Paradise Lost Live @ Stage Volume I, 13-9-2014
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 01 Σεπτεμβρίου 2014 00:30
Είσοδος στο Stage Volume 1… πανικός στο super market με τον κόσμο, γεμάτο το μαγαζί και οι Potergeist στη σκηνή.
Όγκος στις κιθάρες, ξύλο στα δέρματα και ένας τραγουδιστής που βγάζει πολλά κιλά καφρίλα. Παίζουν Stoner; Παίζουν ΚΑΙ απ’ αυτό! Εγώ ακούω και Ροκ, ακούω και Μέταλ στα τραγούδια τους, όπως ακούω και σημεία πολύ πιο τρεχάτα και αρκετά πιο σκοτεινά. «Ευχαριστούμε, ρε!» ξανά και ξανά, με το βοκαλίστα να περπατάει πάνω κάτω τη σκηνή και τα μέλη να παρατάσσονται εκατέρωθεν. Επειδή πρόκειται για μία μπάντα που βρίσκεται πάνω από δέκα χρόνια σε ενέργεια, δεν χρειάζεται να πούμε για το αν έγιναν στραβοτιμονιές, τα παιδιά το έχουν πεντακόσια τα εκατό. Θα ήθελα – απλά – να μας έδιναν πιο πολύ σημασία. Θα μου πεις «Κάτσε, ρε φίλε, οι άνθρωποι βγάζουν εκατό κιλά ιδρώτα για πάρτη μας, θες να σε κοιτάνε και στα μάτια»; Σωστό κι αυτό, αλλά άμα ο άλλος παίζει τόσο καλά, φυσικό δεν είναι να θέλω κι άλλα; Πολύ καλή εμφάνιση από τους Potergeist και εντυπωσιακό το αποτέλεσμα, χωρίς κενά, χωρίς κολλήματα.
Το κοινό είναι μούσκεμα από το πρώτο εικοσάλεπτο και γύρω στις εννιά και κάτι που τελειώνουν, διαπιστώνω ότι πάμε γραμμή για πνευμονία! Δεν είναι κρίμα να μην παίζουν όπως πρέπει οι εξαερισμοί και ο κλιματισμός; Κι αν κάποιος έχει μεγάλο πρόβλημα με τη ζέστη; Το γράφω για να το ακούσουν οι διοργανωτές, εκείνο το βράδυ πολύς κόσμος ταλαιπωρήθηκε.
Εννιά και σαράντα τρία λέει το ρολόι; Εντάξει, πέντε λεπτά πάνω, πέντε λεπτά κάτω θα τα βρούμε… Οι Άγγλοι, παρέα με το Σουηδό ντραμίστα Adrian Erlandsson, μπουκάρουν και μαυρίζουν το σκοτάδι. Ο ήχος είναι αρχικά λίγο πίσω για τις κιθάρες, σύντομα όμως όλα πάνε στη θέση τους και το ταξίδι είναι όπως το είχαμε ονειρευτεί. Γενικά, το Stage Volume 1 βγάζει πολύ καλό ήχο.
Παίζουν το ομώνυμο από το πλέον πρόσφατο “Tragic Idol” (του 2012), παίζουν – φυσικά – από τα παλιά, παίζουν τις χιτάρες, παίζουν γενικά τα αγαπημένα μας. Εννοείται ότι μένει πολύ πράγμα απ’ έξω, πλην όμως δεν έχει και τόση σημασία. Οι PL παίζουν πάντα σχεδόν εβδομήντα λεπτά, μαζί με τα «μπες/βγες» και κάποιος που είναι εξοικειωμένος με τις Live εμφανίσεις τους δεν παραπονιέται. Οι άνθρωποι αυτό προσφέρουν εδώ και χιλιετίες και θα ήταν μάλλον αφελές να γκρινιάξουμε για τη διάρκεια.
Κάποια στιγμή ο Holmes προλογίζει το επόμενο (One Second), ο υπολογιστής όμως δεν του κάνει το χατίρι. Περιμένουμε να ξεκινήσει το προ-ηχογραφημένο αλλά φευ! Ο τραγουδιστής απευθύνεται στο κοινό. Αστειεύεται με την τεχνολογία, αναφέροντας πως προτιμάει τα Windows. Πολλή ευχάριστη νότα στο ενδιάμεσο, με τις ακόμα πιο ευχάριστες να έπονται. Πώς είπατε; Να μιλήσω για την απόδοση του σχήματος; Γιατί, τους έχετε δει ποτέ να μην παίζουν καλά; Αρκεί να μην είναι μέρα μεσημέρι με εκατόν σαράντα βαθμούς υπό σκιάν… Εδώ μιλάμε για μία μπάντα είκοσι και πλέον χρόνων, με δεκατρία άλμπουμ και άπειρες ώρες πάνω στη σκηνή. Δεν χρειάζονται ούτε κριτικές, ούτε οδηγίες προς ναυτιλλομένους… Αντίθετα, χρειάζεται και παραχρειάζεται να πούμε δύο κουβέντες προς τα παιδιά που ίδρωσαν μαζί μας εκείνο το Σαββατόβραδο. Αγαπημένοι και αγαπημένες, τα χαρτάκια που έγραφαν να μην καπνίζουμε δεν τα είδατε; Εντάξει, κι εγώ είμαι ένα και τίποτα και θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι τα έκρυβαν οι ψηλαίοι… Όσοι τα είδατε και καπνίζατε… Φαντάζομαι ότι νιώσατε πολύ καλά με τους εαυτούς σας, ναι; Όσο για τον άλλον ή τους άλλους που άναψαν και μπάφο μέσα στο μαγαζί… Καλά, πιο χαμηλά πεθαίνεις, έτσι; Καλό δεν είναι να το φχαριστιόμαστε στις συναυλίες; Αυτό λέω κι εγώ…Κώστας Κούλης
Για τις εκπληκτικές φωτογραφίες ευθύνεται αποκλειστικά η κυρία Χριστίνα Αλώση
Mortals Watch The Day, So Much Is Lost, Remembrance, Gothic, Enchantment, Faith Divides Us - Death Unites Us, Tragic Idol, Isolate, Say Just Words, Rotting Misery, One Second, Erased, Over The Madness, The Last Time
Joomla Social by OrdaSoft!
