Μιχάλης Νταλάκος - Fab Five Factilized
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Fab Five Factilized
- Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 05 Απριλίου 2022 00:01
Είναι από τα παιδιά που γνώρισα από νωρίς στον χώρο. Πάντα τον απεχθανόμουν αυτό τον τύπο, γιατί ήξερε πιο πολλά από μένα για τη Μέταλ μουσική και είχε (ΠΟΛΥ) περισσότερους δίσκους. Ε, με τα χρόνια η απέχθεια έφυγε… και αντικαταστάθηκε από πλήρη και αρρωστημένη ζήλια. «Τι; Έχει και αυτό σε βινύλιο; Θα του φάω τα σπλάχνα»! Ναι, ναι, τέτοια είχαμε και παρόμοιες ποικιλότροπες – δεν κολλάει με τίποτα η λέξη, αλλά είναι ωραία… η λέξη – αρλούμπες από μέρους μου. Πάμε τώρα να αποκαταστήσουμε την αλήθεια. Ο Μιχάλης Νταλάκος είναι από τα καλύτερα παιδιά στον χώρο. Αγαπάει την ελληνική σκηνή, αγοράζει όλες τις δουλειές ελληνικών σχημάτων, ασχολείται ενεργά, μια που είναι και συντάκτης στο greekrebels.gr εδώ και ΠΟΛΛΑ χρόνια και η συλλογή βινυλίων του πρέπει να είναι μία από τις πιο εντυπωσιακές στη χώρα μας και όχι μόνο. Ο Μιχαλιός διαλέγει και παρουσιάζει πέντε αγαπημένους δίσκους και όπως θα ‘λεγε και ένας Αμερικανός τραγουδισταράς για την ιεραρχία και τους κλέφτες-σκιές… Μμμ, τι έχουμε εδώ;
Ο άνθρωπος κάνει σχέδια για να γελάει ο Θεός (σ.υ.υ.: Μιχάλη μου, με συγκινεί ο παραλληλισμός) με αυτά. Έτσι και εγώ Πέμπτη μεσημέρι κάθομαι στο γραφείο μου και λέω «Τι ωραία, δεν έχω υποχρεώσεις για τις επόμενες μέρες»! Πέντε λεπτά μετά χτυπάει το τηλέφωνο. Βλέπω «Κώστας Κούλης». Μου λέει «Θέλω να μου γράψεις για τα πέντε αγαπημένα σου άλμπουμ». «Γιατί δεν μου ζητάς να διαλέξω ποιο δάχτυλο θέλω να κόψω;» απαντώ. Σιχαίνομαι τις λίστες, αλλά χατίρι δεν χαλάω. Πάμε λοιπόν.
Whitesnake – Whitesnake 1987
Το 1987 χαζεύω στην τηλεόραση, στο ένα από τα δυο-τρία κανάλια που είχαμε τότε και βλέπω το βίντεο κλιπ του “Here I Go Again”. Τόσο απλά αποφασίζω ότι δεν ξέρω τι είναι αυτό που ακούω και βλέπω, αλλά αυτό θα ακούω και θα βλέπω για το υπόλοιπο τις ζωής μου. Τόσο απλά. Το “Whitesnake” για μένα είναι η επιτομή του hair metal. Άρτιο σε επίπεδο παράκρουσης. Ήταν η πρώτη κασέτα που απόκτησα – ναι, κασέτα - και το πρώτο κομμάτι της συλλογής μου. Η κασέτα προφανώς πλέον έχει γίνει αστροσκόνη. Το ίδιο και ο πρώτος δίσκος, το ίδιο και ο δεύτερος. Για να μην τα πολυλογώ, υπάρχει στην συλλογή μου σε διάφορες μορφές, σίγουρα όχι όλες λειτουργικές.
Το άλμπουμ που ξελάσπωσε τους Whitesnake και τους εκτόξευσε στην στρατόσφαιρα. Δεν μπόρεσαν ποτέ να το ξεπεράσουν, συνθετικά και εμπορικά. Χαλάλι. Δώσε μου Coverdale να ουρλιάζει σαν λύκος και πάρε μου την ψυχή. Για τις κιθάρες τι να πω; Για το solo του “Crying In The Rain” τι να πω; Οι Whitesnake μέχρι και κομμάτι μόνο με κλαρινέτο να έβγαζαν τότε σαν single, θα γινόταν νούμερο ένα. Το άγγιγμα το Μίδα.
Ακόμα και σήμερα το ακούω, μια φορά τον μήνα τουλάχιστον, κατά προτίμηση από την ελληνική έκδοση, που έχει τους τίτλους σε φάση “Χιαρ Αι Γκοου Αγκαιην”.
Queensryhe – Rage For Order
Τους Queensryche τους έμαθα με το “Operation: Midncrime”, που είναι απλά το καλύτερο concept άλμπουμ όλων των εποχών σε αυτό το σύμπαν και όλα τα παράλληλα σύμπαντα (σ.υ.υ.: βάλσαμο τα λόγια σου, αρχηγέ μου). Αμέσως μετά έπεσε στα χέρια μου το “Rage For Order”.
Το “Rage” δεν είναι concept άλμπουμ, αλλά δεν είναι δύσκολο να διακρίνεις τις ομοιότητες ανάμεσα στα κομμάτια, με αποτέλεσμα πολλοί, ανάμεσα τους και εγώ, να λένε ότι είναι ένα concept άλμπουμ. Φαντάζομαι ότι το 1986 οι στίχοι του άλμπουμ έμοιαζαν πολλοί σκοτεινοί, σήμερα είναι απλά προφητικοί.
Ένα μέλλον όπου η τεχνολογία έχει το πάνω χέρι. Ένα μέλλον όπου ο άνθρωπος είναι ένας αριθμός. Ένα μέλλον που κανείς δεν μπορεί να σε ακούσει όταν ουρλιάζεις ψηφιακά. Το “Rage…” είναι το απόλυτο soundtrack για όποιον έχει ταινίες όπως το “Bladerunner” ψηλά σε εκτίμηση. Είναι ένας δίσκος σκοτεινός, ένας δίσκος που δεν έχει χαρούμενο τέλος. Η λύτρωση δεν έρχεται ποτέ, ακόμα και αν κλείνει ο δίσκος με «μπαλάντα».
Ο “Rage…” είναι ο δίσκος στον οποίο οι Queensryche απλά ηχούν από άλλο πλανήτη, ηχούν σαν ένα συγκρότημα που ήρθε από το μέλλον. Με μια παραγωγή που ακόμα και σήμερα βγάζει μάτια και σε κάνει να λες «Μα πως το έκαναν αυτό»;
Στην τελική είναι ο δίσκος που θα έπαιρνα μαζί μου ΑΝ έπρεπε να διαλέξω μόνο έναν δίσκο από τους πέντε που αναφέρω εδώ.
Fates Warning – Parallels
Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή την ζωή. Έτσι δεν είναι τυχαίο το ότι το “Parallels” έπεσε στα χέρια μου μετά από έναν δύσκολο χωρισμό. Αφού ζω ακόμα και σήμερα πάλι καλά. Το “Parallels” είναι το απόλυτο άλμπουμ για τον καψούρη μεταλλά, ακόμα και αν δεν είναι ένα άλμπουμ γεμάτο μπαλάντες και γλυκόλογα.
Μετά το τιτάνιο “Perfect Symmetry”, οι Fates Warning γίνονται λιγότερο - α χα χα - τεχνικοί και ανεβάζουν την μελωδία στο 11/10. Αποτέλεσμα ένα άλμπουμ μαχαιριά στην καρδιά. Ένα άλμπουμ που αν το είχε βγάλει Έλληνας καλλιτέχνης, αυτός θα ήταν ο Σφακιανάκης στα ντουζένια του (δεν θέλω ουυυυ).
Γελάτε, αλλά πιο λυρικό άλμπουμ με στοίχους που απλά σφάζουν με το μπαμπάκι δεν υπάρχει. Δηλαδή υπάρχει άνθρωπος εκεί έξω που να διαβάσει τους στίχους, όχι να ακούσει καν το κομμάτι, του “We Only Say Goodbye” και να μην δακρύσει; Άκαρδος θα είναι. Δώστε βάση, αν δεν το έχετε προσέξει, στους στίχους, όπου συναντάμε τη λέξη “YOU”, αυτή είναι με κεφαλαία.
Δεν ξέρω τι έμπνευση είχε ο Ματθαίος σε αυτό το άλμπουμ, αλλά η μούσα της μουσικής δεν του χάλασε κανένα χατίρι. Το αποτέλεσμα αξεπέραστο. Ένα κλικ πιο κάτω το επόμενο άλμπουμ και σύντομα ακολούθησαν για άλλη μια φορά τον μοναδικό δρόμο που οι ίδιοι έχουν χαράξει τόσες δεκαετίες.
Stratovarius – Dreamspace
Υπάρχει μια πραγματικά αστεία ιστορία πίσω από την πρώτη μου επαφή με αυτό το άλμπουμ, η οποία περιλαμβάνει τη χειρότερη συναυλία που έχω δει στη ζωή μου, ένα τρένο που παραλίγο να εμβολίσει το λεωφορείο με το οποίο πήγα στην συναυλία αυτή και άλλα πολλά. Αυτό όμως είναι θέμα για μια άλλη στήλη.
Το άλμπουμ αυτό το αγόρασα μαζί με φίλο μεταλλά. Εγώ σε βινύλιο και αυτός σε CD. Τότε δεν είχα CD player εγώ. Μου έκανε καζούρα γιατί το βινύλιο είχε τα μισά τραγούδια. Βλέποντας όμως πόσο πουλιέται το βινύλιο σήμερα, μάλλον εγώ γελάω τελευταίος.
Τέλος πάντων. Τι λέγαμε; Α ναι, για το “Dreamspace”. Κουτουλιά στη μύτη το κοφτό riff του “Chasing Shadows”, δεν συμφωνείτε; Τι κι αν ξήλωσαν τη μισή δισκογραφία των Helloween σε αυτό το άλμπουμ; Ρεσιτάλ ποιότητας, μελωδίας, τεχνικής. Σίγουρα η καλύτερη ερμηνεία του Tolkki αυτό το άλμπουμ. Επίσης τρομερό respect το ότι κατάλαβε πως ήταν συνετό να παραδώσει το σκήπτρο του τραγουδιστή σε κάποιον άλλον μετά από αυτό.
Το “Dreamspace” είναι κατά την άποψη μου και το πιο πειραματικό τους άλμπουμ. Και στην συνέχεια είχαν κάποιες συνθέσεις πιο «διαφορετικές», αλλά εδώ γίνεται το έλα να δεις. Εκτός από το ομώνυμο μην ξεχνάμε κομμάτια όπως τα “4th Reich”, “Thin Ice”… χαμός κανονικός! Ακόμα και τα clopy/paste κομμάτια είναι φοβερά. Για μένα είναι το άλμπουμ που επανέφερε το Europower στον χάρτη.
Hammerfall – Glory To The Brave
Και αν το “Dreamspace” επανέφερε το Europower στον χάρτη, τότε το “Glory To The Brave” έδωσε το φιλί της ζωής στον κλασσικό heavy metal. Τι όχι; Άποψή μου. Σε μια περίοδο που πέρα από μια χούφτα συγκροτήματα που έπαιζαν αυτό το στυλ, έρχονται οι Hammerfall ξεδιάντροπα και επαναφέρουν την άποψη ότι τα σπαθιά και οι δράκοι είναι cool.
Και γιατί να μην είναι δηλαδή; Το “Glory To The Brave” είναι πιο true από το 95% των άλμπουμ που σήμερα λέμε true. Δίσκος που τσακίζει κόκκαλα, γραμμένος από… deathμεταλάδες (ωχ). Ποιος θα το πίστευε ότι αυτό το άλμπουμ θα ταράξει τα νερά τόσο πολύ, αλλά - το πιο σημαντικό – και ότι θα σπείρει τον καρπό αυτού του ήχου, με αποτέλεσμα χρόνια μετά να ζει το ιδίωμα μια δεύτερη νιότη.
Είναι true άραγε το άλμπουμ; Ναι, είναι. Στην τελική πόσα συγκροτήματα είχαν διασκευάσει μέχρι τότε τους τρισμέγιστους Warlord; Ε; ΕΕ; ΕΕΕ; Τι και αν σαν άλμπουμ περιλαμβάνει ΟΛΑ τα κλισέ του αγαπημένου μας ήχου; Όταν κάτι είναι γραμμένο με αγάπη, όταν κάτι είναι τόσο εμπνευσμένο, δεν μπορεί παρά να βγαίνει προς τα έξω αγνό.
Οι Hammerfall έγιναν δίκαια τεράστιοι, αν και άποψή μου είναι ότι ένα “Glory To The Brave” δεν ξαναέβγαλαν. Ακόμα και σήμερα σαν σχήμα βγάζουν αξιοπρεπείς δουλειές.
Κώστας Κούλης
Joomla Social by OrdaSoft!
