LiVE! Beth Hart, Αλεξάνδρα Σιετή @ Θέατρο Βράχων
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 09 Ιουνίου 2022 23:42
Λατρεύω τα θεωρητικά μουσικά διλήμματα, μέχρι να πάρουν γήινη υπόσταση. Είναι πολύ διαφορετικό να απαντήσεις ότι οι Pink Floyd δεν θα μπορούσαν να χάσουν σε κανένα θέσιμο διλήμματος του τύπου καλύτερος/χειρότερος, αγαπημένος/λιγότερο αγαπημένος και τελείως διαφορετική υπόθεση να επιλέξεις μία από τις πιο πληθωρικές μορφές του σύγχρονου blues έναντι του θρύλου Nick Mason, που σε άλλη περίπτωση θα έτρεμες από συγκίνηση σε κάθε χτύπημα του ταμπούρου του (σ.υ.υ.: Μη φοβού, Δημήτρη. Φρόντισε γι’ αυτό η υπηρεσία). Σε μια μορφή ιστορικής επανάληψης, το 2019 στο σταυροδρόμι επιλέχθηκε η ταμπέλα που έδειχνε προς Ηρώδειο και τη Loreena Mckennitt. Τώρα όμως τα μάρμαρα έγιναν βράχια και η Beth Hart ακόμη μεγαλύτερη αγάπη, μετά από τα όσα μας χάρισε απλόχερα.
Τη βραδιά επιλέχθηκε να «ανοίξει» μια απόλυτα σχετική της Hart φωνή, από την εγχώρια σκηνή, που γνωρίσαμε μέσω του “The Voice”, η Αλεξάνδρα Σιετή. Ίσως θα έπρεπε να μας προβληματίσει ότι μια τέτοια φωνή περιμέναμε να τη μάθουμε από ένα τόσο ανομοιογενές τηλεοπτικό προϊόν, αλλά για τα σημάδια των καιρών και την προώθηση νέων καλλιτεχνών θα βρούμε χώρο και χρόνο άλλη στιγμή. Η Αλεξάνδρα Σιετή, παρέα με ηλεκτρική κιθάρα και πλήκτρα, απέδωσε εξαιρετικά τραγούδια-σταθμούς στην ιστορία της soul/blues, δίχως να κάνει τόσο εμφανή την απουσία του rhythm section (μπάσο, τύμπανα), που σαφέστατα θα έδινε μια ακόμη αρτιότερη διάσταση στο set της. Μια εξαιρετική φωνή και μια ταπεινή αλλά ταυτόχρονα φωτεινή παρουσία επί σκηνής μας γέμισε περιέργεια για το ποια θα μπορούσε να είναι η εμπορική εξέλιξη μιας τέτοιας φωνής στην Ελλάδα και ανυπομονησία για την επόμενη - δική της - εμφάνιση με το δικό της υλικό. Η Αλεξάνδρα και οι δύο μουσικοί που τη συνόδεψαν είναι επίσης μέλη των Souled Out και το σχήμα από τη Θεσσαλονίκη μόλις τον περασμένο Μάρτιο κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Sunny Side Up". (σ.υ.υ.: θα παρουριαστεί οσονούπω)
Son Of A Preacher Man, I Belong With You, Feeling Good, I Just Wanna Make Love To You, (You Make Me Feel Like) A Natural Woman, Colors (Black Pumas), Piece Of My Heart
Τη φοβερή και ιδιαίτερη επιλογή της Beth Hart να αφιερώσει όλο τον καινούργιο δίσκο της στους Led Zeppelin, ήρθαν να υπερασπιστούν οι πρώτες νότες του “Kashmir”, με τη Hart να σκαρφαλώνει στα τακούνια της, που όλοι γνωρίζαμε ότι θα έσπευδε να αποχωριστεί γρήγορα. Με ένα σχήμα που έχει βρει απόλυτα τον ρόλο του δίπλα σε μια τόσο «συναισθηματικά φορτισμένη» ερμηνεύτρια, τα Dancing Days/When The Levee Breaks που ακολούθησαν, ως ολοκλήρωση μάλιστα του Zeppelin αφιερώματος, μας απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι η Beth Hart δικαίως ταυτίζεται με τα ονόματα των Janis Joplin, Etta James ή ακόμα και της Carole King, ως μια τραγουδίστρια/συνθέτης που κουβαλά κάθε σταγόνα προσωπικών εμπειριών στη σκηνή μαζί της. Αυτό που παρακολουθείς είναι το άθροισμα των στιγμών που την οδήγησαν εκεί. Και η σπουδαιότητά της έγκειται κυρίως στο ότι σε κάνει κοινωνό τους, δίχως καμία διάθεση εγωπάθειας και προβολής. Μια ξεκάθαρη ανάγκη εξωτερίκευσης συναισθημάτων, που συχνά πυκνά παίρνουν την μορφή δακρύων και συχνότερα την μορφή απίστευτων ερμηνειών.
Όσοι είχαν φροντίσει να ενημερωθούν για το setlist του προηγούμενου σκέλους της περιοδείας της, βρέθηκαν μπροστά σε μια σχετική έκπληξη, καθώς έγινε μια αναδόμησή του, προς συμφέρον όλων θεωρώ. Πέρα από το “Kashmir” και το “Am I The One”, που σίγουρα στιγμάτισαν όλη τη βραδιά, η Beth Hart κράτησε αυτό το τυπικό της που θέλει τρεις εκτελεστικούς τύπους. Full Band, η Beth στο πιάνο και το ακουστικό σετ. Είναι εντυπωσιακό πώς αυτό το εξαιρετικό σχήμα της Hart την πλαισιώνει σε όλα τα μέρη του live, προστατευτικά, δίχως να κρύβεται. Μια ισορροπία που έχει αποκτηθεί μέσα στα χρόνια και η εκτελεστική δεινότητα των Jon Nichols (guitar), Tom Lilly (bass) και Bill Ransom (drums) δεν λειτουργεί σαν κάποιο «κερασάκι» σε μια blues τούρτα, αλλά είναι σίγουρα η ζάχαρη που γλυκαίνει όλες εκείνες τις στιγμές που η Beth Hart αναπολεί μια πικρία που έγινε στίχοι και μελωδίες.
Μέσα στα διάφορα που συμβαίνουν επί σκηνής σε μια συναυλία της Beth Hart, το κινησιολογικό στοιχείο είναι σίγουρα άξιο αναφοράς. Μέσα στην καλλιτεχνική της φαρέτρα, η Beth Hart, πέρα από τα φωνητικά της όπλα, που είναι έτσι κι αλλιώς φονικώς επαρκή, η Αμερικανίδα τραγουδίστρια σωματοποιεί κάθε συλλαβή. Μετατρέπεται από αισθησιακή χορεύτρια σε ερωτευμένη έφηβη και από σκλάβα του Leonard Cohen (Love Gangster) σε κοινωνική επαναστάτρια. Θα μπορούσες κάλλιστα να καταλάβεις κάθε θεματικό άξονα των τραγουδιών της μόνο και μόνο από το πώς σταυρώνει τα πόδια της, πώς κρατάει το μικρόφωνο ή ακόμα και πώς προσποιείται οργασμό στο “Delicious Surprise”. Όλη η παρουσία της επί σκηνής έχει την μορφή αυτοβιογραφίας, με αναφορές στον αλκοολικό πατέρα της, στους δικούς της δαίμονες του παρελθόντος και ασφαλώς στην σωτήρια φιγούρα του άντρα της και μάνατζέρ της Scott Guetzkow. Τραγούδια όπως το “War In My Mind” αλλά και το “Leave the Light On”, που έλειψε αυτή τη φορά από το σετ, λειτουργούν ως αυτοαναφορικές στιγμές μέσα σε ένα συναισθηματικά φορτισμένο πλαίσιο, που γεννά υπέροχες ερμηνείες.
Πόσο κρίμα πραγματικά που η αυστηρότητα του Θεάτρου Βράχων, όσον αφορά την ώρα ολοκλήρωσης των συναυλιών, μας στέρησε ένα ή δυο τραγούδια από το έτσι κι αλλιώς «χορταστικό» πρόγραμμα που είχε η Beth Hart για εμάς. Σε αυτό το κοσμικό payback με τα συναυλιακά διλήμματα που αναφερθήκαμε στην αρχή, θα πω ότι προς το παρόν μοιάζω νικητής, αλλά την επόμενη φορά ελπίζω (;) σε ένα δίλημμα πoυ θα έχει στην μία άκρη τον David Gilmour και στην άλλη τη Beth Hart παρέα με τον Joe Bonammasa.
Kashmir, Dancing Days/ When The Levee Breaks, Delicious Surprise, Rhymes, Your Heart Is As Black As Mine, Love Gangster, Bang Bang Boom Boom, Love Is A Lie, I’ ll Take Care Of You, Soulshine, War in My Mind, Hiding Under Water (Unreleased Song), Am I The One, Without Words In The Way, Sugar Shack, Baby Shot Me Down, I‘d Rather Go Blind
Δημήτρης Μπάρμπας
Φωτό: Εβελίνα Γερακίτη
Joomla Social by OrdaSoft!
