Tonis Sfinos and The Playmates 30-11-2012 Live @ Casual Living, Θεσσαλονίκη
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 04 Δεκεμβρίου 2012 17:17
Μα, καλά δεν τον χορτάσατε; Το τι έχει γίνει με το φαινόμενο Tonis Sfinos δεν μπορεί να εξηγηθεί απλά. Την προηγούμενη σεζόν, πήραμε πολλά δείγματα για να το μελετήσουμε. Μην νομίζατε δηλαδή ότι πήγαμε και τις πέντε- έξι φορές επειδή είμαστε εγωίστριες και θέλουμε να διασκεδάζουμε. Όχι, βέβαια! Ο σκοπός ήταν το γενικό καλό, η παγκόσμια ειρήνη και, κυρίως, να διατυπωθεί μια επιστημονική εξήγηση για το φλέγον ερώτημα: «Μα, καλά, ακόμα δεν βαρέθηκες να πηγαίνεις στο Σφήνο;». Η ερώτηση αυτή δεν απευθυνόταν μόνο σε εμένα προσωπικά, (γκουχ, γκουχ), ούτε στη Χριστίνα (βλ. credit φωτογραφιών Tonis Sfinos), η οποία τώρα που διαβάζει αυτές τις γραμμές σίγουρα με κοροϊδεύει με γνωστικό υφάκι, λες κι αυτή η ίδια δεν έχει ακούσει αυτή την ερώτηση μυριάδες φορές. (Και τώρα μάλλον έχει πνιγεί από μπουκιά κέικ σοκολάτα που έφτιαξε, και βήχει… Συγγνώμη, κοπέλα μου, σε έχω προειδοποιήσει: όχι ποτά και φαγητά στο λάπτοπ, θα το κάψεις.) Η ερώτηση απευθύνεται σε όλους τους τρελαμένους Σαλονικιούς (και όχι μόνο) που κρεμάστηκαν σαν τα τσαμπιά από τους εξώστες του Love casual living, το βράδυ της πρεμιέρας των φετινών εμφανίσεων του Tonis στην πόλη. Ναι, σε σένα με το μπλουζάκι που γράφει από πίσω «…σελώσου!» και στα κορίτσια του fanclub που είναι σε κάθε, μα κάθε, εμφάνιση παρούσες να χορεύουν, στα σκαλιά με τις μαξιλάρες δίπλα από τη σκηνή.Το ότι στο www.noizy.gr αγαπήσαμε όλα όσα σημαίνει το μπουλούκι αυτό από προσωπικότητες που ονομάζεται Tonis Sfinos & the playmates είναι ήδη γνωστό από την προηγούμενη «ανταπόκριση», όπως και την φανταστική εμπειρία της συνέντευξης που είχε ακολούθησε. Αγαπήσαμε το πόσο άμεσο και ειλικρινές κατάφερνε να είναι κάτι το τρανταχτά κιτς, κάτι το τελείως «παράταιρο» με τα συμβατικά δρώμενα της πόλης. Ανεπιτήδευτο, παρόλο που ήταν εντελώς στυλιζαρισμένο, ειδικά σε σκηνική παρουσία, κοστούμια και σκηνοθεσία. Πώς γίνεται κάτι που είναι προσεγμένο μέχρι τελευταίας παγέτας, και με ίδιους διαλόγους, να βγαίνει πάντα διαφορετικό;
Όταν λέω διαφορετικό, εννοώ το στοιχείο του αυθόρμητου που χωράει σε αυτά τα πλαίσια, καθώς δεν πρόκειται για θεατρική παράσταση, αλλά ούτε και για μουσικό live, αλλά ένα υβρίδιο. Και αυτό είναι κάτι που το χρησιμοποιούν υπέρ μας, πιέζοντας το σενάριο και την Playlist από κάθε μεριά, για να βγαίνει κάθε φορά κάτι νέο. Η αγωνία της βραδιάς ήταν να ανακαλύψουμε τι εκπλήξεις έχει μαγειρέψει ο Τόνυ αυτή τη φορά. Ίσως ακούγεται λίγο υπερβολική η απαίτηση να αλλάξει ένα πρόγραμμα- παράσταση που δεν έχει συμπληρώσει καλά-καλά έναν γεμάτο χρόνο. Όμως υπάρχει δεδικασμένο. Μέσα στο καλοκαίρι, κάτι εμφανίσεις καβάλα σε γαϊδουράκια, αντί της παραδοσιακής βέσπας, πέρασαν από το Newsfeed μου στο φατσοβιβλίο. Κρυφοκοίταξα κάποια στιγμή, σαν κάποιος Σέρλοκ Χόλμς, για ίχνη σανού στο διάδρομο από όπου βγαίνει στη σκηνή… Τζίφος… Επίσης ο ασυγκράτητα ερωτύλος Τόνυ δεν έχει αφήσει θηλυκό ήσυχο φέτος και έπρεπα να δούμε, και να εγκρίνουμε μισώντας την σαν ζηλιαρόγατες, την αντίζηλο της Λόλας. Πρώτο δείγμα ανανέωσης, η αλλαγές στα σκηνικά και, πιο βασικό, στο μουσικό πρόγραμμα. Ήταν επόμενο, μιας και οι καλοκαιρινές εμφανίσεις ήταν πιο «κινηματογραφικές» και αφιερωμένες στα σάουντρακ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. *κλαπ-κλείνει το σκηνοθετικό μαυροπινακάκι, και με κιμωλία γράφει: Tonis Sfinos &the playmates, season 2.
Η δυνατή έναρξη και το κέφι που ξεσπάει με το καλημέρα σας, είναι σήμα κατατεθέν πλέον. Χωρίς ζέσταμα χορός, έτσι, για να πάθουμε κράμπα. Το ότι έχει διογκωθεί αυτό το πράγμα και έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις είναι φανερό. Μπήκαμε ένα χώρο που αναγκαστήκαμε να καθίσουμε σε μια αετοφωλιά με κιάλια και οι άνθρωποι κρέμονταν σαν τσαμπιά να παρακολουθήσουν τον Tonis τους. Ναι, ναι, πάλι δεν κάναμε κράτηση. Η δε Χριστίνα, λίγο ακόμα και θα αναγκαζόταν να πατήσει από κεφάλι σε κεφάλι για να βγάλει τις υπέροχες φωτογραφίες της. Ίσως και το έκανε, την έχασα κάποια στιγμή από τα μάτια μου… Την επόμενη φορά πάντως, θα πάρω και μπουκάλα οξυγόνου, μια και όσο κλιματισμό και να έχει ένας χώρος, τουρμπίνες από Boeing 737 να έχει στο ταβάνι, με τόσο κόσμο, ζέστη και καπνό (από τα «βεγγαλικά», την εξάτμιση της βέσπας, κτλ κτλ), δεν σε σώζει τίποτα!Μετά από τόσο καιρό συνεχείς εμφανίσεις, δεν μπορούμε να πούμε ότι πηγαίνοντας στους Tonis sfinos & the Playmates μπαίνεις ανυποψίαστος. Άρα με την «ανταπόκριση» αυτή δε θα σου χαλάσουμε την έκπληξη. Πλέον, μάλλον είσαι από έναν βαθμό μέχρι απόλυτα προετοιμασμένος γι αυτό που θα δεις. Και βοηθάει αυτή η γνώση, μια και μεταφράζεται σε συμπεριφορά τύπου, και μεταφέρω εδώ λόγια φίλης: «Αφού στο τέλος θα κάνουμε που θα κάνουμε κέφι, ας χορέψουμε από τώρα, να μας φτιάξει η διάθεση μια ώρα αρχύτερα.» Προμελετημένο έγκλημα δηλαδή! Με μια δόση αυθυποβολής, ίσως; Αναγκαίας αυθυποβολής, όμως στην σημερινή εποχή.
Το πρόγραμμα, λοιπόν, το ίδιο αγαπημένο με τραγούδια άλλων εποχών, πάντα με το πνεύμα «εφταήμερης εκδρομής» που περιγράψαμε και έξι μήνες πριν (Tonis Sfinos & The Playmates). Εκεί που πίστευες ότι δεν γίνεται να μάθουν, και δεν προλαβαίνουν να παίξουν, περισσότερα από τα καμιά εκατοστή τραγούδια του σφηνορεπερτορίου, *τσουπ* μπαίνει και μία έξτρα ανανεωτική δόση, όχι μόνο των «κινηματογραφικών» αλλά και λάτιν ακουσμάτων, να ενισχύσει το κεφάτο κλίμα. Όσο για τις Playmates, με μια αλλαγή στη σύνθεση φέτος, και μια αλλαγή στην προσωπική κατάσταση του ενός, (άντε, να ζήσετε και βίον ανθόσπαρτον σου ευχόμαστε) νομίζω δεν μπορώ να πω κάτι καλύτερο από την παρομοίωση με χταπόδια που είχα γράψει την προηγούμενη φορά. Αυτό που σκεφτόμουν έντονα κατά τη διάρκεια της βραδιάς ήταν το εξής ερώτημα: «Θα πήγαινες να ακούσεις αυτή την μπάντα αν δεν είχαν τον Τόνυ και τη Λόλα ;» Η απάντηση είναι ναι. Μαζί με τη Βερόνικα,( την Ειρήνη Ψυχράμη των hi-5,θυμάστε;) που προστίθεται στη λίστα με τα φλέρτ του Τόνυ, μια χαρά δένει το σύνολο. Και μιας και μιλάμε για σύνολο και συνολάκια, τα κουστούμια τα λατρέψαμε, (ειδικά το σετάκι Donald Duck Λόλας-Βερόνικας). Πιο υπερβολικά και εκτυφλωτικά από ποτέ, σε εναλλαγές και συνδυασμούς χρωμάτων, ότι πρέπει για σύλληψη από fashion police και ισόβια καταδίκη άνευ αναστολής στα βαθύτερα υπόγεια κάποιας Αμερικανικής αγοράς, και μετά βασανιστηρίων. Καλύτερα το σόου να το αποφύγουν οι ευαίσθητοι σε επιληπτικά επεισόδια, οι ευερέθιστοι fashionistas («μα καλά, πως συνδύασε ΑΥΤΟ TO καλσόν με αυτά τα γάντια, θα τρελαθώ»), emo προσωπικότητες (« Βάλε λίγο Διάφανα Κρίνα* να κάνουμε κέφι» αλλά και οι συνειδητοποιημένοι σοβαρομουντρούχοι που έχουν σκοπό να φιλοσοφήσουν το θέ(α)μα μετά. Όχι, λυπάμαι, δεν πρόκειται να βρείτε λέξη για να σχολιάσετε τι ακριβώς είδατε στο βελούδινο λόμπυ κάποιας αίθουσας κινηματογράφου με πούρο, κονιάκ και συμπάθεια. Αυτό που είδατε σχολιάζεται με γέλια, με τα τακούνια στον ώμο και σιγομουρμούρισμα του «Απόψε σε θέλω», στη στάση για το Ν78, πριν πάς για μπουγάτσα και κακάο.
Δεν περιγράφω άλλο, νομίζω ότι το ‘χουμε… Μια από τα ίδια δηλαδή, εκείνα τα ωραία, θυμάστε; Τότε στον παλιό καιρό, που τα περνούσαμε καλά. Την προηγούμενη άνοιξη, ντε!
*Λατρεύω τα Διάφανα Κρίνα και για κάποιο λόγο νιώθω ότι πρέπει να ζητήσω συγγνώμη που τα χαρακτηρίζω emo, δεν ξέρω γιατί, κάποια ανώτερη μουσική δύναμη θα δρα υποσυνείδητα.
Άννα Καραταγλίδου
Φωτογραφίες : Χριστίνα Κεχαγιά
Φωτογραφίες : Χριστίνα Κεχαγιά
Joomla Social by OrdaSoft!
