Συναυλίες

Rammstein

Πληροφοριακά Στοιχεία
Κατηγορία: Συναυλίες
Δημοσιεύθηκε : Παρασκευή, 10 Φεβρουαρίου 2012 11:35

rammstein bannergross600

6-11-2011 Live @ Zimný Stadión Ondreja Nepelu, Bratislava, ΣΛΟΒΑΚΙΑ
10-11-2011 Live @ Papp László Budapest Sportaréna, Budapest, ΟΥΓΓΑΡΙΑ
14-12-2011 Live @ O2 World, Berlin, ΓΕΡΜΑΝΙΑ
0001
   RAMMSTEIN! Ένα συγκρότημα διαφορετικό από τα συνηθισμένα! Ένα συγκρότημα, που οι ζωντανές του εμφανίσεις πιο εύστοχα χαρακτηρίζονται ως shows παρά ως συναυλίες! Το φαντασμαγορικό οπτικοακουστικό θέαμα, το οποίο προσφέρουν σε συνδυασμό με τη θεατρικότητα και τους εκκεντρικούς στίχους είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά τους και χάρη σε αυτά έχουν αποκτήσει εκατομμύρια φανατικούς και πιστούς οπαδούς, όχι μόνο στην πατρίδα τους, αλλά σε ολόκληρη την υφήλιο.

   Η πρώτη φορά, που ήρθα σε επαφή με το τι εστί “Rammstein” ήταν όταν παρακολούθησα ένα βίντεο μιας ζωντανής εμφάνισής τους (MTV Europe Awards 1998). Ήμουν δεν ήμουν 12 ετών και είχα αρχίσει δειλά-δειλά να πλησιάζω τον πιο σκληρό ήχο, οπότε και έπεσα πάνω στους Γερμανούς. Η πρώτη εντύπωση ήταν η χειρότερη! Έβλεπα κάτι που δεν καταλάβαινα! Έξι τύποι, περίεργα ντυμένοι και βαμμένοι, περίεργη για εμένα – μέχρι τότε - μουσική, στίχοι σε μια ακατανόητη γλώσσα και το αποκορύφωμα : στη μέση του clip ο τραγουδιστής πετάει στον αέρα μια συσκευή τηλεφώνου η οποία σκάει και πετάγονται σπίθες, γεγονός που μου φαινόταν πέρα για πέρα γραφικό.

0002   Η γνώμη αυτή τριγυρνούσε στο μυαλό μου για αρκετό καιρό. Περίπου 2 χρόνια πέρασαν από τότε που είδα το προαναφερθέν κλιπ και οι Rammstein κυκλοφορούν τον 5ο τους δίσκο. Ήταν το “Rosenrot”! Αρχικά δεν ήθελα να ακούσω τίποτα από αυτούς – θα το είχα κάνει ήδη αν ήμουν «ψημένος» - όμως τελικά πείστηκα να ακούσω το “Rosenrot”. Το άκουσα και μου άρεσε! Κόλλησα! Έψαξα! Έμαθα! Διάβασα τους στίχους και άρχισα να τους καταλαβαίνω. Τους έψαξα κι άλλο. Άκουσα όλα τους τα cd ώσπου άρχισα να αντιλαμβάνομαι πόσο λανθασμένη εντύπωση είχα σχηματίσει αρχικά. Έπειτα δημιουργήθηκε η επιθυμία να τους δω ζωντανά. Ήταν η περίοδος, κατά την οποία το συγκρότημα ήταν κάπως ανενεργό και ο Richard Kruspe είχε κυκλοφορήσει δίσκο με το project του, τους Emigrate.

   Κοντεύουμε στο 2009 και οι Rammstein έχουν ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις για το επερχόμενο album τους. Το "Liebe Ιst Für Alle Da" κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του ’09 και θα επακολουθούσε περιοδεία για την προώθησή του. Rammstein Οn Τour λοιπόν μετά από 5 χρόνια σχεδόν (για το "Rosenrot" δεν είχανε περιοδεύσει). Άρχισα να ψάχνομαι με ημερομηνίες και εισιτήρια οπότε κατέληξα στις 20 Μαρτίου του 2010 στο Βελιγράδι και λίγο αργότερα, στις 28 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς, στη Μαλακάσα.

   Αυτό ήταν μόνο η αρχή! Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του "Liebe Ιst Für Alle Da" οι Γερμανοί ανακοινώνουν την κυκλοφορία ενός best of compilation ονόματι “RAMMSTEIN – MADE IN GERMANY” το οποίο θα συνοδευόταν κι από ανάλογο tour. Αυτό κι αν δε θα έχανα με τίποτα.

   Τρεις οι σταθμοί μου. Μπρατισλάβα, Βουδαπέστη και φυσικά η πατρίδα τους, το Βερολίνο.

rammstein bannerklein600

0003   Όλα ήταν κλεισμένα και κανονισμένα με το που ανακοινώθηκαν οι ημερομηνίες του “Made in Germany” ή με άλλα λόγια της Best Of περιοδείας των Γερμανών. Είχα πει στον εαυτό μου πως δε θα έχανα με τίποτα αυτό το show κι έτσι έκλεισα εισιτήρια (αρχικά) για 2 από αυτά. Το εναρκτήριο του tour, στη Μπρατισλάβα, και το 3ο κατά σειρά, στη Βουδαπέστη.

   Οι τελευταίες λεπτομέρειες είχαν τακτοποιηθεί και εν τέλει έφτασε η μέρα της αναχώρησης.

   Έφτασα στη Μπρατισλάβα και κατευθύνθηκα αμέσως από τον κεντρικό σταθμό προς το hostel, που θα διέμενα για τα 2 προσεχή βράδια. Τακτοποιήθηκα στο «πι και φι» και ξεκίνησα για την πρώτη μου βόλτα στην πόλη. Θα συναντούσα μια φίλη, η οποία είχε ταξιδέψει ήδη εκεί 2 μέρες πριν. Πριν απ' αυτό πρόλαβα και χάζεψα λίγο στα όμορφα πλακόστρωτα σοκάκια του ιστορικού κέντρου της Μπρατισλάβας παρατηρώντας μάλιστα και κάποιες αφίσες που διαφήμιζαν το live των Rammstein. Μετά το γεύμα, τράβηξα για το hostel, γιατί το βράδυ είχε κανονιστεί συνάντηση με άλλους Έλληνες που είχαν ταξιδέψει κι αυτοί για το πρώτο show των Γερμανών στο τρέχον tour.

   Λίγο μετά τις 9 ξεκίνησα και πάλι για το ιστορικό κέντρο της Μπρατισλάβας, όπου και βρισκόταν το μπαρ που είχαμε ορίσει ως τόπο συνάντησης. Ήταν ήδη όλοι εκεί. Περίπου 8 συμπατριώτες, που ανυπομονούσαν για την αυριανή συναυλία και διάφοροι άλλοι fans από κοντινές χώρες όπως η Αυστρία, η Ρουμανία και η Γερμανία, αλλά και από πιο μακρινές όπως η Γαλλία και η Ρωσία. Υπήρχε μάλιστα ένας fan του συγκροτήματος ο οποίος είχε ταξιδέψει από τη Νότια Αφρική για να τους δει!

0004   Το μπαρ ήταν τεράστιο και ο κόσμος αρκετός. Το ρεπερτόριο περιλάμβανε mainstream rock επιτυχίες, αλλά και αρκετά κομμάτια των Rammstein. Οι τιμές βοηθούσαν στο να πιεί κάποιος κι άλλο. Η βραδιά έγινε ακόμη πιο ενδιαφέρουσα όταν στο bar εμφανίστηκαν μέλη του crew του συγκροτήματος, αρκετά από τα οποία μάλιστα διασκέδαζαν μαζί με την μεγάλη και πολυεθνή παρέα μας. Μάλιστα στην αρχή πολλοί – κι εγώ μαζί - ξεγελαστήκαμε από τη φιγούρα ενός υψηλόσωμου άνδρα, τον οποίο μπερδέψαμε με τον Oliver Riedl, στη συνέχεια όμως καταλάβαμε ότι δεν επρόκειτο γι’αυτόν, αλλά για τον ηχολήπτη των Γερμανών.

   Η ώρα κυλούσε ευχάριστα όταν ο υπεύθυνος του μαγαζιού μας ενημέρωσε γύρω στις 4 ότι το bar έπρεπε να κλείσει. Η θερμοκρασία έξω ήταν λίγο πιο πάνω από τους μηδέν βαθμούς και σε συνδυασμό με την περασμένη ώρα, η παρέα διαλύθηκε για να ανανεώσει το ραντεβού της, την επομένη έξω από το στάδιο, που θα πραγματοποιούνταν τo live.

   Tην επόμενη ημέρα αποφάσισα να χρησιμοποιήσω την αστική συγκοινωνία για να πάω στο Zimný štadión Ondreja Nepelu, όπως ονομάζεται το στάδιο χόκεϊ επί πάγου, που θα φιλοξενούσε το show. Η ώρα ήταν 2 το μεσημέρι και έξω από το χώρο βρίσκονταν γύρω στους 30 τρελούς fans. Συναντήθηκα με την παρέα μου σ' ένα καφέ που βρισκόταν στο στάδιο. Καθίσαμε εκεί για λίγη ώρα κι έπειτα πήγαμε να πιάσουμε θέση για την μεγάλη αναμονή. Οι πόρτες ήταν προγραμματισμένες να ανοίξουν στις 6, οπότε υπομονή, κουράγιο, ζεστή ζακέτα/μπουφάν και κασκόλ/γάντια/σκούφος για το κρύο ήταν παραπάνω από απαραίτητα.

0005   Όσο περνούσε η ώρα, φυσικό ήταν ο κόσμος ολοένα να πληθαίνει. Δεν εγκαταλείψαμε τη στρατηγική θέση που είχαμε καταλάβει, όμως είχαμε μια τεράστια απορία: Από πού θα μπαίναμε στο στάδιο; Υπήρχαν 2 γκρίζες πόρτες μπροστά μας, όμως δεν ήταν αρκετά μεγάλες ώστε να μπει όλος αυτός ο κόσμος. Τελικά, η απορία μας θα λυνόταν με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, λίγα λεπτά μετά τις 6. Την ώρα εκείνη, λοιπόν, εμφανίστηκε ένα περιπολικό και οι αστυφύλακες που επέβαιναν σε αυτό μας είπαν να κάνουμε κάποια βήματα πίσω. Αφού έγινε αυτό, άρχισαν να κατεβαίνουν από τον χώρο που βρισκόταν πάνω από τα κεφάλια μας οι κόκκινες σκάλες που θα μας οδηγούσαν στην αρένα. Με το που κατέβηκαν οι ηλεκτρικές σκάλες, ο κόσμος όρμησε προς αυτές τρέχοντας με τα εισιτήρια ανά χείρας. Τη λαχτάρα διέκοψε για ένα πεντάλεπτο μια γυάλινη πόρτα πίσω από την οποία βρισκόταν ο ηλεκτρονικός έλεγχος των εισιτηρίων και έπειτα οι είσοδοι για την αρένα. Όταν τελικώς άνοιξαν κι αυτές οι πόρτες, πραγματοποίησα ένα από τα πιο γρήγορα sprint της ζωής μου για να βρεθώ όσο πιο κοντά στους Θεούς μπορούσα. Τελικά, με τη βοήθεια ενός ατόμου από την παρέα, βρέθηκα στο κάγκελο της αρένας. Τώρα πια, όλα ήταν θέμα χρόνου.

   Η μεγάλη ώρα είχε επιτέλους φτάσει ...

0006   Η πολύωρη αναμονή έξω από το στάδιο έκανε τη μιάμιση περίπου ώρα, κατά την οποία θα περιμέναμε για το support συγκρότημα να μοιάσει με χαλαρό τεταρτάκι. Έτσι, αυστηρά στις 20:00 εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Deathstars. Οι Σουηδοί είχαν αναλάβει το δύσκολο έργο του να είναι support στους Rammstein, έχοντας πάρει τη σκυτάλη από τους Combichrist, οι οποίοι τα πήγαν περίφημα ανοίγοντας συναυλίες για τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της περιοδείας για την προώθηση του “ Liebe Ist Für Alle Da”. Φορώντας όλοι τους μαύρα ρούχα, αρκετά από τα οποία δερμάτινα, κατάφεραν να ζεστάνουν το κοινό λίγο πριν το … ολοκαύτωμα. Αξιοπερίεργες φιγούρες ο μπασίστας τους Skinny Disco, (λεπτός, ψηλός με πολλά tattoo και piercing και μαλλιά ράστα), ο κιθαρίστας Cat Casino, ο οποίος έμοιαζε τρομερά με γυναίκα και ο τραγουδιστής τους Whiplasher, ο οποίος περιφερόταν στη σκηνή άλλοτε με κασκολάκι με μαύρα πούπουλα και άλλοτε με καπέλο ναύτη σαν άλλη «Αλίκη στο ναυτικό». Οι Deathstars μπορώ να πω πως αρπάξανε την ευκαιρία από τα μαλλιά καθώς το παίξιμο τους  και η ενέργεια τους πάνω στη σκηνή ήταν πολύ καλά στοιχεία. Το σετ των Σουηδών gothic/industrial μεταλάδων ολοκληρώθηκε περίπου στις 20:40 και περιλάμβανε τα εξής κομμάτια : The Mark Οf Τhe Gun, Semi-Automatic, Motherzone, Blood Stains Blondes, Tongues, Blitzkrieg, Cyanide, Death Dies Hard, Metal.

Σημείωση :
   Στους Deathstars παίζει ο Emil "Nightmare Industries" Nödtveidt, αδελφός του Jon Nödtveidt, ηγέτη των Dissection και μία εκ των κορυφαίων μορφών του σουηδικού black/death metal. Η μπάντα δημιουργήθηκε από τις στάχτες των thrash/black metallers Swordmaster, οι οποίοι δισκογραφούσαν για τη γαλλική Osmose Productions και είχανε στις τάξεις τους τον Niklas Rudolfsson (Sacramentum, Runemagick, Deathwitch) στα τύμπανα.

   Οι τεχνικοί άρχισαν να ετοιμάζουν τη σκηνή για να ανέβουν οι Rammstein. Η ώρα πλησίαζε! Όλα ήταν έτοιμα! Η αδρεναλίνη είχε χτυπήσει κόκκινο. Στις 21:00 ακριβώς, τα φώτα σβήσανε και οι προβολείς μαζί, και τα μάτια όλων στο στάδιο στράφηκαν σε μια από τις πολλές θύρες του. Οι Γερμανοί έκαναν την εμφάνισή τους και περνώντας μέσα από τη λαοθάλασσα της αρένας κατευθυνόμενοι προς τη μικρή σκηνή, που υπήρχε λίγο μπροστά από τον ηχολήπτη.

0007   Ήταν όλοι τους εκεί. Μάλιστα, o Oliver Riedel κρατούσε έναν αναμμένο πυρσό, ο Dr. Christian Lorenz μια σημαία της Σλοβακίας και ο Christoph “Doom” Schneider μια σημαία με το έμβλημα του συγκροτήματος. Ταυτόχρονα, μια γέφυρα που ένωνε τη μικρή με τη μεγάλη σκηνή άρχισε να κατεβαίνει από τον ουρανό του σταδίου. Οι πρώτες σπίθες και καπνοί κάνανε την εμφάνισή τους καθώς οι 3 προαναφερθέντες, μαζί με τους 2 κιθαρίστες, Paul Landers και Richard Zven Kruspe και τον εμβληματικό στιχουργό και τραγουδιστή Till Lindemann, διέσχιζαν την αιωρούμενη γέφυρα.

   Ο Oliver Riedel κατευθύνθηκε προς τα αριστερά της σκηνής με αργές κινήσεις και άναψε με τον πυρσό του το μικρό βωμό, που βρισκόταν σε εκείνο το σημείο. Με το που άναψε ο βωμός άρχισε και το μέτρημα. “Eins, zwei, drei, vier, fünf, sechs, sieben, acht, neun, aus” και η μελωδία του “Sonne” πλημμύρισε το venue. Το ρυθμικό headbanging από το κοινό και τη μπάντα μόλις είχε αρχίσει και με ελάχιστα διαλείμματα θα σταματούσε οριστικά στο τέλος του show. Το κοινό μετρούσε, ο Till μας έλεγε πως ο ήλιος έρχεται και οι φλόγες υψώνονταν ανάμεσα στους Γερμανούς, καψαλίζοντας τα πρόσωπά μας. Μετά από αυτή την είσοδο, ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου και κατακλύστηκα από ποικίλα συναισθήματα, που μόνο οι Rammstein μπορούν να μου χαρίσουν σε ένα live show τους.

Παρακολουθήστε την εντυπωσιακή έναρξη της συναυλίας των Γερμανών και το "Sonne".


0008   Το "Sonne" ακολούθησε ένα από τα hitάκια του “Reise, Reise”, το “Amerika”, το οποίο μιλάει καυστικά για τις Η.Π.Α. και όσον αφορά το setlist θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως έκπληξη, αφού την τελευταία στιγμή πήρε την θέση του νέου τους single, του “Mein Land”. Στη συνέχεια ένα ακόμη τραγούδι από το “Reise, Reise” και προσωπικό αγαπημένο, το “Keine Lust”. Το κομμάτι άρχισε με τον μπασίστα να δίνει το ρυθμό και τον Till να κάνει headbanging ρυθμικά πάνω από έναν πίδακα που εκτόξευε CO2. Πραγματικά εντυπωσιακή εκτέλεση, η οποία όμως μας πάγωσε για λίγο με το διοξείδιο του άνθρακα, όπως επιβάλει και ο στίχος του κομματιού “mir ist kalt”.

   Όχι για πολύ όμως, αφού το επόμενο τραγούδι ήταν από αυτά που ήθελα να ακούσω live σαν τρελός. Και το όνομα αυτού “Sehnsucht”, δηλαδή «Νοσταλγία» ή και «Λαχτάρα». Συναισθήματα που ένιωθα όταν έβλεπα από τον καναπέ μου τους Γερμανούς να παίζουν το κομμάτι αυτό στο "Völkerball" DVD, που είχαν κυκλοφορήσει το 2005. Τα δυνατά κιθαριστικά ριφς μαζί με την κραυγή-sample του Lorenz, αποκαλούμενου και ως “Flake”, δονούσαν όλο το στάδιο, ενώ πράσινες φλόγες «έκρυψαν» για λίγο την 6μελή μπάντα από τα μάτια μας. Μιας και λέμε για φωτιές, τα δυο επόμενα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με αυτήν. Πρώτα το “Asche zu Asche”. με τους 2 κιθαρίστες να συμμετέχουν κάνοντας εκπληκτικά φωνητικά στα φλογισμένα τους μικρόφωνα, και μετά το “Feuer Frei!”, όπου και πάλι οι 2 κιθαρίστες μαζί με τον Till, φορέσανε τα γνωστά, πλέον, ειδικά στόμια από τα οποία έβγαιναν 3 τεράστιες φλόγες, μια από τον καθένα.

0013   Το επόμενο τραγούδι ήταν από αυτά που πολλοί δεν περίμεναν. Οι προβολείς χαμήλωσαν, λίγο μόνο πράσινο φως φώτιζε τον Paul Landers και οι πρώτες νότες του "Mutter" αντήχησαν στο κενό. Μια πραγματικά δυνατή και γεμάτη συναίσθημα εκτέλεση, η οποία με άγγιξε βαθιά και με έκανε να βουρκώσω, όπως και αρκετούς ακόμα Rammstein Fans που βρίσκονταν εκεί. Αυτό που ακολούθησε όμως δεν είχε καμία σχέση. Από ένα σχετικά ήρεμο και συναισθηματικά φορτισμένο κομμάτι, σε ένα κομμάτι «αρρωστημένο» ("Mein Teil") και μάλιστα βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Armin Meiwes (δείτε εδώ και εδώ). Ο Till Lindemann έκανε την εμφάνισή του στη σκηνή σέρνοντας μαζί του ένα μεγάλο καζάνι μέσα στο οποίο βρισκόταν ο Flake με τα keyboards του. Ο τραγουδιστής ήταν ντυμένος σαν χασαπομάστορας, με την ποδιά του αλλά και το πρόσωπο και τα χέρια του να είναι γεμάτα αίμα. Χαρακτηριστική λεπτομέρεια ότι η μια άκρη του μικροφώνου του ήταν σαν μπαλταδάκι. Ξεκινάει λοιπόν ο Till να μας εξιστορεί την ιστορία αυτή, οπότε φτάνει και στο σημείο του ψησίματος. Ξαφνικά, παίρνει ένα φλογοβόλο όπλο, στοχεύει και ρίχνει προς το καζάνι όπου βρίσκεται ο πληκτράς. Αυτός όμως δε ψήνεται καλά, παρότι το λεπτό σωματότυπό του και ο Till αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει ένα φλογοβόλο αρκετά μεγαλύτερο από το αρχικό με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν μίνι εκρήξεις γύρω από το καζάνι. Οι φλόγες χόρευαν τον Flake στο καζάνι, όπως ακριβώς χόρευε και το κοινό με τις μανιασμένες και ξέφρενες μελωδίες. Ο μπαρουτοκαπνισμένος πλέον Flake τραβήχτηκε μέσα από το καζάνι με μια μεγάλη θηλειά, μας χάρισε μερικές από τις άγαρμπες αλλά αστείες χορευτικές του κινήσεις του και πήγε στη θέση του για να συνεχιστεί το show.

0009   Στη συνέχεια κάτι από τα παλιά και πιο συγκεκριμένα από το ντεμπούτο album των Rammstein, το “Herzeleid”. Εναλλαγή ηλεκτρονικών samples, ωμών κιθαριστικών ριφς και ξερών με μπόλικη αγριάδα φωνητικών από τον Richard για ένα ακόμα πολυαγαπημένο, το “Du riechst so gut”. Κύριοι πρωταγωνιστές οι 2 κιθαρίστες οι οποίοι κατά τη διάρκεια του μίνι σόλο που έχει το κομμάτι, συνέχισαν να παίζουν παρότι οι κιθάρες τους είχαν αρχίσει να τυλίγονται στις φλόγες. Ένα ακόμη εντυπωσιακό εφέ, από τα πολλά που έχουν μέσα στο γεμάτο θεατρικότητα show τους οι industrial metallers.

   Με το που τελείωσε το “Du riechst so gut”, άρχισαν να ακούγονται πολλά βήματα μαζί, σαν σε παρέλαση. Σε κάτι τέτοιο μας προσκαλούσαν οι Rammstein με το “Links 2 3 4” σε συνδυασμό με τους στίχους του, που μας λένε πως η καρδιά βρίσκεται στα αριστερά, για να ακολουθήσει ένα κομμάτι-σήμα κατατεθέν (καλώς ή κακώς) του συγκροτήματος. Δεν πρόκειται για άλλο πέραν του “Du Hast”. Αυτόν τον ύμνο-παρωδία της γαμήλιας τελετής στη μέση περίπου του όποιου ο Till Lindemann πυροβόλησε στον αέρα και σπίθες κατέκλεισαν τη σκηνή, αλλά και σύρματα που βρίσκονταν πάνω από τα κεφάλια των θεατών.

   Βρισκόμαστε λίγο μετά τη μέση του show και η ώρα έχει περάσει απίστευτα γρήγορα. Το επόμενο τραγούδι μας μιλάει για ένα ψαράκι. Τι ψαράκι; Ψαρούκλα βασικά και δεν είναι άλλο από το “Haifisch”. Κομμάτι από το τελευταίο τους album και με τρομερούς στίχους:

“Und der Haifisch, der hat Tränen  
Und die laufen vom Gesicht
Doch der Haifisch lebt im Wasser
so die Tränen sieht man nicht”

0010   Το κομμάτι αυτό τελειώνει με την περιφορά από του Flake μέσα σε φουσκωτή βάρκα, όπου ο υποκείμενος έδειχνε στο κοινό προς τα πού θέλει να τον μετακινήσουν ενώ για να το ξεσηκώσει, κουνούσε τη σημαία της χώρας. Τελικώς, αφού πέρασε πάνω και από το δικό μου κεφάλι, τα φώτα της μεγάλης σκηνής σβήσανε, για να φωτιστεί η μικρή. Είχε έρθει η ώρα για το ρόλο εκείνης. Κοιτώντας προς τα εκεί αντικρίσαμε τον Richard ο οποίος ήταν έτοιμος να παίξει keyboards. Η λαοθάλασσα κοινού ακούγοντας στα πρώτα samples τον τίτλο του επόμενου κομματιού ξέσπασε σε κραυγές ενθουσιασμού. Επρόκειτο για το “Bück dich” («Σκύψε ευλογημένη» σε – πολύ - ελεύθερη μετάφραση) το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κι αυτό ως έκπληξη του setlist, καθώς είναι γνωστό το τι «σκετσάκι» κάνανε παλαιότερα ενώ το εκτελούσαν. Η αιωρούμενη γέφυρα κατέβηκε και οι υπόλοιποι 5 έκαναν την εμφάνιση τους : ο Schneider ντυμένος γυναίκα με φορεματάκι και ξανθιά περούκα και οι άλλοι 4 μπουσουλώντας διέσχισαν τη γέφυρα για να φτάσουν στη μικρή σκηνή.  Έτσι και έγινε λοιπόν, με το κοινό γύρω από τη μικρή σκηνή να βρίσκεται σε έκσταση κι αφού ο Till πιτσίλισε τον Flake αλλά και το κοινό, ήρθε η ώρα για το μοναδικό τραγούδι από τον δίσκο “Rosenrot”. Αυτό ήταν το “Mann gegen Mann”. Έξι πωρωμένοι γερμανοί να κοπανιούνται πάνω σε ένα μικρό stage και χιλιάδες κόσμου στην αρένα και τις εξέδρες. Εντυπωσιακό φινάλε στο κομμάτι με τον Till αλλά και τον κόσμο να ουρλιάζει “Schwuler”. Μια μικρή ανάσα, και σειρά για το τελευταίο άσμα της μικρής σκηνής, το γνωστό και μη εξαιρετέο πλέον “Pussy”. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς η μικρή τελετή που είχε λάβει χώρα στη μικρή σκηνή και θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί «3 τραγούδια γύρω από το σεξ» είχε αρχίσει να ολοκληρώνεται μόλις ο Lindemann διέσχισε τη γέφυρα και πήρε τη θέση του στο γιγάντιο πέος που υπήρχε στην άκρη της μεγάλης σκηνής, με σκοπό να γεμίσει την αρένα με σαπουνάδα. Αυτό το πέτυχε στο 100% καθώς τραγουδούσε το ρεφρέν,

“You’ve got a pussy
I have a dick
So, what’s the problem
Let’s do it quick
So take me now before it’s too late
Life’s too short so I can’t wait
Take me now, oh, don’t you see
I can’t get laid in Germany”

μαζί του κι όλο το κοινό. Γεμάτος σαπουνάδες ήμουν έτοιμος να απολαύσω το επόμενο κομμάτι όταν είδα ότι δεν υπήρχε κανείς στη σκηνή. Δε ξεγελάστηκα όμως αφού το show είχε ακόμα ψωμί.

   Άρχισαν να ακούγονται samplαρισμένες νότες από έγχορδα, οι οποίες δεν ήταν άλλες από αυτές του αριστουργήματος “Mein Herz brennt”. Το τραγούδι με το οποίο ξεκινάει το “Mutter” και που παλιότερα παρουσίαζαν live με τη συνοδεία των εγχόρδων των Φιλανδών Apocalyptica. Σε ένα σημείο, ο Till ανοίγει το γιλέκο που φοράει και από μέσα φαίνεται μια φωτεινή καρδιά. Αποκορύφωμα όταν παίρνει ένα κομμάτι από την καρδιά και καθώς το υψώνει αρχίζουν να πετάγονται από αυτό κόκκινες σπίθες.

0011   Μετά την φλεγόμενη καρδιά του Till, ήρθε η ώρα και για κάτι ακόμα φλεγόμενο. Θέλετε να δείτε το κρεβάτι στις φλόγες; Ή απλά “Wollt ihr das Bett in Flammen sehen”.  Μαζί με το “Sehnsucht” και το “Mutter” τα κομμάτια, που ήθελα να ακούσω ζωντανά όσο τίποτε άλλο. Και πραγματικά το κατευχαριστήθηκα. Πώρωση όσο ποτέ άλλοτε με τον δαιμονιώδη του ρυθμό. Στη μέση του, ένας δυνατός πυροβολισμός ο οποίος δημιούργησε αμέτρητες σπίθες, μια μικρή παύση κι έπειτα πανύψηλες φλόγες να ξεφυτρώνουν από παντού καθώς το κομμάτι όδευε προς το τέλος του και καθώς όλοι αναφωνούσαν με ένα στόμα και μια φωνή “Rammstein”.

Παρακολουθήστε και απολαύστε το εκπληκτικό "Wollt Ihr Das Bett In Flammen Sehen?"


0014   Μετά από αυτό το κολασμένο πεντάλεπτο, θα ακολουθούσε ακόμα μια αλλαγή, από τον ξεσηκωμό προς την γαλήνη. Ήταν η μπαλάντα “Ohne dich”. Επίσης συγκινητικό κομμάτι με περίεργα όμορφους στίχους, το οποίο ολοκληρώθηκε με τον Lindemann να κάθεται κάτω από έναν καταρράκτη από σπίθες,  μια υπέροχη εικόνα που μου χαράχτηκε στο μυαλό.

   Πλέον όλοι γνωρίζαμε ότι το show όδευε προς το τέλος του. Δε νομίζω πως υπήρχε στο κοινό άνθρωπος που να μην ήταν ικανοποιημένος. Και πώς να μην ήταν όταν βλέπει τον Till Lindemann να εμφανίζεται στη σκηνή με μεταλλικά φτερά αγγέλου για να τραγουδήσει, πoιο άλλο; Το “Engel”! Το κλασσικό σφύριγμα από τους 2 κιθαρίστες στην αρχή του κομματιού ξεσήκωσαν για μια ακόμη φορά το κοινό της Μπρατισλάβας. Σιγά-σιγά τα τεράστια φτερά του Till άνοιξαν και καθώς αυτός μαζί με το κοινό αναφωνούσαν “Gott weiß, ich will kein Engel sein”, τεράστιες πύρινες φλόγες εκτοξεύονταν από τα άκρα τους. Ακόμη μια εντυπωσιακή εικόνα, μια από τις τελευταίες ενός αξεπέραστου show.

   Για το τέλος, οι Rammstein είχαν αφήσει ένα ακόμα κομμάτι από το album “Mutter”. “Ich will” λοιπόν μας λένε οι Γερμανοί και μας αποχαιρετούν με χιλιάδες μπλε χαρτάκια να πετούν πάνω από την αρένα και τον κόσμο να χαμογελάει και να προσπαθεί να τα πιάσει σα να ήταν πεταλούδες. Τι καλύτερος τρόπος για να μας αποχαιρετίσουν; Ολοκλήρωσαν το κομμάτι ενώ ακόμα υπήρχαν χαρτάκια στον αέρα. Ένα ταπεινό ευχαριστώ και μια βαθειά υπόκλιση από τους 6 Γερμανούς που μόλις είχαν χαρίσει μια υπέροχη βραδιά σε χιλιάδες κόσμου. Και έπεται συνέχεια για αυτούς καθώς η περιοδεία τους είχε μόλις ξεκινήσει … και είχε ξεκινήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το μόνο που μου είχε απομείνει ήταν ένα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας και προσμονής για την επόμενη φορά … σε 4 ημέρες, στην πρωτεύουσα της Ουγγαρίας, τη Βουδαπέστη.

r001   Μετά το συγκλονιστικό πρώτο show της Best of αυτής περιοδείας (Bratislava @ 6-11-2011), οι Rammstein θα όδευαν προς το Ζάγκρεμπ για το δεύτερο, ενώ εγώ προς τη Βουδαπέστη για το τρίτο. Μέχρι τότε μεσολαβούσαν τρεις ημέρες, οι οποίες, με καλή παρέα και πολλές βόλτες στην όμορφη πρωτεύουσα της Ουγγαρίας πέρασαν γρήγορα. Η πόλη, μεγαλύτερη, ομορφότερη από τη Μπρατισλάβα και με σαφώς πιο πολλά αξιοθέατα και γενικώς περισσότερα πράγματα να κάνει κάποιος. Μάλιστα μια ημέρα πριν το live πετύχαμε σε έναν περίπατό μας στις όχθες του Δούναβη τον τραγουδιστή των Γερμανών Till Lindemann, ο οποίος συνοδευόταν από μια όμορφη ξανθιά κοπέλα. Δε προλάβαμε να πούμε πολλά, ίσα-ίσα ανταλλάξαμε χαιρετισμούς και είπαμε πως θα ήμασταν στο live την επομένη.

   Ένα ακόμα Rammstein show λοιπόν (Budapest @ 10-11-2011), 4 ημέρες μετά το πρώτο. Ακόμη μεγαλύτερο γήπεδο, περισσότερος κόσμος, τελειότερος ήχος. Αυτή τη φορά πήραμε τις θέσεις μας κοντά στο μικρό stage και απολαύσαμε ένα show ίδιο σχεδόν με αυτό της Μπρατισλάβας. Ίδιο setlist, το ίδιο ωραία εκτελεσμένα κομμάτια, μεγαλύτερο οπτικό πεδίο στη σκηνή για να βλέπουμε καλύτερα το show και να απολαμβάνουμε τη μοναδική του θεατρικότητα πιο ολοκληρωμένα. Ακόμη, εφόσον βρισκόμασταν στο κάγκελο της μικρής σκηνής, είχαμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε το μέρος της συναυλίας που διαδραματίζεται σε αυτήν από απόσταση αναπνοής.

   Για περίπου 2 ώρες λοιπόν κάναμε ξανά το μουσικό ταξίδι μέσα από τις σπίθες και τις φωτιές και το τέλος της ημέρας μας βρήκε σε μια pub να πίνουμε μπύρες και να συζητάμε για το ανεπανάληπτο αυτό show. Η επόμενη μέρα με έβρισκε πάλι στο δρόμο, αυτόν της επιστροφής, όμως η επόμενη φορά ήταν προδιαγεγραμμένο να μην είναι μακριά …

Απολαύστε το, κατ' ελληνηστίν, "Σκύψε Ευλογημένη" σε όλο το μεγαλείο του.


Και για τους πολύ απαιτητικούς, το "Du Riechst So Gut".



r002   Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, από τα 2 προηγούμενα shows σε Μπρατισλάβα και Βουδαπέστη, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν η αναζήτηση του επόμενου ταξιδιού για να δω τους Γερμανούς. Η απογοήτευση όμως ήταν μεγάλη καθώς όλες οι ημερομηνίες μέχρι και το τέλος της χρονιάς ήταν sold out. Οι περισσότερες από αυτές ήταν σε πόλεις της πατρίδας τους, οπότε το ότι δεν υπήρχαν εισιτήρια ήταν απόλυτα λογικό. Προς το τέλος του Νοέμβρη όμως, ανακοινώθηκαν extra εισιτήρια για ελάχιστα live μεταξύ των οποίων και για αυτά του Βερολίνου στις 14 και 15 Δεκεμβρίου. Αμέσως ξεκίνησα τις διαδικασίες για να κλείσω εισιτήριο και για τις 2 όμως τελικά κατάφερα να κλείσω μόνο για την πρώτη μέρα, αφού η δεύτερη έγινε sold out μέσα σε λίγες ώρες.

   Rammstein λοιπόν, για μια ακόμη φορά, αυτή όμως θα ήταν ξεχωριστή, αφού θα τους έβλεπα μέσα στην «έδρα» τους.

   Ο χρόνος πέρασε και μια ακόμη μεγάλη μέρα έφτασε. Το ταξίδι μπορεί να χαρακτηριστεί και ως «αστραπή» αφού προσγειώθηκα στη γερμανική πρωτεύουσα το απόγευμα της ημέρας του live και έφυγα το πρωί της επομένης. Λιγότερες από 24 ώρες λοιπόν στο Βερολίνο για την μητέρα όλων των live μουσικών shows της εποχής μας.

r008

   Ο καιρός βροχερός, το κρύο όμως όχι τόσο τσουχτερό όπως το περιμέναμε. Επιβίβαση σε τρένο, που θα μας πήγαινε στο O₂ World όπου θα πραγματοποιούνταν το live. Μετά από 15’ στο τρένο και 5’ περπάτημα παράλληλα με το εναπομείναν κομμάτι του ιστορικού τοίχους της πόλης, φτάσαμε στο O₂ World. Έξω από το venue υπήρχε ήδη πολύς κόσμος, ο οποίος είτε χάζευε και αγόραζε merchandise του συγκροτήματος στο κατάστημα που ήταν στημένο εκεί, είτε είχε πιάσει τη θέση του στην μεγάλη ουρά για να μπει και να πιάσει όσο το δυνατόν καλύτερη θέση.

   Εφόσον είχαμε αρκετό κόσμο μπροστά μας στην ουρά, αποφασίσαμε να πάμε προς τη μικρή σκηνή, όπως και στη Βουδαπέστη. Περάσαμε τον ηλεκτρονικό έλεγχο των εισιτηρίων στον οποίο έπρεπε να δείξουμε και την ταυτότητα μας καθώς τα εισιτήρια ήταν ονομαστικά (!) και κατευθυνθήκαμε προς τη μικρή σκηνή όπου σχετικά άνετα βρήκαμε χώρο στο κάγκελό της και περιμέναμε καρτερικά για ακόμη μια φορά την αρχή του show.

   r003Ο κόσμος γέμιζε το O₂ World και λάμβανε θέση για να υποδεχτεί τους Rammstein στην πόλη τους. Το 90% του κοινού φορούσε κάτι το οποίο ήταν “Rammstein”. T-shirts και φούτερ, ζακέτες και μπουφάν, σκουφάκια και κασκόλ, παντελόνια και διάφορα άλλα είδη ρουχισμού με τον χαρακτηριστικό σταυρό-σύμβολο του συγκροτήματος υπήρχαν όπου και να έστρεφες το οπτικό σου πεδίο. Το πλήθος αποτελούνταν κυρίως από άντρες και γενικά υπήρχε μεγάλο εύρος ηλικιών. Εντύπωση μου προκάλεσε η έντονη παρουσία μεσήλικων ανδρών οι οποίοι μάλιστα ζούσαν έντονα τη συναυλία και περισσότερο θύμιζαν έφηβους που χτυπιούνταν σε κάποιο live.

   Αρκετά όμως με τα γύρω-γύρω… Ας μπούμε στο ψητό!

  Οι Deathstars κάνανε την εμφάνιση τους στη σκηνή ελάχιστα λεπτά πριν τις 8 και αυτό που μας έδωσαν να καταλάβουμε από την πρώτη στιγμή ήταν ότι από ηχητικής πλευράς, το live θα ήταν ότι αρτιότερο είχα παρακολουθήσει. Η εντύπωση που μας είχαν αφήσει από τα προηγούμενα live δεν ήταν ούτε θετική, ούτε αρνητική. Είναι απλά μια μπάντα που κάνει καλά αυτό που πρέπει να κάνει – να ζεστάνει λίγο το κοινό πριν το μεγάλο show. Ο τραγουδιστής το κατάφερε αυτό αναφερόμενος συχνά στους Rammstein, κάνοντας το κοινό να ξεσπάει σε κραυγές και χειροκροτήματα. Έπειτα από ένα set διάρκειας περίπου 45 λεπτών και ίδιου από άποψη επιλογής κομματιών (με μικρές αλλαγές στη σειρά τους), οι Deathstars μας ευχαρίστησαν και εγκατέλειψαν τη σκηνή για να την κάνουν δική τους οι Rammstein λίγο αργότερα.

r004   Πέντε λεπτά πριν τις 9 τα φώτα στο O₂ World έσβησαν. Η γνωστή πλέον γέφυρα άρχισε να πετάει τους καπνούς και τις σπίθες της και η εξάδα έκανε την εμφάνισή της από μια από τις πλάγιες θύρες. Διέσχισε μέρος της αρένας και ανέβηκε στη μικρή σκηνή. Η διάταξή τους ίδια, μόνο που ο Flake δε κρατούσε σημαία της χώρας, αλλά του Ομόσπονδου Κρατιδίου του Βερολίνου. Μετά τη μικρή στάση στο μικρό stage, ξεκίνησαν για το μεγάλο με τελευταίο τον Till, ο οποίος είχε μερικώς βάψει τα μαλλιά του ασημί, σαν μια στιλιστική νότα από την “Live aus Berlin” εποχή.

   Μετά το άναμμα του βωμού από τον Ollie και αφού όλοι βρίσκονταν στις θέσεις τους, για ακόμη μια φορά ακούσαμε τον Till Lindemann να μετράει και ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια του συγκροτήματος να μπαίνει δυνατά. Το “Sonne” μαζί με το επόμενο “Wollt ihr das Bett in Flammen sehen” μας πρόσφεραν στο πρώτο δεκάλεπτο της συναυλίας αρκετές φλόγες και ζέσταναν το βερολινέζικο κοινό για τα καλά. Η διαπίστωση για τον άρτιο ήχο επιβεβαιώθηκε. Καθώς η συναυλία προχωρούσε, τα τραγούδια ακούγονταν ολοένα και πιο τέλεια.

   Με επιλογές κομματιών κυρίως από τους πρώτους τέσσερις δίσκους συνέχισαν οι Γερμανοί. “Keine Lust” , “Sehnsucht”, “Asche zu Asche” ζέσταναν ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα για να την υπερθερμάνει το “Feuer Frei!” γνωστό και από την ταινία “xXx”, με τους δυο κιθαρίστες, Richard Kruspe και Paul Landers, αλλά και τον τραγουδιστή Till Lindemann να «φτύνουν» φλόγες. Έπειτα ένα από τα 2 κομμάτια που συγκίνησαν κάθε Rammstein fan που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή μέσα στο O₂ World. Ήταν το “Mutter” από το ομώνυμο άλμπουμ του 2001 με το άκρως εντυπωσιακό του φινάλε όπου ο Till στεκόταν κάτω από έναν καταρράκτη σπιθών, όπως αντίστοιχα γινόταν στο “Ohne dich” στα προηγούμενα shows.


   Τρία πιο δυνατά κομμάτια για τη συνέχεια. “Mein Teil” με τον Till σε ρόλο χασαπομάστορα (“Metzgermeister”) και τον Flake να παριστάνει το θύμα του παίζοντας πλήκτρα μέσα από το καζάνι και να καταλήγει «ψητός» από τα φλογοβόλα του πρώτου. “Du riechst so gut” από το “Herzeleid” με τις κιθάρες να παίρνουν φωτιά στην κυριολεξία. Και “Links 2 3 4”, όπου το κοινό συμμετείχε ενεργά φωνάζοντας τη λέξη “Links” δυνατά σε κάθε ρεφρέν. Από το setlist δε θα μπορούσε να λείπει το πλέον πασίγνωστο κομμάτι των Γερμανών, το “Du hast”, η εκτέλεση του οποίου έδωσε την ευκαιρία στο κοινό να μετατρέψει το τραγούδι σε ένα sing along ανάμεσα σε αυτό και τον Till. Έπειτα, το πρώτο κομμάτι της βραδιάς από την τελευταία τους κυκλοφορία, “Liebe ist für alle da”. Αυτό ήταν το “Haifisch”. Το δεύτερο και τελευταίο κομμάτι από το “LIFAD” μας το είχαν φυλάξει για το τέλος.


r006    Μετά και από τον «Καρχαρία» και την καθιερωμένη βόλτα του Flake με βάρκα στη λαοθάλασσα του O₂ World, ήρθε η σειρά της μικρής σκηνής. Καθώς ο Richard είχε εξαφανιστεί από τη σκηνή στο τέλος του “Haifisch” και είχε πάει στη μικρή σκηνή για να ξεκινήσει να παίζει με τα πλήκτρα του, ο Christoph “Doom” Schneider διέσχιζε τη γέφυρα έχοντας τους υπόλοιπους 4 δεμένους με λουριά και να προχωρούν μπουσουλώντας. Φτάνοντας στη μικρή σκηνή ξεκίνησαν να παίζουν το “Bück dich” πραγματοποιώντας παράλληλα το σκετσάκι που έφερε τον Till και τον Flake σε μερικές …τρυφερές στιγμές. Λουσμένοι από τη σαμπούκα, που πιθανότατα περιεχόταν στα «σκάγια» του Till απολαύσαμε το ένα και μόνο τραγούδι που περιλαμβάνουν στη setlist και προέρχεται από το “Rosenrot” άλμπουμ τους. “Mann gegen Mann” λοιπόν με το κομμάτι να κλείνει εκπληκτικά με το κοινό να συνοδεύει τον Till στη φρενήρη κραυγή “Schwuler”. Φινάλε στη μικρή σκηνή έδωσε το έτερο συγκινητικό κομμάτι, το “Ohne dich”, με την εξάδα να ολοκληρώνει το κομμάτι μέσα σε ένα σύννεφο καπνού και μπλε φωτισμού και ναι εγκαταλείπει τη μικρή σκηνή.
 
r005   Καθώς το show όδευε προς το τέλος, σειρά είχαν τα “Mein Herz brennt” και “Amerika” κι έπειτα δύο από τα highlights του. Πρώτα το “Engel” όπου ο Till φορώντας τα τεράστια μεταλλικά του φτερά τα οποία εκτόξευαν φωτιά από τις άκρες τους, άφηνε τον κόσμο να ολοκληρώνει τα ρεφρέν φωνάζοντας “ Gott weiß ich will kein Engel sein”. Στη συνέχεια το “Ich will”, στο οποίο συγκλονίστηκα από την εκδηλωτικότητα του γερμανικού κοινού. Ειδικότερα, όταν ακούστηκε ο στίχος “wir wollen eure Hände sehen” είδα εκατοντάδες ζεύγη χεριών να σηκώνονται στον αέρα και στον επόμενο στίχο, “wir wollen in Beifall untergehen” τα χέρια άρχισαν να χειροκροτούν, δημιουργώντας ένα ακόμη εκπληκτικό στιγμιότυπο. Για το τέλος όπως είχα προαναφέρει, οι Rammstein είχαν φυλαγμένο ένα κομμάτι από το “LIFAD” κι αυτό δεν ήταν άλλο από το “Pussy” με το ιδιόμορφο βιντεο κλιπ του. Στίχοι που μιλούν για το σεξ και πόσο απλά μπορεί να γίνει και ο Till Lindemann εκτοξεύει σαπουνάδα στο κοινό χειριζόμενος ένα μεγάλων διαστάσεων πέος. Σουρεαλιστική εικόνα για το φινάλε ενός ακόμα σπουδαίου show από την σπουδαιότερη και διασημότερη γερμανική μπάντα των ημερών μας.

   Ένα show ανεπανάληπτο που δύσκολα θα βρει κάποιος αντάξιό του. Κάτι παραπάνω από μια απλή συναυλία, που θα κάνει κάποιον να θέλει να το ζήσει ξανά και ξανά. Με την ελπίδα αυτή λοιπόν, ότι θα δω ξανά σύντομα το show αυτό, εγκατέλειψα το O₂ World με ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου. Θα υπάρξει και επόμενη φορά, ελπίζω σύντομα…

   Το να δει κανείς ζωντανά ένα show των Rammstein είναι κάτι που του μένει χαραγμένο στη μνήμη για πάντα. Έτσι τουλάχιστον συμβαίνει με όποιον έχω συζητήσει επί του θέματος. Όταν πρόκειται να δεις το συγκεκριμένο συγκρότημα για πρώτη φορά τίποτα δεν έχει σημασία από πριν. Τι κι αν έχεις δει άπειρα βίντεο τους. Τι κι αν δεν έχεις ιδέα γι’αυτούς. Στο τέλος θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό.

   Είναι κάποια γεγονότα τα οποία σίγουρα θα παρατηρήσει κανείς σε ένα τέτοιο show. Πρώτο και κυριότερο, η θεατρικότητα. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Η σειρά των κομματιών, κάθε βήμα των έξι πρωταγωνιστών ακόμη και κάθε γύρισμα του κεφαλιού, κάθε νόημα του χεριού ή και κάθε γκριμάτσα και έκφραση του προσώπου. Το ρόλο τους παίζουν και οι στίχοι οι οποίοι καθορίζουν και πολλές φορές τα σκηνικά του κάθε κομματιού ή και μέρους του show.

r009   Ποιος θα μπορούσε να παραλείψει τον «φλογερό» τομέα των πυροτεχνημάτων; Σε σημαντικό αριθμό τραγουδιών υπάρχουν σημεία όπου όλο και κάποια έκρηξη θα πραγματοποιηθεί, όλο και κάτι θα αναφλεχθεί, όλο και κάποιος θα τσουρουφλιστεί. Αυτό είναι κάτι το οποίο δοκίμασαν παλιά –όχι στην αρχή- τους άρεσε, το κράτησαν στο show τους και πλέον είναι αυτό το οποίο τους καθιστά τα show τους αλλά και τους ίδιους τόσο αναγνωρίσιμους ανά τον πλανήτη. Μια ξαφνική έκρηξη ή μια γιγάντια φλόγα μπορεί να ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη και να δώσει μια διαφορετική γεύση σε αυτό που βλέπεις και ακούς. Η χρήση αυτών των εφέ στο σωστό timing είναι που κάνει επίσης τη διαφορά.

   r007Η επικοινωνία με το κοινό είναι ένας πολύ σημαντικός τομέας σε κάθε live. Όσον αφορά τους Rammstein, κάτι τέτοιο δε το βλέπεις με την πρώτη ματιά. Δεν το εντοπίζεις εύκολα. Πιο πολύ το νιώθεις μέσα από τη μουσική και –ίσως- από ένα βλέμμα κάποιου από το συγκρότημα που ίσως πέσει πάνω σου. Μπορεί να μην ευχαριστούν μετά από κάθε τραγούδι τον κόσμο. Μπορεί να μην εκθειάζουν το κοινό λέγοντας πόσο ωραία ατμόσφαιρα δημιουργεί. Μπορεί να μη δηλώνουν κάθε τρεις και λίγο σοκαρισμένοι από την ένταση που υπάρχει στο στάδιο. Όμως νιώθεις ότι κάτι υπάρχει μεταξύ σκηνής και αρένας κι αυτό δεν είναι μονάχα ο αέρας. Και στο φινάλε, το μόνο που θα κάνουν είναι μια βαθιά υπόκλιση, γονατιστοί και με σκυμμένο το κεφάλι αφού πούνε το πιο ταπεινό ευχαριστώ.

Κυριάκος Λεκίδης
Επιμέλεια : Μίλτος Λυμπιτσούνης

RAMMSTEIN @ NOIZY'S INDUSTRIAL TOUR



r010

Συναυλίες

Facebook Comments