Queensryche, Meden Agan LiVE @ Fuzz
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 18 Νοεμβρίου 2019 22:16
Φλερτάρουν οι δείκτες με τις εννιά παρά τέταρτο. Οι Meden Agan οπλίζουν. Μπουκάρουν. Ένας ένας και όλοι μαζί. Ο ήχος είναι πολύ καλός, τα προ-ηχογραφημένα υποστηρίζονται στο ακέραιο και η μπάντα είναι ευτυχισμένη. Παίζει πριν από ένα τεράστιο όνομα και προφανώς ένα από τα ινδάλματά της. Ο πλέον πρόσφατος δίσκος τους, “Catharsis”, τιμάται όπως πρέπει και το συγκρότημα δείχνει ότι μπορεί να παίξει άνετα σε μεγάλα μαγαζιά. Έχει υποδηλώσει ότι είναι πεπειραμένο, έχει παίξει εδώ και έξω με επιτυχία και διαθέτει μία τραγουδίστρια με σπουδαία φωνή, μία τραγουδίστρια, η οποία δεν σταμάτησε να χτυπιέται καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Με κομμάτια από το παρόν και από το παρελθόν τους, οι Meden Agan έδωσαν μία αξιοπρεπέστατη παράσταση, η οποία στάθηκε ιδανικά για τους θεατές. Είδαν μία ελληνική μπάντα που ξέρει να κερδίζει την παρτίδα και ζεστάθηκαν όσο έπρεπε για να ανταμώσουν, μετά από δεκατρία ολόκληρα χρόνια, ένα τόσο αγαπημένο σχήμα.
Catharsis (Intro), The Purge, Vail Of faith, Cleanse Their Sins, Whispers In The Dark, Everlasting Pain, Embrace The Sorrow, Lostfull Desires, Weaver Of Destiny
Το πρόγραμμα τηρήθηκε στο ακέραιο, δείχνοντας ξανά το δρόμο προς τις άρτιες, υπέρ το δέον μάλιστα, διοργανώσεις. Οι Queensryche βγήκαν στη σκηνή στις δέκα και για τα επόμενα ενενήντα λεπτά περίπου διασκέδασαν εαυτούς και κοινό, παίζοντας σαν να μην υπάρχει αύριο! Τα σημάδια από τη συναυλία της Θεσσαλονίκης ήταν ακόμα νωπά. Τι μπαντάρα είναι αυτή, ρε μάστορα! Ο Casey Grillo πήρε τη θέση του πίσω από τα τύμπανα, φόρεσε τα in-ear του και το κλικ του μετρομόνου έδωσε το σύνθημα για το “Blood Of The Levant”. Γκάπα γκούπα επί σκηνής, με τους πέντε να τρέχουν του σκοτωμού και το κοινό να συνειδητοποιεί ότι η ζωντανή αναπαραγωγή δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα στουντιακά μεγαλεία.
Το “I Am I”, που ακολουθεί, είναι ευκαιρία για γιορτή. Τα άλμπουμ που λατρέψαμε έρχονται και επιβάλλουν τη θέση τους. “NM 156” και τίποτα δεν μπορεί να μας κατατρέξει πιο ευχάριστα και μάλιστα σε πέντε χρόνους. Χαζεύω στο photo pit, δεν βγάζω όσες φωτογραφίες πρέπει και δεν με νοιάζει και καθόλου. Προέχει η ευεξία που προέρχεται από τις γνήσιες μουσικές προτάσεις των Εμεραλδιανών. Ο Parker Lundgren στέκεται υπερήφανα στο αριστερό άκρο της σκηνής, όπως βλέπουμε εμείς, έχοντας πλέον εκατοντάδες συναυλίες στο πορτφόλιό του και πιστώνεται την απόφασή του να παραμείνει σε αυτή την ομάδα, περίπου επτά χρόνια πριν. Ο Eddie Jackson, αυτό το υπόδειγμα σταθερότητας και σεισμικής μπάσο-κατάνυξης, βρίσκεται μπροστά μας, κλείνει το μάτι στους παλιούς γνώριμους και χαρίζει την πένα του, κατά τη διάρκεια του “Jet City Woman” σε μία οπαδό, στις μπροστινές γραμμές. Μία οπαδό που τραγουδούσε ΟΛΑ τα κομμάτια, παλιά και καινούργια, λέξη-λέξη. Αν τη γνώριζα την κοπελιά θα την είχα τραβήξει σε ένα meet & greet, μόνο και μόνο για να γνωρίσουν οι υπέρτατοι τι κληρονομιά αφήνουν πίσω τους…
Ο Whip είναι εδώ! Ο πυλώνας του σχήματος, ο μοναδικός Michael Wilton, ζωσμένος με τις ESP του (ναι, έφερε και τη Hellboy – φυσικά) και με μία αλυσίδα στο παντελόνι του, η οποία μπορούσε να πνίξει Τυραννόσαυρο, αυτός ο φοβερός βιρτουόζος, έπαιξε λες και ήταν μόλις χθες που ξεκίνησε να μαγεύει τα πλήθη! Πραγματικά συγκινητικός, πραγματικά αυθεντικός και πάντα αψεγάδιαστος, ο M.O.T.U. μας τσάκισε για ακόμα μια φορά.
Με κομμάτια από το παρόν και από το παρελθόν τους, οι Meden Agan έδωσαν μία αξιοπρεπέστατη παράσταση, η οποία στάθηκε ιδανικά για τους θεατές. Είδαν μία ελληνική μπάντα που ξέρει να κερδίζει την παρτίδα και ζεστάθηκαν όσο έπρεπε για να ανταμώσουν, μετά από δεκατρία ολόκληρα χρόνια, ένα τόσο αγαπημένο σχήμα.
Catharsis (Intro), The Purge, Vail Of faith, Cleanse Their Sins, Whispers In The Dark, Everlasting Pain, Embrace The Sorrow, Lostfull Desires, Weaver Of Destiny
Το πρόγραμμα τηρήθηκε στο ακέραιο, δείχνοντας ξανά το δρόμο προς τις άρτιες, υπέρ το δέον μάλιστα, διοργανώσεις. Οι Queensryche βγήκαν στη σκηνή στις δέκα και για τα επόμενα ενενήντα λεπτά περίπου διασκέδασαν εαυτούς και κοινό, παίζοντας σαν να μην υπάρχει αύριο! Τα σημάδια από τη συναυλία της Θεσσαλονίκης ήταν ακόμα νωπά. Τι μπαντάρα είναι αυτή, ρε μάστορα! Ο Casey Grillo πήρε τη θέση του πίσω από τα τύμπανα, φόρεσε τα in-ear του και το κλικ του μετρομόνου έδωσε το σύνθημα για το “Blood Of The Levant”. Γκάπα γκούπα επί σκηνής, με τους πέντε να τρέχουν του σκοτωμού και το κοινό να συνειδητοποιεί ότι η ζωντανή αναπαραγωγή δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα στουντιακά μεγαλεία.
Το “I Am I”, που ακολουθεί, είναι ευκαιρία για γιορτή. Τα άλμπουμ που λατρέψαμε έρχονται και επιβάλλουν τη θέση τους. “NM 156” και τίποτα δεν μπορεί να μας κατατρέξει πιο ευχάριστα και μάλιστα σε πέντε χρόνους. Χαζεύω στο photo pit, δεν βγάζω όσες φωτογραφίες πρέπει και δεν με νοιάζει και καθόλου. Προέχει η ευεξία που προέρχεται από τις γνήσιες μουσικές προτάσεις των Εμεραλδιανών. Ο Parker Lundgren στέκεται υπερήφανα στο αριστερό άκρο της σκηνής, όπως βλέπουμε εμείς, έχοντας πλέον εκατοντάδες συναυλίες στο πορτφόλιό του και πιστώνεται την απόφασή του να παραμείνει σε αυτή την ομάδα, περίπου επτά χρόνια πριν. Ο Eddie Jackson, αυτό το υπόδειγμα σταθερότητας και σεισμικής μπάσο-κατάνυξης, βρίσκεται μπροστά μας, κλείνει το μάτι στους παλιούς γνώριμους και χαρίζει την πένα του, κατά τη διάρκεια του “Jet City Woman” σε μία οπαδό, στις μπροστινές γραμμές. Μία οπαδό που τραγουδούσε ΟΛΑ τα κομμάτια, παλιά και καινούργια, λέξη-λέξη. Αν τη γνώριζα την κοπελιά θα την είχα τραβήξει σε ένα meet & greet, μόνο και μόνο για να γνωρίσουν οι υπέρτατοι τι κληρονομιά αφήνουν πίσω τους…
Ο Whip είναι εδώ! Ο πυλώνας του σχήματος, ο μοναδικός Michael Wilton, ζωσμένος με τις ESP του (ναι, έφερε και τη Hellboy – φυσικά) και με μία αλυσίδα στο παντελόνι του, η οποία μπορούσε να πνίξει Τυραννόσαυρο, αυτός ο φοβερός βιρτουόζος, έπαιξε λες και ήταν μόλις χθες που ξεκίνησε να μαγεύει τα πλήθη! Πραγματικά συγκινητικός, πραγματικά αυθεντικός και πάντα αψεγάδιαστος, ο M.O.T.U. μας τσάκισε για ακόμα μια φορά.
Από την άλλη μεριά… ο Πύργος! Ο μπροστάρης. Ο Todd La Torre, o εδώ και τρεις δίσκους τραγουδιστής της αρμάδας, ο οποίος ήλθε, είδε, ενίκησε και ισοπέδωσε. Μάτωσε ο εξαιρετικός αυτός καλλιτέχνης, κέρδισε το σεβασμό όλων μας, ήταν τόσο ευγενής που σαγήνευσε τους παρευρισκόμενους και συγκίνησε όταν αναφέρθηκε στην «ελληνική οικογένειά του». Η φωνή του έπιασε ταβάνι, η αστρική προβολή μάλλον δεν έχει ακόμα σταματήσει και ο τρόπος εκφοράς ήταν ονειρικός. Στο “Take Hold Of The Flame” χάθηκε η μπάλα, με τον κόσμο να τραγουδά σε έκσταση, κάτι που είχε προηγηθεί στο “Walk In The Shadows”, κάτι που επαναλήφθηκε πλειστάκις.
Επίλογος με το “Eyes Of A Stranger” και ελπίδα για πιο συχνές επιστροφές; Ο κόσμος που ήλθε θα το κρίνει. Αυτός κρατάει τα ζάρια. Και εδώ επιστρέψτε μου δυο λόγια. Δεν συνηθίζω να επαίρομαι για τις Ryche περιπέτειές μου… Η έπαρση είναι σημάδι και χαρακτηριστικό γνώρισμα βλακείας και – όπως αντιλαμβάνεστε – προτιμώ να την αποφεύγω. Το κοντέρ μου, όσον αφορά την εμπειρία μου σε συναυλίες των ηγετών από το Seattle, έχει σταματήσει στο νούμερο πενήντα επτά και επιθυμώ να τους δω άλλες τόσες φορές μέχρι να ψοφήσω. Το νούμερο μπορεί να σας εντυπωσιάζει, μπορεί και να σας είναι παντελώς αδιάφορο. Υπάρχουν παιδιά που γνωρίζω, που τους έχουν δει πάνω από διακόσιες φορές, ναι, διακόσιες, όπως το διαβάζετε. Υπάρχουν και εδώ στην Ελλάδα άνθρωποι που τους έχουν δει πιο πολλές φορές από μένα. Όλα στο πρόγραμμα είναι.
Αυτό όμως που ΔΕΝ είναι στο πρόγραμμα, είναι η απαξίωση. Αυτοί εδώ οι Ryche είναι η πιο ΤΙΜΙΑ έκδοση του σχήματος εδώ και δεκαετίες και η Μέταλ LiVE απόδοσή τους είναι μόνο για βραβείο. Μόνο! Αν εσείς πάλι επιθυμείτε να βλέπετε το βίντεο με τον Tate και το κόκκινο πουκάμισο και τη φράση “Take Hold, Chris”, τότε λυπάμαι πολύ, αλλά αυτά έχουν πάψει εδώ και αιώνες. Ναι, εννοείται πως κι εγώ το λατρεύω αυτό το βίντεο, όπως και τους πρωταγωνιστές, αλλά… Αλλά αυτοί εδώ ΕΙΝΑΙ οι Queensryche, πάει και τελείωσε! Και η LiVE εμπειρία μου υπαγορεύει ότι επειδή τα λόγια είναι μιζέριες, τι θα λέγατε να μιλήσουμε μόνο με πράξεις; Στηρίζω και τις δύο πλευρές, έχω πλέον δύο λόγους να ταξιδεύω και δεν εμπλέκομαι σε καμία, μα καμία, αντιπαράθεση. Άλλωστε – και αυτό το εμπεδώσαμε με τη φοβερή και τρομερή παρουσία του Πύργου – το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε, είναι να θυμόμαστε δύο λέξεις. Take… Hold…
Κώστας Κούλης
Blood Of The Levant, I Am I, NM 156, Man The Machine, Walk In The Shadows, Operation: Mindcrime, Condition Hüman, Queen Of The Reich, Silent Lucidity, Jet City Woman, Propaganda Fashion, The Mission, Screaming In Digital, Take Hold Of The Flame, Light-Years, Empire, Eyes Of A Stranger
Κώστας Κούλης
Blood Of The Levant, I Am I, NM 156, Man The Machine, Walk In The Shadows, Operation: Mindcrime, Condition Hüman, Queen Of The Reich, Silent Lucidity, Jet City Woman, Propaganda Fashion, The Mission, Screaming In Digital, Take Hold Of The Flame, Light-Years, Empire, Eyes Of A Stranger
Joomla Social by OrdaSoft!
