Sonata Arctica 22-09-2012 Live @ Logomo Turku, Φιλανδία
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 06 Οκτωβρίου 2012 10:05
Το Τούρκου είναι μια μικρή πόλη στη Δυτική Φινλανδία και απέχει λιγότερο από 200 χιλιόμετρα από το Ελσίνκι γεγονός το οποίο ζημιώνει την πόλη όσον αφορά στους καλλιτέχνες, που την επιλέγουν για συναυλία κατά τη χειμερινή μόνο περίοδο μιας και το καλοκαίρι ένα σημαντικό μέγεθος (ποσοτικό και ποιοτικό) μουσικών συνόλων περνά από το φεστιβάλ του Ruisrock.
Ωστόσο το θετικό του να ζεις στη Φινλανδία είναι ότι τα εγχώρια συγκροτήματα μπορεί κυριολεκτικά εν μια νυκτί να ανακοινώσουν μίνι περιοδεία μέσα στη χώρα, παίζοντας στα πιο απίθανα μέρη. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τους Sonata Arctica οι οποίοι στις 22 Σεπτεμβρίου ήρθαν στο Τούρκου για πρώτη φορά σε κλειστό χώρο μετά από τουλάχιστον δύο χρόνια. Πριν τη συναυλία υπήρχε φυσικά και το αναμενόμενο signing session -ουσιαστικά promo- του καινούριου τους δίσκου, που κυκλοφόρησε νωρίτερα την άνοιξη.
Κάπως έτσι φτάνουμε και στη βραδιά της συναυλίας…
Μαθημένοι από τις συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα αλλά και άλλες συναυλίες στο Ελσίνκι και το Τάμπερε, παίρνουμε το δισάκι μας και πάμε στο Logomo: ένα υπερσύγχρονο συνεδριακό-συναυλιακό κέντρο. Και όχι, δεν εννοώ έναν μεγάλο χώρο όπως το Βελλίδειο στη Θεσσαλονίκη ή κάποια από τις Ολυμπιακές Eγκαταστάσεις στην Αθήνα. Ο χώρος αποτελείται από δύο ξεχωριστά μέρη: το lobby, το οποίο μετατρέπεται και σε μέρος συνεδρίων και εκδηλώσεων, και ένα δεύτερο χώρο ακριβώς δίπλα, που αποτελείται από πολλά καθίσματα, τα οποία ως δια μαγείας συρρικνώνονται για να δημιουργήσουν μια αρκετά μεγάλη πλατεία ικανή να χωρέσει τετραψήφιο αριθμό ατόμων. Όσο για το stage, αυτό ήταν τόσο μεγάλο, ώστε ο ήδη υπάρχων εξοπλισμός του συγκροτήματος για το tour δεν έφτανε να το καλύψει.
Ας επανέλθω όμως σε αυτό που ξεκίνησα να λέω πριν. Παίρνουμε λοιπόν το δισάκι μας, συνηθισμένοι από τις μέχρι τώρα εμπειρίες μας σχετικά με το πώς πάμε σε μια συναυλία και μπαίνουμε στο χώρο με το που ανοίγουν οι πόρτες, δύο ώρες πριν τη συναυλία. Εκτός από καμιά 20ρια κορασίδες, καμιά ντουζίνα περίεργους Φινλανδούς και το προσωπικό του χώρου, τίποτα δε σάλευε. Και φυσικά μπορώ να δεχτώ ότι δύο ώρες πριν πράγματι μπορεί να είναι πολύ νωρίς και το κοινό του Τούρκου δεν είναι τόσο θερμό. Αλλά και 1 ώρα πριν; Και μισή; Και 15 λεπτά; Ήταν αν μη τι άλλο ανησυχητικό: 20:45 και μέσα στο χώρο δεν ήμαστε πάνω από 200 άτομα ... Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Μέσα σε λιγότερο από ένα τέταρτο, ως δια μαγείας, η πλατεία γέμισε σε σημείο που να μην υπάρχει πλέον εμφανές κενό–καρφίτσα έπεφτε πάντως. Στις 21:01 –άργησαν κιόλας- άρχισε η είσοδος των μελών της μπάντας υπό τους ρυθμούς ενός ορχηστρικού κομματιού από τον τελευταίο τους δίσκο, με πρώτο τον Tommy Portimo (drums) και τελευταίο ποιόν άλλον; τον Tony Kakko (front man). Φυσικά το τραγούδι, που άρχισε τη συναυλία ήταν το "Only Τhe Broken Hearts" από το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους, το "Stones Grow Her Name" πράγμα απόλυτα αναμενόμενο μιας και το εν λόγω κομμάτι είναι το πρώτο του δίσκου. Απρόσμενα θετικό γεγονός στη συγκεκριμένη συναυλία ήταν το ότι «ξεφορτώθηκαν» γρήγορα τα κομμάτια του καινούριου άλμπουμ -promo tour ήταν άλλωστε- παίζοντας 7 από τα 12, που περιλαμβάνονται στο "Stones Grow Her Name" σε λιγότερο από μια ώρα. Προφανώς και τραγούδια όπως το "I Have A Right" και "Shitload Of Money", αλλά και το προσωπικά αγαπημένο μου "Alone in Heaven", είναι αμιγώς συναυλιακά κομμάτια τα οποία μάλλον θα συμπεριληφθούν και σε μελλοντικά τους set lists, ωστόσο ο λαός ήθελε τραγούδια από "Unia", "Days of Grays" και "Ecliptica". Kάποια τα άκουσε, κάποια άλλα όχι, ενώ μερικές επιλογές σίγουρα παραξένεψαν και ξάφνιασαν ευχάριστα. Αλλά ας τα πάρουμε ένα ένα.
Προφανώς και από τo set list δεν έλειπε το "Fullmoon", το "Replica" το "Don’t Say A Word" και το "Paid in Full", ενώ ακούσαμε και τραγούδια που σίγουρα δεν περιμέναμε με αποκορύφωμα το "Tallulah", το οποίο ο κόσμος τραγούδησε σχεδόν ολόκληρο a capella. Κατά γενική ομολογία -εμού του ιδίου- το set list ήταν απολύτως χορταστικό και για αυτό ακριβώς το λόγο δεν ενόχλησε το γεγονός ότι δεν ακούσαμε κομμάτια όπως το "Letter To Dana" ή το "Flag In The Ground".
Σχετικά με την σκηνική παρουσία τώρα, αυτή ήταν λίγο πολύ δεδομένη για κάποιον που ξέρει τους Sonata Arctica με τη διαφορά ότι όλοι τους, πλην του Elias, εμφανίστηκαν κουρεμένοι. Ο Tony Kakko (front man), ως γνωστός αστειάτορας και «καραγκιοζάκος» σε ρόλο entertainer, όργωνε ασταμάτητα το Stage από πάνω μέχρι κάτω και από πέρα μέχρι δώθε, με πολύ καλή διάθεση, χοροπηδώντας πολλές φορές ωσάν το κατσίκι, ποζάροντας στις φωτογραφικές μηχανές της πρώτης σειράς (ναι, ήταν και η δική μου μια εξ’ αυτών) ενώ παράλληλα έλεγε αστείες ιστορίες ανάμεσα στα τραγούδια κάνοντας τους Φινλανδούς να λύνονται στα γέλια (εμείς δεν είχαμε ιδέα περί τίνος πρόκειται). Προχωρώντας, ο Marko Paasikoski (Bass) ήταν καλός, αλλά άνοστος, ενώ τη δουλειά του δίχως κάτι το ιδιαίτερο έκανε και ο Tommy Portimo (drums). Σε μεγάλα κέφια ο Elias Viljanen (guitars) –του οποίου η πένα κοσμεί πλέον το γραφείο μου- ενώ μάλλον αρνητική εντύπωση έκανε ο Henrik Klingenberg (keyboards), αφού ενώ τεχνικά, ή καλύτερα μουσικά, ήταν άριστος –δικαιώνοντας όσους τον συμπεριλαμβάνουν στους κορυφαίους keyboard players- φαινόταν όμως σαν να έκανε αγγαρεία πάνω στη σκηνή κάτι που είναι ανεπίτρεπτο –προσωπική άποψη- για έναν καλλιτέχνη τέτοιου βεληνεκούς ιδιαίτερα όταν παίζει στη χώρα του σε ένα συναυλιακό χώρο που είναι γεμάτος με κόσμο. Και από τη σκηνική παρουσία στη σκηνή. Στο φετινό tour οι Sonata Arctica διάλεξαν ένα περίεργο στήσιμο: Η σκηνή ήταν στημένη σε δύο επίπεδα (πάνω και κάτω) με μια μικρή, αλλά πλατιά, σκάλα να τα ενώνει. Στο πίσω (πάνω μέρος) βρισκόταν τα Keyboards (αριστερά) και τα Drums (δεξιά) κάτι που κατά τη γνώμη μου αδικούσε και τα δύο όργανα, ενώ μπροστά (κάτω) είχαν τοποθετηθεί το μικρόφωνο (στη μέση), οι κιθάρες (αριστερά) και το μπάσο (δεξιά). Σε κάποια στιγμή –φαίνεται πως είναι η αγάπη που τους έγινε συνήθεια- άφησαν το όργανο που έκαστος παίζει κατά μέρος, έπιασαν τις κιθάρες και έπαιξαν μερικά κομματάκια σε ακουστικές εκδόσεις κάτι το οποίο πράττουν κι άλλοι τελευταία (βλέπε Nightwish). Το αστείο του πράγματος είναι ότι κιθάρα έπιασε και ο Kakko, ο οποίος έχει δηλώσει πως δεν ξέρει να παίζει ουσιαστικά το συγκεκριμένο όργανο πέρα από μερικά ακόρντα με αποτέλεσμα να τραγουδά και να κάνει πως παίζει με τους υπόλοιπους ενώ η κιθάρα του δεν ήταν καν συνδεδεμένη. Προσωπικά το εξέλαβα ως αυτό-σαρκασμό (παρά ως cheating του ίδιου), και ως τέτοιο το παραθέτω. Γενικώς η συναυλία έμοιαζε σε πολλά σημεία με το Live DVD που έβαλε η μπάντα πριν από ένα χρόνο περίπου (Alive in Finland) οπότε αν θέλετε να πάρετε μια οπτικοακουστική γεύση θα πρότεινα να ψάξετε να το βρείτε και να δείτε αποσπάσματα αν όχι όλο.
Στο σύνολό της επρόκειτο για μια αξιοπρεπέστατη συναυλία σε ένα γεμάτο από κόσμο πολύ όμορφο χώρο. Με δεδομένη την αστείρευτη ενέργεια και φοβερή φωνή του Tony, το ενθουσιώδες –που πρέπει να ομολογήσω ότι τραγουδούσε μαζί με τον Kakko στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας- αν μη τι άλλο κοινό και την γεμάτη εναλλαγές, πλούσια set list, η 1 ώρα και 45 λεπτά που έπαιξαν σίγουρα άξιζε τα 30 ευρώ που δώσαμε για να δούμε τους εν λόγω κυρίους. Στην ερώτηση αν θα μπορούσε να είναι καλύτερη η συναυλία, η απάντηση είναι σίγουρα. Η ίδια όμως είναι και η απάντηση στην ερώτηση αν θα ξαναπήγαινα …
Aνταπόκριση & Φωτογραφίες : Άγγελος Εμμανουηλίδης
Joomla Social by OrdaSoft!
