LiVE! Accept, Degenerate Mind @ Gagarin 205
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : Παρασκευή, 03 Ιουνίου 2022 02:24
Η ουρά μέχρι το Gagarin πρέπει να ξεπερνά τα εκατό μέτρα. Συγγνώμη, τι είναι όλα αυτά τα παιδιά; Πρόκειται μάλλον για ζωντανό σημάδι… ότι κάτι καλό πάει να γίνει. Ότι ο φίλος της ΚΑΛΗΣ Μέταλ μουσικής δεν χαμπαριάζει από φοβέρες και τρομοκρατίες και ΚΑΚΗ τηλεόραση. Προτιμά να την έχει κλειστή, να μαθαίνει τα νέα από το διαδίκτυο και σε αυτά τα νέα προσθέστε τις προσεχείς συναυλίες. Το γέμισαν το μαγαζί όλοι εκείνοι που επέλεξαν να δουν μία από τις πιο ένδοξες μπάντες στην ιστορία του ιδιώματος. Και πολύ καλά έκαναν…
Γύρω στις οκτώ και δέκα βγήκαν στη σκηνή οι δικοί μας Degenerate Mind. To κουαρτέτο πατάει γερά πάνω στη σκηνή, έχει και τη στήριξη γυναικείων φωνητικών και ο μπροστάρης μου κάνει τρελή, μου κάνει θεοπάλαβη μίξη Phil Rind (Sacred Reich) και Dave Wyndorf (Monster Magnet). Μεγάλε, τι είναι αυτό εδώ το υβρίδιο;
Η μπάντα παίζει σαν απόλυτη μπουλντόζα και οι φωνές εξωθούν σε αγνό headbanging. Τα τραγούδια προέρχονται από το ντεμπούτο τους, με τίτλο “B.L.E.V.E.”, ενώ εξαπολύουν και δύο κομμάτια που θα βρίσκονται στο επόμενο άλμπουμ τους. Έκανε ζέστη μέσα στο venue, το επεσήμανε και η ίδια η μπάντα. Και συνέχισε. «Εμείς θα σας ζεστάνουμε ακόμα περισσότερο». Και το κατάφερε.
Καλοπροβαρισμένοι, παθιασμένοι, ενθουσιασμένοι, μας έδωσαν σαράντα λεπτά ξύλου, γερού supeRock (γιατί ΑΥΤΟΣ είναι ο σωστός όρος, εκείνο το Stoner καλύτερα να το εξαφανίσουμε – μην σας πω πολύ καλύτερα) και ανεβασμένης ψυχολογίας, αφού έδειξαν από την πρώτη στιγμή ότι το διασκεδάζουν. Το wah πήρε φωτιά στα σόλο του κιθαρίστα τους και το ρυθμικό ήταν μπετόν αρμέ. Τι άλλο να ζητήσουμε; Α, ναι… Τον δεύτερο δίσκο και μάλιστα το συντομότερο δυνατό;
Justice, Never Care, Awakening, Stand In Line (ακυκλοφόρητο), Acts Of Sober, The Cage (ακυκλοφόρητο), Black Monday
To ρολόι έδειχνε εννέα και μισή – μπορεί και κάνα λεπτό πιο νωρίς – όταν χαμήλωσαν τα φώτα και οι Τεύτονες πήραν θέσεις στη σκηνή. Σεξτέτο, με τρεις κιθαρίστες – ΕΤΣΙ πρέπει – και τον Λύκο να ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού από νωρίς. Οι Accept θα βγουν να παίξουν, θα έχουν ηχάρα και θα μας τσακίσουν τους σβέρκους. Ακόμα και στο photo-pit είχαμε «κρούσματα» headbanging! O Wolf είναι ένα απίστευτο θέαμα. Εξάντα δύο χρονών, με φιζίκ τριαντάχρονου – μα τι σκατά γονίδια έχει, ρε μάγκα μου – και ύφος «Εγώ θα παίζω μέχρι αύριο. Αντέχετε;», το οποίο «ποτίζει» και τους δίπλα του. Ο Mark Tornillo είναι επικοινωνιακός, ευχαριστεί συνέχεια και αποδίδει σαν επένδυση εκατομμυρίων. «Έχουμε πολύ καιρό να παίξω εδώ. Βασικά, έχουμε πολύ καιρό να παίξουμε οπουδήποτε»! Και η μπάντα παίζει. Και οι κιθάρες ακούγονται ξυράφι. Και το μπασοτύμπανο λυσσομανάει. Και το setlist περιέχει τραγούδια που κανείς δεν περίμενε να συμπεριληφθούν. Γιατί έτσι γούσταραν οι Γερμανοί.
Ο Martin Motnik έχει ακροβολιστεί δεξιά – όπως κοιτάμε τη σκηνή - και ελέγχει τις χαμηλές συχνότητες και τον χώρο, όταν ο Λύκος δεν είναι εκεί. O Christopher Williams ισοπεδώνει τα τύμπανα, σε ένα κρεσέντο γερμανικού παιξίματος – και φροντίζει από την αρχή να ξεσηκώσει το πλήθος. Που δεν ήθελε και πολύ, έτσι κι αλλιώς. Στην άλλη πλευρά, ο Philp Shouse, ένας εξαίρετος μουσικός, που έχει επίσης παίξει με Ace Frehley και Gene Simmons, κάνει τα δικά του, χαζεύει τον κόσμο, φαίνεται σαν σταρ του Χόλυγουντ και «διπλώνει» τα σόλο, παρέα με τον Λύκο. Όταν μάλιστα αποφασίσει να μπει στο κόλπο και ο Uwe Lulis… Μεγάλος παίχτης, μεγάλος συνθέτης και παραγωγός, ο οποίος έχει στο ενεργητικό του Rebellion και Grave Digger, o Γερμανός κιθαρίστας μένει πιο πίσω, ευχαριστιέται το LiVE από τις κουίντες και έρχεται μπροστά σπάνια, ίσα για να τρελαθεί το κοινό και να γκαρίξει ακόμα πιο δυνατά.
Μέχρι το “Princess Of The Dawn” είχαμε «απλά» μία και-γαμώ συναυλία. Με το που ξεκίνησαν να παίζουν αυτό εδώ όμως… Μας πήρε και μας σήκωσε! Sing-alongs, τρελή συμμετοχή των από κάτω, φασαρία και χέρια ψηλά, ενώ ο Hoffmann έδινε τα παραγγέλματα. Στο καπάκι “Fast As A Shark” και εκεί πλέον μιλάμε για παράδοση άνευ όρων. Κλασσικός χαμός στο “Metal Heart”, ομοίως στο “Balls To The Wall”, ομοίως στο “Restless And Wild”, τρελή πώρωση στο “I’m A Rebel”. Και ξανά ευχαριστίες. Και ξανά ο λόγος στα παιδιά κάτω από τη σκηνή. Άστραψαν και βρόντηξαν οι Γερμανοί. Πώς είπατε; Αν «έλειψαν» τραγούδια από το setlist; Εσείς τι λέτε; Να είχαν χρόνο γύρω στις πέντε ώρες, να μην είναι κανείς δυσαρεστημένος;
Άψογη η διοργάνωση, η συναυλία τελείωσε λίγο πριν τις ένδεκα και είκοσι, με τον κόσμο να μην έχει κανένα θέμα να προλάβει τρένα και λεωφορεία. Παρόλα αυτά… θα μου επιτρέψετε να εκφέρω ένα παράπονο; Είναι πραγματικά κρίμα που όσοι είναι μέσα στο μαγαζί δεν χειροκροτούν το συγκρότημα που παίζει support. Είναι κρίμα που δεν χειροκροτούν όλοι. Φανερώνει απαξίωση, έπαρση και όλοι ξέρετε ότι η έπαρση είναι το ίδιον της βλακείας. Πάντα συνέβαινε και πάντα συμβαίνει και πάντα θα αναρωτιέμαι. Μα καλά, τόσο δύσκολο είναι; Το ρημάδι το χειροκρότημα είναι η τροφή των παιδιών που βρίσκονται εκεί πάνω. Και εμείς φροντίζουμε να μείνουν νηστικά. Μάλιστα… Πολλά μπράβο σε όσους και όσες το ευχαριστήθηκαν και χάρηκαν και χειροκρότησαν αμφότερες μπάντες. Τα υπόλοιπα, ΟΛΑ τα υπόλοιπα όμως… είναι απλά μιζέριες.
Κώστας Κούλης
Zombie Apocalypse, Too Mean To Die, Living For Tonight, Overnight Sensation, The Abyss, Objection Overruled, Symphony Of Pain, Riff Orgy, The Best Is Yet To Come, Shadow Soldiers, Princess Of The Dawn, Fast As A Shark, Metal Heart, Teutonic Terror, Pandemic, Hung Drawn & Quartered, Balls To The Wall, I’m A Rebel, Restless And Wild
Joomla Social by OrdaSoft!
