Μία φράση, που έχουμε ακούσει σίγουρα αρκετές φορές στη ζωή μας. Άπειρες; Μπορεί κιόλας! Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, στην προσωπική –δραματική- ιστορία του Herbert Arthur Wiglev Clamor Grönemeyer η φράση αυτή αποκτάει διαφορετική σημασία. Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Μία πολύ μεγάλη, πικρή και επίπονη, αλήθεια. Ποιος είναι όμως ο συγκεριμένος κύριος, με το τόσο εμφάνταστο και μακρύ όνομα;
Ο Herbert Grönemeyer είναι το μεγαλύτερο, εμπορικά κι όχι μόνο, μουσικό όνομα του γερμανόφωνου κόσμου. Είναι το αδιαμφισβήτητο #1, ο άνθρωπος στον οποίο υποκλίνεται καλλιτεχνικά και μουσικά ένα τεράστιο μέρος της Κεντρικής Ευρώπης. Δικαίως; Σίγουρα ... προσωπικά τολμώ να υποστηρίξω, πως στην πραγματικότητα οφείλει να θεωρεί τον εαυτό του αδικημένο. Μπορεί να αισθάνεται αδικημένος ένας ερμηνευτής, που είναι ιστορικά το #1 όνομα σε πωλήσεις στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή αγορά; Θα έπρεπε ... διότι το καλλιτεχνικό του μεγαλείο, η ερμηνευτική του δεινότητα και ικανότητα, δε γνωρίζουν όρια. Τα «αγγλικά του πειράματα» ουδέποτε έπιασαν και δυστυχώς ποτέ δεν τον αναγνώρισε ο υπόλοιπος κόσμος. Δεν πειράζει όμως, ίσως είναι από τη μοίρα προορισμένος να γίνει αγαπητός μονάχα από τους ανθρώπους, που μιλάνε την ίδια μητρική γλώσα με τον ίδιο και αισθάνονται στον απόλυτο βαθμό τους προβληματισμούς, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, μα πάνω απ’ όλα τον πόνο του!
Ich kann nicht mehr seh'n Trau nicht mehr meinen Augen «Δεν μπορώ πια να δω Δεν εμπιστεύομαι πια τα μάτια μου»
Το 2002 κυκλοφορεί το “Mensch” (Άνθρωπος), o δίσκος με τις περισσότερες πωλήσεις ιστορικά στη Γερμανία – περισσότερες από οποιοδήποτε όνομα μπορεί να φανταστεί κάποιος (Rolling Stones, The Beatles, Madonna, Michael Jackson κλπ). Στο συγκεκριμένο άλμπουμ συμπεριλαμβάνεται ένα πολύ προσωπικό για τον συνθέτη κομμάτι. Ένα τραγούδι σταθμός στην τεράστια καριέρα του. Ένα τραγούδι, μία σύνθεση, μερικές νότες, ένα κομμάτι χαρτί γεμάτο στίχους, ένα προσωπικό δράμα, μία ιστορία αγάπης, πόνου και ... θανάτου. Ο Herbert Grönemeyer είχε την τεράστια ατυχία εντός ολίγων μονάχα ημερών να χάσει τόσο τον μεγαλύτερο αδελφό του, όσο και ... τη γυναίκα του. Για την τελευταία έκατσε μπροστά στο πιάνο και έγραψε το “Der Weg”, το αρτιότερο κομμάτι αγάπης που έχω ακούσει ποτέ.
Αρκετοί, γνωρίζοντας την προτίμηση που έχω προς τις μπαλάντες και την τάση μου να αναζητώ τα πλέον άγνωστα "μουσικά μνημεία", με έχουν ρωτήσει κατά καιρούς, ποια είναι η καλύτερη μπαλάντα, το πιο ερωτικό κομμάτι που έχω στη συλλογή μου; Το “Der Weg” είναι ένα διαμάντι της μουσικής τέχνης. Μέσα σε λίγα λεπτά εσωκλείονται τόσα συναισθήματα, τόσες αναμνήσεις, τόσες σκέψεις και τόση ... αγάπη, που είναι σχεδόν αδύνατον για κάποιον να τα περιγράψει στο χαρτί με λόγια. Έχω γράψει εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις αναλύοντας συγκροτήματα, δίσκους και μουσικά είδη. Όταν όμως έρχεται η ώρα να μιλήσω για το "Der Weg", τότε τα πάντα φαντάζουν φτωχά. Πολύ φτωχά! Το λεξιλόγιο δεν αρκεί, και τα δάχτυλα αδυνατούν να χτυπήσουν τα πλήκτρα του υπολογιστή, διότι το μυαλό κολλάει. Όταν ήμουν στη Γερμανία και παρατηρούσα το θαυμασμό άπαντων για τον μεγάλο Herbert Grönemeyer, είτε επρόκειτο για νεαρά σε ηλικία άτομα είτε μεγαλύτερα, είτε μιλάμε για rock-άδες, punks και goth-άδες, κάποιος μου ψιθύρισε στο αυτί, "πρέπει να ακούσεις τι έγραψε αυτός ο άνθρωπος, όταν έχασε τη γυναίκα του". Αυτό ήταν!
Ich trag dich bei mir Bis der Vorhang fallt «Σε κουβαλάω μαζί μου Μέχρι να πέσει η κουρτίνα»
Όποιος θεωρεί ή φαντάζεται, χωρίς να γνωρίζει Γερμανικά, πως πρόκειται για μια «μαύρη ωδή» πόνου και μελαγχολίας, σφάλει οικτρά. Το κομμάτι, με ιδιαίτερο σοβαρό και νοσταλγικό ύφος, διακατέχεται από μία άκρως αισιόδοξη νότα και ατμόσφαιρα. Ο ερμηνευτής τονίζει ξεκάθαρα, πως ο ίδιος θα συνεχίσει το δρόμο του, αφού δεν μπορεί να τα παρατήσει ...
Ich gehe nicht weg Hab' meine Frist verlangert Neue Zeitreise Offene Welt
Δεν ξεχνάει για δευτερόλεπτο, δεν σταματάει να πονάει, προσωρινά σίγουρα γονατίζει και δείχνει αδυναμία, σύντομα όμως ορθώνει το ανάστημά του και συνεχίζει ακάθεκτος τη δική του πορεία. Η αναφορά σε ολόκληρο το κομμάτι σε β’ πρόσωπο προς την πρώην αγαπημένη του, δίνει σε κάθε περίπτωση έναν αρκετά δραματικό τόνο, κάτι που ενισχύεται από τη μοναδική χροιά της φωνής του Herbert Grönemeyer.
Αρκετοί οραματίζονται να γράψουν το "κομμάτι της ζωής τους". Ο Herbert Grönemeyer, δυστυχώς για τον ίδιο, μπορεί να περηφανεύεται πως κατάφερε κάτι τέτοιο, εμπνευσμένος ωστόσο από μία τραγική προσωπική ιστορία, δηλαδή αντλώντας δύναμη και κουράγιο από μια πηγή, που δεν θα ευχόταν ούτε στον χειρότερό του εχθρό να τη "δοκιμάσει". Το τραγούδι έχει διασκευαστεί και στα ολλανδικά, χωρίς ωστόσο να μπορεί να συγκριθεί με την αυθεντική εκτέλεση από τον Herbert Grönemeyer. Μέχρι το επόμενο μουσικό μας ταξίδι, απολαύστε το ...
Μίλτος Λυμπιτσούνης
Η ολλανδική εκτέλεση του “Der Weg” από τον Guus Meeuwis
Το τραγούδι, παρ' όλες τις ενδιαφέρουσες περιπέτειες, περνά στα «χέρια» του Ζαγοραίου, που το μεταφέρει «αλλιώς» στη νέα γενιά της μεταπολίτευσης το 1975.
...ο Μαρκόπουλος πράττει το καλλιτεχνικό του χρέος. Ένα χρέος προς την ίδια την ιστορία. Αφού καταφέρνει και διασώζει μουσικά υπολείμματα που κληροδοτήθηκαν σμιλεμένα από τον χρόνο.
...Ο ποιητής στιγματίζεται από τα γεγονότα, εμπνέεται από την τραγική φιγούρα της σπαράζουσας μάνας και αρχίζει να γράφει τους πρώτους στίχους από τον «Επιτάφιο»....
Το "Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού", μια λαϊκή τραγωδία εμπνευσμένη από τον Εμφύλιο, γράφτηκε το 1961 στο Παρίσι και την επόμενη χρονιά παρουσιάστηκε από το θίασο του Μάνου Κατράκη στην Αθ...
Το κομμάτι είναι μια εξ΄ ολοκλήρου δημιουργία του ταλαντούχου Γιώργου Ζήκα. Επηρεασμένος από το νεολαϊκό ρεύμα του ’80, άρχισε να γράφει τραγούδια μετά τα τριάντα του χρόνια...
Ο Ζουλφί Λιβανελί, είναι μια πολυσήμαντη προσωπικότητα της σημερινής Τουρκίας. Ως συνθέτης μελοποίησε ποιήματα του εξόριστου, αριστερού ποιητή Ναζίμ Χικμέτ.
Θλιβερή επέτειος για την Θεσσαλονίκη! 22 Μαΐου 1963. Στυγνή δολοφονία του φιλειρηνιστή αριστερού βουλευτή, Γρήγορη Λαμπράκη από παρακρατικούς, βασιλοφασίστες.
Είναι πολλές φορές που στο μυαλό του ανθρώπου παλεύουν σκέψεις αντίθετες. Από τη μια το πραγματικό, το αληθές και από την άλλη το παραδοσιακό το τυλιγμένο από ένα μανδύα μύθου.
Το μεγαλείο της λογικής στην Μυθολογία, είναι, ότι η ιστορία με τις Μοίρες είναι πολύ βαθιά φιλοσοφημένη, αυτό όμως δεν το παραδέχονται τα σύγχρονα θρησκευτικά παραμύθια.
«Εμάς ο λαός μας τά’ δινε και μετά τα έπαιρνε πίσω, σήμερα δεν παίρνει τίποτα!», λέει ο Ζαμπέτας για τις αμοιβές των σημερινών τραγουδιστών & δημιουργών.
Πάντα ο Θεός γεννάει Θεό, πανάρχαιος συμβολισμός, ένα παραμύθι που ξεκίνησε από τους Ινδούς. Ακόμα και στις πιο σύγχρονες θρησκείες ο συμβολισμός συνεχίζεται.
Λίγοι γνωρίζουν ότι σε ένα νησί γνωστό για την ομορφιά του αλλά όχι και για την σύγχρονη μουσική του παράδοση, την Νέα Ζηλανδία, συνέβησαν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.
Πως άπλα και χωρίς πολλά - πολλά, ο μάγκας έλυνε το θέμα κρύο, με την αγαπημένη του. Σύνθετης είναι ο μικρασιάτης Τούντας(τα είπαμε για αυτόν στην πριγκηπέσα του).
Συνηθίζουμε πολλές φορές να αναφερόμαστε σε μπάντες χρησιμοποιώντας τον όρο cult. Λίγες είναι όμως στην πραγματικότητα οι μπάντες που παίρνουν επάξια αυτό τον τίτλο.
Το κομμάτι γνωρίζει τεράστια παγκόσμια επιτυχία, πιάνει κορυφή στα αμερικανικά charts και από το 1981 και μετά δεν υπάρχει συναυλία των Rolling Stones χωρίς να ερμηνευθεί η Angie.
Ο Τυφωεύς ήταν το πιο ζόρικο παιδί της Γης. Είχε εκατό κεφάλια και σώματα δράκου με μαύρες γλώσσες, τρομερά χέρια και πόδια, από τα μάτια πέταγε φωτιές, ήταν ψηλότερος κι από τα βουνά.
H ζωή δεν ήταν δίκαιη με τον μεγαλύτερο Γερμανό ερμηνευτή όλων των εποχών και συνέθεσε ένα από τα σπουδαιότερα ερωτικά κομμάτια. Το παρουσιάζουμε για πρώτη φορά ...
Το εν λόγω σάουντρακ είναι ένα συλλεκτικό πολύτιμο διαμάντι. Σπάνιο, με 2-3 εναπομείναντα αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, που τα έχω δει να φτάνουν και τα 400 ευρώ το ένα.
Το 6ο μέρος των ιστοριών από βινύλιο είναι αφιερωμένο σε ένα άλμπουμ, που κατέχει περίοπτη θέση στη δισκοθήκη μου και αποτελεί ένα πραγματικό κόσμημα για τον αμερικάνικο ήχο.
Έχει ιστορικό ενδιαφέρον με πολλούς παραλληλισμούς με την σημερινή πραγματικότητα, για ορισμένους είναι διασκέδαση και για άλλους αποτελεί πεδίο σκέψης γνώσης.
Κλικάρω απλά το όνομα του συγκροτήματος στο ίντερνετ και διαβάζω, «ιεραποστολικές παραλλαγές για ευλογημένο σεξ» ή «σταθερές αξίες: απλά κι ιεραποστολικά».
Το λαϊκό τραγούδι φτάνει στο απόγειο του, μια και ήταν μια εγγενής ανάγκη κατά την μεταπολεμική Ελλάδα, που ήθελε όσο τίποτα άλλο να τραγουδήσει και να ξεχάσει τις συμφορές.
Eπιλέχτηκε από τους Led Zeppelin ως ο "εκλεκτός". Ήταν η βασική επιλογή των Velvet Revolver. Κι όμως αυτός έκανε το δικό του, διάλεξε το δύσκολο δρόμο.
Για να τον βρείτε στο διαδίκτυο θα πρέπει να δοκιμάσετε και τα τρία ονόματα και πάλι δεν θα μάθετε τα πάντα γι'αυτόν. Όχι επειδή υπάρχει κάποιο κρυμμένο μυστικό, αλλά ...
Κάπου στον Άγιο Φανούριο Ιλίου έχει δημιουργηθεί ήδη μια τοπική σκηνή της οποίας οι μπάντες έπαιζαν τον λεγόμενο ήχο του San Fanourio. Μια από αυτές τις μπάντες είναι και ...
Βρισκόμαστε στο Λονδίνο, και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή New Cross, το καλοκαίρι του 1983. Ο Johny Brown έχει την αδερφή του για να μοιράζονται το κοινό τους πάθος ...
Ο δίσκος αποπνέει γαλήνη και ισορροπία ...τα μπασιστικά solos απουσιάζουν, όπως και οι δαιδαλώδεις progressive αλλαγές, που τόσο συνηθίζονται τη σημερινή εποχή.
Το κίνημα του Zamrock, που ξεκίνησε στη Zάμπια στις αρχές της δεκαετίας του '50 αναβιώνει και οι μουσικοί εντάσουν πολλά στοιχεία του ψυχεδελικού ήχου του Jimi Hendrix.
Η ερμηνεία είναι του Γιάννη πάριου από ένα μοναδικό και σπανιότατο ντοκουμέντο-βίντεο από το Θέατρο της Δευτέρας του 1979. Η ερμηνεία αυτή δεν υπάρχει στην δισκογραφία!
Τα τραγούδια που θα σχολιάσουμε είναι σπάνια, σχεδόν άγνωστα στους αμύητους. Οι λόγοι που έμειναν άγνωστα έκτος από εμπορικοί (δεν πουλούσαν) είναι και πολιτικοί!
Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1968. Οι 13th Floor Elevators δίχως να το ξέρουν βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους. Τα προβλήματα με τα ναρκωτικά ολοένα και πληθαίνουν ...
Ιστορίες για δίσκους με άρωμα βινυλίου : O James Ramey,γνωστός και ως Baby Huey υπήρξε ένας από τους καλλιτέχνες που επηρρέασαν όσο λίγοι την hip-hop μουσική.