Rock Fest Barcelona - Ημέρα δεύτερη
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 23 Ιουλίου 2019 08:06
Rock Fest Barcelona - Ημέρα δεύτερη - Παρασκευή 5 Ιούλιου 2019
Μετά τις εξαιρετικές εντυπώσεις που μας άφησε η πρώτη ημέρα, ανυπομονούσαμε για τη συνέχεια. Το πρόγραμμα της Παρασκευής ήταν πολλά υποσχόμενο, με ονόματα όπως αυτά των Beast In Black, Gamma Ray, Thunder, Candlemass και headliners τους θρυλικούς ZZ Top και το Michael Schenker. Ξύπνημα νωρίς λοιπόν, μπάνιο, ενισχυμένο πρωινό και γρήγορα δρόμο για το Can Zam. Οι πόρτες ήταν προγραμματισμένο να ανοίξουν στις 13:30, πράγμα που έγινε κανονικά. Αφού κάναμε μια βόλτα από το Market place και το official merch προς εκπλήρωση και κάποιων παραγγελιών, πιάσαμε θέση μέσα στο λιοπύρι, 36 βαθμούς εκείνη την ώρα, για να δούμε μια πολυσυζητημένη μπάντα να ξεκινά την ημέρα…
BEAST IN BLACK (14:30 – 15:30)
Για τους Beast In Black και τους Battle Beast, απ’ τους οποίους προέκυψαν οι πρώτοι, έχω ακούσει τα χίλια μύρια όσα. Άλλοι λατρεύουν αμφότερους να τους μισούν, άλλοι τους λατρεύουν (σ.ε.υ.: αμφότεροι μέγιστοι νταλκάδες ήτοι λατρεύουμε να λατρεύουμε). Οι Beast In Black λοιπόν προστέθηκαν στο billing κατόπιν απαίτησης των επισκεπτών του festival, αφού συγκέντρωσαν τις περισσότερες ψήφους στα ερωτηματολόγια που συμπληρώνει το κοινό για τις μπάντες που επιθυμεί να δει. Ακριβώς στις 14:30 λοιπόν ο Anton Kabanen, ο δικός μας Γιάννης Παπαδόπουλος και τα υπόλοιπα μέλη των Beast In Black εφορμούν στη stage fest και ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν στο πλήθος κόσμου που έχει συγκεντρώσει και στην υποδοχή που τυγχάνουν. Παίρνοντας μεγαλύτερη ώθηση και αψηφώντας το λιοπύρι, πραγματικά δεν άφησαν εκατοστό της σκηνής απάτητο! Απίστευτα δεμένοι και με σύμμαχο τον εξαιρετικό ήχο, απέδωσαν καταπληκτικά, ξεσήκωναν συνεχώς τον κόσμο, κάρφωσαν τα “μεγάλα” ρεφρέν τους σε κάθε κεφάλι και πρόσθεσαν αρκετές εκατοντάδες οπαδών. Πραγματικά μεγάλη εμφάνιση και του χρόνου, που σίγουρα θα τους ξανακαλέσουν στο Rockfest, δεν θα είναι η εναρκτήρια μπάντα. Τρία μηδέν από τα αποδυτήρια και εντελώς Crazy, Mad και Insane!
Cry Οut For A Hero, Unlimited Sin, Beast In Black, Eternal Fire, The Fifth Angel, Born Again, Die By The Blade, Crazy, Mad, Insane, Sweet True Lies, From Hell With Love, Blind And Frozen, End Of The World
Μετά τις εξαιρετικές εντυπώσεις που μας άφησε η πρώτη ημέρα, ανυπομονούσαμε για τη συνέχεια. Το πρόγραμμα της Παρασκευής ήταν πολλά υποσχόμενο, με ονόματα όπως αυτά των Beast In Black, Gamma Ray, Thunder, Candlemass και headliners τους θρυλικούς ZZ Top και το Michael Schenker. Ξύπνημα νωρίς λοιπόν, μπάνιο, ενισχυμένο πρωινό και γρήγορα δρόμο για το Can Zam. Οι πόρτες ήταν προγραμματισμένο να ανοίξουν στις 13:30, πράγμα που έγινε κανονικά. Αφού κάναμε μια βόλτα από το Market place και το official merch προς εκπλήρωση και κάποιων παραγγελιών, πιάσαμε θέση μέσα στο λιοπύρι, 36 βαθμούς εκείνη την ώρα, για να δούμε μια πολυσυζητημένη μπάντα να ξεκινά την ημέρα…
BEAST IN BLACK (14:30 – 15:30)
Για τους Beast In Black και τους Battle Beast, απ’ τους οποίους προέκυψαν οι πρώτοι, έχω ακούσει τα χίλια μύρια όσα. Άλλοι λατρεύουν αμφότερους να τους μισούν, άλλοι τους λατρεύουν (σ.ε.υ.: αμφότεροι μέγιστοι νταλκάδες ήτοι λατρεύουμε να λατρεύουμε). Οι Beast In Black λοιπόν προστέθηκαν στο billing κατόπιν απαίτησης των επισκεπτών του festival, αφού συγκέντρωσαν τις περισσότερες ψήφους στα ερωτηματολόγια που συμπληρώνει το κοινό για τις μπάντες που επιθυμεί να δει. Ακριβώς στις 14:30 λοιπόν ο Anton Kabanen, ο δικός μας Γιάννης Παπαδόπουλος και τα υπόλοιπα μέλη των Beast In Black εφορμούν στη stage fest και ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν στο πλήθος κόσμου που έχει συγκεντρώσει και στην υποδοχή που τυγχάνουν. Παίρνοντας μεγαλύτερη ώθηση και αψηφώντας το λιοπύρι, πραγματικά δεν άφησαν εκατοστό της σκηνής απάτητο! Απίστευτα δεμένοι και με σύμμαχο τον εξαιρετικό ήχο, απέδωσαν καταπληκτικά, ξεσήκωναν συνεχώς τον κόσμο, κάρφωσαν τα “μεγάλα” ρεφρέν τους σε κάθε κεφάλι και πρόσθεσαν αρκετές εκατοντάδες οπαδών. Πραγματικά μεγάλη εμφάνιση και του χρόνου, που σίγουρα θα τους ξανακαλέσουν στο Rockfest, δεν θα είναι η εναρκτήρια μπάντα. Τρία μηδέν από τα αποδυτήρια και εντελώς Crazy, Mad και Insane!
Cry Οut For A Hero, Unlimited Sin, Beast In Black, Eternal Fire, The Fifth Angel, Born Again, Die By The Blade, Crazy, Mad, Insane, Sweet True Lies, From Hell With Love, Blind And Frozen, End Of The World
THUNDER (15:35 – 16:35)
Με το κεφάλι να κουδουνίζει από την εμφάνιση των Beast In Black, λίγα βήματα δεξιά και έτοιμοι για το show των αγαπημένων Thunder, μια μπάντα που προσωπικά αδημονούσα να δω για πρώτη φορά. Με το θερμόμετρο να μη λέει να ξεκολλήσει από τους 36, η πλειοψηφία του κόσμου προτίμησε να βρει κάποιον ίσκιο ή να πιει καμιά μπύρα. Αυτό δεν πτόησε βέβαια τους Danny Bowes (φωνητικά), Luke Morley (κιθάρες), Ben Matthews (κιθάρες – keyboards), Chris Childs (μπάσο) και Gary "Harry" James (ντραμς) να ξεκινήσουν δυναμικότατα το show τους με το “Loser” από το “Shooting At The Sun” άλμπουμ του 2003 και πραγματικά όλοι σκεφτήκαμε πόσο θέλαμε να πυροβολήσουμε τον ήλιο εκείνη τη στιγμή. Απλό σκηνικό, με μια σειρά ενισχυτών και ένα τεράστιο λογότυπο της μπάντας να δεσπόζει πίσω, πολύ καλός ήχος, “αέρας” μεγάλης μπάντας που έχει φάει τα φεστιβάλ και τις αρένες με το κουτάλι, η φωνή του Danny Bowes σε εξαιρετική κατάσταση παρά το πέρασμα του χρόνου, η συνολική απόδοση της μπάντας να αγγίζει τα επίπεδα στούντιο ηχογραφήσεων. Αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά της άκρως απολαυστικής τους εμφάνισης, παρά τη μικρή συμμετοχή του κόσμου. Θα ήθελα σίγουρα περισσότερα τραγούδια και το “Love Walked In” αλλά… ΟΚ.
Να αναφέρω δύο σημαντικά περιστατικά κατά την εμφάνιση των Thunder. Το πρώτο ήταν όταν ο κιθαρίστας Luke Morley ξεκίνησε να μιλά στο κοινό και έκανε ένα σχόλιο ότι δεν καταλαβαίνει την κατάσταση περί Ισπανίας και Καταλονίας, με τον Danny Bowes να τον “επαναφέρει αμέσως στην τάξη” και το Morley να το μαζεύει αμέσως και να ζητά συγνώμη. Το δεύτερο αποτέλεσε το πρώτο ευτράπελο του festival. Καθώς το show των Thunder βάδιζε προς την ολοκλήρωσή του, στη διπλανή σκηνή ετοιμαζόταν η εμφάνιση των Rage με την Barcelona Rock Orchestra. Ο μαέστρος της ορχήστρας θεώρησε σκόπιμο να κάνει μια μικρή πρόβα, με αποτέλεσμα να ακούμε Thunder υπό την συνοδεία συμφωνικής (Back Street Symphony?). Ο κόσμος άρχισε να γιουχάρει και να ζητάει να σταματήσουν, ο Danny Bowes ζήτησε να βγάλουν το σκασμό, αγνοήθηκε, αναγκάστηκε να περάσει δίπλα και να ζητήσει να σταματήσουν ώστε να μπορέσει η μπάντα του να ολοκληρώσει την εμφάνισή της, πράγμα που έγινε με τις απαραίτητες συγνώμες και εξηγήσεις.
Loser, Higher Ground, On The Radio, Backstreet Symphony, The Devil Made Me Do It, In Another Life, I Love You More Than Rock 'n' Roll, Serpentine, Dirty Love.
Με το κεφάλι να κουδουνίζει από την εμφάνιση των Beast In Black, λίγα βήματα δεξιά και έτοιμοι για το show των αγαπημένων Thunder, μια μπάντα που προσωπικά αδημονούσα να δω για πρώτη φορά. Με το θερμόμετρο να μη λέει να ξεκολλήσει από τους 36, η πλειοψηφία του κόσμου προτίμησε να βρει κάποιον ίσκιο ή να πιει καμιά μπύρα. Αυτό δεν πτόησε βέβαια τους Danny Bowes (φωνητικά), Luke Morley (κιθάρες), Ben Matthews (κιθάρες – keyboards), Chris Childs (μπάσο) και Gary "Harry" James (ντραμς) να ξεκινήσουν δυναμικότατα το show τους με το “Loser” από το “Shooting At The Sun” άλμπουμ του 2003 και πραγματικά όλοι σκεφτήκαμε πόσο θέλαμε να πυροβολήσουμε τον ήλιο εκείνη τη στιγμή. Απλό σκηνικό, με μια σειρά ενισχυτών και ένα τεράστιο λογότυπο της μπάντας να δεσπόζει πίσω, πολύ καλός ήχος, “αέρας” μεγάλης μπάντας που έχει φάει τα φεστιβάλ και τις αρένες με το κουτάλι, η φωνή του Danny Bowes σε εξαιρετική κατάσταση παρά το πέρασμα του χρόνου, η συνολική απόδοση της μπάντας να αγγίζει τα επίπεδα στούντιο ηχογραφήσεων. Αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά της άκρως απολαυστικής τους εμφάνισης, παρά τη μικρή συμμετοχή του κόσμου. Θα ήθελα σίγουρα περισσότερα τραγούδια και το “Love Walked In” αλλά… ΟΚ.
Να αναφέρω δύο σημαντικά περιστατικά κατά την εμφάνιση των Thunder. Το πρώτο ήταν όταν ο κιθαρίστας Luke Morley ξεκίνησε να μιλά στο κοινό και έκανε ένα σχόλιο ότι δεν καταλαβαίνει την κατάσταση περί Ισπανίας και Καταλονίας, με τον Danny Bowes να τον “επαναφέρει αμέσως στην τάξη” και το Morley να το μαζεύει αμέσως και να ζητά συγνώμη. Το δεύτερο αποτέλεσε το πρώτο ευτράπελο του festival. Καθώς το show των Thunder βάδιζε προς την ολοκλήρωσή του, στη διπλανή σκηνή ετοιμαζόταν η εμφάνιση των Rage με την Barcelona Rock Orchestra. Ο μαέστρος της ορχήστρας θεώρησε σκόπιμο να κάνει μια μικρή πρόβα, με αποτέλεσμα να ακούμε Thunder υπό την συνοδεία συμφωνικής (Back Street Symphony?). Ο κόσμος άρχισε να γιουχάρει και να ζητάει να σταματήσουν, ο Danny Bowes ζήτησε να βγάλουν το σκασμό, αγνοήθηκε, αναγκάστηκε να περάσει δίπλα και να ζητήσει να σταματήσουν ώστε να μπορέσει η μπάντα του να ολοκληρώσει την εμφάνισή της, πράγμα που έγινε με τις απαραίτητες συγνώμες και εξηγήσεις.
Loser, Higher Ground, On The Radio, Backstreet Symphony, The Devil Made Me Do It, In Another Life, I Love You More Than Rock 'n' Roll, Serpentine, Dirty Love.
RAGE & Barcelona Rock Orchestra (16:40 – 17:40)
Μ’ αυτά και με κείνα έφτασε η ώρα για τους πολύ αγαπημένους μας Rage. Φέτος γιορτάζουν τα είκοσι χρόνια από την κυκλοφορία του “ΧΙΙ” και το παρουσιάζουν στο σύνολό του σε όλα σχεδόν τα μεγάλα φεστιβάλ της Ευρώπης, με τη συνοδεία ορχήστρας, ένα εγχείρημα αρκετά δύσκολο και τολμηρό. Γνωρίζοντας ότι θα έφταναν στη Βαρκελώνη μόλις την προηγούμενη της εμφάνισής τους, άρα πρόβες με την ορχήστρα γιοκ, είχα πολλές αμφιβολίες για το πόσο καλό θα ήταν ηχητικά το τελικό αποτέλεσμα. Με ένα μεγάλο πανό με το εξώφυλλο του “XII” ως background, τα σαράντα τρία μέλη της ορχήστρας κατέλαβαν τη σκηνή, οι Peavey, Markus και Βασίλης έκαναν την εμφάνισή τους και το show ξεκίνησε με το Overture. Η ορχήστρα ακουγόταν πεντακάθαρα και επιβλητική. Στα πρώτα δευτερόλεπτα του “From The Cradle To The Grave” μου έφυγαν όλες οι αμφιβολίες για τον ήχο, ο οποίος ήταν πάρα πολύ καλός σε όλη την διάρκεια της εμφάνισής τους. Με τη φωνή του Peavey στα καλύτερά της, το τρελοκομείο Marcos να σπέρνει με το παίξιμό του και την ολική του εμφάνιση, το Βασίλη να κοπανάει και να κοπανιέται σαν να μην υπάρχει αύριο και την ορχήστρα να προσθέτει έναν πιο επιβλητικό και επικό και ίσως σε σημεία δραματικό τόνο στο όλο υλικό του “XII”, ικανοποίησαν τους πάντες και σίγουρα κέρδισαν οπαδούς. Αφού έπαιξαν όλο το “XII”, πλην της διασκευής στο “Paint It Black”, έκλεισαν με το “Higher Than The Sky”, που καταλαβαίνετε τι έγινε…
Η μπάντα αυτή τη στιγμή είναι στα καλύτερά της, βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα. Οι ίδιοι ευχαριστιούνται και απολαμβάνουν αυτό που κάνουν, πράγμα που φυσικά αντανακλά και στο εκάστοτε κοινό. Τα παραπάνω αποδεικνύονται από τις προτάσεις που έχουν να παίξουν σχεδόν παντού, από το πλήθος που συγκέντρωσαν και στο Rockfest, αλλά κυρίως σε κάθε κίνησή τους πάνω στη σκηνή που είναι γεμάτη αυτοπεποίθηση και τσαμπουκά. Είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε πολλά και διάφορα με τα μέλη των Rage. Σε αυτά που “επιτρέπεται” για την ώρα να γραφούν είναι πως ο καινούργιος τους δίσκος θα κυκλοφορήσει πολύ σύντομα από την SPV, θα συνεχίσουν να περιοδεύουν και όλο το 2020, αφού πέραν της περιοδείας που έχει ανακοινωθεί ήδη με Serenity, Human Fortress και Vanish για το Φεβρουάριο του 2020, έχουν αυτή τη στιγμή στα χέρια τους και εξετάζουν πάνω από εξήντα προτάσεις, ενώ τέλος υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τους ξαναδούμε εντός του 2020 και στη χώρα μας. Περισσότερα σύντομα…
Overture, From The Cradle To The Grave, Days Of December, Sign Of Heaven, Incomplete, Turn The Page, Heartblood, Over And Over, In Vain (I Won't Go Down), Immortal Sin, Just Alone, Higher Than the Sky
Την ίδια ώρα με τους Rage απλά να αναφέρουμε ότι εμφανίζονταν στη Rock tent οι Βρετανοί blues rockers KING KING.
Μ’ αυτά και με κείνα έφτασε η ώρα για τους πολύ αγαπημένους μας Rage. Φέτος γιορτάζουν τα είκοσι χρόνια από την κυκλοφορία του “ΧΙΙ” και το παρουσιάζουν στο σύνολό του σε όλα σχεδόν τα μεγάλα φεστιβάλ της Ευρώπης, με τη συνοδεία ορχήστρας, ένα εγχείρημα αρκετά δύσκολο και τολμηρό. Γνωρίζοντας ότι θα έφταναν στη Βαρκελώνη μόλις την προηγούμενη της εμφάνισής τους, άρα πρόβες με την ορχήστρα γιοκ, είχα πολλές αμφιβολίες για το πόσο καλό θα ήταν ηχητικά το τελικό αποτέλεσμα. Με ένα μεγάλο πανό με το εξώφυλλο του “XII” ως background, τα σαράντα τρία μέλη της ορχήστρας κατέλαβαν τη σκηνή, οι Peavey, Markus και Βασίλης έκαναν την εμφάνισή τους και το show ξεκίνησε με το Overture. Η ορχήστρα ακουγόταν πεντακάθαρα και επιβλητική. Στα πρώτα δευτερόλεπτα του “From The Cradle To The Grave” μου έφυγαν όλες οι αμφιβολίες για τον ήχο, ο οποίος ήταν πάρα πολύ καλός σε όλη την διάρκεια της εμφάνισής τους. Με τη φωνή του Peavey στα καλύτερά της, το τρελοκομείο Marcos να σπέρνει με το παίξιμό του και την ολική του εμφάνιση, το Βασίλη να κοπανάει και να κοπανιέται σαν να μην υπάρχει αύριο και την ορχήστρα να προσθέτει έναν πιο επιβλητικό και επικό και ίσως σε σημεία δραματικό τόνο στο όλο υλικό του “XII”, ικανοποίησαν τους πάντες και σίγουρα κέρδισαν οπαδούς. Αφού έπαιξαν όλο το “XII”, πλην της διασκευής στο “Paint It Black”, έκλεισαν με το “Higher Than The Sky”, που καταλαβαίνετε τι έγινε…
Η μπάντα αυτή τη στιγμή είναι στα καλύτερά της, βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα. Οι ίδιοι ευχαριστιούνται και απολαμβάνουν αυτό που κάνουν, πράγμα που φυσικά αντανακλά και στο εκάστοτε κοινό. Τα παραπάνω αποδεικνύονται από τις προτάσεις που έχουν να παίξουν σχεδόν παντού, από το πλήθος που συγκέντρωσαν και στο Rockfest, αλλά κυρίως σε κάθε κίνησή τους πάνω στη σκηνή που είναι γεμάτη αυτοπεποίθηση και τσαμπουκά. Είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε πολλά και διάφορα με τα μέλη των Rage. Σε αυτά που “επιτρέπεται” για την ώρα να γραφούν είναι πως ο καινούργιος τους δίσκος θα κυκλοφορήσει πολύ σύντομα από την SPV, θα συνεχίσουν να περιοδεύουν και όλο το 2020, αφού πέραν της περιοδείας που έχει ανακοινωθεί ήδη με Serenity, Human Fortress και Vanish για το Φεβρουάριο του 2020, έχουν αυτή τη στιγμή στα χέρια τους και εξετάζουν πάνω από εξήντα προτάσεις, ενώ τέλος υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τους ξαναδούμε εντός του 2020 και στη χώρα μας. Περισσότερα σύντομα…
Overture, From The Cradle To The Grave, Days Of December, Sign Of Heaven, Incomplete, Turn The Page, Heartblood, Over And Over, In Vain (I Won't Go Down), Immortal Sin, Just Alone, Higher Than the Sky
Την ίδια ώρα με τους Rage απλά να αναφέρουμε ότι εμφανίζονταν στη Rock tent οι Βρετανοί blues rockers KING KING.
Turilli & Leone RHAPSODY (17:45 – 18:45)
Ήταν μόλις δυο χρόνια πριν, αν θυμάμαι καλά, που οι τότε ονομαζόμενοι Luca Turilli's Rhapsody πραγματοποίησαν την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους. Όμως, εν έτει 2019 ο Luca επανήλθε, ενώνοντας τις δυνάμεις του με τον εξαιρετικό Fabio Leone και πλαισιωμένοι από τους Alex Holzwarth (ντραμς), Dominique Leurquin (κιθάρες) και Patrice Guers (μπάσο) την ημέρα της εμφάνισής του στο Rockfest θα κυκλοφορούσαν επίσημα το πολύ καλό πρώτο τους άλμπουμ “Zero Gravity (Rebirth and Evolution)”, το οποίο συνιστώ να τσεκάρετε και θα έπαιζαν για πρώτη φορά live τραγούδια από αυτό. Πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε λοιπόν για να δει αυτή τη νέα έκδοση των Rhapsody, ίσως ο περισσότερος μέχρι εκείνη τη στιγμή. Με το εξώφυλλο του δίσκου να δεσπόζει στο background, τον Alex Holzwarth να παίρνει πρώτος τη θέση του πίσω από το kit και τους υπόλοιπους να ακολουθούν, ξεκίνησαν με το “Phoenix Rising”, μέσα από τον καινούργιο δίσκο και με τον κόσμο να τους υποδέχεται αποθεωτικά. Δυστυχώς όμως είχαν τον χειρότερο ήχο μέχρι εκείνη τη στιγμή από όλες τις μπάντες που προηγήθηκαν, πράγμα που δεν βελτιώθηκε στη συνέχεια. Η φωνή του Fabio είτε δεν θα ακουγόταν καθόλου, είτε θα κάλυπτε τα πάντα, όταν δε έμπαιναν τα προ-ηχογραφημένα χορωδιακά μέρη, ακούγονταν το απόλυτο χάος. Κρίμα πραγματικά γιατί έπαιξαν τραγουδάρες όπως τα «Dawn Οf Victory», «Riding The Winds Of Eternity» και έκλεισαν με το «Unholy Warcry», είχαν τον κόσμο με τον μέρος τους και πολύ διάθεση και ενέργεια σαν μπάντα, αλλά προσωπικά δεν τους ευχαριστήθηκα καθόλου.
Phoenix Rising, Dawn Of Victory (Rhapsody), Zero Gravity, Sea Of Fate (Rhapsody Of Fire), The Wizard's Last Rhymes (Rhapsody), D.N.A. (Demon and Angel), Reign Of Terror (Rhapsody Of Fire), Lamento Eroico (Rhapsody), Riding The Winds Of Eternity (Rhapsody), Unholy Warcry (Rhapsody)
Ήταν μόλις δυο χρόνια πριν, αν θυμάμαι καλά, που οι τότε ονομαζόμενοι Luca Turilli's Rhapsody πραγματοποίησαν την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους. Όμως, εν έτει 2019 ο Luca επανήλθε, ενώνοντας τις δυνάμεις του με τον εξαιρετικό Fabio Leone και πλαισιωμένοι από τους Alex Holzwarth (ντραμς), Dominique Leurquin (κιθάρες) και Patrice Guers (μπάσο) την ημέρα της εμφάνισής του στο Rockfest θα κυκλοφορούσαν επίσημα το πολύ καλό πρώτο τους άλμπουμ “Zero Gravity (Rebirth and Evolution)”, το οποίο συνιστώ να τσεκάρετε και θα έπαιζαν για πρώτη φορά live τραγούδια από αυτό. Πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε λοιπόν για να δει αυτή τη νέα έκδοση των Rhapsody, ίσως ο περισσότερος μέχρι εκείνη τη στιγμή. Με το εξώφυλλο του δίσκου να δεσπόζει στο background, τον Alex Holzwarth να παίρνει πρώτος τη θέση του πίσω από το kit και τους υπόλοιπους να ακολουθούν, ξεκίνησαν με το “Phoenix Rising”, μέσα από τον καινούργιο δίσκο και με τον κόσμο να τους υποδέχεται αποθεωτικά. Δυστυχώς όμως είχαν τον χειρότερο ήχο μέχρι εκείνη τη στιγμή από όλες τις μπάντες που προηγήθηκαν, πράγμα που δεν βελτιώθηκε στη συνέχεια. Η φωνή του Fabio είτε δεν θα ακουγόταν καθόλου, είτε θα κάλυπτε τα πάντα, όταν δε έμπαιναν τα προ-ηχογραφημένα χορωδιακά μέρη, ακούγονταν το απόλυτο χάος. Κρίμα πραγματικά γιατί έπαιξαν τραγουδάρες όπως τα «Dawn Οf Victory», «Riding The Winds Of Eternity» και έκλεισαν με το «Unholy Warcry», είχαν τον κόσμο με τον μέρος τους και πολύ διάθεση και ενέργεια σαν μπάντα, αλλά προσωπικά δεν τους ευχαριστήθηκα καθόλου.
Phoenix Rising, Dawn Of Victory (Rhapsody), Zero Gravity, Sea Of Fate (Rhapsody Of Fire), The Wizard's Last Rhymes (Rhapsody), D.N.A. (Demon and Angel), Reign Of Terror (Rhapsody Of Fire), Lamento Eroico (Rhapsody), Riding The Winds Of Eternity (Rhapsody), Unholy Warcry (Rhapsody)
OBUS & CANDLEMASS (18:50 – 19:50)
Και μετά τον απογοητευτικό ήχο των Rhapsody φτάσαμε στο πρώτο δίλημμα του festival. Candlemass, που τους έχουμε δει άπειρες φορές και όλο και κάποιος θα τους ξαναφέρει στην Ελλάδα ή τους Ισπανούς Obus που μάλλον δεν θα ξαναείχαμε την ευκαιρία; Αποφασίσαμε τελικά να δούμε τους Μαδριλένους με ολίγη από Candlemass…
OBUS
Οι Obus ξεκίνησαν το 1980, έχουν στο ενεργητικό τους εννέα στούντιο άλμπουμ και κάμποσα splits και live και μαζί με τους Baron Rojo θεωρούνται οι θεμελιωτές του heavy metal στην Ισπανία. Πραγματικά έπαθα πλάκα με τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί να τους δει, τις αντιδράσεις του, ενώ η ουρά την ώρα που υπέγραφαν αυτόγραφα ήταν τεράστια. Στη μια ώρα που τους αναλογούσε έπαιξαν κλασικό 80’s metal από οπαδούς για οπαδούς τίγκα πορωτικό. Πάτησαν κάθε σημείο της σκηνής, ξεσήκωσαν τον κόσμο και αποχώρησαν αποθεούμενοι και εντελώς εξουθενωμένοι. Αν τραγουδούσαν στα αγγλικά σίγουρα θα είχαν κάνει πολλά περισσότερα, αλλά μάλλον δεν τους ένοιαξε ποτέ! Τίτλους τραγουδιών που διέκρινα και τους μεταφέρω με επιφύλαξη. «Vamos Muy Bien» (ίσως το πιο γνωστό τους τραγούδι), «Necesito Más», «Autopista», «Va A Estallar» και «Dinero Dinero». Δεν μετανιώσαμε στιγμή για την επιλογή μας!
CANDLEMASS
Την ώρα που έφτασα στη Rocktent για να πάρω μια γεύση και να τραβήξω μερικές φωτογραφίες, οι Candlemass βρισκόταν περίπου στο μέσο του set τους, ξεκινώντας το “Bewitched”. Είχαν γεμίσει ασφυκτικά το χώρο που μάλλον δεν τους χωρούσε και είχαν φοβερό ήχο. Απόλαυσα και μια άκρως πορωτική και πιο γρήγορη εκτέλεση του “Dark Are Τhe Veils Οf Death”, ανανέωσα το ραντεβού μου με τους Candlemass για το μέλλον και επέστρεψα για το κλείσιμο των Obus.
The Well of Souls, Dark Reflections, Mirror Mirror, Astorolus - The Great Octopus, Bewitched, Dark Are Τhe Veils Οf Death, A Sorcerer's Pledge, Black Trinity, Solitude.
Και μετά τον απογοητευτικό ήχο των Rhapsody φτάσαμε στο πρώτο δίλημμα του festival. Candlemass, που τους έχουμε δει άπειρες φορές και όλο και κάποιος θα τους ξαναφέρει στην Ελλάδα ή τους Ισπανούς Obus που μάλλον δεν θα ξαναείχαμε την ευκαιρία; Αποφασίσαμε τελικά να δούμε τους Μαδριλένους με ολίγη από Candlemass…
OBUS
Οι Obus ξεκίνησαν το 1980, έχουν στο ενεργητικό τους εννέα στούντιο άλμπουμ και κάμποσα splits και live και μαζί με τους Baron Rojo θεωρούνται οι θεμελιωτές του heavy metal στην Ισπανία. Πραγματικά έπαθα πλάκα με τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί να τους δει, τις αντιδράσεις του, ενώ η ουρά την ώρα που υπέγραφαν αυτόγραφα ήταν τεράστια. Στη μια ώρα που τους αναλογούσε έπαιξαν κλασικό 80’s metal από οπαδούς για οπαδούς τίγκα πορωτικό. Πάτησαν κάθε σημείο της σκηνής, ξεσήκωσαν τον κόσμο και αποχώρησαν αποθεούμενοι και εντελώς εξουθενωμένοι. Αν τραγουδούσαν στα αγγλικά σίγουρα θα είχαν κάνει πολλά περισσότερα, αλλά μάλλον δεν τους ένοιαξε ποτέ! Τίτλους τραγουδιών που διέκρινα και τους μεταφέρω με επιφύλαξη. «Vamos Muy Bien» (ίσως το πιο γνωστό τους τραγούδι), «Necesito Más», «Autopista», «Va A Estallar» και «Dinero Dinero». Δεν μετανιώσαμε στιγμή για την επιλογή μας!
CANDLEMASS
Την ώρα που έφτασα στη Rocktent για να πάρω μια γεύση και να τραβήξω μερικές φωτογραφίες, οι Candlemass βρισκόταν περίπου στο μέσο του set τους, ξεκινώντας το “Bewitched”. Είχαν γεμίσει ασφυκτικά το χώρο που μάλλον δεν τους χωρούσε και είχαν φοβερό ήχο. Απόλαυσα και μια άκρως πορωτική και πιο γρήγορη εκτέλεση του “Dark Are Τhe Veils Οf Death”, ανανέωσα το ραντεβού μου με τους Candlemass για το μέλλον και επέστρεψα για το κλείσιμο των Obus.
The Well of Souls, Dark Reflections, Mirror Mirror, Astorolus - The Great Octopus, Bewitched, Dark Are Τhe Veils Οf Death, A Sorcerer's Pledge, Black Trinity, Solitude.
BOHSE ONKELZ (19:55 – 20:55)
Με τον ήλιο να μη λέει να δύσει επιτέλους, τη θερμοκρασία σταθερά στους 35, αφού ρίξαμε νερό στα κεφάλια μας, ήπιαμε κάνα δυο μπύρες να συνέλθουμε και ενημερωθήκαμε εν τάχει από την γλυκύτατη Evička για τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα στη δημοκρατία της Τσεχίας, πιάσαμε θέση για τους Γερμανούς Bohse Onkelz. Οι Bohse Onkelz υπάρχουν από το 1980, παίζουν μια μείξη punk και groove metal με φωνητικά στα γερμανικά, η πλειοψηφία των τραγουδιών τους δεν ξεπερνά τα τρία λεπτά σε διάρκεια, έχουν στο ενεργητικό τους δεκαεννέα στούντιο άλμπουμ, αν δε έχει χαθεί κανένα στο μέτρημα και αρκετά Νο 1 στα charts της Γερμανίας. Είχα ακούσει τα καλύτερα για τις live εμφανίσεις τους και είχα περιέργεια να τους δω.
Παρά το λίγο κόσμο που συγκέντρωσε αρχικά, ξεκίνησαν πραγματικά εντυπωσιακά και πορωτικά, με εντελώς party διάθεση και χύμα και με την πάροδο του χρόνου το κοινό άρχισε να πληθαίνει. Και πάνω που έχουν ζεσταθεί για τα καλά, έχουν κάνει την εμφάνισή τους και κάποια πανό της μπάντας που έχουν φέρει μαζί τους Αυστριακοί οπαδοί τους και η πώρωση καλά κρατεί, τσουπ! Ο ήχος κόβεται εντελώς για ένα διάστημα δύο λεπτών περίπου και συνεχίζουν, προς τιμήν τους, σε στυλ παντομίμας, ολοκληρώνοντας το τραγούδι που έπαιζαν. Τόσα χρόνια σε συναυλίες να διακοπεί ο ήχος εντελώς… πραγματικά πρώτη φορά! Ο κόσμος τους μπιζάρει και τραγουδά και ο ήχος επιτέλους επανέρχεται και συνεχίζουν έστω και με λιγότερη ορμή, για να διακοπεί ξανά μετά από μερικά λεπτά, έστω για λίγα δευτερόλεπτα, προκαλώντας το λογικό εκνευρισμό τους. Τελικά στην τρίτη διακοπή δεν άντεξαν… Ολοκλήρωσαν όπως όπως το σετ τους, ευχαρίστησαν τον κόσμο που τους αποθέωσε και αποχώρησαν. Μπράβο τους πάντως και για την εμφάνισή τους αλλά και για την άκρως επαγγελματική αντιμετώπιση αυτής της απαράδεκτης για τόσο μεγάλο φεστιβάλ κατάστασης. Σίγουρα οι αδικημένοι του festival. Ακολουθεί το setlist που ήταν προγραμματισμένο να παίξουν (thanks Evička), τι κατάφεραν να ολοκληρώσουν είναι ένα θέμα…
Lack Und Leder, Gehasst, Verdammt, Vergöttert, Keine Ist Wie Du, Ich Bin In Dir (Version 2001), Das Ist Mein Leben, Leere Worte, Keine Amnestie Für MTV, Fahrt Zur Hölle, Stunde Des Siegers, Dunkler Ort, Hier Sind Die Onkelz, Auf Gute Freunde, Der Nette Mann, Danke Für Nichts
Με τον ήλιο να μη λέει να δύσει επιτέλους, τη θερμοκρασία σταθερά στους 35, αφού ρίξαμε νερό στα κεφάλια μας, ήπιαμε κάνα δυο μπύρες να συνέλθουμε και ενημερωθήκαμε εν τάχει από την γλυκύτατη Evička για τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα στη δημοκρατία της Τσεχίας, πιάσαμε θέση για τους Γερμανούς Bohse Onkelz. Οι Bohse Onkelz υπάρχουν από το 1980, παίζουν μια μείξη punk και groove metal με φωνητικά στα γερμανικά, η πλειοψηφία των τραγουδιών τους δεν ξεπερνά τα τρία λεπτά σε διάρκεια, έχουν στο ενεργητικό τους δεκαεννέα στούντιο άλμπουμ, αν δε έχει χαθεί κανένα στο μέτρημα και αρκετά Νο 1 στα charts της Γερμανίας. Είχα ακούσει τα καλύτερα για τις live εμφανίσεις τους και είχα περιέργεια να τους δω.
Παρά το λίγο κόσμο που συγκέντρωσε αρχικά, ξεκίνησαν πραγματικά εντυπωσιακά και πορωτικά, με εντελώς party διάθεση και χύμα και με την πάροδο του χρόνου το κοινό άρχισε να πληθαίνει. Και πάνω που έχουν ζεσταθεί για τα καλά, έχουν κάνει την εμφάνισή τους και κάποια πανό της μπάντας που έχουν φέρει μαζί τους Αυστριακοί οπαδοί τους και η πώρωση καλά κρατεί, τσουπ! Ο ήχος κόβεται εντελώς για ένα διάστημα δύο λεπτών περίπου και συνεχίζουν, προς τιμήν τους, σε στυλ παντομίμας, ολοκληρώνοντας το τραγούδι που έπαιζαν. Τόσα χρόνια σε συναυλίες να διακοπεί ο ήχος εντελώς… πραγματικά πρώτη φορά! Ο κόσμος τους μπιζάρει και τραγουδά και ο ήχος επιτέλους επανέρχεται και συνεχίζουν έστω και με λιγότερη ορμή, για να διακοπεί ξανά μετά από μερικά λεπτά, έστω για λίγα δευτερόλεπτα, προκαλώντας το λογικό εκνευρισμό τους. Τελικά στην τρίτη διακοπή δεν άντεξαν… Ολοκλήρωσαν όπως όπως το σετ τους, ευχαρίστησαν τον κόσμο που τους αποθέωσε και αποχώρησαν. Μπράβο τους πάντως και για την εμφάνισή τους αλλά και για την άκρως επαγγελματική αντιμετώπιση αυτής της απαράδεκτης για τόσο μεγάλο φεστιβάλ κατάστασης. Σίγουρα οι αδικημένοι του festival. Ακολουθεί το setlist που ήταν προγραμματισμένο να παίξουν (thanks Evička), τι κατάφεραν να ολοκληρώσουν είναι ένα θέμα…
Lack Und Leder, Gehasst, Verdammt, Vergöttert, Keine Ist Wie Du, Ich Bin In Dir (Version 2001), Das Ist Mein Leben, Leere Worte, Keine Amnestie Für MTV, Fahrt Zur Hölle, Stunde Des Siegers, Dunkler Ort, Hier Sind Die Onkelz, Auf Gute Freunde, Der Nette Mann, Danke Für Nichts
GAMMA RAY & ENTOMBED A.D. (21:00 – 22:00)
Και φτάσαμε στο δεύτερο δίλημμα της βραδιάς. Gamma Ray και Kai ή Entombed A.D., που δεν είχαμε δει ως τώρα; Τελικά κατόπιν ωρίμου σκέψεως (και στριψίματος του κέρματος) επικράτησαν οι Entombed A.D., αφού όμως πρώτα βλέπαμε την είσοδο των Gamma Ray…
GAMMA RAY
Με φόντο ένα μικρό πανό που απεικόνιζε τη νεκροκεφαλή από το εξώφυλλο του “Empire Of The Undead” και τον κόσμο να έχει γεμίσει ασφυκτικά το χώρο μπροστά από την stage fest, o Kai και η παρέα του ξεκίνησαν με μια υπερδυναμική εκτέλεση του “Heaven Can Wait”, υπό τους αλαλαγμούς του πλήθους και συνέχισαν με μια ακόμη καλύτερη του “Gardens Of The Sinner”, με το Hansen να μοιράζεται σχεδόν τα φωνητικά με το Frank Beck. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός, πράγμα που ίσχυσε καθόλη τη διάρκεια του set τους, όπως μας ενημέρωσαν σε συζητήσεις που είχαμε μετά, ενώ και το setlist που είδα στο τέλος καθόλου άσχημο… Χμμμ… μήπως κάναμε λάθος που την κάναμε για…
ENTOMBED A.D.
Την ώρα που φτάσαμε στη γεμάτη rock tent και προσπαθώντας να χωθούμε μπροστά μπροστά, οι Entombed A.D. ολοκλήρωναν το πρώτο τραγούδι του set τους “Midas In Reverse” από το άλμπουμ “Dead Dawn” του 2016. Η συνέχεια ήρθε με το «Stranger Aeons» και σιγά σιγά ξεκίνησε ο χαμός από κάτω. Με εξαιρετικό ήχο και απίστευτη πώρωση, παίζοντας όπως ήταν αναμενόμενο περισσότερα τραγούδια των Entombed, κυριολεκτικά τα έσπασαν, δημιουργώντας τα πρώτα pit που είδαμε στο festival, ενώ στο φινάλε με τα “Wolverine Blues” και “Left Hand Path” έγινε επιεικώς της καραπουτανάρας (σ.ε.υ.: παιδιά! Δεν μπορείτε να γράφετε τέτοιες λέξεις στο διαδίκτυο! Άκου κει «της καραπουτανάρας»! Πουτανοπαράγωγα παρακαλώ πολύ να λείπουν). Το πρώτο δείγμα ακραίου ήχου του festival μας πήρε και μας σήκωσε! Το καινούργιο τους άλμπουμ με τίτλο “Bowels Of Earth” κυκλοφορεί επίσημα από την Century Media στις 30 Αυγούστου και θα το ακούσω με ιδιαίτερη προσοχή.
Midas In Reverse, Stranger Aeons (Entombed), Second To None, Eyemaster (Entombed), Dead Dawn, Living Dead (Entombed), Out Οf Hand (Entombed), Chaos Breed (Entombed), Revel Ιn Flesh (Entombed), Fit For A King, Wolverine Blues (Entombed), Left Hand Path (Entombed)
Και φτάσαμε στο δεύτερο δίλημμα της βραδιάς. Gamma Ray και Kai ή Entombed A.D., που δεν είχαμε δει ως τώρα; Τελικά κατόπιν ωρίμου σκέψεως (και στριψίματος του κέρματος) επικράτησαν οι Entombed A.D., αφού όμως πρώτα βλέπαμε την είσοδο των Gamma Ray…
GAMMA RAY
Με φόντο ένα μικρό πανό που απεικόνιζε τη νεκροκεφαλή από το εξώφυλλο του “Empire Of The Undead” και τον κόσμο να έχει γεμίσει ασφυκτικά το χώρο μπροστά από την stage fest, o Kai και η παρέα του ξεκίνησαν με μια υπερδυναμική εκτέλεση του “Heaven Can Wait”, υπό τους αλαλαγμούς του πλήθους και συνέχισαν με μια ακόμη καλύτερη του “Gardens Of The Sinner”, με το Hansen να μοιράζεται σχεδόν τα φωνητικά με το Frank Beck. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός, πράγμα που ίσχυσε καθόλη τη διάρκεια του set τους, όπως μας ενημέρωσαν σε συζητήσεις που είχαμε μετά, ενώ και το setlist που είδα στο τέλος καθόλου άσχημο… Χμμμ… μήπως κάναμε λάθος που την κάναμε για…
ENTOMBED A.D.
Την ώρα που φτάσαμε στη γεμάτη rock tent και προσπαθώντας να χωθούμε μπροστά μπροστά, οι Entombed A.D. ολοκλήρωναν το πρώτο τραγούδι του set τους “Midas In Reverse” από το άλμπουμ “Dead Dawn” του 2016. Η συνέχεια ήρθε με το «Stranger Aeons» και σιγά σιγά ξεκίνησε ο χαμός από κάτω. Με εξαιρετικό ήχο και απίστευτη πώρωση, παίζοντας όπως ήταν αναμενόμενο περισσότερα τραγούδια των Entombed, κυριολεκτικά τα έσπασαν, δημιουργώντας τα πρώτα pit που είδαμε στο festival, ενώ στο φινάλε με τα “Wolverine Blues” και “Left Hand Path” έγινε επιεικώς της καραπουτανάρας (σ.ε.υ.: παιδιά! Δεν μπορείτε να γράφετε τέτοιες λέξεις στο διαδίκτυο! Άκου κει «της καραπουτανάρας»! Πουτανοπαράγωγα παρακαλώ πολύ να λείπουν). Το πρώτο δείγμα ακραίου ήχου του festival μας πήρε και μας σήκωσε! Το καινούργιο τους άλμπουμ με τίτλο “Bowels Of Earth” κυκλοφορεί επίσημα από την Century Media στις 30 Αυγούστου και θα το ακούσω με ιδιαίτερη προσοχή.
Midas In Reverse, Stranger Aeons (Entombed), Second To None, Eyemaster (Entombed), Dead Dawn, Living Dead (Entombed), Out Οf Hand (Entombed), Chaos Breed (Entombed), Revel Ιn Flesh (Entombed), Fit For A King, Wolverine Blues (Entombed), Left Hand Path (Entombed)
POWERWOLF (22:05 – 23:05)
Μελετώντας το πρόγραμμα της Παρασκευής αναρωτήθηκα κάποια στιγμή πώς είναι δυνατόν οι Γερμανοί power-metallers Powerwolf να “παίζουν τόσο ψηλά”, πάνω από βαριά ονόματα, σε τόσα πολλά φεστιβάλ. Χωρίς να έχω έρθει σε ουσιαστική επαφή με τη μουσική τους μέχρι τώρα, δεν είχα αντιληφθεί το “μέγεθος” της μπάντας, τόσο εμπορικά όσο και μουσικά και πιστεύω ότι το ίδιο συμβαίνει και για πολύ κόσμο στην Ελλάδα (σ.υ.ε.: με εξαίρεση την ηρωική αρχισυντάκτριά μας, που και ξύπνια τους ονειρεύεται). Φρόντισαν να μου δώσουν τις απαντήσεις και να λύσουν τις απορίες μου οι πολυάριθμοι οπαδοί τους και οι ίδιοι με την παρουσία τους. Την ώρα της εμφάνισής τους ο κόσμος γέμισε το Can Zam και όχι μόνο το χώρο μπροστά από τη σκηνή που έπαιζαν. Υπήρχαν πάρα μα πάρα πολλά άτομα, όλων των ηλικιών, με μπλουζάκια Powerwolf. Είχαν σκηνικά και δικό τους έξτρα φωτισμό. Ένα τεράστιο πανό που κάλυπτε σχεδόν το σύνολο της σκηνής ως background και απεικόνιζε το εξώφυλλο του τελευταίου άλμπουμ τους “The Sacrament Of Sin”, σκηνικά σε στυλ μεσαιωνικού κάστρου με υπερυψωμένα τύμπανα και πλήκτρα… Ο φωτισμός, το βάψιμο και τα κοστούμια τους δημιουργούσαν ένα εντυπωσιακό οπτικό αποτέλεσμα.
Αλλά και μουσικά ήταν πραγματικά εντυπωσιακοί, απίστευτα δεμένοι! Κυριολεκτικά μια καλοκουρδισμένη μηχανή, συμπληρώνοντας απόλυτα ο ένας τον άλλο. Με τα ευκολομνημόνευτα τραγούδια τους και τα sing along ρεφρέν τους, άλλοτε απόλυτα heavy κι άλλοτε με όπλο την μελωδία, ξεσήκωσαν τους πάντες. Ο τραγουδιστής της μπάντας Attila Dorn, αεικίνητος και θεατρικότατος, ξεσήκωνε διαρκώς το κοινό και το καλούσε να γίνει ο στρατός των Powerwolf, γιορτάζοντας τη “Holy Heavy Metal Mass” μαζί τους, ο πληκτράς της μπάντας Falk Maria Schlegel πρέπει να έτρεξε πάνω στη σκηνή τουλάχιστον δύο φορές όλη την έκταση του Can Zam, πειράζοντας τους πάντες και ξεσηκώνοντας τον κόσμο, τα αδέρφια – ιδρυτές της μπάντας, Charles Greywolf (μπάσο, κιθάρες) και Matthew Greywolf (κιθάρες), πιο στατικοί σε σχέση με τους άλλους δυο, με τα riffs τους και τα μελωδικότατα solos τους έσπειραν, ενώ ο ντράμερ τους Roel van Helden… Aπλά μηχανή! Είχαν μακράν τη μεγαλύτερη συμμετοχή του κόσμου μέχρι εκείνη τη στιγμή και ναι μας ήπιαν το αίμα! Τεράστια θετική έκπληξη για μένα! To Νοέμβριο θα έχουμε τη δυνατότητα να τους δούμε στην Ελλάδα, στο Principal Club Theater (Θεσαλονίκη) και στο Piraeus 117 Academy (Αθήνα), μαζί με τους Gloryhammer και τη μισή απόδοση να έχουν θα γίνει χαμός!
Lupus Daemonis (Intro)/ Fire And Forgive, Army Of The Night, Incense & Iron, Amen & Attack, Demons Are A Girl's Best Friend, Armata Strigoi, Blessed & Possessed, Resurrection By Erection, Werewolves Of Armenia, We Drink Your Blood.
Μελετώντας το πρόγραμμα της Παρασκευής αναρωτήθηκα κάποια στιγμή πώς είναι δυνατόν οι Γερμανοί power-metallers Powerwolf να “παίζουν τόσο ψηλά”, πάνω από βαριά ονόματα, σε τόσα πολλά φεστιβάλ. Χωρίς να έχω έρθει σε ουσιαστική επαφή με τη μουσική τους μέχρι τώρα, δεν είχα αντιληφθεί το “μέγεθος” της μπάντας, τόσο εμπορικά όσο και μουσικά και πιστεύω ότι το ίδιο συμβαίνει και για πολύ κόσμο στην Ελλάδα (σ.υ.ε.: με εξαίρεση την ηρωική αρχισυντάκτριά μας, που και ξύπνια τους ονειρεύεται). Φρόντισαν να μου δώσουν τις απαντήσεις και να λύσουν τις απορίες μου οι πολυάριθμοι οπαδοί τους και οι ίδιοι με την παρουσία τους. Την ώρα της εμφάνισής τους ο κόσμος γέμισε το Can Zam και όχι μόνο το χώρο μπροστά από τη σκηνή που έπαιζαν. Υπήρχαν πάρα μα πάρα πολλά άτομα, όλων των ηλικιών, με μπλουζάκια Powerwolf. Είχαν σκηνικά και δικό τους έξτρα φωτισμό. Ένα τεράστιο πανό που κάλυπτε σχεδόν το σύνολο της σκηνής ως background και απεικόνιζε το εξώφυλλο του τελευταίου άλμπουμ τους “The Sacrament Of Sin”, σκηνικά σε στυλ μεσαιωνικού κάστρου με υπερυψωμένα τύμπανα και πλήκτρα… Ο φωτισμός, το βάψιμο και τα κοστούμια τους δημιουργούσαν ένα εντυπωσιακό οπτικό αποτέλεσμα.
Αλλά και μουσικά ήταν πραγματικά εντυπωσιακοί, απίστευτα δεμένοι! Κυριολεκτικά μια καλοκουρδισμένη μηχανή, συμπληρώνοντας απόλυτα ο ένας τον άλλο. Με τα ευκολομνημόνευτα τραγούδια τους και τα sing along ρεφρέν τους, άλλοτε απόλυτα heavy κι άλλοτε με όπλο την μελωδία, ξεσήκωσαν τους πάντες. Ο τραγουδιστής της μπάντας Attila Dorn, αεικίνητος και θεατρικότατος, ξεσήκωνε διαρκώς το κοινό και το καλούσε να γίνει ο στρατός των Powerwolf, γιορτάζοντας τη “Holy Heavy Metal Mass” μαζί τους, ο πληκτράς της μπάντας Falk Maria Schlegel πρέπει να έτρεξε πάνω στη σκηνή τουλάχιστον δύο φορές όλη την έκταση του Can Zam, πειράζοντας τους πάντες και ξεσηκώνοντας τον κόσμο, τα αδέρφια – ιδρυτές της μπάντας, Charles Greywolf (μπάσο, κιθάρες) και Matthew Greywolf (κιθάρες), πιο στατικοί σε σχέση με τους άλλους δυο, με τα riffs τους και τα μελωδικότατα solos τους έσπειραν, ενώ ο ντράμερ τους Roel van Helden… Aπλά μηχανή! Είχαν μακράν τη μεγαλύτερη συμμετοχή του κόσμου μέχρι εκείνη τη στιγμή και ναι μας ήπιαν το αίμα! Τεράστια θετική έκπληξη για μένα! To Νοέμβριο θα έχουμε τη δυνατότητα να τους δούμε στην Ελλάδα, στο Principal Club Theater (Θεσαλονίκη) και στο Piraeus 117 Academy (Αθήνα), μαζί με τους Gloryhammer και τη μισή απόδοση να έχουν θα γίνει χαμός!
Lupus Daemonis (Intro)/ Fire And Forgive, Army Of The Night, Incense & Iron, Amen & Attack, Demons Are A Girl's Best Friend, Armata Strigoi, Blessed & Possessed, Resurrection By Erection, Werewolves Of Armenia, We Drink Your Blood.
ZZ TOP (23:10 – 00:40)
Και μετά το σοκ της εμφάνισης των Powerwolf, έφτασε η ώρα του ενός εκ των δυο headliners της βραδιάς. Των θεών ZZ Top, οι οποίοι γιόρταζαν με αυτή την περιοδεία τα πενήντα τους χρόνια και έπαιξαν ή επρόκειτο να παίξουν σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη! Με τις σήμα κατατεθέν γενειάδες τους, τα χαρακτηριστικά τους κοστούμια με τα στρας, τα καπέλα και τα μαύρα γυαλιά, οι Billy Gibbons (φωνητικά - κιθάρες), Dusty Hill (φωνητικά -μπάσο) και Frank Lee Beard (ντραμς) παίρνουν τις θέσεις τους στη σκηνή και εν μέσω γενικού πανζουρλισμού ξεκινούν με το αγαπημένο μου «Got Me Under Pressure». Το σκηνικό εντελώς λιτό. Μια επιγραφή με κίτρινα γράμματα στο video wall “50th Anniversary with ZZ Top live in concert”, μια σειρά ενισχυτών εκατέρωθεν των ντραμς και χωρίς πολλά πολλά λόγια στη μιάμιση ώρα που τους αναλογούσε, έφεραν την αλητεία του Τέξας και τα μπλουζ του Μισισιπή στην καρδιά της Καταλονίας, κάνοντας όλο το Rockfest να χορεύει και να τραγουδά. Πραγματικά δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τον ήχο που καταφέρνουν να βγάλουν μόλις τρία άτομα, αλλά ούτε και τη λατρεία τριών γενιών οπαδών για αυτή τη μπάντα!
Οι πολύ αγαπημένες απόλυτα συγχρονισμένες χορευτικές τους κινήσεις, το αναλλοίωτο αλήτικο γρέντζο των φωνών τους, τα custom-made όργανά τους με τα περίεργα σχήματα, με τα λαχανί και πορτοκαλί χρώματα και τις διακοσμήσεις με στρας, το γεγονός ότι ο Billy Gibons από τα μισά σχεδόν μέχρι το τέλος του show φορούσε μια φανέλα της Μπαρτσελόνα, είναι μερικά από τα οποία είμαι σε θέση να σας μεταφέρω και ρίξτε μια προσεκτική ματιά στο setlist. Από τις εναπομείναντες τεράστιες μπάντες που περιοδεύουν γουστάροντας και έχοντας πράγματα να δώσουν στους οπαδούς τους, παρά το μισό αιώνα κι όχι για τα τελευταία ένσημα! Τεράστιο Respect!
Got Me Under Pressure, I Thank You (Sam & Dave cover), Waitin' For The Bus, Jesus Just Left Chicago, Gimme All Your Lovin', Pearl Necklace, I'm Bad, I'm Nationwide, I Gotsta Get Paid, My Head's in Mississippi, Sixteen Tons (Merle Travis cover), Beer Drinkers & Hell Raisers, Just Got Paid, Sharp Dressed Man, Legs, La Grange, Tush, Jailhouse Rock (Elvis Presley)
Και μετά το σοκ της εμφάνισης των Powerwolf, έφτασε η ώρα του ενός εκ των δυο headliners της βραδιάς. Των θεών ZZ Top, οι οποίοι γιόρταζαν με αυτή την περιοδεία τα πενήντα τους χρόνια και έπαιξαν ή επρόκειτο να παίξουν σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη! Με τις σήμα κατατεθέν γενειάδες τους, τα χαρακτηριστικά τους κοστούμια με τα στρας, τα καπέλα και τα μαύρα γυαλιά, οι Billy Gibbons (φωνητικά - κιθάρες), Dusty Hill (φωνητικά -μπάσο) και Frank Lee Beard (ντραμς) παίρνουν τις θέσεις τους στη σκηνή και εν μέσω γενικού πανζουρλισμού ξεκινούν με το αγαπημένο μου «Got Me Under Pressure». Το σκηνικό εντελώς λιτό. Μια επιγραφή με κίτρινα γράμματα στο video wall “50th Anniversary with ZZ Top live in concert”, μια σειρά ενισχυτών εκατέρωθεν των ντραμς και χωρίς πολλά πολλά λόγια στη μιάμιση ώρα που τους αναλογούσε, έφεραν την αλητεία του Τέξας και τα μπλουζ του Μισισιπή στην καρδιά της Καταλονίας, κάνοντας όλο το Rockfest να χορεύει και να τραγουδά. Πραγματικά δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τον ήχο που καταφέρνουν να βγάλουν μόλις τρία άτομα, αλλά ούτε και τη λατρεία τριών γενιών οπαδών για αυτή τη μπάντα!
Οι πολύ αγαπημένες απόλυτα συγχρονισμένες χορευτικές τους κινήσεις, το αναλλοίωτο αλήτικο γρέντζο των φωνών τους, τα custom-made όργανά τους με τα περίεργα σχήματα, με τα λαχανί και πορτοκαλί χρώματα και τις διακοσμήσεις με στρας, το γεγονός ότι ο Billy Gibons από τα μισά σχεδόν μέχρι το τέλος του show φορούσε μια φανέλα της Μπαρτσελόνα, είναι μερικά από τα οποία είμαι σε θέση να σας μεταφέρω και ρίξτε μια προσεκτική ματιά στο setlist. Από τις εναπομείναντες τεράστιες μπάντες που περιοδεύουν γουστάροντας και έχοντας πράγματα να δώσουν στους οπαδούς τους, παρά το μισό αιώνα κι όχι για τα τελευταία ένσημα! Τεράστιο Respect!
Got Me Under Pressure, I Thank You (Sam & Dave cover), Waitin' For The Bus, Jesus Just Left Chicago, Gimme All Your Lovin', Pearl Necklace, I'm Bad, I'm Nationwide, I Gotsta Get Paid, My Head's in Mississippi, Sixteen Tons (Merle Travis cover), Beer Drinkers & Hell Raisers, Just Got Paid, Sharp Dressed Man, Legs, La Grange, Tush, Jailhouse Rock (Elvis Presley)
MICHAEL SCHENKER FEST (00:45 – 02:15)
Σε κατάσταση απόλυτης έκστασης ούτε που θυμάμαι πως βρέθηκα να ουρλιάζω Doctor, doctor please και να τσαλαπατιέμαι για να πιάσω θέση μπροστά μπροστά. Ο τεράστιος Michael Schenker, φορώντας τον κλασικό του σκούφο και με την αγαπημένη του ασπρόμαυρη flying V, είχε ήδη εφορμήσει επί σκηνής. “Doctor Doctor”, “Into the Arena”, “Armed Αnd Ready” και η αλήθεια είναι πως μου πήρε λίγο για να συνειδητοποιήσω πως όντως συμβαίνει! Πλαισιωμένος από τρεις σπουδαίες φωνές, τους Gary Barden (τραγουδιστής των Michael Schenker Group στα πρώτα άλμπουμ της δεκαετίας του ’80 αλλά και σε αυτά από το 2005 έως το 2009), Doogie White (Rainbow, Malmsteen, Cornerstone και σε όλα τα άλμπουμ των Michael Schenker's Temple of Rock από το 2011 έως το 2016) και Robin McAuley (τραγουδιστή στα τρία πολύ πετυχημένα άλμπουμ από το 1987 έως το 1992), αλλά και από τους εκπληκτικούς Chris Glen (GMT, Ian Gillan) στο μπάσο, Steve Mann (Lionheart) στις ρυθμικές κιθάρες και τον Bodo Schopf στα ντραμς, στη μιάμιση ώρα που είχε στη διάθεσή του έπαιξε τραγούδια από κάθε μπάντα που συμμετείχε.
Ο εξαιρετικός ήχος, οι σπουδαίες ερμηνείες, τα μαγικά solos, επιτηδευμένα παρατεταμένα σε σημεία, η επική εκτέλεση του «Coast To Coast» και η ανατριχίλα που ένιωσα, οι γκριμάτσες, τα νεύματα και τα χαμόγελα του Michael προς το κοινό, η συνεχής κίνηση και εναλλαγή θέσεων, το show από το Glen με τα πράσινα γυαλιά laser που στρέφονταν επί «επιλεγμένων στόχων» στο κοινό και η καθολική συμμετοχή του κόσμου, συνέβαλαν σε μια συναυλία πάρτι! Το δε επικό φινάλε με «Warrior», «Rock Bottom» και «Lights Out» απλά δεν περιγράφεται… Μαγεία!
Doctor Doctor (UFO), Into the Arena (Michael Schenker Group), Armed And Ready (Michael Schenker Group), Messin' Around (Michael Schenker Fest), Attack Of The Mad Axeman (Michael Schenker Group), Captain Nemo (Michael Schenker Group), Save Yourself (McAuley-Schenker Group), Heart And Soul (Michael Schenker Fest), Love Is Not A Game (McAuley-Schenker Group), Coast To Coast (Scorpions), Vigilante Man (Michael Schenker’s Temple Οf Rock), The Girl With Τhe Stars Ιn Her Eyes (Michael Schenker Fest), Take Me To The Church (Michael Schenker Fest), Warrior (Michael Schenker Fest), Rock Bottom (UFO), Lights Out (UFO)
Να σημειώσουμε ότι την ίδια ώρα με τους Michael Schenker Fest έπαιζαν στη Rocktent οι Napalm Death. Έχοντάς τους δει πρόσφατα στην Ελλάδα, δεν πλησιάσαμε καν και το μόνο που έχουμε για εσάς και για μας από την εμφάνισή τους είναι δυο φωτογραφίες (thanks goes once again to Evička). Με την ολοκλήρωση των εμφανίσεων των Michael Schenker Fest και Napalm Death ακολούθησε στη Rocktent μια μπάντα διασκευών που υπό το όνομα “The Best Rock Tribute band” έπαιξε διάφορα κλασικά τραγούδια από Nirvana μέχρι Motorhead και στη συνέχεια ακολούθησαν έως το πρωί διάφοροι dj. Απόλυτα ικανοποιημένοι από τη δεύτερη ημέρα και τις δυνάμεις μας να μας έχουν εγκαταλείψει από ώρας, προτιμήσαμε να πιούμε μια μπύρα εν κινήσει σχεδόν και να πάμε καρφί για τα κρεβάτια μας.
Πάνος Πρέντζας, Γιώργος Πρέντζας
Σε κατάσταση απόλυτης έκστασης ούτε που θυμάμαι πως βρέθηκα να ουρλιάζω Doctor, doctor please και να τσαλαπατιέμαι για να πιάσω θέση μπροστά μπροστά. Ο τεράστιος Michael Schenker, φορώντας τον κλασικό του σκούφο και με την αγαπημένη του ασπρόμαυρη flying V, είχε ήδη εφορμήσει επί σκηνής. “Doctor Doctor”, “Into the Arena”, “Armed Αnd Ready” και η αλήθεια είναι πως μου πήρε λίγο για να συνειδητοποιήσω πως όντως συμβαίνει! Πλαισιωμένος από τρεις σπουδαίες φωνές, τους Gary Barden (τραγουδιστής των Michael Schenker Group στα πρώτα άλμπουμ της δεκαετίας του ’80 αλλά και σε αυτά από το 2005 έως το 2009), Doogie White (Rainbow, Malmsteen, Cornerstone και σε όλα τα άλμπουμ των Michael Schenker's Temple of Rock από το 2011 έως το 2016) και Robin McAuley (τραγουδιστή στα τρία πολύ πετυχημένα άλμπουμ από το 1987 έως το 1992), αλλά και από τους εκπληκτικούς Chris Glen (GMT, Ian Gillan) στο μπάσο, Steve Mann (Lionheart) στις ρυθμικές κιθάρες και τον Bodo Schopf στα ντραμς, στη μιάμιση ώρα που είχε στη διάθεσή του έπαιξε τραγούδια από κάθε μπάντα που συμμετείχε.
Ο εξαιρετικός ήχος, οι σπουδαίες ερμηνείες, τα μαγικά solos, επιτηδευμένα παρατεταμένα σε σημεία, η επική εκτέλεση του «Coast To Coast» και η ανατριχίλα που ένιωσα, οι γκριμάτσες, τα νεύματα και τα χαμόγελα του Michael προς το κοινό, η συνεχής κίνηση και εναλλαγή θέσεων, το show από το Glen με τα πράσινα γυαλιά laser που στρέφονταν επί «επιλεγμένων στόχων» στο κοινό και η καθολική συμμετοχή του κόσμου, συνέβαλαν σε μια συναυλία πάρτι! Το δε επικό φινάλε με «Warrior», «Rock Bottom» και «Lights Out» απλά δεν περιγράφεται… Μαγεία!
Doctor Doctor (UFO), Into the Arena (Michael Schenker Group), Armed And Ready (Michael Schenker Group), Messin' Around (Michael Schenker Fest), Attack Of The Mad Axeman (Michael Schenker Group), Captain Nemo (Michael Schenker Group), Save Yourself (McAuley-Schenker Group), Heart And Soul (Michael Schenker Fest), Love Is Not A Game (McAuley-Schenker Group), Coast To Coast (Scorpions), Vigilante Man (Michael Schenker’s Temple Οf Rock), The Girl With Τhe Stars Ιn Her Eyes (Michael Schenker Fest), Take Me To The Church (Michael Schenker Fest), Warrior (Michael Schenker Fest), Rock Bottom (UFO), Lights Out (UFO)
Να σημειώσουμε ότι την ίδια ώρα με τους Michael Schenker Fest έπαιζαν στη Rocktent οι Napalm Death. Έχοντάς τους δει πρόσφατα στην Ελλάδα, δεν πλησιάσαμε καν και το μόνο που έχουμε για εσάς και για μας από την εμφάνισή τους είναι δυο φωτογραφίες (thanks goes once again to Evička). Με την ολοκλήρωση των εμφανίσεων των Michael Schenker Fest και Napalm Death ακολούθησε στη Rocktent μια μπάντα διασκευών που υπό το όνομα “The Best Rock Tribute band” έπαιξε διάφορα κλασικά τραγούδια από Nirvana μέχρι Motorhead και στη συνέχεια ακολούθησαν έως το πρωί διάφοροι dj. Απόλυτα ικανοποιημένοι από τη δεύτερη ημέρα και τις δυνάμεις μας να μας έχουν εγκαταλείψει από ώρας, προτιμήσαμε να πιούμε μια μπύρα εν κινήσει σχεδόν και να πάμε καρφί για τα κρεβάτια μας.
Πάνος Πρέντζας, Γιώργος Πρέντζας
Joomla Social by OrdaSoft!
