή όλων των εποχών και συνέθεσε ένα από τα σπουδαιότερα ερωτικά κομμάτια. Το παρουσιάζουμε για πρώτη φορά ...
Το εν λόγω σάουντρακ είναι ένα συλλεκτικό πολύτιμο διαμάντι. Σπάνιο, με 2-3 εναπομείναντα αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, που τα έχω δει να φτάνουν και τα 400 ευρώ το ένα.
Το 6ο μέρος των ιστοριών από βινύλιο είναι αφιερωμένο σε ένα άλμπουμ, που κατέχει περίοπτη θέση στη δισκοθήκη μου και αποτελεί ένα πραγματικό κόσμημα για τον αμερικάνικο ήχο.
Έχει ιστορικό ενδιαφέρον με πολλούς παραλληλισμούς με την σημερινή πραγματικότητα, για ορισμένους είναι διασκέδαση και για άλλους αποτελεί πεδίο σκέψης γνώσης.
Κλικάρω απλά το όνομα του συγκροτήματος στο ίντερνετ και διαβάζω, «ιεραποστολικές παραλλαγές για ευλογημένο σεξ» ή «σταθερές αξίες: απλά κι ιεραποστολικά».
Το λαϊκό τραγούδι φτάνει στο απόγειο του, μια και ήταν μια εγγενής ανάγκη κατά την μεταπολεμική Ελλάδα, που ήθελε όσο τίποτα άλλο να τραγουδήσει και να ξεχάσει τις συμφορές.
Eπιλέχτηκε από τους Led Zeppelin ως ο "εκλεκτός". Ήταν η βασική επιλογή των Velvet Revolver. Κι όμως αυτός έκανε το δικό του, διάλεξε το δύσκολο δρόμο.
Για να τον βρείτε στο διαδίκτυο θα πρέπει να δοκιμάσετε και τα τρία ονόματα και πάλι δεν θα μάθετε τα πάντα γι'αυτόν. Όχι επειδή υπάρχει κάποιο κρυμμένο μυστικό, αλλά ...
Κάπου στον Άγιο Φανούριο Ιλίου έχει δημιουργηθεί ήδη μια τοπική σκηνή της οποίας οι μπάντες έπαιζαν τον λεγόμενο ήχο του San Fanourio. Μια από αυτές τις μπάντες είναι και ...
Βρισκόμαστε στο Λονδίνο, και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή New Cross, το καλοκαίρι του 1983. Ο Johny Brown έχει την αδερφή του για να μοιράζονται το κοινό τους πάθος ...
Ο δίσκος αποπνέει γαλήνη και ισορροπία ...τα μπασιστικά solos απουσιάζουν, όπως και οι δαιδαλώδεις progressive αλλαγές, που τόσο συνηθίζονται τη σημερινή εποχή.
Το κίνημα του Zamrock, που ξεκίνησε στη Zάμπια στις αρχές της δεκαετίας του '50 αναβιώνει και οι μουσικοί εντάσουν πολλά στοιχεία του ψυχεδελικού ήχου του Jimi Hendrix.
Η ερμηνεία είναι του Γιάννη πάριου από ένα μοναδικό και σπανιότατο ντοκουμέντο-βίντεο από το Θέατρο της Δευτέρας του 1979. Η ερμηνεία αυτή δεν υπάρχει στην δισκογραφία!
Τα τραγούδια που θα σχολιάσουμε είναι σπάνια, σχεδόν άγνωστα στους αμύητους. Οι λόγοι που έμειναν άγνωστα έκτος από εμπορικοί (δεν πουλούσαν) είναι και πολιτικοί!
Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1968. Οι 13th Floor Elevators δίχως να το ξέρουν βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους. Τα προβλήματα με τα ναρκωτικά ολοένα και πληθαίνουν ...
Ιστορίες για δίσκους με άρωμα βινυλίου : O James Ramey,γνωστός και ως Baby Huey υπήρξε ένας από τους καλλιτέχνες που επηρρέασαν όσο λίγοι την hip-hop μουσική.