Psychic Ills, Alien Mustangs, live, 25-3-2013 @ Stage Club, Λάρισα
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : Τετάρτη, 27 Μαρτίου 2013 23:17
Αν δεν έχεις ξανακούσει τους Psychic Ills είναι εύκολο να καταλάβεις πόσο εύκολο είναι να σε επηρεάσει όλη αυτή η μουσική σκηνή του Austin αν έχεις μεγαλώσει στο Texas, όπως το να μη μπορείς να απαρνηθείς τον μπακαλιάρο- σκορδαλιά την 25η Μαρτίου, αν έχεις γεννηθεί στην Ελλάδα. Συγγνώμη, για την παρομοίωση, αλλά οι μουσικές των απανταχού ψυχεδελικών συγκροτημάτων ανά τον κόσμο φαντάζουν μάλλον σαν αλλοπλανητικά όντα, που όταν προσγειωθούν στην χώρα μας αποφεύγουμε να τα συναντήσουμε, όπως ο διάολος το λιβάνι. Κι αυτό, επειδή γι’ ακόμη μια φορά ήταν απογοητευτική η προσέλευση του κοινού στην (μικρή) πόλη της Λάρισας. Φαίνεται ότι η μουσική επανάσταση στην πόλη θ’ αργήσει να έρθει, παρόλο το ζήλο κάποιων ανθρώπων να ανοίξουν τους ορίζοντές τους.
Λίγο πριν μυηθούμε στην αμερικάνικη ψυχεδελική σκηνή, το κλίμα ανέλαβαν να ζεστάνουν οι Θεσσαλονικείς Alien Mustangs. Tους έχω ξαναδεί σε live εμφάνιση και μου έχουν φανεί εξίσου δυναμικοί και καθόλου μα καθόλου αδιάφοροι. Παίζουν με άνεση και τζαμάρουν επί σκηνής όσο δύσκολο κι αν είναι να φτάσουν την ψυχεδελική ιδιοσυγκρασία των ομοίων τους από την μακρινή Αμερική. Με επιρροές από το garage rock της δεκαετίας του ’60 δημιουργούν ένα πιο σύνθετο αλλά καθαρό rock ‘n’ roll ήχο, χρησιμοποιούν ψυχεδελικά riff-άκια και δυναμικές κιθάρες και το αποτέλεσμα σε ξεσηκώνει. Ακούσαμε κάποια τραγούδια από το επερχόμενο 7΄΄, που θα κυκλοφορήσει από την ανεξάρτητη εταιρεία Hands In Sand, κάποια από τα οποία γνωρίζουμε ήδη από το πρώτο κιόλας μέτρο, όπως το «Red Tambourine». Με μόνιμη παρέα τους Spacemen 3, 13 Floor Elevators, Asteroid #4, και με support εμφανίσεις δίπλα στους Night Beats, Psychic Ills και σε λίγο καιρό (30 Μαρτίου) στους Τhe Μen, δε θέλει πολύ για να καταλάβεις ότι φλερτάρουν με την αμερικάνικη ψυχεδελική σκηνή. Περίπου ένα τέταρτο πριν τα μεσάνυχτα, όταν στη σκηνή ανέβηκαν οι Psychic Ills, υπήρξε από την αρχή μια αμηχανία μεταξύ των μουσικών και του κοινού, το οποίο ευτυχώς όμως αυξήθηκε και φρόντισε να γεμίσει το μπροστινό μέρος της σκηνής. Δυστυχώς αυτή η αμηχανία συνεχίστηκε για πολύ ώρα, παρόλο που οι νεϋορκέζικη μπάντα έδωσε τον καλύτερό της εαυτό, στην προσπάθειά της να μας μεταδώσει το κλίμα της μουσικής τους. Η σκηνική παρουσία τους δεν ήταν πολύ δυναμική, αν και ήταν ευχάριστο να ακούω τους επαναλαμβανόμενους ήχους και τις αργές χορδές ενέργειας που θυμίζουν την προ-grunge εποχή, στις αρχές της δεκαετίας του '90.
Χωρίς αυτό να σημαίνει, βέβαια, ότι υπήρξαν και εξαιρέσεις, όπως στο ορχηστρικό κομμάτι «The Way Of» από παλιότερο δίσκο, σημεία τα οποία δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα υπνωτιστική, σχεδόν μυσταγωγική.
Η μπάντα παρουσίασε μεγάλο μέρος του νέου τους άλμπουμ «One Track Mind» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από το γνωστό label, Sacred Bones, που στηρίζει την ψυχεδελική σκηνή, αλλά και ορισμένα κομμάτια από τα προηγούμενα, «Dins» (2005), «Mirror Eye» (2009), «Hazed» (2011), γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα στο gig να απολαύσουμε αρκετά από τα μινιμαλιστικά ξεσπάσματα του παρελθόντος.
Το τετράχορδο μπάσο της πανέμορφης Elizabeth Hart, καθώς και τα πλήκτρα του Scott Davis, γλύκαιναν συχνά τον ήχο τους, παρόλο τα μεγάλα σε διάρκεια riff της κιθάρας του Tres Warren. Σε συνδυασμό με την ψυχεδελική εικόνα και τα ιριδίζοντα χρώματα που προβάλλονταν στο πίσω μέρος της σκηνής προσπάθησα να φέρω κατά νου τον Hendrix και την θολή ομίχλη που προκαλεί συχνά η μουσική του, αλλά τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι κιθάρες του Hendrix αντικαθίστανται στην συγκεκριμένη περίπτωση από αυτές του Tres, μόνο που η μπάντα εκτέλεσε ένα σύνολο τραγουδιών που προσκυνά περισσότερο τις drone αυτοσχέδιες φόρμες και λιγότερο την blues rock μουσική. Σε αντίθεση, η Liz μοιάζει βιρτουόζος του μπάσου και ο τρόπος που το χρησιμοποιεί δείχνει να εισχωρεί με απόλυτη φυσικότητα στην μουσική που έχει ήδη γράψει και συνθέσει ο Tres. Χωρίς να τους έχω ξαναδεί ζωντανά, μου φάνηκε ότι προσπάθησαν να ξεφύγουν από τα στενά μοτίβα της ηχογραφημένης μουσικής τους και κινήθηκαν λίγο πιο ελεύθερα στην live εκτέλεση κάποιων κομματιών. Μερικές φορές τα κατάφερναν θαυμάσια (Τhe Way Of, Sungaze, Electric Life) και άλλες όχι. Μα αν λάβω υπόψη τους πέντε μουσικούς που πέρασαν την νύχτα με κατεβασμένο κεφάλι παραδομένοι στην νέο- ψυχεδέλεια της μουσικής τους, ορισμένες φορές βαρώντας ανελέητα τα distortion εφέ, αλλά και μέρος του κοινού να τους επευφημεί με σφυρίγματα και χειροκροτήματα, μια υποβλητική ατμόσφαιρα την ζήσαμε εκείνο το βράδυ, έστω και κατά το ήμισυ απ’ ότι το βιώνουν οι φαν της σκηνής του Austin.
Μετά από μιάμιση ώρα και 15 τραγούδια από τους Psychic Ills, σίγουρα θα περάσεις καλά, ειδικά αν είσαι παραδοσιακός ακροατής της νέο-ψυχεδέλειας και κυνηγάς τα split σε i-tunes και amazon.com. Κι αν δεν είσαι, θα ακούσεις κάτι διαφορετικό από μουσικούς που δεν επισκέπτονται συχνά την χώρα σου. Δεν έπαιξαν encore part, και δεν ξέρω ακριβώς τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Ελπίζω όχι απογοήτευση…Setlist
Depot
See You There
Might Take A While
One More Time
Tried To Find It
The Way Of
Radar Eyes
Midnight Moon
Mind Daze
Incense Head
Western Metaphor
Take Me With You
Sungaze
I’ll Follow You Through The Floor
Electric Life
See You There
Might Take A While
One More Time
Tried To Find It
The Way Of
Radar Eyes
Midnight Moon
Mind Daze
Incense Head
Western Metaphor
Take Me With You
Sungaze
I’ll Follow You Through The Floor
Electric Life
Κατερίνα Νικολακούλη
Φωτογραφίες: Στεφανία Διακάκη
PHOTO LIVE REPORT
Psychic Ills & This Is Nowhere στις 26-3-2013 στη Ζωντανή Μαύρη Τρύπα, Θεσσαλονίκη
Joomla Social by OrdaSoft!
