AthensRocks: Slayer, Rotting Christ, Leprous, Suicidal Angels LiVE
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : Τετάρτη, 17 Ιουλίου 2019 20:44
Οι Slayer, το μεγαλύτερο Thrash Metal συγκρότημα ΟΛΩΝ των εποχών, φτάνει στο τέλος της διαδρομής του. Λίγους μήνες πριν γιορτάσουν τα σαράντα τους χρόνια σ’ αυτό τον πλανήτη, είπαν να το γυρίσουν απ’ άκρη σ’ άκρη και μετά να πάνε στο καλό. Η περιοδεία-επίλογος περνάει και από τη χώρα μας και οι Σφαγείς, οι οποίοι θα επιστρέψουν στις ΗΠΑ για τα επινίκια και το οριστικό αντίο, πέρασαν μια βόλτα από τη γη των θεών για να την καταστρέψουν!
Η γιορτή ανοίγει με τους Suicidal Angels. Πριν αναφερθώ στα παιδιά μας, να πω ότι το billing είναι τουλάχιστον ονειρεμένο. Τέσσερις υπέροχες μπάντες, όλες τους μία και μία και ένας χώρος που σέβεται το κοινό. Καλός κλιματισμός, εύκολη πρόσβαση και ανετότατη η είσοδος. Το κοινό μας τα χάλασε λιγάκι με το «θεριακλίκι» του και την εμμονή του να επιμένει να κολλήσει το σπασμένο γυαλί. Άλλη κουβέντα αυτή όμως… Πάμε στην ουσία.
Η μπαντάρα που ακούει στο όνομα Suicidal Angels λοιπόν μπουκάρει και εδώ πλέον δεν σώζουν ούτε οι ζώνες ασφαλείας σε ράλι. Έτοιμοι να εξαπολύσουν το καινούργιο πόνημά τους στον κόσμο, το ολοκαίνουργιο άλμπουμ τους με τίτλο “Years Of Aggression”, οι Άγγελοι παίζουν έτσι όπως ξέρουν, όπως αγαπούν, όπως τέρπονται, όπως θέλουν. Η σκηνή είναι τεράστια και ευνοεί το πάνω-κάτω και το κοινό ανταποκρίνεται πολύ θερμά. Πολύ χτύπημα, πολύ κοπάνημα και άψογη σκηνική παρουσία, παρέα με κομμάτια που στραμπούληξαν εκατοντάδες σβέρκους ένθεν κακείθεν. Η ευχή να επιστρέψουν στην Ελλάδα για ένα headline κουμάντο είναι ευχή όλων μας και εμείς θα ανανεώσουμε το ραντεβού για την παρουσίαση του νέου παιδιού τους.
Apokathilosis, Bloodbath, Front Gate, Born of Hate, Eternally to Suffer, Bleeding Holocaust, Seed of Evil, Endless War, Moshing Crew, Capital of War
Στη συνέχεια εμφανίζονται οι Leprous. Οι Νορβηγοί είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο για το αποψινό συνοικέσιο, πλην όμως κανείς δεν λέει όχι σε ένα πραγματικά εκπληκτικό σχήμα σαν αυτό εδώ. Λυρισμός, prog από άλλη διάσταση, μοτίβα που παραπέμπουν σε όλα τα μεγάλα σχήματα του χώρου και αισθητική που θα έκανε τον Andy Tillison να χαμογελάσει με όλο του το είναι. Η πλέον πρόσφατη δουλειά τους κυκλοφόρησε πρόπερσι, οι ίδιοι είναι πάντα ευπρόσδεκτοι στη χώρα μας και ο κόσμος που τους ακολουθεί πάντα χαίρεται να τους αποθεώνει στη σκηνή. Πραγματικά σαγηνευτικοί!
Bonneville, Stuck, The Flood, From the Flame, Illuminate, The Valley, The Price, Mirage, Third Law
Έχει πάει οκτώ παρά δέκα, ε; Το τεράστιο backdrop με το εξώφυλλο του “The Heretics” βρίσκεται στη θέση του και οι Rotting Christ πατούν τη σκηνή της μπασκεταρένας. Ο Σάκης Τόλης, ίσως ο πιο αναγνωρίσιμος Έλληνας στο Μέταλ, ετοιμάζεται να πει το πρώτο από τα άπειρα ευχαριστώ που θα συνόδευαν τη βραδιά. Στα τύμπανα βρίσκεται ο αδελφός και Διόσκουρός του, ο Θέμης, ένα θηρίο πίσω από τα τύμπανα. Καταιγιστικός, κλινικά τέλειος και οριστής των ταχυτήτων, ο άνθρωπος-ραχοκοκαλιά δίνει το ρυθμό όπως πρέπει. Οι άρτι αφιχθέντες στο σχήμα, ο Γιάννης Καλαμάτας στην κιθάρα και ο Σταμάτης Πετράκος στο μπάσο, πέρα από το γεγονός ότι διαθέτουν αμφότεροι έξοχη σκηνική εμφάνιση και παρουσία, δείχνουν πόσο ταγμένοι είναι σε αυτό που εδώ και δεκαετίες κοινωνεί ο Σάκης στο Μέταλ. Μία μπάντα σοβαρή, απόλυτα επαγγελματική αλλά και απόλυτα ζωώδης στα LiVE της. Τα pit άνοιγαν το ένα μετά το άλλο και ο κόσμος κοπανιόταν ξανά και ξανά.
Η γιορτή ανοίγει με τους Suicidal Angels. Πριν αναφερθώ στα παιδιά μας, να πω ότι το billing είναι τουλάχιστον ονειρεμένο. Τέσσερις υπέροχες μπάντες, όλες τους μία και μία και ένας χώρος που σέβεται το κοινό. Καλός κλιματισμός, εύκολη πρόσβαση και ανετότατη η είσοδος. Το κοινό μας τα χάλασε λιγάκι με το «θεριακλίκι» του και την εμμονή του να επιμένει να κολλήσει το σπασμένο γυαλί. Άλλη κουβέντα αυτή όμως… Πάμε στην ουσία.
Η μπαντάρα που ακούει στο όνομα Suicidal Angels λοιπόν μπουκάρει και εδώ πλέον δεν σώζουν ούτε οι ζώνες ασφαλείας σε ράλι. Έτοιμοι να εξαπολύσουν το καινούργιο πόνημά τους στον κόσμο, το ολοκαίνουργιο άλμπουμ τους με τίτλο “Years Of Aggression”, οι Άγγελοι παίζουν έτσι όπως ξέρουν, όπως αγαπούν, όπως τέρπονται, όπως θέλουν. Η σκηνή είναι τεράστια και ευνοεί το πάνω-κάτω και το κοινό ανταποκρίνεται πολύ θερμά. Πολύ χτύπημα, πολύ κοπάνημα και άψογη σκηνική παρουσία, παρέα με κομμάτια που στραμπούληξαν εκατοντάδες σβέρκους ένθεν κακείθεν. Η ευχή να επιστρέψουν στην Ελλάδα για ένα headline κουμάντο είναι ευχή όλων μας και εμείς θα ανανεώσουμε το ραντεβού για την παρουσίαση του νέου παιδιού τους.
Apokathilosis, Bloodbath, Front Gate, Born of Hate, Eternally to Suffer, Bleeding Holocaust, Seed of Evil, Endless War, Moshing Crew, Capital of War
Στη συνέχεια εμφανίζονται οι Leprous. Οι Νορβηγοί είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο για το αποψινό συνοικέσιο, πλην όμως κανείς δεν λέει όχι σε ένα πραγματικά εκπληκτικό σχήμα σαν αυτό εδώ. Λυρισμός, prog από άλλη διάσταση, μοτίβα που παραπέμπουν σε όλα τα μεγάλα σχήματα του χώρου και αισθητική που θα έκανε τον Andy Tillison να χαμογελάσει με όλο του το είναι. Η πλέον πρόσφατη δουλειά τους κυκλοφόρησε πρόπερσι, οι ίδιοι είναι πάντα ευπρόσδεκτοι στη χώρα μας και ο κόσμος που τους ακολουθεί πάντα χαίρεται να τους αποθεώνει στη σκηνή. Πραγματικά σαγηνευτικοί!
Bonneville, Stuck, The Flood, From the Flame, Illuminate, The Valley, The Price, Mirage, Third Law
Έχει πάει οκτώ παρά δέκα, ε; Το τεράστιο backdrop με το εξώφυλλο του “The Heretics” βρίσκεται στη θέση του και οι Rotting Christ πατούν τη σκηνή της μπασκεταρένας. Ο Σάκης Τόλης, ίσως ο πιο αναγνωρίσιμος Έλληνας στο Μέταλ, ετοιμάζεται να πει το πρώτο από τα άπειρα ευχαριστώ που θα συνόδευαν τη βραδιά. Στα τύμπανα βρίσκεται ο αδελφός και Διόσκουρός του, ο Θέμης, ένα θηρίο πίσω από τα τύμπανα. Καταιγιστικός, κλινικά τέλειος και οριστής των ταχυτήτων, ο άνθρωπος-ραχοκοκαλιά δίνει το ρυθμό όπως πρέπει. Οι άρτι αφιχθέντες στο σχήμα, ο Γιάννης Καλαμάτας στην κιθάρα και ο Σταμάτης Πετράκος στο μπάσο, πέρα από το γεγονός ότι διαθέτουν αμφότεροι έξοχη σκηνική εμφάνιση και παρουσία, δείχνουν πόσο ταγμένοι είναι σε αυτό που εδώ και δεκαετίες κοινωνεί ο Σάκης στο Μέταλ. Μία μπάντα σοβαρή, απόλυτα επαγγελματική αλλά και απόλυτα ζωώδης στα LiVE της. Τα pit άνοιγαν το ένα μετά το άλλο και ο κόσμος κοπανιόταν ξανά και ξανά.
Ο Σάκης έλεγε και ξανάλεγε ευχαριστώ, προλόγιζε και έπαιζε και ξανά τα ίδια. Μήπως να πάρουμε και μερικά μαθήματα από αυτό τον άνθρωπο, όσον αφορά το σεβασμό του μουσικού για το κοινό; Δεν υπήρξε κομμάτι που να μην έγινε χαμός. Σύμμαχος και ο ήχος βέβαια. Το timeline έτρεξε με άρτιο τρόπο και ο κόσμος χάρηκε ακόμα μια μεγαλειώδη εμφάνιση ενός σχήματος που η κλάση του και το υψηλότατο επίπεδό του είναι συνυφασμένα με τις σκηνές του πλανήτη μας.
Hallowed Be Thy Name, Kata ton Demona Eautou, Fire, God and Fear, Elthe Kyrie, Apage Satana, Dies Irae, The Forest of N'Gai, Societas Satanas (από Thou Art Lord), King of a Stellar War, In Yumen-Xibalba, Grandis Spiritus Diavolos, Non Serviam
Νομίζω ότι το ρολόι δείχνει εννιά και τριάντα ένα… Και νομίζω ότι ήλθε η ώρα για την τελευταία εμφάνιση των Slayer επί ελληνικής γης. Η τετράδα παρατάσσεται και η εμβληματική φιγούρα του Tom Araya βρίσκεται ακριβώς στη μέση της θεόρατης σκηνής. Όταν δίδεται η εκκίνηση, όλοι στο κοινό δείχνουν και αποδέχονται αξιωματικά πως αυτή εδώ η βραδιά ανήκει δικαιωματικά στους Αμερικάνους. Με σπουδαίο ήχο, με την καλύτερη των διαθέσεων και με το υλικό που τους έκανε από τις μεγαλύτερες εξτραβαγκάνζες στο ακραίο Μέταλ, οι Slayer καρφώνουν το κοινό με την τρίαινα ενός διαβόλου που είναι στην ουσία ένας άνθρωπος με φαντασία…
Σε κάθε κομμάτι ανοίγει ένα όλο και πιο μεγάλο pit. Σε κάθε κομμάτι σπάνε όλο και περισσότερα άλατα από το χτύπημα. Στο άκουσμα των “Black Magic”, “Evil Has No Boundaries”, “South Of Heaven” και πολλών πολλών ακόμα, δεν γίνεται να μην ενδώσεις. Ο Kerry King οργώνει και γδέρνει, ο Gary Holt είναι αξιότατος και μπράβο του για την εν γένει παρουσία του και ο Paul Bostaph είναι απλά ένας εξαιρετικός drummer. Ναι, μας έλειψε ο «άλλος», αλλά μόνο για λόγους συμβολισμού. Εκείνος έπρεπε να κάθεται στα τύμπανα στην τελευταία περιοδεία της μπάντας. Αλλά…
Οι τελευταίες στιγμές, μετά το πέρας του “Angel Of Death”, ανήκουν στις ψυχές μας και μόνο σ’ αυτές. Για πάντα. Ο Araya πίσω από το μικρόφωνο χαζεύει το κοινό. Τα λεπτά περνούν. Εκείνος μένει εκεί, απέναντί μας… Standing ovation από τον κόσμο. Ο μπροστάρης βγάζει ένα χαρτάκι. Ευχαριστεί στα ελληνικά. Συνεχίζει στα ελληνικά. «Θα μου λείψετε»… Ευχαριστεί στα αγγλικά. Τελευταία λέξη του… «Αντίο»… στα ελληνικά. Ο κόσμος συγκινείται. Ο Araya με πάει βόλτα πίσω στα 1996, όταν τσάκιζε με τη μουσική του, όταν ξετρέλαινε και μένα, που ΔΕΝ είμαι οπαδός του ακραίου ήχου και στη συνέχεια ρωτούσε με τον πιο ήπιο τρόπο που υπάρχει. «Όλα εντάξει; Περνάτε καλά; Διασκεδάζετε»; Θα μας λείψεις, ρε σιχαμένε! Θα μας λείψεις, εντάξει;
Κώστας Κούλης
Για τις μαγικές φωτό φταίει ΜΟΝΟ η κυρία Χριστίνα Αλώση
Repentless, Evil Has No Boundaries, World Painted Blood, Postmortem, Hate Worldwide, War Ensemble, Gemini, Disciple, Mandatory Suicide, Chemical Warfare, Temptation, Born of Fire, Seasons in the Abyss, Hell Awaits, South of Heaven, Raining Blood, Black Magic, Dead Skin Mask, Angel of Death
Hallowed Be Thy Name, Kata ton Demona Eautou, Fire, God and Fear, Elthe Kyrie, Apage Satana, Dies Irae, The Forest of N'Gai, Societas Satanas (από Thou Art Lord), King of a Stellar War, In Yumen-Xibalba, Grandis Spiritus Diavolos, Non Serviam
Νομίζω ότι το ρολόι δείχνει εννιά και τριάντα ένα… Και νομίζω ότι ήλθε η ώρα για την τελευταία εμφάνιση των Slayer επί ελληνικής γης. Η τετράδα παρατάσσεται και η εμβληματική φιγούρα του Tom Araya βρίσκεται ακριβώς στη μέση της θεόρατης σκηνής. Όταν δίδεται η εκκίνηση, όλοι στο κοινό δείχνουν και αποδέχονται αξιωματικά πως αυτή εδώ η βραδιά ανήκει δικαιωματικά στους Αμερικάνους. Με σπουδαίο ήχο, με την καλύτερη των διαθέσεων και με το υλικό που τους έκανε από τις μεγαλύτερες εξτραβαγκάνζες στο ακραίο Μέταλ, οι Slayer καρφώνουν το κοινό με την τρίαινα ενός διαβόλου που είναι στην ουσία ένας άνθρωπος με φαντασία…
Σε κάθε κομμάτι ανοίγει ένα όλο και πιο μεγάλο pit. Σε κάθε κομμάτι σπάνε όλο και περισσότερα άλατα από το χτύπημα. Στο άκουσμα των “Black Magic”, “Evil Has No Boundaries”, “South Of Heaven” και πολλών πολλών ακόμα, δεν γίνεται να μην ενδώσεις. Ο Kerry King οργώνει και γδέρνει, ο Gary Holt είναι αξιότατος και μπράβο του για την εν γένει παρουσία του και ο Paul Bostaph είναι απλά ένας εξαιρετικός drummer. Ναι, μας έλειψε ο «άλλος», αλλά μόνο για λόγους συμβολισμού. Εκείνος έπρεπε να κάθεται στα τύμπανα στην τελευταία περιοδεία της μπάντας. Αλλά…
Οι τελευταίες στιγμές, μετά το πέρας του “Angel Of Death”, ανήκουν στις ψυχές μας και μόνο σ’ αυτές. Για πάντα. Ο Araya πίσω από το μικρόφωνο χαζεύει το κοινό. Τα λεπτά περνούν. Εκείνος μένει εκεί, απέναντί μας… Standing ovation από τον κόσμο. Ο μπροστάρης βγάζει ένα χαρτάκι. Ευχαριστεί στα ελληνικά. Συνεχίζει στα ελληνικά. «Θα μου λείψετε»… Ευχαριστεί στα αγγλικά. Τελευταία λέξη του… «Αντίο»… στα ελληνικά. Ο κόσμος συγκινείται. Ο Araya με πάει βόλτα πίσω στα 1996, όταν τσάκιζε με τη μουσική του, όταν ξετρέλαινε και μένα, που ΔΕΝ είμαι οπαδός του ακραίου ήχου και στη συνέχεια ρωτούσε με τον πιο ήπιο τρόπο που υπάρχει. «Όλα εντάξει; Περνάτε καλά; Διασκεδάζετε»; Θα μας λείψεις, ρε σιχαμένε! Θα μας λείψεις, εντάξει;
Κώστας Κούλης
Για τις μαγικές φωτό φταίει ΜΟΝΟ η κυρία Χριστίνα Αλώση
Repentless, Evil Has No Boundaries, World Painted Blood, Postmortem, Hate Worldwide, War Ensemble, Gemini, Disciple, Mandatory Suicide, Chemical Warfare, Temptation, Born of Fire, Seasons in the Abyss, Hell Awaits, South of Heaven, Raining Blood, Black Magic, Dead Skin Mask, Angel of Death
Joomla Social by OrdaSoft!
