Paradise Lost, Sorrow's Path LiVE @ Piraeus 117 Academy
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 25 Δεκεμβρίου 2018 12:24
Πάντα θα πηγαίνω να τους βλέπω. Και πάντα θα το ευχαριστιέμαι. Κρατά πολλά χρόνια αυτή η κολόνια, έχει γράψει διψήφιο και προχωρά ακάθεκτη σε Ελλάδα και εξωτερικό. Οι Paradise Lost είναι από τις πολύ αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού και αυτό φάνηκε και το προτελευταίο Σαββατόβραδο του 2018. Κάνα χιλιάρικο προσέλευσης υπολογίζω στο Piraeus Academy και μπόλικα παιδιά, διαφόρων ηλικιών, με μπλουζάκια της μπάντας ήλθαν για να δουν και να θαυμάσουν. Πριν τους Άγγλους όμως… οι δικοί μας Sorrow’s Path.
Στιβαρή μπάντα, πολύ καλοί παίχτες και πολλά χρόνια στη σκηνή, με τρεις δίσκους και μεγάλη εμπειρία, οι Sorrow’s Path έπαιξαν έτσι όπως ξέρεις και έτσι όπως τους περιμέναμε να παίξουν. Ήταν εντυπωσιακοί, ήταν σοβαροί και το ένιωθαν εκατό τα εκατό, έτσι όπως έβλεπα τα πρόσωπά τους, τις γκριμάτσες τους, τις κινήσεις τους γενικότερα. Κύριε ηχολήπτα; Πολύ θα σας μαλώσω και πολύ με στενοχωρήσατε. Γιατί τέτοιο απύθμενο βάθος στη φωνή, γιατί τόση ένταση στη μουσική; Πάνε αυτές οι εποχές, έχουν περάσει. Αυτό που συγκρατώ είναι η πολύ όμορφη παρουσία του σχήματος και θα είμαι παρών και στο επόμενο LiVE τους, να τους θαυμάσω σε ένα ακόμα μεγαλύτερο σετ.
Η ώρα είναι δέκα και τέσσερα πρώτα λεπτά (η σχολαστίκα που λέγαμε παλιότερα) και οι Βρετανοί βρίσκονται στη σκηνή. Το ίδιο κλασσικό μοτίβο. Αριστερά μας ο Mackintosh, ο οποίος καταλαμβάνει πραγματικά όλο το χώρο που του δίνεται, όποιος κι αν είναι, δεξιά μας ο έτερος κιθαρίστας, Aaron Aedy, ο οποίος εδώ και διακόσια χρόνια κάνει ακριβώς την ίδια κίνηση σώματος με την κιθάρα του και γι’ αυτό ακριβώς τον αγαπάμε τόσο, ενώ κάνει μπαμ ότι λατρεύει κάθε nanosecond τραγουδιών της μπάντας του. Πίσω τους ο Edmondson, ο σπουδαίος αυτός μπασίστας και ραχοκοκαλιά του σχήματος και στα τύμπανα ο «νέους» Waltteri Väyrynen, ο οποίος αστράφτει με το παίξιμό του και δίνει το βροντερό παρόν σε ένα συγκρότημα που αλλάζει μόνο drummer... O Nick Holmes, του οποίου η χροιά θα μας συντροφεύει σε κάθε σκοτεινό ταξίδι στο Μέταλ, βρίσκεται στη μέση της σκηνής, λέει συνεχώς ευχαριστώ και αστειεύεται με αφορμή τις γιορτές. Εύχεται Καλά Χριστούγεννα, αναφέρεται σε κάποιο τραγούδι τους ως Νο 1 στα charts των Χριστουγέννων… για να το πάρει κατευθείαν πίσω με τη φράση που προκαλεί τρελό γέλιο. «Και βέβαια δεν ήταν». Για να σκάσει το “As I Die” και να γίνει μακελειό στο κοινό. Κοπανήθηκε πολλές φορές ο κόσμος και ο ιδρώτας και οι δράκοι που καίγονταν είχαν μάλλον την τιμητική τους.
Κάποια στιγμή ο βοκαλίστας αναφέρεται σε ένα βίντεο που έπαιζε στο πίσω μέρος του χώρου, δείχνοντας τη μπάντα του από παλιότερες στιγμές της, τότε που ο ίδιος είχε μακριά μαλλιά. «Το βλέπω τόση ώρα να παίζει και σκέφτομαι τι στο καλό πήγε στραβά»; Προφανώς αναφέρεται στην παρούσα φάση και το πώς έχουν «γίνει» τα μαλλιά του σήμερα, κάτι που μας κάνει να χαμογελάσουμε ακόμα περισσότερο. Ζέστανε το χώρο με λίγες λέξεις και μας έδωσε ένα ακόμα λόγο να τον αγαπήσουμε κι άλλο. Η μπάντα έπαιξε ως συνήθως. Ήταν εξαιρετική, τη μάτωσε τη φανέλα και εστίασε το καινούργιο άλμπουμ, “Medusa”, από το οποίο έπαιξε τραγούδι ακόμα και στο encore! Μπράβο και πάλι μπράβο σε αυτή την υπέροχη ομάδα, που κάθε φορά που έρχεται στη χώρα μας, παραδίδει μαθήματα αγνού επαγγελματισμού. Ογδόντα λεπτά κατέγραψαν επί σκηνής και ανυπομονούμε από τώρα για το επόμενο ραντεβού.
Το μόνο ζήτημα που ενόχλησε και όχι μόνο εμένα, ήταν πάλι ο ηχολήπτης. Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω επέμεινε στο κόκκινο της έντασης και του ήχου που τρυπούσε τα αυτιά. Ναι, είναι Μέταλ, ναι, καλό και ευλογημένο είναι να ακούγεται δυνατά, αλλά όχι τόσο δυνατά.
Άψογη η διοργάνωση, απλά να επισημάνω κάτι για το ζήτημα της εξόδου από το venue. Παρατηρήθηκε ένα κόλλημα και μια κατάσταση μισού βήματος κάθε δύο λεπτά, εξαιτίας του μπλοκαρίσματος μπροστά από τη γκαρνταρόμπα. Φαντάζομαι ότι στο επόμενο LiVE του μαγαζιού θα έχει τακτοποιηθεί κι αυτό.
Κώστας Κούλης
Enchantment, From the Gallows, Tragic Idol, Blood and Chaos, Forever Failure, Requiem, Medusa, Erased, Shadowkings, As I Die, Beneath Broken Earth, Embers Fire, No Hope in Sight, The Longest Winter, Faith Divides Us - Death Unites Us, Say Just Words
Στιβαρή μπάντα, πολύ καλοί παίχτες και πολλά χρόνια στη σκηνή, με τρεις δίσκους και μεγάλη εμπειρία, οι Sorrow’s Path έπαιξαν έτσι όπως ξέρεις και έτσι όπως τους περιμέναμε να παίξουν. Ήταν εντυπωσιακοί, ήταν σοβαροί και το ένιωθαν εκατό τα εκατό, έτσι όπως έβλεπα τα πρόσωπά τους, τις γκριμάτσες τους, τις κινήσεις τους γενικότερα. Κύριε ηχολήπτα; Πολύ θα σας μαλώσω και πολύ με στενοχωρήσατε. Γιατί τέτοιο απύθμενο βάθος στη φωνή, γιατί τόση ένταση στη μουσική; Πάνε αυτές οι εποχές, έχουν περάσει. Αυτό που συγκρατώ είναι η πολύ όμορφη παρουσία του σχήματος και θα είμαι παρών και στο επόμενο LiVE τους, να τους θαυμάσω σε ένα ακόμα μεγαλύτερο σετ.
Η ώρα είναι δέκα και τέσσερα πρώτα λεπτά (η σχολαστίκα που λέγαμε παλιότερα) και οι Βρετανοί βρίσκονται στη σκηνή. Το ίδιο κλασσικό μοτίβο. Αριστερά μας ο Mackintosh, ο οποίος καταλαμβάνει πραγματικά όλο το χώρο που του δίνεται, όποιος κι αν είναι, δεξιά μας ο έτερος κιθαρίστας, Aaron Aedy, ο οποίος εδώ και διακόσια χρόνια κάνει ακριβώς την ίδια κίνηση σώματος με την κιθάρα του και γι’ αυτό ακριβώς τον αγαπάμε τόσο, ενώ κάνει μπαμ ότι λατρεύει κάθε nanosecond τραγουδιών της μπάντας του. Πίσω τους ο Edmondson, ο σπουδαίος αυτός μπασίστας και ραχοκοκαλιά του σχήματος και στα τύμπανα ο «νέους» Waltteri Väyrynen, ο οποίος αστράφτει με το παίξιμό του και δίνει το βροντερό παρόν σε ένα συγκρότημα που αλλάζει μόνο drummer... O Nick Holmes, του οποίου η χροιά θα μας συντροφεύει σε κάθε σκοτεινό ταξίδι στο Μέταλ, βρίσκεται στη μέση της σκηνής, λέει συνεχώς ευχαριστώ και αστειεύεται με αφορμή τις γιορτές. Εύχεται Καλά Χριστούγεννα, αναφέρεται σε κάποιο τραγούδι τους ως Νο 1 στα charts των Χριστουγέννων… για να το πάρει κατευθείαν πίσω με τη φράση που προκαλεί τρελό γέλιο. «Και βέβαια δεν ήταν». Για να σκάσει το “As I Die” και να γίνει μακελειό στο κοινό. Κοπανήθηκε πολλές φορές ο κόσμος και ο ιδρώτας και οι δράκοι που καίγονταν είχαν μάλλον την τιμητική τους.
Κάποια στιγμή ο βοκαλίστας αναφέρεται σε ένα βίντεο που έπαιζε στο πίσω μέρος του χώρου, δείχνοντας τη μπάντα του από παλιότερες στιγμές της, τότε που ο ίδιος είχε μακριά μαλλιά. «Το βλέπω τόση ώρα να παίζει και σκέφτομαι τι στο καλό πήγε στραβά»; Προφανώς αναφέρεται στην παρούσα φάση και το πώς έχουν «γίνει» τα μαλλιά του σήμερα, κάτι που μας κάνει να χαμογελάσουμε ακόμα περισσότερο. Ζέστανε το χώρο με λίγες λέξεις και μας έδωσε ένα ακόμα λόγο να τον αγαπήσουμε κι άλλο. Η μπάντα έπαιξε ως συνήθως. Ήταν εξαιρετική, τη μάτωσε τη φανέλα και εστίασε το καινούργιο άλμπουμ, “Medusa”, από το οποίο έπαιξε τραγούδι ακόμα και στο encore! Μπράβο και πάλι μπράβο σε αυτή την υπέροχη ομάδα, που κάθε φορά που έρχεται στη χώρα μας, παραδίδει μαθήματα αγνού επαγγελματισμού. Ογδόντα λεπτά κατέγραψαν επί σκηνής και ανυπομονούμε από τώρα για το επόμενο ραντεβού.
Το μόνο ζήτημα που ενόχλησε και όχι μόνο εμένα, ήταν πάλι ο ηχολήπτης. Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω επέμεινε στο κόκκινο της έντασης και του ήχου που τρυπούσε τα αυτιά. Ναι, είναι Μέταλ, ναι, καλό και ευλογημένο είναι να ακούγεται δυνατά, αλλά όχι τόσο δυνατά.
Άψογη η διοργάνωση, απλά να επισημάνω κάτι για το ζήτημα της εξόδου από το venue. Παρατηρήθηκε ένα κόλλημα και μια κατάσταση μισού βήματος κάθε δύο λεπτά, εξαιτίας του μπλοκαρίσματος μπροστά από τη γκαρνταρόμπα. Φαντάζομαι ότι στο επόμενο LiVE του μαγαζιού θα έχει τακτοποιηθεί κι αυτό.
Κώστας Κούλης
Enchantment, From the Gallows, Tragic Idol, Blood and Chaos, Forever Failure, Requiem, Medusa, Erased, Shadowkings, As I Die, Beneath Broken Earth, Embers Fire, No Hope in Sight, The Longest Winter, Faith Divides Us - Death Unites Us, Say Just Words
Joomla Social by OrdaSoft!
