 |
Ιστορίες από Βινύλιο Pt.7 (Les Rallizes Denudes - Live '77)
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Μουσική Χρονομηχανή & Άλλες Ιστορίες
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 08 Δεκεμβρίου 2012 10:18
Συνηθίζουμε πολλές φορές να αναφερόμαστε σε μπάντες χρησιμοποιώντας τον όρο cult. Λίγες είναι όμως στην πραγματικότητα οι μπάντες που παίρνουν επάξια αυτό τον τίτλο. Με μια από αυτές θα ασχοληθούμε στην 7η ιστορία από βινύλιο. Και επειδή μας αρέσει να ασχολούμαστε με μπάντες και καλλιτέχνες εντελώς αντισυμβατικούς, προτιμήσαμε τους Ιάπωνες Les Rallizes Denudes (ή Ηadaka No Rallizes, όπως ήταν το πραγματικό τους όνομα). Στην δεκαετία του '60 η Ιαπωνία πέρα από τον αξιολογότατο πολιτισμό της είχε να παρουσιάσει και μια σειρά από προικισμένους μουσικούς, οι οποίοι παρά τις δυσκολίες της εποχής κατάφερναν να έρθουν σε επαφή με τον αμερικάνικο και ευρωπαϊκό ψυχεδελικό και avant garde ήχο, και συνδυάζοντάς τον με στοιχεία της παραδοσιακής ιαπωνικής μουσικής κατάφεραν να αφήσουν στις γενιές που ακολούθησαν μερικά πραγματικά μουσικά διαμάντια. Οι Les Rallizes Denudes δεν ξέφυγαν από αυτή τη φόρμα και σαφέστατα επηρρεασμένοι από τον ήχο των Velvet Underground και τη γενικότερη acid φιλοσοφία δημιουργούσαν μελωδίες που τις χαρακτήριζαν οι επαναλαμβανόμενες μπασογραμμές, οι φορτωμένες με feedback κιθάρες και οι ενορχήστρωσεις που παρέπεμπαν με τρόπο σαφή στην ιαπωνική folk μουσική.
Η μουσική των Les Rallizes Denudes υπήρξε πάντα το ίδιο αντισυμβατική με τους δημιουργούς της. Τα μέλη του συγκροτήματος υπήρξαν άμεσα σχετισμένα με το ιαπωνικό avant garde θέατρο, αλλά και με ακραίες αριστερές κολλεκτίβες και τρομοκρατικές ομάδες (με αποκορύφωμα τη συμμετοχή του μπασίστα τους Moriaki Wakabayashi στην αεροπειρατία της πτήσης 351 των ιαπωνικών αερογραμμών που έγινε το 1970 από την τρομοκρατική ομάδα του Κόκκινου Στρατού). Η αντισυμβατικότητα χαρακτήριζε και τις κυκλοφορίες τους, οι οποίες ως συνήθως έφταναν στους οπαδούς τους μέσω homade tapes και αργότερα μέσω Homemade CDs, ενώ μεγάλο μέρος του υλικού της μπάντας σώθηκε χάρη στις bootleg ηχογραφήσεις των συναυλιών τους, στις οποίες άλλαζαν κυριολεκτικά τα φώτα στα τραγούδια τους μετατρέποντας τα σε μακροσκελή τζαμαρίσματα κάνοντας τα, πολλές φορές, πραγματικά αγνώριστα. Μια τέτοια bootleg ηχογράφηση είναι και το '77 Live, το οποίο πριν την κυκλοφορία του από την Rivista το 1991 εμφανίστηκε με διάφορους τίτλους (Fucked Up And Naked? Live ’77, Le 12 Mars, 77 a Tachikawa κ.α.) δημιουργώντας πραγματική φρενίτιδα στους απανταχού συλλέκτες. Το παράξενο με το συγκεκριμένο live, είναι το γεγονός ότι έχει ηχογραφηθεί σε κάποιο γυμνάσιο (στα οποία συνδύαζαν τις συναυλίες με την ευκαιρία να κάνουν κομμουνιστική προπαγάνδα στους μαθητές) και αποτελεί ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά δείγματα των ζωντανών εμφανίσεων αυτής της μπάντας (μια μπάντα που ουσιαστικά τζαμάρει επί σκηνής έχοντας πίσω της ένα τείχος από ενισχυτές και ηχεία που φτάνουν σε ύψος 30 μέτρων, δημιουργώντας μια πραγματική ηχητική και ψυχεδελική πανδαισία). Σε αυτή την ζωντανή εμφάνιση ο ακροατής έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με τον μουσικά δημιουργικό νου του leader της μπάντας Mizutami Takashi, ο οποίος συνδυάζοντας (και πολλές φορές κοπιάροντας απροκάλυπτα) τις μουσικές στις οποίες αναφερθήκαμε πιο πάνω καταφέρνει να δημιουργήσει μουσική πραγματικά πειραματική και πρωτοποριακή για τα δεδομένα της εποχής. Ο πραγματικά βαρύς ήχος που χαρακτηρίζει αυτό το άλμπουμ και οι τσιτωμένες εντάσεις που βγάζει προς τα έξω (είναι γνωστό ότι οι συνεργάτες τους είχαν πολλά ατυχήματα χάρη στο κόλλημα της μπάντας να παιζει με τους ενισχυτές στο τέρμα) το καθιστούν ένα πραγματικό noize rock κειμήλιο.
Πολλά από τα τραγούδια που το απαρτίζουν τα βρίσκουμε και σε άλλες κυκλοφορίες της μπάντας. Εδώ όμως μπορούμε να τα καταλάβουμε, κυριολεκτικά, μονάχα από τους τίτλους μιας και οι Les Rallizes Denudes φρόντισαν να τα αναγεννήσουν πλήρως επί σκηνής. Η διάρκεια των κομματιών ποικίλει μεταξύ 10 και 20 λεπτών, με τον ήχο να παραμένει κολλημένος στο μοτίβο των επαναλαμβανόμενων μπασογραμμών και του μετρονομικού drumming, και τον Mizutami να βγάζει ακατανόητα φωνητικά φορτωμένα με delay και με κιθαριστικά μέρη που αγνοούν παντελώς κάθε μελωδική φόρμα και κινούνται μεταξύ του da woop ήχου, του Punk και του Progressive. Ο ήχος είναι εντελώς ακατέργαστος, αλλά μέσα στον επιφανειακό θόρυβο που ακούγεται, μπορεί να αντιληφθεί κάποιος το παιχνίδι με τα ηχοχρώματα που κάνει ο Mizutami Takashi. To γενικό αποτέλεσμα που βγαίνει μοιάζει με μια ατελείωτη πρόβα, ένα καλά σχεδιασμένο μουσικό χάος μέσα στο οποίο οι συντελεστές του κινούνται μοιάζοντας πραγματικά αποκομμένοι από την γύρω τους πραγματικότητα, μετατρέποντας την ακρόαση αυτού του άλμπουμ σε μια πραγματική σουρεαλιστική εμπειρία. Στιχουργικά (για όποιον μπορεί να μεταφράσει τους στίχους) κινούνται σε θεματολογίες που αφορούν τον σολιψισμό, τον υπαρξισμό, το ψυχικό σκοτάδι, τον θάνατο, την κατάθλιψη, την πολιτική. Πολλές φορές οι στίχοι τους είναι παντελώς ακταλαβίστικοι (γι'αυτό και η μετάφραση είναι πολύ δύσκολη), αλλά φαντάζομαι ότι αποτελούν κι αυτοί μέρος της γενικότερης αισθητικής της μπάντας. Οι Les Rallizes Denudes ποτέ δεν διεκδίκησαν την παγκόσμια αναγνώριση. Είναι μια μπάντα που άργησε να ανακαλυφθεί, αλλά σίγουρα θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό ακροατή και κυρίως αυτών που αρέσκεται στο να ακούει ακούσματα και μελωδίες σε μια πρωτόλεια, αφτιασίδωτη μορφή. Ακούγοντας το μοναδικό "Enter The Mirror" που ανοίγει το άλμπουμ ή το "Night Of The Assassins" θα καταλάβετε τι εννοώ.
Γιώργος Παρδάλης
(επειδή δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες της νεο-ψυχεδελικής σκηνής ου έχουν επηρρεαστεί από τους Les Rallizes Denudes, σας παραθέτω και το "A Hundred Highways" του Dirty beaches, που είναι άμεσα επηρρεασμένο από το "Night Of The Assassins")
