- Λεπτομέρειες
-
Κατηγορία: Συναυλίες
-
Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 24 Απριλίου 2017 00:26
- Κώστα, έχασες το support…
Πού να ξέρει ο άμοιρος φίλος στο ταμείο στο ΚΥΤΤΑΡΟ τι λούκι είχα τραβήξει μέχρι να φτάσω – έστω και τέτοια ώρα που έφτασα. Έτσι κι αλλιώς, πολύ λίγο ενδιαφέρει η προσωπική οδύσσεια μου. Ζητώ συγγνώμη από τους καλεσμένους των NEED, τους The Mighty N και υπόσχομαι να είμαι παρών στην επόμενη συναυλία τους. Το ξέρω ότι δεν το φέρνω στα ίσια με την καμία, αλλά… Ελπίζω να μην ξαναγίνει παρόμοια ασχημία.
Είναι περίπου δέκα παρά δέκα και οι NEED εφορμούν στη σκηνή. Το ΚΥΤΤΑΡΟ είναι γεμάτο και νιώθω ευτυχής που τόσος κόσμος τίμησε με την παρουσία του αυτή την τόσο ξεχωριστή μπάντα. Κρατάει αρκετά χρόνια η κολόνια με τα παιδιά και έχω τη χαρά να με θεωρούν φίλο τους κάποια από αυτά.
Ο ήχος είναι αυτός που πρέπει (αν και θα πρέπει να πω ότι όλη τη διάρκεια της συναυλίας ήμουν στο πλάι της σκηνής και αριστερά, όπως την κοιτάμε) και η μπάντα παίρνει θέσεις για να μας πάρει στο ταξίδι παρέα της, για τις επόμενες δύο ώρες. Ο Γιάννης εμφανίζεται μπροστά και λέει απλά «Καλησπέρα, είμαστε οι NEED». Ξεκίνημα με κομμάτια από τις προηγούμενες δουλειές τους και συγκρατώ μόλις τα παρακάτω. Είναι τρελά προβαρισμένοι, είναι τεράστιοι μουσικαράδες και μόνο τυχαίο δεν είναι που έχουν φτάσει τόσο ψηλά. Ο πληκτράς είναι απίστευτος, παίζει λυρικά θέματα και μία με το πιάνο, μία με τα πλήκτρα ζωγραφίζει με μοναδικό τρόπο, ενώ εντύπωση προκαλεί και η ικανότητά του στο τραγούδι. Πέρα από τα κάφρικά του, όταν κάνει «κανονικά» φωνητικά είναι εκπληκτικός! Πίσω του ο στιβαρός μπασίστας, με τις γραμμές που κουμπώνουν άψογα τα τύμπανα με τα υπόλοιπα μελωδικά του σχήματος και στο πλάι του ένας drummer που σκοτώνει! Δεν είναι μόνο ότι έπαιξε τα άπαιχτα, δεν είναι μόνο ότι τραγουδούσε τους στίχους όταν έπαιζε, ήταν πραγματικά τόσο άνετος που νόμιζες ότι γι’ αυτόν όλα κείνα τα εξωφρενικά που έκανε ήταν περίπατος στο πάρκο. Στα ακουστικά του θα πρέπει να είχε στο ακέραιο τον ήχο του κιθαρίστα, αφού το παίξιμό του ήταν η κρουστή αποτύπωση των εξωγήινων κιθαριστικών θεμάτων της μπάντας.
Μας συγκίνησαν όλους με την επιλογή τους να αφιερώσουν τραγούδι στον Paul O’ Neill, ο οποίος έφυγε πολύ πρόσφατα (5 Απριλίου) από κοντά μας. Το πιάνο και η φωνή στάθηκαν πλάι-πλάι, σε ένα μονοπάτι γεμάτο λυρισμό και πάθος. Ο τραγουδιστής ήταν τόσο καλός όσοι όλοι τους. Και πραγματικά δεν το χωρούσε ο τόπος! Ήταν τόσο κινητικός, τόσο άμεσος… Πραγματικό Live σεμινάριο, πραγματική Live εμπειρία και όταν ξεκίνησαν να παίζουν το καινούργιο τους άλμπουμ… Κάπου εκεί άρχισα να αναλογίζομαι μήπως οι NEED είναι η καλύτερη ελληνική μπάντα τεχνικά σήμερα. Αν και νομίζω ότι αυτό είναι το τελευταίο που τους απασχολεί. Αυτό που τους νοιάζει είναι να δίνουν απλόχερα τέτοια τραγούδια σε μας. Και αυτό που μας ξετρέλανε ήταν η υπέροχη απόδοση του “Hegaiamas” και ο άψογος τρόπος που μεταλαμπάδευσαν την αύρα τους στη δική μας. Τους βάζω στο ίδιο επίπεδο με τους Fates Warning, τους Spock’s Beard, τους the tangent. Ιδίως, όσον αφορά τους Fates, θεωρώ ότι οι NEED είναι ακόμα πιο λυρικοί, ακόμα πιο παθιασμένοι. Ναι, τόσο μεγάλοι, τόσο σπουδαίοι είναι. Δεν θα ξεχάσω τις δύο πιτσιρίκες, μπροστά-μπροστά στη σκηνή, οι οποίες κοπανιόντουσαν καθόλη τη διάρκεια του Live και τραγουδούσαν όλους τους στίχους. Όλους! Και αυτό το είδα σε πολύ κόσμο.
Επιστέγασμα της υπέροχης βραδιάς, το ομώνυμο έπος, το οποίο φιλοξένησε ένα μπουκέτο όμορφες φωνές, η μία εκ των οποίων ταξίδεψε από τη Νορβηγία ειδικά γι’ αυτό το show. Οι φωνές μας συντρόφεψαν ως το τέλος, εκεί που όλοι μας φωνάζαμε ή τραγουδούσαμε “A song for freedom”. Είναι η ελευθερία της έκφρασης και οι μη ευθείες γραμμές του σύμπαντος, που μπορεί και να συναποτελούν μοχλό κίνησης και έμπνευσης για τα παιδιά, πέρα από τον τετρασδιάστατο οίστρο τους. Ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα και εύχομαι πολλή και καλή επιτυχία στις Live υποχρεώσεις τους εκτός Ελλάδας, οι οποίες καταφθάνουν όπου να ‘ναι. Σας ευχαριστούμε, κύριοι!
Κώστας Κούλης